คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ZΣX DOLL 7 SHOP Pa SHOP 100%
"ไปข้างนอกกัน"
เอ่ยบอกคนตัวขาวที่กำลังใช้ดวงตากลมโตนั่งจ้องเครื่องใช้ไฟฟ้าจอสี่เหลี่ยมอยู่อย่างตั่งใจ ถ้าเป็นปกติเจ้าตัวเล็กคงจะรีบลุกขึ้นแล้วพาร่างบางๆนั่นวิ่งเข้ามาซุกเซฮุนเป็นแน่ แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้คุณเจ้าของสุดหล่อจะแลดูสำคัญน้อยกว่าเจ้าหนอนประหลาดสีเหลืองแดงที่กำลังขยับไปมาอยู่ในจอ คนตัวเล็กนั่นจึงไม่แม้แต่จะชายตามองกลับมาจนเซฮุนเองเริ่มจะหงุดหงิด
"เสี่ยวลู่ มานี่เดี๋ยวนี้" ย้ำอีกครั้งอย่างใจเย็นพร้อมนับถอยหลังในใจ เป็นอันเข้าใจกับตนเองว่าหากอีกฝ่ายยังคงนั่งอยู่แบบนั้นคงมีสักคนที่ต้องโดนทิ้งให้เฝ้าบ้านคนเดียวในช่วงวันหยุดยาวนี้เป็นแน่ ยังนับว่าโชคดีที่คุณตุ๊กตาตัวน้อยยังพอมีสัญชาตญาณในการระวังภัยอยู่บ้าง ถึงได้ยอมเอี้ยวตัวหันมามองก่อนจะได้นอนคลุกน้ำตาเป็นตุ๊กตาเหี่ยวเฝ้าห้องอยู่คนเดียวตามที่อีกฝ่ายได้คิดบทลงโทษไว้ และก็เป็นไปตามคาด เมื่อเซฮุนผงะถอยหลังเล็กน้อยจากแรงที่กระทบมาจากวัตถุมีชีวิต
"ฮุน ฮุน ฮุน คิดถึงจัง"
หัวกลมๆมุดถูไถไปมากับแผ่นอกหนาอย่างเริงร่า เซฮุนเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าการที่เขาหายเข้าไปทำงานในห้องแค่ไม่กี่ ชม. เจ้าตัวเล็กนี่จะคิดถึงอะไรกันหนักหนา เมื่อสามอาทิตย์ก่อนเป็นอย่างไรตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่แบบนั้น จะว่าไปเขาเองก็คงจะเริ่มชินกับพฤติกรรมของมนุษย์มือใหม่นี่ ช่วงหลังถึงได้ไม่พากันหงายท้องลงไปวัดพื้นเหมือนตอนแรกๆที่ยังไม่ชินกับพฤติกรรมเยี่ยงนี้ของเจ้าตัว
"ทำไมต้องให้เรียกหลายครั้ง"
"เสี่ยวลู่ดูหนอนสีเหลืองๆ เหมือนฮุนเล้ยยย"
เจ้าตัวเล็กชี้ไปมาระหว่างจอสี่เหลี่ยมกับใบหน้าหล่อเหลาของคนในอ้อมกอด และทันทีที่เห็นเซฮุนก็อดที่จะสายหัวเนือยๆให้กับสิ่งที่อดีตตุ๊กตาเอาเขาไปเทียบไม่ได้ บางทีนี่อาจเป็นครั้งแรกในชีวิตที่คนอย่างเขาเกิดมาแล้วถูกเอาไปเทียบกับสัตว์ที่แลดูไม่น่าพิสมัยเยี่ยงนั้น!
