คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : PRISON06 : เริ่มต้นใหม่
PRISON 06
เริ่ม้นใหม่
มินโฮมอลอผ่านแนวรเหล็เ้าไปในห้อั วามหม่นแสลับภาพอันแสนเ็บแ้นรหน้า ฝ่ามือหนาำรอบแท่เหล็ึ้นสนิมนเส้นเลือปูโปน ุนฮเวยันั่อยู่บนเียนอนอเาั้แ่พาหลบนัโทษพวนั้นเ้ามา สอแนยาวอเ่าัวเอเอาไว้พลาเหม่อมอออไปยัแสสว่าผ่านแนวระแนเหล็้านบน เาไม่ไ้ยินเสียสะอื้นร้อไห้ออีฝ่าย แ่สายาลมลับเศร้าสร้อยนมอไม่เห็นแสสะท้อน ไม่เห็นวามสใสเหมือนเ็ายนเิม
ร่าโปร่ถอนหายใออมา ้มลมอนมปัในมืออัวเอ่อนะ้าวเท้าเ้าไปหาน้อายนสนิทอัวเอ บานประูเหล็แ้มเปิออ มินโฮแสร้ยรอยยิ้มบาแ่แ้มบนใบหน้า หวัว่าะทำให้อีนรู้สึีึ้นไ้บ้า แ่ลับันโนสิ้นเิ ุนฮเวไม่รู้้วย้ำว่าเาเินเ้ามาในห้อนี้ วามแ้ำยัเหม่ออไปยัระแนเหล็้านบน สีหน้าอ่อนล้าเ็บปวราวับว่าไม่อยามีีวิอยู่ในแนเ็อี่อไป
“ุนฮเว” เสียเ้มระิบแผ่วท่ามลาวามเียบ เรียวามแ้ำให้มามอทีละนิ พวเาสบาัน แ่สายาอุนฮเวลับว่าเปล่านอใหายไม่ไ้ ้อนนมปัถูวาลบนเียนอน “ันเอานมปัมาให้ นายยัไม่ไ้ทานอะไรเลยนะ”
ไม่มีเสียอบรับานรหน้า ุนฮเวทำเพียมอเลยผ่านเาไป หันหน้าลับไปมอยัแสสว่าาทา้านนอเหมือนับอนแร เารู้ว่าอีฝ่ายะรู้สึราวับโลทั้ใบพัทลายลมา าร้อโนับเ้ามาในเรือนำ็นับว่าเลวร้ายแล้ว แ่ลับยั้อมาเอเหุาร์แบบนี้อี
สำหรับเ็ผู้ายแบบุนฮเว ภายนอแ็แร่ แ่้าในลับบอบบา
ปัหาทั้หม มันถาโถมเ้ามาทีเียวนเินรับไหว
ุนฮเวอนนี้ำลัิอะไรอนมอรไปยัแสสว่าพวนั้น หัวใวเล็แ่นั้น อนนี้แบรับวามเ็บปวเอาไว้มาแ่ไหน แล้วุนฮเวะเปลี่ยนไปหรือเปล่า เาะปิั้นัวเอานอื่นไหม มินโฮเฝ้าถามำถามับัวเอ ภายใ้วามเียบ แ่เาลับไ้ยินเสียร้อไห้อนรหน้า ฝ่ามือหนาเอื้อมออมาทีละนิ มอนัโทษรหน้ายับัวหนีเล็น้อยอย่าหวาระแว่อนะว้าอ ศีรษะลมลมาบบนไหล่อัวเอ
“ไม่้อลัว พี่มินโฮเอ”
มินโฮระิบบอ ับ้อมืออนรหน้าให้ลารัืนล ไม่ไ้ออแรให้เ็บ แ่ลเพียเล็น้อย เาสบาับนรหน้า วาม้อมอเ้าไปยัแววาู่เล็ราวับส่ผ่านวามไว้ใไปให้ ุนฮเวมอหน้าเา อบาร้อนผ่าวลอหน่วไป้วยหยน้ำา แรัืนโอนอ่อนลาอนแร ยอมให้เาสวมอ ศีรษะลมลบไหล่อีรั้
ไม่มีบทสนทนาอะไรระหว่านสอน มินโฮปล่อยให้เ็ายปลปล่อยวามรู้สึทั้หมออมา ุนฮเวร้อไห้สะอื้นเสียนร่าายสั่นเทิ้มไปหม หยน้ำเปียื้นบนหัวไหล่บ่บอไ้ีว่านรหน้าพยายามลั้นเอาไว้ มินโฮทำอะไรไม่ไ้ นอาไล้ปลายนิ้วมือไปามเส้นผมสีน้ำาล ลูบหัวอีนอย่าปลอบโยน เาหวัว่าอ้อมแนอเาะ่วยให้นรหน้าอาารีึ้นไ้บ้า
“ทำไม ฮึ... ทำไม้อเิเรื่อแบบนี้ับผม” มินโฮไม่ไ้อบลับไป เาเ็มใให้อีนไ้ระบายมันออมาีว่าเ็บเอาไว้ ุนฮเวผละอ้อมแนอเาออ วาลมมอหน้าเาราวับาั้นเอาำอบ
“ผ...ผมทำผิอะไร อึ... ทำไมเรื่อบ้าพวนี้มัน้อเิึ้นับผม?”
ุนฮเวถามพลายหลัมือึ้นเ็น้ำาออ่อนะำปลายนิ้วเ้าับเส้นผมอัวเอ เสียสะอื้นั้อห้อัทรสี่เหลี่ยมราวับะาใ มินโฮมอนรหน้าทึ้ผมัวเอไปมา ฝ่ามือหนาำเ้าหาันแน่น้วยวามโรธ วามแววโรน์อนิถึำพูและารระทำูถูอหัวหน้าแนเ็อย่าีวอน
นแบบนั้นไม่สมวรไ้ับารไว้วาใานาย้วย้ำ
นายไม่ไ้ผิ ไอ้สารเลวบ๊อบบี้่าหาที่ผิ
“พอแล้ว อย่าทำแบบนี้ ุนฮเว”
มินโฮพยายามรั้้อมือนรหน้าเอาไว้ สวมอเ็ายเอาไว้อีรั้นสบล่อนะผละอ้อมแนออ วามริบมอ้อเ้าไปในวาบอบ้ำ ปลายนิ้วยาวยึ้นเ็ราบน้ำา้าแ้มอีฝ่ายออ ฝ่ามือหนาระับมือเรียวออีนเอาไว้ ส่ผ่านวามเื่อมั่นทั้หมไปให้ และรั้นีู้เหมือนุนฮเวะรับรู้ทุารระทำอเา
วาลม้อสะท้อนเาเาลับมา มินโฮมอโรหน้ามิะอวีนั้น อนนี้ลับลายเป็นเพียเ็ี้แ ปลายมูแรั้นน่าเอ็นู ยัไม่นับรวมารสูน้ำมูอเ้าัวอี เาไม่เ้าใเลยว่านัโทษในแนเ็รัแเ็น่ารัแบบนี้ไปไ้ยัไ
“อย่าทำร้ายัวเออี เ้าใไหม?”
ุนฮเวพยัหน้าอบรับลับไปแทนำอบ เรียรอยยิ้มบาให้ระบายบนริมฝีปาหยัอนรหน้า มินโฮทิ้ัวลนั่บนเีย้าอีฝ่าย ฝ่ามือหนายัอบุมมือเรียวเอาไว้แน่น เาแอบลอบมอใบหน้า้าน้านั้น ไล่ลมานเห็นรอยรัแ้ำบนออ ไม่รู้ว่าทำไมมินโฮถึไ้รู้สึเ็บใอนเห็นรอยพวนั้น เาไม่วรปล่อยให้นแบบบ๊อบบี้มาเ้าใลุ้นฮเวเลย เาวระปป้ออีนไ้มาว่านี้
“พี่มินโฮ” เสียเ้มเปล่เรียอย่าอ่อนแร มินโฮมอฝ่ามือเรียวแบออไปยัแสแลอผ่านระแนรหน้า “ผมอยาหนีออไป อยาหนีไปให้พ้นาสายาอนพวนั้น”
“ไม่ไ้”
ุนฮเวะัารระทำทั้หมล วามู่เล็หันลับมามอน้าน้า้วยวามสสัย เาิว่าัวเอไ้ยินผิไป แ่สายาเ็มไป้วยวามแน่วแน่อมินโฮลับทำให้เ็าย้อเม้มริมฝีปาเ้าหาัน มินโฮสลับปลายนิ้วแทรระหว่านิ้วอเาเอาไว้ เาไม่เยเห็นนรหน้าูริัเท่านี้มา่อน
สายาแววโรน์เ็มไป้วยวามแ็ร้าว แ่ฝ่ามือลับอบอุ่นนสัมผัสไ้
มินโฮทำให้เาเื่อว่า อีฝ่ายสามารถพึ่พาไ้ โยไม่้อลัวอะไรอี
“นายะหนีไม่ไ้เ็า นายอยาเป็นอย่าที่บ๊อบบี้ว่าเอาไว้หรอ?”
