คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : part 6 น้องชายที่หายไป
ขายาวก้าวเข้ามาในห้อง สุดปลายสายตาคือ เตียงนอนขนาด 5-ฟุต-ทุกครั้งที่เหนื่อจากการทำงาน-ทุกครั้งที่มีปัญหาหรือเรื่องราวที่ต้องคบคิดมากมาย-ชายหนุ่มจะกระโดดขึ้นเตียง คว้าหมอนเก่าๆ ใบนึงขึ้นกอด แล้วหลับตาเพื่อทิ้งปัญหาและเรื่องราวที่น่าปวดหัวนั้นไปให้หมด วันนี้ก็เช่นกันเตียงนอนและหมอนใบเก่าคงทำหน้าที่ของมันอย่างสมบูรณ์ ต่างกันก็เพียงคนที่นอนบนเตียงไม่ใช่เขา
ร่างสูงเดินไปหยุดอยู่ปลายเตียงหยิบเจ้าผ้าห่มแสนซนที่ทิ้งหน้าที่ให้ความอบอุ่นมานอนเล่นอยู่ข้างล่าง ขึ้นห่มให้ร่างบางเหมือนตอนที่เขาเพิ่งออกจากห้องไป ก่อนที่เจ้าตัวจะลากเอาเก้าอี้ไม้ในห้องขึ้นนั่ง หันหน้าเข้าหาผนักเฝ้าไม่ให้เจ้าผ้าห่มตัวดีทิ้งหน้าที่ไปไหนอีก แต่ดูจะเป็นการเฝ้าคนหลับซะมากกว่า ก็สายตาของเขาไม่ได้มองไปที่ผ้าห่มเลยแม้แต่น้อย แล้วริมฝีปากก็อ่อยเรียกคนบนเตียงด้วยสรรพนามที่แปลกหู
“ออมม่า” แขนยาวยืนออกไปลูบไล้ผิวหน้านวลบนเตียง เขาไม่ได้เรียกคนบนเตียงด้วยสรพนามมานานกี่ปีแล้วนะ 10 ปี 12 ปี ไม่ซิมันนานกว่านั้น จอนจินพ่นลมหายใจระบายความอัดอั้นในใจที่ไม่อาจจะโทษใครได้ ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาแล้วไม่เสียไป ครั้งนึงเขาต้องเสียพ่ออันเป็นที่รัก แต่ได้พี่ชายที่รักเขามาก ๆ มาแทนที ถึงจะไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆ ความรักที่พี่ชายคนนั้นมอบให้ก็มากพอที่จะชดเชยสิ่งที่เขาเสียไป แม้มันจะมาจากอะไรก็ตาม และอีกครั้งเขาต้องแลกทุกสิ่งทุกอย่างที่มี เงินทอง ความสุขสบาย หรือแม้แต่พี่ชาย กับการได้ปกป้องคนที่เขารัก เมื่อนึกถึง 15 ปีที่แลกมา มันชั่งไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย นอกจากมันจะไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ คน ๆ นี้ยังไปรักคนอื่นซะอีก
ระหว่างที่มองใบหน้าสวยบนเตียงด้วยอาการเซ็ง ๆ ฉับพลัน จอนจินก็อุทานชื่อใครบางคนขึ้นมาอย่างมีสาเหตุ
“แอนดี้ !!” ชายหนุ่มยกมือขึ้นขยี้ตา เขาเห็นหน้าแอนดี้ซ้อนกับใบหน้าสวยของฮเยซองอย่างประหลาด แต่ที่น่าหน้าแปลกกว่า คือ ทำไมเขารู้สึกสองคนนี้คลายความคล้ายกัน “แล้วมันอะไรละ” จอนจินเฝ้าถามตัวเองในใจ จนจวนเจียนจะได้คำตอบ หากแต่ก็มีเสียมาทำลายสมาธิสะก่อน
..
...
“ไม่ ไม่ ม่ายยย..........” ร่างบางสะดุดตื่น เม็ดเหงื่อพุดขึ้นเต็มใบหน้า
“คุณชาย” จอนจินถลาเข้าหาคนที่เตียง
“จอนจินฉัน ฝันถึง..”
