คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : part 4 สี่ความรัก สี่คน
“ไหนนายว่าเครื่องจะลงตอน 4 ทุ่ม ไง นี้มัน 5 ทุ่มครึ่งแล้วนะ”
ผมตะคอกใส่คนที่มีตำแหน่งเป็นเลขา บอดี้การ์ด และพ่วงตำแหน่งคนขับรถไปในตัว ทั้งทีรู้ว่ามันไม่ใช้ความผิดของเขา ก็ใครจะไปกะเกณฑ์สภาพอากาศได้ แต่ถึงกะนั้นผมก็ยังระบายอารมณ์ ไม่หยุด ซึ่งหมอนั้นมันก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรผมเลย นอกจากยืนก้มหน้านิ่งคิ้วขมวดอยู่อย่างนั้น ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดเขาไปใหญ่ แล้วก็ยิ่งหงุดหงิดเอาไปอีก เมื่อเห็นเอริค...มันทั้งลากทั้งดึงแอนดี้เดินออกมาจากทางออกผู้โดยสาร สมองของผมมันก็เลยสั่งให้ก้าวขายาว ๆ ออกไปคว้าข้อมือของแอนดี้เอาไว้
การปรากฏอย่างไม่ขาดหมายของผมดูจะเป็นที่พอใจของแอนดี้มากที่เดี่ยว ก็เขายิ้มซะจนตาหยี แต่กับเอริค สีหน้ามันแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน
“พี่ฮเยซอง มาไงฮะ”
“เอริคมันบอก ฉันก็เลยมารับนาย” ผมยิ้มหวานไปให้ ไม่แพ้รอยยิ้มที่เขาส่งมา
“อ้าว ไหนพี่บอกจะพาผมมาเซอร์ไพรซ์ พี่ฮเยซองไง”
“ก็ฉันซ้อนแผนกับฮเยซองมาเซอร์ไพรซ์ นายอีกต่อไงตัวเล็ก ถึงได้รีบลากมานี้ กลัวฮเยซองมันคอยนาน” ดูมันแถซะ ผมละยากจะปล่อยมัดไปทิ่มหน้าหล่อ ๆ ของมันจังถ้าไม่ติดว่ามีแอนดี้ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย
“ แล้วนี้ จะมาค้างกี่วันละ” ผมโอบเอวแอนดี้พาเดินไปที่รถ ก่อนที่เอริคมันจะแถเอาความดีใส่ตัวไปมากกว่านี้ แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปสั่งบุคคลที่ 4 ที่ยืนเป็นใบ้มองหน้าแอนดี้ จนผมเกือบลืมไปแล้วว่าเอามันมาด้วย ให้เข็นกระเป๋าตามมาไว้ ๆ
“พี่ซองฮะ ผู้ชายคนนั้นใครเหรอ” ปากอิ่ม ๆ ของแอนดี้เอ่ยถามผมเมื่อเดินออกมาห่างสองคนนั้น
“จอนจินนะเหรอ เป็นเลขา บอดี้การ์ด คนขับรถของพี่เอง แล้วก็อีกสารพัดตำแหน่ง บลา บลา บลา เหมือนนายนั้นแหละแอนดี้”
“ไม่เหมือนกันหรอกฮะยังไง ผมก็เป็นมากกว่า 1 ตำแหน่ง”
“เอริคมันให้ตำแหน่งใหม่นายอีกแล้วเหรอไง”
“ฮะเพิ่งได้มาสดร้อน ๆ เมื่อ 2 วันนี้เอง” หน้าที่ขึ้นสีระเรื่อกับอาการอาย ๆ ของแอนดี้ มันช่างทำให้ผมชักสงสัยไอ้ตำแหน่งที่ว่านี้เหลือเกิน “เลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่าฮะ ท่าทางเขาคงไม่ชอบผม เห็นเขาจ้องหน้าผมตลอดเลยอ่ะ”
“หมอนั้นคงมองเพราะนายน่ารักนะ เวลานายยิ้มน่ารักมาเลยรู้ไหม”
