คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 Touki Part II : เหตุการณ์ที่เกิดระหว่างทาง
และแล้วการท่องเที่ยวก็ได้เริ่มขึ้น ในที่สุดก็ถึงสองสัปดาห์ที่ว่าแล้ว! ฉันดีใจกับการท่องเที่ยวที่จะเริ่มขึ้นในไม่อีกอึดใจ แต่ขณะเดียวกันเรื่องแปลกๆก็เริ่มเยอะขึ้นทุกที ทั้งเรื่องควรมฝันที่ซ้ำไปซ้ำมาอยู่ตลอด แถมช่วงนี้ก็รู้สึกมีใครแอบมองอยู่ตลอดเวลา และบางครั้งก็รู้สึกว่าโลกทั้งใบกลับหยุดชะงักลงซะงั้น และแน่นอนว่าเรื่องพวกนี้ฉันไม่เคยเล่าให้เพื่อนสนิททั้งสองของฉันฟัง และในขณะเดียวกันก็ค่อยเป็นกำลังใจให้พวกเขาอย่างห่างๆ
ฉันกับชินและเรกะพวกเราทั้งสามคนต่างช่วยกันยกสัมภาระต่างๆขึ้นรถตู้ที่เช่ามา โดยรถตู้ที่เช่ามานี้เป็นคุณลุงซึ้งเป็นคนรู้จักของแม่ฉันเอง หลังจากที่เก็บยกของเรียบร้อยพวกเราก็ขึ้นรถโดยที่ชินนั่งที่นั่งข้างๆคนขับ และเรกะนั่งข้างหลังกับฉันที่จริงฉันก็แอบเสียดายนิดหน่อยที่ไม่ได้จับพวกเขานั่งด้วยกัน
"นี้เรกะ"
รถขับเคลื่อนมาสักพักฉันก็หันมาสะกิดเรกะ พรางกระสิบที่หูของเธอ
"เตรียมของขวัญให้ชินแล้วเหรอยัง?"
เรกะสะดุ้งขึ้นมา ใบหน้าของเธอแดงก่ำราวกับกาที่เพิ่งต้มน้ำเดือด เธอมีท่าทีลังเลเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าและค่อยๆหยิบออกมาจากกระเป๋าสะพาย มันเป็นผ้าพันคอทักมือสีน้ำตาลอ่อน มันดูถูกทักออกมาอย่างประณีต ดูๆแล้วเธอน่าจะทำมาก่อนที่ฉันจะเตือนเธอนะเนี่ย
"เรกะเป็นคนทำเองเหรอ?"
"อืม"
เรกะพยักหน้า ก่อนจะรีบพูดปฏิเสธบ่ายเบี่ยงด้วยเสียงที่แผ่วเบา
"ม...ไม่ใช่ว่าเพราะเป็นวันเกิดของหมอนั้นฉันถึงทำให้หรอกนะ"
ฉันอมยิ้มกับท่าทีของเธอ และเรกะเองก็รีบเก็บยัดใส่กระเป๋าสพายของตน
"พอดีฉันทำมาเหลือนะ"
เรกะว่าต่อ
"นี้ พวกเธอสองคนคุยอะไรกันอยู่ ฉันเห็นกระซิบกันมาตั้งนานแล้ว"
เรกะสะดุ้งเฮือกตกใจ ที่จู่ๆชินก็พูดขึ้นจนตอนนี้นิ่งราวกับก้อนหิน ฉันจึงหันมาตอบแทน
"ไม่มีอะไรหรอก ก็เรกะนะ--"
หมับ!!
เรกะรีบพุ่งเข้ามาปิดปากฉันทันที และหันไปตอบชินด้วยน้ำเสียงอารมณ์ที่ตอนนี้ปรับมาเป็นปกติ
"เรื่องของผู้หญิง! อย่ามายุ่งน่า!!"
"ครับๆ"
ชินหันไปนั่งปกติตามเดิม และเรกะหันมาตีที่แขนฉันเบาๆ พร้อมด้วยสายตาเคืองหน่อยๆ ฉันได้แต่หัวเราะ แฮะ แฮะ ไปเท่านั้น
ต่อมาระหว่างทางที่อยู่ในรถพวกเราจะดูทิวทัศน์ต่างๆบ้างคุยกันบ้างตามปกติ จนในที่สุดก็เกือบมาถึงบ้านพัก แต่ก่อนหน้านั้นพวกเราก็แหวะเข้าไปเที่ยวที่ตลาดแถวนั้นก่อน และนั้นก็ได้เกิดเรื่องแปลกๆกับฉันขึ้นอีกแล้ว
"เรกะ โทคิมาดูนี้สิ"
ชินชี้ให้ฉันและเรกะมองดูร้านไอติม ก่อนเขาจะเอ่ยถาม
"ทานกันไหม?"
"แน่นอน"
ฉันว่าก่อนจะหันไปมองเรกะที่ดูกังวลกับของในกระเป๋า แน่นอนผ้าพันคอนั้น.......
