คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : Tie, Double B
Tie
ผ้านหนูผืนเล็ยี้ไปามไรผมหน้าม้าเปียไม่เป็นทร
ฮันบินเินออมาาห้อนอน เาทิ้ัวลบนโฟาหนัวัวสีน้ำาล
าวิ่นเป็นรอยยาว้วยฝีมืออสิ่มีีวิัวเล็ที่เรียันว่าแมว
เาไม่ใ่นมีานะอะไรมามาย แ่็ไม่ไ้ยาน้นแ้นราวับเป็นยา
ห้อเ่าอเาัอยู่ในระับปานลาหาเทียบับนหลายนในเมือนี้ ารัแ่เรียบ่ายามสไล์
สอห้อนอนสำหรับเาและเพื่อนร่วมแร์ห้ออย่าฮาอี
วามริ้อยอมรับว่าเาอารม์เสียไม่น้อยเลยหลัาเหุาร์เมื่อืน
วามหุหิทวีูเพิ่มึ้นหลัาลับมาถึบ้านในอนเ้า
แล้วพบว่าเพื่อนรััวีันพาอเมริันหนุ่มผมทอเ้ามานอนบนเียอเา
ราวหน้าเา้อล็อห้อ่อนะออไปไหนอนลาืน
อย่าน้อยลอนประู็่วยันไม่ให้เพื่อนรัอเา เมานเินเ้าผิห้อ ผู้หิประเภทไหนันวนผู้ายเ้าห้อ
อีอย่าเา็เป็นผู้าย แถมอยู่ห้อเ่าเียวันลอ หรือบาทีฮาอีิธรรมเนียมาวะวันไปแล้ว
“เลิทำหน้าอย่าับันับแปล้ำเสียที”
เสียเล็ิะแหลมเล็น้อยอหิสาวาวเอเียสัาิเาหลี
เพื่อนสนิทอฮันบินะโนบอ
เธอใ้ปลายนิ้วยีเส้นผมยุ่เหยิอัวเอไปมาในะใ้้อนาแฟไป้วย
“ันเมานานั้น แยไม่ออหรอ ว่า้าไหน้าย้าไหนวา”
“ั้นราวหน้าแ็วรไป่อโรแรม ไม่ใ่ลับมาห้อ”
ฮันบินอบลับไป รอสายามอบนเล็น้อย้วยวามเอือมระอา แ้วาแฟหอมรุ่นถูวาลบนโ๊ะระโปร่ใสรหน้า
วันร้อนลอยึ้นมาาแ้ว เาไ้ยินเสียบ่นอฮาอีเล็น้อย แ่ไม่ไ้สนใหันไปมอ
วาลม้ออบแ้วร้อนเาะพราวไป้วยไอน้ำ เสียหัวใเ้นแรไม่เป็นัหวะ
ปลายนิ้วเรียวเอื้อมไปแะลบนหูระเบื้อแ้ว ยอบึ้นริบนริมฝีปา
รสาิมปร่าแทร้วยวามหวานอ็อโแล็ามแบบบับาแฟมอ่าิบนปลายลิ้น
ฮันบินไม่ไ้ื่ม่ำับรสาิโปรปรานอเาเหมือนเย ภาพอายหนุ่มรูปร่าี
เ้าอเสื้อสูทสีเ้มที่เาพาทิ้เอาไว้บนเ้าอี้ห้อรัว
ายัเ้ามาในวามทรำอีรั้ ร่าายท่อนบนเปลือยเปล่า หยาเหื่อออีฝ่ายิบนปลายนิ้วอเาอนไล้ไปามลอนหน้าท้อ
หยอเหลวเาะรอบเหมือนับอบแ้วาแฟ
เอาอีแล้ว เาิถึผู้ายนนั้นอีแล้ว!
“แ่!”
