คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : Often (Minho x Junhoe)
Often
ปลายเท้าเปลือยเ็มไป้วยรอยแผลเหวอหวะ แ่เ้าอรอยแผล็ไม่ไ้ิสนใ สอเท้ายาวยั้าวไปบนถนนสายให่ เลือสีแสเปรอะทิ้ร่อรอยเอาไว้บนถนนเส้นนี้ ไม่มีเสียใรอบบริเวนั้น เ็ายหอบหายใ้วยวามหวาลัว ใบหน้าื้อรั้นถูแ่แ้มเอาไว้้วยรอย้ำหลายแห่ ราบเลือแห้รัิบนรอยแผลามัว วาลมปล่อยให้น้ำารินไหลลมาไม่าสาย เาหันมอรอบัว้วยท่าทาหวาระแว่อนะผวาับเาทา้านหลั
ุนฮเว้อมอเานั้นยับเ้ามาใล้ทีละนิ้วยหัวใเ้นระรัว สอเท้าอยาะ้าวหนีไปารนี้ แ่ร่าายลับไม่ทำามวาม้อาร สอมือเล็ำเ้าหาันสั่นเทาไป้วยวามลัวราวับเาอนรหน้า ผู้ายนนี้ร้ายว่าผีปีศานไหนเสียอี ใบหน้าน่ารัส่ายไปทั้น้ำายามเาอายนนั้นยับ้าวเ้ามาใล้
เาลัว เาอยาหนีไปารนี้
อยาหนีไปา ...มิโน
ายเ้าอผิวสีเ้มปราสู่สายาอเ็าย ใบหน้าหล่อมบันี้ลับแววโรน์ไป้วยอารม์หลาหลาย เาสวมเสื้อเิ้สีาวผู้วยเนไทอย่าไม่เป็นระเบียบ บนเสื้อัวนั้นเปรอะไป้วยรอยเลือสีแ เลืออเ็ายผู้หวาลัวรหน้า ุนฮเวมอเห็นวามโรธเรี้ยวในสายามริบู่นั้น ริมฝีปาหยัส่เสียหัวเราะในลำอออมาราวับเสียอปีศา เรียวลิ้นแลบออมาอย่าโหยระหาย้อาร
มิโน้อรไปยัเ็ายรหน้า ปลายนิ้วยแะลบนรอยแผล้ามับบนศีรษะทรสินเฮอัวเอ วาม้อมออเหลวสีแนั้น่อนะแลบปลายลิ้นเล็มเลียรสาวเ้าไปอบอวลในริมฝีปา ุนฮเวฟาหัวเา้วยแันแ้วในห้อ
เ็นนี้ทำร้ายเา มันิะหนีาเาไป
ไหนบอว่ารัไล่ะ แล้วทำไมุนฮเวะทิ้เาไปแบบนี้!!!
มิโนิ่อนวามโรธะเ้ารอบำวามิ สอเท้ายาว้าวรไปหาอีน้วยวามโรธ ุนฮเวเรียสิอัวเอเอาไว้ เาพยายามะหนีาเื้อมืออปีศารหน้า แ่็้าเินไปเสียแล้ว มิโนว้าับลบน้นแนาวนั้น่อนะเหวี่ยร่าผอมว่าลไประแทับพื้นอย่าแร
“อึ!”
“มึิะหนีูไปไหน?!”
เสียเ้มะอ่อนะทาบทับัวร่อมทับน้านล่าเอาไว้ ปลายนิ้วยำลบนเส้นผมสีน้ำาลอเ็ายรหน้า เาระามันไป้าหลัอย่าแรนใบหน้าื้อรั้นอวี้อเยหน้ามาสบา ุนฮเวำลัหวาลัว ร่าายผอมพยายามิ้นหนีออาแรทับ้านบน วาลมสะท้อนแววปีศาในร่ามนุษย์รหน้าลับมา หยน้ำาไหลรินรั้แล้วรั้เล่า แ่็ไม่สามารถเรียสิอมิโนืนไ้
“ปล่อยผม... ฮึ ไ้... ไ้โปร”
“ไม่!!!”
