คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : part 9 ข้าวห่อไข่ในวันคริสต์มาส
ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ราเมงเส้นสุดท้ายถูกดูดลงไปรวมอยู่กับเพื่อนของมันเป็นที่เรียบร้อย ตามด้วยยกชามขึ้นสดน้ำซุปจนเกลี้ยงไม่เหลือซักหยด
เอิ๊กกกกกกกกกกกกก ผมเลอยาว ยาว ไล่ลมในกระเพาะออกจนหมด จึงวางชามลงไปที่เดิม และนั้นผมถึงได้เห็น
ว่าคนที่ผมกำลังรออยู่ยืนมองผมด้วยสีหน้าพิลึก และชายคนนั้นก็ไม่ไดเปิดโอกาสให้ผมได้ถามว่าทำไม เขาส่งซองเอกสารสีน้ำตาลให้ผมรับ แล้วออกไปโดยไม่พูดอะไร
ผมที่น่าจะอารมณ์ดีเพราะได้กินราเมงอาหารโปรดอย่างทุกครั้งกลับรู้สึกหงุดหงิด บาทหลวงที่น่าเคารพกำลังทำให้ตีนกาและรอยย่นบนหน้าผมเพิ่มขึ้น
“นี้คุณ ทำหน้าแบบนั้น มันหมายความว่ายังไง” ผมตามออกมาตะโกนถามเพื่อขอคำอธิบาย
“คุณไม่ได้ยินที่ผมถามเหรอไง” บาทหลวงที่น่าเคารพก็ยังเดินไม่หยุด แต่ก็ไม่เป็นไร ขาของผมที่ที่น่าจะยาวกว่าอยู่สักหน่อยน่าจะเดินตามทันได้ไม่อยาก และถ้าผมวิ่งละก็แน่นอนว่าต้องตามทันอยู่แล้ว ก็เพราะว่าอีกฝ่ายเดินอยู่นะซิ
ผมเร่งฝีเท้าสุดแรงเกิด
มือของผมคว้าไหล่ของเขาไว้ได้ และดึงให้เขาหันมาทางผม สีหน้าของพ่อบาทหลวงที่น่าจะเคารพ ย้ำนะครับว่าแค่น่า เพราะตอนนี้ผมเริ่มจะไม่อยากเคารพแล้วนะสิ
“คุณหูหนวกรึไง ผมตะโกนถามคุณจนคอแทบแตก ถึงไม่ได้ยิน เอ๊ะ..รึว่าคุณเป็นใบ้ อยากจะตอบแต่พูดไม่ได้ หรือถ้าพูดกับผมแล้วดอกพิกุลมันจะล่วงออกมารึยังไง หน้าหล่อ ๆ ของผมมันไปทำอะไรให้ ถึงได้ทำหน้าพิลึกตั้งแต่เมื่อตะกี้ แล้วก็ยังไอ้สีหน้าไม่พอใจตอนนี้อีกห๊า~ DADADADADA”
ผมยิงคำถามใส่ยาวเหยียดชนิดไม่เว้นช่องว่างให้ได้ตอบ จนผมเริ่มจะเหนื่อยเองแล้วละ
“คุณหมดคำถามแล้วใช่ไหม” ก็ไม่เห็นจะมีดอกพิกุลล่วง
“อืม” ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
“มีอะไรจะพูดอีกไหม”
“ไม่อ่ะ” ผมส่ายหน้า ตอนนี้เหนื่อยจนพูดไม่ออก
“ดี คุณจะได้ไปทำความสะอาดห้องหนังสือที่คุณทำสกปรกไว้”
“แค่กินราเมงสกปรกตรงไหน” ผมถามหลังจากอาการหอบดีขึ้น
“อุปกรณ์ อยู่ในห้องเก็บของนั้น” ผมมองตามนิ้วที่ชี้ตรงไป ห้องเก็บอยู่ตรงสุดทางเดิน
“ ไปจัดการทำความสะอาดให้เรียบร้อย แล้วอีกครึ้งชั่วโมงผมจะมาดู” หลังจากสั่งเสร็จก็หันหลังเดินจากไป