สิ้นเสียเ้มอมินโฮ วาู่นั้น็ลับเ็บปวึ้นมาอีรั้ ภาพสะท้อนรหน้าไม่ใ่ภาพอเา แ่ลับเป็นภาพอบ๊อบบี้ ไม่้อมีำอธิบายอะไร นอาำว่าหัหลั ีวอนวาแผนทั้หมเอาไว้ั้แ่แร ไม่เยมีวามริใ ทุารระทำพวนั้น็เป็นเพียารเสแสร้ หลอลวทำให้เาหลรั็เท่านั้น
เาเินไปามทาที่ีวอนวาเหยื่อล่อเอาไว้นิับ
านั้น็โนทำลายนไม่เหลือิ้นี
“รู้ัวไหม... ว่ามึูน่าสมเพแ่ไหน?”
เาำไ้ทุประโยอีวอน่อนหน้านี้ราวับเสียเ้มนั้นัสะท้อน้ออยู่ในสมออเา ทุารระทำรุนแรราวเลวร้ายไม่่าไปานัโทษนอื่น ีวอนอนนี้ไม่ใ่นเิม ไม่ใ่นที่เาเยรู้ัอี่อไป เาไม่ไ้รัและไม่เยผู้ายสารเลวนนี้ ุนฮเวิ่อนะบีบมืออนทา้าน้าเอาไว้แน่น วาลมลอหน่วไป้วยหยน้ำาอีรั้อย่าไม่อาห้ามไ้
“นายไม่ไ้เป็นแบบนั้น นายไม่ไ้น่าสมเพ หรือโ่”
มินโฮบอนรหน้าไปามวามิอัวเอ สำหรับเา ุนฮเวมี่ามาว่าารเป็นหมาในารพนันไร้สาระอเนมนุษย์พวนั้น รั้นี้เาะไม่ยอมให้ใรมาทำร้ายนรหน้าไ้อี เาะไม่ยอมใหุ้นฮเวเสียรอยยิ้มไป
ุนฮเวเป็นนี อ่อนโยน และเ้มแ็เินว่าะล้มลรนี้ เาเยพยายามเ้าหานรหน้า พยายามนไ้รับวามไว้วาใ และเา็รู้ว่าัวเอิไม่ผิเลย ทุรั้เวลาเ้าใล้ เวลาไ้พูุยัน เารู้สึว่าัวเอผ่อนลายและสบายใอย่าน่าประหลา ราวับว่าเาเห็นวามหวั่อนอยู่ในแววาและรอยยิ้มอุนฮเว
“ไอ้บ๊อบบี้่าหา” มินโฮัฟันเ้าหาันอนเรียื่อนั้นออมา วาม้อรเ้าไปยัแววาอุนฮเว เรียสิอนรหนาให้ลับมา
“โ่สิ้นี”
“...”
“โ่ที่มอไม่เห็น่าอนาย”
มินโฮบอพลาไล้ปลายนิ้วบนหลัมือเรียวอย่าอ่อนโยน ประโย่อนหน้านี้วนให้เ็ายรู้สึีใอย่าบอไม่ถู แ่็เ่นัน เารู้ัวว่าัวเอไม่ไ้มี่านานั้น ุนฮเวยับมือออาารอบุมออีฝ่าย ้มหน้าลมอเบาะนอนสีาว หวาลัวและสับสนับาร้อออไปเผิหน้าวามริ
“ันะรอนะ” เสียเ้มบอให้ำลัใอีรั้่อนมินโฮะลุึ้นยืน เาส่ฝ่ามือหนารไปยี้้อนผมสีน้ำาลอเ็ายไปมา รอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้ายั่วยเรียำลัใให้อีนไ้เสมอ “ันะรอวันที่นายะลุึ้นยืนอีรั้”
“แ่ว่า...”
“แล้วถ้าวันนั้นมาถึเมื่อไหร่ ันะเินไปพร้อมันับนาย”
ุนฮเวมอรเ้าไปยัแววาอนรหน้า ิทบทวนประโย่อนหน้านี้อมินโฮอีรั้่อนะพยัหน้ารับลับไป เาเอเรื่อเลวร้ายในแนเ็มาั้มามาย สูเสียไปแทบะทุอย่านไม่มีอะไระเสียอี่อไปแล้ว ุนฮเวมีเหลือเพียมิรภาพอเาับมินโฮ อย่าน้อยเา็ยัมีใรสันอย่วยเหลือ และไว้ใไ้
“ผมะพยายามรับ”
เ็ายอบรับลับไป่อนะยมือึ้นเ็ราบน้ำาบนใบหน้าออนหม มินโฮมออีนลับมามีสีหน้าีึ้นว่าอนแรอย่าโล่ใ เายรอยยิ้มพอใในำอบ่อนะหยิบนปับนเียนอนวาลบนมืออุนฮเว แล้ีหน้าุเล็น้อยามประสานเป็นพี่าย าม้วยี้หน้าำับให้อีนทำาม
“ทานให้หม แล้ว็นอนพัะ เ้าใไหม?”
“รับ”
มินโฮพยัหน้ารับำอบนั้น เาถอยปลายเท้าเินออาห้อัไป ไม่ลืมะย้ำอีรอบ้วยารยับริมฝีปาบอ ุนฮเวไม่ไ้อบอะไรลับไป นอาารยรอยยิ้มบาบนริมฝีปา รอให้มินโฮเินไปนลับสายา่อนรอยยิ้มนั้นะาหายไป ลับลายเป็นสีหน้าเรียบเยอีรั้
ุนฮเวเฝ้าถามัวเอหลาย่อหลายรั้ว่าเาวระทำยัไ่อไป เาะหลบหนีทำัวเป็นนี้ลาไหม แ่แล้วประโยแ่ละประโยอมินโฮลับ่วยให้เารู้สึีึ้นอย่าไม่้อสสัย เาไม่ใ่นมอโลในแ่ร้าย อาะเป็นนหวาระแว แ่ทั้หม็เป็นเพราะสถานาร์รอบัว นัโทษใหม่แบบเาย่อมปรับัวไม่ทันับารเ้ามาใหม่ และารปรับัวไม่ไ้ ไม่ไ้หมายวามว่าเาเป็นนอ่อนแอ
ฝ่ามือเรียวเอื้อมออไปรหน้า มอแสแส่อสะท้อนบนปลายนิ้วเว้น่อสลับับเาสีเ้มอลูร ุนฮเวมอมันแบบนั้นสัพั ิย้อนลับไปยัเหุาร์่อนหน้านี้ทั้หมั้แ่้าวเท้าเ้ามาในแนเ็ ไม่มีวามำเป็น้อหนีเลยสันิ เา็แ่ผิพลาเท่านั้นเอ อนนี้เารู้ัแนเ็ีแล้ว เารู้แล้วว่านัโทษในนี้เป็นยัไ และเา้อเอับอะไรบ้า ิับัวเอ่อนะำมือเ้าหาัน
ุนฮเวะไม่หนีอี่อไป เาะไม่หนีวามลัวอัวเออีแล้ว
านี้ไป เาะเริ่ม้นใหม่ ับีวิในแนเ็
แผ่นหลับาเปลือยเปล่าไร้อาภร์นเ้าับผนัเรือนำทา้านหลัอย่าแร เรียวาเล็ถูยลอยหวืึ้นาพื้น ฮันบินวัาเี่ยวรอบสะโพสอบอนัโทษร่าายำยำรหน้า แนเล็โอบรอบลำอแร่ ไล้ปลายนิ้วไปามแผอับล้ามหน้าท้อเป็นลอน่อนะสะุ้าัหวะ้วยริมฝีปาทาบทับออีฝ่าย
ฮันบิน้มหน้าลรับูบร้อนแรอนทา้านล่า้วยอยู่ในำแหน่สูว่า เสียน้ำลายาารแลลิ้นฟัูลามั้อไปทั่วห้อัสีเหลี่ยม อบาเัวบาร่วลาเอวไปยัหน้าาเนียน ทุปลายนิ้วสัมผัสทำให้เาระุายไหวไปามวาม้อารอนรหน้า ไม่เยมีใรทำให้เารู้สึีไ้นานี้มา่อน ้อยอมรับเลยว่าบ๊อบบี้ำนาเสียนเาไม่อาปิเสธไ้
“อย่าั อึ... ันเ็บ”
“นายไม่มีสิทธิออำสั่ัน”