มิโนวาร้าวอีรั้่อนะหัวเราะออมาราวับนาสิ ฝ่ามืออี้าว้าลบนมือเรียวอุนฮเว เาับปลายนิ้วเรียวนั้นไล้ไปามรอยแผล้าศีรษะ
“มึล้าียัไ ทำร้ายผัวัวเอ!!!”
ุนฮเวมอไปามปลายนิ้วเปรอะสีเลือนั้น เาส่ายหน้าไปมา้วยวามลัว ริมฝีปาอวบพยายามเอ่ยำอโทษออมา แ่มิโนไม่ไ้้อารำนั้น เาระาเส้นผมให้เ็ายยืนึ้นามแร ใบหน้าน่ารัเหยเ้วยวามเ็บ ุนฮเวพยายามยื้อแรนั้นเอาไว้่อนสัมผัสแสบนาะฟาลมาบนใบหน้า้าน้า
เพี๊ยะ!!!
“อย่าื้อับพี่ิรับ ุนฮเว”
น้ำเสียเ้มลว่าอนแรหลายเท่า เาแทนสรรพนาม้วยรั้อนยัรัันมา รัันนไม่้อัวลว่าุนฮเวะหนีาเาไป ุนฮเวเลียน้ำเสียเสแสร้แบบนี้ ภายในวามู่นั้นมันเ็มไป้วยวามบ้า ผู้ายนนี้ไม่ใ่มิโนนเิมอี่อไปแล้ว หรือบาทีเาอาะไม่เยรู้ัมิโนนโริวิปรินนี้มาั้แ่แรแล้ว็ไ้
“ลับบ้านเราันนะรับ อย่าทำให้พี่้อโมโหไปมาว่านี้!”
ไม่ใ่ำถาม แ่เป็นวาม้อารอผู้ายนนี้ เาไม่อาัืนหรือ่อ้านไ้ รอยแผลหลายรอยบนัวบวับอาารเป็นไ้ทำให้เาไม่มีแร แ่็ยัใล้าส่ายหน้าอบปิเสธลับไป ุนฮเวิผิอย่าแรับารอนสนอแบบนั้น หมัหนัอัลมาบนใบหน้านเ้าเล้มลไปบนพื้นอีรั้ รอยแ้าริมฝีปาปริอออีรั้ ไม่ใ่รั้แรับวามเ็บปวเ่นนี้
“มึอยาใหู้ทนไม่ไหว! น้อปล้ำมึรนี้ใ่ไหม?!!”
มิโน้มลระาเส้นผมอเาให้ยืนึ้นอีรั้ สีหน้าวิปริโหเหี้ยมนั้นเ็มไป้วยวาม้อาร มิโนำลัอึ้น เพราะารัืนอันแสนเร้าอารม์อุนฮเว เ็ายไม่อบรับอะไรลับไป ไม่มีแม้แ่เสียะร้อผ่านลำอแห้ผาเสีย้วย้ำ เาถ่มเลือออมาใส่ใบหน้าหล่อมนั้น่อนะเรียเสียหัวเราะโริานรหน้าออมาไ้
“แล้วมาูัน ว่ามึะอวีไปไ้นานแ่ไหน!!!”
