คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : act 3 เปียโนสื่อรัก (เพิ่ม)
10.00 น. โรงแรม M CHEREVILLE Hotel สนามพนันระหว่างผมและแอนดี้ กับฮโยริพี่สาวจอมซ่าผู้สร้างโรคประหลาดให้กับผมและแอนดี้ โรคที่ไม่มีผู้ชายคนไหนอยากจะเป็น โรคทำให้ผมไม่มีแฟนมาถึง 18 ปี
“นายสองคน เดินให้มันเร็วหน่อยได้มั้ย”
“กระโปรงมันแคบ ร้องเท้าก็สูง มีปัญญาเดินได้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว อยากให้เดินเร็วก็มาอุ้มไปซิ”
“อ่ะ !?! โครม!!! โอ้ย !”
“แอนดี้ !?!” ตายละหว่า เพราะมัวแต่ทะเลาะกับยายฮโยริเชียวเลยลืมดูน้องไปซะสนิท ผมเดินกลับไปประคองแอนดี้ให้ลุกขึ้น
“แอนดี้ นายลงไปนั่งทำไม ฉันยิ่งรีบ ๆ อยู่”
“ก็ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ เดินมาชนผม ไม่ขอโทษสักคำ ไม่รู้จะรีบไปไหน” แอนดี้หน้างอทำแก้มผองลม ดูแล้วเหมือนงอนมากกว่าจะโกรธ
“ขาแข้งหักไปรึเปล่า เดินไม่ได้ ฉันไม่แบกนายไปหรอกนะ”
“คนเดินชนนะ ไม่ได้ผสานงากับรถ 10 ล้อ จะไดถึงกับขาหัก” ผมหันไปว่ายายพี่บ้าที่พูดอะไรไม่เข้าท่า แล้วมาดูคนเจ็บต่อ “แอนดี้ไม่เป็ไรใช่มั้ย”
“ไม่เป็นไรฮะ”
“งั้นก็รีบ ๆ ไป ยิ่งสาย ๆ อยู่ เดี่ยวไม่ทัน” ฮโยริเดินนำหน้าริ่ว ๆ ไปที่ลิฟ ช่างไม่เป็นห่วงน้องตัวเองบางเลย
ถึงอย่างงั้นก็ยังมาหลังเปิดงานไปแล้ว 5 นาที
“เห็นไหม เพราะนายสองคนมั่วแต่ชักช้า งานนี้ฉันจะไปคิดบัญชีที่บ้าน” ฮโยริกล่าวขาดโทษทั้งคู่ หลังพามาที่ห้องแต่งตัวที่แยกไว้ต่างหากจากห้องจัดงาน แล้วก็รีบออกไป
ปัง !!
“ความจริงก็เพราะพี่ตื่นสายเองไม่ใช่รึไง”
“แต่งหน้านานเป็นชาติ ไม่รู้ตัวรึไงว่าแต่งยังไงมันก็ไม่สวย ยังจะมาโทษคนอื่นอีก”
“ฮเยซอง! แอนดี้!”
