คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ZΣX DOLL 1 : FIRST SIGHT
“อาทิตย์ที่แล้วไหล่หลุด คราวก่อนนู้นสะโพกเคลื่อน ส่วนคราวนี้อะไรอีกหล่ะ....หัวหลุดหรือยัง” ยังไม่ทันที่เซฮุนจะวางร่างน้อยที่อุ้มอยู่นั่งลงบนเก้าอี้ให้ถูกกิจลักษณะ คิมจุนมยอนหรือก็คือเจ้าของร้านเซ็กซ์ทอยที่ใหญ่ที่สุดในย่านคังนัมก็ร่ายยาวถึงคดีความที่ผ่านมาของชายหนุ่มทันที เพราะตั่งแต่เจ้าคนตัวสูงหน้ามึนนี่ตัดสินใจซื้อเสี่ยวลู่นี่ถือเป็นครั้งที่สามแล้วในการพาร่างยางแบบบางเข้าซ่อมแซมก่อนถึงเวลาเสื่อมสภาพ
อ่า...บางทีก็ชักรู้สึกสงสารเสี่ยวลู่ขึ้นมาจริงๆเสียแล้วสิ
"ข้อเข่าหลุด..."
ตอบเสียงเย็นตามสไตล์นักธุรกิจหนุ่มก่อนจะเสมองไปรอบๆร้าน ราวกับสนอกสนใจบรรดาอุปกรณ์ที่เรียงรายอยู่เต็มรอบบริเวณนั้นหนักหนา คิมจุนมยอนเห็นดังนั้นจึงได้แต่ถอนหายใจพร้อมส่ายหน้าอย่างปลงตก
“บางทีนายก็ควรเพลาๆลงบ้างนะ ฉันว่า...ไอเรี่ยวแรงที่มันเหลือเฟือของวัยหนุ่มเนี่ยหัดเอาไปทำประโยชน์อย่างอื่นนอกจากเรื่องใต้สะดือบ้างก็ดี”
"ไม่น่าเชื่อว่าประโยคนี้จะหลุดออกมาจากปากของคุณเจ้าของร้านนะครับเนี่ย"
ทันทีที่พูดจบก็ต้องหลบค้อนวงใหญที่ถูกเขวี้ยงมาในทันทีทันใดซะจนคนทำคอเกือบหลุด เซฮุนหัวเราะเบาๆกับท่าทางนั้นเมื่อคนตัวขาวราวกับเปล่งแสงได้ลอบนวดไปมาบริเวณด้ามคอที่ดูเหมือนจะเคล็ดนั่น นัยน์ตาคมจ้องมองมือขาวที่จับขาเล็กขยับไปมาอย่างชำนิชำนาญ เซฮุนรู้มาว่าเสี่ยวลู่เป็นsex doll รุ่นลิมิเต็ทที่ผลิตมาเพียงตัวเดียวเท่านั้นและไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรเมื่อราวหนึ่งเดือนที่แล้วถึงได้มานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออ่อยเซฮุนด้วยเชิตขาววั๊บๆแวมๆอยู่ในร้านเพื่อนสนิทของเขาอย่างคิมจุนมยอนได้ ........
