ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เธอคือ.................?
ตอนที่ 3 เธอคือ.................?
ฉันหันไปมองผู้หญิงคนนั้น เธอคือคาลาเมลนั้นเองฉันไม่รู้ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ เธอมีส่วนเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไร ฉันอยากรู้มากนะ แต่ไม่กล้าถาม กลัวว่าจะเสียคาลาเมลไป พอฉันจะอ้าปากถามคาลาเมลเธอก็พูดแทรกฉันมาเฉยๆว่า
“เป็นไงบ้าง รู้จักทุกคนในนี้ครบทั้งหมดหรือยัง ถ้ายังจะให้ฉันพาไปหรือปล่าว”
พอสิ้นสุดคำพูดของคาลาเมล ฉันก็ถามเรื่องทั้งหมดที่ค้างคาในใจ
“เธอไปทำอะไรมานะ ฉันไม่เจอเธอรู้ไหมว่าเป็นห่วงแค่ไหน แล้วเธอรู้เรื่องทั้งหมดนี้แล้วหรอ”
ฉันรัวคำถามเข้าไปเป็นชุด
“แมรี่ห้ายใจบ้างก็ได้นะ ที่ฉันอยู่ที่นี่ก็เพราะว่าฉันเป็นโปรในด้านคอมพิวเตอร์ฉันคอยช่วยเหลือที่นี่”
คาลาเมลยิ้มให้ฉัน ดูท่าท่างเธอตอนนี้เธอใจเย็นกว่าฉันมาก แล้วเธอก็พูดต่อว่า
“แมรี่ฉันว่าเราควรเข้าประชุมได้แล้วนะ เดียวพ่อคุณทูนหัวของเธอจะว่าฉันเอาอีก”
ฉันหัวเราะกับ สัพพนามใหม่ที่คาลาเมลตั้งให้กับโลกี เราทั้งสองเดินเข้าห้องประชุมด้วยกัน และเราก็โดนโลกีเทศเอายกใหญ่ ในห้องประชุมมีเรื่องอยู่ 3 เรื่องใหญ่ๆ ที่จะต้องคุยกัน ตอนที่อยู่ในห้องประชุมทุกคนทำสีหน้าเครียดกันมาก และเรื่องที่เราคุยหลักๆ ก็คือเรื่องการที่เราจะไปอีกโลกหนึ่ง สรุปเรื่องทั้งหมดในห้องประชุมก็เป็นเรื่องการที่เราจะไปอีกโลกหนึ่งรายชื่อผู้ที่จะต้องไปมี
ชาย
1. โลกี ฟีโนบาร์
2. โรเจอร์ ลูอีส
3. แมคซ์ บุคเซลเลอร์
4. ลีโอ คานอฟ
5. เควิน นาซิเลอร์
หญิง
1. แมรี่ แพททีโคล
2. คาลาเมล เพอร์ซิท
3. โยลิต้า คาเบิดร์
4. เคบี่ วินเชิล
5. โอมีเน่ คอรันดอฟ
เหอะ เหอะ ฉันมาได้ไม่กี่วันก็ซวยเลยแฮะ ทำไมตองเป็นฉันด้วยนะที่ต้องไป แต่อย่างน้อยก็โชคดีที่ได้ไปกับคาลาเมล และโลกี แต่ตอนนี้ฉันจะต้องทำอะไรอีกละเนี่ย
“โลกีพวกเราต้องเตรียมอะไรบ้างละ“
คาลาเมลถามขึ้นมา โลกีหันมามองช้าๆ แล้วตอบคำถามเสียงดัง+กับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
”ไม่ต้องเอาอะไรไป แค่ความสามารถของทุกคนก็เพียงพอแล้ว อีกอย่างที่ฉันต้องบอกทุกคนคือ ไม่ต้องใส่ชุดนักเรียนไป และก่อนไปก็ให้พวกเรามารวมตัวกันที่นี่แล้วจะมีคนพาเราไป”