“อยู่ ๆ มาชมผมแบบนี้ก็เขิลซิฮะ”
“ก็นายน่ารัก จริง ๆ นิ”
“พี่ฮเยซอง ก็สวยเหมือนกันฮะ” ดีใจนะที่เขาชม แต่ผมอยากให้แอนดี้ชมว่าผมหล่อมากกว่า แต่ก็เอาเหอะคนน่ารักกับคนสวยก็เหมาะกันดี
ผมกับแอนดี้เดินกอดกันมาจนถึงลานจอดรถ โดยมีสองหนุ่ม(หล่อ)ตามมาข้างหลังห่าง ๆ
“เอริค นายไปนั่งหน้ากับจินมันแล้วกัน ให้แอนดี้นั่งหลังกับฉัน”
“ทำไมนายไม่มานั่งเองละ”
“เอ๊ะ ฉันเป็นเจ้านายจะไปนั่งคู่กับมันได้ไงละ เกิดมีพนังงานในบริษัทมาเห็นเขาจะว่าไง” ส่งครามระหว่างน้ำกับน้ำมันเริ่มขึ้นอีกแล้ว
“นี้มันเที่ยงคืนใครจะมาเห็น”
“พนังงานฉันเที่ยวดึกกันจะตาย” ผมเองก็แถเก่งนะเนี้ย
“เอาละ ๆ พอเถอะฮะ เดี่ยวผมนั่งหน้ากับคุณจอนจินเองก็ได้”
“ไม่เอา”
บุคคลที่ 4 ที่ยืนเงียบเป็นใบ้ ตะโกนออกมาเสียงดัง 2 คนที่ถกเถียงกันเรื่องที่นั่งหันมามอง แต่แอนดี้กลับไม่ได้สนใจเปิดประตูเข้ามานั่งในรถหน้าตาเชย
“ก็เอาสิถ้าไม่อยากให้นั่งก็มาอุ้มออกไปเองแล้วกัน” แอนดี้เพียงแต่คิดในใจ ไม่ได้พูดออกไป
จอนจินจึงเปิดประตูนั่งประจำที่คนขับไปตามระเบียบ คนที่ไม่ถูกกันเลยต้องนั่งด้วยกันไปอย่างจำยอม ซึ่งแว๊บหนึ่งแอนดี้เห็นเอริคยิ้มอย่างพอใจ
.
จากสนามบินไม่ถึง 30 นาทีรถเบนซ์คันงามก็มาจอดอยู่คฤหาสน์ ฮเยซองจัดแจงแบ่งห้องนอนไว้อย่างเสร็จสรรพตั้งรู้แน่ว่าแอนดี้จะมา เขาสั่งให้จอนจินพาเอริคไปที่ห้อง ส่วนเขาเป็นฝ่ายพาแอนดี้มาเองตั้งแต่ก่อนหน้าคนทั้งคู่จมาถึง ดังนั้นเมื่อคนทั้งสี่ลงจากรถเดินเขาไปตัวบ้าน แอนดี้และเอริคจึงแยกกันไปคนละทางโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัว
“แอนดี้นายนอนห้องนี้แหละ”
“HO ! เตียงคู่ด้วยเหรอฮะ” แอนดี้ดูตื่นเต้นกับห้องที่ผมจัดไว้ให้
“ชอบมั้ยละ ฉันเลือกห้องที่ดีที่สุดไว้ให้นายเลยนะ มาดูนี่สิ” ผมชี้ชวนแอนดี้ให้มาที่ประตูระเบียง เปิดม่านที่ปิดภาพสีสันยามค่ำคืนของเมืองหลวงแห่งนี้ไว้ให้แอนดี้ได้เห็น ผมกับแอนดี้ที่ยืนอยู่ระเบียงเหมือนคู่รักที่กำลังนั่งวิวตอนกลางคืนของกรุงโซลไม่มีผิด
“พี่ฮเยซองฮะ พี่รู้เรื่องของผมกับพี่เอริคแล้วใช่มั้ยเนี้ย”
“เรื่อง ??” ฉันเลือกห้องที่มีเตียงคู่เพราะจะได้มานอนคุยกับนายนะแอนดี้ เลือกห้องมีวิวสวย ๆ เพราะทุกคืนเราจะได้ชมวิวด้วยกัน และที่ไม่พานายไปนอนห้องฉันให้รู้แล้วรอดเพราะมันมีรูปของนายเต็มไปหมด
“พูดขึ้นมาก็นึกได้ พี่เอริคไปไหนละฮะ นายนั้นก็ด้วยหายไปทั้งคู่เลย”
“เอ่อ...จอนจินเขา”