ZΣX DOL
เซฮุนทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้นวมบุกัมมะหยี่สีม่วงดำในร้านอย่างเซ็งๆ เขากับมินซอกมาถึงที่ร้านเมื่อประมาณห้านาทีที่แล้ว เนื่องด้วยคำขอร้องแกมบังคับจากเจ้าแพนด้าบ้าเมีย ที่หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ยอมให้เมียนีออนสุดที่รักของมันเดินทางไปยังผับที่พวกเขานัดจัดงานสังสรรค์กันในค่ำคืนนี้เอง แต่ด้วยภาระหน้าที่อันค้ำคอที่ทำให้เจ้าตัวไม่สามารถมาทันเวลาได้ จึงต้องไหว้วานเพื่อนสนิทที่มีสถานที่พำนักพักพิงใกล้ที่สุดเป็นคนวนมารับแทน
และทันทีที่มาถึงพนักงานที่ดูคุ้นหน้าคุ้นตากันดีหนึ่งในลูกน้องของเจ้าของร้านตัวขาวจึงเชิญพวกเขาให้นั่งรอยังบริเวณโซฟารับแขกเนื่องจากเจ้านายของตนติดลูกค้ารายใหญ่อยู่ เป็นอันรู้กันว่าลูกค้าที่ถูกรับรองในห้องรับรองพิเศษด้านในนั้นเป็นหนึ่งในผู้มีหน้ามีตาทางสังคมที่ไม่ต้องการเปิดเผยให้ใครรู้ถึงรสนิยมทางเพศที่ชอบใช้อุปกรณ์ในการหาความสุขเพิ่ม ในหมู่ชนชั้นสูงและแวดวงคนมีเงินว่าไม่มีใครไม่รู้จัก XO Shop ที่เปิดกิจการโดยคิมจุนมยอนหรืออดีตหมอคิมจากโรงพยาบาลชื่อดังที่เกิดเบื่อในวิชาชีพของตนเองจึงผันตัวออกมาเป็นเจ้าของกิจการร้านsex shop ที่ใหญ่ที่สุดในย่านนี้ จึงไม่แปลกที่เจ้าของร้านอดีตคุณหมอคนนี้จะเคยรับรองแขกระดับสูงอยู่บ่อยครั้ง
ในขณะที่กำลังนั่งมองอุปกรณ์ประหลาดที่วางโชว์อยู่อย่างงดงามราวกับเครื่องเพชรราคาแพงในตู้กระจกที่ถูกตบแต่งประดับประดาไปด้วยอัญมณีหลากสีสันที่ช่วยเพิ่มระดับความน่าตื่นตาตื่นใจและบ่งบอกถึงรสนิยมของเจ้าของร้าน นัยน์ตาคมกลับไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่างบนเก้าอี้นวมกัมมะหยี่สีแดงที่ตั้งอยู่บริเวณมุมร้านด้านในดูคล้ายหลบซ่อนจากสายตาของผู้คน ด้วยระยะห่างที่ค่อนข้างมากและแสงไฟสีส้มจากแชงกีล่ากลางร้านที่ดูจงใจเปิดให้พอสลัวๆ ทำให้เจ้าของนัยน์ตาคมต้องใช้สายตาเพ่งมองไปยังจุดๆนั้นมากกว่าเดิม สิ่งที่ปรากฎอยู่ในครองจัตสุอย่างไม่ชัดเจนนั้นคือร่างแบบบางของอะไรสักอย่าง ความสงสัยส่งผลให้เจ้าของร่างสูงพาร่างกายอันสมส่วนของตนเดินเข้าไปใกล้สิ่งนั้นมากยิ่งขึ้นจนหยุดยืนอยู่ตรงหน้าในที่สุด
เซฮุนไม่รู้ว่าเขาจะเอ่ยถึงสิ่งที่นั่ง(อันที่จริงคือถูกจับให้นั่ง)อยู่ตรงหน้าเขาอย่างไรดี สิ่งที่ดูคลับคล้ายคลับคราว่าจะเหมือนมนุษย์แต่หากนัยน์ตากลมสวยกระพริบสักนิดยามที่เขาเคลื่อนตัวเข้าใกล้หรือแผ่นอกบางที่วั๊บแวมอยู่ใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวแสนบางเบานั่นกระเพื่อมสักหน่อย โอเซฮุนคงได้ยกเลิกนัดทั้งหมดในค่ำคืนนี้แล้วทุ่มเทสุดความสามารถในการหว่านล้อมเกี้ยวพาให้คนตรงหน้าตกลงปลงใจเป็นของตนแน่ นัยน์ตาคมจ้องมองร่างน้อยตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณาผิวขาวผ่องอย่างน้ำนม นัยน์ตากลมโตสุกสกาวเหมือนอัญมณีล้ำค่า เรือนผมที่แค่จ้องมองด้วยสายตาก็เดาได้ไม่ยากว่าคงนุ่มมือขนาดไหน ริมฝีปากอิ่มตึงสีแดงสวยที่เผยอออกเล็กน้อยชวนให้ใจสั่น ไหนจะท่านั่งแบะขาที่แสนยั่วยวนนี่อีก
ให้ตายสิ! เทคโนโลยีกับเรื่องพวกนี้สมัยนี้มันช่างยั่วตัณหากันเกินไปแล้ว!!
อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปสัมผัสลูบคลำยังต้นขาขาวเนียนที่โผล่พ้นออกมาจากชายเสื้อเชิ๊ตตัวโคร่ง เซฮุนขมวดคิ้วฉับทันทีที่ได้สัมผัส ผิวเนื้อที่ควรจะกระด้างตามแบบฉบับของสิ่งสังเคราะห์กลับนุ่มเนียนมือราวกับผิวสัมผัสของมนุษย์จริงๆจนอดไม่ได้ที่จะบีบเค้นแรงขึ้น
“เฮ้ๆ เบาๆหน่อยสินี่รุ่นลิมิเต็ทเลยนะ” เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ชายหนุ่มที่กำลังล้วงมือเข้าไปภายใต้ชายเสื้อถอนมือออกมาก่อนจะยืดตัวตรงผินหน้ากลับมามองอีกฝ่าย
“นี่ลู่ฮานหน่ะ อ่า..นิกเนมคือเสี่ยวลู่ sex dollรุ่นใหม่ล่าสุด พึ่งเข้ามาเมื่อวานตอนเย็น เหมือนคนสุดๆไปเลยใช่ไหม...ผิวหนังนี่ทำจากวัสดุพิเศษเลยนะให้ผิวสัมผัสเหมือนมนุษย์ที่สุดในบรรดาทุกรุ่นที่ผ่านมาเลยหล่ะ ข้อต่อต่างๆก็ถูกซ่อนหมดเจ๋งใช่มะ” สมกับเป็นพ่อค้าคิมจุนมยอนสาธยายถึงคุณสมบัติของตุ๊กตาตรงหน้าอย่างชำนาญ พร้อมกับเปิดให้ดูตามจุดต่างๆประกอบคำอธิบาย จนเกือบจะได้ถกชายเสื้อกันขึ้นนั่นหล่ะ โอเซฮุนถึงได้กระแอ่มบอกให้พอ ถึงเขาจะไม่ใช่หนุ่มน้อยใสซื่อแต่การมาถกของๆตุ๊กตายางให้ดูกันนี่ก็อดจะรู้สึกกระดากแบบแปลกๆไม่ได้
“นายก็รู้ต่อให้พรีเซ้นต์ไปฉันก็ไม่ซื้อ”
“อ้าว ก็เห็นลูบๆคลำๆอยู่เมื่อกี้ นึกว่าจะสนใจ...ไม่สนจริงดิ ตัวเดียวในโลกเลยนะ ลิมิเตทนะเว้ยลิมิเตท”
“ฉันไม่ได้ขาดแคลนถึงขนาดต้องมาพึ่งของปลอม”
“โถ่...เพราะเป็นนายหรอกฉันถึงได้เสนอ นายก็เห็นว่าเสี่ยวลู่ออกจะน่ารักน่าใคร่ขนาดไหน จะให้ไปนอนทอดร่างอยู่ใต้ตาแก่พุงพลุ้ยๆหายใจฟืดฟาดน่าสะอิดสะเอียนมันก็ออกจะน่าเสียดาย”
“เจ้านี่ก็ถูกสร้างมาเพื่อแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง” เซฮุนตอบกลับอย่างไร้เยื่อใยจนคิมจุนมยอนอดที่จะถอนหายใจออกมาหนักๆไม่ได้
แต่...คิมจุนมยอนคนนี้ไม่ยอมหรอก ยังไงวันนี้ก็ต้องขายเสี่ยวลู่ให้ไอหน้ามึนตรงหน้านี้ให้ได้ เอาแบคเวอจิ้นของจือเทาเป็นประกันเลยหล่ะน่า!!
“นายเห็นตาแก่นั่นไหม ที่กำลังลูบๆคลำๆหน้าอกมามิจังอยู่นั่นหน่ะ” คนตัวขาวพยักเพยิบหน้าไปทางชายมีอายุพุงพลุ้ย หน้าตาราศีดูยังไงก็ตาแก่ตัญหาจัดชัดๆ ส่วนมามิจังที่ว่าก็คือตุ๊กตายางรุ่นล่าสุดจากแดนปลาดิบ
“แล้วยังไง...”