ฝันลาวันนเผลอสำลัาแฟร้อนเ้าอ ฮันบินวาแ้วาแฟล
ยฝ่ามือึ้นป้อริมฝีปาไอ โยมีเสียหัวเราะอฮาอีประอบา
เธอลาเ้าอี้ไม้ทรสูาห้อรัว้ามรอบประูมายัพรมห้อรับแ ันัวึ้นนั่บนานไม้โยไม่ทันไ้สัเเห็นสูทเนื้อีรพนัเ้าอี้
“มัวเหม่ออะไร ถึนาสำลัาแฟเียว ฮันบิน”
“ไม่มีอะไร แ่ร้อน”
อบลับไปพลาผ่อนลมหายใออราวับารทำแบบนั้นะ่วยลอาารร้อนผะผ่าวบนแ้มทั้สอ้าลไ้
หิสาวัวเล็สายามสวยแ่้วยอายไลน์เนอร์ล เธอับผิสีหน้าประหม่าอายอเพื่อนายนสนิท
ไอ้อาารหน้าแหูแอย่าับนเป็นไ้หวั ยับมือพัไปมาแม้ห้อเ่าะเปิเรื่อปรับอาาศเอาไว้เย็นเียบ
ันว่าันรู้ัอาารแบบนี้นะ
“เมื่อืนแไปับใรมา?” ไม่ไ้ถามอย่าเียว
เธอยับัวาเ้าอี้ทรสูรเ้าไปหานบนโฟาอย่าับผิ
ปลายเท้าเปล่าเินวนรอบโฟาหนัสอสามรั้ “ันไ้ลิ่นว่าแ้อไป่อับใรมาเมื่อืนแน่”
“ลิ่นอะไรอแ?”
“เาเป็นใร? ไม่ใ่มิโนใ่ไหม?”
ฮันบินรอสายามอหน้าเพื่อนสนิทอีรั้
อึอัับำถามและสายาาั้น เาเอนหลัลพิับเบาะหนัอโฟา
ผ้านหนูพิพาบนไหล่ระ้วยเส้นผมเปียบริเว้นอ
วาลมมอรไปยัแ้วาแฟร้อน เลียริมฝีปาอัวเออนิถึโรหน้ามสันนั้นอีรั้่อนะัสินใอบำถามอเพื่อนสนิทไป
“อืม ไม่ใ่มิโน”
“แล้วใร?”
อาารอยารู้อยาเห็นแสออทาสีหน้าแววาอหิสาว เธอทิ้ัวลบนโฟา ฝ่ามือเล็ับไหล่บาเอาไว้ ยอมรับามริ ฮาอีไม่อบมิโนเสียเท่าไหร่ เาไม่เหมาะับารเป็นนรัอฮันบิน ไม่ว่า้วยนิสัยหรือไลฟ์สไล์ พวเา่อน้าัแย้ันเินไป ร้ายสุือหมอนั่นเ้าู้เินว่าะหยุที่เพื่อนรัอเา ารไ้พบนใหม่อาเป็นหนทาที่ีว่าสำหรับฮันบิน
“บ๊อบ เอ่อ... นามบัรเา”
ฮาอีหันไปามสายาอนรหน้า สูทสีเ้มเนื้อีรพนัเ้าอี้ไม้
เธอยับริมฝีปาร้อว้าวออมาราวับื่นม ถึนาอีฝ่ายทิ้สูทเอาไว้ให้นานี้
เพื่อนรัอเา็ลีลาเย้ายวนไม่น้อยเียว
ส่สายาหยอล้อไปให้่อนะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อมา ปลายนิ้วเรียวไล้ไปามผิวสัมผัสลื่นนุ่มมือ
ารมวิ้วเ้าหาันเล็น้อยบ่บอว่าเธอำลัีราาู่นอนอเพื่อนรัโยละเอีย
ะมีานะไม่น้อย ว่าแล้ว็หยิบเอาระาษแ็รระเป๋าเสื้อออมาู
ฮันบินมอสีหน้าใปนไม่อยาเื่อสายาอนทา้าน้า
เธอหันมาสบาับเา ูนามบัรในมือพลาเลิิ้วราวับถามย้ำว่าไม่ไ้าฝาไป
เาเอ็ไม่อยาเื่อเหมือนันว่าู่นอนอัวเอืน่อนเป็นถึเ้าอบริษัทนรีื่อัอย่าบ๊อบบี้ิม
“โทรหาเา”
“แ่...”
