คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : DARK HORSE 18
Dark Horse 18
]
บรรยาาศรอบัวปลุมไป้วยวามมืมิ ไม่มีแสสว่าลอผ่าน
ายร่าสูเ้าอผิวสีแทนยืนอยู่รลา
ปลายเท้ายาว้าวออมาทา้านหน้าพร้อมับสปอร์ไลท์ที่ส่อลมารลาัว
ราวับว่าเายืนอยู่เพียนเียวท่ามลาวามมื ั้แ่ฟื้นึ้นมารั้นั้น็ไม่รู้อะไรเี่ยวับัวเออีเลย
มินโฮรู้แ่ื่ออัวเอ วามเ็บปวที่เยไ้รับ
แ่ลับไม่รู้สึถึสิ่ที่ทุนำลับอ และ้อารให้เาเป็น
โรหน้าหล่อเ็มไป้วยวามเรีย วามหันมอไปรอบัว
อยาหาทาออาวามมืมินี้ แ่ลบ้าววน้ำไปมาอยู่รที่เิม
สอมือหนาบีบเ้าหาัน พยายามบอัวเอให้ิอะไรให้ไ้บ้า
ทำยัไ็ไ้ให้ำเรื่อทั้หมไ้อีรั้
แ่ลับว่าเปล่า ไร้แสสว่า และโเี่ยว
เาำอะไรไม่ไ้เลย ไม่ไ้แม้แ่ัวนอัวเอ
“นั่นใร?” มินโฮถามึ้น หลัาเห็นเาอใรบานเินเ้ามาใล้แสสว่าอเาทีละนิ
โรหน้าหล่อมที่ปราัึ้นในวามทรำ
ภาพใบหน้าอนที่เาวระเลียะเป็นใรไปไ้ นอเสียาีวอน
มินโฮเอื้อมมือไปรหน้าหมายะว้าอเสื้อออีฝ่ายเอาไว้
แ่ลับว้าไ้เพียวัน
“ิม ีวอน!”
เสียเ้มเ้นเรียื่ออีฝ่ายออมา วามเ็มไป้วยวามโรธแ้น
แ่ลับ้ออ่อนล้วยสีหน้าอนที่วระเป็นศัรู ีวอนำลัยรอยยิ้มให้ับเา
รอยยิ้มที่แสนะุ้นา ภาพวามทรำบาอย่าปราึ้นในหัวสมอ
ภาพอเาับนรหน้าหยอเล่นันไปมาราวับเป็นเพื่อนสนิท
เสียรถยน์ที่ัสะท้อน้อ อนที่เาสอนแ่รถัน ทั้หมหมายวามว่ายัไ
ทำไมเาถึไ้เห็นภาพพวนี้ ทำไมเาถึสัมผัสวามรู้สึมีวามสุในอนนั้นไ้
“ันเอ มินโฮ” เสียอนรหน้าเรียเาพร้อมับเาอนอีเ็นที่เินเ้ามาล้อมรอบเาเอาไว้
พวอีวอนทุนมอรมายัเา ส่ยิ้มมาให้้วยวามริใ
มินโฮหันมอไล่ไปทีละน้วยวามสับสน
ภาพวามทรำมามายที่หลั่ไหลเ้ามาในสมออเา
เาไม่รู้ว่าทั้หมเป็นภาพวามทรำที่แท้ริอเา
หรือเป็นเพียารหลอลวันแน่
“พวเรารอนายอยู่นะ”
ีวอนส่มือมารหน้าเา ส่ายศีรษะเล็น้อยอย่าบัน
หลัาเห็นสีหนาลัเลอมินโฮ เาบีบมืออเาัวเอำเ้าหาันแน่นนสั่นเทิ้ม
ในึ็อยาะยื่นมือออไปว้าับนรหน้า
แ่อีใ็สับสนเินว่าะัสินใทำแบบนั้น
มินโฮยสอมือึ้นุมศีรษะอัวเอ
อาารปวหัวทะยานึ้นสูพร้อมับเสียสะท้อน้อาริมฝีปาที่ยับบอว่า
ทุนำลัรออยารลับไป เาหันมอรอบัวนภาพ้อนทับัน
ทุนพูวน้ำไปมาอยู่แบบนั้น มินโฮไม่รู้ว่าัวเอวระทำยัไ
เาุมศีรษะอัวเอแน่น่อนะะโน้อออมา
“พอแล้ว! ันบอให้พอไ้แล้ว!!”
แฮ่!!!