“ มาแล้วนี้” แอนดี้ชี้ไปที่ประตูที่มีเอริคยืนจังก้าอยู่ ด้วยอาการหอบนิด ๆ แล้วก็ลากกระเป๋าเข้ามาในห้อง
“เอริคแกหิ้วกระเป๋ามาทำไม ฉันจัดห้องไว้ให้แกฝั่งโน้นไม่ใช่เหรอะ จินนายไม่ได้บอกหรือแล้ว”
“บอกแล้วครับ แต่พี่เอริคไม่ฟัง”
“แอนดี้อยู่ห้องไหนฉันก็ต้องห้องนั้นซิ”
“พี่เอริค พี่ยังไม่ได้บอกเรื่องของเรากับพี่ฮเยซองเหรอฮะ”
“อืม” เอริคทำแค่เสียงในลำคอ ตอบคำถามของแอนดี้แบบไม่คอยจะสนใจเท่าไหร่ ตั้งหน้าตาเดินสำรวจห้องแล้วก็จัดการในกระเป๋าพร้อมกับผิวปากเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี
ส่วนผมที่ยืนดูเอริคมัน หยิบโน้น หยิบนี้ออกไปวางตามที่ ต่าง ๆ ด้วยอารมณ์ที่ตรงข้ามกันอย่างริบรับ เริ่มรู้สึกคุ้นตากับไอ้เจ้ากระเป๋าใบโต ๆ นี้เหลือเกินคับคล้ายคับคาว่าจะเคยเห็นมันอยู่ในห้องของแอนดี้ แล้วพอนึกกลับไปตอนที่ไปรับแอนดี้ที่สนามบินก็เห็นเอริคมันเข็นกระเป๋ามาแค่ใบเดี่ยว หรือว่า.............
“แอนดี้ ไหนกระเป๋าเสื้อผ้านายละ”
“นี้ไงฮะ” นิ้วของคนตัวเล็กชี้ไปยังกระเป๋าที่เอริคหิ้วมา
“งั้นแล้วไหนกระเป๋านายละเอริค”
“ก็นี้ไง นายคิดว่าฉันหยิบของในกระเป๋าใครอยู่”
“นี้นายกับแอนดี้.”
“มานี้ เนอ อะไรกันเหล่า นายสองคนออกไปได้แล้ว ฉันกับแอนดี้จะอาบน้ำแล้วก็นอนเลย”
ร่างใหญ่ผลักให้บุคคลที่เป็นส่วนเกินภายในห้องออกจนพ้นประตู แล้วกระซิบแผ่วเบาข้างหูคนร่างบาง พร้อมโชว์แหวนบนนิ้วนางข้างซ้าย
“นี้ไงของขวัญวันเกิดที่ฉันบอกนาย แต่เสียดายมันเลยมาตั้งชั่วโมง ฉันก็เคยบอกนายแล้วว่าอะไรที่ฉันไม่ได้
คนอื่นก็ต้องไม่ได้”
“คนที่ฉันไม่รักก็ไม่มีวันรักเหมือนกัน” ผมตอบกลับไปอย่างคนที่เหนือกว่า แต่คุณรู้ไหมหัวใจผมกำลังร้องไห้
ปั๊ง !! เสียงบานประตูกระแทกกะบวงกลบ
อีกครั้งที่ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนมองน้ำตาเอ่อล้นดวงตาออกมาจนอาบแก้มทั้งสองข้างของคนที่ผมรัก อยากเดินเข้าไปเช็ดน้ำตาบนแก้มป่อง ๆ นั้น แล้วบอกเข้าว่า
“ไม่เป็นไร พี่ยังมีผมอยู่ ผมที่รักพี่มากกว่าชีวิตตัวเอง” แต่ผมก็ไม่กล้าพูด สิทธิ์ที่ผมจะพูดมันหมดไปตั้งแต่วันที่ผมเลือกเดินทางนี้ จึงได้แต่พาคุณชายไปที่ห้อง
“จิน คืนนี้ฉันขอไปนอนห้องนายนะ”
“ทำไมละฮะ ห้องผมตียงเล็กนิดเดียวเอง”
“จะให้ฉันนอนที่พื้นก็ได้ ฉันไม่อยากรับรู้ว่าเขาทำอะไรกัน”
“ครับ”
ผมพาคุณชายมายังอีกซีกนึงของคฤหาสน์
“จอนจินนายเห็นแหวนที่นิ้วเอริคไหม หมอนั้นมันบ้า มันกล้าทำร้ายคนที่รักมันขนาดนั้นได้ยังไง” ทันทีที่ประตูปิดลง คุณชายที่เงียบมาตลอดก็เริ่มพูด
