ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันแรกที่เร่ิมเขียนบันทึก
วันพฤหสับดีที่ ๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕๕
ในช่วงนี้อากาศหนาวแต่หิมะไม่ยักจะตกลงมาให้ดูเลย อดอีกแล้ว อุตส่าตั้งหน้าตั้งตารอ.. แต่ด้วยอากาศหนาวนี้ละตัวดีเลยเป็นตัวทำให้เราไม่อยากลุกไปไหน อ๊ากกก
จ๊ากกกก !! วันนี้ตื่นสายอีกแล้วสิเรา อ๊าาา แต่ทว่านะ เราก็ได้เจอเร่ืองดีๆกับเขาเหมือนกันในตอนบ่าย.. ก๊อกๆมีคนมาเคาะประตูหน้าบ้าน เราก็คิดว่าใครจะมากันตอนนี้ หรือครูมาทวงอะไรกับเรา !! แต่แล้วเป็นบุรุษไปรษณีย์ถือกล่องใบใหญ่ๆมา เขียนบนกล่องว่า ไปรษณีย์ไทย เราก็ยิ้มหน้าบานเลย เพราะในกล่องนั้นคือของที่คุณแม่กับพี่สาวของเราส่งมาให้นั้นเอง ^__^
ทันใดนั้นเรารีบถือกล่องเข้ามาในห้องแล้วรีบแกะดูอย่างเบาๆ เพราะเราจะเก็บกล่องทุกใบเลยที่คุณแม่และพี่ส่งมาให้ เพราะนี้เป็นกล่องที่สามแล้ว T__T แน่นอนว่าอย่าไปคิดถึงค่าส่งข้ามประเทศเลย เพราะเราจะเรียกมันว่า "ราคาปาหัวหมาแตก" เพราะมันแพงพอสมควร แต่แล้วราคาก็ไม่เป็นอุปสรรค์กับความรักของคุณแม่ที่มอบส่งผ่านข้ามประเทศมาให้กับเรา ด้วยความกังวลว่าเราที่เป็นลูกชายตัวเล็กผอมแห้งแรงน้อยจะทนสู้กับความหนาวไม่ไหว ก็เลยส่งชุดและอะไรอีกหลายๆอย่างมาให้ เราถึงกับจะร้องไห้ออกมา แต่ก็เก๊กแมนสักหน่อย
อืมม... จะว่าไปนะเมื่อวานเป็นประสบการณ์แรกเลยที่เราได้ทำงานอะไรแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนเลยจริงๆ และมันตื่นเต้นมากมาย มันคือการส่งอาหารนั้นเอง และที่ผมต้องไปส่งคือ Harvard Yard ซึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากร้านที่ผมฝึกงานอยู่ และรถยนต์ก็ไม่สามารถที่จะเข้าไปได้ คุณพี่ที่เขาทำงานอยู่ด้านนี้อยู่ เขาจึงมอบโอกาสให้ผมได้ไปลองทำ และยังให้ค่าตัวและTips ที่ลูกค้าจะให้ ผมก็เดินไปสู้กับอากาศหนาว ผมก็เลยแอบสั่นเพราะความหนาวบวกความตื่นเต้นไปด้วยเลย และแล้วก็ถึงเวลาที่ผมต้องโทรหาลูกค้าเพื่อจะมารับของที่รูปปั้น John Harvard และแน่นอนว่ามันไม่ง่ายเลย กว่าผมจะหาเขาเจอ เวลาก็เสียไปสักพักหนึ่ง
พอเจอกับลูกค้า... ผมถึงกับปากค้าง.. เพราะเธอคนนั้นสวยไม่เบาหน้าตาสะอาดสะอ้านผิวขาวผมบลอนยาวสีบลอนด์ทอง กับสายลมที่พัดผมเธอปลิวไปโดนใบหน้าของเธอ.. และเธอก็ต้องให้เพื่อนเธอไปเอาเงินสดมามอบให้กับผม เพราะเธอนั้นลืมเอาเงินสดติดตัวมา และระหว่างรอเพื่อนของเธอนั้น เราสองคนก็ยืนคุยกันท่ามกลางลมหนาว จนได้รู้ว่าเธอเรียนอยู่ที่ Boston University สาขาการโรงแรม และก็ถึงเวลาที่ผมต้องเดินกลับมาที่ร้าน...