“ดะ..เดี่ยว สิ ทำไม...ผม ต้องทำตามคำสั่งคุณด้วย” มินอูหันหลังกลับมามองนิดนึง
“แล้วจะกรุณามากถ้าคุณจะไม่เอาอะไรเข้าไปกินในนั้นอีก”
“คิดว่าหล่อกว่าฉันรึไง ถึงกล้ามาสั่ง ฝันไปเถอะ ฉันนี้แหละหล่อที่สุด”
5 นาที ต่อมา
คิมดงวาน เปิดประตู เดินเข้ามาในห้องหนังสือ พร้อมอาวุธครบมือ หรืออาจจะเกินมือเสียด้วยซ้ำ อันประกอบได้ด้วย ถังน้ำขนาด 10 ลิตร บรรจุน้ำอยู่ ครึ่งถังพร้อมด้วยผ้าพื้นเล็กสำหรับเช็ดโต๊ะอยู่ที่มือซ้ายกับไม้มอบถูพื้น
ไม่กวาดพร้อมกับที่โกยอยู่ในมือขวา และไม้ปัดขนไก่คาบไว้ที่ปาก กะถุงดำที่หนีบไว้ที่จักกะแร้
เขาจ้องมองไปที่โต๊ะหนังสือที่ก่อนหน้านี้ถูกเขาใช้เป็นโต๊ะอาหาร
ชามราเมงเปล่า 5 6 ใบ กองอยู่บนโต๊ะ และมีกระจายอยู่กับพื้นบ้างเพราะเขาเผลอเอามือไปปัด บวกกับน้ำราเมงที่กระจายเป็นเม็ดเล็ก ๆ อยู่ตามโต๊ะ แล้วก็พื้น จากการดูเส้นราเมงในชามเข้าปาก มีกองใหญ่ ๆอยู่บ้างก็แค่ประ ปราย เพราะเผลอทำหก ก็ไม่เห็นว่าจะสกปรกตรงไหน
อ้อ! มีทิชชูเปื้อนน้ำมูกอยู่อีกสองสามชิน สกปรกขึ้นมานิดนึงก็ได้ เพราะทิชชู่เปื้อนน้ำมูกถือเป็นขยะติดเชื้อ
คิมดงวานลงมือทำความงามสะอาดตามคำสั่ง โดยที่ตัวเองก็ไม่เขาใจว่าทำไมต้องทำตาม เป็นใครก็ไม่รู้จัก รู้แค่ว่าชื่อจริง อีมินอู ชื่อเล่น มินบง เป็นบาทหลวง เป็นเพื่อนสนิทกับเอริคตอนเรียนมหาลัย สูง 175 เซนติเมตร หนัก 60 กิโลกรัม ความสามารถพิเศษ คือ ร้อง และก็เต้นเบรกแดนซ์ เป็นข้อมูลที่ได้จากความสามารถในการท่องอินเตอร์เน็ตของเขามาล้วน ๆ
เขาทำความสะอาดไปก็บ่นนู้ บ่นนี้ไปเรื่อย ตั้งแต่เรื่องเล็กเท่าขี้ผงงไปจนถึงเรื่องใหญ่เท่าช้างแมมมอธ แล้วก็มีบ้างที่แวะเวียนมาบ่นถึงคนที่บอกไม่รู้จัก แต่ดันรู้ข้อมูลมาซะระเอียดยิบ เรียกว่าพูดไปทำงานไปตลอดเวลา จนในที่สุดเวลา ครึ่งชั่วโมงก็หมดไป
ห้องหนังสือกลับมาสะอาดเหมือนเดิม คิมดงวานมองอย่างภาคภูมิใจในฝีมือการทำความสะอาดของตัวเอง
“ฝีมือใช่ได้นิ นึกว่าจะดีแต่ทำสกปรก” อีมินอูกลับมาพร้อมกับยืนขวดน้ำให้
“ก่อนหน้านี้ ก็ไม่ได้สกปรกอะไรมากมาย” เขารับขวดน้ำขึ้นดื่ม ไม่อยากจะรับมาหรอกแต่มันหิว
“คุณรีบกลับไปบ้านอ่านเอกสารพวกนั้นเถอะ หลังปีใหม่คุณต้องเข้าประชุมแทนเอริค” ใช้เสร็จก็ไล่กันเลยเหรอะ
“ผมยังอยากรู้ ว่าทำไมคุณต้องทำหน้าพิลึก แล้วก็ไม่พอใจใส่ผมด้วย”
“แต่ตอนนี้ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว”