“นายน้อย” จอนจินเอ่ยถึงคนในฝันโดยไม่ต้องรอให้อีกคนพูด แล้วก็เป็นจริงเมื่อฮเยซองพยักหน้ารับ
“คุยชายไม่ได้ฝันถึงมันตั้งนานแล้วนี้ครับ แล้วทำไมจู่ ๆ ”
“ฉันก็ไม่รู้หรอก แต่พักนี้ฉันฝันถึงเขาบ่อย ๆ”
“มีใครมาพูดอะไรให้คุณชายไม่สบายใจหรือเปล่า”
“ใคร! เรื่องนี้มีแค่ฉันกับนายที่รู้” เมื่อหาไม่ได้ถึงสาเหตุทั้งคู่จึงพากันเงียบ
“จอนจิน น้องอาจจะฉันยังมีชีวิตอยู่” ฮเยซองพูดอย่างมีความหวัง
“หรืออาจจะตายไปแล้วก็ได้นะครับ”
“จอนจิน !!”
“ผมพูดแบบนี้เพราะไม่ให้คุณชายผิดหวัง ตอนที่นายน้อยหายตัวไปนายท่านกับคุณชายก็ตาหาจนแทบผลิกแผ่นดินอยู่ตั้ง 3-4 ปี ก็ยังตามหาไม่เจอ มันไม่ง่ายเลยนะครับที่จะตามหา ยังจะมีชีวิตอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้” ใช่เขามีรู้ว่าคุณชายปราถนาจะเจอนายน้อยมากแค่ไหน แต่เขาก็จำเป็นต้องพูดเพื่อตัดความหวังอันน้อยนิดนั้น
20 ปีที่ผ่านมา เขาแอบตาหานายน้อยอย่าง ๆ ลับ โดยไม่บอกให้คุณชายรู้ ด้วยคำพูดประโยคเดียว “การได้ปกป้องนายมันทำให้ฉันมีชีวิตอยู่ได้” ฟังแล้วเขาชั่งมีค่ากับพี่ชายคนนี้เสียเหลือเกิน แต่แท้ที่จริงเขามีค่าเพียงแค่เป็นตัวแทนใครอีกคนที่คุณชายไม่อาจปกป้องเอาไว้ไม่ได้ ไม่ว่าเขาจะพยายามเปลี่ยนฐานะตัวเองไปเป็นอะไร ในความคิดของคุณชาย เขาก็ยังคือน้องชายที่ต้องปกป้องเพื่อชดเชยกับความผิดผลาดในอดีต เพื่อลบเงาของนายน้อยออกไปเขาจึงต้องหาตัวนายน้อยให้เจอ
การไปทำงานเป็นโฮสต์ ก็เป็นส่วนหนึ่งด้วยเช่นกัน เมื่อหลายปีก่อนเขาสืบรู้มาได้ว่า หนึ่งในคนที่จับตัวนายน้อยไปทำงานเป็นพนักงานดูแลไวน์ที่อยู่ที่คลับ NC Club เขาจึงแฝงตัวเข้าไปเพื่อตีสนิท จนตาแก่นั้นมีอะไรก็เล่าให้ฟัง และสิ่งที่เขาได้รู้ คือ ไม่วันที่เขาจะรบเงาของนายน้อยออกไปได้
“จอนจิน ฉันอยากจะรองหาเขาอีกซักครั้ง”
“แต่ว่านายน้อย......” เขาจะบอกคุณชายได้อย่างไรว่านายน้อยตายไปแล้ว แต่คุณชายจะรับได้เหรอหากต้องผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีก
“ฉันเชื่อว่าน้องยังไม่ตาย เขาต้องมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่ง” จอนจินรู้สึกสับสนจะพูดก็ไม่ได้ จะไม่พูดก็ไม่ได้ เรื่องของแอนดี้ก็เรื่องหนึ่งแล้วที่ทำให้คุณชายเสียใจ แล้วยังจะเรื่องนายน้อยอีก ถ้าจะพูดอะไรออกไปก็คนนี้ต้องถูกกลืนหายไปกับกองทุกแน่ ๆ
“คุณชายจะให้ผมทำอะไรก็บอกมาเลยครับ”
“จอนจิน ขอบใจนะ ขอบใจ” จอนจินได้ยิ้มรับคำขอบคุณ ด้วยดวงตาที่เศร้าอยู่ลึก ๆ ยิ่งเห็นแววตาที่มีความหวังเขาก็ยิ่งรู้สึกแย่ เอาเถอะรอให้เรื่องขงแอนดี้คลี่คลายแล้วคอยบอกคงไม่สาย
“แล้วคุณชายจะเริ่มต้นจากตรงไหน”
“อเมริกา”
“อเมริกา !!” จอนจินพูดถวนเพื่อให้แน่ใจว่าฟังไม่ผิด
“ใช่”
“ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะตามหาคนที่รู้แค่ชื่อ กับวันเดือนปีเกิดในต่างแดนแบบนั้น”
“ฉันมีรูปถ่ายตอนเขาเด็ก ๆ นะจอนจิน”
“คุณชายครับในโลกนี้ไม่ใช่ว่าจะทุกคนนะครับที่โตแล้วจะหน้าตาเหมือนเดิม มันยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรซะอีก”
“ฉันรู้”
“แล้วทำไมคุณชายยังจะเริ่มจากที่นั้น”
“เพราะฉันเริ่มฝันถึงน้องอีกครั้งตอนที่ไปอเมริกา”
“(+_+)??”
