Fic-y-shinhwa : Power of love

ลำดับตอนที่ #12 : part 12 สองเราเข้าใจ

“อย่างงั้นเหรอฮะ ผมต้องรบกวนพี่มินอูอีกแล้ว”
แอนดี้พูดพลางยกมืออีกข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ขึ้นขยี้ตาพร้อมกับพาตัวเองลุกขึ้นจากเตียง เกรงว่าการสนทนาของตัวเองกันคนปลายสายจะไปปลุกให้คนข้างกายตื่นทั้งที่เพิ่งหลับไปได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
“ไม่เป็นไร” ประโยคสั้น ๆ มินอูไม่ได้พูดเพื่อแค่ให้แอนดี้สบายใจ แต่ มันไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรกับการต้องดูแลใครสักคนจริง ๆ หากติดก็ตรงที่คนที่เขาดูแลออกจะพูดมากไปซักหน่อย
“ได้ไงกันฮะ ฝากงานไว้กับพี่ก็เกรงใจจะแย่แล้ว นี้พี่ยังต้องมาดูแลเพื่อนพี่เอริคอีก”
“ก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงอะไรอย่างวันนี้ก็วันสุดท้ายแล้ว”
“ขอบคุณนะฮะ”
“คำพูดนี้น่าจะเป็นของเอริคนะถึงถูก”
“จะคุยกับพี่เขามั้ยละฮะ เดี่ยวผมปลุกให้”
“ไม่ละ ฉันคิดถึงนาย อยากคุยกับนายมากกว่า”
“แล้วทำไมเพิ่งโทรมาละฮะ”
“ที่นายยังไม่โทรมาเลย”
“แต่ผมก็ส่ง massage ไปหาพี่ก่อนตั้งเป็นเดือนแล้วนะ”
“นั้นเพราะนายรู้เบอร์โทรพี่ไม่ใช่รึไง ”
“แฮะ ๆ ๆ ทางนี้มีเรื่องให้ต้องทำเยอะนี้ฮะ”
“นายมีอะไรทำกันเอริคนักหนา จะปั๊มลูกให้ได้ก่อนกลับรึไง”
“พี่อ่ะ ผมมีลูกได้ที่ไหนกันเล่า” แก้มใส ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง รู้ว่าแซวเล่นแต่ก็อดเขินไม่ได้ รีบเฉไฉเปลี่ยนเป็นเรื่องคนอื่นซะ
“ทำไมพี่ไม่ให้คุณคิมดงวานเขาอยู่กับพี่ไปเลยละฮะ ไหน ๆ ก็อยู่มาจะครบสองเดือนที่คอนโดก็ยังมีห้องว่างเหลืออยู่”
“หมอนั้นนะอะไรก็ดีอยู่หรอก เสียแต่พูดมากกับอยากรู้ไปซะทุกเรื่อง ว่างงานเมื่อไหร่เป็นต้องถามนู้นถามนี้ซอกแซกไปเลื่อย ถ้าน่ารักอย่างเรารึก็ว่าไปอย่าง” บอกว่าไม่เป็นไรแต่ก็บ่นซะยืดยาว
“พูดดีไป เมื่อก่อนพี่ก็พูดมากใช่หยอกเมื่อไหร่ละฮะ”
“นั้นเพราะนายกับแอริคไม่คอยจะพูดกันต่างหาก แล้วพี่ก็ไม่ได้พูดแต่เรื่องไร้สาระอย่างหมอนั้นด้วย”