สักพักหน่ึงผมเจอกับรุ่นพี่คนไทยที่คุ้นเคยกันอยู่และคุณพี่เขาเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยในฝันของผม และพี่เขาก็ให้ข้อมูลกับประสบการณ์ในรั้วมหาวิทยาลัยที่พี่เขาเรียนอยู่ และพี่เขาก็เรียนอยู่ที่ Harvard สาขาสถาปัตย์ คุณพี่เขาเป็นคนดีมากเลย เพราะทุกครั้งที่เขาเจอผม หลังจากที่เขาทานอาหารที่ร้านที่ผมฝึกงานอยู่ คุณพี่เขาจะพาผมไปนั่งดื่มกาแฟและคุยกันอยู่สักพักหนึ่ง คุณพี่เขาชอบอะไรๆคล้ายๆกับผมเลย ไม่ว่าจะแนวเพลงที่ชื่นชอบ หรือจักรยาน ผมกับคุณพี่ก็เลยคุยกันได้อยู่ แต่คุณพี่เขาเป็นคนไม่ค่อยพูดงะ
แต่อย่างไรก็ตามเมื่อคืนนี้ก็เป็นวันดีวันหนึ่งที่ผมได้เรียนรู้กับส่ิงใหม่ๆ และในวันนี้ผมก็ต้องไปเรียนที่ไกลออกไป ถ้าให้กะระยะทางในทีไทย ก็คงไม่สามารถกะระยะทางได้เลย เพราะผมต้องขึ้นรถบัสและรถไฟ แต่ที่สำคัญคือรถไฟทีหลายต่อมากมาย T__T เหนื่อยงะ แต่ก็ต้องสู้ คุณแม่เขาอุตส่าส่งของมาเป็นแรงใจให้กับเรา เราก็ต้องสู้ ฮัดช่าาาา !!!!!!!!
เดินออกจากบ้านเพื่อรอรถบัสและแล้วเรื่องดีๆก็เกิดขึ้น ผมได้พบกับชาวเกาหลีคนหนึ่งเป็นผู้ชายหล่อกว่าผมมากมาย และพอดีเขาเดินมาถามผมเรื่องรถบัสว่า รถบัสเบอร์553รอตรงนี้หรือเปล่า ผมก็เลยบอกว่าเปล่าและก็เดินพาเขาไปตรงป้ายที่ถูกต้อง และพอดีสาย553 ไปได้สองทางแต่ถ้าขึ้นผิดละไปไกลเลย (ผมก็เคยหลงมาก่อนตอนมาใหม่ๆ) และหนุ่มเกาหลีคนนั้นเองก็เพิ่งมาได้สามวัน เราสองคนก็ยืนรอรถ แต่ผมไม่ได้จะขึ้นสาย 553 ผมจะขึ้นสาย 57 และมันก็ผ่านผมไปสามรอบกว่า เพราะผมก็กลัวเขาจะหลงเหมือนผม ฮ่าๆ และแล้วสาย 553 ก็มาเขาก็จะขึ้นแต่ผมก็ห้ามเขาไว้เพราะมันไปอีกฝั่งหน่ึง จนสายต่อไปมาคือสาย 554
และสาย 554-553 ไปทางเดียวกันครับผมก็เลยให้เขาขึ้นไป เขาก็บอกกับผมว่า "คนไทยใจดีและมีนำ้ใจเพราะผมเจอเพื่อนคนไทยแลนด์เขาก็ใจดีและมีนำ้ใจเหมือนกัน" พอเขาพูดจบเขาก็ขอบคุณผมและก็เดินขึ้นไป ^___^ เป็นปล้ิมทำให้เขารู้ว่าคนไทยเรามีน้ำใจ !!
