(yaoi -gdyb)tell me...you love me

ลำดับตอนที่ #2 : Step.2 Jiyong Part

“ ยองเบ ฉันรักแกวะ..”

คำพูดที่คิดว่าซึ้งที่สุดในชีวิตของผู้ชายตัวเล็กๆแสนน่ารัก? คนหนึ่งถูกเอ่ยออกไปด้วยความตั้งใจที่เต็มเปี่ยม

ผมคาดหวังกับคำตอบเอามากๆ ถึงมากที่สุด แต่.................

“ อืม......”

( - ^ -* )...............

จบข่าว....................

ไม่ ไม่ ไม่ มันต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ นี่ผมกำลังสารภาพรักกับมันอยู่นะครับ

แต่ดูมันตอบสิ......

เหมือนผมกำลังถามมันว่ากินข้าวรึยังอย่างนั้นแหละ

“ ฉันรักแกจริงๆนะ”

ย้ำอีกทีก็ได้ เพื่อมันจะไม่เข้าใจ ผมไม่ถือหรอกเรื่องแค่นี้คนหน้าตาดีอย่างผมไม่ใส่ใจสักนิดดดดดด...(จริงเหรอ?)

“ อือ....ง่วงแล้ว”

( - ^ - ) ……( _ * _ )

พูดจบมันก็เดินหนีขึ้นห้องไปหน้าตาเฉยปล่อยให้ผมนั่งเอ๋ออยู่เพียงลำพัง

ว้ากกกกกกกก

ผมอยากลงไปนอนดิ้นแล้วร้องกรี๊ดออกมาดังๆ   
พระเจ้าครับ....ผมพูดอะไรผิดกันครับ

ช่วยบอกผมหน่อยเถอะ หน้าตาผมมันเหมือนล้อเล่นนักรึไง ทำไมไอ้เตี้ยถึงได้เย็นชากับผมนัก

ผมผิดตรงไหนครับ........แง่ม

นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมนึกพิศวาสมันขึ้นมาหรอกนะครับ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรเหมือนกันที่ผมเริ่มมองข้าม

คำๆนั้น     เพื่อน........ 

วันดีคืนดีผมก็เริ่มรู้สึกว่า   ไอ้เตี้ยนั้น มันน่ารัก    (  //////  )

ถ้ามีแฟนเหมือนมันขึ้นมาจะเป็นยังไง   อืม     คงเตี้ยน่าดู    .....................เฮ้ย.ไม่ใช่....

หลังจากผมเริ่มคิดแบบนั้น ผมก็เริ่มบอกรักมันมาเรื่อยๆ     จากแค่ล้อเล่นก็กลายเป็นจริงจัง

แต่มันคงไม่รู้หรอก เพราะไม่ว่าจะครั้งไหน คำตอบของมันก็มีแค่นั้น

.......อืม...... ( * 0 * )

“ ย๊าก.ก.ก.ก.......”

ร่างเล็กกระโดดทิ้งตัวลงใส่ตุ๊กตาหมีบนเตียงก่อนลงนอนกอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่างบ้าคลั่ง

“ ไอ้เตี้ย...ไอ้ทึ่ม....ไอ้ล่ำ....แง่ม แง่ม...”

อ้าปากงับหูตุ๊กตาอย่างเมามันส์ ท่ามกลางสายตาอเนจอนาถของมักเน่ที่ส่งมาเป็นระยะ

วันนี้น้องแพนด้าได้เห็นมังกรตกมันอีกแล้วครับพี่ๆ

ท่าทางกำลังได้ที่หูตั้งหางชี้ เอ๊ย..ล้อเล่นครับ( โอ๊ย โดนคนแต่งเต๊ะ- น้องด้า )

 แค่น้ำลายฟูมปากตาขวางเท่านั้นเอง....แฮะแฮะ

ต้นเหตุก็คงไม่พ้นพี่ล่ำของผมนั้นแหละ แกดันไม่รับมุกบอกรักของเฮียจีสักที ไม่รู้ว่าแกแกล้งโง่หรือแกโง่จริงๆ

พี่จีแกก็บอกทุกวัน ทั้งตรงๆ ทั้งอ้อมๆจนจะถึงประเทศไทยอยู่แล้ว   พี่ยองเบแกก็รับคำทุกครั้งเหมือนกัน

แต่แบบเพื่อนนะ......เฮียจีแกเลยเศร้า.....

“ พี่จีพอเถอะ”

ซึงรีเอ่ยขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้

สงสารน้องตุ๊กตาจังเปียกน้ำลายมังกรหมดแล้ว โถ่.....( น้องด้าแอบใจร้ายอ่ะ)

“ ฮือ .....ซึงรี....”

คุณหัวหน้าวงคนเก่งผละจากซากตุ๊กตาชุ่มน้ำลาย ( _ * _ )มาหาน้องเล็กอย่างน่าสงสาร

มักเน่เลยอ้าแขนออกรับด้วยความเต็มใจ.......หุหุ ( ^ _ ^ ) เสร็จน้องด้า....

“ โอ๋..โอ๋..เงียบซะเด็กดี....เดี๋ยวหม่ามี้พาไปกินติมนะ”

เอ่ยปลอบเลียนแบบแดซองที่ชอบใช้มุกนี้ปลอบเขาประจำ แล้วมันก็ได้ผล เพราะน้องด้าชอบของฟรี หึหึ

“ พี่.....ไม่ใช่เด็กนะมักเน่ ”

คนที่ซุกหน้าอยู่กับอกไม่วายค้านกับคำปลอบของน้องเล็กที่ฟังดูแปลกๆชอบกล

จียงจำได้ว่าแม่จียงไม่ใช่แพนด้านะครับ.......

“ คร้าบ...คร้าบ แต่ตอนนี้น้องซึงง่วงแล้ว นอนเถอะนะ”

พูดพลางล้มตัวลงนอนโดยไม่ลืมโอบพี่ชายตัวเล็กตามลงมานอนเคียงข้าง คนตัวเล็กซุกตัวเข้าหาอ้อมอกอุ่นด้วยความเคยชิน มือเรียวของซึงรีลูบไปมากับผมอ่อนนุ่มจนพล็อยหลับไปทั้งพี่ทั้งน้อง

ใครกันนะบอกว่าการเป็นน้องเล็กของวงจะได้อ้อนพี่ๆทุกคน หนูซึงขอค้าน

ก็หนูซึงไม่เคยได้อ้อนพี่จีเลยนี่นา พอพี่จีอ้อนมาหนูซึงก็ยอมแพ้แล้ว

( เป็นพี่ พี่ก็ยอม - คนแต่ง)

ก็พี่จีออกจะน่ารักซะขนาดนี้ ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่ชายสุดที่รักแล้วละก็ 

จะจับปล้ำซะเลยไม่มีทางปล่อยไปถึงมือพี่ล่ำยองเบแน่   เชื่อหัวไอ้ซึงซิครับพี่ๆ

(เชื่อจ้ะ เชื่อ ยิ่งตอนนี้หนูมี 6 แพ็คแล้ว จะกดจะปล้ำจีน้อยๆยังไงก็ได้นี่เนอะ  แต่เสียใจด้วยที่งานนี้น้องจีของพี่ล่ำเขาห้ามแตะยะ หุหุ ”

 

เพิ่งลองแต่งเป็นเรื่องแรกนะ ติชมกันได้เลยครับทุกท่าน   ฝากหน่อยนะแล้ววันหลังจะมาต่อ

See ya…..