คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : เลือดมังกร ตอน กระต่าย 1 (ฺBobJun)
เลือมัร
อน
ระ่าย
ปั!!!
เสียปืนั้ออยนาเล็ในย่านเยาวรา ลูระสุนสีเินฝัเ้าทา้าน้ายเียใล้ำแหน่อหัวใอเป้าหมาย่อนร่าโปร่ะล้มลับพื้นถนน เลือสีแสไหลผ่านรอยแผลออมาน้อยมือับแผ่นออัวเอเอาไว้ เาัฟันเ้าหาันแน่นนรามนูนเป็นสัน มือลบนแผลไม่ให้เลือไหลผ่านออมามาไปว่านี้ สอเท้าถีบัวถอยห่าเ้าไปในอยอย่ายาลำบา
แผนารลอบ่า ‘ิม ีวอน’ สำเร็
ฝีเท้าอใรบานำลัเินเ้ามาใล้ร่าเ็มไป้วยเลือนั้นทีละ้าว นเ็บยัมีสิ เาเยหน้ามอเาอเ้าอฝีเท้านั้น ภาพรหน้าพร่ามัวเินว่าะมอเห็นใบหน้าไ้ แ่่อให้เห็นเพียวามมืมิ วามริบ็ะยั้อเม็ไปยัเารหน้า
ไม่ใ่แ่ศัิ์ศรีเท่านั้น ในานะเ้าพ่อลับไม่อา่วยเหลือลูน้อในแ๊เอาไว้ไ้ ลูน้อนับสิบ้อมาบาเ็บล้มาย เพราะารลอบทำร้ายในรั้นี้ นพวนั้นมีันมาเินว่าะรับมือ และเา็พลาท่าประมาทเ้าพ่อในละแวนี้มาเินไป เาไม่ไ้พานสนิทมา้วย เพราะิว่าพวนั้นไม่ล้าลมือในย่านเยาวราแบบนี้
เาเป็นเ้าพ่อมือใหม่ ลับมาาประเทศอเมริาไ้สอเือน่อนะเ้ามาวบุมูแลแ๊ระ่าย่อาพ่อ ีวอนมีปัหาับเ้าพ่อแถวนั้นหลายน้วยทัศนิแ่าัน เาไม่เห็น้วยับาร้าายสิน้าผิหมายในวารนี้ และผู้ไม่เห็น้วยย่อมมีมาว่า
สิน้าผิหมายสร้ารายไ้ไ้มาว่าารายอถูหมายหลายเท่าัว วามัแย้เล็น้อย่อัวเป็นปัหาให่ หลัาีวอนประาศร้าว่อหน้าสมามเลือมัรว่าะร่วมมือับแ๊ให่ปราบแ๊ผิหมายให้หม บวับธุริาร้าที่ินอเา้าวหน้าอย่ารวเร็ว
เารู้ัับเ้าอธนาารลาอย่าินฮวาน และมีแหล่เินทุนมาพอะว้านื้อที่ินประอบารแถวนั้น อำนาอแ๊ระ่ายเพิ่มมาึ้นนส่ผลให้หลายแ๊้อารำั และวันนี้เา็โนลอบทำร้ายเ้าอย่าั
“แ!!!”
เสียเ้มเ้นรอไรฟันออมา้วยวามแ้น เามอเห็นเาระปืนสีำ่อลมารลาหน้าผา วามไม่ยอมหลับล ีวอนะไม่ยอม้มหัวให้ใร่อให้้อาย็าม แผลบนหน้าอเ็บปวมา็ริ แ่ยัไม่มาพอะทำให้เายอมละทิ้ศัิ์ศรีอนเอ
ายรหน้าัไปืนึ้นเรียมะปลายนิ้วยิ เาไม่รอาระสุนนันี้ เา้อยอมรับวามายอนเอ ื่อเสียและอำนาอแ๊ระ่ายะหายไปพร้อมันับัวเา เาไม่อาปป้อแ๊เอาไว้ไ้ เาไม่อารัษาสัาที่ให้ไว้ับอาป๊าไ้
ีวอนศีรษะัวเอลับระบอปืนยอมรับวามายอย่าอสู ภาพรหน้าพร่าเินว่าะมอเห็น วาเาอนนี้มอเห็นเพียวามมืเท่านั้น ปลายนิ้วาไร้วามรู้สึ เ่นเียวับร่าายเย็นเียบราวับไม่มีเลืออยู่ในัว เาิว่าไม่รอแน่่อนะไ้ยินเสียอแ็ระแทเ้าับอะไรบาอย่าสอสามรั้
เาพยายามเพ่สายามอภาพรหน้าอีรั้อย่าอ่อนแร เาอมือปืนรหน้าล้มลบนพื้นถนน ใรบานปราเ้ามาในสายาแทน ใบหน้าอายนนั้นเยิบเ้ามาใล้ แ่เาลับเห็นเพียโรหน้าเรียวลม เารู้สึถึมืออุ่นแนบลร้าแ้มับแรบแผ่วเบาราวับเรียสิ
“ุ...”