"ปิดทีวี ฉันจะพานายไปข้างนอก"
"ไปข้างนอกกกกกก" ดวงตากวางเบิกกว้างอย่างตกใจก่อนจะกระโดดไปมารอบๆร่างสูงของเซฮุนอย่างตื่นเต้น นี่คงเป็นครั้งแรกนับตั่งแต่ที่เจ้าตัวกลายเป็นมนุษย์ ที่ได้ออกไปนอกห้องกว้างแห่งนี้ ดังนั้นตลอดเส้นทางกว่าครึ่งชั่วโมงบนรถของเซฮุนจึงเต็มไปด้วยคำถามมากมายจากเสียงเจื้อยแจ้วของคนตื่นเต้น และเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจที่คนอย่างโอเซฮุนเจ้าพ่อแห่งความขี้รำคาญ กลับไม่รู้สึกเหนื่อยหน่ายใจที่จะต้องตอบนานาคำถามของคนตัวเล็กเลยแม้แต่นิดเดียว
คนตัวสูงรู้สึกว่ากล้ามเนื้อบนใบหน้าของตนกำลังถูกควบคุมไว้อย่างหนัก ยิ่งแรงดึงที่เสื้อมากขึ้นเท่าไรเขาก็ยิ่งอยากจะหัวเราะออกมาดังๆมากขึ้นเท่านั้น อยากจะถามหาตุ๊กตาจอมแสบยามอยู่ด้วยกันที่บ้านว่าตอนนี้หายไปไหน ทำไมจึงเหลือเพียงกวางน้อยขี้กลัวไปเสียได้
"เป็นอะไร" แกล้งถามทั้งที่รู้สาเหตุ บางทีเขาอาจจะกลายเป็นมนุษย์ขี้แกล้งไปแล้วก็ได้
"เสี่ยวลู่ไม่ได้เป็นสักหน่อย"
"แล้วมาหลบอะไรข้างหลังฉัน นายทำแบบนี้จะเดินได้ยังไง"
"เสี่ยวลู่ไม่ได้หลบนะ เสี่ยวลู่แค่กลัวฮุนหลงทาง"
"อ่า...เข้าใจแล้ว งั้นจับดีๆหล่ะเดี๋ยวฉันจะหลงทาง"
บางทีเซฮุนอาจจะปล่อยให้มนุษย์มือใหม่อยู่กับซีรี่ในทีวีมากเกินไป ตอนนี้ถึงได้รู้จักเขวี้ยงค้อนมากันทั้งหน้าทั้งตา คิดไปคิดมาเจ้าตัวเล็กนี่ก็มีอะไรมาให้แปลกใจได้เสมอล่ะสิน่า
"งื่อออออ ฮุนเดินช้าๆ เสี่ยวลู่เดินไม่ทัน"
กระตุกชายเสื้อคนด้านหน้าด้วยแรงเอื้อมสุดแขน ก่อนจะเป็นเสียงเล็กที่ดังงุ้งงิ้งตามมา หันกลับไปมองตามแรงฉุดก็พบกับคนตัวบางที่กำลังเดินเต๊าะแต๊ะเถิบเข้ามาใกล้ เมื่อก้มลงมองเท้าเล็กที่สวมรองเท้าผ้าใบผิดขนาดไปมากก็ชักเข้าใจถึงท่าเดินประหลาดของเจ้าตัว นึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายยังคงทรงเครื่องด้วยเสื้อผ้าของตนทั้งตัวก็อยากจะเอาหัวโขกเสาที่อยู่ข้างๆ สภาพของคนตัวขาวตอนนี้คือเสื้อผ้าผิดขนาดตั่งแต่ตัวจรดปลายเท้า เจ้าตุ๊กตาตัวน้อยที่แลดูคล้ายคลึงกับเด็กน้อยที่แอบขโมยเสื้อผ้าของบิดาตนเองมาใส่เยี่ยงเด็กแก่แดดที่อยากเติบโตแบบก้าวกระโดด ช่างแลดูทั้งน่าขันและน่าเอ็นดูในคราเดียวกัน
ไม่น่าเชื่อว่าเซฮุนจะปล่อยให้เจ้าตัวเล็กนี่อยู่ในสภาพเยี่ยงนี้มาเกือบเดือนจนเมื่อสองวันก่อนที่เจ้าตัวทำเสื้อเชิ้ตตัวเก่ง(และตัวเดียว)ขาดเป็นทางจนมองดูแล้วไม่น่าจะสามารถกู้คืนซากมันกลับคืนมาได้ นั่นเองที่เป็นสาเหตุให้เซฮุนพบว่าตุ๊กตาของเขามีเสื้อผ้าใส่จริงจังเพียงแค่สามชุดเท่านั้นคือที่ใส่ติดตัวมาจากร้านกับที่เขาซื้อประโคมใส่ให้ในวันงานเลี้ยงกลุ่มเพื่อน
