คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ZΣX DOLL 6 : GOOD BOY
“ตื่นแล้วก็ลุก...ไม่ต้องแกล้งหลับ”
เอ่ยทั้งที่ยังไม่ละสายตาออกจากจอพลาสม่าตรงหน้า ก่อนบอกย้ำเสียงเข้มอีกครั้งเมื่อคนที่กำลังขยับยุกยิกอยู่บนตักแกล้งนิ่งสนิทไปเสียดื้อๆ ชายหนุ่มกดเสียงเรียบเสียจนคนตัวเล็กต้องค่อยๆยันกายลุกขึ้นนั่ง ปากแดงอิ่มก็ทำหน้าส่งเสียงงุ้งงิ้งอย่างจับใจความไม่ได้ไปตามเรื่องยามเจ้าตัวกวาดสายตามองไปรอบๆ
“ฮุน เสี่ยวลู่หิว”
เด็ก...
ร้องไห้จนเพลียก็นอนตื่นมาก็หิว
“พอเป็นคนก็ยุ่งยากขึ้นมาเชียว” บ่นตามประสาคนไม่เคยดูแลใครมาก่อนในชีวิต แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวกลับลุกเดินไปหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมากดโทรออกไปยังร้านอาหารเกาหลีระแวกคอนโด โดยไม่ต้องให้เจ้าตัวเล็กย้ำอีกครั้งให้ความสัมพันธ์เมื่อแรกเจอติดลบกันลงไปมากกว่านี้
“เสี่ยวลู่ไม่ได้ยุ่งยากนะ” อีกฝ่ายเอ่ยบอกหน้างออย่างไม่ต้องเดาก็รู้ว่าขัดใจ แต่ใครสน?....แค่ไม่อุ้มไปโยนคืนร้านของจุนมยอนเซฮุนก็รู้สึกว่าตัวเอ่งหน่ะใจดีเท่าไหร่แล้ว
“ถ้านายรู้จักฉันดีกว่านี้ จะรู้ว่าตัวเองโชคดีเท่าไหร่ที่ยังได้ยืนอยู่ตรงนี้...ไม่ใช่ข้างนอกนั่น”
“มาทำอะไร”
แอบถอนหายใจเบาๆอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเล่มโปรดที่กำลังนอนอ่านฆ่าเวลา แล้วเอ่ยถามอดีตตุ๊กตาเจ้าปัญหาที่ยืนกอดหมอนที่เจ้าตัวคงหยิบอุ้มมาจากอีกห้องที่เซฮุนยกให้เป็นห้องนอนไปอย่างช่วยไม่ได้
“มานอนให้ฮุนกอด”
“ฉันไม่ได้อยากกอดนาย กลับห้องไปนอน”
คงเป็นการตอบโต้ที่ไม่ต้องคิดให้เปลืองเวลา เมื่อเจ้าของร่างเล็กเอ่ยบอกจุดประสงค์ตาใส เซฮุนเองก็ตอบกลับตาขุ่นได้เหมือนกัน สงครามเกิดขึ้นทันทีหลังจากที่เขาพูดจบ เจ้าตัวเล็กนั่นใช้ดวงตากลมๆเหมือนกวางจ้องมองมายังคนตัวสูงราวกับกำลังใช้กระแสจิตบังคับสมองเขาให้เปลี่ยนใจ แน่นอนว่าคนอย่างโอเซฮุนหรือจะยอม
นัยน์ตาของคนทั้งสองฝ่ายจ้องมองกันอย่างไม่ลดละ ราวกับว่าหากใครถอนสายตาออกก่อนผู้นั้นจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างราบคาบในศึกสงครามครานี้ แต่มนุษย์มือใหม่หรือจะสู้มนุษย์เจนสนามอย่างโอเซฮุนได้ ดั่งลูกกวางริอาจหาญต่อกรกับราชสีห์ เจ้าของตากวางเป็นฝ่ายยอมละสายตาเสลงมองพื้นอย่างจำยอม ก่อนเจ้าตัวจะตัดสินใจใช้พลังชีวิตเฮือกสุดท้ายในการวิ่งมามุดเข้าใต้ผ้าห่มของคนใจร้ายที่อยู่บนเตียง