“ย๊ากกกกกกกก~ ” เสียงเรียกคุ้นหูทำเอาผมกับแอนดี้สะดุงโหยง เมื่อกี้ออกไปแล้วไม่ใช่รึไง
“ตกใจอะไรกัน รึว่านายสองคนแอบนิทาฉันกันอยู่ใช่มั้ย”
“เปล่าฮะ เปล่าฮะ” แอนดี้สบัดหัวปฏิเสธ
“แล้วนานละฮเยซอง”
“ฉันไม่นิทาเธอให้เปลืองน้ำลายหรอก มีธุระอะไรก็รีบพูด ๆ มา”
“จะเข้ามาบอกว่าให้อยู่แต่ในนี้ห้ามออกไปไหน จนกว่าจะโทรมาตาม แคนี้แหละ”
ปัง! ผมกับแอนดี้ถอนหายใจอย่างโลงอก เกือบได้ตายอยู่ในนี้แล้วมั้ยละ
ผ่านไป 5 นาที 15 นาที ครึ่งชั่วโมง ที่ฮเยซองกันแอนดี้นั่ง ๆ นอน อยู่ในห้องแต่งตัว
“ฮยองฮะ เราจะอยู่แต่ในนี้จริง ๆ เหรอ ผมเบื่อแล้วอ่ะ”
“ทำไมนายอยากออกไปข้างนอกเหรอไง”
“ผมอยากไปซ้อมมือมากกว่าฮะ”
“ก็เข้าท่าดีนะ ฉันก็เบื่อเหมือนกัน จะได้ถือโอกาสวอมเสียงไปด้วย”
“งั้นไปกันเลยนะฮะ” แอนดี้กึ่งลากกึ่งจูงผมอกมาจากห้อง เข้ามาถึงหลังเวที เวลาจะได้ทำในสิ่งที่รักเขาก็จะกระตือรือร้นแบบนี้เสมอแหละ
“เดี่ยวก่อนแอนดี้ นายรู้แล้วเหรอว่าว่ามันอยู่ไหน”
“ไม่รู้หรอกฮะ แต่ความรู้สึกผมมันบอกว่าอยู่แถวนี้ อยู่ห้องนั้นมั่งฮะ”
เมื่อเปิดประตูห้อง
“นั้นไงฮะ” นิ้วของแอนดี้ชี้ไปยังสิ่งที่ตั้งเด่งอยู่กลางห้อง โดยผ้าสีขาวคลุบไว้จนมิด เขาเดินไปดึงผ้านั้นออกอย่างไม่รีรอ นิ้วเล็กกดลงบนคีย์บอร์ดไล่ระดับเสียงตัวโน๊ตไปที่ละตัว
โด เร มี ฟา ซอล.............. จนครบทั้ง 88 คีย์
“นายเล่นดีขึ้นนะเนี้ย แค่ไล่โน๊ตธรรมดายังเพราะเลย”
“งั้นเหรอฮะ คงเพราะมันยังใหม่อยู่ ตัวที่บ้านนะมันเก่าแล้วนะฮะ เล่นยังไงเสียงมันก็ไม่ใสเพราะฆ้อนมันสึกหมด แถมยังเป็นแบบตั้งตรงคุณภาพเสียงมันนุ่มนวลสู้กันไม่ได้” แอนดี้หยิมระรืนอธิบาย
“ยายนั่นลงทุนขนาดนี้เลย” ไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยว่ายายฮโยริไปเอาเงินมาจากไหนมากมาย
“ไม่ใช่แค่ใหม่อย่างเดี่ยวนะฮะ น่าจะสั่งทำมาเป็นพิเศษด้วย ฮยองดูตรงนี้ซิฮะ” แอนดี้ปิดผาปิดคีบอร์ดให้ผมดูอักษรสลักภาษาอังกฤษสีทองบนเนื้อไม้สีดำสนิท
“สั่งทำมาเป็นพิเศษ งั้นก็ต้องแพงเข้าไปอีกนะซิ”
“งั้นซิฮะ”
“แบบนี้นายยังจะยิ้มอยู่อีกเหรอ” นึงถึงว่าเงินที่สั่งทำพวกนั้นมาจากการพลีกายให้ยายฮโยริเอารูปไปขายผมละอยากจะร้องไห้
“อย่างน้อยผมก็ได้เล่นมันก่อนละฮะ”
“เป็นซะแบบนั้นละน่า ฮโยชิถึงได้ใจ”
“ก็ผมมีฮยองเป็นกระบอกเสียงอยู่นี้ฮะ” แหง่ละ ก็โดนมาด้วยกัน
“ฮยองฮะ ไม่รู้ว่า E.T. มันย่อมาจาก Extra-Terrestrial รึเปล่านะฮะ”
“ไม่ละมั้ง คงเป็นอักษรย่อธรรมดา”
“ถ้าใช่ ผมว่าถ้าเขาไม่หน้าเหมือน ก็คงหล่อเกินมนุษย์ละมั้ง”