เมื่อนึกได้ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงขายาวจึงพาคนตัวเล็กก้าวผ่านร้านรวงมากมายที่ขนาบอยู่สองข้างทางเข้าสู่ร้านที่แลดูเข้าตาและเหมาะกับคนตัวขาวมากที่สุด เสื้อผ้าแนวunisex*คือแบบที่เซฮุนเลือกหลังจากกึ่งดึงกึ่งจูงอีกฝ่่ายที่เริ่มคลายความกังวลมากขึ้นและพร้อมจะสนใจสภาพแวดล้อมรอบข้างส่งให้พนักงานอย่างขอไปที
"ฮุนไปไหน ไม่เอา....ฮุนเสี่ยวลู่ไม่ไป ฮืออออ ไม่เอา ปล่อยเสี่ยวลู่นะ!" เจ้ากวางน้อยแผลงอิทธิฤทธิ์ขึ้นอีกครา ใบหน้าหวานส่ายไปมาเลิ่กลั่กอย่างหวาดกลัว เมื่อเล็งเห็นว่าตนจะต้องพลัดจากเจ้าของไปกับคนแปลกหน้า ตุ๊กตาตัวน้อยที่แรงไม่น้อยตามสภาพกายสะบัดแขนที่ถูกพนักงานสาวจับจูงอยู่ออกอย่างแรงจนสาวเจ้าเผลออุทานขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนร่างเล็กที่หลุดรอดเป็นอิสระจะโผเข้ากอดเจ้าของเต็มแรงจนแทบจะล้มลงไปด้วยกัน "เสี่ยวลู่เด็กดีนะ ฮุนไม่ทิ้งเสี่ยวลู่สิ...เสี่ยวลู่จะอยู่กับฮุน"
เซฮุนตระหนักได้อีกคราว่าความทรงจำแรกพบนั้นสำคัญเพียงไร แม้เวลาจะผ่านมาเนิ่นนานพอควร แต่เรื่องราวคำพูดของเขาที่สื่อสารกับเจ้าตัวเล็กคราแรกนั้นยังคงสำคัญอยู่เสมอ แม้จะเคยเอ่ยบอกสักกี่คราว่าจะไม่ทิ้งกัน แต่ยามใดที่อีกฝ่ายเริ่มรู้สึกไม่มั่นคงเกี่ยวกับตัวเขา ประโยคแรกที่เจ้าตัวมักเอ่ยเริ่มออกมาคือคำว่าอย่าทิ้งกัน แล้วจะเอ่ยโทษเจ้าตัวเล็กหรือใครได้ในเมื่อเขาเป็นคนก่อมันขึ้นมาเอง สร้างความหวาดกลัวด้วยถ้อยคำทำร้ายคนไม่มีหนทางไป
“นี่ เสี่ยวลู่...ฮุนไม่ได้จะทิ้งนะครับ” ก้มลงสบกับดวงตาวาวใส ก่อนทอดเสียงเอ่ยบอกให้อีกคนวางใจ โดยไม่ลืมลูบแผ่นหลังบางขึ้นลงเบาๆอย่างปลอบประโลม
“แต่ฮุนเอาเสี่ยวลู่ให้พี่คนนั้น ฮุนไม่อยากได้เสี่ยวลู่อีกแล้วหรอ”
“ฮุนไม่ได้เอาให้ครับ แค่ให้พี่เค้าพาเสี่ยวลู่ไปลองชุดเอง”
“เสี่ยวลู่ใส่อันนี้ได้ เสี่ยวลู่จะอยู่กับฮุน” ว่าจบก็จัดแจงซุกหัวกลมถูไถออดอ้อนไปมาเข้ากับแผ่นอกหนา บ่งบอกให้รู้ว่ากวางน้อยจอมดื้อกลับเข้ามาแทนที่เด็กน้อยขี้กลัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เสี่ยวลู่จะอยู่กับฮุน ก็ต้องมีเสื้อผ้าหลายชุด...แล้วเดี๋ยวไปเที่ยวกันไม่มีชุดใส่ ให้เฝ้าบ้านนะเจ้าตัวยุ่ง” ยกมือขึ้นบีบจมูกรั้นบิดไปมาเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว จนแรงรัดจากแขนเล็กคลายออกนั่นหล่ะถึงได้ดันไปให้พนักงานที่ยืนมองอยู่พาไปจัดการอีกรอบ ส่วนตัวเขาจะทำอย่างไรได้ นอกจากกวาดสายตาจ้องทุกคนที่มองมาจนต้องหันกลับไปตั้งหน้าตั้งตาปฎิบัติหน้าที่ของตนเองต่อ ก่อนจะเดินไปนั่งยังที่ที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้เปิดดูคอเลคชันต่างๆในหนังสือที่พนักงานคนหนึ่งกระวีกระวาดยื่นส่งมาให้
และแน่นอนว่าเขาไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าหากไอพวกเพื่อนฝูงมันมาเห็นโอเซฮุนเสียงอ่อนเอ่ยปลอบตุ๊กตาตัวขาวนั่นอย่างเมื่อกี้ มันจะล้อเลียนกันไปจนถึงยุคไดโนเสาร์กลับมาเกิดใหม่เลยไหม!!