น้ำเสียทุ้มแปร่ะัลอนมอไปยันามบัร
ปลายนิ้วเรียวีบระาษแ็ทรผืนผ้ายื่นมาให้ วาลมไล่มอไปยัื่อและเบอร์โทรอเ้าอรอยสับนแผ่นหลั
เาเม้มริมฝีปาเ้าหาัน่อนะรับระาษแ็มา
สบา้วยวามลัเลับเพื่อนสนิทเล็น้อย ฮาอีพยัเผยิบเป็นเิให้โทร
เธอว้าหยิบโทรศัพท์มือถือาบนโ๊ะมายัใส่มือฮันบิน
“ไม่ใ่ว่าทุนะไ้เอับบ๊อบบี้นะ แโีเป็นบ้า โทรหาเาะ!”
ฮันบินมอโทรศัพท์มือถือสลับับัวเลบนนามบัร ปลายนิ้วเรียวลบนแป้นพิมพ์หน้าอามีละัว
ะัลรหลัสุท้าย อไม่สบอารม์ไม่ไ้
อนิถึรอยแผลแสบแเป็นปื้นบนแผ่นหลัและบั้นท้าย เาสบาฮาอีอีรั้ ยับริมฝีปาเผยออ่อนะปิล
ัสินใปปินิสัยารมีเ็อบ๊อบบี้เอาไว้่อนะัวเลัวสุท้ายลไป
าม้วยปุ่มสีเียวโทรออ
สมาร์ทโฟนสีาวถูยึ้นแะลิับใบหู
เสียสัาัเป็นัหวะเ่นเียวับเสียหัวใเ้นแรอฮันบิน
ปลายเท้าเาะับพื้นพรมอย่าลืมัว
เฝ้ารอารอบรับาปลายสายผ่านารแสออทาร่าาย แทบะลืมหายใอนเสียสัาัาหาย
แล้วแทน้วยน้ำเสียเ้มิะแหบเล็น้อยอเานนั้น น้ำเสียเียวันับที่ราระเส่า้วยวามสุสม้าใบหูเาืน่อน
มีเสน่ห์ หลอล่อให้เาล้อยามนลายเป็นฝ่ายยอมแพ้
สุท้ายแล้ว เา็อยู่ในอาัิอบ๊อบบี้
“ันมีเวลาให้นายเรียมัวสิบนาที” ฮันบินมวหัวิ้วมารวมันรลาหน้าผา
สับสนเล็น้อยับประโยบอเล่า่อนหน้านี้อปลายสาย “เินไป้าหน้า่า
แล้วมอลมา ันให้นแอบามไปรอรับนายั้แ่สามสิบนาที่อนหน้านี้แล้ว”
บประโยยาวเหยีย ปลายเท้าเล็็หยัึ้นบนพื้นเินรไปยับเปิม่านอหน้า่าห้อเ่าออ
เามอผ่านวามสูอิสีแัวึลไป เบิสายาลมออว้าอนมอรถลีมูีนสีำลับสะท้อนเาอสนิทบนถนน้านหน้า
ำพูมามายุ้าอยู่ในลำอแห้ผาอฮันบิน อ้ำอึ้เล็น้อยพลามอรไปยัเพื่อนสนิทอย่าอวาม่วยเหลือ
ฮาอีเินามเามาทีหลั
้มลมอไปยัรถหรูหน้าัวึอย่าไม่อยาะเื่อสายา เธอีลบนไหล่อนรหน้า
เร่ให้รีบอบลับปลายสายไป แม้ะไม่รู้ว่าบทสนทนาระหว่าสายโทรศัพท์เี่ยวับอะไร
เพราะฮันบินไม่แม้ะปริปาพู แ่ฮาอี็ลาพอะรู้ว่าเพื่อนอเามีนัเร่่วนเพิ่มเ้ามา
“ัน...”