“ถึงยังงั้น ผมก็ยังกลับไม่ได้อยู่ดี”
“ใครเขาไปรั้งคุณไว้ ละ”
“ผมไม่มีบ้านให้กลับ ไม่มีที่พัก ไม่มีที่ซุกหัวนอน บาทหลวงผู้ใจบุญคงไม่ใจร้ายปล่อยให้ผมนอนข้างถนนหรอกใช่มั้ย”
“ไปนอนโรงแรมก่อนซิ แล้วค่อยหาที่พัก”
“ค่าโรงแรมมันแพง”
“ที่ราคาถูก ๆ ก็ มี ผมจะแนะนำให้”
“ผมขอค้างกับคุณซักคืนก่อนไม่ได้เหรอ”
“แค่คืนเดี่ยว คืนเดี่ยวเท่านั้นนะ”
.
..
…
ช่วงดึกของวัน
“โอ้ยยยยยยย ไม่ไหวแล้ว ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย...”
คิมดองวานกำลังปวดเศียรเวียนเกล้าอยู่กับเอกสารเกี่ยวกับ การบริหาร การจัดการ การดำเนินงาน ผลประกอบการในแต่ละปีของบริษัท และอีกจิปาถะ ที่ผู้บริหารจำเป็นต้องรู้ อ่านมาตั้งหลายรอบแล้วก็ยังไม่เข้าใจ
อีมินอูที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพื้นขาวพันกายท่อนร่าง สองมือเช็ดผมที่เปียกให้แห้ง เดินมายังต้นเสียง เขากระชากเอกสารที่อยู่ในมือดงวานขึ้นดู
“เขาใจอยากตรงไหน แอนดี้ก็อธิบายไว้อย่างละเอียด อ่านปราดเดี่ยวก็รู้เรื่อง”
“ฉันจบด้านอาหารมานี้ ไม่ได้จบบริหารอย่างพวกคุณ ยิ่งอ่านยิ่งปวดหัว ถ้าคุณอ่านแล้วเขาใจก็ช่วยอธิบายให้พังหน่อยซิ”
“ทำไมต้องช่วย ผมไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรสักหน่อย”
“นึกว่าสงสารลูกนกลูกกา หรือลูกหมาลูกแมวก็ได้”
“เฮ้ย~” มินอูถอนหายใจยังไงก็ต้องช่วยใช้มั้ยเนี้ย “เดี่ยวผมไปแต่งตัวก่อนแล้วกัน ”
“ระหว่างนี้ผมจะทำของสูตรพิเศษ แสนอร่อย ๆ ให้คุณกินนะ”
“ขอบอกไว้ก่อนนะว่า ผมไม่เอาราเมง”
หลังจากอีมินอูเดินกลับเข้าห้องไปแต่งตัว ดงวานก็จัดการเตรียมอาหาร เขาเปิดตู้เย็มมองหาวัตถุดิบที่จะทำเป็นอาหารมื้อค่ำได้
“ดูจากที่พักก็เป็นคนมีอันจะกิน แต่ไงในตู้มีแต่ไข่ แถมเหลือแค่ 4 ฟอง อีกตั้งหาก กับมะเขือเทศ หอมใหญ่ แครอท เหี่ยว ๆ ไม่รู้ซื้อมาแต่ชาติปางไหนอยู่อีกนิดหน่อย แล้วจะทำอะไร อร่อย ๆ ให้กินได้กันละเนี้ย”
ดงวานบ่นกระปอดกระแปด เพราะวัตถุดิบที่มีน้อย แต่ก็ไม่ได้ล้มเลิกความตั้งใจ ด้วยประสบการณ์ด้านอาหารที่สะสมมาหลายขวบปี เดงวานก็คิดเมนูอาหารแสนอร่อยที่จะทำให้อีมินอูกินได้ไม่ยาก ขอเพียงหาวัตถุดิบ กับเครื่องปรุงอีกสองสามอย่างเจอก็เรียบร้อย แล้วจากการค้นมันทุกตู้ดงวานก็หามาได้จนครบ คิมดองวานแสดงฝีมือทันที
.................