"ฮุนนนนนนนน เสี่ยวลู่อยากได้ฮุน ฮู้นนนนนนนน" เสียงเล็กที่แผดดังลั่นแผนกของเล่นทำเอาเจ้าของชื่อเกือบจะทำเจ้าตุ๊กตาเซรามิคที่ถืออยู่หลุดมือ เมื่อลองหันไปตามที่มาของเสียงเจ้าปัญหาก็พบกับเจ้าของร่างเล็กที่กำลังกระโดดไปมารอบกองตุ๊กตาพร้อมด้วยบรรดาสมุนตัวจิ๋วที่พากันทำตามอย่างคึกคัก เสียงวี๊ดว๊าดของเด็กเล็กที่วิ่งมาสบทบกับมนุษย์ตุ๊กตายิ่งเสริมให้แผนกของเล่นที่วุ่นวายอยู่แล้วแลดูโกลาหลมากยิ่งขึ้นอีกกว่าเท่าตัว
"นายกำลังทำให้ที่นี่วุ่นวายรู้ตัวไหม" สาวเท้าเข้าใกล้จนถึงระยะที่มือเล็กเอื้อมถึงก็เป็นอันต้องถูกอีกฝ่ายโถมตัวเข้ามาซุกราวกับแม่เหล็กที่ค้นพบอีกขั้วของตน
"เสี่ยวลู่ไม่วุ่นวาย เสี่ยวลู่แค่อยากได้ฮุน...นะ นะ นะ นะ" แขนเล็กวาดโอบรอบเอวสอบพร้อมเงยสบกับดวงตาคมอย่างออดอ้อน พร้อมด้วยปากกระจับที่อ้าออกเป็นคำอ้อนซ้ำๆอย่างน่ารัก "ไปหยิบมา"
สั้น ง่าย แต่เข้าใจตรงกัน คนตัวเล็กที่ได้รับอนุญาติรีบวิ่งกลับไปคว้าตุ๊กตาประหลาดที่สูงกว่าครึ่งเมตรมาจากกองผองเพื่อนยื่นส่งให้พนักงานที่ยืนรอบริการอยู่ด้านข้างอย่างรู้หน้าที่
"ห่อไหมคะ"
"ไม่ๆๆๆ" หัวกลมส่ายไปมาแรงๆ จนเส้นไหมสีคาราเมลขยับเคลื่อนไปตามแรง ก่อนจะวิ่งกลับไปกอดเอวคุณเจ้าของ ซุกไซ้จนแทบจะมุดเข้าไปใต้ชั้นเสื้อจนเซฮุนได้แต่ส่ายหัวปลงๆอย่างคนคร้านจะปราม
"ไม่ต้องห่อครับ เดี๋ยวให้เขาถือเลย" เอ่ยย้ำอีกครั้งกับพนักงานที่ยังคงยืนมองอยู่ จนเจ้าหล่อนพยักหน้ารับคำก็เป็นอันว่าเจ้าตุ๊กตาหนอนสีเหลืองตัวเขื่องจะต้องถูกมนุษย์ตุ๊กตากระเตงไปทั่วห้างตลอดวันนี้เป็นแน่
แล้วก็เป็นไปตามคาดเมื่อเจ้าหนอนยักษ์สีเหลืองที่โดนยัดเยียดให้เป็นร่างอวตารของเซฮุนที่คนตัวเล็กอุ้มไปมาจะกลายเป็นตัวเรียกความสนใจจากชาวบ้านได้เป็นอย่างดี ยิ่งบวกกับตัวขาวๆปากแดงๆและเสียงเจื้อยแจ้วของคนอุ้มแล้ว ยิ่งสร้างแรงดึงดูดให้คนที่เดินผ่านไปมาอดจะจ้องมองไม่ได้ และนั่นอาจเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้คนชอบความสงบอย่างโอเซฮุนหงุดหงิด โดยเฉพาะไอเพศผู้ทั้งหลายที่พากเพียรจะมองตามแต่คนของเขาอย่างโจ่งแจ้ง แล้วเจ้าตัวเล็กนี่จะไปรู้เรื่องรู้ราวอะไรนอกเสียจากส่งยิ้มน่ารักๆตอบกลับไมตรีไปอย่างตุ๊กตาอารมณ์ดี จนบางทีความคิดชั่วร้ายอย่างการจะทิ้งมนุษย์มือใหม่ตัวจ้อยให้หลงทางกระจองงอแงอยู่ในห้างสักชั่วโมงสองชั่วโมงจะแว่บเข้ามาในสมองบ้าง แต่เมื่อลองนึกถึงส่วนได้ส่วนเสียระหว่างความรื่นรมณ์เพียวชั่วครู่กับใบหน้าหวานๆที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคนอย่างโอเซฮุนถึงทำไม่ลง
"ฮุนๆ เสี่ยวลู่อยากดูอันนั้น" กระตุกมือคุณเจ้าของเบาๆเป็นสัญญาณเรียกร้องความสนใจรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันก่อนจะพยักเพยิบใบหน้าไปทางร้านไอศกรีมสีสันสดใสที่อยู่ด้านในลึกเข้าไปของโซนอาหาร
"แน่ใจไหมว่าแค่อยากดู"
" ไม่รู้วววว เสี่ยวลู่ต้องไปตัดสินใจใกล้ๆ"
ก้มลงสบกับดวงตาใสแจ๋วของคนตัวเล็กกว่า ก่อนจะวางมือลงบนกลุ่มผมนุ่มจับหัวกลมโยกโคลงไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว
"หัดเจ้าเล่ห์หรอเรา"
"งื่ออออ เสี่ยวลู่เปล่าาา ฮุนไปนะๆๆๆ" คว้าหมับเข้าที่ข้อมืออีกฝ่ายก่อนจะออกแรงดึงให้ตามไปยังทิศทางที่เจ้าตัวต้องการอย่างทุลักทุเล เนื่องด้วยตัวปัญหาอย่างเจ้าหนอนสีเหลืองที่เจ้าตัวหนีบไว้ด้วยแขนข้างเดียวเอาแต่ประท้วงจะลงไปคลุกฝุ่นที่พื้นอยู่ตลอดเวลา จนมีหลายครั้งที่เซฮุนได้ยินมนุษย์ตุ๊กตาบ่นงุ้งงิ้งสั่งสอนเจ้าตัวเหลืองให้อยู่นิ่งๆทั้งที่มันไม่มีทางเป็นไปได้แม้แต่น้อย
หรือบางทีตุ๊กตาจะสื่อสารกันรู้เรื่อง?