“นายทำหน้างงทำไม”
“ก็เหตุผลมัน..” จะแค่นี้จริง ๆ เหรอ รู้สึกเหมือนยังเหตุผลอื่นซ้อนอยู่
“นายอย่าทำหน้าสงสัยให้มากนักเลย ปกติไม่เห็นจะเคยสงสัยอะไร ไปอาบน้ำได้แล้ว เรายังมีอะไรให้ต้องทำกันอีกเยอะ ”
.
.
“ยังจะนั่งนิ่งอยู่อีก” มือเรียวตีเบา ๆ ที่แขน “นายยังไม่อาบฉันอาบก่อนนะ เตรียมเสื้อนายไว้ให้ด้วยละฉันขอยืมก่อนขี้เกียจกลับไปที่ห้อง แปลงสีฟันด้วยนะ” จอนจินมองตามฮเยซองที่เดินเข้าห้องน้ำไปด้วยสีหน้างง
.
..
...
2 ชั่วโมง ผ่านไป (อาบน้ำกันนานจริงหนอ ใครจะวิ่งผ่านน้ำเมื่อแกรละ)
“คุณชายคิดจะทำอะไรอยู่หรือเปล่า” จอนจินถามขณะเดินมาตามทางเดิน
“คิด!” ฮเยซองหันมองจอนจิน อมยิ้มเล็กน้อย “ยิงปืนนัดเดี่ยวได้นกสองตัวไง”
“ยังไงครับ”
“เราจะเริ่มตาหาน้องฉันที่อเมริกาใช่ไหม” จอนจินพยักหน้า “ เราจำเป็นต้องให้คนที่นั้นช่วย”
“พี่เอริค”
“ถูกต้อง เรื่องแบบนี้นายก็ฉลาดเหมือนกันนิ นึงว่าจะเก่งเฉพาะเลขซะอีก”
“แล้วมันได้นกสองตัวตรงไหน” นั้นไงชมอยุ่แมบ ๆ เริ่มโง่ขึ้นมาเชียว
“ฉันจะพูดให้แอนดี้ เหมือนขอคำปรึกษา”
“/(-_-)??”
“หยุดทำหน้างงก่อนได้ไหม ฉันยังพูดไม่จบเลย เจ้าอีทีนะถ้าขอให้ช่วยมันต้องเล่นท่ามากไม่ช่วยฉันง่าย ๆ ถ้าเป็นแอนดี้ หมอนั้นนะน่ารักแค่พูดว่าจะตามหาน้อง แอนดี้ก็ต้องเสนอตัวช่วยอยู่แล้ว”
“แล้วไงครับ”
“พูดตั้งขนาดนี้ยังไม่เข้าใจอีกเหรอไง”
“(((_-(-_-)-_)))??”
“นายนะมันเก่งเฉพาะเลขกับกีฬาจริง ๆ นั้นแหละ ฉันก็จะมีข้ออ้างได้ใกล้ชิดกับแอนดี้ยังไงละ ส่วนเอริคถึงตอนนั้นก็ต้องยื่นมือมาเข้ามาจุ้นเอง เพราะหมอนั้นไม่ปล่อยให้แอนดี้มาคลุกคลีกับฉันนาน ๆ เหรอ”
“คุณชายก็จะได้ทั้งตามหาน้อง แล้วได้ใกล้ชิดแอนดี้” ส่อแววไม่ดีแล้วไง
“ใช่”
“แล้วความใกล้ชิดและความสงสารก็จะให้แอนดี้รักคุณชาย”
“ก็ทำนองนั้นแหละ”
“มันจะดีเหรอ”
“ทำไม นายเป็นคนบอกให้ฉันทำให้แอนดี้รักให้ได้เอง” พอแอนดี้รู้ความจริงเรื่องเอริคจะได้ไม่ต้องเสียใจ” ก็ตอนนั้นเขายังไม่ได้คุยกับแอนดี้
“ครับ ๆ แล้วให้ผมทำอะไรละ”
“นายเหรอ ก็ออกปฏิบัติการภาคสนามกับเอริคไง แล้วก็จับตาดูเอริคไว้อย่าให้เข้ามาขัดจังหวะฉันกับแอนดี้ รีบไปเถอะฉันอยากเจอแอนดี้เร็ว ๆ” จอนจินหยุดยืนมอง ฮเยซองที่เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
.