“เฮ้ๆ นายจะทำแบบนี้ไม่ได้...ออก – ไป”
เซฮุนพยายามดันเจ้าของร่างเล็กที่กำลังกอดก่ายลำตัวเขาแน่นราวกับโคอาล่ากอดต้นยูคาลิปตัสอยู่ใต้ผ้าห่มออก ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าเห็นตัวเล็กๆแบบนั้น แต่แท้จริงแล้วภายใต้เปลือกนอกขาวๆเจ้าตัวนี่กลับมีแรงมากกว่าที่คิด เสียงงื๊ดง๊าดดังมาตลอดระยะเวลาที่เซฮุนทั้งผลักทั้งดันเจ้าตุ๊กตาแสนดื้อออกจากลำตัว
“ฮุนนนน เสี่ยวลู่เจ็บบบบ”
“เจ็บก็ปล่อย ไหนว่าอยู่ด้วยกันจะไม่ดื้อ...นี่ยังไม่ทันข้ามวันนายก็ไม่เชื่อฟังแล้ว อยากโดนหิ้วไปทิ้งขยะนักใช่ไหม” ยิ่งแงะออกก็ยิ่งเกาะหนึบมากขึ้นจนเป็นเซฮุนเองที่เหนื่อยใจจะใช้กำลังไปกับเรื่องไร้ประโยชน์เช่นนี้ น้ำเสียงติดจะรำคาญกับประโยคที่เจ้าตัวน้อยแสนจะหวาดกลัว...ประโยคที่ว่าจะทิ้งกัน ส่งผลให้แรงรัดที่ลำตัวคลายออกเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ยังไม่ยอมปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระเสียทีเดียว
“เมื่อก่อนฮุนยังนอนกอดเสี่ยวลู่ทุกคืนเลย ฮุนไม่รักเสี่ยวลู่แล้วหรอ...จะเอาเสี่ยวลู่ไปทิ้งถังขยะจริงๆหรอ”
คำถามของคนที่กอดอยู่ทำเอาเซฮุนถึงกับต้องคิดทบทวน มันจริงอยู่ที่แต่ก่อนเขายอมรับว่าตัวเองทั้งรักทั้งหลงเจ้าตุ๊กตานี่จนถึงกับต้องกกกอดไว้ในอ้อมแขนทุกค่ำคืน แต่ตอนนี้ยามที่อีกฝ่ายเปลี่ยนแปลงไปแม้รูปลักษณ์ภายนอกจะยังแลดูคงเดิม แต่ชีวิตชีวาที่เพิ่มขึ้นมากับอุปนิสัยที่เซฮุนคิดว่ายังอาจจะต้องใช้เวลาในการค้นหากันอีกยาวนานทำให้เขารู้สึกลังเลที่จะมองคนตรงหน้านี้เป็นอดีตตุ๊กตาตัวนั้น
“นายไม่เหมือนตอนนั้น”
“เสี่ยวลู่ชื่อเสี่ยวลู่นะ ไม่ชื่อนาย เมื่อก่อนฮุนยังเรียกเสี่ยวลู่บ่อยๆเลย” ศรีษะกลมถูไถเข้ากับแผ่นอกหนา เลื่อนรุกซุกไซร้ขึ้นไปตามซอกคอของคนที่ตนโอบกอดอยู่ ราวกับเจ้าตัวกำลังทั้งออดอ้อนและร้องขอให้คุณเจ้าของอย่าได้ใจร้ายกับตนในยามนี้นัก ดวงตากลมโตก้มลงสบเข้ากับนัยน์ตาคมของคนด้านล่าง เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เจ้าตัวเล็กคลอเคลียออดอ้อนจนตัวเองมานอนเกยอยู่บนร่างของคนใจร้าย “เสี่ยวลู่ไม่เหมือนเดิมตรงไหนหรอ....ฮุน”
ตรงที่ยั่วตาใสนี่หรือเปล่า!!
“นายจำเรื่องตอนเป็นตุ๊กตาได้?”