สิ้นเสียเ้ม ฝ่ามือหนา็ระา้อนผมให้เ็ายเินามไปอย่าแร เรียวาเล็แทบไม่มีแระ้าวาม ุนฮเวล้มลบนพื้นหลายรั้ แ่ไม่ว่าะี่รั้ มิโน็บัับให้เายืนึ้นเินามไปอย่าไร้วามปราี บ้านหลัให่รหน้ายับเ้ามาใล้ทีละนิ บรรยาาศรอบัวมืสนิทไม่มีใรผ่านไปมาแถวนี้ เาำลัะลับไปทนทรมานในนั้นอีรั้
มิโนระาให้อีนามลับเ้าไปในบ้านอเรา ภายในบ้านพัยับเยินไม่เหลือสภาพบ้านอันแสนอบอุ่นเ่นรั้่อน มิโนเป็นนทำลายมันนหมสิ้น เาโรธน้อหาทาระบายออมา ุนฮเวพยายามะหนีเาไป เรา่อสู้ันในบ้านหลันี้ ไร้สาระเป็นบ้า เพราะยัไเา็ไม่มียอมใหุ้นฮเวาเาไปไ้ ไม่มีวัน
ุนฮเวะ้อเป็นอเา เราะรััน
เราะอยู่้วยัน สอน แบบนี้ลอไป
มิโนรไปยัห้อนอน่อนะผลันผอมว่าเ้าไป้าใน ุนฮเวลับมา่อ้านเาอีรั้ สายาู่นั้นำลัมอมาอย่าไม่ยอมแพ้ เาอบเวลาุนฮเวเป็นแบบนี้ มันเร้าใเหมือนับเิวนให้เาอยาเอานะวามรัอุนฮเว มิโนยรอยยิ้มอบลับสีหน้านั้นไป เาพยามอารม์ให้เย็นล่อนะเินรเ้าไปหานบนพื้น
“อย่ามอพี่้วยสายาแบบนี้ิรับ ุนฮเว”
น้ำเสียแหบเปล่ผ่านริมฝีปาหยัแห้ผานั้น มิโน้มัวลรหน้าเ็าย ปลายนิ้วยับเ้าหาหมายะแะ้อใบหน้าเย้ายวนนั้น แ่อีนลับหันหน้าหนี น้อัใเาอีแล้ว มันระุ้นอารม์ิบอมิโนให้ออมาอย่า่ายาย
“มอแบบนั้น รู้ไหม...
รนี้อพี่มันแ็ไปหมแล้ว”
ุนฮเวแทบะอาเียนับประโยโรินั้น เา้อนรหน้า้วยวามรัเีย่อนน้ำหนัออีนะทาบทับลมาบนัว ภายใ้าเผ้าสีำ รนั้นปูนูนึ้นมานเห็นเป็นแท่แ็ัเน มิโนไม่สนใอะไรอี่อไปแล้ว เาไร้ลบนออาว ฝ่ามือหนารวบเอาสอมืออนรัมารวมันบนศีรษะ เลือสาบาแผลไม่ไ้ทำให้สิอเาเลือนหายไปแม้แ่นิ มิโนำลัเป็นบ้า้วยวามรั้อารโหยหาุนฮเว
“ไอ้โริ! ปล่อยู!!”
ุนฮเวรีร้อพลาิ้นไปมาในอ้อมแนนั้น สัมผัสลวนลามยะแยแะไปามผิวาวเนียน ริมฝีปาร้อนพรมูบไปามออบเม้มนเป็นรอยแหลายรอย เาพยายามหอหนีสัมผัสนี้ แ่ฟันมลับัลอย่าแรน้อส่เสียร้อออมา้วยวามเ็บ ไรหนวเสียสีไปามลำอาวน้อปล่อยน้ำาให้ไหลออมาับวามอัปยศนี้
“ูะทำให้มึร้อ! นว่ามึราออมาเป็นื่อู!!”
มิโนัไปามผิวาวน้ำ รอย้ำหลายแห่บนนั้นยัไม่ทันหายี็ถูแทน้วยรอยใหม่ลมารั้แล้วรั้เล่า ุนฮเวมอปีศาร้ายรหน้า เาหันมอไปรอบัวราวับหาัว่วยอะไร็ไ้ วาลมมอรไปยับานประูห้อ เา้อหนี เา้อหนีาผู้ายนนี้ให้ไ้ เ็ายิ่อนะใ้เท้าถีบเ้าับท้อน้านบนอย่าแร
“ุนฮเว!!!”
เสียเ้มะโน้อ มิโนล้มหายหลัาแรถีบนั้นลไป เามอเ็ายะเียะายืนพยายามะหนีไปยัทาออ ุนฮเวิะหนีไปาเาอีแล้ว ทำไมไม่ำบ้าว่า ไม่มีทาหนีไปาเา ทำไมไม่้อให้ใ้ำลัลอ มิโนิ่อนะัฟันรอเ้าหาัน เายืนาพื้นรเ้าไปรวบัวนรหน้าไ้ทันเพีย้าวเียวเท่านั้น
เพล้!!!