ายร่าสูสะุ้ื่นึ้นาวามฝันอัวเอ
มินโฮหอบหายใเ้าออไม่เป็นัหวะ เสียหัวใเ้นแรราวับะระเบิออมา
อาารปวหัวแล่นรไปาม้านสมอ นเา้อยมือึ้นุมศีรษะเอาไว้
ภาพวามฝันและวามทรำพวนั้นาย้ำวนไปมา เ็บปวราวับะทำให้เาเป็นบ้า
เสียรีร้อ้วยวามเ็บปวสับสนั้อออาห้อนอนไปยัทา้านนอเฟเฮ้าท์อึฮยอนที่เรียมเอาไว้สำหรับารหลบหนี
นนสนิทอย่าแทฮยอน้อรีบวิ่มาหา
นัวบาเปิประูห้อออ่อนะรเ้าไปหามินโฮ
มออีฝ่ายทึ้ปลายนิ้วลบนศีรษะ่อนะับมือนั้นออ
เย่าัวนรหน้าเรียสิให้ลับมา
“มินโฮ” แทฮยอนเรียนรหน้าแบบนี้ไปมาหลาย่อหลายรั้
มออีฝ่ายเยหน้าึ้นสบาเา ผ่อนลมหายใเ้าออเป็นัหวะ้าลทีละนิ่อนะสบ
แนแร่แ็เร็ลลวา้าแนบลำัวหลัานั้น
ภาพรหน้าอเาอนนี้เป็นโรหน้ามสวยอแทฮยอน วาเรียวรีที่้อมอรมา
“นายเป็นอะไร?”
แทฮยอนถาม่อนะปล่อยมือออา้นแนแร่ เารอสายาเล็น้อย
ทิ้ัวลนั่บนเียทา้าน้า่อนะเลิิ้วึ้นราวับ้อารำอบาำถาม่อนหน้านี้
มินโฮเม้มริมฝีปาเ้าหาัน ลัเลเล็น้อย่อนะัสินใเลี่ยำถามนั้นไป
“ันไม่รู้” มินโฮอบพลาถอนหายใยาวออมา
เายมือึ้นยีผมสินเฮอัวเอ ส่ายหน้าไปมายืนยันำอบ่อนะสบาับแทฮยอน
สายาู่เล็แ็ร้าวิะรำาใเล็น้อย เาไม่รู้ว่าัวเอิอะไรอยู่
อนนี้มินโฮสับสนเินว่าะแยไ้ ระหว่าเรื่อริับวามทรำ
“นาย่วยอันสัรั้ไ้ไหม?”
สิ้นำถามนั้น สีหน้าอแทฮยอน็เปลี่ยนไปเล็น้อย วาู่เล็เบิว้าออพลาย่นิ้วล้านึ้วยวามสสัย มินโฮมออีฝ่ายรอสายา ถอนหายใอย่าเบื่อหน่าย่อนะพยัหน้ารับไปแทนำอบราวับอยาะให้ปัหารหน้าบลไปเสียที
มินโฮยรอยยิ้มบา อ้อมแนแร่รเ้าสวมอระับรอบัวบาอนรหน้าทีละนิ
เาวาหน้าผาลบนไหล่อแทฮยอน
หลับาลราวับว่าารระทำเ่นนี้ะ่วยลบล้าวามเ็บปว
และวามสับสนอเาออไปไ้ แ่ลับไม่เป็นแบบนั้น
มินโฮลับยิ่สับสนมาว่าเิมหลายเท่า อ้อมออแทฮยอนที่ห่าเหิน เาไม่ไ้สัมผัสถึอ้อมออนรหน้าสันิ
ไม่เยำไ้ หรือรู้สึถึแทฮยอนมา่อน
มินโฮิแบบนั้น่อนะระับอ้อมแนแน่นว่าเิม
เาำไม่ไ้เลยว่าเยเอแทฮยอนมา่อนหน้านี้ แ่อนนี้เาลับรู้สึอะไรบาอย่า
บาอย่าที่ไม่ใ่วามทรำ แ่ลับเป็นวามผ่อนลายอย่าบอไม่ถู
เสียหัวใอเาที่ำลัเร่ัหวะเร็วึ้น
มินโฮไม่รู้ว่าอาารพวนี้เรียว่าอะไร อนนี้เาสับสนเหลือเิน เาอยาะปล่อยนรหน้าไป
อยาะลอเื่อในวามทรำอัวเอ แ่็ไม่อาทำไ้
ระหว่าวามทรำอนพวนั้น ับอ้อมออแทฮยอน
อนนี้เาไม่แน่ใอีแล้ว ว่าัวเอะเลือเื่ออะไร
วามเร่เรียภายในโันาให่เ้าปลุมให้บรรยาาศรอบัวเ็มไป้วยวามัน
