คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : part 5 นายเป็นของฉัน เข้าใจมั้ย
ขออภัยในความไม่สะดวกหากท่านต้องการอ่าน ตอนต่อไปนี้ กรุณากดCtrl+A ไม่เหมาะสำหรับเด็กอายุต่ำกว่า 15 ปี
ผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณ
ในยามวิกาลที่มีแต่ความมืดมิด นอกจากแสงไฟที่ถูกปิดไปตั้งแต่ช่วงดึกให้ความสว่าง ยังมีแสงสีเหลืองนวลจากดวงจันทร์กลมโตที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้า แม้แสงนี้จะมิอาจเทียบเทาแสงจากดวงอาทิตย์ แต่ก็สว่างพอให้ร่างเล็กที่เดินฝ่าความมืดมาถึงห้องอย่างปลอดภัยโดยไม่ตกบันได หรือสะดุดเตะอะไรซะก่อน
มือเล็กบรรจงบิดลูกบิดประตูอย่างเบามือ ใช้แรงที่มีอยู่ไม่ถึง 1 ใน 10 ดันให้ประตูบานไม้สีเข้มแหง้มออกเป็นช่องพอให้ตัวเองลอดได้ แล้วจึงปิดมันอย่างเบาที่สุด เพื่อไม่ให้รบกวนคนที่นอนหลับกรนอยู่บนเตียง ร่างเล็กค่อย ๆ ย่องเบา ผ่านเตียงนอนไปยังห้องน้ำ โดยที่สายตาคอยชำเรื่องมอง คนบนเตียงที่ยังคงนอนนิ่งสนิท ร่างเล็กจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก ค่อยถอดเสื้อกันหนาวตัวหนาออกแขวน หากแต่เสียงถอนใจนี้คงดังมากเกินไป เสียงคนที่หลับนิ่งอยู่เมื่อครู่จึงดังขึ้น
“นายไปไหนมา” เอริคที่เฝ้ามองพฤติกรรมของแอนดี้ตั้งแต่ต้น เดินออกจากมุมมืดของห้องที่แสงจันทร์ส่องไม่ถึง
“พี่เอริค” แอนดี้หันกลับมาเห็นเอริคไม่อยู่บนเตียง ก็ยิ้มเจือน
“นายไปไหนมา” เอริคยังถามคำถามเดิมซ้ำด้วยเสียงที่แอนดี้รับรู้ได้ว่าคนตัวใหญ่นี้คงไม่พอใจที่เขาหายไปโดยไม่บอก
“ผมนอนไม่หลับนะฮะ ก็เลยไปเดินเล่น”
“ไปเดินเล่นเพราะนอนไม่หลับ หรือเพราะเห็นจอนจินมันนั่งอยู่กันแน่”
“หมายความว่าไงฮะ” คิ้วเรียวขมวดเขาหากัน
“นายก็เป็นคนฉลาดนี้ น่าจะเข้าใจความหมายที่ฉันพูด หรือนายจะบอกฉันว่าไม่ได้เจอมันที่ข้างล่าง”
“เอ่อ...” ดวงตาเล็กกรอกไปมาอย่างรังเร ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะตอบตามความจริง หรือจะโกหก “ ผมเจอเขาข้างล่างแล้วเราก็คุยกันนิดหน่อยฮะ”
“ยอมรับแล้วซินะว่านายลงไปอ่อยผู้ชาย” เอริคเดินยิ้มที่มุมปากแบบเหยียด ๆ เขาหาคนตัวเล็กที่ทำสีหน้าฉงน
“อ่อย ! ทำไมพี่พูดแบบนั้น ผมก็แค่บังเอิญเจอเขาเท่านั้นเอง” ไม่เข้าใจว่าทำไมคนตัวโตถึงพูดอะไรแปลก ๆ แต่ก็อยากจะอธิบาย