“อาจเป็นพวกมีนิสัยประหลาดไม่เหมือนมนุษย์ก็ได้”
“เป็นนักร้องดังจะมีนิสัยแบบนั้นได้ไงละฮะ ผมอย่างแสดงเร็ว ๆ จัง จะได้เห็นหน้าเขาว่าเป็นยังไง”
“นายดูสนใจไอ้เจ้าของชื่อย่อนี้จังเลยนะ นั้นนะหมายถึงเราจะต้องไปเผชิญหน้ากับผู้หญิงพวกนั้นเร็วขึ้นนะรู้มั้ย” แค่พูดก็เริ่มคัน
“แฮะ แฮะ แฮะ เหรอฮะ คงเพราะเขาเล่นเปียโนเหมือนผมมั้ง ซ้อมกันดีกว่านะฮะ”
แอนดี้ในคราบของสาวน้อยน่ารัก ไว้ผมยาวถึงหลัง ดัดปลายผมเล็กน้อย คาดผมด้วยโบว์สีทองแบบผ้าโปร่ง กดนิ้วลงบนคีย์บอร์ดตามโน๊ตเพลงที่หยิบออกจากกระเป๋า ส่วนฮเยซองในคราบก็สาวน้อยแสนสวยผมยาวตรงถึงกลางหลังก็ขับขานเสียงเพลงไปตามจังหวังอย่างไพเราะ จนจบเพลงแล้วก็เริ่มต้นใหม่วนเวียนแบบนี้หลายต่อหลายรอบ เพื่อสร้างความเคยชิน จนคนเล่นก็ชักจะเบื่อ คนร้องก็เริ่มจะเซ็ง แอนดี้จึงหันมาดีดเปียโนเป็นจังหวะสนุก ๆ ในเพลงลูกหมีสามตัว แล้วก็เปลี่ยนจังหวะให้ช้าลงโดยมีฮเยซองเป็นผู้ขับร้องในทำนองอาร์แอนด์บี
ในขณะที่ทั้งคู่ทั้งร้องทั้งเล่น หัวเราะกันคิกคักอย่างสนุกสนาน เสียงเปียโนของแอนดี้ก็ดังแววไปเข้าหูใครบ้างคน ชักจูงให้เดินตามเสียงเพลงนั้นมาอย่างไม่ลังเล
เสียงเปียโนที่ถูกดีดเป็นจังหวะช้า ๆ ถ้าไม่ตั้งใจฟังคงไม่ได้ยิน แต่ทำไมผมถึงได้ยินมันโดยไม่ตั้งใจ
“ฮยอง! ได้ยินอย่างที่ผมได้ยินรึเปล่า”
“แล้วมันอะไรที่แก่ได้ยินนะ”
“เสียงเปียโนไง” ฮยองของผมหยุดเดินหลับตาไปประมาณ 10 วิ
“ผีดีดเปียโนอย่างแน่นอน ฉันรับรู้ได้ด้วยกระแสจิต” สีหน้ามุ่งมั่นมากถึงมากที่สุด
“ฮยองสื่อสารกับผีได้ด้วยเหรอ”
“ฉันเป็นใคร” ฮยองหันมาถามผมด้วยสีหน้าจริงจัง
“เอริค พี่ชายผมไง”
“ถูก ๆ ถูกต้องนะคร๊าบบบบบบบบบ แล้วฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไง” (ถ้านึกหน้าป๋าทำปากจู๋เหมือนเสี่ยปัญญาไม่ได้ ให้ไปโหลด … มาดูป๋าทำปากจูเยอะมาก)
“อ้าวววววววววว” ให้มันได้อย่างนี้ซิเดินหนีกันไปซะเฉย ตกลงเดาเอาเองว่างั้น แบบนี้ต้องไปพิสูจน์ ผมเดินตามเสียงเปียโนที่คิดว่าผมน่าจะได้ยินมันอยู่คนเดียวมาจนถึงประตูของห้อง ๆ นึง ที่ประตูเขียนติดไว้ว่า ห้ามเขาก่อนได้รับอนุญาต แบบนี้ผมก็เขาไปไม่ได้นะซิ ทำไงดี ทำไงดี คิด คิด คิด
ปิ๊ง! สมองน้อย ๆ ของผมคิดออกแล้ว พี่ริคของยืมวิธีพี่ไปใช่หน่อนน่า~
ก๊อก ๆ ๆ เคาะเบา ๆ พอเป็นพิธี
“ขออนุญาตเขาไปนะคร๊าบ”
“เชิญ” ดัดเสียงให้ได้อารมณ์ ที่นี้ก็เปิดประตูละ ดูเหมือนคนข้างในยังไม่รู้ถึงการมาของผม
อู้วววววว~ โคม เซ มารีกาาา~ ฮัน จิเบ อิซออออออออออออออ~
อู้~fatherโกม โน โน โน motherโกม โอ้~babyโกม...