เขาเรียนอยู่ที่ Boston University สาขาอะไรมิรุน่าจะเกี่ยวกับเคมีอะครับ หลังจากนั้นผมก็ไปเรียนด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
พอจบคาบเรียน ผมก็ไป Harvard และไปเดินดู The Coop (ร้านหนังสือ) และค้นหาหนังสือตามที่หนังสือเรื่อง "เรียน9ได้10 เก่งอังกฤษขั้นเทพ" ตามเพื่อนคนสำคัญของผมแนะนำมาให้ ผมก็เลยรบกวนคุณแม่ส่งหนังสือเล่มที่ว่ามาให้ เป็นหนังสือที่ดีจริงๆ อยากแนะนำน้องๆ ม.ต้น ถึง ม.ปลาย ลองโดน (อ่าน) กันดูนะครับ
เขียนมายาวพอสมควร ดังนั้นผมขอพาผู้อ่านไปตอนหน้านะคร๊าบบ อย่าลืมติดตามกันนะครับผม ขอบคุณครับบ
ในช่วงนี้อากาศหนาวแต่หิมะไม่ยักจะตกลงมาให้ดูเลย อดอีกแล้ว อุตส่าตั้งหน้าตั้งตารอ.. แต่ด้วยอากาศหนาวนี้ละตัวดีเลยเป็นตัวทำให้เราไม่อยากลุกไปไหน อ๊ากกก
จ๊ากกกก !! วันนี้ตื่นสายอีกแล้วสิเรา อ๊าาา แต่ทว่านะ เราก็ได้เจอเร่ืองดีๆกับเขาเหมือนกันในตอนบ่าย.. ก๊อกๆมีคนมาเคาะประตูหน้าบ้าน เราก็คิดว่าใครจะมากันตอนนี้ หรือครูมาทวงอะไรกับเรา !! แต่แล้วเป็นบุรุษไปรษณีย์ถือกล่องใบใหญ่ๆมา เขียนบนกล่องว่า ไปรษณีย์ไทย เราก็ยิ้มหน้าบานเลย เพราะในกล่องนั้นคือของที่คุณแม่กับพี่สาวของเราส่งมาให้นั้นเอง ^__^
ทันใดนั้นเรารีบถือกล่องเข้ามาในห้องแล้วรีบแกะดูอย่างเบาๆ เพราะเราจะเก็บกล่องทุกใบเลยที่คุณแม่และพี่ส่งมาให้ เพราะนี้เป็นกล่องที่สามแล้ว T__T แน่นอนว่าอย่าไปคิดถึงค่าส่งข้ามประเทศเลย เพราะเราจะเรียกมันว่า "ราคาปาหัวหมาแตก" เพราะมันแพงพอสมควร แต่แล้วราคาก็ไม่เป็นอุปสรรค์กับความรักของคุณแม่ที่มอบส่งผ่านข้ามประเทศมาให้กับเรา ด้วยความกังวลว่าเราที่เป็นลูกชายตัวเล็กผอมแห้งแรงน้อยจะทนสู้กับความหนาวไม่ไหว ก็เลยส่งชุดและอะไรอีกหลายๆอย่างมาให้ เราถึงกับจะร้องไห้ออกมา แต่ก็เก๊กแมนสักหน่อย
อืมม... จะว่าไปนะเมื่อวานเป็นประสบการณ์แรกเลยที่เราได้ทำงานอะไรแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนเลยจริงๆ และมันตื่นเต้นมากมาย มันคือการส่งอาหารนั้นเอง และที่ผมต้องไปส่งคือ Harvard Yard ซึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากร้านที่ผมฝึกงานอยู่ และรถยนต์ก็ไม่สามารถที่จะเข้าไปได้ คุณพี่ที่เขาทำงานอยู่ด้านนี้อยู่ เขาจึงมอบโอกาสให้ผมได้ไปลองทำ และยังให้ค่าตัวและTips ที่ลูกค้าจะให้ ผมก็เดินไปสู้กับอากาศหนาว ผมก็เลยแอบสั่นเพราะความหนาวบวกความตื่นเต้นไปด้วยเลย และแล้วก็ถึงเวลาที่ผมต้องโทรหาลูกค้าเพื่อจะมารับของที่รูปปั้น John Harvard และแน่นอนว่ามันไม่ง่ายเลย กว่าผมจะหาเขาเจอ เวลาก็เสียไปสักพักหนึ่ง
พอเจอกับลูกค้า... ผมถึงกับปากค้าง.. เพราะเธอคนนั้นสวยไม่เบาหน้าตาสะอาดสะอ้านผิวขาวผมบลอนยาวสีบลอนด์ทอง กับสายลมที่พัดผมเธอปลิวไปโดนใบหน้าของเธอ.. และเธอก็ต้องให้เพื่อนเธอไปเอาเงินสดมามอบให้กับผม เพราะเธอนั้นลืมเอาเงินสดติดตัวมา และระหว่างรอเพื่อนของเธอนั้น เราสองคนก็ยืนคุยกันท่ามกลางลมหนาว จนได้รู้ว่าเธอเรียนอยู่ที่ Boston University สาขาการโรงแรม และก็ถึงเวลาที่ผมต้องเดินกลับมาที่ร้าน...