ีวอนไ้ยินเสียเรีย่อนภาพรหน้าะมืสนิทอีรั้ ร่าายานไม่อาทรัวเอาไวไ้ เาไม่ไ้ล้มลบนพื้น แ่ลับเป็นในอ้อมแนเล็อายรหน้า เาเห็นใบหน้านั้นเป็นอใรบานแทน ริมฝีปาหยัแห้ผายับเพียเล็น้อยพยายามเปล่เสียแหบออมา่อนสิะาหายไป เหลือเพียวามมื และภาพอใรบานปราึ้นมาในวามิ
ภาพอเ็าย
“ฮัน...บิน”
ผู้เป็นนรัอิมีวอน
เสียเพลาเรื่อเล่นแผ่นโบราัลอไปามัหวะ ภายในห้อทำานนาให่ละลุ้ไป้วยลิ่นาีนหอมหวานเย้ายวน แ่ลับแฝไป้วยวามอ่อนโยน เ้าพ่อสีผิวเ้มหัวหน้าแ๊หมีำอย่า ‘ มินโฮ’ หยิบแ้วาึ้นมาิบเล็น้อย วามหลับลให้ับรสาิอบอวลในปา่อนะยรอยยิ้มบาออมา เายับศีรษะไหวไปามเพลพร้อมับิถึหน้านรั
ไม่เินรั... ผู้ที่เาแอบรั
ายผู้มีลิ่นายหอมหวานเ่นเียวับาีนนินี้
วันนี้มินโฮอารม์ีเป็นพิเศษ เาหวัว่าะไ้ยิน่าวีามือปืนลอบ่าว่าสิบอนเอ หวัว่าีวอนะายสมวามั้ใอเา แ๊หมีำเป็นแ๊ใหม่เ่นเียวันับแ๊ระ่าย แ่ารำเนินารลับร้ามอย่าสิ้นเิ หาเปรียบแ๊ระ่ายเป็นเหมือนวามี แ๊หมีำ็เปรียบเสมือนวามเลวร้าย เา้าายอผิหมาย ไม่ว่าะเป็นยาเสพิอย่าัา หรือว่าฝิ่น
วามัแย้อพวเาสอแ๊ เริ่ม้นาารัารสิน้าผิหมายอแ๊ระ่าย โัเ็บัาอแ๊หมีำถูไฟไหม้เสียหายไปหลายสิบล้าน ลูน้อมือวานสนิทอเารายานว่าเป็นฝีมืออแ๊ระ่ายไม่ผิแน่ เพราะเห็นับาว่าลูน้ออีวอนเป็นลแอบเ้ามาลอบลมือ
เ้าพ่อแบบพวเา ถือศัิ์ศรีมาเสียว่าอะไรทั้หม มินโฮโรธมาหลัารู้ว่าเป็นฝีมืออแ๊ระ่าย เาเ้าไปพบีวอนเราัน้วยปืนในานประุมสมาม แ่ทา้านแ๊ระ่ายลับไม่ยอมรับว่าเป็นฝีมืออน แถมยัท้าให้หาหลัานมายืนยัน
หลัานั้นมาแ๊หมีำประาศัวเป็นศัรูแ๊ระ่าย มินโฮวาแผนารลอบ่า โยให้มือวาอเาเป็นนัารพามือปืนรับ้าว่าสิบนไปัารปิปาีวนให้เรียบร้อย หาำัีวอนออไปไ้ แ๊หมีำ็ะลู่อริไปไ้อีหนึ่ แถมยัไ้ล้าแ้นให้สมับารเผาโัอพวมัน มินโฮิ่อนะผิวปาามเพลอย่าอารม์ี ถ้าไม่ิว่าเสียเาะประูหน้าห้อัึ้นเสีย่อน
“เฮียหมีรับ” ฮอมือวาอมินโฮเินเ้ามาในห้อพร้อมับมือ้ายอย่าึฮุน ทั้สอโ้ศีรษะลให้เ้านาย้วยสีหน้าไม่สู้ีเสียเท่าไหร่ “พวเราลับมาแล้วรับ”
“แล้วัารเรียบร้อยหรือยั?”