ไม่ต้องเดาให้ยุ่งยากว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นเยี่ยงไร ถ้าไม่ใช่มีมนุษย์มือใหม่มานั่งยิ้มแป้นฉีกยิ้มโชว์ฟันเกือบครบทั้ง32ซี่ อยู่ตรงหน้า หลังจากที่เจ้าตัวที่แค่อยากดูจัดการลากเขาเข้าร้านมายังโต๊ะด้านในสุดติดกระจกก่อนยื่นมือรับเมนูที่ถูกส่งมาให้ไปจิ้มชี้สิ่งที่ต้องการอย่างชื่นมื่น
"ไหนว่าแค่อยากดูไง"
"เสี่ยวลู่ดูแล้วววว เมื่อกี้จิ้มด้วย..."
"ตัวแสบ"
"ม่ายยยยยย เสี่ยวลู่ตัวนิ่มตังหาก แบคเคยบอก"
แหน่ะ นอกจากรวนกันตาใสแล้วยังมีหน้ามาเอามือเขาไปถูไถแก้มตัวเองอีก ว่าแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มนิ่มไปทีด้วยความหมั่นเขี้ยว แล้วแทนที่เจ้าตัวจะประท้วงตามอย่างที่ชอบทำบ่อยๆแต่ครานี้คนตัวขาวกลับเพียวหัวเราะคิกออกมาอย่างชอบอกชอบใจ
บางทีเซฮุนเองก็จำไม่ได้ว่าเขาเคยมานั่งเล่นกับใครสักคนนึงนอกจากกลุ่มเพื่อนตัวเองครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ความสัมพันธ์ที่มักเริ่มด้วยตัณหาและจบลงที่เตียง ก่อนจะต่างคนต่างไป แต่หากพึงใจกันทั้งสองฝ่ายก็มีการแลกเปลี่ยนเบอร์กันไว้เป็นประโยชน์ยามเปลี่ยวเหงา มีบ้างหลายคราที่คนพวกนั้นพยายามก้าวล้ำเข้ามาในโลกของเขา แต่ก็เหมือนเดิมที่เริ่มด้วยของแบรนด์เนมสักอย่าง อาหารหรูสักมื้อ และจบลงบนเตียงอย่างเคย เมื่อก่อนเซฮุนไม่เคยนึกชอบที่ตนเองเกิดมาเป็นคนตระกูลโอ แต่ไม่รู้ว่าตั่งแต่เมื่อไหร่ที่เขาคุ้นชินกับการใช้ประโยชน์จากสิ่งที่ตนมีทั้งรูปลักษณ์และทรัพย์สินเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ การรอคอยใครสักคนจึงกลายเป็นเพียงเรื่องฝันเฟื่องสำหรับเซฮุน การรอคอยที่ได้รับการตอบแทนเป็นความเจ็บปวดเจียนตายเยี่ยงนั้น เขาไม่ต้องการพบเจอมันอีก...