"เดี๋ยวมานะ ชิน"
ฉันหันมาบอก ก่อนจะดึงเรกะไปคุยด้วย
"เมื่อไรเธอถึงจะให้ชินซะที"
"อ...อะไร!?"
"แน่นอนก็ผ้าพันคอไง"
เรกะหยิบผ้าพันคอขึ้นมาก่ำแน่นพรางก้มหน้า แบะสายหน้าปฏิเสธ
"ไม่ได้หรอก"
"ทำไมละ?"
"ก็ โทคิสนิทกับชินนะ ฉันคิดว่าพวกเธอทั้งสองคนเหม--"
"แค่เพื่อนสนิทเท่านั้น!"
ฉันเอ่ยขัดขึ้น ไม่คิดเลยว่าคนที่ดูแข็งๆอย่างเรกะจะมีนิสัยอ่อนไหวขนาดนี้ ชักห่วงแล้วสิ
"ฟังนะจริงอยู่ที่ฉันกับชินจะสนิทกัน"
"..."
"แต่ฉันรู้สึกแค่เป็นเพื่อนสนิทเท่านั้น และถ้าจะเกินเลยละก็คงรู้สึกได้แค่เหมือนเป็นน้องชาย........ เอาละทีนี้เอาไปให้ชินได้แล้ว"
ฉันว่าพร้อมกับดันหลังเรกะที่ก่ำผ้าพันคออยู่เอาไปให้ชินและตอนนั้นเอง...
"ผ้าพันคอ!!"
จู่ๆก็มีตัวอะไรไม่รู้สีดำๆพุ่งมาขโมยผ้าพันคอจากมือของเธอไป ฉันยืนตกตะลึงกับเหตุการณ์อยู่สักพักก่อนจะรีบวิ่งตามมันไปโดยไม่ลืมหันมาบอกเรกะ
"เธอกลับไปก่อนเลย! เดี๋ยวฉันจะไปเอาคืนให้เอง"
ฉันวิ่งไล่ตามเจ้าตัวสีดำประหลาดนั้น และก่อนจะรู้สึกตัวในวินาทีนั้นเอง ทุกอย่างรอบๆตัวก็ชะงักหยุดนิ่งลง ทั้งผู้คนรอบตัวในตลาด ฝูงนก รวมถึงผลไม้ที่กำลังจะตกถึงพื้น ทุกอย่างราวกับสตาฟเอาไว้ให้หยุดอยู่กับที่ฉันวิ่งตามมันจนมาถึงในป่าสนก็พบกับเจ้าตัวนั้นประหลาดนั้นที่หยุดวิ่งและปล่อยผ้าพันคอลงพื้น
"ตัวอะไรกันเนี่ย?"
ฉันสบถและจ้องมองพวกมันด้วยความตกตะลึง ใช่ฉันพูดว่าพวกมันเพราะมันไม่ได้มีอยู่แค่ตัวเดียว แต่มีกันหลายตัวที่เดินยั่วเยียะ และที่ฉันต้องตกตะลึงนั้นก็เพราะว่า พวกมันช่างคล้ายกับตัวประหลาดที่อยู่ในความมืดที่คอยไล่ตามฉันในความฝัน ไม่สิ ใช่เลยต่างหาก!!! มันมีลักษณะตัวสีน้ำเงินดำ มีหูแหลมๆ และตาสีแดง ดูเผินๆอาจคล้ายจิ้งจอก(?)
ฉันค่อยๆเอื้อมมือเข้าไปเก็บผ้าผันคอใสกระเป๋าเป้ และหันไปมองพวกมันอย่างระวัง มันค่อยๆเดินมาหาฉันก่อนที่จะมีตัวใดตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาขัดขาฉันให้ล้มลง
ตุบ!
"โอ๊ย!"
ฉันลูบหน้าตัวเองอย่างแผ่วเบาก่อนจะเริ่มรู้สึกตัวว่ามีตัวใดอีกตัวหนึ่งเข้ามาดึงฉัน ไม่สิสองตัวต่างหาก และก็มีตัวอื่นๆเข้ามาล้อมรอบและขังฉันเอา
"เฮ้! อะไรกันปล่อยนะ!!!"
ฉันพยายามสะบัดแต่มันก็ไร้ผล และดูเหมือนมันกำลังจะพาฉันไปไหนสักแห่ง
"โธ่! ปล่อยสิ!"
ฉันพยายามมองหาทางออก และจะอดจะสบถออกมาไม่ได้
"ตัวอะไรกัน!!!"
[มันเป็นอันเวิร์สค่ะ]
เอะ?......และฉันก็ได้เสียงของเด็กสาวคนนั้นที่เจอเมื่อสองสัปดาห์ก่อน และเป็นเสียงที่ได้ยินในความฝัน อันเวิร์ส? มันคืออะไรกันนะ? แต่ก่อนหน้านั้น
"นี้! แล้วฉันจะทำยังไงดี! เจ้าพวกนี้ทำอะไรไม่ได้เลย"
ฉันตะโกนถามเสียงนั้นออกไป และได้รับคำตอบที่ฉันไม่เข้าใจกับมันสักเท่าไร
[คุณโทคิ ก็ใช้คีย์เบลดสิคะ!]