ทุกคนมองหน้ากัน แล้วโรเจอร์ชายหนุ่มรูปร่างผอมบางใส่แว่นหนาเตอะก็ถามออกมาว่า
“ใครจะเป็นคนพาเราไป แล้วจะไปกันกี่โมง”
มีเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นโดยที่ทุกคนไม่รู้ตัวร่างบอบบางแต่ดูแข็งแกร่งเดินเข้ามาแล้วพูดว่า
“คนที่จะพาพวกเธอทุกๆ คนไปคือฉันเอง”
ทุกๆ คนหันไปทางต้นเสียงแล้วก็มีเสียงอุทานขึ้น
“เรียว”
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้แล้วเธอก็พูดต่อว่า
“ใช้ ฉันเอง นานาทากะ เรียวโกะ ยินดีที่ได้เจอทุกคนอีกครั้ง สวัสดีคะคุณแมรี่ คุณรู้จักเจ้านายของฉัน...... เอ้ ฉันว่าคุณรู้จักเจ้านายดิฉันแล้วกระมังคะ”
แมรี่ทำหน้างงทันทีที่เรียวโกะบอกว่าแมรี่รู้จักเจ้านายของเธอแล้ว
“เจ้านายของคุณฉันจะไปรู้จักได้ยังไงคะ”
แมรี่ถามขึ้นมาทั้งๆ ที่ยังงงอยู่ แต่เรียวนั้นก็ยังคงยิ้มให้เธออยู่เรียวส่ายหัวช้า
“คุณจำนายท่านไม่ได้แล้วหรอคะ”
แมรี่พยักหน้าแทนคำตอบ ซึ่งเรียวก็ยังคงยิ้มอยู่เช่นเคย
“แล้วคุณยังจำสร้อยเส้นนี้ได้มั้ยคะ”
เรียวชูสร้อยสีเงินที่มีขวดใบเล็กเรียวยาวขึ้นมาแมรี่เดินเข้าไปใกล้ๆ ภายในของขวดมีน้ำใสๆ และมีเศษเหล็กที่ดูคล้ายเศษเฟืองลอยอยู่ตรงกลางแต่เศษเฟืองที่เห็นอยู่นั้นถูกหักออกไปครึ่งนึงไม่ว่าจะด้วยอะไรก็แล้วแต่ เธอรู้สึกว่าขวดใบนั้นดูคุ้นตาอย่างประหลาด มือของแมรี่คลำไปในกระเป๋ากระโปรงเธอคลำไปเจอเชือกเส้นหนึ่งเธอค่อยๆ ดึงเชือกเส้นนั้นออกมา แต่สิ่งที่เธอถืออยู่มันคือสร้อยแบบเดียวกับที่เรียวถืออยู่ สิ่งที่ไม่เหมือนกันมีเพียงอย่างเดียวคือ เฟืองที่ลอยอยู่ ถ้าไม่สังเกตให้ดีจะคิดว่าสร้อย 2 เส้นนี้เหมือนกัน แต่แมรี่สังเกตเห็นว่ารอยหยักที่เฟืองไม่เหมือนกัน และถ้านำเฟืองมาประกบกันรอยหยักที่มีอยู่ก็จะหายไปแมรี่เริ่มนึกถึงคนที่ให้สร้อยเส้นนี้แต่มีเสียงๆ หนึ่งดังขึ้นมาขัดจังหวะก่อน
“เรียวฉันว่าเธอน่าจะกลับไปได้แล้วนะ ทักทายกันแค่นี้ก็พอ”
เรียวหันมามองหน้าโลกีแล้วยิ้มให้ เธอกล่าวว่า
“ก็ดีเหมือนกันพรุ่งนี้มากันแต่เช้านะก่อนโรงเรียนเข้าครึ่งชั่วโมง”
แล้วเธอก็หันมาพูดกับแมรี่ว่า
“ไว้คุยกันต่อพรุ่งนี้นะบ้ายบาย”