ถ้วยพาเฟ่ต์ทรงสูงที่ถูกตกแต่งด้วยผลไม้นานาชนิดที่ถูกวางลงเบื้องหน้าเซฮุนนั้น ไม่ได้สร้างความประหลาดใจให้เขามากนัก ในเมื่อสาเหตุที่ทำให้มันสามารถมาอยู่ตรงนี้ได้คงไม่ใช่ที่ไหนไกล นอกเสียจากเจ้าของรอยยิ้มยิบหยีตรงหน้านี่
"ฉันไม่กิน นายก็รู้"
"หงึ...งั้นเสี่ยวลู่ขอนะ"
"ถ้าไม่ให้หล่ะ"
ท้าวคางมองปากบางที่อ้าออกน้อยๆเมื่อแผนที่วางไว้ไม่เป็นดั่งใจ ดวงตากลมโตเงยขึ้นสบระหว่างใบหน้าของเขากับถ้วยพาเฟ่ต์หลากผลไม้ตรงหน้า ก่อนริมฝีปากบางจะเม้มเรียบเป็นเส้นตรงอย่างขัดใจ
"ขี้งก"
สาบานได้ว่าเกือบจะสำลัก ว่าเปล่าไม่พอเจ้าตัวยังดึงหนอนเหลืองกับถ้วยของตัวเองหลบชิดเข้าไปนั่งติดกระจก ทำเหมือนไม่อยากเสวนากับเขาเสียอย่างนั้น เมื่อเห็นท่าว่าเจ้าตัวเล็กคงจะงอนจริงคนขี้งกอย่างเซฮุนจะทำอะไรได้นอกจากเอื้อมมือไปปาดแตะปุยครีมสีขาวที่ข้างแก้มนิ่มออกให้อย่างเบามือ
"กินยังไง...เอาไปสิ ไอหนอนนั่นคงหิว"
แตะฐานแก้วเลื่อนไปให้ถึงตรงหน้า จนคนที่นั่งจ้วงไอติมจนแก้มตุ่ย เงยหน้าขึ้นมามอง...แบบนี้ถือว่าง้อแล้วได้ไหม
นั่งอมช้อนตัดสินใจอยู่เพียงครู่ก่อนจะทำการเถิบตัวออกมาจากข้างกระจกจนนั่งประชันหน้ากันเหมือนเดิม แล้วใช้ช้อนเงินคันยาวตักปาดไอศกรีมสีชมพูจากถ้วยเจ้าตัวยกขึ้นมาจ่อปากเขา "ฮุนกินกันกับเสี่ยวลู่นะ"
เซฮุนมองเจ้าก้อนสีชมพูพร้อมชั่งใจอยู่นานจนปากแดงของใครอีกคนเริ่มแบะออกน้อยๆ และก่อนที่จะได้มีมหกรรมง้อกันรอบสอง คนขี้งกเจ้าของตุ๊กตาตัวขาวก็ได้แต่อ้าปากรับก้อนความเย็นสีชมพูเข้ามาลิ้มรสเป็นครั้งแรกในรอบกี่ปีก็ไม่อาจจะทราบได้ใบหน้าหล่อเหลาเบ้ออกน้อยๆกับความเย็นของก้อนของหวานที่อยู่ในปาก
"อร่อยเนอะ แต่ฮุนกินไม่ได้แล้วนะที่เหลือของเสี่ยวลู่กับน้องฮุน"
"น้องฮุน?"
"ช่ายยยยย นี่น้องฮุนของเสี่ยวลู่"
"นายเอาชื่อฉันไปตั้งให้ไอหนอนเวรนั่น?"
"ไม่ใช่ไอหนอนเวร นี่น้องฮุน...ฮุนเรียกไม่เพราะเลย"
เอากันเข้าไป อยากจะจับคนตรงหน้านี่มาเขย่าให้สมองเข้าที่แล้วถามอีกทีว่าไอหนอนนั่นมันเหมือนเขาตรงไหน เอื้อมมือไปหมายจะจับวัตถุสีเหลืองมาดูใกล้ๆก็ต้องถึงกับรีบชักมือกลับ เมื่อคุณตุ๊กตาขาโหดตีเข้าให้ที่หลังมือดังพี๊ยะ แม้จะไม่ได้รุนแรงจนถึงกับต้องดุกันให้น้ำตาตก แต่ก็แอบแสบๆคันๆเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
"ขอโทษนะคะ ใช่โอเซฮุนไหม...."
ไม่ถึง5นาที...
