โนริโกะสาวต๊อง ป่วนต่างแดน

ลำดับตอนที่ #2 : ครอบครัวอุปถัมภ์

 เมื่อทางโรงเรียนรับฉันที่สนามบินและส่งฉันไปที่อยู่ และฉันก็จำเป็นต้องอาศัยอยู่กับครอบครัวอุปถัมภ์ชาวรัสเซีย ที่มีคุณพ่อ คุณแม่ พี่ชายสองคน และแมวขนปุยอีกตัว พวกเขาน่ารักมากเลย เขายกให้ส่วนตัวให้กับฉันห้องหน่ึงเต็มๆ และวันแรกที่ฉันไปถึงนั้น ฉันเอารองเท้ามาด้วยแต่ดันผิดแบบของโรงเรียนเขา พวกเขาก็ยังพาฉันขับรถไปตอนดึกๆก่อนไปเรียนหนึ่งวันเพื่อจะซื้อรองเท้าให้ฉัน และยังทำอาหารเย็นให้ฉันได้ทาน 

วันหนึ่งฉันทำกุญแจบ้านพวกเขาหาย ฉันว้าวุ่นใจมากเพราะฉันเองก็กลัวที่จะโดนดุ แต่เปล่าเลยพวกเขากลับพาฉันไปทำใหม่เพียงแค่ฉันต้องจ่ายค่าดอกที่ปั้มใหม่ก็เท่านั้นเอง และหนำซ้ำพวกเขากลับสอนฉันออกเสียงภาษาอังกฤษอีกด้วย และยังสอนฉันหลายๆอย่าง และพวกเขาไม่เคยเลยที่จะหวงของกินหรือของจะขาดตู้เย็น ฉันถึงต้องอ้วนขึ้น T T 

ทุกๆวันหยุดที่ยังมีเพียงฉันคนเดียวที่มาเป็นเด็กแลกเปลี่ยนและอาศัยอยู่กับเขา เขาพาฉันไปเที่ยวต่างๆนาๆ เกือบจะทุกๆวันหยุดแนะ และเขายังพาฉันขึ้นบัสและสอนฉันขึ้นบัสรวมถึงมารยาทที่ต้องพูดขอบคุณกับคุณคนขับ และทุกๆวันอาทิตย์ฉันมีโอกาสได้เดินตลาดนัดแถวๆบ้านกับพวกเขาบ้างเป็นบางวัน แต่ไงส่วนมากฉันก็เดินคนเดียวอะ 

พวกเขาไปไหน พวกเขามักจะพาฉันติดรถไปด้วยเสมอๆ ยกเว้นแต่ธุระสำคัญๆ เขาจึงพาฉันไปด้วยไม่ได้ และที่สำคัญพวกเขาพาฉันไปเปิดบัญชีธนาคาร ASB Bank ทั้งๆที่ฉันแทบจะคุยกับคุณพนักงานธนาคาร แทบไม่รู้เรื่อง เขาถามอะไรต้องให้โฮสแปลให้และอธิบายให้กับฉันอีก ฉันก็ยังคงไม่เข้าใจ แหะๆ ก็คนไม่เก่งภาษาอังกฤษงะ ทำไงด้ายก็อายกันไปตามระเบียบค๊าา 

กว่าจะผ่านพ้นวันแห่งการอับอายของฉันมาได้ ก็ทำฉันเอาอายและยังคงจำวันนั้นได้จนถึงทุกวันนี้เลย นึกแล้วก็อดขำไม่ได้ แต่ถ้าไม่ได้โฮสมาช่วยฉันก็คงไม่มีโอกาสได้เปิดบัญชีแน่เลยย และทุกๆวันหลังมื้ออาหารเย็นฉันก็จะช่วยเขาเก็บโต๊ะล้างจาน เล่นกับแมว เอ๊ะไม่เกี่ยวสิ แต่แมวของเขาขนปุยมาก ฉันเรียกเขาว่า แซวมอน เพราะเขาชื่อแซวมอนแต่ตัวใหญ่มากกขนก็ปุยสะ น่ากอด แต่กว่าฉันจะจับตัวได้ ใช้เวลาพอสมควรกว่าไอขนปุยจะจำฉันได้ 