“บังเอิญเหรอ งั้นที่ฉันเห็นนายกับจอนจินกอดกันกลม นายจะให้ฉันคิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญด้วยใช่ไหมแอนดี้ ใช่ไหม”
“พี่เอริคฮะเบา ๆ ผมเจ็บ” แอนดี้สลัดมือใหญ่ที่จับไหล่เขาเขย่าให้หลุดออกไป แต่มือใหญ่ก็หวนกลับมาจับไหล่กระแทกหลังเขาเข้ากับบานประตู
“แอนดี้ ร่างกายของนายเป็นของฉันคนเดี่ยวเท่านั้น จำไว้” ขาดคำริมฝีที่ขยับพูดเมื่อครู่ก็กดจูบริมฝีปากสีชมพูอิ่ม โดยไม่สนคำทัดทาน หรืออาการขัดขืนของอีกฝ่าย
“พะ พี่เอริค ฮะ ยะ อย่าทำแบบนี้ฮะ” แอนดี้หันหน้านี้หลบจูบที่รุนแรงของเอริค แต่ปากหนาก็ยังตามมาประกบจูบอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย บดขยี้ริ้มฝีปากอิ่มจนแดงช้ำ แอนดี้จึงออกแรงผลักจนร่างใหญ่ลงกลิ้งกับพื้น
ร่างเล็กที่ผลักคนตัวใหญ่ออกห่างได้สำเร็จ ยืนหอบหายใจถี่สูดเอาออกซิเจนที่ถูกแยกเอาไปอย่างรีบเร่ง ดวงตาเล็กฉายแววแห่งความห่วงใยเมื่อมองเห็นเลือดสีแดงสดตรงมุมปากหนา ผิดกับดวงตาของอีกฝ่ายที่ฉายแววแห่งความขุ่นมัวมายังร่างเล็กนี้ สมองจึงสั่งให้ขาทั้งสองข้างของแอนดี้ขยับ
สวบ !! ตึง !! เสียงของร่างที่รวบไว้ด้วยแขนแกร่ง ตามด้วยเสียงกระแทกลงกับพื้น โดยมีร่างหนาทาบทับอยู่ด้านบน แขนทั้งสองข้างถูกมือที่ใหญ่กว่ารวบตรึงเอาไว้ และไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง เอริคบรรเลงจูบลงบนใบหน้าเนียนเรื่อยไปจนถึงซอกคอขาวที่ยังมีรอยจูบของเขาฝากเอาไว้ตั้งแต่เมือวันก่อน อย่างหื้นกระหาย
“หยุดนะฮะพี่เอริค ปล่อยผม” นอกจากแขนและขาที่ถูกพันธนาการไว้ ก็มีเพียงปากที่ร้องห้ามเสียงแข็ง
ใบหน้าคมที่ซุกไซ้จึงถอยห่างสมตากับคนตัวเล็ก
“จะให้ฉันปล่อยนาย ไปหาจอนจินเหรอะ ไม่มีทาง”
“จอนจิน !!” คิ้วเล็กขมวดเข้าหากัน “ถ้าพี่โกรธที่ผมหายไปไม่บอก ผมก็ขอโทษ แต่อย่าดึงจอนจินเข้ามาเกี่ยวด้วยได้ไหม”
“ไม่ทันไรนายกปกป้องมันแล้ว นายชอบมันมากใช่ไหม”
“พี่เอริค !!”
“ฉันถามว่านายชอบมันมากใช่ไหม”
“ใช่ ผมชอบเขามาก แล้วผมก็ต้องการไปหาเขา นี้ใช่ไหมที่พี่อยากได้ยิน”
“แอนดี้ ” เอริค ไม่มีความปราณีสำหรับคนที่อยู่ใต้ร่างเขาอีกต่อไปแล้ว
แคว๊กกกกกกกกกกก
“พี่เอริค หยุดนะฮะ หยุด !” มือเล็กพยายามยื้อยุดเสื้อที่กำลังถูกฉีก
แคว๊ก! คว๊ากก!