สักพักหน่ึงผมเจอกับรุ่นพี่คนไทยที่คุ้นเคยกันอยู่และคุณพี่เขาเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยในฝันของผม และพี่เขาก็ให้ข้อมูลกับประสบการณ์ในรั้วมหาวิทยาลัยที่พี่เขาเรียนอยู่ และพี่เขาก็เรียนอยู่ที่ Harvard สาขาสถาปัตย์ คุณพี่เขาเป็นคนดีมากเลย เพราะทุกครั้งที่เขาเจอผม หลังจากที่เขาทานอาหารที่ร้านที่ผมฝึกงานอยู่ คุณพี่เขาจะพาผมไปนั่งดื่มกาแฟและคุยกันอยู่สักพักหนึ่ง คุณพี่เขาชอบอะไรๆคล้ายๆกับผมเลย ไม่ว่าจะแนวเพลงที่ชื่นชอบ หรือจักรยาน ผมกับคุณพี่ก็เลยคุยกันได้อยู่ แต่คุณพี่เขาเป็นคนไม่ค่อยพูดงะ
แต่อย่างไรก็ตามเมื่อคืนนี้ก็เป็นวันดีวันหนึ่งที่ผมได้เรียนรู้กับส่ิงใหม่ๆ และในวันนี้ผมก็ต้องไปเรียนที่ไกลออกไป ถ้าให้กะระยะทางในทีไทย ก็คงไม่สามารถกะระยะทางได้เลย เพราะผมต้องขึ้นรถบัสและรถไฟ แต่ที่สำคัญคือรถไฟทีหลายต่อมากมาย T__T เหนื่อยงะ แต่ก็ต้องสู้ คุณแม่เขาอุตส่าส่งของมาเป็นแรงใจให้กับเรา เราก็ต้องสู้ ฮัดช่าาาา !!!!!!!!
เดินออกจากบ้านเพื่อรอรถบัสและแล้วเรื่องดีๆก็เกิดขึ้น ผมได้พบกับชาวเกาหลีคนหนึ่งเป็นผู้ชายหล่อกว่าผมมากมาย และพอดีเขาเดินมาถามผมเรื่องรถบัสว่า รถบัสเบอร์553รอตรงนี้หรือเปล่า ผมก็เลยบอกว่าเปล่าและก็เดินพาเขาไปตรงป้ายที่ถูกต้อง และพอดีสาย553 ไปได้สองทางแต่ถ้าขึ้นผิดละไปไกลเลย (ผมก็เคยหลงมาก่อนตอนมาใหม่ๆ) และหนุ่มเกาหลีคนนั้นเองก็เพิ่งมาได้สามวัน เราสองคนก็ยืนรอรถ แต่ผมไม่ได้จะขึ้นสาย 553 ผมจะขึ้นสาย 57 และมันก็ผ่านผมไปสามรอบกว่า เพราะผมก็กลัวเขาจะหลงเหมือนผม ฮ่าๆ และแล้วสาย 553 ก็มาเขาก็จะขึ้นแต่ผมก็ห้ามเขาไว้เพราะมันไปอีกฝั่งหน่ึง จนสายต่อไปมาคือสาย 554
และสาย 554-553 ไปทางเดียวกันครับผมก็เลยให้เขาขึ้นไป เขาก็บอกกับผมว่า "คนไทยใจดีและมีนำ้ใจเพราะผมเจอเพื่อนคนไทยแลนด์เขาก็ใจดีและมีนำ้ใจเหมือนกัน" พอเขาพูดจบเขาก็ขอบคุณผมและก็เดินขึ้นไป ^___^ เป็นปล้ิมทำให้เขารู้ว่าคนไทยเรามีน้ำใจ !!
เขาเรียนอยู่ที่ Boston University สาขาอะไรมิรุน่าจะเกี่ยวกับเคมีอะครับ หลังจากนั้นผมก็ไปเรียนด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
พอจบคาบเรียน ผมก็ไป Harvard และไปเดินดู The Coop (ร้านหนังสือ) และค้นหาหนังสือตามที่หนังสือเรื่อง "เรียน9ได้10 เก่งอังกฤษขั้นเทพ" ตามเพื่อนคนสำคัญของผมแนะนำมาให้ ผมก็เลยรบกวนคุณแม่ส่งหนังสือเล่มที่ว่ามาให้ เป็นหนังสือที่ดีจริงๆ อยากแนะนำน้องๆ ม.ต้น ถึง ม.ปลาย ลองโดน (อ่าน) กันดูนะครับ
เขียนมายาวพอสมควร ดังนั้นผมขอพาผู้อ่านไปตอนหน้านะคร๊าบบ อย่าลืมติดตามกันนะครับผม ขอบคุณครับบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น