ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันเดินทาง...
เช้าวันใหม่ที่สดใส ฉันตื่นแต่เช้ามาพร้อมความตื่นเต้นเพราะวันนี้ฉันจะได้บินไปต่างนิวซีแลนด์แล้ว ฉันก็รีบอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดใหม่ที่เพ่ิงซื้อมากับพี่ๆของฉัน เหมือนจะเป็นเช้าที่ดีของฉันเลย แต่ฉันเลือบไปมองกระเป๋าเดินทางของฉัน ตายละ !!
ฉันยังไม่ได้จัดของลงกระเป๋าเลย และแย่ยิ่งกว่านั้นฉันดันลืมของสำคัญไปด้วย นั้นคือของใช้ส่วนตัวของฉัน ฉันจึงต้องรีบไปซื้อของสำคัญและรีบกลับมาจัดกระเป๋าต่อ และเมื่อที่ฉันกลัับจากซื้อของกับคุณแม่มานั้น กระเป๋าฉันถูกจัดเรียบร้อยแล้ว เพราะพี่สาวที่แสนดีของฉันจัดให้ฉันนั้นเอง ฉันรู้สึกขอบคุณพี่สาวฉันมากแต่ฉันไม่ได้พูดไป
ฉันก็ต้องนั่งจัดกระเป๋าต่อเพราะน้ำหนักในกระเป๋ามันเกินสี่สิบกิโลกรัม ก็วุ่นกันอยู่สักพัก และคุณแม่ก็ได้มอบของสำคัญให้กับฉันมานั้นคือเข็มกลัดที่มีมุลค่ามากับฉัน และท่านก็ใส่มาที่คอให้กับฉัน หลังจากฉันเก็บกระเป๋าเสร็จฉันก็จะต้องเดินทางไปทานข้าวกับญาติๆฉัน แต่ฉันไม่คิดหรอกว่าเขาจะมากันกี่คน ฉันก็กะว่าไม่เพียงกี่คนแต่พอฉันไปถึง.. ฉันได้เจอกับญาติๆจนโต๊ะอาหารใหญ่ๆไม่พอเลยทีเดียว
ฉันรู้สึกขอบคุณพวกเขามากที่เสียสละเวลามาส่งฉันขึ้นเครื่องบิน แต่พอฉันเดินทางไปสนามบินฉันเห็นเพื่อนๆฉันก็มีครอบครัวพวกเขามาส่งกันและยังมีเพื่อนๆที่โรงเรียนมาส่งกันอีก แต่อย่างว่าละฉันมันคนเงียบๆก็เลยไม่มีเพื่อนคนไหนมาส่งฉันเลย ฉันเองก็แอบรู้สึกน้อยใจนะ แต่พอฉันหันหลังกลับไปอีกที ญาติๆมากันอีกพอสมควรจนกลายเป็นกองทัพเลยทีเดียว
พี่สาวของฉันเธอก็แอบไปซื้อหูฟังที่ฉันอยากได้มาให้กับฉัน แต่คนที่อยู่เบื้องหลังแผนการทั้งหมดนั้นก็เป็นคุณแม่ฉันนั้นเอง และเธอก็ยังให้ดอกไม้กับฉันเพื่อให้ฉันไปมอบให้กับคุณแม่ ที่ท่านได้มอบโอกาสมากับฉันเหมือนกับเพื่อนๆที่มากับฉัน แต่ไม่นานนักความปลาบปล้ิมก็กำลังจะหายไป.. เพราะฉันต้องเดินขึ้นเครื่องไปกับโครงการที่ฉันมาด้วย.. แต่ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปนั้น.. ฉันหันหลังมากราบเท้าคุณแม่ก่อนที่ฉันจะเดินทางไปและมอบดอกไม้ให้กับท่าน ฉันเห็นน้ำตาท่านอยู่ภายในตาท่าน
ส่วนฉันเองก็ต้องยิ้มสู้ เพราะไม่อยากให้บรรยกาศหดหู่ไปกว่านี้.. และฉันก็ได้มีโอกาสใช้ภาษาเป็นคนแรกในกลุ่มเลย เพราะมีชาวต่างชาติคนหนึ่งเดินเข้ามาทักกับฉันเพื่อจะสอบถามข้อมูลบางอย่างกับฉัน แต่ฉันก็ยอมรับนะว่าภาษาอังกฤษฉันยังไม่แข็งแรงเท่าเพื่อนๆที่มาด้วยกันเลย.. แล้วฉันจะรอดจากด่านแรกไหมเน้ีย นั้นคือที่สอบถามนักท่องเที่ยวว่ามาทำอะไรในประเทศเขา