“พี่ก็คิดซะว่ามี มิซาโกะสองอยู่ใกล้ ๆ จะไดไม่เหงาซิฮะ”
“ปวดหัวละซิไม่ว่า หมอนั้นนอกจากจะพูดมาก ยังขี้งอนอีก” 
“เดี่ยวผมสั่งยาแก้ปวดหัวไปให้โหลนึงพอมั้ยฮะ” 
“จะให้พี่กินแทนข้าวรึไง”
“ผมให้พี่เอาต้มน้ำอาบต่างหากละ ให้เนื้อยามันซึมเข้าทางผิวหนังเป็นธาราบำบัด”
 “เฮ้อ! นายนี้จริง ๆ ” มินอูถอนหายใจ
“สงสัยพี่จะได้เนื้อคู่ซะแล้วละ” อันนี้แอนดี้แค่คิดในใจ ขืนพูดไปพี่ชายเขาได้นั่งเครื่องบินมาตบหัวถึงนี้แน่
 “ปีนี้มิซาโกะ เข้ามหาลัยแล้วนะ”
“จริงรึฮะ ใช่มหาลัยในฝันเขารึเปล่า”
“ใช่ ทางมหาลัยรับกลับมาแล้วด้วย นายจะกลับมาเมื่อไหร่จะได้ฉลองให้มิซาโกะ”
“ไม่รู้เลยฮะต้องแล้วแต่พี่เอริค ว่าไปแล้วเวลาผ่านไปเร็วนะฮะ เมื่อก่อนยังตัวกระเบียกวิ่งตามหึงพี่กับอยู่เลย ร้องเรียกที่รัก ๆ” แอนดี้เลียนเสียงมิซาโกะตอนเด็ก ๆ
“ตอนนั้นนายโดยไปเยอะเลยนะ เข็มมุดในรองเท้าบางละ กาวที่เก้าอี้นั่ง หนอนในชามราเมน จดหมายลูกโซ่ก็ยังมีด้วยใช่มั้ย”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฯลฯ” หัวเราะร่วนด้วยกันทั้งคู่ 
“แอนดี้ย่า นายอยู่ไหนนะ” เอริคสะลึมสะลือมองหาคนตัวเล็กในความมืด และถึงแม้จะยังตื่นไม่เต็มตา ก็มองหาจนเจอคนตัวเล็กไปยืนพิงประตูกระจกระเบียง แถมยังหูดีอีกตั้งหาก
“แอนดี้ นายคุยอยู่กับใคร มานี้ซิ”
“พี่มินแค่นี้ก่อนนะฮะ พี่เอริคตื่นแล้ว”
“เดี่ยวแอนดี้”
“มีอะไรเร็ว ๆ นะฮะพี่”
“แอนดี้ ถ้าไม่มาฉันจะลุกไปเองนะ”
“Happy Valentine”
“ฮะ แค่นี้ก่อนนะฮะ เดี่ยวผมโทรหา…”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด .....

ไม่ต้องมีใครบอก ก็เดาออกว่ามีคนตัดสายทิ้งเพียงแต่จะเป็นแอนดี้หรือเอริคเท่านั้น  แต่ไอ้เจ้าบ้านั้นดึกดื่นขนาดนี้ยังตื่นมาเป็นมารความสุขกันอีก นานทีปีชาติจะได้คุยกันซะทีจ้องขัดขวางกันซะจริง

“กลับมาแล้วคร๊าบบ” นี้ช่างเข้ามาได้จังหวะ คนกำลังหงุดหงิด

ดองวานในมาดผู้บริหารระดับสูงถือของผะลุงผะลังยืนค้างอยู่หน้าประตู เห็นหน้ามินอูแล้วก้าวขาไม่ออก ปกติก็ชอบทำหน้าเย็นชาใส่เป็นประจำ แต่วันนี้ใครมาทำไรให้โกรธหว่าตีหน้ายักษ์เชียว หรือมีใครแอบเป็นไส้ศึก