“นายโทรมา้านะ”
ไ้ยินเสียหัวเราะในลำอออีฝ่ายผ่านปลายสายลับมา
ฮันบินัฟันลบนริมฝีปา วาลมยั้อมอลไปทา้านล่า
เฝ้าถามัวเอหลาย่อหลายรั้ว่าวระัสินใอย่าไรับสถานาร์อนนี้
โอาสอารเริ่ม้นใหม่ แบบนั้นมันฟัูีเินไป
เพราะทุอย่าเริ่ม้นาารพบันในบาร์ เาิว่าัวเอะแ่ย้อมใ้วยวันไนท์สแน
แู่เหมือนร่อรอยาารระทำเพียืนเียวนั้นะส่ผลยาวมานอนนี้
“อย่าิมาเลย”
น้ำเสียทุ้มแหบวนให้ยอมล้อยาม
เสียลมหายใาปลายสายัผ่านราวับรรินลอเลียิใบหูอเา
ฮันบินพาัวเอย้อนลับไปืน่อนหน้านี้
ส่เสียรารีร้อาวามเ็บแปลบระนเสียวระสันรั้แล้วรั้เล่า
ลมหายใอเาิัา่วไปามวามิ เายับมือับรอบโทรศัพท์แน่น เม้มริมฝีปาเป็นเส้นรราวับใ้วามิ
แม้วามริะอบลไปเป็นร้อยรั้แล้ว็าม
“หวัว่าันะไ้เอนายนะ
ฮันบิน”
มันไม่ใ่วามรั ไม่ใ่เสน่ห์หา
เาอยาโนสัมผัส ้วยฝีมืออบ๊อบบี้อีรั้
อาาศื้นรอบัว บรรยาาศวน่วนอนเสียน้ออ้าปาหาว
หยาฝนร่วหล่นระทบับันสาเป็นัหวะ
ฮันบินสวมทับเสื้อโ้ทสีเียวันับรูปแบบออทัพทหาร เาระับมันแนบิัว
มอาว่าาิรูปร่าสูให่
นับรถลีมูนีเลือบเาเินรมาหาพร้อมับร่มันให่ในมือ โ้ทัทายเล็น้อย่อนะพาเาเินรไปยัรถ
เปิประูออให้ราวับเป็นเ้านาย
เาแทรัวผ่านรอบประูเ้าไปปะทะับลมเรื่ออาาศเย็นเียบ
ายนเิมปิประูให้เา อ้อมไปยัำแหน่นับทา้านหน้า
ไม่มีบทสนทนาอะไรมาไปว่าารโ้ำนับ ฮันบินเอนหลัลบนเบาะหนั วาสายามอสำรวไปรอบัวรถ
ปลายนิ้วเรียวไล้ไปามแนวอลูมิเนียมรอบประู
ัวรถว้าวาเินไปสำหรับารนั่นเียว
ถัน้ำแ็แ่เรื่อื่มหลาหลายแบบถูัเรียมเอาไว้ให้เารานวา น่าแปล
เาไม่แม้แ่ะระหายน้ำสันิ วามิอเาลอยออไปไล บาทีมันอาส่ไปถึนที่ปลายทาถนนเส้นนี้็เป็นไ้
ฝ่ามือเรียวยับพลิโทรศัพท์มือถือไปมา วาลมมอออไป้านนอรถ
สายฝนระทบับระโปร่ใสไม่าสาย หยน้ำเาะพราไหลลู่ลไปามแรโน้มถ่ว าหยเียวผสมรวมับอีหย่อนะึมหายไปรอบระ
เาปล่อยวามิว้าวุ่นอัวเอออไปับหยน้ำพวนั้น
เหม่อลอย ทิ้สิสัมปัะเอาไว้ ับสมออันแสนว่าเปล่า
ไม่มีวามิใอื่น นอาภาพโรหน้ามสันอบ๊อบบี้
เาสะุ้ หายใผิัหวะเล็น้อย อนโทรศัพท์เรื่อเล็สั่นรืามแร
ารแ้เือนปรา ปลายนิ้วเรียวสั่นระริอนแะลบนแถบ้อวามนั้น สไล์ไปทา้าน้า