โอเซฮุนยังไงก็ยังคงเป็นโอเซฮุนวันยังค่ำ ต่อให้เป็นสุรต่านจากแดนไกลเดินผ่านหน้าไปถ้าไม่คิดจะสนใจแม้แต่หางตาก็คงจะไม่ชำเลืองมองด้วยซ้ำ บางทีอาจจะไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของคนคนนั้นอีกตังหาก
“ก็ไม่แล้วยังไง แค่ตาแก่นั่นพยายามตื้อขอซื้อเสี่ยวลู่มาตั่งแต่เมื่อวานแล้ว...”
“นายก็ขายให้ไปเสียสิ มันยากตรงไหน”
“ย๊า! โอเซฮุน ไอคนไม่ละเอียดอ่อนนี่!!” จุนมยอนทนไม่ไหวกับความไม่อินังขังขอบของคนตรงหน้าจนอดไม่ได้ที่จะเผลอฟาดฝ่ามือลงไปยังต้นแขนของอีกฝ่าย เป็นอีกครั้งที่เซฮุนขมวดคิ้วด้วยอารมณ์ที่ออกจะหงุดหงิดเล็กน้อย ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรออกไป เสียงของพวกเขาที่ดูเหมือนจะเพิ่มวอลุ่มขึ้นในการคุยกันในประโยคเมื่อสักครู่ก็ดูเหมือนจะเรียกความสนใจของใครคนหนึ่งให้เดินมาหาได้ ใครคนนั้นที่จุนมยอนเรียกลับหลังว่าตาแก่!
“มาอยู่ที่นี่เองหมอคิม ผมให้ลูกน้องคุณเข้าไปตามที่ด้านในให้ตังนาน”
“สงสัยเขาคงไม่เห็นว่าผมออกมาแล้วหล่ะมั้งครับ ต้องขออภัยด้วย..ว่าแต่วันนี้คุณลีมีอะไรให้XO Shopรับใช้หรือครับ”
เซฮุนมองหน้าเพื่อนตัวขาวด้วยความรู้สึกที่อดจะทึ่งไม่ได้ บางทีเขาเริ่มจะเห็นด้วยกับการที่หมอนี่หันมาเอาดีทางด้านค้าขายเสียแล้วสิ แต่สิ่งที่เขาออกจะงุนงงอยู่ไม่น้อยก็คือมือเล็กของเจ้าเพื่อนสนิทคนนี้ที่แอบดึงชายเสื้อเขาให้ยืนชิดเข้ามา
จุนมยอนกำลังทำอะไร?
“เรื่องเล็กๆน้อยๆหน่ะ ผมสั่งกับลูกน้องของคุณไปแล้ว แต่เรื่องที่ผมอยากคุยด้วย อ่า...พอมองใกล้ๆแล้วช่างน่าหลงไหลอะไรขนาดนี้” ยังไม่ทันที่จะได้สนทนากันให้ได้เข้าใจ สิ่งที่จุนมยอนพยายามยืนบังเอาไว้ก็เปล่าประโยชน์เมื่อร่างท้วมของชายแก่ตรงหน้าเดินแทรกระหว่างเจ้าของร้านกับร่างสูงอีกคนเข้าไปหาสิ่งที่ตนปราถนามาตั่งแต่เมื่อวาน มองด้วยสายตาโลมเลียอย่างปิดไม่มิด
ตอนนี้เซฮุนพอจะเริ่มเข้าใจแล้วที่ว่าทำไมหมอนี่ถึงดึงเขามาใกล้ๆและที่สำคัญทำไมถึงไม่อยากขายร่างแน่งน้อยนี่ให้กับคนตรงหน้าหนักหนาจนถึงขนาดต้องมาพรีเซ้นต์ให้กับเขาทั้งๆที่รู้ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางสนใจ เซฮุนมองชายแก่ร่างท้วมที่เริ่มหายใจแรงขึ้นอย่างนึกดูแคลน มืออวบอูมนั่นแตะลงบนปรางแก้มขาวอมชมพูของตุ๊กตายางตัวน้อย ก่อนจะค่อยลากไล้ลงมายังลำคอเรียวระหงผ่านไหล่บอบบางน่าทะนุถนอม แล้วจึงหยุดลงแถวตุ่มไตบริเวณยอดอกที่เห็นผ่านความบางเบาของเสื้อบดขยี้ลงไปจนเซฮุนรู้สึกได้ถึงแรงสะดุ้งของคนที่ยืนอยู่ข้างตัว เสียงหัวเราะพร้อมกับเสียงฟืดฟาดของลมหายใจอันน่ารังเกียจดังมากระทบหูชายหนุ่ม
“คะ..คือ คุณลีครับ อย่าแตะต้องสินค้าสิครับ เดี๋ยวมันจะชำรุดเสียหายเอา” ในที่สุดคิมจุนมยอนก็ค้นหาเสียงของตัวเองเจอ ร้องท้วงออกไปอย่างที่ควรจะทำ
เพราะมัวแต่ตกใจนั่นหล่ะ โดนขยี้บี้ไปขนาดนั้นจะเป็นไรไหมเนี่ย!