(ไปฟังของจริงกันที่นี้ นาทีที่ 1.29 http://www.youtube.com/watch?v=ij4axs7Hucg)
“อะไรกันละเนี้ย” จากเสียงเปียโนที่ดึงให้ผมเดินมาถึงห้องนี้ แต่พอเปิดประตูเข้ามา เสียงที่ผมไม่ได้ยินตั้งแต่ต้นกลับตราตรึงใจผมไว้ได้มาก ผมสีดำยาวช่างเงางามดีเหลือเกิน ดวงตาเล็กหวานหยดย้อย ริมปากบางได้รูป ผิวขาวเหมือนหยวกกล้วยนำหว้าที่บ้าน สวยอะไรจะปานนี้ ไหล่เล็ก ๆ ที่โยกไหวไปมายามริมฝีปากบางขับร้องเพลงด้วยเสียงอันไพเราะ
“โอ้ พระเจ้า นี้ไม่ใช่ผี แต่เป็นนางฟ้า ชัด ๆ นางฟ้าของผม”
RRRRRRRRRRRRR อ๊ากกกกกกกกกกกก ใครมันโทรมาตอนนี้ ผมรีบปิดประตูแต่เบา แล้วรับโทรศัพท์อย่างด่วน
“ฮัลโหล”
“แก อยู่ไหนเนี้ย ได้เวลาขึ้นเวที มาอย่างด่วน”
ตืด..ตืด..ตืด จะถามกันทำไมถ้าไม่เอาคำตอบ
“ไปก่อนนะจ๊ะ นางฟ้า เสร็จแล้วจะรีบมาหาใหม่” ผมมองประตูอย่างอาลับอาวรณ์คนข้างใน ก่อนเดินจากมา
.............................................
เวลาเดี่ยวกับเมื่อกี้
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
“ฮโยริโทรมาแล้วแอนดี้” แอนดี้ว่างมือจากคีย์บอร์ดเปียโนเดินเข้ามาฟัง
“ฮัลโหล ว่าไง”
“มาได้กันแล้ว เข้าทางด้านหลังนะ แล้วมารอฉันตรงหน้าห้องที่เขียนว่าห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต”
“อ่า อ่า ได้ ๆ”
“พี่เข้าว่าไงฮะ”
“ให้เราไปรออยู่หน้าห้องนี้นะ รีบไปเถอะเดี่ยวจะรู้ว่าเราแอบมารออยู่นี้ก่อน” แน่นอนว่าผมรีบพาแอนดี้ออกจากห้องอย่างเร็วที่สุด และต้องไม่ลืมที่จะเก็บหลักฐานด้วย แล้วก็ออกไปรออยู่หน้าทำเหมือนไม่มีอะไร ไม่เกิน 1 นาที ฮโยริก็มาถึงพร้อมกับผู้ชายอีก 5-6 คน ดูจากการแต่งกายที่ใส่ชุดเหมือน ๆ กัน คงจะเป็นสต๊าฟ
“มากันเร็วนี้ พวกเรานี้น้องสาวฉัน”
“สวัสดีคร๊าบบบบบ” ทั้งหมดพูดทักทายผมกับแอนดี้ ซึ่งเราก็แค่ยิ้มรับ
“คุณฮโยริมีน้องสาวสวย น่ารักขนาดนี้จะบอกกันก่อน”
“บอกแล้วพวกนายจะทำไม”
“จะได้แต่งตัวให้หล่อกว่านี้ แล้วก็เตรียมดอกไม้มาให้สักช่อ”
“พอ ๆ เสียเวลา เอาเปียโนขึ้นเวทีไปได้แล้ว ซอง ดี้ ตามฉันมา” มาถึงขั้นนี้ผมกับแอนดี้ก็ตามไปอย่างว่าง่าย ซ้อมก็ซ้อม จะมีก็ผู้หญิงพวกนั้นแต่ก็คงไม่สนใจผู้หญิงด้วยกัน แล้วเวทีก็สูงจะบีนขึ้นมาคงยาก
......................................................