เสียเ้มถาม่อนะสายาลมอลูน้ออน ฮอพยัเผยิบไปให้อีนเป็นนรายานแทน่อนึฮุนะส่ายหน้าไปมาผลัภาระลับให้มือวาอีรั้ มินโฮมอท่าทีนั้น้วยสายาเอือมระอา เามวิ้วเ้มเ้าหาันรลา่อนะเอ่ยปาถามอีรั้
“ันถามว่าพวแัารมันแล้วหรือยั?!”
“พ...พวเรา เอ่อ...”
“อบ!!!”
มินโฮวาร้าว่อนะระแทถ้วยาลบนโ๊ะนเสียัราวับะแ น้ำาสีร้อนระเ็นออาถ้วยโนมือหนา แ่มินโฮ็ยัไม่มีสีหน้าเ็บปวอะไร เายืนึ้น้อหน้าลูน้อสอน้วยแววาน่าลัวเสียน้อรีบ้มน้าหนี ฮอลืนน้ำลายลอ่อนะอบ้วยเสียแผ่ว
“มีนมา่วยมันเอาไว้ไ้รับ”
เพี๊ยะ!!!
ฝ่ามือนาบลบน้าแ้มอฮออย่าแร มินโฮัฟันรอเ้าหาัน้วยวามโรธ วาสีเ้มมอหน้าลูน้อไม่ไ้วามอนเอ่อนะสบถออมา ใรมา่วยมันเอาไว้ แถวอยนั้นไม่มีเ้าพ่ออยูแลอยู่สัน แถมยัเป็นอยทาลัเ่าสำหรับเินทา้วย แถมมือปืนเา็ส่ไปั้มา ับอีแ่นๆ เียวทำไมถึปล่อยให้รอหนีไปไ้แบบนี้
“ผมอโทษรับ” ฮอว่า่อนะุเ่าลับพื้น าม้วยึฮุนทา้านหลั “นอแ๊ระ่ายล่อให้พวเราสับสน พวนั้นยิปะทะับเราแ่สู้ไม่ไ้ มันั้ใะพาเฮียระ่ายหนีไป แ่มือปืนอเราไหวัวทัน ผมไ้ยินมาว่าเฮียระ่ายโนยิเ้าไปนัหนึ่ร่วอ่อนมีนมา่วย – ”
“ไม่้อมาอธิบาย ไม่ว่าแะพูยัไ อนนี้มัน็หนีไปไ้แล้ว!”
มินโฮว่า่อนะำหมัทุบลบนโ๊ะอย่าแร วาสีเ้มเ็มไป้วยวามโรธแ้น้อารทำลายอีนให้หายไปาโลใบนี้ หาีวอนไ้รับบาเ็บเ่นนั้นริ ็หนีไปไ้ไม่ไลมาเสียเท่าไหร่ เา้อรีบัารให้เสร็เรียบร้อย่อนมันะลับไปแ๊ระ่ายไ้
มินโฮมีโอาสนี้ เพียโอาสเียวเท่านั้น
“ออไปามหาัวมันให้เอ แล้วัาร่าทิ้ะ!”
แ๊ระ่ายะ้อหายไปาวารนี้!
ีวอนเยิว่าวามรัเป็นทุอย่า เาไม่เยิว่าสัวันวามรันั้นะทิ้เาไป เสียหยฝนระทบับร่มัเป็นัหวะ ่าาหัวใอีวอนอย่าสิ้นเิ เสียหัวใอเาเ้นแผ่วราวับะหยุลเสียอนนี้ มือหนาับรั้ปลายนิ้วอนรัเอาไว้แน่น วามปล่อยให้หยน้ำาอลูผู้ายไหลลมาอย่าไม่อาห้ามไ้
นรัอเา็เ่นัน ร่าบาเปียปอนไป้วยน้ำฝนนเสื้อผ้าแนบไปับผิวบา ไหล่เล็สั่นเทาามแรสะอื้นอย่าน่าสสาร น้ำาสีใสลืนไปับสายฝนนแยไม่ออ เาำลับอเลิีวอน บอเลิ้วยหัวใอันเ็บปว ฮันบินำเป็น้อทำแบบนี้อย่าไม่มีทาเลือ ประโยนั้นเป็นวามริ นทิ้ไปไม่ไ้หมายวามว่าะเ็บปวน้อยว่า เาเอ็เ็บไม่่าไปาีวอน
เาไม่เยอยาปล่อยมือนี้ไป
แ่ ...วามรัอย่าเียวไม่พอ
“ ...ันอโทษ ีวอน...”