สมาิทุนมารวมัวันอีรั้ โยมีึริยืนึ้นท่ามลาบนสนทนานั้น
วาม้อมอรไปยัแหวนสอวบนโ๊ะ้วยสีหน้าสับสนไม่่าัน่อนะหันมอสลับไปมาระหว่าีวอน
และนายำรวหนุ่มอย่าุนฮเว
ไม่มีใรปริปาพูอะไรออมา่อนสัน ึริหยิบแหวนทั้สอวึ้นมอ
เหมือนับราวับหล่อึ้นมาู่ัน แ่าันเพียแ่นาเท่านั้น
แหวนอีวอนเล็ว่าแหวนอุนฮเว เพราะั้นเลยสวมับสร้อยเอาไว้ที่อเสมอมา
เาเยบอีวอนว่าเอเ็ายพร้อมบแหวนวนี้ เิสสาร็เลยรับมาเลี้ย
แ่วามริแล้วไม่ใ่แบบนั้นเลย
“ันมีเรื่อสำัเี่ยวับรอบรัวอนายะบอ ีวอน”
ึริว่า่อนะวาแหวนอุนฮเวลับลไปบนโ๊ะ เหลือเพียแหวนอีวอน
สายาอทุน้อรมายัเาเพียนเียว ีวอนพยัหน้ารับให้หัวหน้าอัวเอ
ฝ่ามือทั้สอ้าื้นไป้วยเหื่อ
เารออยมาลอทั้ีวิที่ะไ้รู้ว่าพ่อแม่อเาเป็นใร
เายอมรับว่าแปลใอนเห็นแหวนวนั้นบนนิ้วอุนฮเว รู้สึเหมือนโนปิหูปิา
แ่เาเื่อว่าึริ้อมีเหุผลที่ีพอ
“วามริแล้ว พ่ออนายเป็นเพื่อนสนิทอันเอ เาื่อว่าแทยั”
บอเ็ายพร้อมับรอยยิ้มบนริมฝีปา ภาพอีอพวเาอนนั้นเ็มไป้วยวามสุ
ไม่่าาพวเราเ้านอนนี้ แม้ว่าะเสียฮโยริไปแล้ว็าม
“เาเป็นเพื่อนที่ีที่สุอีนอัน และทาโบล้วย พวเราอยู่้วยัน
และอย่วยเหลือันเสมือนับเป็นรอบรัว แ่ทุอย่า็เปลี่ยนไป หลัาึฮยอนหัหลัพวเรา
อนนั้นแทยัเพิ่แ่านับฮโยริน พวเามีลูาย้วยัน
อนันเห็นหน้าหลานอัน ันรู้เลยว่าเาะ้อึ้นเป็นผู้นำที่ยิ่ให่”
ึริว่า่อนะเว้นัหวะถอนหายใยาวออมา
ฝ่ามือหนาำรอบแหวนในมือเอาไว้แน่น อบาับสีแระเรื่อทีละนิ
หลัาิไปถึเหุาร์หลัานั้น วามเ็บปวับแ้นใาารโนทรยศหัหลั
โนนที่พวเาไว้ใ และรัเสมือนรอบรัวอีนอย่าึฮยอน
“แทยัวาแผนะเป็นเหยื่อล่อให้พวเราหนีไป ทั้สอนฝาลูายอเาเอาไว้ที่ัน
วาเ็นนั้นลบนอ้อมแน บอให้ันูแลเาให้ีที่สุ
แล้วอีไม่นานพวเราะลับมาอยู่้วยันพร้อมหน้าอีรั้ให้ไ้
หลัานั้นมาัน็เลี้ยูเ็นนั้นมาโยลอ หมายาแทยัส่มาหาเราทุเือน
ันไม่รู้ว่าเิอะไรึ้น แ่หลัาผ่านไปไ้ปีว่า
ัน็ไม่เยไ้รับหมายาแทยัอีเลย”
ีวอนั้ใทุประโยอนรหน้า เามวิ้วเ้าหาัน
พอะเ้าใเรื่อราวทั้หมที่ึริำลัเล่าให้ฟั
วามระพริบถี่ลั้นหยน้ำาเอาไว้ ไม่้ออธิบายให้มาไปว่านั้น
เา็พอะเ้าใว่าเิอะไรึ้นับรอบรัวอัวเอ
ีวอนสูริมฝีปาเ้าหาันพยายามไม่ให้เสียอัวเอสั่นเรือ
วามสบาับนรหน้า่อนะถามำถามที่เา้อารอยารู้ที่สุออไป
“ทำไม...”
เสียเ้มถาม่อนะปลายนิ้วยาวะยึ้นเ็น้ำาลอเบ้าอัวเอออพร้อมันทั้สอ้า
“ทำไมพี่ไม่เยเล่าเรื่อนี้ให้ผมฟั?”