ัวอัษรภาษาอัฤษเรียบนหน้าอ ้อวามาเานนั้น ้อวามาบ๊อบบี้
‘นอนพัไป่อน็ไ้ แล้วไว้เอัน’
ฮันบินอ่านทวน้ำประโยไปมาหลาย่อหลายรั้
เาัสินใปิหน้าอโทรศัพท์ ไม่ไ้อบ้อวามลับไป
วาลมมอออไปทา้านนอ ารรารนิ่สนิทบนทาหลว
เพราะฝนันมาเอา่วเที่ยแบบนี้ ริมฝีปาบายับอ้าออ หาวหวอ้วยวาม่ว
เาำไ้ว่านอนไปไม่ถึห้าั่วโมเสีย้วย้ำ ยิ่้วยบรรยาาศ่ว่วแบบนี้
ยิ่ทำให้เปลือาทั้สอ้าหนัอึ้
ฮันบินระพริบแพนาสอสามรั้่อนะปล่อยให้เปลือาปิลมา วามมืเ้าทแทนแสแอ่อนที่ลอผ่าน้อนสำลีบนท้อฟ้า เาระับเสื้อโ้ทเ้าหาัวแน่น นับรถเหลือบสายาผ่านระมอหลั เรื่อปรับอาาศถูปรับเหมาะสมับอาาศรอบัว เาไม่รู้ว่าัวเอหลับไปอนไหน วามอ่อนเพลียัพาสิอเาให้เลือนรา่อนะับวูบไป
รถันยาวแล่นอสนิทลหน้าโรแรมหรูหราลาใเมือ
พรมสีแปูรอรับั้แ่ทาเ้าโรแรมไปนถึ้านใน
ฮันบินรู้สึเร็อย่าบอไม่ถู เาลืมาึ้นมา่อนหน้านี้ประมาสิบนาทีไ้
ฝนทา้านนอาลมา เหลือพียละออฝน เามอรถเลี้ยวเ้ามาามทาโรแรม ป้ายอัษรภาษาอัฤษเลือบทอแวววาวรหน้าทาเ้า
‘KIM’ บอให้รู้ว่าโรมแรมนี้เป็นอเา
โรแรมเป็นวามิสุท้ายอฮันบิน เายอมรับว่าไม่ิว่าอีฝ่ายะนัเอเาที่นี่
หลิไปว่าะทานอาหารอย่าีสัมื้อ หรืออาไ้ใ้เวลาเินเล่นยัสานสาธาระ
ไม่ใ่ที่นเ้าออมามายวนให้เป็นุเ่นแบบนี้
ิับัวเอพร้อมวามื่นเ้นที่ประเประัเ้ามา ปลายนิ้วอเาเย็นเียบ ารยับมือเ้าประสานันรลา่วยให้อาารสั่นทุเลาล
เอาวะ ฮันบิน!
ฮันบินปรับสีหน้าให้เป็นปิ
มอนับรถเินอ้อมมาเปิประูให้่อนะเินลมา ้มลมอารแ่ัวอันแสนะธรรมาอัวเอ
นับรถนเิมระิบบอ้วยสำเนียอเมริัน บอให้เาเินามไป แ่ละ้าวอเา
ับสายาอนหลายน ทั้ารแ่ัวนับไ้ว่าเป็นพวนั้นมีเินทั้นั้น
ถ้ารู้ว่าะเป็นแบบนี้ เาเลือุทีู่ีที่สุมา
ฮันบินเินไปามพื้นระเบื้อสะท้อนเา ลฝีเท้าัเป็นัหวะ
เ่นเียวับเสียหัวใเ้นระรัวอเา
ัวเลเรือแส้านบนแทบสีำระพริบเปลี่ยนไปทีละัว ฟันเล็บัลบนริมฝีปาล่า
วาลม้มลมอปลายเท้าอัวเอ
อาารื่นเ้นแสอออย่าปิไม่มินเผลอถอนหายใ ยามไ้ยินเสียเือนาลิฟ์ ปลายเท้าเล็้าวามนับรถรหน้าไป
ะัหยุลรหน้าห้อสวีทหรูหราั้นบนสุอึระฟ้า
แร๊!
