ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันแรกของการเดินทาง !!
29/04/2011 (เวลาไทย)
ผมน่ังเครื่องบินออกจากประเทศไทยตอนห้าทุ่มกว่าๆและมุ่งหน้าไปสู่สนามบินอินชอน เพื่อที่จะพักเครื่องไปต่อชิกาโก้และมุ่งหน้าไปบอสตัน ฉะนั้นผมขอเขียนเป็นทีละประเทศละกันนะครับ
ประเทศไทย..
เป็นครั้งแรกเลยครับที่ผมรุ้สึกหวั่นๆในการเดินทางครั้งนี้ เพราะว่าไม่มีคนไปด้วย ก่อนหน้าที่ผมไปนิวซีแลน ผมก็ไปกับโครงการ ถึงแม้ผมจะเคยเดินทางคนเดียวช่วงหนึ่ง แต่ขณะนั้นผมเพียงสิบเจ็ด ยังไม่ถึงสิบแปดดังนั้นสายบินแต่ละสายเขาจะคอยดูแล เดินไปกับผม แต่คราวนี้ผมสิบแปดแล้ว ผมก็ต้องเขียน ต้องไปไหนเองในสนามบิน ผมก็คิดนะครับว่า ผมจะไปถึงเมกาไหม ?
ประเทศเกาหลี.. ( transfer )
ตอนที่ผมนั่งเครื่องบินมาเกาหลี มีที่ว่างถึงสองที่ข้างๆผม ผมจึงสามารถนอนได้สบาย และผมก็ได้เจอกับรุ่นพี่ผู้ชายคนหน่ึงที่เดินทางไปแอลเอ และผมกับเขาก็ได้ทำความรุ้จักกับน้าคนหนึ่งที่ไปเมกาเช่นกัน เลยทำให้ผมรู้สึกโล่งใจขึ้น เพราะพี่เขาเองก็เฮฮา ผมชอบการบริการของสายการบินนี้ (Korean Airline.) แต่สนามบิน (Incheon.) เหมือนกันลอยยิ้มอะครับ แต่มีเหมือนกับเค้ียวออกมาสองเคี้ยว อิอิ )= ประมาณนั้น อิอิ สินค้าในสนามบินบางร้านก็เป็นราคาดอลล่าของเมกา แพงมาก และตู้โทรศัพท์ก็ต้องซื้อบัตร์อีกด้วย (โทรยากด้วย)
ประเทศอเมริกา ( Chicago.)
ลงปุบหน้าแตกปับครับ คือผมเข้าทางตัวคนเข้าเมืองผิดทาง ผิดยังไง ? ผมไปเข้าช่องพลเมืองเมกา ฮ่าๆ แถมรอต้ังนานกว่าจะถึงและผมก็ต้องไปต่อคิวใหม่อีก T T ผมลงที่สนามบิน O'Hare ผมเจอคนไทยเหมือนกันนะครับ แต่ไม่ได้ทักและคุยกัน เพราะต่างสายการบิน ผมก็กลัวว่าผมจะไปเอากระเป๋าเดินทางไม่ถูก แต่จริงๆแล้วมันง่ายมากเลยครับ เพราะมันจะมีป้ายบอกเกี่ยวกับว่าเราต้องเอากระเป๋าที่ไหน แค่เราดูสายการบินเราและดูว่าอยู่ตรงไหน พอผมผ่านด่านแรกและเอากระเป๋าเสร็จเรียบร้อย ผมก็ต้องไปเช๊คอินใหม่อีก แต่ดีครับเช็คอินต่อได้เลย แต่ผมต้องไปTerminal B ซึ่งอยู่คนละตึกกับที่่ผมลง ดังนั้นผมต้องนั่งรถไฟ (ตอนแรกผมตกใจมากเลย หา !! น่ังรถไฟ ผมก็คิดว่ามันไกลมากมายแต่ทีจริงแปบเดียว) พอถึงเสร็จผมก็ดันลืมตั้งเวลาและจะหาเวลาท้องถิ่นก็ไม่เจอ ก็เลยตกเครื่องรอบแรกไป ผมก็นั่งเครียด และทำให้ผมรู้ว่าถ้าพูดอังกฤษไม่ได้เลยจะลำบากแค่ไหน แต่โชคดีมากเลยครับผมได้เที่ยวบินต่อไปทันที และผมเป็นคนเอเชียคนเดียวในเคร่ือง
ประเทศอเมริกา (Boston)
พอถึงบอสตันผมก็ต้องนั่งรอคนมารับไปส่งโฮสแฟมิลี่ พอถึงโฮสแฟมิลี่ ผมก็ได้เจอเพื่อนใหม่อีกสามคน สองคนพูดสเปน อีกคนก็พูดจีน
วันแรกของผมนั้นก็มีบทเรียนที่ชิกาโก้ ส่วนในบอสตันยังไม่มีอะไรมากสำหรับวันนี้ แต่ตลอดการเดินทางของผม ในใจผมนึกเสมอว่าผมไม่ได้เดินทางคนเดียว เพราะมักจะมีคนคอยติดตามผมอยู่เสมอๆในใจ เขาคนนั้นคอยติดตามผมไปทุกที่ๆผมไป ไม่ว่าจะเป็นไทย เกาหลี อเมริกา เขาก็ไปกับผม ต้องขอบคุณเธอคนนั้นมากครับ ที่ทำให้ผมไม่ต้องตกอยู่ในสภาวะ เดียวดาย
" ลองหาเวที ที่เราไม่มั่นใจและไปเปิดการแสดงที่นั้น เพื่อที่จะเรียนรู้กับสิ่งใหม่ๆ "
ผมน่ังเครื่องบินออกจากประเทศไทยตอนห้าทุ่มกว่าๆและมุ่งหน้าไปสู่สนามบินอินชอน เพื่อที่จะพักเครื่องไปต่อชิกาโก้และมุ่งหน้าไปบอสตัน ฉะนั้นผมขอเขียนเป็นทีละประเทศละกันนะครับ
ประเทศไทย..