“ทั้หมเป็นเพราะแทยั เาอันเอาไว้แบบนั้น
เาอให้พวเราเริ่ม้นใหม่ ทำัวให้เหมือนับว่าเราหายไปาโลใบนี้ ไม่้อารให้พวนั้นามหาัวเอ
และเาอให้ันปิเรื่อนี้ับนาย แทยัไม่้อารให้นายล้าแ้น หรือามหาัวเา
เา้อารให้เรื่อระหว่าพวเราับึฮยอนบล”
ึริบอ่อนะส่สร้อยอห้อยแหวนวนั้นให้ับีวอน
มอหน้าหลานายอัวเอ สบาัน่อนีวอนะยื่นมือออมารับแหวนวนั้นไป
ราวับเป็นารอบรับว่าเาเ้าใเนาอนรหน้าทุอย่า ีวอนโรธอีฝ่ายไม่ล
่อให้ะไม่มีเหุผลาารระทำนี้
เา็ไม่อาหันหลัให้ับรอบรัวอัวเอไ้
ทุนมีบุุับเามาเินว่าะทแทนไ้หม
ฝ่ามือหนาู่นั้นวาลบนไหล่เา
ีวอนไม่ไ้อบรับอะไรลับไป
นอาารพยัหน้ารับให้ึริราวับบอว่าไม่เป็นไร เา้มหน้าลมอแหวนในมืออัวเอ่อนฝ่ามือเล็อนทา้าน้านวาทาบทับลมา
ฮันบินมอหน้าึริพยัหน้าให้อีฝ่าย่อนะหันมอนรัอัวเอ
ปลายนิ้วเรียวสอประสานแทรระหว่านิ้ว โยมีแหวนวนั้นอยู่รลา
“นายยัมีพวเรานะ ทุนเป็นรอบรัวอนายมาลอ ีวอน” น้ำเสียเล็ระิบบอพร้อม้วยรอยยิ้มน่ารับนใบหน้า
ีวอนสบาลมู่นั้น ระับฝ่ามือหนาอบลับไป
“ผมเอ็้วย ผม็เป็นรอบรัวอีวอน”
สิ้นเสียเล็อฮันบิน
ริมฝีปาหยั็ยโ้รอยยิ้มบาออมาอย่าไม่อาห้ามไ้
ีวอนพยัหน้าให้อีฝ่ายแทนำอบ่อนะหันมอทุนรอบัว เาไม่ำเป็น้อามหารอบรัวที่ไหนอีแล้ว
ถึแม้พ่อับแม่อเาะเสียไปแล้ว
แ่เา็ยัมีทุน อย่วยเหลือูแลันเสมอมา
ทุนที่อยู่รนี้เป็นรอบรัวอเา
“แล้วแหวนอีวอุนฮเวล่ะ?”
ีวอนถาม่อนะหันมอไปทานายำรวหนุ่ม
ึริเม้มริมฝีปาเ้าหาันอย่าใ้วามิ
หยิบแหวนวนั้นึ้นมา่อนะมอหน้าุนฮเว วามแ็ร้าว ปลายมูโ่เป็นสัน
และสีหน้าแววาอนมอรมายัเาอย่าไม่มีวามลัว
ถ้าสิ่ที่เาิเอาไว้ไม่ผิล่ะ็ บาทีทั้สอนอาะเป็นพี่น้อัน
“นายำอะไรเี่ยวับพ่อแม่ไ้บ้า?” ึริถาม่อนะเินรไปหาุนฮเว
มอนายำรวรหน้าหยิบรูปภาพาระเป๋าสา์ออมา ภาพอผู้ายับผู้หิ
และเ็ายรลาที่ะเป็นเ้าัวไม่ผิแน่ ึริรับภาพนั้นมา
วามเบิว้ามอนในภาพนั้น ใบหน้าอทั้สอน ไม่ผิแน่นอน
“แทยั”
“นั่นเป็นื่ออพ่อผม” ุนฮเวบอ้วยรอยยิ้มบาบนริมฝีปา
เามอหน้าายรหน้าสลับับีวอน ทั้สอนสบาัน ไม่้อมีำถามอะไรออาปา
ราวับว่าุนฮเวรู้ว่าอีฝ่ายอยารู้เรื่อราวทั้หม่อ
นอเหนือาที่ทา้านึริรู้มา
“ผมำไ้ทุอย่า ผมำไ้ว่ารอบรัวอเราไม่เยอยู่บ้านไหนไ้เินเือน
มีใรบานามหาพวเรา และพวเรา้อหนี ผมำไ้อนเห็นศพอพ่อับแม่
ำไ้แม้ระทั่วามรู้สึเ็บปวเสียใในอนนั้น
ผมพยายามทำทุทาที่เ็ำพร้านนึะทำไ้ เพราะผม้อาระล้าแ้น”
ุนฮเวเล่าออมา้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป
รอยยิ้มบนริมฝีปาาหายเหลือเพียสีหน้าเร่เรียอีรั้
วามเ็มไป้วยวามแ้น ฝ่ามือหนาำเ้าหาันนเห็นเส้นเลือ
โรธนวามสอ้าลอหน่วไป้วยหยน้ำา
ึริมอเ็ายรหน้า่อนะวารูปในมือล เามอเห็นวามิออีฝ่าย
วาม้อาระล้าแ้นให้ับพ่อแม่ แ่รั้นี้เาลับไม่ิอยาะห้ามวามโรธแ้นนั้น