ทุกๆครั้งที่ฉันเห็นห้องของฉันถูกเปิดประตูไว้ ตอนแรกฉันก็ตกใจแต่เปล่าเลยที่จริงเป็นฝีมือไอคนปุยนี้เอง เพราะมันจะชอบมาแย้งเก้าอี้ที่ฉันนั่งเล่นคอมหรือทานขนมเป็นประจำ เมื่อฉันเห็นมันนอนสบายในเก้าอี้ฉัน ฉันก็ต้องยอมมันนอนต่อไป ถึงแม้บางครั้งฉันมองมัน มันก็ยังไม่ลง จนกว่ามันอยากจะลงเอง ดีนะฉันไม่แพ้ขนสัตว์ไม่งั้น ไอขนปุย ตายยยยยยยยยย ฮ่าๆๆ 

อย่างน้อยทุกครั้งที่ฉันกลับจากโรงเรียนฉันก็จะเจอไอปุยเน้ียแหละมารับฉัน และมันจะขอให้ฉันเปิดประตูกระจกให้มันได้ออกไปเดินเล่น หลายต่อหลายครั้งที่มันมาอ้อนฉัน เพื่อจะให้ฉันเปิดให้ฉันให้มันเข้าไปนอนบ้าง !!! ฉันคิดห้องฉันหรือห้องมันกันแน่ จนวันหนึ่งฉันเห็นมันนั่งประจำ ฉันเลยจับมันถ่ายรูปด้วยสะเลย ฮ่าๆๆ กลายเป็นฉันที่นั่งขุกเข่าขอร้องให้มันยอมยกเก้าอี้ของฉันคืน 

อย่างไงก็ตามฉันก็มีไอขนปุยเป็นเพื่อน และทุกๆเย็นที่ฉันจะหิวก่อนจะทานมื้อเย็นฉันก็จะชอบออกไปทานอาหารญี่ปุ่นที่โฮสแนะนำมาหรือร้านสะดวกซื้อที่ฉันเป็นขาประจำที่เป็นชาวเกาหลี ฉันไปจนเขาจำฉันได้ดี หรือไม่ก็ไปห้างใกล้ๆกับร้านเบอร์เกอร์คิงที่อยู่ตรงกันข้ามกับห้างนั้นเอง และเดินไปหลังเบอรเกอรคิงก็จะเป็นโซนขายของเล็กๆ และถ้าถัดไปอีกก็จะเจอทะเล 

ฉันชอบไปน่ังไปยืนดูทะเลเวลาฉันเหงาๆ เครียดๆ และฉันก็ได้เกิดในทะเลแห่งนั้น ต้นเหตุมาจากมีรายการทีวีมาสอบถามฉันเกี่ยวกับเพลงที่เปิดให้ฉันฟังและบอกเขาว่าเป็นไง อ้าวงานเข้าละสิ เกิดตามชื่อคนพูดอังกฤษไม่เก่ง ฉันก็เอาตัวรอดไปว่า Good Good I like it แต่แล้ว ไอคนถามดันไม่พอใจฉัน ให้ฉํนบรรยายความรู้สึก โอ้แม่เจ้าา ฆ่าฉันเถอะ ฉันก็พยายาม I think it is very good i like it วนอยู่แค่เนี้ย ฉันเองก็ไม่รู้จะช่วยไรเขาได้ไหม ฮ่าๆ 

ขนาดแค่ภายนอกนะเนี้ย และถ้าในชั่วโมงเรียนฉันจะเป็นไงละเนี้ย เร่ิมจะกลุ้มใจแล้วสิ...