“จำด๊ายยย เสี่ยวลู่ได้ยินเสียงฮุนเรียก...ฮุนเรียก เสี่ยวลู่ๆ เสี่ยวลู่เห็นไม่ชัด แต่ตื่นมาเสี่ยวลู่ก็เจอฮุนเลยนะ ฮุนยืนอยู่ตรงนู้นนน” หัวกลมส่ายไปมาด๊อกแด๊กอย่างอารมณ์ดียามเจ้าตัวนึกย้อนเหตุการณ์ ก่อนนิ้วเล็กจะชี้ไปยังตำแหน่งข้างเตียงที่เดียวกับเมื่อเช้าที่เขายืนอยู่ สิ่งที่คนตัวเล็กอธิบายมานั้นไม่ได้มีปัญหาหรือเรื่องราวสลักสำคัญใดใดให้เซฮุนนึกจะใส่ใจกับมันมากนักหรือต่อให้อีกฝ่ายจำได้ทุกการกระทำที่เขาเคยทำกับร่างขาวนวลนี้ได้เซฮุนก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าตกใจหรือขลาดอายอะไร แต่เรื่องที่เขาใส่ใจอยู่ในตอนนี้มีเพียงอย่างเดียวคือหน้าขาของคนบนร่างที่ตอนนี้กำลังเสียดสีเข้ากับกึ่งกลางลำตัวของเขาที่มีเพียงกางเกงผ้าเนื้อบางขวางกันอยู่ระหว่างเนื้อขาวๆกับแท่งเนื้อที่เริ่มจะร้อนขึ้นตามแรงกระตุ้น มือหนายกขึ้นโอบจับเอวบางของคนบนร่างไว้มั่น ก่อนจะออกแรงผลักเหวี่ยงเจ้าตัวยุ่งลงสู่ใต้ร่าง ทาบทับกายขึ้นคร่อมอย่างคิดจะเอาเปรียบอีกฝ่ายเสียเต็มที “งั้น....ที่บอกว่านอนกอดหน่ะ ใช่กอดอย่างเดียวหรือครับเสี่ยวลู่”
จ้องมองสบลึกลงไปภายในนัยน์ตากลมใสที่เบิกกว้าง กระซิบเสียงพร่าเป่ารดลมหายใจร้อนเข้ากับซอกคอขาว ก่อนก้มลงสูดดมกลิ่นหอมของกายเนื้อ ลองเงยขึ้นจ้องสบกับใบหน้าใสก็พบกับรอยยิ้มกว้างของเจ้าตัว พร้อมเดียวกันกับที่แขนเล็กยกขึ้นโอบรอบลำคอหนา
“ฮื่ออออออ ฮุนเรียกเสี่ยวลู่ ฮุนเรียกเสี่ยวลู่”
ราวกับมีเวทมนต์สายบริสุทธิ์ที่มาช่วยปัดเป่าความดำมืดในจิตใจ โอเซฮุนคนกามเมื่อไม่ถึงนาทีที่แล้วถึงได้ยอมจำนนด้วยเพียงแรงโอบจากลำแขนเล็ก และเสียงใสที่เอ่ยอย่างชื่นมื่น อยากจะหัวเราะให้กับตัวเองดังๆก่อนจะล้มตัวลงนอนเคียงข้างร่างน้อย“ก็แค่ชื่อ นายจะดีใจอะไรขนาดนั้น”
“ไม่ๆๆๆ ฮุนเรียกเสี่ยวลู่ชอบ ฮุนเรียกแต่นาย เสี่ยวลู่ไม่ใช่นาย...ฮุนเรียกอีกนะ”
“กลับไปนอนที่ห้องแล้วฉันจะเรียกอีก”
“งั้นเสี่ยวลู่ชื่อนายก็ได้”
“ดื้อ...”
“เสี่ยวลู่ไม่ดื้ออออออ เสี่ยวลู่เป็นเด็กดี”
ถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน ก่อนจะรวบร่างเล็กเข้ามากอดไว้หลวมๆอย่างเคยทำยามอีกฝ่ายยังเป็นเพียงตุ๊กตาไร้ชีวิต ขนาดพึ่งเป็นมนุษย์ได้ไม่ถึงวันยังน่าปวดหัวขนาดนี้ เซฮุนไม่อยากจะคิดเลยด้วยซ้ำว่าหากเป็นอย่างนี้ต่อไป สักวันตัวเขาจะต้องอดใจไม่ไหวจนต้องกำหราบเด็กดื้อให้เข็ดจนไม่กล้าหือเถียงกันคำต่อคำแบบนี้อีกด้วยวิธีของตัวเองเป็นแน่
“ถ้าอยากเป็นเด็กดีก็ต้องนอน เพราะฉันง่วงแล้ว” แรงกอดตอบเบาๆจากแขนน้อยคือคำตอบรับได้ดีว่าอีกฝ่ายพึงพอใจกับผลลัพท์ในตอนนี้มากแค่ไหน เป็นอันว่าตอนนี้ตุ๊กตาเจ้าปัญหาตัวน้อยพร้อมจะสงบเสงี่ยมให้เวลาพักผ่อนแก่เขาเสียที