“จะกลัวอะไรหล่ะครับ เพราะยังไงวันนี้คุณก็ต้องขายเสี่ยวลู่ให้ผมอยู่แล้ว”ทันทีที่พูดจบชายในสูทสีดำ2คนก็มายืนขนาบข้างจุนมยอนทันที ไม่ต้องบอกตอนนี้เซฮุนก็รู้แล้วว่าตาแก่ตรงหน้าคงเป็นหนึ่งในคนใหญ่คนโตของประเทศแน่ จุนมยอนถึงเลือกที่จะไม่มีปัญหา ยอมทำเรื่องที่หาได้ยากอย่างการยืนมองนิ่งๆแทนที่จะเชิญออกไปอย่างทุกที
เมื่อเห็นเจ้าของร้านตัวขาวยืนเฉย เสียงหัวเราะพร้อมกับเสียงฟืดฟาดของลมหายใจอันน่ารังเกียจก็กลับมาอีกครั้ง มืออวบอูมแตะลงบนต้นขาขาวลูบไล้อย่างรื่นรมกับความนิ่มมือของผิวสัมผัส ก่อนจะขยับย้ายเลื่อนขึ้นไปจนถึงแนวชายเสื้อหมิ่นเหม่ ยังไม่ทันที่จะได้ล้วงเข้าไปบีบคลึงเนินนิ่มอย่างใจคิด มือกร้านของใครสักคนก็จับหมับเข้าที่ข้อมืออวบ
“ผมว่าคุณแตะเสี่ยวลู่ ‘ของผม’ มามากพอแล้วนะครับ”
“ถ้าฉันจะแตะแล้วแกจะทำไม!!” ใบหน้าอูมของคุณลีหันไปมองด้วยความเกรี้ยวกราดที่ถูกขัดจังหวะ ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยบอกให้บอดี้การ์ดจัดการ ใบหน้าที่เคยขึ้นสีแดงด้วยความโกรธก็ผลันซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อมองใบหน้าของคนไม่มีมารยาทได้ถนัด ไม่มีใครไม่รู้จักโอเซฮุน ประธานกรรมการฝ่ายบริหารของโอ คอเปอเรชัน ลูกชายคนโตของโอเซจอง เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่และครอบคลุมพื้นที่มากที่สุดในเกาหลีใต้ หรือที่รู้กันอย่างลับๆในนามมาเฟียเกาหลี!