“หิวข้าวยัง ผมซื้อของมาเยอะแยะเลย” พยายามยิ้มปกปิดอาการ ชูของกินในมือเป็นตัวช่วย
“นายประชุมเสร็จแล้วเหรอ ถึงกลับมานะ”  มินอูเดินมาช่วยถือของในมือเข้ามาในครัว หน้าดุยังกะยักษ์เมื่อครู่หายไปอย่างไม่น่าเชื่อ  น่ากลัวจะเป็นคลื่นใต้น้ำหรือเปล่า ดองวานยังหวั่น ๆ อยู่มาร่วมเดือนก็ยังเดาใจคนตรงนี้ไม่ออกจริง ๆ
“อืม”
“เป็นไงบางละ” ถามไปก็ช่วยดองวานเก็บของเข้าตู้ไปด้วย
“อ่า~ ก็เรียบร้อยดีอ่ะนะ”
“ผู้ถือหุ้นเห็นด้วยกับการร่วมทุนระหว่างบริษัทแบบนี้ก็ดี”
“อืม ใช่ ๆ ดีมาก ๆ”
“แล้วไม่มีใครคัดค้านอะไรซักนิดเลยเหรอ”
อ้าว! ซวยแล้วไงกรู ดงวานคิดในใจ
“มัน..ก็ มีบางอ่ะนะ แต่ก็เรียบร้อยดีแล้วไง”
“แล้วมันยังไงละที่ว่าเรียบร้อยนะ” ว่างมือจากการเก็บของใส่ตู้มองดูคนมีพิรุจอย่างสงสัย ไม่ใช่ว่าจะจ้องจับผิดแต่เป็นห่วงเพราะนี้เป็นครั้งแรกที่ดงวานเข้าประชุมโดยที่ไม่มีเขาอยู่ด้วย
“คือ..คือว่ามัน...มัน...”
“มีปัญหาอะไรก็บอกมาจะได้ช่วยกันแก้ไข เหนือบ่ากว่าแรงยังไงจะได้โทรตามเอริคมันกลับมา”
“เปล่าไม่ได้มีปัญหาอะไร” ดงวานพูดเสียงอ่อย
“แล้วมันอะไรละ”
โฮ่ง! โฮ่ง! เหมือนเสียงสวรรค์ แต่ในใจดงวานเสียงยมทูตเรียกลงนรกมากกว่า ดังนั้นในจังหวะเดี่ยวกับที่มินอูจะเดินไปดู ดงวานก็รีบถลากตัดหน้าไปที่ประตูซะก่อน
“อันยอง~มิซาโกะจัง” ดงวานทักทายเสียงดังกะให้คนข้างในได้ยินจะได้ไม่ต้องเดินออกมา
“อันยองพี่ดงวาน  อันยองค่า Father” ประโยคหลังเธอเอนตัวให้พ้นกล้ามโต ๆ ของดงวาน เพื่อทักทายมินอูที่เดินมายืนอยู่หลังดงวาน ห่างกันไม่เกินเมตร
“มิซาโกะ เธอมาคนเดี่ยวเหรอ”
“ก็มาคนเดี่ยวซิค่ะ ถ้าไม่มาคนเดี่ยวแล้วมิซาโกะจะมากับใคร” ทำทีหันไปมองข้างหลัง
“แล้วเสียงเมื่อกี้ละ” มินอูมั่นใจว่ายินเสียงสัตว์สี่เท้าในห้องนี้
“เสียงมิซาโกะนะ” ดงวานรีบพูดขึ้นก่อน
“อ๊ะ! เสียงหนูเหรอ มันไม่ใช่อย่างที่ตกลงกันนี้” มองหน้าทำตาปริบ ๆ ส่งสายตาออกมาแทนคำพูด
.
ดงวานก็ส่งสายตาที่ตอบกลับแทนคำพูดเช่นกัน
.
.
“รับ ๆ ไปก่อนเถอะ”
.
.
.