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใดที่โอเซฮุนทำเพียงนอนกอดร่างบางของอดีตตุ๊กตาเอาไว้แล้วจ้องมองกลุ่มผมสีน้ำคาราเมลที่ขยับไปมาเล็กน้อยตามจังหวะการหายใจของเจ้าของ มันเป็นเรื่องประหลาดที่คนอย่างเขาจะยอมรับเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายในเวลาเพียงข้ามคืนนี้ได้ คอนโดของเซฮุนเป็นหนึ่งในคอนโดที่ระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยมติดอันดับความน่าเชื่อถือที่สุดในย่านคังนัม โดยเฉพาะชั้นพิเศษแห่งนี้ที่ต้องขึ้นลิฟต์เฉพาะที่ด้านหลังซึ่งมีเพียงกลุ่มเพื่อนสนิทของเขาเท่านั้นที่ได้รับอนุญาติให้ใช้ได้ แต่ถึงอย่างไรการที่จะเข้ามาในห้องนี้ได้มีเพียงทางเดียวคือต้องใช้คีย์การ์ดซึ่งมีเพียง2ใบ โดยใบนึงที่กองอยู่บนโต๊ะรวมกับกระเป๋าเงินอยู่ตอนนี้และอีกใบอยู่ที่มารดาของเขา ซึ่งยังคงมีทริปท่องเที่ยวทัวร์อยู่ที่ยุโรปตามที่ได้พูดคุยกันเมื่อสองวันที่ผ่านมา จึงไม่แปลกที่เรื่องราวที่เกิดขึ้นอยู่นี้มันจึงทั้งน่าเชื่อและน่าเหลือเชื่ออยู่ในคราเดียวกัน ตอนนี้เซฮุนจึงได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่เป็นเพียงความฝัน ที่เมื่อหลับตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งมันจะจางหายไป....
"ให้ตายสิ เพราะนายฉันถึงต้องไปทำงานสาย...ระหว่างฉันไม่อยู่นั่งรออยู่ในห้องนี่ตรงนี้ อย่าทำอะไรวุ่นวายเข้าใจไหม" มองคนตัวเล็กพยักหน้าตอบกลับอย่างเจี๋ยมเจี่ยมอย่างผิดจากเมื่อคืนก็อดจะลดความเข้มในน้ำเสียงลงไม่ได้
หลังจากที่เจ้าตัวต้องเป็นหมอนมนุษย์ให้อดีตตุ๊กตาหนุนนอนจนหลับไปด้วยตั่งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แถมยังติดนิสัยเคยชินสมัยที่อีกฝ่ายยังเป็นตุ๊กตาจนเผลอไปขยับนอนกอดจนกลายเป็นกอดกันกลมบนเตียงอีกตังหาก ยิ่งตื่นมาแล้วต้องเจอกับดวงตากลมแป๋วที่จ้องกลับมายิ่งแล้วใหญ่ ขนาดคู่นอนเขายังไม่เคยนอนกอดขนาดนี้
แล้วตุ๊กตานี่คืออะไร มานอนมองกัน!
เอ่ยย้ำอย่างรีบเร่งจนแน่ใจว่าเจ้าตัวยุ่งจะไม่สร้างปัญหาหรือเอามือแหย่ปลั๊กไฟเล่นระหว่างที่เขาไม่อยู่เซฮุนจึงได้ฤกษ์บึ่งเจ้าPorsche Carrera GTคันโปรดมุ่งหน้าสู่ที่ทำงาน จริงอยู่ที่เขาเป็นถึงประธานกรรมการฝ่ายบริหารและว่าที่ประธานบริษัทในอนาคตซึ่งไม่น่าจะต้องแคร์กับการไปทำงานสายหรือขาดงาน แต่ถึงอย่างไรสถานะของเซฮุนในตอนนี้ก็ยังคงหนีไม่พ้นคำว่าเด็กเส้นลูกเจ้าของบริษัทที่ยังคอยค้ำคออยู่วันยังค่ำ สารพันคำปรามาสสบประมาทจากบรรดากรรมการอาวุโสทั้งหลายทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่าต้องจัดการกับเรื่องราวพวกนี้ให้ได้ก่อนที่เขาจะขึ้นดำรงตำแหน่งประธานบริษัทในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า และการที่จะทำให้คนพวกนี้เชื่อฟังได้ในอนาคตนั้นเซฮุนย่อมต้องแสดงถึงความพร้อม ความสามารถและความรับผิดชอบให้ประจักแก่พวกนั้นเสียก่อน การไปทำงานสายจึงเป็นหนึ่งในเรื่องที่เซฮุนให้ความสำคัญกับมันอยู่ในระดับหนึ่ง ดังนั้นวันนี้ทั้งวันเขาจึงหมกมุ่นอยู่กับกองเอกสารตรงหน้าจนลืมเลือนทุกเรื่องราว แม้กระทั่งหลงลืมใครบางคนที่ยังคงนั่งคอยอยู่ที่เดิมอย่างเชื่อฟัง...