..
…
ปัง ปัง ปัง เสียงฝ่ามือฟาดลงบนประตูดังเป็นระรอก มันคงไม่เงียบไปง่าย ๆ ถ้าคนข้างในไม่ลุกขึ้นมาเปิด
แอนดี้ลืมตาที่หนักอึ้ง หรี่มองนาฬิกาแขวนบนพนัง บ่าย 3 นี้เขาหลับไปนานขนาดนี้เชียว แต่ทำไมนะมันถึงไม่อยากจะตื่นเลย แอนดี้พยายามขยับกายที่แสนจะเจ็บปวดให้ลุกขึ้น แต่ก็ทำได้ลำบาก แถมมือที่กอดเขาไว้ยังทำให้ลุกยากเข้าไปอีก
“จะไปไหนแอนดี้” คนข้างกายถามทั้งที่ ไม่ลืมตา มีกระแสจิตหรือไงนะ (ก็เขาเป้นอีทีนะค่ะ)
..
“มีคนมาเคาะประตู พี่หูหนวกหรือไงถึงไม่ได้ยิน” แอนดี้พูดพร้อมกับสบัดหน้าหนีไปอีกทาง หากแต่เอริคก็จับหน้างอ ๆ ให้หันกลับมาสบตา
“นายนอนอยู่นี้แหละเดี่ยวฉันไปเปิดเอง” ชายหนุ่มจูบลงบนหน้าผากคนตัวเล็กเบา ๆ ก่อนดึงเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมคนตัวเล็กไว้จนถึงคอ จึงค่อยลุกลงจากเตียงคว้ากางเกงนอนที่พื้นมาใส่สะก่อน เดินไปเปิดประตู
.
.
“คุณชายพอเถอะ ครับ เจ็บมือเปล่า ๆ พี่เอริคกับ แอนดี้คงยังไม่ตื่น”
“ไม่ !” ใบหน้าสวยหันมาตวาดเสียงเขียว เมื่อกี่อารมณ์ดีอยู่แท้ ๆ เพราะไอ้ประตูบ้ามันไม่ยอมเปิดออกซักที่ผลานให้คิดเลยเทิด เมื่อคืน สองคนข้างทำอะไรกันถึงป่านนี้ยังไม่ตื่น
ปัง ปัง ปัง เพลี๊ยะ !?! ฝ่ามือที่ฟาดไปเต็มแรงที่ใบหน้าคมของคนที่มาเปิด แต่เจ้าของใบหนานั้นก็ไม่ได้สะทกสะท้านกับแรงปะทะนี้ซักเท่าไหร่
“ทำไมมาเปิดช้านัก เพิ่งจะตื่นกันหรือไง” คนฟาดฝ่ามือก็ไม่สะทกสะท้านเหมือนกันแฮะ
“ก็อย่างที่เห็น”
“แอนดี้ละ ตื่นแล้วใช่ไหม”
“อืม อยู่ที่เตียง มีไร” เอริคเอ่ยออกมาเสียงเรียบ สร้างความแปลกใจให้ฮเยซอง ด้วยประโยคที่ใช่และน้ำเสียง และแววตาต่างจากครั้งก่อน ๆ
“ฉันมีเรื่องจะปรึกษากับเขา ขอเข้าไปหน่อยซิ”
“เดี่ยว” เอริคยื่นแขนกันประตู “ไว้คุยกันข้างล่างไม่ได้หรือไง”
“มีอะไรหรือเปล่า”
“แล้วทำไมไม่ให้เข้า บ้าน ก็ บ้านฉัน ไม่ต้องขอนายก็ได้ที่จริง”
“อะ อะ แอนดี้ เอ่อ…”
“พี่ฮเยซอง หรือฮะ เข้าเถอะผมตื่นแล้ว” ฮเยซองที่แสนจะรำคาญอีทีติดอ่าง พอได้ยินเสียงคนข้างในอนุญาตให้เข้าก็สาวเท้าเข้าห้อง โดยมีจอนจินตามติด ๆ ตามด้วยเอริคที่ตะโกนไล่หลัง
“จอนจินนายนะ เอามือปิดตาไว้ก่อน”
..............................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น