“ที่พี่เอริคทำคงแค่อยากประชดคุณชาย พี่เขาคงไม่คิดจะมีอะไรกับคุณแอนดี้จริง ๆ หรอกครับ” ผมพูดออกไปทั้งที่ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าพี่เอริคจะคิดแบบนี้จริง ๆ หรือเปล่า ร่วมไม่รู้ด้วยว่ามันเกิดอะไรกับผู้ชายสามคนนี้
“เรื่องนั้นมันไม่สำคัญอะไรหรอก ฉันเป็นห่วงแอนดี้มากกว่า เขาจะรู้สึกอย่างไงถ้ารู้ความจริง”
“แล้วความรู้สึกของคุณชายละครับ คุณชายไม่สนเลยเหรอ”
“ฉันรู้อยู่แล้วว่าแอนดี้ รักเอริค”
“ถ้าคนที่เรารักมีความสุขอยู่กับคนที่เขารัก คุณชายจะน่ามีความสุขด้วยซิครับ”
“ฉันอาจจะทำแบบนั้นได้นะ ถ้าฉันไม่รู้ว่าเอริคไม่ได้รักแอนดี้ นายรู้แบบนี้แล้ว นายเป็นฉันจะปล่อยแอนดี้ไปหรือเปล่า
“…..”
“นายจะคนพรากร้อยยิ้มไปจากแอนดี้ซะเอง หรือจะปล่อยให้เอริคเป็นคงพรากมันไปตลอดกาล”
“มันน่าจะมีทางเลือกทางอื่นอีกนะครับ”
“ทางอื่น”
“ทำให้เขารักเราแทนไงครับ”
“จอนจินนายคิดว่าฉันควรจะเลือกทางนั้นเหรอไง”
“ครับ”
“งั้นนายก็จะช่วยฉันใช่ไหม ทำให้เขาทั้งคู่แยกกันนายทำได้ใช่ไหม” ความเศร้าได้จางหายไปจาดวงตาคูสวยของคุณชายจนหมดสิ้น เหลือเพียงแววตาที่มุ่งมั่นในทางเลือกที่ผมเสนอ
“ครับ เพื่อคนชายผมทำได้ทุกอย่าง” ถ้ามันจะทำให้คนที่ผมรักมีความสุข “คุณชายไปนอนพักผ่อนเถอะครับ”
“แล้วนายละ”
“ผมยังไม่ง่วงนะครับ”
.
..
…
คุณชายนอนหลับไปแล้ว ส่วนผมก็ทิ้งโอกาสงาม ๆ ที่จะได้นอนร่วมเตียงกับคุณชายมานั่งซดโชจูอยู่คนเดี่ยวที่สนามหญ้า เพราะนอนไม่หลับ ก็ถ้าเป็นคุณจะนอนหลับกันหรือไงถ้าเห็นคนที่คุณชอบมานอนยั่วตรงหน้า แถมผมยังไปตกปากรับคำช่วยให้คุณชายสมหวังในความรักซะอีก ทั้งที่ผมรักคุณชายอยู่ ๆ นายจะบ้าไปหรือไงจอนจิน
“ทำไมมานั่งอยู่นี้คนเดี่ยวละฮะ”
“คุณแอนดี้” อยู่ ๆ ก็มีคนมาทำให้บรรยากาศเสีย
“เรียกผมว่าแอนดี้ ก็ได้ฮะ เราคงอายุใกล้ ๆ กัน”
“ลงมาทำไมกันครับ ดึกแล้ว”
“ฉันนอนไม่หลับนะ คุณเองก็เหมือนกันใช่ไหมละ”
“ถ้านอนหลับจะมานั่งดื่มโชจูอยู่ตรงนี้ทำไม”
“คุณไม่ชอบผมหรอก”
“รู้ว่าไม่ชอบ แล้วจะมายุ่งกับผมทำไมละ”
“ผมแค่อยากรู้ว่าทำไม ผมไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจ”
“ไม่มีเหตุผลก็แค่ไม่ชอบ”
“มันเกี่ยวกับที่ผมสนิทกับพี่ฮเยซองใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ซะหน่อย”
“ไม่ใช่ก็ไม่เห็นต้องหน้าแดงนิ”
“ไม่เกี่ยวซะหน่อย ฉันเมาต่างหาก”