ีย์าร์เสียบผ่าน่อเหล็ ประูไม้เนื้อีรหน้าเายับเปิออ
เามอาว่าาิทา้าน้าโ้ศีรษะล่อนะเินลับไปามทาเิม เหลือเพียเานเียวรหน้าประูบานให่
ปลายนิ้วเรียวเอื้อมสัมผัสลบนเนื้อไม้ ออแรยับแ้มเ้าไป้านใน
วาลมมอลอระหว่า่อว่า ริมฝีปาบายับเปิ่อนะปิล้วยวามลัเล
“... อโทษรับ”
ไม่มีเสียอบรับาอีฝ่าย เียบริบ ไม่ถึนานั้น
เาไ้ยินเสียุัหลับานประู
ฮันบินเม้มริมฝีปาลใ้วามิับัวเอ่อนะัสินใันบานประุเปิออ
สอเท้าเล็้าวเ้าไป้านใน ไม่ใ่ห้อสวีทอโรแรมระับปานลาเหมือนืน่อน
ให้ายเถอะ ห้อนี้ให่ว่าห้อเ่าอเาับฮาอีเสีย้วย้ำ
ลิ่นน้ำยาปรับอาาศหอมราวับอไม้ผลิบาน พื้นพรมวนให้ั๊ี้ใ้เท้า
โมไฟริสัลห้อยระย้ารลาห้อ และโฟาหนัสภาพี
นี่มันสวรร์หรือไนะ?!
“เิ”
ฮันบินสะุ้ัวหันไปามเสีย โรหน้ามสันนเห็นแนวสันราม
วามริบสีเ้มว้านลึวนให้หลใหลู่นั้น้อรมายัเา ปลายนิ้วยาวยับหมุน้นแ้วลมนอเหลวสีแสยับวนไปมา
้อยอมรับว่าอีฝ่ายูีมาในเสื้อเิ้สีาวเ้าทร ับเนไทมัหลวมรอลำอ ฮันบินสบานรหน้าลับไป
่าฝ่าย่าไม่อาละสายาราวับว่าถูมน์สะ เาไม่รู้ว่านานแ่ไหนว่าลมหายใอเาะาห้ว
หันหน้าหลบสายามีเสน่ห์ู่นั้น
ฮันบิน้าวเท้ารไปยัโฟาลาห้อ ทิ้ัวลบนเบาะหนัเนื้อี
ใบหน้าน่ารัเิรั้น ารแสออวาท่าเสียนนมอหลุเสียหัวเราะในลำอออมา
เบาะทา้าน้ายับยวบไปามน้ำหนัอนทา้าน้า
บ๊อบบี้วาแ้วไวท์ในมือลบนโ๊ะระ บรรยาาศรอบัวเียบสนิทมีเพียเสียลมหายใ
แ่ลับไม่ไ้น่าอึอัเ่นวระเป็น ไม่มีใรเป็นฝ่ายเปิบทสนทนา่อน
นัวเล็วาสายามอสภาพห้อโยรอบ
ภาพรอบทอถูแวนร่อนทาึ้นบันไ เามอภาพนั้นสัระยะ
หลใหลไปับแววามสีเหลือทออเสือัวให่ ลายพาลอนสลับำ แนวเหล็สีเินถูวาประับในภาพนั้น
เสือัวนั้นโนััเอาไว้ ทั้มีหวาลัว โอนอ่อน และเื่อฟั
เา้อมอมัน่อนะถูเรียสิลับมา้วยน้ำเสียเ้มอนทา้าน้า
“ภาพวานั้น ันไ้มาประมาปี่อน” อธิบายราวับอ่านวามสนใอเาออ
ฮันบินหันไปสบาับนทา้าน้า
้อเ้าไปในวามริบสะท้อนภาพใบหน้าอเาลับมา “รู้ไหม...”