“ขอบคุณมากคร๊าบ” ผมและพี่เอริคโค้งคำนับและกล่าวขอบคุณแฟน ๆ เป็นการปิดท้าย ก่อนจะลงจากเวทีงานมีตติ้งจบลงแล้ว และในที่สุดผมก็จะได้ไปหานางฟ้าของผม อย่ากระนั้นเลยรีบไปดีกว่า
“หยุด! จับเอริคกับจอนจินเอาไว้” อยู่สต๊าฟคนนึงก็ขึ้นมาบนเวลาแหกปากตะโกน มันเกิดะไรขึ้น
“พวกนายจะทำอะไรนะ มาจับฉันไว้ทำไม” ผมถามและพยายามขัดขืน แต่พี่เอริคยืนนิ่ง ๆ ให้เขาจับ
“มัดทั้งคู่ไว้ด้วยกัน” มัดด้วยเหรอ พี่จะไม่ทำอะไรเลย
“หยุด!” โอ้ ในที่สุดพี่เอริคทำอะไรสักอย่าง “อย่างมัดแน่นนักละ เดี่ยวเจ็บ” อ้าวววววว ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ พ่อจ๋าช่วยผมด้วย ผมที่ในใจกำลังคร่ำครวญถึงนางฟ้า อยู่ก็เหมือนสวรรค์เป็นใจ พระเจ้าเข้าข้าง
เสียงเปียโนนี้มัน
.
.
เสียงร้องนี้ ไม่ผิดแล้วนางฟ้าของผมแน่นอน คุณกำลังบอกรักผมด้วยเพลงนี้ใช่มั้ย
บั๊บ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงปรบมือหลังจากการแสดงจบลง เป็นสัญญาณว่างานของผมและแอนดี้สิ้นสุดลงแล้ว และยังหมายถึงชัยชนะของผมกับแอนดี้อีกด้วย
“เป็นไง ที่นี้พี่ก็มีแฟนได้แล้วนะ”
“อย่าด่วนดีใจไปเลยงานยังไม่จบซักหน่อย”
“ยังมีอะไรเหรอฮะ”
“ก็รอดูต่อไปซิ” บอกให้ดูผมกับแอนดี้ก็จะดูต่อก็ได้ ซึ่งก็ไม่เห็นจะมีอะไร
....................................................
“นอกจากเพลงแล้ว แฟนคลับยังมอบเปียโนหลังที่ใช่ในการแสดงซึ้งทำให้เป็นพิเศษสำหรับคุณเอริค”
“ขอบคุณแฟนคลับทุกคนมากเลยครับ ผมเองกำลังจะแสดงละครรับบทเป็นครูสอนเปียโนอยู่พอดี ผมจะใช่มันฝึกฝนอย่างเต็มที”
“แต่ถ้าจะให้หาครูให้พี่ผมด้วยก็ดีนะครับ พี่ผมเล่นไม่ได้เรื่องเลย”
“อิจฉาละซิ ของนายไม่มีนิ”
“นั้นซิ ไม่มีของผมเลยเหรอ”
.........................................
“คนนั้นเองหรอกรึที่เป็นเจ้าของเปียโน”
“เป็นไงละหล่อผิดมนุษย์หรือนิสัยประหลาดไม่เหมือนมนุษย์ละ”
“ฮ๊ะ! ไอ้หมอนั้นนี้”
“นายรู้จักเหรอ”
“ฮเยซอง แอนดี้ไปได้แล้ว” ยังไม่ทันที่ผมจะถามแอนดี้ให้รู้เรื่องฮโยริรากทั้งผมทั้งแอนดี้ ตรงไปที่นักร้องสองคน แล้วก็ยกผมให้กับผู้ชายหน้าแป้น ๆ
“มีซิค่ะ นี้สำหรับจอนจิน ครูสอนภาษาอังกฤษจะได้ไม่สอบตก” มันอะไรกันเนี้ยผมงง
“นี้ของเอริค ครูสอมเปียโน”
“ได้ยังไงอ่ะ”
“ก็ตามที่ตกลงกันไง ถ้าแพ้ต้องยอมเป็นทาส”
“ยังไม่ได้แพ้เลยซักหน่อย พี่จะมาถึกทักให้ผมสอนมนุษย์ต่างดาวเล่นเปียโนได้ไง”
“ได้ซิก็นายกำลังจะแพ้นี้ไง ลงไปข้างล้างด้วยกันเลยนะทั้งสองคน”
ผลั๊ก! ตุ๊บ!
ความคิดเห็น