“หยุด ! อืม” เอริคปิดปากแอนดี้ด้วยการบดเบียดริมฝีริมฝีกหนา พร้อมทั้งส่งลิ้นสากร้อนเขาไปสำรวจภายในเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล้กอย่างเร่าร้อน สองมือแกร่งที่ออกแรงฉีกขาดเสื้อตัวหนาออกจนเป็นชิ้น ๆ เปลี่ยนเป็นลูบไล้เรือนร่างขาวปลุกเล้าอารมณ์ ให้ร่างเล็กตอบสนองจูบอันร้องแรงที่มอบให้ เสียงร้องห้ามของแอนดี้จึงแต่อู้อี้อยู่แต่ในคอ แถมยิ่งดิ้นมือหนาที่ลูบไล้อยู่ก็ยิ่งเล้าโล้มรุนแรงลากเลื่อนวนเวียนอยู่ตรงยอดอกสีเข้ม หนำซ้ำยังทำให้มือสองข้างที่ดันคนตัวใหญ่ไว้ยังพลอยถูกจับตรึงไว้กับพื้น
เมื่อเป็นที่พอใจ เอริคจึงถอนริมฝีปากออก มองดูแอนดี้หายใจระทวยอยู่ใต้ร่าง แล้วฝังหนาลงกับซอกคอขาวกดจูบสูดดมกลิ่นหอมอย่างหนักหน่วงทิ้งรอยรักไว้ ทั้งของเก่าทั้งใหม่บนกันจนแยกไม่ออก มือที่ว่างอยู่ยังคงทำหน้าที่อย่างต่อเนื่องเคล้าคลึงแผ่นอกเนียนอย่างรู้งาน ผิวมือที่สากร้อนเริ่มทำให้ร่างเล็กหวั่นไหวไปตามสัมผัส
“พะ พี่ เอริค ยะ...หยุด อ้า...” แอนดี้ที่หายใจขาดเป็นห่วง ๆ ออกปากร้องห้ามให้คนข้างบนหยุดทำให้เขารู้เสี่ยวซ่าน พยายามดึงมือให้หลุดจากพันธนากรของอีกฝ่าย แต่ยิ่งดึงมือของคนตัวใหญ่ก็ยิ่งบีบรัดแน่นขึ้นจนข้อมือขาวเริ่มเป็นสีเขียวคล้ำ
“ทำไมละแอนดี้ นายก็รู้สึกดีไม่ใช่เหรอ” เอริคพูดอย่างคนเหนือกว่า
“มะ ...ไม่ฮะ”
แอนดี้กัดริมฝีปากแน่นสะกดอารมณ์ไม่เคลิบเคลิ้ม แต่ร่างกายกลับไม่เป็นตามต้องการเมื่อลิ้นสากร้อนของคนข้างบนสัมผัสจุดอ่อนไหวบนอก ร่างเล็กก็กลับแอ่นกายรับปากหนาให้ขบเม้มและดุนดันยอดอกสวยได้ถนัด ลิ้นสากลากวนลิ้มเลียยอดอกจนแข็งเป็นไต
“ยะ ..อย่า อ้า~ อื้ม.” รางเล็กส่งเสียงครางออกมาเพราะทนไม่ไหว สร้างความพอใจให้กับร่างหนาด้านบน
“ฉันว่าร่างกายนายไม่ได้บอกกับฉันอย่างนั้นนะ” เอริคเงยหน้าขึ้นมองดูคนใต้ร่างที่สีหน้ากับคำพูดสวนกันไปคนละทาง ก่อนจะทิ้งใบหน้าลงไปซุกไซร้เนินอกขาวลากเลื่อนลิ้นสากร้อนของตัวเองรุกไล้ต่ำลงจนถึงปราการด้านสุดท้าย กางเกงนอนตัวหนา แต่เพราะแอนดี้ดิ้นปัดไปปัดมาไม่ยอมให้ออกแต่โดยดี มือหนาเกาะกำข้อมือเล็กไว้จึงต้องคลายออก พรืดเดี่ยวทั้งกางเกงนอน ทั้งชั้นในตัวขาวก็หลุดออกจากร่าง