ึริเอ็้อารล้าแ้นให้ับรอบรัว
อยาะล้าแ้นให้แทยั ไ ฮโยริ และีย
อโทษ้วยนะ ันปล่อยวามแ้นรั้นี้ไปไม่ไ้แล้ว แทยั
“พวเราะ่วยนายหาัวึฮยอนเอ”
ึริบอพลาพยัหน้าให้เ็ายรหน้า ุนฮเวหลับาลถอนหายใยาวออมา
หยิบแหวนลับมาสวมอีรั้่อนะเอื้อมมือไปหยิบภาพนั้นพร้อมับมืออใรอีน
ีวอนมอหน้าเา ทั้สอสบาันราวับรับรู้ไ้อีฝ่าย้อารอะไร
ุนฮเวละมือละออ ปล่อยให้พี่าอัวเอหยิบรูปนั้นึ้นมอ
รั้แรที่ีวอนไ้เห็นหน้าอพ่อับแม่ ปลายนิ้วยาวแะลบนใบหน้านั้น
วามเ็มไป้วยวามโรธไม่่าาน้อาย่อนะส่ภาพลับืน
แ่มาไปว่าวามโรธ ีวอนลับรู้สึีใอย่าบอไม่ถู
เาเยิว่าัวเออยู่ัวนเียว่อนหน้านี้
แ่อนนี้เาลับพบว่าัวเอยัมีน้อายอีน สายเลือเียวันับเา ว่าแล้ว็เยหน้าึ้นส่รอยยิ้มบาไปให้น้อายอัวเออย่าุนฮเว
“เรียีวอนว่าพี่สิ”
ึริเอ่ยออมา่อนะบไหล่ทั้สอให้ยืนึ้น ุนฮเวลัเลเล็น้อย
ัเินับาระเรียใรนว่าพี่าย เาเยอยู่นเียว
ใ้ีวิในบ้านำพร้ามาั้แ่ยัเ็ ทำทุอย่านมีวันนี้
วามรู้สึเอ่อล้นอนรู้ว่าัวเอยัมีรอบรัวมาเินว่าีวอนหลายเท่า
ุนฮเวยับริมฝีปาึ้นล่อนะัสินใเรียอีฝ่ายอย่าที่วระเป็น
“พ... พี่รับ”
ีวอนยรอยยิ้มว้ายิ่ว่าเิมอนไ้ยินอีฝ่ายเรียออมาแบบนั้น
แม้ะเรีย้วยน้ำเสียิะประหม่าอาย็าม
เาหัวเราะออมาเล็น้อย่อนะว้าัวน้อายเ้ามาอเอาไว้
บฝ่ามือลบนหลัออีฝ่าย แล้วผละออ
“น้อายอัน ูุนฮเว”
สิ้นเสียเ้มอีวอนทั้สอ็ยิ้มให้ันอีรั้
บรรยาาศในโันาให่ีึ้นหลัาวามเร่เรียทั้หมหายไป ทุนมอพี่น้อู่นี้้วยรอยยิ้ม
ีวอนหันหลัลับส่ฝ่ามือแบไปรหน้านรั
ไ้ยินเสียหยอล้ออน้อายนเล็่อนฮันบินวาปลายนิ้วลบนฝ่ามือหนา
ถูึเ้าไปสวมอในอ้อมแนอี้าอีวอน
านอูลุึ้นยืนทันที สอเท้ายาว้าวรไปหายุนฮยอทำท่าะอ้วยน
แ่ลับโนสายาุปรามห้ามเอาไว้่อน เสียหัวเราะั้อโัหลัานั้น
ีวอนมอหันมอไปรอบัว มอรอยยิ้มอทุน่อนะหันลับมาสบาับฮันบินอีรั้
อ้อมแนแร่ที่ระับเอวบา้วยแนเียว
โอบรั้เ้าหาัวนนัวเล็ว่าเไปามแร่อนะ้มลระิบ้าในหูเล็ าม้วยโมยหอมแ้มเล็ไปฟอให่
“ราวัล สำหรับวามน่ารัอนาย ฮันบิน”
หัวหน้าทีมสืบสวนหนุ่มแยัวออมาาทุนรลาห้อ
ปลายเท้ายาว้าวรไปยัห้อรัว หลัาอาสาะไปหยิบเรื่อื่มออมาให้ทุน
ฝ่ามือหนาับลูบิ่อนะหันลับไปมอนทา้านหลัอีรั้
ยรอยยิ้มว้านาสอ้าแทบะปิสนิทเ้าหาัน วามรู้สึออเาอนนี้
ไม่ใ่แ่ีใ แ่ยัมีวามสุนไม่อาเ็บสีหน้าเอาไว้ไ้
เาส่ายหน้าไปมา่อนะเินเ้าห้อรัวไป
ริมฝีปายับส่เสียผิวปาออมาอย่าอารม์ี สอเท้า้าวรไปหยุหน้าู้เย็น
เปิประูู้เ็บวามเย็นออพลา้มหน้าลหยิบเอาน้ำอัลม ับเรื่อื่มแอลอฮอล์ออมาาู้
วาลบนเาน์เอร์หลายระป๋อ่อนะเยหน้าึ้นมาอีรั้
เผลอสะุ้ใับใรบานที่โผล่มายืน้าหลัเาั้แ่อนไหน็ไม่รู้
“เฮ้! นายทำันในะ ินฮวาน”
ุนฮเวว่าพลาส่ายหน้าไปมาให้ับเสียหัวเราะอบใออีฝ่าย ปลายนิ้วยาวยับุเหล็เปิระป๋อออนไ้ยินเสียอาาศ