เพื่อนๆและโครงการก็ต่างเป็นห่วงฉันในเรื่องนี้ เพราะฉันเป็นคนเดียวที่สอบตกและยังทะเยอทะยานมาจนได้ ไม่ว่าฉันจะต้องสอบอีกกี่หนก็ตาม แต่ทว่าฉันก็ผ่านมาได้อย่างไร้กังวล หรือเพราะฉันโชคดีไม่เจอคำถามโหดๆก็เป็นได้นะ
ฉันยังไม่ได้จัดของลงกระเป๋าเลย และแย่ยิ่งกว่านั้นฉันดันลืมของสำคัญไปด้วย นั้นคือของใช้ส่วนตัวของฉัน ฉันจึงต้องรีบไปซื้อของสำคัญและรีบกลับมาจัดกระเป๋าต่อ และเมื่อที่ฉันกลัับจากซื้อของกับคุณแม่มานั้น กระเป๋าฉันถูกจัดเรียบร้อยแล้ว เพราะพี่สาวที่แสนดีของฉันจัดให้ฉันนั้นเอง ฉันรู้สึกขอบคุณพี่สาวฉันมากแต่ฉันไม่ได้พูดไป
ฉันก็ต้องนั่งจัดกระเป๋าต่อเพราะน้ำหนักในกระเป๋ามันเกินสี่สิบกิโลกรัม ก็วุ่นกันอยู่สักพัก และคุณแม่ก็ได้มอบของสำคัญให้กับฉันมานั้นคือเข็มกลัดที่มีมุลค่ามากับฉัน และท่านก็ใส่มาที่คอให้กับฉัน หลังจากฉันเก็บกระเป๋าเสร็จฉันก็จะต้องเดินทางไปทานข้าวกับญาติๆฉัน แต่ฉันไม่คิดหรอกว่าเขาจะมากันกี่คน ฉันก็กะว่าไม่เพียงกี่คนแต่พอฉันไปถึง.. ฉันได้เจอกับญาติๆจนโต๊ะอาหารใหญ่ๆไม่พอเลยทีเดียว
ฉันรู้สึกขอบคุณพวกเขามากที่เสียสละเวลามาส่งฉันขึ้นเครื่องบิน แต่พอฉันเดินทางไปสนามบินฉันเห็นเพื่อนๆฉันก็มีครอบครัวพวกเขามาส่งกันและยังมีเพื่อนๆที่โรงเรียนมาส่งกันอีก แต่อย่างว่าละฉันมันคนเงียบๆก็เลยไม่มีเพื่อนคนไหนมาส่งฉันเลย ฉันเองก็แอบรู้สึกน้อยใจนะ แต่พอฉันหันหลังกลับไปอีกที ญาติๆมากันอีกพอสมควรจนกลายเป็นกองทัพเลยทีเดียว
พี่สาวของฉันเธอก็แอบไปซื้อหูฟังที่ฉันอยากได้มาให้กับฉัน แต่คนที่อยู่เบื้องหลังแผนการทั้งหมดนั้นก็เป็นคุณแม่ฉันนั้นเอง และเธอก็ยังให้ดอกไม้กับฉันเพื่อให้ฉันไปมอบให้กับคุณแม่ ที่ท่านได้มอบโอกาสมากับฉันเหมือนกับเพื่อนๆที่มากับฉัน แต่ไม่นานนักความปลาบปล้ิมก็กำลังจะหายไป.. เพราะฉันต้องเดินขึ้นเครื่องไปกับโครงการที่ฉันมาด้วย.. แต่ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปนั้น.. ฉันหันหลังมากราบเท้าคุณแม่ก่อนที่ฉันจะเดินทางไปและมอบดอกไม้ให้กับท่าน ฉันเห็นน้ำตาท่านอยู่ภายในตาท่าน
ส่วนฉันเองก็ต้องยิ้มสู้ เพราะไม่อยากให้บรรยกาศหดหู่ไปกว่านี้.. และฉันก็ได้มีโอกาสใช้ภาษาเป็นคนแรกในกลุ่มเลย เพราะมีชาวต่างชาติคนหนึ่งเดินเข้ามาทักกับฉันเพื่อจะสอบถามข้อมูลบางอย่างกับฉัน แต่ฉันก็ยอมรับนะว่าภาษาอังกฤษฉันยังไม่แข็งแรงเท่าเพื่อนๆที่มาด้วยกันเลย.. แล้วฉันจะรอดจากด่านแรกไหมเน้ีย นั้นคือที่สอบถามนักท่องเที่ยวว่ามาทำอะไรในประเทศเขา
เพื่อนๆและโครงการก็ต่างเป็นห่วงฉันในเรื่องนี้ เพราะฉันเป็นคนเดียวที่สอบตกและยังทะเยอทะยานมาจนได้ ไม่ว่าฉันจะต้องสอบอีกกี่หนก็ตาม แต่ทว่าฉันก็ผ่านมาได้อย่างไร้กังวล หรือเพราะฉันโชคดีไม่เจอคำถามโหดๆก็เป็นได้นะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น