ีวอนไม่อยาไ้ยินประโย่อานั้น เาส่ายหน้าแผ่วเบาเป็นเิอร้อให้อีนอย่าไป มือหนาับปลายนิ้วเล็เอาไว้แน่น่อนแรืนออะทำให้าไปทั้ัว ร่มในมือร่วหล่นลบนพื้นราวับไม่เหลือแร หยาฝนโลมลไปบนร่าาย วามรัอพวเาสอนบลในวันนั้น
วามหนาวเย็น และวามเ็บปวในแผ่่านเ้าไปในหัวใอีวอน เามอแผ่นหลัเล็เินห่าออไปนสุสายา เ้าพ่อผู้หยิ่ในศัิ์ศรีทิ้หัวเ่าอนเอลบนพื้นเปียไป้วยน้ำ หยน้ำาไหลออมาไม่าสาย ร่าายาวาบราวับไม่หลเหลือวามรู้สึใ
“อย่าไป”
เสียเ้มเอ่ยแผ่วเบาท่ามลาเสีย่ารอบัว ีวอนหลับาลำมือเ้าหาันแน่น่อนะเยหน้าึ้นมอหยาฝนบนท้อฟ้าลมาระทบใบหน้า แรบีบบน้อนเนื้อในแผ่นอ้า้ายเ้นแผ่วราวับโนทำลายไม่เหลือิ้นี เาัฟันเ้าัน่อนะเ้นเสียผ่านลำออมาอย่าทรมาน
“ฮันบิน!!!”
แฮ่! แฮ่! แฮ่!
ีวอนผวาลืมาาวามฝันอันแสนเ็บปว ร่าายแร่ไม่ไ้เปียื้นไป้วยหยน้ำฝนเย็นเียบ แ่เาำลับนเียนอนอันแสนอบอุ่นพร้อม้วยผ้าผืนให่ ่วบนเ็มไป้วยมัล้ามเนื้อไม่มีเสื้อผ้าสวมทับ แ่มีเพียผ้าพันแผลสีาวแนบไปับเนื้อเท่านั้น
วามเ็บบนหน้าอหน้า้ายรรอยแผลบ่บอให้รู้ว่าเาไ้รับบาเ็บ และเายัไม่าย ีวอนทำหน้าเหยเ่อนะแะบนผ้าาวนั้นแผ่วเบา วามวาสายามอไปรอบัว เานอนอยู่ในห้อนาเล็ ้าวอ้าในถูัวาเอาไว้อย่าเป็นระเบียบเรียบร้อย มีเพียเสียพัลมัเป็นัหวะในห้อนี้่อนเสียประูเปิาทา้านล่าะทำให้เรียสายาเาให้หันมอ
เสียฝีเท้าอใรบานำลัเินึ้นบันไมาทีละ้าว ีวอนัสินใรีบล้มัวลนอนบนเียทันที เาแล้ทำเป็นยัไม่รู้สึัว หลับาปิสนิทในวามมื ไ้ยินเพียารระทำอผู้เ้ามาใหม่เท่านั้น บานประูไม้ถูเปิออส่เสียเอี๊ยเล็น้อย
เาพยายามฟัว่าอีนำลัทำอะไร เสียถุระาษระทบันวาลบนโ๊ะ่อนเ้าอฝีเท้านั้นะ้าวเ้ามาใล้เา และหยุยืนอยู่้าเีย ีวอนำมือเ้าหาันแน่นภายใ้ผ้าห่ม เาไม่รู้ว่าอีนเป็นใร หวัีับเาหรือั้ใะมาทำร้าย อนนี้เาำลัโนาม่า ไม่สามารถไว้ใใรไ้แม้สันเียว ีวอนิ่อนแรยวบเล็น้อยบนเียะทำให้เาลืมา้วยวามใ
ีวอนัฟันเ้าหาันลั้นวามเ็บบริเวบาแผล่อนะยับมืออี้าว้าลบน้อมือเรียวอใรบาน แ่เพียมือเียวอเา็สามารถอบุม้อมือสอ้าออีนไ้อย่า่ายาย เาออแรระานรหน้าเ้าหาัว่อนะับพลิลบนเียนอนอย่าแร
ีวอนสายาลมอนทา้านล่า เามอสำรวใบหน้าิะอวีนั้นทีละส่วน วามู่เล็มอลับมายัเาอย่าไม่พอใเสียเท่าไหร่ ิ้วเ้มมวรวมันรลาหน้าผา มูโ่รั้นย่นไปามสีหน้าเล็น้อย และริมฝีปาสีแอวบึ เาไม่เยรู้ันรหน้า ีวอนิ่อนะใ้มือเียวบีบ้อมือสอ้าในไว้เหนือศีรษะ นทา้านล่าส่วนสูพอันับเา แ่แรลับแ่าันอย่าสิ้นเิ
“ปล่อย!”
