Armor of God ศึกศาสตรามหาเทพ

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

บทนำ

            เคล้ง! เคล้ง!

             เสียงของโลหะที่ปะทะกันดังสนั่นไปทั่วทุกสถาน  บัดนี้ลานหน้าปราสาทขนาดมหึมาเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ในชุดเกราะซึ่งย้อมไปด้วยเลือด แม้นจะเนิ่นนานในการสู้รบ หากแต่สองมือของพวกเขาเหล่านั้นยังคงกระชับดาบในมือไว้แน่น พร้อมจะต้านกองกำลังปิศาจสีทะมึนเรือนแสนตนที่บุกรุกแผ่นดินของพวกเขา
              หญิงสาวนางหนึ่งบนอาชาสีขาวสะอาดกวาดมองพื้นที่โดยรอบอย่างพินิจ  ก่อนที่นัยน์ตาสีน้ำทะเลจะเบิกกว้างอย่างตื่นตะหนก

              ...ทัพของเธอกำลังเสียเปรียบ!!....   
 
              เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็นย้อมลานกว้างสีขาวให้เป็นสีของโลหิตอย่างน่ากลัว  ดาบน้อยใหญ่ในมือของนักรบผู้องอาจร่วงหล่นลงพื้นทีละเล่มสองเล่ม  พร้อมกับผู้เป็นนายของมันที่สิ้นลมหายใจ  หากแต่กลับกัน กองทัพของอีกฝ่ายไม่ได้ลดกำลังพลหรือกำลังกายของมันลงเลย ไม่สิ มันเหมือนกับกำลังเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆต่างหาก!

             ...ไม่ผิดเลย  สงครามนี้เธอไม่มีทางชนะอย่างแน่นอน!...

              ...แล้วเธอ ควรจะทำเช่นใรกัน...

              แต่ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ตัดสินใจ  เสียงบริกรรมคาถาก็ก้องกังวาลจากบุคคลในชุดเกราะสีเงินสว่างตาที่ลอยตัวเหนือสนามรบในตำแหน่งของดวงดาวแห่งสงครามที่ทอแสงจ้าเรืองอำนาจ  เสียงหัวเราะน่าขยะแขยงของผู้นำทัพปิศาจดังแข่งกับเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดหวั่นของผู้คน
               เธอกัดฟันกรอดก่อนพยายามส่งเวทขัดขวางพิธีกรรมบนน่านฟ้าแต่ก็ไร้ผลใดๆ  ลูกบอลพลังเวทก่อตัวขึ้นช้าๆจากลูกเล็กๆแล้วขยายใหญ่ขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด  คทาในมือของเธอถูกยกสูงขึ้นเหนือศรีษะ มันสาดแสงสีขาวนวลไปทั่วเรียกให้กองทัพของเธอหยุดชะงักการต่อสู้เพื่อรอรับ คำสั่ง
             
             "ถอยทัพ!!  ถอยทัพเดี๋ยวนี้!!"

              ไม่มีการสั่งซ้ำแต่อย่างใด  เหล่านักรบต่างปฎิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด 
             
              หากแต่ว่า...มันสายไปเสียแล้ว
             
              ลูกบอลเวทขนาดมหึมาร่วงลงสู่เบื้องล่างอย่างรวดเร็วแต่กลับช้าเหลือเกินในความรู้สึก

              สิ่งรอบกายหญิงสาวถูกบดขยี้ให้เป็นผุยผง

            ยามเมื่อหยดน้ำตาของเธอร่วงรินถึงผืนแผ่นดินเกิด
             
             เมื่อนั้น...ทุกสิ่งทุกอย่างก็ราบเป็นหน้ากลอง


              "ไม่!!"
             เสียง หอบหายใจระรัวดังขึ้นกลางดึกในห้องนอนเล็กๆบนชั้นสองของบ้านหลังจ้อย  เม็ดเหงื่อยที่ผุดพรายไปทั้งใบหน้าและลำคอของเด็กสาว  บ่งบอกได้อย่างดีว่าเธอไปพบเจอกับความฝันที่น่าตื่นตะหนกอย่างที่สุดในคืน นี้
              นัยน์ตาสีฟ้าใสดั่งน้ำทะเลในมหาสมุทรค่อยๆกระพริบขึ้นลงช้าๆเพื่อเรียกสติ  ก่อนที่หญิงสาวจะถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงแล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆ
              
               "ฝัน...ฝันแบบนี้อีกแล้วหรือ"

..............................................................................