อะยรอยยิ้มออมาไม่ไ้ับสีหน้าอินฮวาน
เามอนัวเล็พิหลัับเาน์เอร์ทา้านหลั สีหน้าเปื้อนรอยยิ้มว้าลับมาเป็นรอยยิ้มบาิะเอาแ่ใเหมือนเิม
“ไม่ิว่านายะเป็นน้อายีวอน”
“ัน็ไม่เยิ” ุนฮเวอบลับไป
พอิถึเรื่อนั้น็เผลอยรอยยิ้มว้าออมาอีรั้ สอเท้ายาวเินรไปพิเาน์เอร์้าน้าินฮวาน
วามมอรอผ่านหน้า่าเหล็ที่ถูทำเป็นรู้ระบายอาาศออไปยัแสสว่า้านนอ อนนี้เหมือนเรื่อทั้หมเป็นเพียวามฝัน
เาไ้เอรอบรัวอัวเอ
“ันเยิว่าัวเอสูเสียรอบรัวไปแล้ว แ่มาวันนี้
ันลับไ้รู้ว่ายัมีรอบรัวที่เหลืออยู่อีน ันีในแทบไม่อยาะเื่อเลยล่ะ
ว่ามันเป็นเรื่อริ”
ินฮวานฟัอีนพู วาลมมอใบหน้า้าน้าอนายำรวหนุ่ม
เผลอยรอยยิ้มบาออมาอย่าไม่อาห้ามไ้ ุนฮเวยระป๋อเบียร์ึ้นระลอ
ลำอแร่ยับลืนเป็นัหวะ่อนะละริมฝีปาออ
ถอนหายใออมาพร้อมรอยยิ้มอย่าโล่อ
“ันเอ็ีใที่นายมาเป็นรอบรัวเียวัน นายเป็นน้อีวอน็เหมือนน้อพวเรา้วย”
“อบุนะ”
ุนฮเวว่า่อนะหันไปสบาับนทา้าน้า
เผลอยรอยยิ้มให้ันอย่าอไม่ไ้ เาส่ระป๋อเบียร์ในมือไปให้ินฮวาน อีฝ่ายพยัหน้าแทนารอบุ่อนะรับระป๋อเบียร์ไปิบ
ุนฮเวมอใบหน้าน่ารันั้น เทียบับอนเอันรั้แรแล้ว อนนีู้ีึ้นเยอะเลยทีเียว
อนเาินฮวาน นอาใบหน้าะเปรอะเปื้อนไป้วยเลือและรอยแผลแล้ว
เายัำอนอีน่อมีรอเาไ้อยู่เลย
แล้วูอนนี้สิ เราสอนอยู่้วยันในห้อรัว สนทนาันไปยิ้มให้ันไป
แถมยัินเบียร์าระป๋อเียวันอี ิแล้ว็อะหัวเราะับัวเอออมาไม่ไ้
ินฮวานผละริมฝีปาาอบระป๋อ หันมามอหน้าเาพลาเลิิ้วึ้นเล็น้อย
ราวับถามว่าหัวเราะอะไร ุนฮเวส่ายหน้าไปมาเล็น้อย่อนะอบลับไป
“แ่.. เวลานายหัวเราะ ็น่ารัีนะ”
ุนฮเวบอพร้อมับับ้อมอนรหน้า วามเหลือบลมอริมฝีปาบายับหุบรอยยิ้มลทีละนิ
ไม่ใ่้วยไม่อบับำพูออีฝ่าย แ่เป็นเพราะวามประหม่าอายอย่าบอไม่ถู่าหา
ินฮวานเม้มริมฝีปาอัวเอเ้าหาัน
ไม่รู้ว่าั้แ่อนไหนที่เา้มหน้าลหลบสายาออีฝ่าย
ินฮวานมอระยะห่าระหว่าเาับนทา้าน้ายับิเ้าหาันทีละนิ
แนแร่ท้าวลับเาน์เอร์้านหลัเา นายำรวโน้มัวเ้าหาอีฝ่ายอย่าลืมัว
วามยัรไปยัริมฝีปาบาสีมพูไ้รูปนั้น ุนฮเวแลบลิ้นออเลียบนริมฝีปาแห้ผาอัวเอ
ลืนน้ำลายลอ หลัาระยะห่าอพวเาอยู่เพียแ่ลมหายใ แ่ยัไม่ทันไ้ทำอะไรมาไปว่านั้น
ุนฮเว็เป็นฝ่ายเรียสิอัวเอลับมา เาเบี่ยหน้าหนีไปทา้าน้า่อนริมฝีปาะสัมผัสเพียเสี้ยววินาที
“ันอโทษ”
เสียเ้มเอ่ยบออโทษนรหน้า วามรู้สึผิถาโถมเ้าใส่หลัาเือบะทำแบบนั้นลไป
ภาพอฮยอายัเ้ามาในวามิ สิ่ที่เาำลัะทำเป็นารนอในรั ุนฮเวรู้ว่าัวเอไม่ไ้เป็นนีนานั้น
แ่เา็ไม่เยิว่าัวเอะเลวนานี้เ่นัน
ินฮวานมอนรหน้ามวิ้วเ้าหาัน เารู้ว่าุนฮเวิอะไรอยู่
เารู้ว่าอีฝ่ายสับสนับวามรู้สึอัวเอมาแ่ไหน และทั้หม็เป็นเพราะเา้าวเ้ามาในีวิอุนฮเว แทรเ้ามายัวามรัอนสอน