หัวหน้าแนเ็เสียระิบแหบพร่า่อนะฝัเี้ยวบัลามเนินไหล่ผอมบานเห็นไหปลาร้านั้น ร่าอเาโนทิ้ลบนเีย าม้วยารทาบทับามลมาอนรหน้า ฮันบินรู้สึเหมือนัวเอำลัะาใับารปรนเปรอออีฝ่าย รอยัึ้นสีแ้ำหลายรอบบนัว เ็บเสียนอยาะร้อออมา แ่เ่นเียวัน เารู้สึีทุรั้เวลาบ๊อบบี้รุนแรับเา เารู้ันรหน้าีว่าใร
ทุสัส่วนอร่าาย ทุท่วท่าเ็อบ๊อบบี้
ทั้ร้อนแร รุนแร และทรมาน
ฮันบินรีเสียราออมาอนไ้รับารปรนเปรอส่วนล่า แ่ีวอนลับะัารระทำทั้หมล ภาพสีหน้าแววาอใรบานแทรเ้ามาในสมออีวอน โรหน้ามายิะอวี อนลับลายเป็นไร้เียสาและเย้ายวนให้เาเ้าไปลิ้มลอ ผิวาวแึ้นรอยอย่า่ายาย ยามฝ่ามืออเาฟอนเฟ้นบีบเ้นไปามเนื้อเหลว เสียราระเส่าเรียื่อเาิะแหบแห้ ไม่ไ้อ่อนหวานอย่าฮันบิน แ่ไม่รู้ทำไม เสียนั้นลับสะท้อน้อปลุวาม้อารอเาให้ทะยานสู
“เป็นอะไร? บ๊อบบี้”
ร่าโปร่ไม่ไ้อบรับอะไรลับไป เายับ่วัวึ้นสบานทา้านล่า ประบริมฝีปาลอย่าแร วามปิสนิทลพยายามลบภาพออนัโทษนนั้นออไป แ่ภาพอุนฮเวลับปราผ่านวามิึ้นมาอีรั้ ใบหน้าน่ารัยามระสันเสียว ัฟันลบนริมฝีปาลั้นเสียน่าอาย ร่าายผอมบิเร้า้วยวามทรมาน นอ่อนลุันระุายไปามปลายนิ้วอเา
ทั้หมทำให้วามอทนอเาาสะบั้น เาผละูบออาฮันบินอย่าเสียอารม์ ฝ่ามือหนาเสยผมสีเ้มไปทา้านหลั่อนะพิหลัับำแพ ไม่มีอารม์ะทำเรื่ออย่าว่า ภาพอุนฮเวยัาย้ำวนไปมาบอให้เารู้ว่า้อารสัมผัสเานนั้นอีสัรั้
“ออไป”
ีวอนยับริมฝีปาบอเสียเบาโยไม่หันไปมอหน้าอีฝ่าย เาไม่เ้าใัวเอเลยสันิ ไม่มีใรอบสนอวาม้อารอเาไ้ีเท่าฮันบิน แ่อนนี้ เาลับเอาแ่ิวนเวียนไปมาถึเ็นนั้น วามรู้สึ้อารอย่าอธิบายไม่ถูเิึ้นหลาย่อหลายรั้ เาิว่าัวเอเลียุนฮเว เลียนิสัยโ่เ่าพวนั้น และอนนี้มัน็พาลให้เารู้สึเลียัวเอึ้นมา
เ็รั้เียว ไม่ประสีประสา เอะะเินว่าะเรียว่าพอใ
แ่บ๊อบบี้ลับำไ้ราวับว่าทุสัมผัสิอยู่บนปลายนิ้ว
“หมายวามว่ายัไออไป? ันว่านาย้านะ”
ฮันบินยับัวเ้าหาร่อมันรหน้าเอาไว้ เรียวแนเล็ยไปโอบรอบอีวอนเอาไว้ วาลมลมออออ้อนเย้ายวน้วยสีหน้าน่ารั ริมฝีปาบา้มลูบไปามออ ไล่ไปามแนวล้ามเนื้อแน่นบนบ่า่อนะะัล หลัาเห็นว่าไม่มีารอบสนอลับาีวอน
วามริบ้อเา้วยสายาเรียบเย ฝ่ามือหนาับไหล่อเาเอาไว้่อนะันให้ออห่า ฮันบินมวิ้วเ้าหาันอย่าไม่เ้าใ ริมฝีปาบาเม้มเ้าหาัน่อนะยับออะถามนรหน้า ถ้าไม่ิว่าเสียเ้มวาร้าวัึ้นมาเสีย่อน
“ันบอให้นายออไป!”
ฮันบินสบานรหน้า่อนะยอมแพ้ให้ับแววาุู่นั้น เาัารสวมาเอัวเอให้เรียบร้อย ว้าหยิบเสื้อผ้าบนพื้นห้อึ้นมา วาลมมอนทา้านหลัอย่าน้อยใ สอเท้าำลัะ้าวเินออาห้อไป แ่็อะหันลับไปมออีไม่ไ้ ปลายนิ้วเรียวยี้เส้นผมหน้าม้าอัวเอไปมา่อนะเอ่ยปาอีรั้
“นายไม่เยไล่ันแบบนี้ เิอะไรึ้นับนาย? บ๊อบบี้”
“ฮันบิน ฟันะ” เสียเ้มเรีย้วยน้ำเสียเอือมระอา วามไร้แสสะท้อน้อรไปยันรหน้า สำหรับเาแล้ว ฮันบิน็เป็นเพียู่นอนเท่านั้น ไม่ไ้มี่าอะไร ไม่แ่าไปานัโทษนอื่น
“ันไม่มีอารม์ ถ้านายอยามา ็ไปแ้เ็ับไอ้พวนัโทษนั้น่อนไป”
ฮันบินเม้มริมฝีปาเ้าหาันเป็นเส้นร เารอสายาเสไปมอทา้าน้า เ็บปวับำพููถูพวนั้น ่อให้มันเป็นวามริ เา็อะรู้สึแย่ไม่ไ้ ไม่ใ่ว่าโรธบ๊อบบี้ ทั้หมเป็นวามผิอเาเอ เาะาหวัมาเินไป าหวัว่าสัวันบ๊อบบี้อาะมอเาเป็นมาว่าแู่่นอนธรรมา ฮันบินิ่อนะพ่นลมหายใออมาพร้อมับรอยยิ้มสมเพัวเอ
“็ีนะ สำหรับนาย ัน็มี่าแ่นั้น”
“อืม”
สิ้นเสียอบรับ ฮันบิน็สาวเท้าเินออมาาห้อัพร้อมับยายเสื้อึ้นสวมให้เรียบร้อย วามรู้สึปวหน่วรำแหน่อ้า้ายเหมือนะหายใไม่ออ วาลมพยายามระพริบไม่ให้น้ำาไหลออมาลอรอบ ัริมฝีปาลั้นวามเสียใเอาไว้ บาทีเาวระินับารระทำและำพูพวนั้นอบ๊อบบี้ไ้แล้ว
ใ่แล้ว ฮันบินรู้ัวามรู้สึพวนี้ี เาหลรับ๊อบบี้
ไม่ใ่แู่่นอน แ่ในานะนรั
านอูเินึ้นบันไสวนับนัวเล็ไป เามวิ้วเ้าหาันเล็น้อยอนมอามแผ่นหลัเล็นั้นลไป สีหน้าอฮันบินูไม่่อยีนั เา็เป็นอีนที่รู้ว่าฮันบินิอะไรับบ๊อบบี้มาเินว่าเพื่อน แ่็ไม่ไ้สนในั เาไม่มีสิทธิไป้าว่ายอยู่แล้ว เาสนิทับทั้สอนพอัน ่อให้สสารฮันบินมาแ่ไหน านอู็ไม่อยาเ้าไปแส่หาเรื่อให้ัวเอหรอ
“มีปัหาอะไรันวะ?”
านอูถามไปามมารยาทเท่านั้น เารู้ว่ายัไเสียอีฝ่าย็ไม่อบอะไรมาไปว่าารถอนหายใ แล้ว็เป็นไปามา บ๊อบบี้ถอนหายใ่อนะลุึ้นยืน ยับาเนัโทษรูิปึ้นมาามวามยาว เาเินรไปหยิบมวนบุหรี่ึ้นมาพร้อมับไฟแ็ ุประายไฟวูบไหวรส่วนปลาย่อนะสูบอัเาไปเ็มปอ
“ไม่มีอะไรหรอ”
ีวอนอบอย่าไม่ิอะไรมา เาส่บุหรี่อีมวนไปให้นสนิท่อนะเินรไปรื้อหาวยาบนโ๊ะ านอูรับมวนสีาวมาุสูบามอีน วาลมี้เล่นเหลือบมอามีวอนไป มวิ้วเ้าหาัน้วยวามสสัย
“ยาอะไรวะ?”