“คุณดื่มโชจูได้ตั้ง 4 ขวด นี้เพิ่งดื่มไปแค่ครึ่งเดี่ยวจะเมาได้ไงละ”
“คุณชายเล่าให้ฟังเหรอ” เผลอแสดงสีหน้าเหรอหลาออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“เปล่าหรอก เดาเอาจากขวดที่ว่างอยู่ข้าง ๆ คุณนั้นแหละ นี้ คุณรักพี่ฮเยซองใช้มา”
“รัก อะไร ไม่มี ฉันก็แค่..รัก..เคารพคุณชายเท่านั้นแหละ แล้วก็เลิกเรียกฉันว่าคุณได้แล้ว ฟังแล้วขัดหู” ผมพยามลบสายตาด้วยการยกขวดโชจูขึ้นดื่มเป็นระยะ
“ไม่ให้เรียกคุณแล้วจะให้เรียกอะไร เรียกว่าจอนจินเฉย ๆ ได้มั้ยละ”
“อยากจะเรียกอะไร ก็เรียกไปเถอะ ฉันไม่สนอยู่แล้วว่านายว่าอะไร”
“จอนจิน นายรักพี่ฮเยซอง”
“ที่พูดไปมันไม่เขาหูนายเลยรึไง บอกว่าไม่รัก ก็ไม่รักซิ เลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว คนอย่างนายอย่ามาทำเป็นเข้าใจความรู้สึกของฉันไปหน่อยเลย ขนาดคนที่อยู่ด้วยกันทุกวันเขายังไม่เขาใจความรู้สึกฉัน”
ผมกระชากคอเสื้อแอนดี้ แล้วตะโกนใสหน้าอย่างหาเรื่อง เพี่ยงเพื่อขู่ไม่ให้เขาเซ้าซี้ผมอีก แต่แอนดี้ไม่ได้เกรงกลัวกับสิ่งที่ผมขู่เขาเลย ปากเขายังคงพูดในสิ่งที่อยากจะพูด
“หัวใจของฉันเป็นของผู้ชายที่ชื่อเอริค มุน คนเดี่ยวเท่านั้น ไม่มีวันไปเป็นของคนอื่น ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดก็ตาม สำหรับพี่ฮเยซอง ถึงฉันจะรักเขามันกไม่เกินไปกว่าคำว่าพี่ชาย”
ไม่ว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเมื่อครู่หรืออะไรก็ตามคำพูดของแอนดี้ ผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกัน ผู้เชื่อในคำพูดเล่านั้นได้อยากแปลกประหลาด
“ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนายนะ เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ” เขายิ้มแบบเดี่ยวกับที่ผมเห็นในรูปที่ห้องของคุณชาย
“นายยิ้มเก่งแบบนี้เสมอเลยเหรอ”
“ทำไมละ นายไม่ชอบเหรอ”
“เห็นนายยิ้มแล้วมันน่าอิจฉานะ ดูมีความสุขตลอดเวลา”
“เวลานายยิ้มก็ดูดีนะ ดูดีกว่าที่นายทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งโลกตั้งเยอะ”
“งั้นเหรอะ”
“นี้แหละ ๆ ยิ้มแบบนี้ ดูโลกสดใสขึ้นมาเป็นกองเลย พี่ฮเยซองเขาชอบรอยยิ้มแบบนี้แหละ
“ขอบใจนะแอนดี้” ผมพูดพร้อมกับที่ดึงเขาเข้ามาสวมกอด
“ตกลงนายยอมเป็นเพื่อนฉันแล้วใช่มั้ย”
“อืม” กอดที่แทนคำขอบคุณจากผม กอดที่เป็นการเริ่มต้นมิตรภาพของความเป็นที่ดีระหว่างเรา กอดที่ผมไม่คิดว่าจะทำให้เขาต้องเจ็บตัว
ความคิดเห็น