เป็นเวลากว่าเก้าชั่วโมงที่โอเซฮุนออกจากห้องไปก่อนกลับมาอีกครั้งในช่วงหกโมงเย็น ความมืดคือสิ่งที่เขาเคยชินมาตลอดระยะเวลาเกือบสิบปีตั่งแต่เลือกที่จะออกมาใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง แต่สิ่งที่เขาไม่ชินและยังส่งผลให้ต้องผงะออกเล็กน้อยคือร่างเล็กของใครบางคนที่เซฮุนหลงลืมไปเสียสนิท กำลังนั่งทับขาอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางเดียวกันกับที่เขาเห็นเมื่อเช้าก่อนออกไปทำงาน
“ฮูนนนนนนนนน ฮุนมาแล้ววววววว....แอ่ค!”
“เฮ้ย!!”
เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นภายในเสี้ยววินาที เสี้ยววินาทีที่ดวงตาว่างเปล่าของอดีตตุ๊กตาเงยขึ้นสบกับร่างสูงของคนที่นั่งรอมาทั้งวัน ประกายยินดีถูกจุดขึ้นภายในลูกแก้วกลมใสทันที พร้อมเดียวกันกับที่ร่างเล็กออกแรงดีดตัวโถมออกจากโซฟาก่อนจะถูกแรงโน้มถ่วงของโลกฉุดรั้งให้ล้มลงกับพื้นอย่างหมดท่า “ฮื่ออออออออ เสี่ยวลู่ไม่มีขา..ฮุนเสี่ยวลู่ขยับไม่ได้”
ร่างแบบบางประคองตัวขึ้นนั่งแบอย่างคนหมดสภาพ มือเล็กจับคลำไปตามเรียวขาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับขาของตนเองเห็นทีมนุษย์มือใหม่จะยังไม่รู้จักอาการเหน็บชาเสียเป็นแน่แท้ ยืนมองอีกฝ่ายที่เงยหน้าขึ้นมองอย่างขอความช่วยเหลือได้ไม่นานก็อดไม่ได้ที่จะนั่งลงข้างๆก่อนจะจับขาเล็กขึ้นพาดบนตักและนวดคลึงให้อย่างเบามือ
“นั่งอยู่แบบนั้นตั่งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อตอนฮุนไปทำงาน ฮุนบอกให้นั่งรอตรงนี้...เสี่ยวลู่เป็นเด็กดีเนอะ”
ถ้าเป็นเด็กดีก็คงเป็นเด็กดีที่น่าตีที่สุด หรือจะเป็นเขาเองที่ควรโดนตีโทษฐานที่พูดอะไรไม่แจ่มชัดใส่คุณมนุษย์มือใหม่!
“วันหลังไม่ต้องเชื่อขนาดนั้นก็ได้ เพราะนั่งอยู่แบบนั้นนานๆไงขาถึงได้เป็นแบบนี้”
“ไม่ได้ เดี๋ยวฮุนเอาเสี่ยวลู่ไปใส่ถังขยะ อื้อออ..ฮุนขาแปลก ขาเสี่ยวลู่แปลกๆๆ” ตีขาไปมาบนตักของอีกฝ่ายพร้อมครางงื๊ดง๊าดอย่างระบายอาการเจ็บแปล๊บที่ขา ปากแดงอิ่มที่แบะออกกับดวงตาฉ่ำน้ำที่มองมาทำเอาเซฮุนทั้งอยากจะหัวเราะและสงสารไปพร้อมๆกัน “เดี๋ยวก็หาย ทนหน่อยนะ”
ยกมือขึ้นลูบเรือนผมนิ่มอย่างปลอบประโลมจนเจ้าตัวเล็กเลิกออกอาการงอแง เหลือเพียงแต่ดวงตากลมโตที่จ้องสบกลับมาอย่างไร้เดียงสา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ระยะทางระหว่างกันถูกหดให้สั้นลงเป็นเซฮุนเองที่โน้มเข้าหาหรือเจ้าตัวเล็กที่ขยับเข้ามาใกล้......ใกล้จนเห็นเงาของตนเองที่สะท้อนพาดผ่านอยู่บนนัยน์ตาอีกฝ่าย ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจแห่งชีวิตของกันแล้วกัน
“......!!!!!”