“าเฟอีน” อบ่อนะส่เม็ยาเ้าปาไป ีวอนสะบัศีรษะไล่วาม่ว ยปลายนิ้วึ้นนวมับอัวเอ านอูเินไปพิผนัอี้าน อัวันมะเร็เ้าไป่อนะพ่นออมา เาสัเอาารอีวอน สีหน้าอิโรย วามล้ำ้วยไม่ไ้นอนมาทั้วัน อนนี้็เ้าวันที่สอแล้ว้วย
“มึวรนอนพับ้า”
“ูนอนไม่ไ้” ีวอนว่าพลาไหวไหล่เล็น้อย “มึ็รู้ว่าทำไม”
“รู้ แ่ไม่้อห่ว ยัไู็อยเป็นหูเป็นาให้มึอยู่แล้ว”
“อบใมึมานะ”
ีวอนว่า่อนะบบ่าอีฝ่าย านอูถือเป็นนสนิทอเา ้ออบุยุนฮยอที่ทำให้ไ้เอน้อายนนี้ ะว่าไปแล้ว ูเหมือนเา็ะมีานให้านอู่วยอยู่นะ ริมฝีปาหยัรอยยิ้มมุมปาออมาับวามิอัวเอ เรียวลิ้นร้อนแลบออไปเลียามรอยแห้แบนริมฝีปา ภาพเ็ายเ้าอสีหน้าเย่อหยิ่ วามรู้สึอนเาสัมผัสนในวามิ
“ไอ้านอู ูมีอะไรให้่วยหน่อย”
“มึะให้่วยอะไร? ว่ามาเลย”
“ไม่มีอะไรมา ็แ่...”
เสียเ้มเอ่ย้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้มร้ายบนริมฝีปา วามายแววเป็นประายเ็มไป้วยวาม้อาร เาทิ้้นรอบหรี่ลบนพื้น่อนะเหยียบนมอับ ปลายนิ้วยาวไล้ไปามริมฝีปาล่า อะินนาารถึนัโทษใหม่อนส่เสียราหวานไม่ไ้ ไม่อยาะเื่อเลย ว่านอย่าเาะิในแบบนั้นเ้าให้เสียแล้ว
“ไอ้เ็ุนฮเว พอีูัเสี้ยน อยาไ้มันอีแล้วว่ะ”
แล้วรู้อะไรไหม ถ้าบ๊อบบี้ิมิใ อยาไ้อะไร
เา็้อเอามาให้ไ้ ไม่ว่า้วยารบัับ หรือสมยอม็าม
มินโฮเยหน้าึ้นมอนาฬิาเรือนให่รลาโถอแนเ็
่วเวลาอมื้อเย็นวนมาอีรั้
หลัาเพิ่ทานมื้อลาวันเสร็ไปไ้สี่ห้าั่วโม ีวิประำอเาในแนเ็
เรียไ้ว่าน่าเบื่อเลยล่ะ ื่นึ้นมาอนเ้า ทานมื้อเ้าเสร็ มื้อลาวัน
และมื้อเย็น านั้น็เ้านอน
วนไปแบบนี้ลอหลายวันที่ผ่านมา
ส่วนเวลาว่าอื่น็ใ้ไปับารนั่อยู่รโถลา เฝ้ามอนัโทษพวนี้เินไปมา
หาเรื่อันบ้าามประสา ำนพวนั้นทีละน
เาไม่ไ้เสียเวลาไปโยเปล่าประโยน์
อนนี้เาสามารถำใบหน้าอนัโทษส่วนมาในแนเ็ไ้เือบทั้หม
ื่ออนพวนั้น พฤิรรมส่วนัวอแ่ละบุล หรือแม้ระทั่ว่าลุ่มไหนมีวามัแย้ับลุ่มไหน
าารสัเ้วยวิธีารทาิวิทยาอเา
ารปิเี่ยว สัเโยผู้ถูสัเไม่รู้สึัว
เรียไ้ว่าอนนี้เาสามารถบอิวัรประำวันอนัโทษส่วนมาในนี้ไ้ทั้หมแล้ว
ยเว้นเพียนเียว นัโทษายวัยลานเ้าอแววามริบสีเ้มรโ๊ะ้ายมืออเา
‘T.O.P 07’
เามัะอยู่นเียวเสมอ แถมเวลามีนัโทษนไหนเ้ามาถามอะไร ็มัะอบลับไปโยใ้น้ำเสีย่อน้า่ำว่าปิ
แถมยั่อนไปทา่อน้าเร็วราวับว่าใแล้ไม่ให้ับใวามไ้ มินโฮพยายามสัเเามาหลายรั้
และารสัเำเป็น้อมอเห็น แ่ไม่รู้ทำไม
ทุรั้ผู้ายนนี้มัะย้ายำแหน่อัวเอมาอยู่ในมุมอับสายาอเา
วันนี้็เ่นัน เาไม่สามารถหัน้าไป้อนัโทษนนั้นไ้้วยลัวว่าะรู้ัว
แม้อนนี้ะูเหมือนเารู้ัวอยู่แล้ว็าม
“ไ้เวลามื้อเย็นแล้วรับ”
นัโทษสอสามนเินรมาหาายวัยลานนนั้น
เายืนึ้นเินามลุ่มพวนั้นไป
ไม่ลืมะสายาม้อเม็รไปยัมินโฮราวับปรามไม่ให้มอามไปอี้วย
นัโทษใหม่ผิวทอแถอนหายใยาวออมา หลัาแรันอเานนั้นเินผ่านไป
มินโฮอยารู้ัเามาว่านี้
วามรู้สึบาอย่าบอว่านัโทษนนั้นะสามารถ่วยเหลือเาไ้
แ่ปัหา็ือ้อทำยัไะเ้าใล้ไ้่าหา
มินโฮิ่อนยฝ่ามือึ้นนวมับอัวเอ้วยวามปวหัว พวนัโทษส่วนมาพาันทยอยเินรไปยัโรอาหารแล้ว
เาเอ็วรไปหาุนฮเว วนเ้าเ็นนั้นให้ออไปหาอะไรทานบ้า
ไม่ใ่เอาแ่นั่ึมเศร้าอยู่ในห้อั
ิไ้สอเท้ายาว็หยัยืนึ้น้าวรไปยัทาห้อั
แ่ปลายเท้าลับ้อะัลอนเินผ่านหน้าห้อน้ำ เสียสะอื้นอใรบานัรอผ่านออมาทา้านนอ
มินโฮเม้มริมฝีปาเ้าหาันอย่าใ้วามิ ัสินใว่าะเินรไปยัห้อัเลย
หรือแอบไปู่อนัน มินโฮิ แู่เหมือนารระทำะไป่อนวามิเสียแล้ว
เาเินรไปามเสียนั้น
หยุลรหน้าห้อน้ำ่อนะสอสายามอลออบประูับไม่สนิทเ้าไป้านใน
นัโทษัวบาอเ่า้มหน้าลับ้นแนอัวเอ
ูเหมือนเาะามหาเ้าอเสียสะอื้นเอแล้ว มินโฮิ่อนะรอสายาเล็น้อย
หลัาเ็ายเยหน้าึ้น โรหน้าน่ารัุ้นา เส้นผมหน้าม้าสีเ้มปรรหน้าผา
ฝ่ามือเรียวยึ้นเ็หยน้ำาออ
“อีแล้ว”
เสียเ้มถามับัวเอเสียเบา เาบัเอิเอับฮันบินบ่อยเินไปแล้ว
มินโฮบอัวเอแบบนั้น่อนะถอยปลายเท้าลับ เาัสินใะเินไปยัห้อั
ถ้าไม่ิว่าสายาลมันเยหน้าึ้นสบาับเาเ้าอย่าพอีเสีย่อน
ฮันบิน้อรมายัเา้วยวาลมแิะใเล็น้อย
ไม่ิว่าะมีใรผ่านมาเห็นเ้า
ว่าแล้วนัวเล็็รีบยืนึ้นาพื้นห้อน้ำแทบะทันที
“นายมาั้แ่อนไหน?”
“็... มาทันเห็นนายร้อไห้แล้วัน”
มินโฮอบลับไปพลาไหวไหล่เล็น้อย
เินเ้าไปในห้อน้ำอย่า่วยไม่ไ้ ะเินหนีไปอนนี้็ูไม่ีเสียเท่าไหร่ ฮันบินพิหลัับผนั
ยหลัมือเ็หน้าเ็า่อนะมอหน้าเา
“ันะอบุมา ถ้านาย่วยแล้ทำเป็นมอไม่เห็น”
“็ไ้ แ่ว่า...” มินโฮเว้นเสียไป เาเินรเ้าไปหาฮันบิน
พิแผ่นหลัลบนผนัห้อน้ำทา้าน้าอีน “ันวระรู้ว่านายร้อไห้ทำไมนะ
ว่าไหม?”