เมื่อส่วนล่างไร้อาภรณ์ปกปิดก็เผยให้เห็นแก่นกายที่เริ่มชูชัน มือหนาไม่รอช้ารีบเกาะกำความเป็นชายเคล้าคลึงเบา ๆ จนแก่นกายเริ่มขยายตัว แล้วจึงค่อย ๆ รูดขึ้นลงอย่างช้า ๆ ก่อนเพิ่มน้ำหนักรูดมือให้แรงขึ้น เร็วขึ้นเรื่อย ๆ
“พะ..พี่ เอริค.. อื้ม~ ดะ..ได้โปรด ยะ ..หยุด อ้า~” ปากอิ่มสวยที่แดงช้ำข้อร้องทั้งน้ำตา ให้คนรักหยุดขืนใจเขาซักที ไม่ใช่ว่าไม่รักถึงไม่ยอม แต่เพราะสาเหตุของการกระทำนี้มันทำให้เข้ายอมไม่ได้
“ขนาดนี้แล้ว นายยังอยากจะให้ฉันหยุดอีกเหรอแอนดี้” เอริคมองเรื่อนร่างขาวตรงหน้าที่บิดสะโพกไปมาเพราะความเสี่ยวซ่านอย่างผู้ชนะ ไม่สนใจถึงหยาดน้ำใส ๆ ที่ไหลเอ่อล้นดวงตาคู่เล็ก มือหนายังคงทำหน้าทีไม่หยุด เสียงครางของแอนดี้ก็ดังไม่หยุดเช่นกัน ร่างหนาจึงยิ่งเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
“พะ...พี่เอริค อ้า...” แอนดี้ร้องเสียงดัง ร่างกายเกร็งตัวปลดปล่อยของเหลวขุ่นออกมาจำนวนมาก เปรอะเปื้อนเต็มมือหนา ภายหลังการปลดปล่อยแอนดี้ก็อยู่ในสภาพหมดเรี่ยวแรง หอบหายใจอย่างเหนื่ออ่อน
“แอนดี้ แอนดี้” เอริคเรียกชื่อแผ่วเบา แอนดี้ปรือตามองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ก็แค่หายใจยังลำบากแล้ว ร่างหนาจึงช้อนคนตัวเล็กขึ้นจากพื้นไปว่างไว้บนเตียงนุ่ม แล้วก้มจูบเบา ๆ ลงบนใบหน้าที่เปียกชื้น ดวงตาเล็กจึงคอย ๆ หลับลง
..
..
.
.
เฮือก ! แอนดี้ลืมตาโพล้งขึ้นมาอีกครั้งทั้งที่ยังหลับตาไม่ถึงวิ เพราะรูสึกถึงบางสิ่งกำลังรุกรานช่องทางแคบของตน
นิ้วมือเรียวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำรักกำลังซอกซอนลงไปในช่องทางรัก แอนดี้พยามนี้การรุกรานนี้ ด้วยแรงที่มีอยู่น้อยนิดจึงทำได้แค่เพียงขยับตัวถอยหนีไปเรื่อย ๆ แต่ก็ถูกคนตัวใหญ่จับสะโพกดึงตัวกลับลงมาอีก แอนดี้ทั้งดิ้น ทั้งร้องด้วยความเจ็บปวดราวกันเนื้อจะขาดออกเป็นชิ้น ๆ
“พะ..พี่ เอริค ..จะเจ็บ” แค่นิ้วเดี่ยวคนตัวเล็กเจ็บราวกับจะขาดใจตาย นิ้วเรียวจึงหยุดขยับ ทิ้งนิ้วค้างไว้เช่นนั้น รอจนเสียงคนตัวเล็กเงียบลง และผ่อนคลายขึ้น นิ้วเรียวจึงขยับเข้าออกอย่างช้า ๆ