ผมนั่งอ่านเอกสาร แทนเพื่อนของเอริค อยู่พักใหญ่ หมอนั้น ชื่อว่า คิมดงวาน ปล่อยครั้งที่ผมแอบชำเลืองมองเขาขณะทำอาหาร สายตาที่มุ่งมั่นและความตั้งอกตั้งใจทำให้ผมอดนึกถึง ใครอีกคน
“Merry Christmas” ของขวัญชิ้นเล็กถูกยิบยื่นให้เด็กหนุ่มที่เปิดประตูรับด้วยความแปลกใจ คนส่งให้ยิ้มจนตาปิด
“ไหนว่าคืนนี้พี่งานไงฮะ”
“จะปล่อยให้แฟนตัวเองฉลองคริสมาส คนเดี่ยวได้ยังไงละ รับของขวัญไปซิ”
“ขอบคุณนะฮะ แต่ผมไม่ได้เตรียมอะไรให้พี่เลยอ่ะ” ดีใจที่ได้รับของขวัญ แต่ก็รู้สึกผิดที่ไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้
“ไม่เป็นไรหรอก พี่เองก็ไม่คิดว่าจะเสร็จเร็ว แค่ได้อยู่กับนายในวันคริสต์มาสพี่ก็พอใจแล้ว”
“ทำเหมือนว่าทุกวันไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างงั้นแหละ”
“ไม่เอาน่า นายนี้ชอบคิดมากอยู่เลื่อย พี่ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร”
“ถึงยังงั้นก็เถอะ ผมน่าจะมีอะไรพิเศษ ๆ ให้พี่บ้าง ยิ่งในโอกาสพิเศษแบบนี้ด้วย”
“ตัวนายไง พิเศษที่สุดแล้วสำหรับฉัน”
“อ๊ะ ..พี่พูดไรเนี้ย” แอนดี้เขินจนหน้าแดง เฉไปเรื่องอื่น “พี่ยังไม่ได้ทานอะไรมาใช่มั้ยฮะ พี่นั่งรอเดี่ยวนึงนะ ผมจะทำอะไรมาให้กิน”
“แอนดี้ ขอยืนยันนะว่าตัวนายเป็นของขวัญวันคริสต์มาสที่วิเศษที่สุด”
“ไม่อนุญาตฮะ”
วันนี้ก็เป็นวันคริสต์มาสเหมือนกับวันนั้นเลยซินะ ทั้งที่ผ่านมาแล้วตั้งเกือบ 7 ปี อีกแค่ 6 วันเท่านั้นเอง ในวันคริสต์มาส ฉันอยากกินข้าวห่อไข่ ฝีมือนายมากที่สุดแอนดี้ หวังว่าวันนี้นายคงไม่ได้กำลังทำให้คนอื่นกินอยู่หรอกนะ
“มาแล้ว ๆ อาหารสุดพิเศษ จากมิสเตอร์คิม แท่น แถ๊น แทน แท๊นนนน ข้าวห่อไข่สูตรพอเพียง” คิมดงวานยกข้าวห่อไข่สูตรของเขามาเสิร์ฟให้ถึงที่
“เนี้ยนะ ไม่เห็นจะพิเศษตรงไหน ” ก็ของในตู้ มันมีเท่านี้นิ
“จะไปไหนนะ ไม่กินก่อนเหรอ”
“ไม่ละง่วงนอน”
“แล้วที่จะช่วยละ”
“ไว้พรุ่งนี้ก็แล้วกัน”
“อะไรของเขา” ดงวานยกมือขึ้นเกาหัวแกร๊ก ๆ แล้วคืนนี้จะให้เรานอนตรงไหน
...................................................................................................
ความคิดเห็น