“ันบอไป นาย็่วยอะไรไม่ไ้หรอ” ฮันบินว่าพลาถอนหายใยาวออมา
เาสบามอมินโฮ แววาเรียบเย แ่ลับ้อมออย่า้อารำอบ
นรหน้าะยอมออไปหาไม่ไ้รู้ำอบาเาเป็นแน่
“ันแ่รู้สึเหมือนำลัะถูทิ้”
“ใร?”
“บ๊อบบี้ไ”
สิ้นเสียเล็ นัโทษใหม่ผิวเ้ม็พ่นลมหายใออมาอย่าอไม่ไ้
เารอสายาเล็น้อย่อนะเหลือบมอนัวเล็ทา้าน้าอีรั้
ฮันบิน้มหน้าลมอปลายนิ้วประสานันอัวเอ
วาลมลอหน่ว้วยหยน้ำาึ้นมาอีรั้
ประโย่อนหน้านี้ออีฝ่ายยัั้ำไป้ำมาราวับอยาอย้ำเา
ร่าายอเาฮันบิน สปร แปเปื้อน น่ายะแย
สำหรับบ๊อบบี้ เา็เป็นแ่ที่ระบายอารม์
ฮันบินิ่อนะพ่นลมหายใออมา้วยริมฝีปา เาเยหน้าึ้นมอ้านบน
วาลมพยายามระพริบปริบไล่หยน้ำา แ่วามร้อนผ่าว
และภาพเพานพร่ามัวลับทำให้รู้ว่าหยน้ำาพวนั้นำลัะไหลลมา
สอมืออเาบีบเ้าหาันนสั่นเทา ่อให้เ้มแ็นสามารถอยู่ในเรือนำแห่นี้ไ้
แ่ฮันบิน็ยัอ่อนแอ อ่อนแอเพราะวามรั
เาไม่รู้ว่าัวเอหลรับ๊อบบี้ั้แ่อนไหน ยอมรับว่าอนเอับบ๊อบบี้รั้แร
เาเลียนรหน้าเ้าไส้ เรียไ้ว่าไม่มีำไหนะสรรหาออมา่าไ้หม
แ่หลัาไ้เอับัวนอบ๊อบบี้ ้านอ่อนโยนนเรียไ้ว่านละน
ฮันบินิว่าัวเอมอนรหน้าเปลี่ยนไป เาหลรับ๊อบบี้
เ่นเียวัน อนนี้เาไม่ไ้หลรัแ่้านอ่อนโยนนั้น
แ่เาำลัหลใหล้านเลวร้ายอบ๊อบบี้้วย ฮันบินรู้ีว่าบ๊อบบี้เป็นอะไร
แ่มันไม่สำัหรอ เพราะไม่ว่าบ๊อบบี้ะเป็นอะไร ยัไเา็ไม่สามารถหยุรันรหน้าไ้
ทุอย่าเป็นไป้วยีมาลอ เาเป็นนโปรอบ๊อบบี้ ไม่ว่าะเิอะไรึ้น
อย่าไรเสียบ๊อบบี้็ยัเรียหาเาเ่นเย ็เหมือนับอนมินโฮมาเอเาเ้าราว่อนไล่ะ
เ็อ่อนโยนและร้อนแร
ารปรนเปรอ่อนมีเ็ บ่บอว่าเานนั้น
ไม่ใ่บ๊อบบี้ แ่เป็นีวอน
ั้แ่วันนั้น เา็รู้สึไ้ว่ามีอะไรบาอย่าผิปิไปาเิม
ีวอนแทบะไม่เยเรียหาเาเลยสัรั้ ถ้าเาไม่เป็นฝ่ายเ้าไปเสนอัวเอ
สายาอีวอนวันนั้นมีอะไรบาอย่าไม่เหมือนเิม เสี้ยววินาทีหนึ่
เาอิไม่ไ้ว่าเห็นเาอบ๊อบบี้สะท้อนในแววาู่นั้น
ริมฝีปาหยัเรียื่ออเา
แ่เาลับไ้ยินเสียเ้มเรียื่อใรบานแทรึ้นมาระหว่าเว้นัหวะหายใ
‘ู ุนฮเว’
เสียเรียแผ่วเบานแทบไม่ไ้ยิน อนแรฮันบินิว่าัวเอหูฝาไป
แู่เหมือนะไม่ใ่ อนนี้เาแน่ใแล้วว่า
ุนฮเวเป็นนทำให้ีวอนเปลี่ยนไป แม้แ่บ๊อบบี้เอ
็ยัแสท่าทีแปลไปาเิม้วย
เ็นนั้นำลัะทำลายวามสุเพียอย่าเียวอเาในเรือนำแห่นี้ ฮันบินยอมรับว่าัวเอผิเอที่ไปหลรับ๊อบบี้
ทั้ที่็รู้ว่าอีฝ่ายไม่ไ้ิริัอะไร้วย
แ่ถ้าไม่มีุนฮเวล่ะ ถ้าเ็นนี้ไม่ไ้เ้ามาในแนเ็
อนนี้บ๊อบบี้็ยัมอแ่เา แ่... ิมฮันบิน
“นายรู้ไหม ฮึ... ทำไมเาถึทิ้ัน?” ฮันบินถาม้วยน้ำเสียสั่นเรือ
เสียหัวเราะเหยียาริมฝีปาบา เายมือึ้นปัเส้นผมหน้าม้าอัวเอออ
วาลมแหันไปสบานทา้าน้าเ็มไป้วยวามโรธ่อนหยน้ำาะไหลลมาผ่านแ้ม
มินโฮมอสายานั้น้วยวามไม่เ้าใ ฝ่ามือหนายึ้น
ั้ใะเอื้อมไปเ็หยน้ำานั้น แ่ลับ้อะัลหลัาไ้ยินประโยถัมา
วามลมอเ็ายรหน้า สบาลมเ็มไป้วยวามเลียันั้น
“ทั้หมเป็นเพราะเ็นนั้น”
“...?”
“ทั้หมเป็นเพราะุนฮเว!!!”
นัวเล็ะโนใส่เา้วยวามโรธ
โรธเสียนไม่อาห้ามน้ำาไม่ให้ไหลมา
มินโฮยอมรับว่าัวเาเอ็รู้สึโมโหไม่น้อยเลยับารไ้ยินประโยเ่นนี้
ทั้หมเป็นวามผิอุนฮเวั้นหรอ เาเฝ้าถามัวเอามำพูอฮันบิน
แ่ไม่ใ่เลย ถ้าะมีใรสันผิ นนั้น้อไม่ใุ่นฮเว
แ่เป็นบ๊อบบี้นนั้น่าหา
มินโฮไม่ไ้อบอะไรลับไป นอามอฮันบินลับไป้วยสายาเรียบเย
นัวเล็ปล่อยให้น้ำาไหลลมาับวามิโรธเลีย และเสียใอัวเอ
ฮันบินทิ้ัวลับพื้นห้อน้ำอีรั้
มือเรียวยึ้นปิหน้าเอาไว้่อนะปล่อยเสียร้อไห้สะอื้นออมาอย่าไม่อาย มินโฮถอนหายใยาว อยาะปลอบนรหน้า
แ่อีใ็ิโรธับประโย่อนหน้านี้ เาลัเลเล็น้อย่อนะัสินใลมือลับมาล้วระเป๋าาเเอาไว้เหมือนเิม
“นายไม่วรมาร้อไห้ เพราะนสารเลวอย่าบ๊อบบี้”
สิ้นเสียเ้ม มินโฮ็ละสายาาเ็าย สอเท้ายาว้าวรไปยัทาออ ฮันบินเยหน้าึ้นหลัาไ้ยินแบบนั้น
ใบหน้าน่ารัส่ายไปมาับัวเอเล็น้อย
“นสารเลวอย่าบ๊อบบี้ั้นหรอ?” ฮันบินพึมพำเสียเบาับัวเอ
แ่็ัมาพอะทำให้มินโฮหันลับมามอ “มีสิทธิอะไรไปัสินเาแบบนั้น นายยัไม่รู้ัเาีพอเลย”
“โทษที ถ้านายิะปป้อมันให้ันฟั ัน้ออัว่อน”
“ันไม่ไ้ะปป้อเา แ่นายไม่ิว่ามันแปลบ้าหรือไ?”
ไม่รอให้อีฝ่ายไ้ยับฝีเท้าเิน่ออีแม้เพีย้าวเียว ฮันบินถามำถามนั้นออมา
ใบหน้าน่ารัเปรอะเปื้อนไป้วยหยน้ำาำลัมอรไปยัมินโฮ
ศีรษะลมพิำแพทา้านหลัเอาไว้
ริมฝีปาเล็หยัรอยยิ้มบาราวับเ็บ่อนวามลับบาอย่าเอาไว้
“ทำไมาหัวหน้าแนเ็ผู้แสนี ถึลับลายเป็นนสารเลวเพีย้ามืน?”