“ก็ไม่ทำไมครับ แค่เสี่ยวลู่เป็นของผม..แล้วผมเองก็ไม่ชอบให้คนอื่นมาแตะต้องของของผมสักเท่าไหร่ อ่า....นอกจากนี้ผมกับจุนมยอนก็มีธุระต่อ นี่ก็เลยเวลามาได้สักพักแล้ว ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไปช่วยกลับไปได้ไหมครับ ผมว่าพวกผมสองคนเสียเวลามานานเกินไปแล้ว”
ไม่ต้องให้พูดซ้ำอีกประโยค เพราะทันทีที่โอเซฮุนปล่อยข้อมืออวบ เจ้าของร่างท้วมก็รีบพาร่างกายอันอุ้ยอ้ายของตนเองและบอดี้การ์ดส่วนตัวออกไปให้พ้นเคหะสถานนี้ราวกับกำลังหนีสิ่งที่มองไม่เห็น และคาดว่าคิมจุนมยอนเองก็คงต้องตัดรายชื่อของคุณลีคนนี้ออกจากรายชื่อลูกค้าของร้านเสียแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย เจ้าของร้านตัวขาวผินตัวกลับมามองร่างสูงของเพื่อนก่อนจะแบมือออกไปตรงหน้า เรียกความงุนงงขึ้นบนใบหน้าหล่ออีกครั้ง
“ทั้งหมด 5,786,928 วอน รวมภาษีและค่าบำรุงรักษาตลอดอายุการใช้งาน1ปีเรียบร้อย”
“สมเป็นพ่อค้าเต็มตัว”
“งั้นก็ยินดีด้วย นายเองก็บรรลุการเป็นเพื่อนพ่อค้าแล้ว”
จุนมยอนยิ้มแป้นพลางยื่นการ์ดที่ได้รับมาให้พนักงานในร้านที่รอรับอยู่ เซฮุนส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเขากำลังรู้สึกปวดหัวจี๊ดๆกับเจ้าตัวขาวตรงหน้า
เลิกเป็นเพื่อนตอนนี้ทันไหมวะ?
“จะให้ห่อหรือจะใส่รถไปทั้งอย่างนี้?”
“อะไร?” เซฮุนเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“อ้าว ก็เสี่ยวลู่ไง...จะให้ห่อหรือจะเอาไปทั้งๆแบบนี้”
“ฉันซื้อไม่ได้หมายความว่าจะเอาไปใช้ นายก็เอากลับไปไว้ที่ห้องนายสิ”
“เห้ๆๆๆๆ นายจะบ้าหรอไง ฉันมีจือเทาอยู่แล้วหมอนั่นได้เอาไปโยนทิ้งหน่ะสิ” จุนมยอนโบกมือไปมาอย่างตกใจ ขืนเอากลับไปที่ห้องมีหวังเจ้าแพนด้านั่นได้เอามาเล่นแผลงๆแน่ ขนาดเปิดร้านมาได้ไม่ถึงครึ่งปีจุนมยอนยังได้ลองใช้ของในร้านไปแล้วกว่าครึ่งเพราะไอบ้านั่นมาแล้วนะ ต่อให้เป็นเสี่ยวลู่ก็เถอะ ไม่วายโดนเอาไปเล่นพิเรนแน่ๆ!
“งั้นก็เก็บไว้ที่ร้านนี่หล่ะ ไปได้หรือยัง ไอจงอินมันโทรมาตามแล้ว”
“นายจะบ้าหรอ นี่มันรุ่นลิมิเต็ทนะเว้ย ทำมาซะงามจะให้เก็บไว้ให้หนูแทะเล่นเนี่ยนะ...แล้วไม่ต้องมาบอกว่าให้วางในร้าน นายอยากเห็นฉันมีปัญหาเหมือนวันนี้หรือไง”
ยังไม่ทันจะได้อ้าปากพูด โอเซฮุนก็โดนเจ้าเตี้ยตัวขาวนี่ดักทางไว้เสียแล้ว ตวัดตาไปมองตัวปัญหาที่ยังนั่งเผยอปากยั่วล่อตะเข้ตะโข่งมาทำมิดีมิร้ายอยู่ก็ได้แต่เผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างไม่ตั้งใจเวลาที่ต้องใช้ความคิดตัดสินใจอะไรบางอย่าง
“ไม่ต้องห่อ...ให้คนอุ้มไปไว้ที่รถ”