5นาทีที่เซฮุนพาหญิงสาวอดีตคู่ควงออกไปสร้างความเข้าใจถึงสถานะของคำว่า‘อดีต’ ทั่งที่เขามั่นใจว่าได้แสดงออกมาอย่างชัดเจนทุกอย่างแล้วในระยะเวลากว่าสองเดือนที่ผ่านมาหากแต่เจ้าหล่อนคงยังไม่เข้าใจถึงสถานะของตัวเองถึงยังได้พยายามติดต่อและเดินเข้ามาทักทายเขาในเวลานี้ เหนือสิ่งอื่นใดการถูกขัดจังหวะในเวลาส่วนตัวยังเป็นสิ่งที่เซฮุนไม่เคยโปรดปราณ การพาออกไปพูดตรงๆจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดที่เขาได้เลือก แม้จะต้องพบกับใบหน้าสวยหวานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาหรือคำขอร้องอ้อนวอนอย่างน่าเวทนาของหญิงสาว แต่นั่นกลับไม่สามารถรั้งให้ชายหนุ่มหันกลับไปมองได้แม้เพียงเศษเสี้ยววินาที
ไม่ถึง5นาทีจริงๆกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อกลับเข้ามา ตุ๊กตาตัวขาวของเขากลับหายไปจากที่นั่งในร้านเสียอย่างนั้น ทั้งที่ย้ำเสียหนักหนาว่าห้ามลุกไปไหน แล้วไหนจะจากคำบอกเล่าจากพนักงานสาวที่ว่าเห็นชายหนุ่มสองสามคนเดินเข้ามาพูดคุยกับเจ้าของโต๊ะก่อนจะจับจูงมือกันออกไปนั้น มันยิ่งสร้างความร้อนใจให้เซฮุนไม่น้อย
ไวเท่าความคิดขายาวก้าวออกจากร้านอย่างเร่งรีบ ดวงตาคมกวาดมองไปรอบบริเวณ หวังว่าเวลาเพียงไม่นานมนุษย์ตุ๊กตาอาจยังไปได้ไม่ไกลและเป็นดังคาดเมื่อห่างไปเพียงสามสี่ล็อคชายหนุ่มก็พบกับคนที่ตามหา ภาพของตุ๊กตาตัวน้อยที่โดนโอบประคองด้วยอ้อมแขนของไอมนุษย์เพศผู้แลดูไม่คุ้นหน้ายิ่งทำให้ความหงุดหงิดที่สั่งสมอยู่แทบจะระเบิดออกมา และถ้าหากวันนี้มีใครต้องเป็นอะไรไปก็คงต้องโทษตัวเองที่บังอาจให้คนอื่นแตะต้องนอกจากเจ้าของ!
"เห้ย!" เสียงอุทานอย่างขัดใจดังขึ้นก่อนจะกลายเป็นร่างน้อยในอ้อมแขนที่ถูกใครบางคนกระชากออกไป แรงมหาสารที่ไร้ซึ่งความนุ่มนวลถึงกับเกือบจะทำให้คนตัวเล็กเซล้มลงไปกับพื้น ถ้าหากไม่ได้อ้อมแขนของคนดึงโอบรัดไว้
นัยน์ตาคมดุของคนมาใหม่กวาดมองราวกับหมายหัวจนครบทุกคน ก่อนจะดึงรั้งร่างแบบบางของคนหน้าหวานออกไปตามทางท่ามกลางความตกใจของกลุ่มคนตรงหน้า หากแต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินกว่าที่ใครจะทันได้ทักท้วง หรืออาจเป็นเพราะสายตานั่นที่ทำให้ไม่มีใครอยากมีเรื่องกันแน่
"ฮุน...งื่ออออ ช้าๆ..ฮุนนนนน เสี่ยวลู่เจ็บ" ยิ่งอีกฝ่ายขัดขืนเท่าไหร่เซฮุนก็ยิ่งออกแรงกำรอบข้อมือบางมากขึ้นเท่านั้น เมื่อคำร้องขอไม่เป็นผลจากแรงขัดขืนดึงรั้งไว้ในคราแรกจึงกลายเป็นความพยายามของคนตัวเล็กที่จะเดินตามคนตรงหน้าให้ทันเพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวดที่ข้อมือ
ปึก!!
เสียงกระทบกันระหว่างร่างน้อยกับวัตถุบางอย่างดังขึ้นอย่างแรงจนใบหน้าหวานเหยเกกับความรุนแรงที่ได้รับ จนหากใครสักคนได้เดินผ่านมาแถวนี้ก็คงจะอดคิดไม่ได้ว่าลานจอดรถที่เงียบสงบกำลังจะกลายเป็นลานสำเร็จโทษของใครบางคนตรงหน้านี้ในไม่ช้า
"ฮึก...เสี่ยวลู่เจ็บ" คนตัวเล็กเอ่ยประท้วงพร้อมใช้ดวงตากลมโตที่คลอเอ่อด้วยหยาดน้ำสีใสจ้องมองผู้เป็นเจ้าของอย่างตัดพ้อ หากเป็นเวลาปกติเซฮุนคงได้ดึงรั้งมากอดปลอบให้อีกฝ่ายคลายความเจ็บ แต่ไม่ใช่ในเวลานี้ เวลาที่โทสะของเขาพร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งอัน ไม่เว้นแม้แต่ร่างตรงหน้านี่
"นายทำตัวเอง...ทำตัวเองทั้งนั้น!!"