สิ้นประโยำถามนั้น มินโฮ็หันลับไปสบาลมอนรหน้า เาถอนหายใยาว
ไม่ไ้ิิใหรือสสัยอะไรับำพูอฮันบิน
บาทีอีฝ่ายะเสียในเสียสิไปแล้ว ำอบอำถามั้น่ายะายไป
“มัน็แ่เสแสร้เป็นนี”
“ไม่ใ่ นายเ้าใผิแล้ว เาไม่เยเสแสร้”
ฮันบินว่าพลาส่ายหน้าไปมา น้ำเสียเล็ิะแ็ร้าวเล็น้อย
เายหลัมือึ้นเ็น้ำาบนใบหน้าออ วารอยยิ้มมีเลศนัยบนริมฝีปา มินโฮมอารแสออทาสีหน้านั้น
และไม่รู้ทำไม รั้นี้เาลับเผลอิไปามำพูอฮันบิน
เผลอสสัยับนิสัยที่ลับาหน้ามือเป็นหลัมืออบ๊อบบี้
“นายำลัะบออะไรัน?”
“อยารู้หรอ?” ฮันบินถาม่อนะวัมือเรียนรหน้าให้เินลับมา
นัโทษายร่าสูแอบลอบถอนหายใ่อนะยอมเินลับไปามที่อีฝ่าย้อาร
“ันะบอนาย แ่มี้อแม้นะ”
มินโฮมออีนยมือึ้นว้าับ้อมืออเาเอาไว้
ใบหน้าน่ารั้มลนเามอเห็นแ่เพียปลายมูโ่ที่โผล่พ้นเส้นผมสีเ้มปิโรหน้าน่ารัออมาเล็น้อย
แรบีบร้อมืออเาระับแรึ้น แ่มินโฮลับไม่ไ้รั้้อมือออ
วาม้อมอเ็ายรหน้า ไหล่บาำลัยับไหวาแรสะอื้น
แม้ะไม่ไ้ยินร้อไห้เหมือน่อนหน้านี้็าม แ่อนนี้เารู้แล้วว่าอีฝ่าย้อารอะไร
มินโฮยอมรับว่าัวเอใอ่อน ยิ่เห็นน้ำา็ยิ่อ่อนยวบลอย่าอไม่ไ้ เาไม่อบใับำพูฮันบินเสียเท่าไหร่
ไม่อบารระทำอเ้าัว ไม่ว่าะเป็นารแสออว่าร้านโล หรืออะไร็าม
นอาะัับหน้าาน่ารันั้น ยัทำให้เาเสียายวามปรับใแร
อนลืมาึ้นมาเอับรอยยิ้มอเ้าัวอี้วย
แ่็นะ เอาเ้าริ เา็ไม่ไ้ไม่อบนรหน้าหรอ
็แ่รู้สึเหมือนอยาับเ็ื้อนนี้มาันิสัยให้หายเสียมาว่า ฮันบินเออะไรมาบ้า
เาไม่รู้ เพราะั้นเาไม่สามารถเปรียบัวเอเป็นฮันบินไ้ เาไม่รู้ว่าเ็นนี้เ้าุมาไ้ยัไ
หรือลายเป็นนละทิ้ศัิ์ศรีอัวเอไปั้แ่อนไหน เาไม่สามารถัสินฮันบินไ้
แ่รู้ไหม สำหรับเา เ็็ยัเป็นแ่เ็
ฮันบินเอ็เ่นัน มีทั้เ้มแ็และอ่อนแอ ไม่่าไปาุนฮเว
“ันล”
ยัไม่ทันฟั้อแม้อเ็ายรหน้า
มินโฮยมืออี้าลูบศีรษะทรสินเฮอัวเอ
เสสายามอไปทา้าน้าราวับไม่ไ้สนใอะไร แ่ลับทิ้ัวลนั่้านัโทษัวเล็นิสัยเสียอย่าอไม่ไ้
สีหน้าท่าทาเหมือนับไม่เ็มในั้น ไม่ไ้ทำให้ฮันบินไม่สบอารม์สันิ
แ่เ็ายลับแปลใับประโยถัมามาว่า
“ันอยู่เป็นเพื่อนนายแล้วัน แลันับเรื่ออบ๊อบบี้
โอเไหม?”
สิ้นเสียเ้ม ฮันบิน็ไม่ไ้อบรับอะไรลับไป
นอาารพยัหน้าเล็น้อย มินโฮแอบยรอยยิ้มอนอีฝ่าย้มหน้าลับไปร้อไห้อีรั้
เามอโรหน้าน่ารั ฟัเสียสะอื้นอเ็ี้แ อนนี้ราวับว่าฮันบิน นอหัวหน้าแนเ็ลับลายเป็นเ็น้อยไปเสียไ้
มินโฮไม่ไ้ึนทา้าน้าเ้ามาอเอาไว้
ปลอบใ หรือทำอย่าเ่นเาทำับุนฮเว เา็แ่พิหลัลับำแพ้านหลั
เยหน้ามอแสอาทิย์ึลอผ่าน่อระบายอาาศ้านบนห้อน้ำเ้ามา
ฟัเสียสะอื้นเป็นัหวะนั้น เาไม่รู้หรอว่าทำไมัวเอพูแบบนั้นออไป
แ่ภายใ้ำพูอวีอฮันบิน สีหน้าเปื้อนรอยยิ้มเย้ยหยัน
เาลับรู้สึถึวามอ่อนแอาไหล่บอบบา และแรบีบรั้ร้อมือ
เารู้สึเหมือนับว่า ฮันบิน้อารบออะไรบาอย่าับเา
“อย่าไปเลยนะ อยู่เป็นเพื่อนผม นว่าะผมะีึ้นไ้ไหม?”
นั่นแหละ มินโฮรู้สึเหมือนฮันบินำลับอเาแบบนั้น
ุนฮเว้อมอเาสะท้อนอัวเอาระบานเ่ารหน้า วาแ้ำาารร้อไห้
รอยแผลแบนริมฝีปาอวบ และรอยรัน่ายะแยแ่แ้มประปรายบนลำอระหส์
เารู้สึสมเพับสภาพอัวเอ แ่็ทำไ้แ่้อมอมัน
แล้วถอนหายใยาวออมา่อนะัารยับเสื้อนัโทษอัวเอบบัรอยพวนั้นให้เรียบร้อย
ุนฮเวใ้เวลาอยู่ในห้อั ิทบทวนเรื่อราวทั้หม
ั้แ่้าวแรับารเินเ้ามาในแนเ็ นถึวินาทีนี้ เฝ้าถามัวเอหลาย่อหลายรั้
ว่าทำไมเรื่อทั้หม้อเิึ้นับัวเอ
ร้อไห้ราวับนเสียสินมอเห็นวามเื่อใาพี่ายอย่ามินโฮ หลัานั้น
เา็ถามัวเอว่า อนนี้เาสูเสียอะไรไปบ้าแล้ว
ศัิ์ศรี วามรู้สึรั วามเื่อใ
เาไม่เหลืออะไรให้เสียมาไปว่านี้อีแล้ว
ุนฮเวบอัวเอแบบนั้น แ่วามสูเสียอเา็ไม่ไ้ไร้่า
เาไ้รับประสบาร์ล้ำ่าาีวอน
ไ้รู้ว่าารถูหัหลัานที่รัที่สุเป็นยัไ
นอานี้ยัรู้ว่าัวเอหลเหลืออะไรอยู่บ้า ่อให้เาะสูเสียทุอย่าไป
แ่็ยัเหลือใรอีนที่อยยืนอยู่เีย้าเา
มาไปว่านั้น เายัหลเหลือวามเป็นน
่อให้ถูทำลายแ่ไหน ุนฮเว็ยัมีหัวใ
ุนฮเวยรอยยิ้มให้ับัวเอ ่อ้านหัวใหนัอึ้
ไม่ให้มลไปับวามเ็บปว เายัยรอยยิ้มให้ับัวเอไ้ ่อให้สถานาร์ะเลวร้ายว่านี้
เา็ไม่มีวันยอมให้ัวนและวามเป็นนอเาถูทำลาย อย่ามินโฮบอ
เาะ้อลุึ้นยืนให้ไ้ เาะ้อทำให้ีวอนเห็นว่าัวเอิผิ
ิผิที่ทำลายเาแบบนี้ เพราะเาะไม่ล้ม แ่ยืนึ้นและเ้มแ็มาว่าเิม
แววามู่เล็ลับแ็ร้าวเ็มไป้วยวามล้า
เาะไม่ยอมให้ใรมาูถู โยไม่ัืน่อสู้ลับไปอีแล้ว ุนฮเวบอัวเอแบบนั้น
เาเม้มริมฝีปาเ้าหาัน ผ่อนลมหายใยาวออมา
เรียวามมั่นใ้วยารยรอยยิ้มบาบนริมฝีปา่อนะเินรไปยัหน้าประูห้อั
ุนฮเวะโหน้ามอออ้านอ พวนัโทษส่วนมาำลัทยอยเินไปยัโรอาหาร
แ่เาลับไม่เห็นแม้แ่เาอพี่ายนสนิทอย่ามินโฮ
ุนฮเวรอมินโฮสัพั่อนะัสินใเินออไป้านอเอ
สายาอนรอบัวมอรมายัเา แ่อนนีุ้นฮเวลับไม่ไ้สนในพวนั้น
ไม่ว่าะสายาลวนลาม หรือำพููถูเหยียหยาม็าม
“ออมาแล้วว่ะ”
“เล่นัวิบหาย ็แ่อเหลือไอ้บ๊อบบี้”
“ูเห็นในลิป็ใ่ย่อยนะ”
“ที่แท้็ร่าน”
ุนฮเวเินผ่านเสียอนัโทษไปราวับเป็นเพียมลพิษทาอาาศ เายอมรับว่าเ็บใับารถููถูเ่นนี้
แ่็ไม่สามารถทำอะไรไ้ นอามอ้ามไป วามหันไปมอามเสียนินทา
้อมอสีหน้าเหยียหยัน และรอยยิ้มร้ายอเนมนุษย์ในแน
เพียแ่รั้นี้เาลับไม่ไ้้มหน้าหนีเหมือนอย่าเย
เา้อเม็ไปยันพวนั้น มอรอยยิ้มอนพวนั้นหายไปาใบหน้า
เหลือเพียสีหน้าิะไม่สบอารม์ับารอบโ้ทาสายาอเา
“มอหน้าพวูทำไม?”