เสียงดังที่ประทุขึ้นจากท้องของอีกฝ่ายทำเอาเซฮุนผงะออกเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเสียดื้อๆ
“นายยังไม่ได้กินอะไรตั่งแต่เช้าแล้วนิ รอแปปนึงเดี๋ยวไปสั่งให้”
ก้าวออกพ้นจากรอบบริเวณโดยไม่คิดแม้แต่จะหันกลับไปมองร่างของใครอีกคนที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม แม้จะไม่ลึกซึ้งแต่สัมผัสบางเบาเพียงเสี้ยววินาทีที่ได้สัมผัสกันนั้นเซฮุนกลับสามารถรู้สึกถึงมันได้อย่างชัดเจน
สมกับที่กำเนิดมาจากตุ๊กตายางเพียงแค่ได้ใกล้ชิด ได้สัมผัส แม้เพียงเล็กน้อยแต่กลับสามารถดึงดูดคนอย่างเขาให้เข้าหาได้ เสน่ห์ยั่วยวนที่ดูใสซื่อ...
บางทีเซฮุนเองก็ชักจะไม่มั่นใจเสียแล้วว่าเป็นตัวเขาเองหรือเจ้าตัวเล็กนั่นกันแน่ที่อันตรายกว่ากัน!
ZΣX DOLL 
ยังมีใครคิดถึงน้องยางกันบ้างไหมคะ ฮอลลลลล ต้องขอโทษจริงๆที่หายไปเสียดื้อๆ
พอดีมีภารกิจต้องไปยังถิ่นกันดารกระทันหัน พึ่งกลับมาถึงเมื่อเช้ามืดนี้เอง
ขออนุญาติลง 50 เปอร์ก่อนนะคะ งานหยาบค่ะ เหตุผลเพราะอย่างที่บอก ขาดการติดต่อจากโลกภายนอกไม่ได้แตะโน๊ตบุ๊คมานานมากกกก
แต่งต่อแล้วภาษาเปลี่ยนเลย เลยขอเวลาปรับเปลี่ยนภาษาแปปนึง เจอกันครบร้อยแน่ๆค่ะ อาจจะวันเสาร์เหมือนเดิมเนอะ
บางคนอาจกำลังรับน้องอยู่ สู้ๆนะคะ
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามและไม่โกรธเคืองกันที่หายไปนานนะคะ
ทั้งขอโทษและขอบคุณ รักรีดเดอร์มากๆนะ
FINAL TALK
ครบร้อยแบบเกินมาเกือบ ชม. นึง 555
ช่วงหลังจากนี้ไปจะเป็นช่วงพัฒนาความสัมพันระหว่างคนกามก่ะน้องมนุษย์มือใหม่นะคะ
ยังคงได้แต่หวังว่าจะได้รับการอภัย พยายามกอบกู้ภาษาที่สูญเสียไป อาจมีส่วนไหนเพี้ยนๆ สามารถบอกกล่าวกันได้นะคะ
งานอาจดูหยาบอีกครั้ง แต่หลังจากนี้จะทุ่มเวลาให้น้องน้องยางก่อนเปิดเทอมละคะ
ในขณะที่งานรับน้องเองก็กำลังเข้มข้น คึคึ
ขอขอบคุณทุกคนที่คอมเม้นต์และติดแท็คนคะ ถึงกับมีคนเป็นก๊อตซิลล่า 555
ประกาศอีกครั้ง ฉากตัด ตอนนี้หาได้ที่ไบโอทวิตแล้วนะคะ สามารถ เข้าไปหาอ่านกันได้ทุกที่ทุกเวลาไม่ต้องทิ้งเมล์แล้วนะ
ต้องขอขอบคุณรีดเดอร์รุ่นแรกที่เคยลำบากทิ้งเมล์ และขอบคุณรีดเดอร์ที่แนะนำที่ลงมาคะ
สุดท้าย #ฟิคน้องยาง ได้นะ มีคนไปแทค น่ารักมากมายเบยยยย ถ้ากดรีทวีตคนที่แทคไปจะหาว่าเห่อไหมอ่ะ อยากถามมานานแล้ว 5555
PS. วันนี้ได้ตัดสินใจรีทุกแท็คไปแล้วด้วยความเห่อ 555
ความคิดเห็น