“อ๊ะ..อ้า..อา ~ ฮื้ม” เสียงร้องปนเจ็บปนเสี่ยวดังออกมาจากริมฝีปากอิ่ม พร้อมกับช่องทางคับแคบที่ขยายขึ้น เพราะเริ่มชินกับสัมผัสจากสิ่งแปลกปลอม เอริคจึงกดนิ้วเพิ่มจำนวนเข้าไป
“อืม !” แอนดี้นิ่วหนาเพราะนิ้วที่เพิ่มเข้ามาทำให้เขารู้สึกเจ็บขึ้นอีก “อ๊ะ เจ็บ ๆ มะ..มัน..จะ .เจ็บ” เสียวทวงเล็ก ๆ ดังขึ้น นิ้วที่สองถูกส่งเข้าไปแล้ว เอริคจึงขยับหมุนวนอย่างช้า ๆ เพื่อให้คนตัวเล็กได้ปรับตัว เมื่อเริ่มดีขึ้น นิ้วเรียวยาวจึงขยับเข้าออกไปตามการตอดรัด หมุนกวานหาจุดรับสัมผัสภายใน
“อ๊ะ ..อะ ..อย่า ๆ ฮะ ..ตรงนั้น …ตรงนั้น..มัน อ้า...” เสียงครางหวานของคนตัวเล็กบอกให้รู้ว่าเขาเจอจุดรับสัมผัสเข้าให้แล้ว นิ้วสากลากเสียดสีจุดรับสัมผัสบนผนังบาง เสียงครางหวานของแอนดี้ดังอยู่เป็นระยะ ปลุกเล้าอารมณ์จนเขาทนต่อไปไม่ไหว มือหนาค่อย ๆ ถอนนิ้วออก หันมาจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด แล้วทำการสอดใส่แก่นกายของตนเข้าไปยังช่องทางรักของอีกฝ่ายอย่างไม่รีรอ ขนาดที่ใหญ่กว่าช่องทาง แค่ขยับเข้าไปเพียงนิดคนตรงหน้าร้องเสียงหลง
“โอ๊ย !?! เจ็บ พี่ ผมเจ็บ โอ๊ย !?! เอามันออกไป ฮึก เอาออกไปฮึก” ไม่ใช้ปากที่ปฏิเสธสิ่งแปลกปลอมใหม่ ช่องทางรักของแอนดี้ก็ปฏิเสธสิ่งแปลกปลอมนี้เช่นกัน มันบีบรัดเข้าเสียจนขยับไม่ได้ ร่างหนาจึงโน้มตัวลงกอดคนตัวเล็ก จูบซับน้ำตาบนพวงแก้มใส เสียงสะอื้นที่ดังอยู่ข้างหู ทำให้เขาส่งสารคนตัวเล็กนี้ขึ้นมาจับใจ แต่เขามาไกลเกินกว่าที่จะหยุดกลางคัน
“อดทนอีกนิดนะแอนดี้” เอริคกระซิบเบาที่ข้างหู มือหนาลูบหัวปลอบประโลม
“ไม่เอา..ฮึก ฮึก มันเจ็บ หยุดเถอะฮะ ได้โปรด” แอนดี้ขอร้องทั้งน้ำตา เคยได้ยินมาก็มากว่ามันเจ็บ แต่ไม่คิดว่าครั้งแรกมันจะเจ็บเจียนตายขนาดนี้ ยิ่งเห็นคนตัวใหญ่ไม่มีท่าทีที่จะหยุด ความกลัวเจ็บก็เล่นเข้ามาจับใจ ช่องทางรักที่คับแคบก็ยิ่งบีบรัดตัวเข้าไปอีก จนเอริครู้สึกได้ถึงอาการเกร็งของอีกฝ่าย ร่างหนาจึงกดจูบลงบนริมฝีปากอิ่มอย่างนุ่มนวลอ่อนหวานค่อย ๆ เล้าโลมให้คนตัวเล็กผ่อนคลาย พร้อมกับมือหนาที่เลือนไปจับแก่นกลางลำตัวขยับขึ้นลงอย่างช้า ๆ แต่เป็นจังหวะ