นัโทษนหนึ่เินรมาหาเา
ฝ่ามือหนาเอื้อมรมาผลัไหล่อเาอย่าแรนเสไป้านหลั
ุนฮเวไม่ไ้อบอะไรลับไป นอาารสายามอนรหน้า
แู่เหมือนารแสสีหน้าอเาะทำให้นัโทษรหน้าไม่พอใมาึ้นไปอี
“มึะอบีๆ หรือ้อให้ใ้ำลั”
“หมา” ุนฮเวอบลับไปพลาเม้มริมฝีปาเ้าหาัน
น้ำเสียอเ็ายสั่นเล็น้อย แู่เหมือนรั้นี้ะเป็นารสั่นสู้เสียมาว่า
เา็ไม่รู้ว่าัวเอไปเอาวามล้าาไหนมา ิถึประโย่อนหน้านี้อนพวนี้
ริมฝีปาอเา็ยับพูออมาเอ
“ันไ้ยินเสียหมามันเห่า ็เลยหันไปมอ”
“มึ!”
ฝ่ามือหนารเ้าว้าอเสื้อเาเอาไว้ทันที ภายใ้สีหน้าโรธเือนั้น
สายาอเนมนุษย์รหน้าำลัมอไปยัรอย้ำประปรายบนออเา
เรียวลิ้นที่แลบออมาเลียบนริมฝีปา สีหน้าวนยะแยนุนฮเวอยาะสำรอ
ิไ้สอมือ็ออแรผลันรหน้าออห่าอย่าแร
อีฝ่ายทำท่าะรเ้ามาหาเาอีรอบ
“มีปัหาอะไรันวะ?”
เสียทุ้มิะี้เล่นามนิสัยอเ้าัวัััหวะึ้นมาเสีย่อน
นสนิทอหัวหน้าแนเ็อย่าานอูเินรเ้ามา้วยสีหน้าสบายอารม์
ริมฝีปายรอยยิ้มว้า มอภาพรหน้าราวับไม่มีอะไรผิปิ
ุนฮเวแอบเห็นสีหน้าัใอนัโทษรหน้า
แ่อีฝ่ายลับยอมอบานอูลับไป้วยน้ำเสียอ่อนล
“ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไร็ี ันว่าพวนายรีบไปโรอาหารัน่อนีว่า
่อนพวแนอื่นะินันหม”
านอูพู้วยสีหน้าร่าเริเปื้อนรอยยิ้มนเรียไ้ว่าเสแสร้
นัโทษพวนั้นูะไม่สบอารม์เสียเท่าไหร่ แ่็ยัยอมทำามแ่โนี สำหรับพวนั้น
านอู็ยัเป็นเพียนัโทษอายุน้อยที่บัเอิโีไ้เป็นนสนิทอบ๊อบบี้็เท่านั้น
ลอไม่ไ้สนิทับหัวหน้าแน เาเอ็ไม่มีอำนาอะไรมาพอะไป่อรับนัโทษพวนั้น
“เป็นอะไรไหม?”
านอูถามนัโทษใหม่รหน้า แ่ลับไม่ไ้รับำอบ ุนฮเวหันมอไปรอบัวราวับัวลอะไรบาอย่า
เาับสัเอาารพวนั้นไ้
เผลอหัวเราะออมาเล็น้อย่อนะแล้หันมอไปรอบัวบ้า แล้วไหวไหล่ให้อีฝ่าย
“บ๊อบบี้ไม่ไ้ลมาหรอ วันนี้เาไม่ลมาทานมื้อเย็นแล้ว”
“ันไม่ไ้มอหาเา” สิ้นประโยบอเล่าอนรหน้า
ุนฮเว็รีบอบลับไปทันที สอเท้า้าวเินหันไปยัทาโรอาหาร่อนะะัลราวับิึ้นไ้
เาหันหลัลับไปมอานอู่อนะ้มหัวให้เล็น้อย
“อบุ”
ุนฮเวบอ่อะเิน่อไปามทา
เาเห็นาหาาว่าอีฝ่ายเินามหลัมาไม่ห่า
าามหลั็ลายมาเป็นเินไป้วยันทา้าน้า ิะทำอะไรอี
ุนฮเวิพลามวิ้วเ้าหาันอย่าไม่ไว้ใ
านอูยรอยยิ้มทัทายนัโทษเินผ่านไปมาอย่าอารม์ี
เินามแบบนั้นนมาถึทาเื่อมระหว่าแนเ็ับโรอาหาร
“นี่ ทำไมนายมานเียว นายนนั้นหายไปไหน?” านอูวนนทา้าน้าุยหลัาเินนาบมา้วยสัพั
เาแอบเห็นสายาวาโลิะไม่ไว้ใอุนฮเวเหลือบมามอเล็น้อย
แ่็ไม่ไ้สนใอะไร เาหน้า้านไ้มาว่านี้อีนะ
“นัโทษผิวล้ำเ้ามาพร้อมันับนาย ถ้าันำไม่ผิน่าะื่อมินโฮอะไรทำนอนี้หรือเปล่า? ันิว่าเาะามประบนายไม่ห่าเสียอี
หลัาเอเหุาร์เมื่อเ้า— ”
“นาย้อารอะไร?”