“นึกว่าสงสารเขาเถอะน่า~”  สายตาอ้อนซะ
“ ค่ะ ๆ เสียงมิซาโกะ เอง โฮ่ง ๆ  เป็นรหัสลับของเราสองคนนะค่ะ พี่ดงวานเมื่อกี้ต้องทักทายกลับมาเป็นรหัสซิค่ะ”
“ห๊า ! พี่ต้องด้วยเหรอะ” พูดจากระซิบกระซาบ
“ต้องซิค่ะ Father จะได้เชื่อ พูดแบบนี้แสดงว่ายังสงสัยอยู่”
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ดงวานรู้สึกเหมือนโดนเด็กหรอกเอาคืนเลยวุ้ย แต่พอหันไปมองมินอูแล้ว
 “โฮ่ง ๆ ๆ” ต้องยอมเห่าออกมาจนได้ 
“มิซาโกะ มานี้มีธุระอะไรหรือเปล่าเข้ามานั่งข้างในก่อนซิ ดงวานกำลังจำทำอาหารเที่ยงอยู่พอดีอยู่ทานด้วยกันเลยนะ” 
“ไม่ละค่ะ กลับดีกว่า มิซาโกะหมดหน้าที่แล้ว อยู่เดี่ยวจะพลอยโดนลูกหลงไปด้วย พี่ดงวานค่ะ ขอให้โชคดีนะค่ะ ทำแค่นี้ Father เขาไม่เชื่อหรอกค่ะ เคลียร์กันเอาเองนะค่ะ ฮิฮิ” ว่างระเบิดเสร็จก็เพ่นแน็บไปเลย ทิ้งให้ดงวานเผชิญชะตากรรมอยู่อย่างโดดเดี่ยว
 ....................................
“พี่เอริค เอาโทรศัพท์ผมคืนมานะ”  ร่างเล็กไคว่คว้าโทรศัพท์จากมือของคนที่ตัวใหญ่กว่า
“ก็บอกมาซิ ว่าเมื่อกี้คุยอยู่กับใคร” แขนยาวยกสูงไม่ให้คนตัวเล็กคว้าได้ง่าย จนกว่าจะได้คำตอบเป็นที่น่าพอใจ
“ก็บอกไปแล้วไง”
“เพื่อนพี่ จะรู้มั้ยว่าใคร”
“ทำเหมือน พี่มีเพื่อนเยอะงั้นแหละ จะสักกี่คนกันเพื่อนพี่ที่ผมรู้จัก”
“เดี่ยวนี้พูดโยกโย้เก่งนะเรา บอกมาซะดี ๆ ว่าใคร”
“พี่ฝากงานใครไว้ก็คุยกับคนนั้นแหละ”
“มินอู!”
“รู้แล้วก็เอาคืนมา”
“เดี๋ยวซิ” ร่างใหญ่ยกแขนขึ้นสูงก่อนที่แอนดี้จะกระโดดคว้าไว้ได้
“อะไรอีกละ โทรศัพท์นะ คืนผมมาก่อนเถอะ แล้วค่อยถาม เพื่อพี่เข้าโทรมาอีก”
“บอกก่อนคุยอะไรกันเป็นนาน สองนาน”
“พี่อยากรู้จริง ๆ อ่ะ”  คนตัวเล็กทำหน้ายียวน จะกวนให้โมโหกันใช่ไหม
“พูดมาเร็ว ๆ เลย”
“ความลับฮะ บอกไม่ได้”
“แอนดี้!”
“ความลับก็คือ ความลับ บอกไม่ได้ก็คือบอกไม่ได้ ผมง่วงแล้วจะนอน” เดินไปล้มตัวลงนอนซุกหน้าลงกับหมอนนุ่ม ๆ เอาเสียดื้อ ๆ
“ไม่อยากได้โทรศัพท์คืนแล้วรึไง”
“ไว้ตอนเช้าค่อยเอา ยังไงพี่ก็ตืนช้ากว่าผมอยู่ดี”
“อย่างเล่นนะ  ลุกขึ้นมาไม่งั้นโดนดีแน่”
“...”  เอาหมอนปิดหูทำเป็นไม่ได้ยิน เดือดร้อนให้คนตัวใหญ่ต้องลงไม่ลงมือ
ร่างใหญ่กระโดนขึ้นคร่อมร่างเล็กบนเตียง พลิกคนที่นอนตะแคงกึ่งคว่ำให้เปลี่ยนเป็นนอนหงายแทน กระซิบเบาแต่จริงจังที่ข้างหู ดูสิจะยังแกล้งหลับต่ออีกได้มั้ย
“ถ้าไม่บอก...จะปล่ำ”
................................................
