คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO THE WORD
“เก่อเก้อ ลู่หลานต้องไปแคนาดา..ต้องไปแคนาดาให้ได้ ตอนนี้ด้วย!” เสียงใสที่ดังมาแต่ไกล ทำให้มือเรียวกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองก่อนจะผินใบหน้าหวานเกินชายมองไปทางต้นตอของเสียง
“ตอนนี้?” คิ้วบางขมวดมุ่น พร้อมกับมองหน้าน้องสาวของตนด้วยความสงสัย
“ใช่!...พี่คริสยื่นเรื่องยกเลิกสัญญากับต้นสังกัดเมื่อสองวันก่อน ในข่าวบอกว่าพี่คริสทนแรงกดดันจากการทำงานไม่ไหว แต่ข่าว..ฮึก ข่าววงในของลู่หลาน...บะ บอกว่าพี่คริสป่วย ตอนนี้บินกลับไปรักษาตัวอยู่ที่แคนาดา...ฮื่อออ เก่อเก้อ..ลู่หลานอยากไปหาพี่คริส...ฮื่อออออ...”
ลู่หลานแบะปากร้องไห้สะอึกสะอื้น และนั่นเป็นอะไรที่ทำให้คนเป็นพี่แบบเขาปวดใจ มือเล็กดึงร่างของน้องน้อยเข้ามาใกล้ก่อนจะโอบกอดไว้
“เราแน่ใจแล้วหรอ? ส่วนใหญ่ข่าวพวกนี้บางทีมันก็เกินจริงนะ”
“...อึก แน่ใจ ลู่เกอ...ละ..ลู่เกอต้องเชื่อลู่หลานนนะ ลู่หลานจะไปแคนาดา”
นัยน์ตาแดงก่ำของคนเป็นน้องทำให้คนเป็นพี่ชั่งใจ ใจนึงก็อยากจะให้น้องน้อยสงบสติอารมณ์กลั่นกรองข่าวให้ดีก่อน ส่วนอีกใจก็อยากจะพาไปตามคำขอ แต่การจะไปยังต่างประเทศยิ่งเป็นประเทศที่ใช้คนละภาษาทำให้ลู่ฮานต้องคิดอะไรให้รอบคอบกว่านั้น ภาษาอังกฤษของเขาที่เป็นอยู่ก็รอดไปเป็นเทอมๆเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวบ้างตามภาษาถึงจะมีคนเคยบอกว่าสำเนียงดีก็เถอะ แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็นในเมื่อเจ้าตัวไม่รู้จะพูดอะไร สำเนียงที่ดีนั้นก็แทบจะไร้ประโยชน์ ส่วนลู่หลานนั้นไม่ต้องพูดถึงแค่รอดมาได้จนถึงมัธยมปลายปีสุดท้ายลู่ฮานก็แทบจะคุกเข่าขอบคุณบรรพบุรุษเสียแล้ว
ทางด้านคนน้องเมื่อเห็นคนเป็นพี่เงียบคนในอ้อมกอดก็เริ่มใจเสีย ปากบางๆเริ่มแบะออกอีกครั้งแล้วส่งเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นมากยิ่งขึ้น ส่วนสูงที่ห่างกันกว่าสิบเซ็นทำให้ใบหน้าจิ้มลิ้มซุกเข้ากับอกคนเป็นพี่พอดิบพอดี ก่อให้เกิดดวงน้ำวงใหญ่บนเสื้อยืดสีฟ้า เมื่อเห็นเช่นนั้นคนเป็นพี่ก็เม้มริมฝีปากแน่นดวงตากลมโตดั่งกวางฉายแวววูบไหวก่อนจะกระชับคนในอ้อมกอดมากขึ้น
“ตกลง....เก้อจะพาเม่ยเม่ยไปเอง แต่เม่ยเม่ยสัญญากับเก้อได้ไหมว่า...พอไปถึงแล้วต้องเชื่อฟังเก้อ”
หัวทุยๆที่อิงซบกับอกคนเป็นพี่เมื่อครู่พลันเด้งออกมาจนอีกคนอดจะสะดุ้งไม่ได้ ใบหน้าน่ารักที่ดวงตาแดงกล่ำฉายแววยินดีอย่างปิดไม่มิด
“จริงหรอ เก้อจะพาลู่หลานไปจริงๆนะ...พาไปจริงๆนะ”
“เก้อเคยหลอกเราหรือไง แต่มีข้อแม้อีกอย่างอย่าให้ป๊ากับม๊ารู้เรื่องนี้เด็ดขาด เก้อจะบอกป๊ากับม๊าว่าพาเราไปเที่ยว ตกลงไหม”
“ตกลงๆ ลู่หลานจะเชื่อฟัง ล่ะ..ลู่หลานจะไม่ดื้อ เอาสแตนดิ้งขนาดเท่าตัวจริงพร้อมลายเซ็นต์พี่คริสเป็นประกันเลย”
เด็กสาวพยักหน้าจนผมที่มัดแกละไว้กระจายตามแรงสั่น ใบหน้าจิ้มลิ้มที่ยังคงเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตายิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ
“อ่า.....แล้วอีกอย่างถ้าไปแล้วไม่เจอคริส...ห้ามงอแงไม่กลับ พี่ให้เวลาแค่สามวันสองคืนเท่านั้น”
ลู่ฮานเอ่ยข้อตกลงอีกอย่างที่เหมือนจะนึกขึ้นได้ที่หลังขึ้น ส่งผลให้ลู่หลานเม้มริมฝีปากเข้าหากันเล็กน้อยอย่างใช้ความคิด นัยน์ตากลมก้มมองพื้นสลับมองซ้ายขวาเลิกลั่ก ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆเป็นสัญญาณตกลงในข้อเสนอทั้งหมดของคนเป็นพี่
“ดีมากงั้นอีกสองวันเราจะเดินทางกัน...”
TALK
เป็นฟิคเรื่อยๆ เปื่อยๆ ป่วงๆ
ย้ำนะคะ ว่าเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้น ไม่ได้เกิดขึ้นจริงๆ********* (ดอกจันทร์พันล้านดอก)
*เม่ยเม่ย เป็นคำเรียกน้องสาว
*เก่อเก้อ เป็นคำใช้เรียกพี่ชาย อย่างลู่เก่อ หมายถึง พี่ลู่ นะคะ อารมณ์นี้
ความคิดเห็น