แมรี่พยักหน้ารับคำแล้วยิ้มให้
จบตอนที่ 3
ฉันหันไปมองผู้หญิงคนนั้น เธอคือคาลาเมลนั้นเองฉันไม่รู้ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ เธอมีส่วนเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไร ฉันอยากรู้มากนะ แต่ไม่กล้าถาม กลัวว่าจะเสียคาลาเมลไป พอฉันจะอ้าปากถามคาลาเมลเธอก็พูดแทรกฉันมาเฉยๆว่า
“เป็นไงบ้าง รู้จักทุกคนในนี้ครบทั้งหมดหรือยัง ถ้ายังจะให้ฉันพาไปหรือปล่าว”
พอสิ้นสุดคำพูดของคาลาเมล ฉันก็ถามเรื่องทั้งหมดที่ค้างคาในใจ
“เธอไปทำอะไรมานะ ฉันไม่เจอเธอรู้ไหมว่าเป็นห่วงแค่ไหน แล้วเธอรู้เรื่องทั้งหมดนี้แล้วหรอ”
ฉันรัวคำถามเข้าไปเป็นชุด
“แมรี่ห้ายใจบ้างก็ได้นะ ที่ฉันอยู่ที่นี่ก็เพราะว่าฉันเป็นโปรในด้านคอมพิวเตอร์ฉันคอยช่วยเหลือที่นี่”
คาลาเมลยิ้มให้ฉัน ดูท่าท่างเธอตอนนี้เธอใจเย็นกว่าฉันมาก แล้วเธอก็พูดต่อว่า
“แมรี่ฉันว่าเราควรเข้าประชุมได้แล้วนะ เดียวพ่อคุณทูนหัวของเธอจะว่าฉันเอาอีก”
ฉันหัวเราะกับ สัพพนามใหม่ที่คาลาเมลตั้งให้กับโลกี เราทั้งสองเดินเข้าห้องประชุมด้วยกัน และเราก็โดนโลกีเทศเอายกใหญ่ ในห้องประชุมมีเรื่องอยู่ 3 เรื่องใหญ่ๆ ที่จะต้องคุยกัน ตอนที่อยู่ในห้องประชุมทุกคนทำสีหน้าเครียดกันมาก และเรื่องที่เราคุยหลักๆ ก็คือเรื่องการที่เราจะไปอีกโลกหนึ่ง สรุปเรื่องทั้งหมดในห้องประชุมก็เป็นเรื่องการที่เราจะไปอีกโลกหนึ่งรายชื่อผู้ที่จะต้องไปมี
ชาย
1. โลกี ฟีโนบาร์
2. โรเจอร์ ลูอีส
3. แมคซ์ บุคเซลเลอร์
4. ลีโอ คานอฟ
5. เควิน นาซิเลอร์
หญิง
1. แมรี่ แพททีโคล
2. คาลาเมล เพอร์ซิท
3. โยลิต้า คาเบิดร์
4. เคบี่ วินเชิล
5. โอมีเน่ คอรันดอฟ
เหอะ เหอะ ฉันมาได้ไม่กี่วันก็ซวยเลยแฮะ ทำไมตองเป็นฉันด้วยนะที่ต้องไป แต่อย่างน้อยก็โชคดีที่ได้ไปกับคาลาเมล และโลกี แต่ตอนนี้ฉันจะต้องทำอะไรอีกละเนี่ย
“โลกีพวกเราต้องเตรียมอะไรบ้างละ“
คาลาเมลถามขึ้นมา โลกีหันมามองช้าๆ แล้วตอบคำถามเสียงดัง+กับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
”ไม่ต้องเอาอะไรไป แค่ความสามารถของทุกคนก็เพียงพอแล้ว อีกอย่างที่ฉันต้องบอกทุกคนคือ ไม่ต้องใส่ชุดนักเรียนไป และก่อนไปก็ให้พวกเรามารวมตัวกันที่นี่แล้วจะมีคนพาเราไป”