ก๊อก ๆ ๆ
“คุณชาย!” ท่าทางห้องข้าง ๆ จะจู๋จี๋กันอีกซิเนี้ย
“หลีกไปซิจะเข้าห้อง ยืดขวางประตูอยู่ได้”  น้ำเสียงหงุดหงิดอยู่น้อย ๆ
“ยังไม่ชินอีกเหรอครับ”
“ถ้าชินจะมานี้รึไง” ถามทั้งที่รู้ร่างบางฆ้อนให้วงใหญ่ แล้วเดินเลยมานั่งแปะบนเตียงนอนขนาด 5 ฟุต โดยมีเจ้าข้องห้องตามนั่งข้าง ๆ ด้วยเวลาไม่ช้า
“เป็นผมจะหาคนมานอนจู๋จี๋ด้วยให้ฝั่งนั้นได้อิจฉาตาร้อนกันบ้าง”
“ฝั่งนั้นเข้าก็มีเหมือนกันจะอิจฉาทำไม คิดอะไรโง่ ๆ”
“ก็ยังดีกว่าต้องมาอาศัยห้องคนอื่น ๆ หลบความเปลี่ยวแหละนะ หรืออย่างก็น่าจะได้ผลกับพี่เอริค ถ้าเค้ายังรักคุณชายอยู่อย่างที่คุณชายว่า”
“เป็นน้องจะแบ่งที่ให้พี่นอนด้วยไม่ได้เลยรึไง”
“เมื่อกี้..คุณชายว่าไงนะ”
“ว่าอะไร นอน ๆๆๆ พรุ่งนี้ต้องประชุมแต่เช้า แล้วยังต้องคุยเรื่องงานกับแอนดี้อีก”
ร่างบางปัดให้ให้คนตัวสูงลุกจากเตียงแล้วล้มตัวลงนอนคะแคงหันไปด้านใน ร่างสูงเลยต้องเดินไปอีกฝากหนึ่งของเตียง ล้มตัวลงนอนตะแคงตามร่างบางที่หลับตาพริ้ม
“คุณชาย…คุณชายครับ ผมรู้นะว่ายังไม่หลับ”
“หือ เรียกทำไม”
“ผมเรียกคุณชายว่า พี่ เหมือนเดิมได้แล้วใช้ไหม”
“ก็ตามใจนายซิ” ตายังคงเป็นสนิท
“พี่ฮเยซอง”
“ว่าไง”
“ลองเรียกดูเฉย ๆ นะ”
“พี่ฮเยซอง”
“อะไรอีกละ ถ้าลองเรียกอีกละก็ น่าดู” ลืมตาขึ้นมองคนเรียกผ่านความมืดที่แสงให้ความสว่าง
“ผ..ผะ..ผมรักพี่นะ ถึงอยากเป็นฝ่ายปกป้องพี่บ้าง” มองตาประสานหวังถ่ายทอดความรู้สึกออกไปพร้อมกับคำพูดที่อยากพูดอยากบอกมาตั้งนาน
“ฉันรู้ ไม่งั้นนายคงไม่ยอมตัดพี่ตัดน้องไปเรียนวิชาบ้า ๆ  เพื่อมาเป็นบอดี้การ์ด  ฉักก็รักนาย เหมือนกันไอ้น้องชาย” ท่อนแขนเรียวส่งมือขึ้นขยี้หัวร่างสูงอย่างเอ็นดู จนยุ่ง
“พี่เข้าใจ แล้วทำไมต้องโกรธมากขนานนั้นละ”
“ก็แค่อยากปกป้อง อยากรักษานายไว้ให้ได้”
“ชนเชยแทนน้องชายที่หายไปของพี่นะเหรอ” สายตาร่างสูงช่างเศร้าเหลือเกินในความรู้สึกของร่างบาง แต่ความจริงก็คือ ความจริง
“นายคิดแบบนี้เอง ถึงได้ตัดสินใจแบบนั้น”
“แล้วมันจริงหรือเปล่า”
“ฉันไม่ปฏิเสธหรอกนะ ว่าไม่เคยคิด”
“เห็นไหมละ พี่ยอมรับแล้ว ที่พี่รักและปกป้องผม เพราะผมเป็นแค่เงาของน้องชายพี่”
“มันก็แค่ในตอนแรกเท่านั้น เพราะเป็นน้องชายที่รักมาก ถึงเจ็บปวดมาตอนที่เห็นเค้าถูกลักพาตัวไปต่อหน้าต่อตา โดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย แต่นาย...”