ราวับว่านรหน้าสะเาเอาไว้ บ๊อบบี้วารอยยิ้มบนริมฝีปา
โรหน้ามสันยับเ้าใล้ทีละนิ ระั้นไล่้อนให้อีนล่นหนี
แผ่นหลับาถอยยับิับพนัทา้านหลั แทบลั้นลมหายใอนปลายนิ้วเอื้อมรมา
สัมผัสแผ่ว้าแ้มเนียนนเผลอผ่อนลมหายใิัออมา เาพยายามหันหนีนรหน้า
แ่สุท้ายระยะรอบสายา็ทำให้ันลับมาประสานมอันอีรั้
“สายาอนายเหมือนับเสือัวนั้น”
ไล้ปลายนิ้วลเยามนอนรหน้าให้สบา ฮันบินเม้มริมฝีปาเ้าหาันนเป็นเส้นร
ฝ่ามือเล็ยันแผ่นอว้าให้ถอยออ แ่แนแร่ลับโอบรอบ
ััเาเอาไว้ระหว่าัว ฮันบินมวิ้วเ้าหาัน สายาุมอนรหน้า
แอบัสีหน้าเล็น้อยอนเห็นอีฝ่ายยโ้รอยยิ้มมุมปาึ้น
“แ่... ันไม่ใ่เสือ”
“็เห็นอยู่ว่าไม่ใ่” บ๊อบบี้อบลับ
น้ำเสียยียวนราวับใให้นรหน้าเม่นสายาลับมา
เายรอยยิ้มมอสีหน้าประหม่าอายนั้นสัพั “อบอามรเลยนะ ันไม่เยทิ้นามบัรเอาไว้ให้ใรมา่อน
นอานาย”
นมีานะอย่าบ๊อบบี้ิม ทิ้นามบัรเอาไว้ให้เาเป็นนแร ฟัยัไ็ไม่มีทาเป็นไปไ้
เาไม่ไ้โ่นาะหลเื่อประโยหลอล่อเ็มไป้วยถ้อยำหวานเหล่านี้ ฮันบินไม่ไ้ใสื่อเหมือนอย่าที่ใริ
เาผ่านโลมาเยอะ เนันเรียไ้ว่าไม่แพ้ันับนรหน้า
“นายไม่เื่อัน” ราวับอ่านวามิออ บ๊อบบี้้อมอสีหน้าเย่อหยิ่้วยวามรู้สึท้าทาย
ารแสอออฮันบินระุ้นอารม์บาอย่าอเาไ้ ไม่ใ่วามรั หรืออะไรทำนอนั้น
เาแ่อยาทำให้นรหน้ายอมสยบให้
“แ่ไม่เป็นไร มันไม่สำัหรอ ว่านายะเื่อันหรือไม่”
น้ำเสียแหบเ้มระิบ บ๊อบบี้ใ้สายาไล่มอไปามโรหน้าน่ารัเิรั้นนั้น
สบาัน่อนะลระับลมอรอยรัสีแ้ำรไหปลาร้าที่โผล่พ้นปเสื้อ
ฝ่ามือหนาอี้าถือวิสาสะแะลบนสะโพลม ไม่ไ้สนใอาารัืน
หรือสายา่อว่าอย่าไม่ริัอฮันบิน
ผิวาวเนียนราวับน้ำนมอ่อนยวบไปามแรบีบเ้น ระยะห่าระหว่าสันมูยับเ้าหาัน เาไ้ลิ่นแมพูเ็าัวอีน เ่นเียวัน ฮันบินย่นปลายมูลหลัาไ้ลิ่นแอลอฮอล์หอมหวานแทรสัมผัส้วยผลไม้าไวท์อุ่นั้นี เาไม่ไ้เอ่ยปา่อว่าอีฝ่าย มีเพียารส่สายาปรามราวับไว้เิเล่นัวเอาไว้่อนเท่านั้น ฝ่ามือเรียวสอ้ายัออแรน้อยนิันไม่ให้ท่าทาอพวเาล่อแหลมเินไปว่านี้