“อั่!!!”
ุนฮเวโนเหวี่ยล้มลไประแทบนโ๊ะระอย่าแร เศษมบาเ้าไปในผิวเนื้อสนอเหลวสีแ้นปริไหลออมาาร่าาย วินาทีนั้นราวับเาไม่มีีวิ มิโนไม่ไ้ใับอาารบาเ็บนั้น ระบาแ่นี้ไม่ายหรอ เพราะมาว่านี้ เา็เยทำับุนฮเวมาแล้ว
ฝ่ามือหนารเ้าประอนรหน้ามาาอเศษแ้วพวนั้น มิโนมอเลือสีสเปรอะบนผิวาวเนียนออีน้วยแววาระหาย แนแร่โอบอุ้มนทา้านล่าาพื้น ุนฮเวร้อไห้สะอื้นราวับะาใในอ้อมแน่อนเาะวานรหน้าลบนเียสีาวแ่แ้ม้วยานศิลปะสีแ ร่าายผอมบาสั่นเทา้วยวามลัว
ุนฮเวไม่มีแร่อสู้ับนรหน้าอี่อไป บาแผลบนหลัเหวอหวะแนบลบนเบาะนอน เ็บแสบน้อผวาพลิัวให้ว่ำหน้าลบนเีย มิโนมอรอยเลือึมผ่านเนื้อผ้าออมา่อนมือหนาะว้าเอาอะไรบาอย่าาหัวเียมาไว้ในมือ
“ไม่! อย่าทำ!!”
“ไม่้อลัว”
“อย่าทำแบบนี้!!!”
เ็ายรีร้อ้วยสิอันน้อยนิ เาสีเินสะท้อนาอมีมในมืออมิโน ปลายมีพนาเล็แะลบนเรียวลิ้นอเ้าอ วามมอเ็าย้วยวามหลใหล เายับปลายมีนั้นเ้ามาใล้นแนบิับ้าแ้มเนียนอุนฮเว
“ไม่! ผมอร้อ!!”
ุนฮเวร้ออานโริวิปริรหน้า วาลมมอเ้าไปในแววาเย็นืไร้วามรู้สึนั้น มิโนหัวเราะอย่าใับารอร้ออเา ปลายมีลลาใบหน้ามายัอเสื้อยืสีาว มิโนรีเสื้อนั้นออาผิวายาวเนียน รอยแผลบนหลัยัมีเลือไหลออมา ุนฮเวร้อไห้พยายามเอี้ยวมอว่าอีนิะทำอะไร่อไป
“เ็บมาไหม?”
เสียเ้มถาม่อนะทาบทับลมาบนแผ่นหลัอเา มิโนปลเสื้อเิ้อนออั้แ่อนไหน ุนฮเว็ไม่ทันไ้สัเ แผ่นอเปลือยเผยสีเ้มสีแทนออมา ลำัวแร่เ็มไป้วยลอนล้ามเนื้อเรียวสวย ปลายมูโ่รินรลมหายใ้าใบหูอุนฮเว
“ไม่้อลัวนะ พี่อยู่ับนายแล้ว”
สิ้นเสียเ้มนั้น สัมผัสวยยะแย็ประทับไปามผิวเนียน เรียวลิ้นเล็มเลียไปามรอยแผลบาบนแผ่นหลั เสื้อยืสีาวับเลือนั้นออทีละนิ วามเ็บปวแผ่่านไปามร่าาย ุนฮเวไม่อาทำอะไรไ้ นอานอนรอรับอารม์เ็มไป้วยวามระหายนั้น เาส่เสียราอันแสนอัปยศออมารั้แล้วรั้แล้ว เรียื่ออผู้ายนนี้ออมา้วยวามรัเีย ัหวะเ้าออ้านล่าราวับ้ำเิมว่าเาไม่ใ่น มิโนมอเาเป็นแ่สิ่อเท่านั้น