“ผมทำไม”
“คนอีกคนที่ก็รักมากเหมือนกัน และจะสูญเสียไปอีกไม่ได้”
ก็เลยไม่รักซะดีกว่างั้นเหรอ ตัดความสัมพันธ์กันไปเลยซะดีกว่าสินะจะได้ไม่ต้องเสียใจ ถ้าผมเป็นอะไรขึ้นมา พี่มันเห็นแก่ตัวส่วนผมมันคนโง่  โง่ที่ไม่คิดจะปรับความเข้าใจตั้งแต่แรกทั้งที่มีโอกาสมากมาย ปล่อยอะไรต่ออะไรให้เป็นไปอย่างนั้น คิดแต่ว่าตังเองเจ็บปวด เสียใจ เป็นทุกข์อยู่ฝ่ายเดี่ยวและยอมที่จะให้เป็นอย่างนั้นขอแค่พี่มีความสุขแต่มันไม่ใช่เลย 
“แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจ”
“นายเสียใจไหมที่พ่อนายตาย”
“เสียใจสิ เสียใจมาก พ่อตายเพราะปกป้องผม คิดว่าชีวิตจะไม่มีใครรักผมอีกแล้ว”
“แล้วฉันละ...จะเสียใจแค่ไหนถ้านายตายเพราะปกป้องฉัน”
“พี่พูดเพราะขู่ผมเหรอ”
“แต่นายดันเอาจริง ฉันก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลย”
แท้จริงพี่ฮเยซองไม่ใช่ฝ่ายที่สร้างระยะห่างระหว่างเรา แต่เป็นผมที่สร้างขึ้นมาเองเพราะความไม่เข้าใจ คิดเองเออเองอยู่คนเดี่ยว
“พี่...ผมรักพี่”
“จอนจินเป็นอะไรของนาย” แขนยาวใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันดึงร่างบางมากอดไว้แนบอกแกร่ง
“ผมขอกอดพี่ไว้แบบนี้ ซักพัก”
ทำยังไงดี คำว่ารักของเค้ากำลังทำให้ผมหวั่นไหว ทั้งที่มันแค่น้องชายบอกพี่ชาย อ้อมกอดที่กำลังโอบรัดใต้ผ้าห่ม ถึงไม่มีมัน ผมก็รู้สึกอบอุ่นมากว่าครั้งไหน ๆ รู้สึกวูบวาบจากสัมผัสของเค้า ใจเต้นแรงกว่าตอนที่อยู่กับแอนดี้ซะอีก  อยากผลักใสแต่ก็ยังอยากอยู่ในอ้อมกอดนี้ไปจนกว่าจะเช้า

หัวใจผมกำลังจะระเบิด มันเต้นแรงจนไม่อาจข่มตาหลับร่างบางที่อยู่ชิดแนบอกจะรับรู้บ้างหรือเปล่า สองมือที่อยู่ใต้ผ้าห่มอยากทำมากกว่ากอดร่างบางนี้ไว้ จมูกที่กำลังหายใจเข้า-ออกอยากทำนอกเหนือหน้าที่สูดรับเอาออกซิเจนไปล่อเลี้ยงเนื้อเยื่อและปล่อยคาร์บอนไดออกไซด์ออก ยามได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากผิวเนื้อกายและผมนุ่มที่สระด้วยแชมพูราคาแพง  ริมฝีปากที่สนทนาเมื่อครู่อยากประทับลงบนกลีบปากบางสีชมพู หากเพียงคนที่ผล่อยหลับไปในอ้อมกอดผมจะอนุญาต
.......................................................................................................จบตอน......................................................................................