ทันทีที่ได้ยิน จุนมยอนก็แอบหันไปชูสองนิ้วใส่ด้านหลังร้านอย่างผู้กำชัย เรียกพนักงานมาอุ้มร่างน้อยตามท่านชายไปที่รถได้ก็เข้าไปจัดการฝากฝังให้ลูกน้องอีกคนคอยช่วยปิดร้านให้
“เฮ้ มินซอกมัวแต่ติดมือถือเดี๋ยวก็ทิ้งไว้ที่นี่ให้ไอจงแดมันมารับเลยนิ”
แวะไปเขกหัวกลมๆของเพื่อนอีกคนที่นั่งไม่รับรู้เรื่องชาวโลกอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะก้าวนำพนักงานที่อุ้มร่างยางเจ้าปัญหาตามมาติดๆไปยังรถที่จอดอยู่บริเวณหน้าร้าน
“เอาไปนั่งเบาะหน้าข้างคนขับ”
เป็นอีกครั้งในรอบวันที่คิมจุนมยอนเอ่ยขัดโอเซฮุน ไม่แปลกที่มินซอกผู้ไม่สนโลกมาตลอดสามสิบนาทีที่ผ่านมาจะมองสิ่งที่ถูกวางลงบนที่นั่งข้างคนขับอย่างสนอกสนใจ เจ้าเพื่อนหน้ากลมมองที่ร่างนั้นสลับกับใบหน้าหล่อๆของเพื่อนตนเอง ก่อนจะแสยะรอยยิ้มออกมาอย่างล้อเลียน
“คิดอะไรก็เลิกซะคิมมินซอก”
“เปล่าสักหน่อย”
มินซอกหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะต้องรีบเปิดประตูขึ้นรถเกือบไม่ทัน เมื่อไอเจ้าของรถคันงามดันเกิดอยากจะออกรถทิ้งร่างเตี้ยๆของเพื่อนไว้ข้างถนนยามค่ำคืนเสียอย่างนั้น
“คาดเข็มขัดให้เสี่ยวลู่ด้วยสิ” ป่วยการจะต่อกร เซฮุนได้แต่ถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันตั่งแต่มาถึงที่นี่ คนตัวสูงค้อมตัวอ้อมผ่านร่างยางบอบบางเอื้อมหยิบสายนิรภัยมาคาดให้อย่างจำใจ ถึงอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองขาขาวๆที่พ้นออกมาจากชายเสื้อแล้วก็ได้แต่บังคับมือตัวเองที่เกือบจะเผลอเอื้อมไปลูบคลำขานั่นอีกรอบให้กลับมาอยู่ที่กระปุกเกียร์อย่างที่ควรจะเป็น ถ้าโอเซฮุนสนใจจะสังเกตสิ่งรอบตัวมากกว่านี้บางทีการมองไปยังกระจกมองหลังอาจจะทำให้เขาพบอะไรดีๆนอกเหนือจากภาพของมินซอกกับจุนมยอนที่กำลังยกยิ้มให้กันอยู่ก็เป็นได้
ZΣX DOL XiWang TALK
บางคนอาจคิดว่ารอตั้งนาน(มีคนรอไหมอ่ะ 55) มาต่อแค่เนี๊ย เสียใจฝุดๆ
ก็คืออยากทำความเข้าใจก่อนนะคะ ว่าซิหวังอันที่จริงก็แต่งเลยจากนี้ไปได้หลายตอนแล้ว
แต่พอเรื่องยิ่งดำเนินลึกลงไป มันกลับยิ่งไม่น่าพอใจ เลยต้องเริ่มลบใหม่แก้ไขตั้งแต่ต้น
ทำให้ต้องมานั่งเพิ่มนั่งลบบางส่วน เลยออกมาได้ช้ากว่าที่คิดไว้เล็กน้อย
แล้วฟิลลิ่งตอนที่แต่งไว้กลางดึกกับตอนเช้ามันต่างกันมาก เลยนั่งแก้บานเลย
ยังไงรออีกสักนิดนะคะ จะรีบแก้ไขค่ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ
TALK วันนี้ครบ 100% ค่ะ รอถึงบ้านก่อนนะ
FINAL TALK ครบ100ค่ะ //ปาดเหงื่อ พยายามสุดชีวิต
EDIT แก้ไขคำผิดนะคะ กับดูการจัดเว้นบรรทัดที่ประหลาดๆ (อันที่จริงก็ยังคิดว่ามันประหลาดอยู่ดี)
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์มากๆเลยนะคะ
ความคิดเห็น