ทุกคนมองหน้ากัน แล้วโรเจอร์ชายหนุ่มรูปร่างผอมบางใส่แว่นหนาเตอะก็ถามออกมาว่า
“ใครจะเป็นคนพาเราไป แล้วจะไปกันกี่โมง”
มีเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นโดยที่ทุกคนไม่รู้ตัวร่างบอบบางแต่ดูแข็งแกร่งเดินเข้ามาแล้วพูดว่า
“คนที่จะพาพวกเธอทุกๆ คนไปคือฉันเอง”
ทุกๆ คนหันไปทางต้นเสียงแล้วก็มีเสียงอุทานขึ้น
“เรียว”
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้แล้วเธอก็พูดต่อว่า
“ใช้ ฉันเอง นานาทากะ เรียวโกะ ยินดีที่ได้เจอทุกคนอีกครั้ง สวัสดีคะคุณแมรี่ คุณรู้จักเจ้านายของฉัน...... เอ้ ฉันว่าคุณรู้จักเจ้านายดิฉันแล้วกระมังคะ”
แมรี่ทำหน้างงทันทีที่เรียวโกะบอกว่าแมรี่รู้จักเจ้านายของเธอแล้ว
“เจ้านายของคุณฉันจะไปรู้จักได้ยังไงคะ”
แมรี่ถามขึ้นมาทั้งๆ ที่ยังงงอยู่ แต่เรียวนั้นก็ยังคงยิ้มให้เธออยู่เรียวส่ายหัวช้า
“คุณจำนายท่านไม่ได้แล้วหรอคะ”
แมรี่พยักหน้าแทนคำตอบ ซึ่งเรียวก็ยังคงยิ้มอยู่เช่นเคย
“แล้วคุณยังจำสร้อยเส้นนี้ได้มั้ยคะ”
เรียวชูสร้อยสีเงินที่มีขวดใบเล็กเรียวยาวขึ้นมาแมรี่เดินเข้าไปใกล้ๆ ภายในของขวดมีน้ำใสๆ และมีเศษเหล็กที่ดูคล้ายเศษเฟืองลอยอยู่ตรงกลางแต่เศษเฟืองที่เห็นอยู่นั้นถูกหักออกไปครึ่งนึงไม่ว่าจะด้วยอะไรก็แล้วแต่ เธอรู้สึกว่าขวดใบนั้นดูคุ้นตาอย่างประหลาด มือของแมรี่คลำไปในกระเป๋ากระโปรงเธอคลำไปเจอเชือกเส้นหนึ่งเธอค่อยๆ ดึงเชือกเส้นนั้นออกมา แต่สิ่งที่เธอถืออยู่มันคือสร้อยแบบเดียวกับที่เรียวถืออยู่ สิ่งที่ไม่เหมือนกันมีเพียงอย่างเดียวคือ เฟืองที่ลอยอยู่ ถ้าไม่สังเกตให้ดีจะคิดว่าสร้อย 2 เส้นนี้เหมือนกัน แต่แมรี่สังเกตเห็นว่ารอยหยักที่เฟืองไม่เหมือนกัน และถ้านำเฟืองมาประกบกันรอยหยักที่มีอยู่ก็จะหายไปแมรี่เริ่มนึกถึงคนที่ให้สร้อยเส้นนี้แต่มีเสียงๆ หนึ่งดังขึ้นมาขัดจังหวะก่อน
“เรียวฉันว่าเธอน่าจะกลับไปได้แล้วนะ ทักทายกันแค่นี้ก็พอ”
เรียวหันมามองหน้าโลกีแล้วยิ้มให้ เธอกล่าวว่า
“ก็ดีเหมือนกันพรุ่งนี้มากันแต่เช้านะก่อนโรงเรียนเข้าครึ่งชั่วโมง”
แล้วเธอก็หันมาพูดกับแมรี่ว่า
“ไว้คุยกันต่อพรุ่งนี้นะบ้ายบาย”
แมรี่พยักหน้ารับคำแล้วยิ้มให้
จบตอนที่ 3
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น