เมื่อคนตัวเล็กเริ่มผ่อนคลาย เอริคจึงดันแก่นกายเข้าไปจนสุด แล้วคอยขยับกายเข้าออกอย่างช้า ๆ และนุ่มนวล เล็บเล็กจิกลงบนแผ่นหลังทุกครั้งที่เขาขยับกายเข้าออก แต่มันก็คงไม่เจ็บเท่าคนตัวเล็กนี้หรอก เอริคจึงปล่อยให้แผ่นหลังของเขาเป็นที่ระบายอารมณ์ของแอนดี้
อ้า../อา..อืม เมื่อริมฝีปากพละออกจากกัน เสียงครางหวานจึงดังสอดแทรกกับเสียงครางต่ำของคนตัวใหญ่ยามแก่นกายของชายหนุ่มเสียดสีเข้ากับผนังอ่อนบางภายใน ความร้อนจากการเสียดสีทำให้เอริคเริ่มขยับกายให้เร็วขึ้น เรื่อย ๆ ร่างเล็กสั่นไหวไปตามแรงกระแทก มือที่กอบกำแก่นกายก็รูดรั้งให้เร็วตามจังหวะ
“อ้า...พี่..เอริค..บ..เบาฮะ...อ้า..อา...ผะ..ผม.เจ็บ..อะ..อ้า” แอนดี้แม้จะเจ็บปวดแสบร้อนอยู่มาก แต่มาถึงตอนนี้ความเสี่ยวซ่านของเขามันมีมากกว่าเสียแล้วแม้ปากจะบอกว่าเจ็บแต่ก็ไม่ได้บอกให้หยุด
เสียงครางหวานของแอนดี้เชื้อเชิญให้เอริคกระแทกกายเขาเสียดสีผนังบางภายในให้ร้อนแรงยิ่งขึ้น ยิ่งคนตัวเล็กครางหวานมาเท่าไหร่ ก็ยิ่งกระตุ้นให้เอริคกระแทกกายรุนแรง รวดเร็ว ในขณะที่มือหนาก็รูดรั้งความเป็นชายของแอนดี้ให้เร็วขึ้นไม่แพ้กัน
“อะ...อา..อ้า มะ... ไม่ไหวแล้ว” เสียงเล็กครางหวาน เตือนถึงความเสียวซ่านที่ใกล้ถึงขีดสุด มาถึงจุดเอริคก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เขาถอนกายออกมาจนสุดแล้วกระแทกลับเข้าไปใหม่
อา~/อ้า~ เสียงทุ้มต่ำครางอย่างมีความสุข เมื่อฉีดพ่นน้ำขาวขุ่นเขาไปในตัวของอีกฝ่าย เอริคถอนกายกระแทกเน้นย้ำอยู่ 2-3 ครั้ง ก็ปลดปล่อยออกจนหมด ในขณะที่คนด้านล่างกรีดร้องจนสุดเสียงพร้อมกับน้ำรักที่ฉีดออกมาเต็มฝ่ามือ
เอริคค่อย ๆ ถอนกายออกอย่างช้า ๆ เพื่อให้คนตัวเล็กเจ็บน้อยที่สุด น้ำสีขาวขุ่นไหลทะลักปนออกมากับเลือดสีแดงสดจากช่องทางเล็กสีแดงเข้มจากการเสียดสี ร่างเล็กเจ็บจนนิ่วหน้า แต่เพราะหมดแรงที่จะพูด จึงหลับตานิ่งหายใจระทวย
สำหรับเอริคกิจครั้งนี้ทำให้เขาเสียงแรงไปมาก แต่ก็ยังพอจะมีแรงขยับให้ตัวแอนดี้นอนสบายขึ้น ส่วนตัวเองก็พลิกกายลงไปนอนด้านข้าง สวมกอดจากด้านหลังกระซิบแผ่วเบาข้างกกหู ก่อนจะหลับลงไปอีกคน
“นายเป็นของฉัน แล้วนะเขาใจไหมแอนดี้”
...
..
.
…………………………………….Ket2d………………………………………………..
ความคิดเห็น