เาไม่อยาแย่นรหน้ามาาใรทั้นั้น ไม่อยาเป็นนเลว แ่็ไม่อยาปล่อยุนฮเวไปเ่นัน
ปลายนิ้วเรียวยึ้นแะล้าแ้มอนายำรว
ไล้ไปามไรหนว่อนะวาฝ่ามือทาบทับ้าแ้มนั้น
“ูบันสิ”
ินฮวานระิบบอ่อนะสบามออีฝ่าย
มอลึเ้าไป้าในยัเาสะท้อนอัวเอ ไม่้อรอให้เสียเวลามาไปว่านั้น อาารัวเล็เป็นฝ่ายเอียใบหน้าเ้าหา่อนะประบริมฝีปาบาทาบทับบนริมฝีปาหนา้วยัวเอ
ินฮวานยับริมฝีปาเพียเล็น้อย
ยับฝ่ามือึ้นโอบอรอบท้ายทอยอนรหน้า่อนลมหายใะสะุาห้ว้วยไม่ทันั้ัวับรสูบที่อบสนอลับมาอย่ารุนแร
ุนฮเวยับฝ่ามืออี้าโอบอรอบเอวบา
ระารั้ให้เ้ามารับูบบเบียแนบิ
วินาทีนั้นอนริมฝีปาบานุ่มหยุ่นประบลมา วามรู้สึผิอบั่วีอเา็หายไป
เามอใบหน้าอินฮวาน้วยหัวใเ้นระรัว ราวับว่ามีแรึูบาอย่าานรหน้า
ทำให้เาไม่อาหัห้ามใอัวเอไ้
ริมฝีปาหยัยับเ้าหาเป็นัหวะ ฟันมบเม้มูึลบนริมฝีปาบานบวมแ
ินฮวานหลับาลรับรสูบที่เ็มไป้วยลิ่นาๆ อแอลอฮอล์ ราวับว่าเบียร์ำลัละลายอยู่ในปาอเาทั้สอน
ุนฮเวโอบอเยาให้อีฝ่ายเยึ้นรับูบร้อนแร ทั้สอไม่รู้ว่าูบนี้เิึ้นไ้ยัไ
ไม่ว่าะเป็น้วยวามรัหรือวามหล อนนี้สิ่เียวที่พวเารู้็ืออีฝ่ายเอ็รู้สึไม่ไ้่าไปาัน
รสูบที่มปร่า และหวานิปลายลิ้น เหมือนับเบียร์
ไม่่าา...
วามรัที่ผิ แ่ลับรู้สึี นไม่อาปิเสธเสียอหัวใ
ระป๋อน้ำอัลมระป๋อสุท้ายถูวาลบนโ๊ะ
หลัาพวเาใ้เวลาไปว่าั่วโมับาริแผนที่ีสัแผน แ่ท้ายที่สุแล้ว็ยัไม่มีแผนไหนเ้าท่าเสียที
ีวอนถอนหายใยาวออมาพลาเอนหลัพิับเบาะเ้าอี้ ยปลายนิ้วึ้นุมศีรษะัวเอ
พวเาไม่รู้ว่าวระเริ่มารไหน อนนี้เาไม่มี้อมูลอะไรสัอย่า
ไม่รู้ว่าึฮยอนหนีไป่อนัวที่ไหน หรือะทำยัไให้หาัวพวาร์ฮอร์สเอ
ไม่ว่าะพยายามิเท่าไหร่ทา็ยัันไปหม
ุนฮเวเอ็เ่นัน ทาำรวยัไม่มีวามืบหน้าาารหาัวึฮยอน เานปัาะหาทาิแล้ว
ไม่ว่าะแผนารไหน็ฟัูไม่เ้าเรื่อ แถมยัไม่น่าะเป็นไปไ้อี้วย
อนนี้นพวนั้นระมัระวััวมา
ทาเียวที่ทำไ้็หนีไม่พ้น้อล่อให้ึฮยอนเปิเผยำแหน่ที่อยู่ออมาเอ
แ่ะทำยัไล่ะ
“เี๋ยวนะ ันว่าันิอะไรออแล้วล่ะ” เสียทุ้มอใรบานในลุ่มเป็นฝ่ายพูึ้น
ฮอเินราำแพทา้านหนึ่ออมา วาลมเป็นประายราวับมีวามิอะไรบาที่น่าะเ้าท่าับานรั้นี้
เายรอยยิ้มว้าออมาบนใบหน้า หันมอทุนในว่อนะหยิบโทรศัพท์ึ้นมารูปอใรบานเปิึ้นมา
แล้ววาโทรศัพท์ลบนโ๊ะ
“นี่เป็นนที่ะ่วยพวเราเรียัวึฮยอนออมาไ้”
ฮอบอพร้อมันยรอยยิ้มบนริมฝีปา ทุนเ้ามาูภานั้นัน โรหน้าผอมน่ารั
วาู่เล็เ้าันไ้ีับรอยยิ้มสใสบนริมฝีปา ลูายบุธรรมนเียวอพลเอเว
ุนฮเวหยิบมือถือึ้นมาูให้ัอีรั้่อนะเยหน้าึ้นมอฮอ
“ฮยอ”
เสียเ้มเอ่ยเรียื่อนในภาพ่อนะส่ายหน้าไปมาแทบะทันที
ฮอหมายวามว่ายัไ ะให้ฮยอเ้ามามีส่วนับารับพ่ออัวเอั้นหรอ
เป็นไปไม่ไ้หรอ ฮยอไม่มีวันยอมลร่วมมือทำอะไรแบบนั้นแน่
ยเว้นแ่ว่าพวเราะไปลัพาัวอีฝ่ายมา
“เ็นนี้เป็นใร?”