เป็นครั้งแรกเลยครับที่ผมรุ้สึกหวั่นๆในการเดินทางครั้งนี้ เพราะว่าไม่มีคนไปด้วย ก่อนหน้าที่ผมไปนิวซีแลน ผมก็ไปกับโครงการ ถึงแม้ผมจะเคยเดินทางคนเดียวช่วงหนึ่ง แต่ขณะนั้นผมเพียงสิบเจ็ด ยังไม่ถึงสิบแปดดังนั้นสายบินแต่ละสายเขาจะคอยดูแล เดินไปกับผม แต่คราวนี้ผมสิบแปดแล้ว ผมก็ต้องเขียน ต้องไปไหนเองในสนามบิน ผมก็คิดนะครับว่า ผมจะไปถึงเมกาไหม ?
ประเทศเกาหลี.. ( transfer )
ตอนที่ผมนั่งเครื่องบินมาเกาหลี มีที่ว่างถึงสองที่ข้างๆผม ผมจึงสามารถนอนได้สบาย และผมก็ได้เจอกับรุ่นพี่ผู้ชายคนหน่ึงที่เดินทางไปแอลเอ และผมกับเขาก็ได้ทำความรุ้จักกับน้าคนหนึ่งที่ไปเมกาเช่นกัน เลยทำให้ผมรู้สึกโล่งใจขึ้น เพราะพี่เขาเองก็เฮฮา ผมชอบการบริการของสายการบินนี้ (Korean Airline.) แต่สนามบิน (Incheon.) เหมือนกันลอยยิ้มอะครับ แต่มีเหมือนกับเค้ียวออกมาสองเคี้ยว อิอิ )= ประมาณนั้น อิอิ สินค้าในสนามบินบางร้านก็เป็นราคาดอลล่าของเมกา แพงมาก และตู้โทรศัพท์ก็ต้องซื้อบัตร์อีกด้วย (โทรยากด้วย)
ประเทศอเมริกา ( Chicago.)
ลงปุบหน้าแตกปับครับ คือผมเข้าทางตัวคนเข้าเมืองผิดทาง ผิดยังไง ? ผมไปเข้าช่องพลเมืองเมกา ฮ่าๆ แถมรอต้ังนานกว่าจะถึงและผมก็ต้องไปต่อคิวใหม่อีก T T ผมลงที่สนามบิน O'Hare ผมเจอคนไทยเหมือนกันนะครับ แต่ไม่ได้ทักและคุยกัน เพราะต่างสายการบิน ผมก็กลัวว่าผมจะไปเอากระเป๋าเดินทางไม่ถูก แต่จริงๆแล้วมันง่ายมากเลยครับ เพราะมันจะมีป้ายบอกเกี่ยวกับว่าเราต้องเอากระเป๋าที่ไหน แค่เราดูสายการบินเราและดูว่าอยู่ตรงไหน พอผมผ่านด่านแรกและเอากระเป๋าเสร็จเรียบร้อย ผมก็ต้องไปเช๊คอินใหม่อีก แต่ดีครับเช็คอินต่อได้เลย แต่ผมต้องไปTerminal B ซึ่งอยู่คนละตึกกับที่่ผมลง ดังนั้นผมต้องนั่งรถไฟ (ตอนแรกผมตกใจมากเลย หา !! น่ังรถไฟ ผมก็คิดว่ามันไกลมากมายแต่ทีจริงแปบเดียว) พอถึงเสร็จผมก็ดันลืมตั้งเวลาและจะหาเวลาท้องถิ่นก็ไม่เจอ ก็เลยตกเครื่องรอบแรกไป ผมก็นั่งเครียด และทำให้ผมรู้ว่าถ้าพูดอังกฤษไม่ได้เลยจะลำบากแค่ไหน แต่โชคดีมากเลยครับผมได้เที่ยวบินต่อไปทันที และผมเป็นคนเอเชียคนเดียวในเคร่ือง
ประเทศอเมริกา (Boston)
พอถึงบอสตันผมก็ต้องนั่งรอคนมารับไปส่งโฮสแฟมิลี่ พอถึงโฮสแฟมิลี่ ผมก็ได้เจอเพื่อนใหม่อีกสามคน สองคนพูดสเปน อีกคนก็พูดจีน
วันแรกของผมนั้นก็มีบทเรียนที่ชิกาโก้ ส่วนในบอสตันยังไม่มีอะไรมากสำหรับวันนี้ แต่ตลอดการเดินทางของผม ในใจผมนึกเสมอว่าผมไม่ได้เดินทางคนเดียว เพราะมักจะมีคนคอยติดตามผมอยู่เสมอๆในใจ เขาคนนั้นคอยติดตามผมไปทุกที่ๆผมไป ไม่ว่าจะเป็นไทย เกาหลี อเมริกา เขาก็ไปกับผม ต้องขอบคุณเธอคนนั้นมากครับ ที่ทำให้ผมไม่ต้องตกอยู่ในสภาวะ เดียวดาย
" ลองหาเวที ที่เราไม่มั่นใจและไปเปิดการแสดงที่นั้น เพื่อที่จะเรียนรู้กับสิ่งใหม่ๆ "
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น