เ้าอสีหน้าอวีเอ่ยพลายับ้อมือไปมา วาู่เล็้อนทา้านบน้วยวามโรธ ีวอนไม่ไ้อบโ้อะไรลับไป เาเยิบหน้าเ้าไปใล้อีนทีละนิ วามริบสบาไม่ยอมแพู้่นั้น ่วัวแทรเ้ารลาระหว่าาาวใ้าเสีอ่อน เล่นเอานทา้านล่า้อถัวหนี ีวอน้อมืออีนเอาไว้ับเียแน่น่อนะเอ่ยประโยรอไรฟันออมา
“นายเป็นใร?”
ไม่มีำอบานรหน้า ีวอนมอฟันเล็ัริมฝีปาอวบเอาไว้อย่าถือี เ้าพ่อแบบเาโหร้าย็ริ แ่็ไม่ไ้อยาใ้ำลัับใร ถ้าสถานาร์่อนหน้านี้ เาไม่ไ้เอับพวมือปืนลอบ่ามา่อน เา็ไม่ทำับอีนเ่นนี้
มือหนาออแรเ้นลบน้อมือาวนเป็นปื้นสีแ แผลรหน้าอ้า้ายเ็บแปลบ แ่ีวอน็ยััฟันทนเอาไว้ วามลพร้อมับใบหน้านสัมผัสไ้ถึลมหายใอุ่นหอมาน้านล่า ร่าผอมลั้นหายใเิหน้ามอสู้เาสัพั่อนะหันหนีไปอย่า่วยไม่ไ้ ีวอนถือไพ่เหนือว่าอย่าไม่้อสสัย เามอโรหน้ามิะน่ารันั้นาทา้าน้า่อนะเอ่ยถามอีรั้
“ันถามว่านายเป็นใร?!”
ีวอนถาม้วยเสียัว่ารั้แร สีหน้าอวีนั้นยอมอ่อนลว่าเิม วาู่เล็วัมอเาเล็น้อย่อนริมฝีปาอวบะยับอบลับมาอย่าไม่เ็มใเสียเท่าไหร่นั
“ุนฮเว”
น้ำเสียทุ้มแหบเ่นเียวันับอนเาหมสิเอ่ย วาู่นั้นมีอะไรบาอย่าน่าหลใหลสะสายาอีวอนให้มอ้า สีหน้าเิรั้นนั้นไม่ไู้น่ารำาอย่าเ่นวระเป็น แ่ลับูมีเสน่ห์น่าำราบให้ยอมแพ้ ีวอนมวิ้วเ้าหาันเล็น้อยหลัาไ้ลิ่นอะไรบาอย่า หอมหวานและุ้นเยราวับสูมอยู่เป็นประำ เาิ่อนะหายใเอารสสัมผัสหอมหวานที่ลออยู่บนปลายมูเ้าไปอีรั้
และรั้นี้เารู้แล้ว มันเป็น ...ลิ่นาีน
“ันื่อ ...ูุนฮเว”
และเ้าอลิ่นาีนนั้น็ไม่ใ่ใร นอเสียาุนฮเว
Let's Talk
ฟินี้มาาาริเฮียระทิแรมา
เราเลยไ้เฮียระ่ายออมาเ่นนี้แล หวัว่าทุนะอบ
นอาะมีเฮียระ่ายแล้ว เรา็ยัมีเฮียหมี้วยนะ
เราะไ้เห็น แ๊ระ่าย vs แ๊หมีำ #อิบ้า
ฝาิาม้วย่ะ ส่วนแท็สรีม #เฮียระ่าย นะ
ความคิดเห็น