และยังไม่ทันที่กลีบปากแดงจะได้เอื้อนเอ่ยคำใดหลุดพ้นออกมาอีก ความอุ่นร้อนที่คล้ายคลึงกันก็เคลื่อนเข้าประกบทับ บดเบียดรุนแรงราวกับต้องการทำลายสิ่งสวยงามตรงหน้าให้ย่อยยับลงกับมือ กลิ่นสนิมของกลีบเนื้อที่ปริแตกปกคลุมไปทั่วโพรงปาก ยามเมื่อลิ้นร้อนกวาดต้อนสำรวจอยู่ภายในราวกับปิศาจคลั่ง เนิ่นนานเสียจนอีกฝ่ายแทบหมดลมหายใจ คนตัวสูงถึงได้ฤกษ์ผละออกมาจากความหอมหวานตรงหน้าอย่างอ้อยอิ่ง เหลือไว้เพียงเสียงลมหายใจของหนึ่งคนกับหนึ่งมนุษย์ตุ๊กตาท่ามกลางความเงียบสงบของลานจอดรถกลางห้างดัง
ปราศจากบทสนทนาใดใดต่างจากขามาราวกับไม่ใช่คนๆเดิม คนตัวเล็กช่างเจรจาในคราแรกตอนนี้กลับผินใบหน้าทอดมองออกไปด้านนอกตัวรถ ริมฝีปากบางที่เริ่มบวมแดงถูกเจ้าตัวขบเม้มไปมาราวกับเผลอไผล เสียงสะอื้นบางเบายังคงลอยคลออยู่ในบรรยากาศเป็นระยะ หากแต่ตอนนี้โอเซฮุนยังไม่พร้อม...ยังไม่พร้อมที่จะเอ่ยปลอบประโลมคนด้านข้างให้หายจากความหวาดหวั่นทั้งที่ใจของเขาเองยังเต้นกระหน่ำด้วยความสับสนแบบนี้
"เสี่ยวลู่...เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
แรงสะดุ้งจากไหล่บางยามฝ่ามือหนาวางทาบลงไปส่งผลถึงจิตใจเจ้าของมือไม่น้อย เซฮุนคิดว่าเวลากว่าครึ่งชม. ที่ผ่านมาจนถึงห้องช่วยดับไฟอารมณ์ในกายเขาไปไม่มากก็น้อย แม้แรงโทสะจะเลือนหายไปแต่ผลของมันกลับปรากฎขึ้นมาอย่างเด่นชัด....บนร่างกายของคนตรงหน้านี่
"เจ็บมากไหม" เอ่ยพลางเกลี่ยปลายนิ้วไปตามรอยแดงช้ำบนข้อมือเล็ก ก่อนจะได้คำตอบรับกลับมาเป็นการผงกหัวน้อยๆจากคนตรงหน้า
"นายทำผิดรู้ตัวใช่ไหม"
“เสี่ยวลู่...อย่าสนใจใคร อย่าให้ใครแตะต้อง เสี่ยวลู่เป็นของฮุนไม่ใช่หรอครับ”
บางทีตอนนี้ เขาอาจได้คำตอบของทุกคำถามที่เคยอัดแน่นอยู่ภายในแล้วก็เป็นได้
คำตอบที่ว่า....
เขาอาจกำลังหลงรักตุ๊กตาของตัวเองอีกครั้ง...
เสื้อผ้าแนว Unisex คือ เสื้อผ้าที่สามารถใส่ได้ทั้งชายและหญิง.
ZΣX DOLL
เหมือนตอนนี้จะยาวเกินกว่าที่ตั้งใจไว้มากๆ อาจยังไม่จบดี แต่อยากเอามาลงไว้ก่อน หลังจากสาปสูญค่ะ 5555
ประเด็นคือนางเป็นใคร และนางต้องการอะไร ดราม่าไหม? อันนี้ไม่รู้เนอะ
ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ยังคงติดตามกันมานะคะ อาจมีคำผิดหรืออะไร ไว้จะมาแก้ไขให้หลังสอบเสร็จนะคะ
ตอนนี้อยากได้คำติมากเลยค่ะ รู้สึกพอไม่ได้เขียนนาน ภาษาอะไรมันไม่ลงตัวเลย คงต้องมีแก้ไขกันยกแผง 555
#ฟิคน้องยาง จิกทวง เม้าท์มอยได้เช่นเดิมค่ะ
Ps. รู้สึกไหมว่าพาทนี้คุณโอใจดี นางทำคะแนนค่ะ ก่อนที่นางจะอิมเมจติดลบ555555555
Pss. มีคนทำโปสเตอร์ใหม่มาให้ แอบดีใจเน้อออออออ
ครบร้อยละเนอะ หายนานแหะๆ ไม่ได้ทิ้งนะคะ
แต่เทอมนี้เรียนอลังจริงๆ อาจไม่ดียังไงจะตามเข้ามาแก้ให้นะคะ
เดี๋ยวจะสอบแล้วเนอะ สู้ๆค่ะ
ไม่ดียังไงว่ากล่าวกันได้นะคะ หายนานเราเองก็เอ๋อๆเหมือนกานนน
ความคิดเห็น