“ันอยารู้ เหุผลที่นายมาหาัน่าหา”
ใบหน้าร้อนผะผ่าวับำถามรประเ็นอนรหน้า แ้มทั้้าับสีระเรื่อเรียรอยยิ้มเ้าเล่ห์าประธานบริษัทนรีอย่าบ๊อบบี้
สายามสีเ้ม้อมอราวับะูเอาวามรู้สึทั้หมอเาลืนหายเ้าไป ฮันบินิ่อนะเบือนสายาหนี
เสีย้อนเนื้อในอ้า้ายเ้นระรัว ไม่ใ่้วยฤทธิ์อแอลอฮอล์ เพราะเท่าที่ำไ้ั้แ่เ้ามานี้
ร่าายเาไ้รับเพียแ่าแฟอีนามอ่าร้อนรึ่แ้ว
ไม่มีสิ่ใให้ล่าวโทษ นอาสายาอบ๊อบบี้
“เหุผลเียวัน ับที่นายทิ้นายบัรเอาไว้”
อบลับไป้วยสีหน้าประหม่าอาย ฮันบินลายปมมวริ้วลาหน้าผาออ
วบุมลมหายใเ้าออให้ผ่อนลเป็นัหวะ่อนะเยหน้าสบาอีฝ่าย ไม่รู้ว่าทั้สอสบาันนานแ่ไหน
สายามริบเหนือว่าอบ๊อบบี้ราวับรารึร่าอเาเอาไว้้าใ้ เารู้ัวอีที อนปลายนิ้วเรียว็ไล้ึ้นไปามอบปเสื้อเิ้สีาว
แะลบน้นอระ้วยผมท้ายทอยสีเ้ม ้อมอริมฝีปาหยัรอยยิ้มมุมปานวามยับเล็ล
ฮันบินเม้มริมฝีปาอัวเอเ้าหาัน ไม่มีบทสนทนา หรือารเรียร้อ
อวาม้อาราันและัน วาลม้มลมอปลายเนไทแะลบนหน้าท้ออัวเอามแรโน้มถ่ว
บ๊อบบี้้มมอามสายาอนรหน้า มอฝ่ามือเรียวยับลระับล
ไล้ไปามสาบเสื้อ่อนะแะลบนเนไท แ้ปมออทีละั้น้วยปลายนิ้วสั่นระริ
บ๊อบบี้ไม่ไ้ทิ้นามบัรเอาไว้ให้ฮันบิน เพราะิใในลีลา หรือหน้าาน่ารัเินว่าะเป็นายอเ้าัว
แ่เป็นเพราะารแสออออีฝ่าย่าหา
ประโยอนสนทนาัน้วยอาารไร้สิาฤทธิ์แอลอฮอล์ ึ่เาไม่แน่ใว่าอีฝ่ายำมันไ้ไหม
สายาอนฮันบินมอรมายัเา เามอเห็นิใ้สำนึอฮันบิน
ทั้หมทำให้เาัสินใ เลือะสาน่อวามสัมพันธ์
เนไทอเาถูปล รูออาปเสื้อไปามแร ฮันบินสบาเาสลับับสายสีเ้มในมือ
้ำรอยับืน่อนหน้านี้ บ๊อบบี้่วัวลแนบิับร่าบอบบานั้น เหลือบสายามอเนไทวัพันรอบเรียวนิ้วออีฝ่าย
เฝ้ารอำเิวนอย่ายินยอมาฮันบิน เนไทสีเ้มพาทับปิวาลมที่ายแววเ่นเียวับเสือัวนั้น
เาไม่ใ่นปิาฮันบิน เาไม่ไ้บัับให้อีฝ่ายระทำเ่นนี้
“ปิาันิ”
ไม่ใ่ว่าเา้อารวบุมนรหน้าเพียฝ่ายเียว
แ่ฮันบินเอ ็้อารให้เา วบุม
ความคิดเห็น