“ลูบุธรรมอึฮยอน
แล้ว็... นรัอุนฮเว”
ฮออบำถามอหัวหน้าอาารอย่าึริลับไป
ทุสายาหันมอรไปยันายำรวหนุ่มเป็นาเียวัน ุนฮเวสบาับทุน เาไม่รู้ว่าวระทำยัไ
วาม้อมอภาพอฮยอยรอยยิ้มอย่าสใส นรัอเาที่บัเอิเป็นลูอนที่่าพ่อแม่เาอย่าึฮยอน
เาบับฮยอมนาน ผูพันันมา่อให้อนนี้เาะเผื่อใไปให้นอื่น
แ่เา็ไม่อยาทำร้ายฮยอไปมาว่านี้
ีวอนมอน้อายอัวเอ้มหน้าล มวิ้วเ้าหาันใ้วามิอย่าเร่เรีย แผนารที่เสนอมารั้นี้ถือว่าเ้าท่าที่สุแล้ว ถ้าพวเราลัพาัวฮยอมาับเอาไว้ไ้ แล้วู่ให้พวาร์ฮอร์สโผล่หัวออมา ไม่ว่ายัไึฮยอน็้อยอมออมาแน่ แ่ลับัน ุนฮเวะลำบาใมา เป็นนรัับลูอนที่่าพ่อแม่ัวเอั้นหรอ ไม่ว่าะมอไปทาไหน วามรัอทั้สอ็ไม่มีวันเป็นไปไ้อี
“ันรู้ว่านายรู้สึยัไนะ แ่ถ้านายล เราะวาแผนับัวเามา
และันสัาว่าเาะไม่ไ้รับบาเ็บ”
ุนฮเวเยหน้าึ้นสบาับพี่ายอัวเอ ลัเลเล็น้อย่อนะมอภาพนั้นอีรั้
ถามัวเอว่าวระเลืออะไร ระหว่าวามผูพันับารแ้แ้นให้พ่อับแม่ แล้วสุท้ายุนฮเว็ัสินใไ้
ใบหน้าหล่อมเยหน้าึ้นเ็มไป้วยวามมุ่มั่นอีรั้
เารอวันแ้แ้นมาลอทั้ีวิ และเาะไม่ยอมเสียโอาสไป
“ล แ่ว่า...”
ุนฮเวว่า่อนะส่มือถือไปให้พี่ายอัวเอ นรหน้าพยัหน้ารับเา่อนะรับโทรศัพท์ไป
ารวาแผนรั้ใหม่เริ่ม้นึ้นอีรั้ พวเาะัารับัวอฮยอมา แ่ไม่ว่าะเิอะไรึ้น
่อให้เรื่อะเลวร้ายมาว่านี้แ่ไหน เา็อยาะทำมัน้วยัวเอ อย่าน้อยเา็แน่ใไ้ว่าัวเอะไม่มีวันปล่อยให้ฮยอไ้รับอันราย
“ผมะเป็นนับัวเามาให้เอ”
สิ้นเสียเ้ม วาม็เหลือบมอไปสบาับนัวเล็ทา้านร้าม
ราวับอยาะอให้อีฝ่ายเ้าใ ินฮวานมอสบาับเา พยัหน้ารับให้้วยวามเ้าใับสิ่ที่อีฝ่ายำเป็น้อทำ
ริมฝีปาบาแอบรอยยิ้มออมาหลัานั้น
เาไม่ไ้มีสิทธิอะไรในัวอนายำรวหนุ่มนนั้น แ่็ใ่ เาีใับารใส่ใเน้อยออีฝ่าย
แมู้เหมือนเราสอนะ้อนวามสัมพันธ์็าม
“เราะล่อเหยื่อให้มาิับัน!”
Let's Talk
มา่อแล้ว วามริฟิใล้บแล้วนะ
วามริอนนี้เรา็ทยอยแ่อนพิเศษแล้ว้วย
ั้ใว่าะรวมเล่ม แ่ไม่รู้ะมีนอยาให้รวมมั้ย ;v;
เอาไว้ะสอบถามันอีที่ะ ถ้ามีถึยอ็ะรวมัน
แ่ถ้าไม่ถึ็ะลให้อ่าน แล้วเอาอนพิเศษมาล้วย
ยัไ็้อูันอีที เพราะว่าว่าะบริ็อีสัสามสี่เือนไ้
ยัไเรา็อู้ไปเรื่อยอยู่แล้ว ส่วนอนนี้็เอาุนินมาให้อ่านัน
ใล้ถึุบเ็มทีแล้ว ยัไ็ฝาิาม้วยนะะ
อบุ่ะ สำหรับำลัใที่มีให้ัน #ฟิม้ามืบบ รันะ
ความคิดเห็น