ุนฮเวหยุปลายเท้าล่อนะหันลับไปมอหน้าอีฝ่าย้วยวามไม่พอใ
นรหน้ารีบยมือสอ้าึ้น้าลำัว ส่ายหน้าเป็นเิอบำถามว่าไม่ไ้้อารอะไราเา
านอูยรอยยิ้มว้าไปให้นัโทษใหม่่อนะอบำถาม่อนหน้านี้
“ันไม่ไ้้อารอะไร ็แ่สสัยเท่านั้นเอ
อีอย่านายออมานเียวแบบนี้ อาะโนใรหาเรื่อเ้าอี”
“ไม่้อยุ่ ันูแลัวเอไ้”
อบเสร็็เร่ฝีเท้าเินเ้าไปในโรอาหารทันที
สายาอนหลายนมอรมายัเา ไม่ใ่แ่นัโทษแนเ็เท่านั้น
แ่นัโทษแนอื่น็พาันมอมายัเา้วยเ่นัน
ูเหมือนเรื่ออเาะัน้ามแนไปเสียแล้ว
ุนฮเวถอนหายใยาวออมาพยายามไม่สนใ เาเินรไป่อิวรับอาหารเหมือนนอื่น
แ่ไม่่ายแบบนั้น
ุนฮเวรับถาอาหารมา วันนี้็ไม่ไ้่าาวัน่อน ้าวเหลวเละิะมีลิ่นไหม้เล็น้อยเหมือนเย
ับ้าวืืน่าเบื่อสอสามอย่า นมปั และน้ำ เาถือถาอาหารเอาไว้ในมือ
มอหาโ๊ะว่าสัโ๊ะ แ่ยัไม่ทันะไ้้าวไปไหน นัโทษายนเียวันับนที่หาเรื่อเา่อนหน้านี้็เินรเ้ามา
เทเศษอาหาราลมาบนถาอาหารอเา
“ถ้ายัปาีอี ราวหน้ามึไม่โนแ่นี้แน่”
เสียเ้มระิบบอ ุนฮเวมอเศษอาหารหเลอะบนถาอัวเอ
สอมือบีบที่ับแน่น้วยทั้โรธทั้เ็บใ เา้อนรหน้าลับไป
มอรอยยิ้มเย้ยหยัน่อนอีฝ่ายะเป็นฝ่ายยพวทา้านหลัเินามันออาโรอาหารไป
เ็ายรอสายามอึ้น้านบนเล็น้อย
่มอารม์อัวเอเอาไว้้วยารถอนหายใออมา
แม้สอมือะบีบแน่นนเส้นเลือึ้นมาบนหลัมือ็าม นัโทษนับร้อยมอรมายัเา
หัวเราะเยาะอย่าสนุสนาน ให้ายเถอะ สถานที่นี้ไม่ใ่ที่อมนุษย์
นพวนี้มันน่ายะแยสิ้นี ว่าแล้วริมฝีปาอวบ็หยัรอยยิ้ม
หัวเราะเยาะให้ับเรื่อเลวร้ายที่ัวเอ้อพบเอ
สอเท้า้าวรไปยัโ๊ะว่า เาวาถาอาหารลบนโ๊ะ
าม้วยแทรัวเ้าไปนั่บนเ้าอี้ วามมออาหารรหน้า เศษอาหารระัระาย
มืออเาเปรอะเปื้อน แุ่นฮเว็ไม่ไ้สนใ
ปลายนิ้วเรียวหยิบ้อนึ้นถือเอาไว้ในมือ ั้าวำแรึ้นมา
ย่อับริมฝีปา่อนะอ้าออ
“อย่าบอนะ ว่านายะินมัน”
เสียอนสนิทหัวหน้าอย่าานอูัึ้นอีรั้พร้อมับถาอาหารสอถาที่วาลมาบนโ๊ะ
ไม่ออนุา่อนหรืออะไรทั้นั้น านอูแทรัวเ้าไปนั่ร้ามับนัโทษใหม่ทันที
แถมยัึถาอาหารอนรหน้าออ ัารเอาถาอาหารอันใหม่ยื่นเ้าให้เสร็สรรพ
“ไอ้พวนั้นมัน็ทำเินไป ทานอันนี้ีว่า ันเอามาเผื่อ”
พูบพลาไหวไหล่่อนะหยิบถาอัวเอมาวารหน้า
เริ่มลมือหยิบ้อนั้าวเ้าปาหน้าาเย ่าาุนฮเวอย่าสิ้นเิ
เาวา้อนในมือลบนถาอาหารเปรอะเปื้อนอัวเอ
สอมือยึ้นออสายามอนรหน้า
“มออะไร ไม่ินหรอ?”
ถามพลาใ้้อนี้ไปยัถาอาหารรหน้า่อนะ้มหน้า้มาทาน่อ
ุนฮเวมอนรหน้า รอสายามอบนเล็น้อย่อนะยอมหยิบ้อนันใหม่ึ้นมา แล้วั้าวเหลวแหยะเ้าปาไป
อาะ้วยหิวหรืออะไร็าม เาัำ่อไปเ้าปา้วยวามหิวทันที
“อร่อยใ่ไหมล่ะ”
“อืม”
“ั้น็ทานให้หมเลยนะ”
“นายทำแบบนี้ทำไม?” ุนฮเวถามออมา มอนรหน้าั้าวเ้าปาเี้ยวพลาเลิิ้วมอหน้าอย่าไม่เ้าใน้อยายวาม
“็นายเป็นนสนิทอบ๊อบบี้ เานานั้นับัน แล้วทำไมนาย้อมาทำีับัน้วย?”
“บ๊อบบี้็ส่วนบ๊อบบี้ ัน็ส่วนัน”
านอูบอ่อนะยรอยยิ้มว้าให้นัโทษใหม่รหน้า สีหน้าี้เล่นไม่ิอะไรมาทำใหุ้นฮเว้อมวิ้วเ้าหาัน
ไม่มีเหุผลที่านอูะ้อมาทำีับเาเลยสันิ อีฝ่ายเป็นนอีวอน
แถมหัวหน้าอัวเอยัประาศ้อว่าอยาทำลายเา แ่นสนิทลับมา่วยเหลือน่ะนะ
“วามริันไม่ไ้เห็น้วยับบ๊อบบี้ไปหมหรอนะ แ่ะทำยัไไ้ ัน็เป็นแ่ลูน้อ
นาย็รู้ว่าบ๊อบบี้เป็นหัวหน้านนึอแนเ็ ถ้าันไม่ทำาม็เอปัหาแบบนาย
หรือบาทีอามาว่านั้น้วย้ำ”
ุนฮเวฟันรหน้าพู่อนะพยัหน้ารับเห็น้วย
เาอิโรธีวอนึ้นมาอย่าเสียไม่ไ้
บาทีนัโทษในแนนี้อาะไม่ใ่นเลวทั้หม็ไ้ แ่เป็นเพราะหัวหน้าอแน่าหา
หัวหน้าแนเ็อย่าีวอนใ้อำนาบัับทุนให้ล้อยามารระทำเลวทรามพวนั้น
ถ้าใรไม่ทำาม็หาทาัาร ไม่็ทำลายเหมือนที่ทำับเา
ทั้หม็แ่ารเือไ่ให้ลิู แสอำนาอัวเอให้นอื่นเห็น็เท่านั้น
อนนี้เารู้แล้ว ว่าแนเ็ไม่ไ้เลวร้าย
แ่เป็นบ๊อบบี้่าหาที่เป็นนสร้าแนเ็ในแบบนี้ึ้นมา
“อย่ายอมเาสิ”
“...?”
“พวเราไม่ำเป็น้อยอมเา” ุนฮเวบอ่อนะมอนัโทษรหน้าลับไป วินาทีนั้น านอูเลิิ้วึ้นเล็น้อยับประโยอุนฮเว แววามู่เล็เ็มไป้วยวามมุ่มั่น เาไม่เยเห็นนัโทษนไหนมีแววาแบบนี้มา่อน ่อ้านั้นหรอ ไม่ใ่หรอ แววาอนรหน้าเหมือนับว่าอยาะเปลี่ยนแนเ็นี้ให้ีึ้นว่าเิม
“ถ้าพวเรายัยอมเาอยู่แบบนี้ ็ไม่มีวันทำให้ที่แนเ็แห่นี้มีวามสุไ้หรอ”
สิ้นประโยนี้ นัโทษายเ้าอวาลม็เบิาออมอนรหน้าอย่าไม่อยาเื่อหู
านอูมอุนฮเว้มหน้า้มาทานอาหารในถา่อ เายอมรับว่าัวเอไม่เยิะพูะไรแบบนี้มา่อน
ในวัยเียวันอายุใล้เีย แ่เาลับไม่เยถามถึวามสุในแนเ็เลยสัรั้ อย่าว่าแ่ถามหาเลย
แ่ิ็ยัไม่เยเลยเสีย้วย้ำ
านอูิ่อนะหัวเราะแผ่วเบาผ่านลำอออมา เานับถือวามิ
และารมอโลในแ่ีอุนฮเว แ่วามริมันเป็นไปไม่ไ้หรอ
วามสุในแนเ็ไม่มีทาเิึ้นริไ้ ถ้าไม่มีบ๊อบบี้ับึฮุน ็เท่าับว่าพวเราไม่มีเินไม่มียาไม่มีอ
แน่นอนว่าเราไ้เห็นนัโทษหลายนลแันทุวัน แล้วถ้าเป็นแบบนั้นะเรียว่าวามสุไ้ยัไ
ว่าแล้ว็ส่ายหน้าเล็น้อย่อนะ้มหน้าลทานอาหาร่อ ฝ่ามือหนาลระับลมา
สอมือล้วเ้าไปในาเนัโทษอัวเอ แถมนอานั้นแล้ว ไม่ใ่ว่าพวเาไม่ยอม่อ้านบ๊อบบี้หรอนะ
แ่เป็นเพราะนส่วนมาเห็น้วยับบ๊อบบี้่าหา หัวใอนัโทษหลายนในแนนี้ มันสปรแปเปื้อนอยู่แล้ว
เาิพลา ลูบปลายนิ้วไปบนอยาพลาสิ บรรุผสีาวเอาไว้่อนะเยหน้ามอรไปยัถาอาหารอุนฮเว
ไม่ใ่วามผิอบ๊อบบี้ หรือใรทั้นั้น แ่แนเ็ถูสร้าึ้นมา
เพื่อให้เนมนุษย์อย่าพวเรา เลวไ้อย่าบริสุทธิ์่าหา
ความคิดเห็น