ุนฮเวไม่รู้ว่าเาเยรัผู้ายนนี้ไปไ้ยัไัน แ่าันราวับสวรร์และนร เาเยเป็นนัร้อมีื่อเสีย วามรัอเราไม่เยมีปัหาอะไรนเาิว่ามันเินมานสุทาแล้ว ไม่มีวามหวานเหมือน่อน ุนฮเวเบื่อวามรั้ำาำเอมิโน เาไม่รู้ัวเลยว่าารีัวออห่ารั้นั้นะทำให้บาอย่าเปลี่ยนไป
มิโนลายเป็นนโริ เาไม่อาวบุมอารม์อัวเอไ้ เราทะเลาะอย่าหนั มิโนเป็นบ้าลัวว่านรัะหนีาเาไป เาลัวนไม่อาเ็บั้านมืออันแสนเลวร้าย้าในเอาไว้ไ้ ปีศา้าในำลัแสัวนออมา่อสายาอุนฮเว
หยเลืออุนฮเวเป็นเหมือนน้ำ่วยเิมให้ีวิอเาลับมาสใสอีรั้ น้ำเสียเรี้ยวรา สีหน้าแววาอวีไม่พอใพวนั้น็เ่นัน มันทำให้มิโนรัุนฮเวมาว่าเิม รัมานไม่อาเสียไปไ้ อยาะเ็บเอาไว้นเียว อยาะอเอาไว้ อยาะูบแบบนี้ อยาะทำลายนไม่เหลือิ้นี
รัมา หวมา หลมา
มิโน็ทำลายมาเท่านั้น
เาไม่รู้ว่าัวเอเสร็ิับนรหน้าไปี่รั้ ่วล่าอเ็ายเปรอะไป้วยน้ำเหนียวหนื อาาวเ็มไป้วยรอยูบสี้ำหลายรอย มิโนล้มายลนอน้าเ็าย มอใบหน้าหลับสนิทนั้น้วยแววาสบลว่าอนแร ริมฝีปาหยัประทับลบนหน้าผาออีน
“นายะไม่มีวันหนีาพี่ไปไ้ ุนฮเว”
ุนฮเวไ้ยินเสียนั้น เาไม่ไ้ลืมาึ้นมามอใบหน้าอผู้ายนนี้ ุนฮเวรอนเสียอมิโนเียบหายไป เหลือเพียลมหายใแผ่วเบาเ้าออเป็นัหวะ ารระทำเลวทรามทั้หมทำให้เาอยาะเลาะเนื้อัวเอออ ทุสัมผัส่าน่ายะแยเสียเหลือเิน
แ่รู้ไหม... บาทีมิโนโรินนี้
เา็ไม่ไ้น่าเบื่อนะ ออะเร้าใเสีย้วย้ำ
ุนฮเวิับัวเอ่อนะลืมาวามมื ริมฝีปาอวบสีแ้ำรอยยิ้มออมา่อนะบรรูบลบนหน้าผาออีฝ่ายลับไป เาอยาหนีไปให้ไลานวิปรินนี้ แ่เาลับหลุมรัมิโนนใหม่เ้าอย่าั บาแผลบนัวมาเท่าไหร่ วามรัอเา็มาเท่านั้น รัในารระทำอันแสนเลวร้ายอผู้ายนนี้
สอเท้า้าวหนีออไปาบ้านหลันี้เป็นสิบรั้ เาะหนีไปอนอีนหลับ็ย่อมไ้ แุ่นฮเวไม่เยิะหนีไปไหนไล เาอยาให้มิโนามไปเหมือนเ่นเย อยาให้มิโนลายเป็นปีศาวิปริัวนั้น อยาโนทำร้าย้วยน้ำมืออนรัอย่าสาสม
วามรัอเาเป็นแบบนี้ เาทำให้มิโนเป็นบ้า
และุนฮเว็แ่ ...บ้าว่าเท่านั้นเอ
“ามผมลับมาให้ไ้ พี่มิโน”
( แ่ไปามเพล ออแนวิเล็น้อย สสัยมาาารเสพ Crime Scene มาไป่ะ
ยัไอบไม่อบ็มาบอเ้าไ้นะ ไม่เยแ่ไรแบบนี้เลย แท็ #ฟิไอ่อนอีย์โย )
ความคิดเห็น