คีย์เบลด? มันคืออะไรกัน? ให้ตายสิมีแต่เรื่องที่ไม่เข้าใจอยู่เต็มไปหมดเลยและในตอนนั้นเองก็เกิดแสงประหลาดที่มือขึ้น พวกตัวประหลาดหรืออินเวิร์สที่ลากและลุมล้อมฉันก็ต่างกระเด้งหนีออกจากแสงนั้น แสงนั้นมันเหมือนกับในความฝัน แต่สิ่งที่แตกต่างกันก็คือมันไม่ได้เป็นแสงที่รูปร่างคล้ายกุญแจ แต่มันปรากฏร่างเป็นกุญแจขนาดใหญ่เหมือนกับดาบอยู่ในมือของฉันแทน
เจ้ากุญแจหรือที่เสียงของเด็กสาวคนนั้นบอกว่าคือคีย์เบลดมันพาฉันพุ่งเข้าไปตีอันเวิร์สและมันได้ผล!มันสูญสลายไปหลังจากที่โดนคีย์เบลดตี ฉันจึงจับคีย์เบลดให้มั่นและหมุดตัวฟาดจัดการพวกมันทุกตัว หลังจากที่ฉันจัดการอันเวิร์สตัวสุดท้ายและมันก็สลายไปเรียบร้อย คีย์เบลดที่อยู่ในมือก็หายไป บัดนี้สถานการณ์รอบๆทีาหยุดนิ่งกลับมาเดินอีกครั้ง
[ไม่ต้องห่วงนะ คีย์เบลดยังอยู่กับคุณคะ]
"..."
ฉันเงียบมองมือของฉันตอนนี้ที่มันว่างเปล่าก่อนจะเหงยหน้าขึ้นไปบนฟ้าและคะโกนถาม
"เธอเป็นใคร!"
[......]
เธอเงียบไม่ตอบอะไรกลับมา ฉันสะบัดความคิดนั้นออกและหยิบผ้าพันคอออกมา บางทีฉันอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ แต่...
[ฉันยังตอบคุณไม่ได้...... แต่เราจะได้พบกันอีก]
เสียงนั้นตอบกลับมาและได้มอบการ์ดบางอย่างล่วงลงมาใส่มือฉัน ฉันจ้องมองการ์ดนั้นก่อนจะเก็บใส่กระเป๋า
"จะได้เจอกันงั้นสินะ"
ฉันพยักหน้ารับ และนำผ้าพันคอที่ถืออยู่เอาไปให้เรกะ แต่ดูเหมือนฉันวิ่งไล่พวกนั้นมาไกลแฮะก็เลยเดินกลับมาช้า
"โทคิ!!!/โทคิ!"
เรกะและชินวิ่งเข้ามาหาฉันด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรนะ!?"
"อ...อืมไม่เป็นไร"
ฉันตอบชินและสะกิดเรกะเพื่อคืนผ้าพันคอเธอ
"คิดยังไงถึงได้วิ่งตามโจรไปนะหะ!"
"รู้ไหมว่ามันอันตราย!!"
"อ...เออ โทษทีๆก็มันเป็นของที่เรกะอยาก...เออช่างมันเถอะ"
เรกะโพล่งถามฉันด้วยความโกรธและป้นคงาทเป็นห่วงโดยมีชินคอยเสริม ฉันได้แต่ขอโทษเพื่อนสนิททั้งสองของฉัน
"และก็ นั้นไม่ใช่โจรแต่เป็นสัตว์ประหลาดสีดำต่างหาก"
"เอ๋?"
"เรกะก็เห็นไม่ใช่เหรอว่ามันไม่ใช่มนุษย์"
ฉันถามเรกะด้วยความสงสัยก็ในเมื่อเธออยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยแต่ก็ดูเหมือนว่าเธอตจะจำไม่ได้
"โทคิ นี้ไม่ใช่เวลาเล่าเรื่องสยอง--"
"เอาน่าๆ บางทีโทคิอาจจะเบลอไปเอง"
ที่จริงฉันอยากจะส่วนไปน่ะว่าไม่ได้เบลอแต่ชินจูงมือพา(ลาก)นำฉันกับเรกะเดิน ก่อนจะหันมาบอก
"ไปบ้านพักกันเถอะ"
ฉันและเรกะเดินตามชินมาที่รถตู้ โดยที่ฉันสังเกตเห็นสีหน้าของเขาที่ดูครุ่นคิดตลอดเวลา ฉันนั่งถอนหายใจในรถตู้ก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆนั้นสิ ฉันอาจจะเบลอไปเองก็ได้ฉันคิดอย่างนั้น และรู้สึกเหมือนมีอะไรในกระเป๋ากางเกงจึงหยิบขึ้นมาดู การ์ดนี้มัน!? ฉันไม่ได้เบลอ แต่มันเป็นความจริง?
******************************************************************************************************************
[To Be Continue...]
หลังจากนี้คาดว่าน่าจะประมาณ6-7กว่าตอนจะเข้าเนื้อหาหลักของในเกม KH BBS นะคะ =W= ตอนนี้จะขอเกริ่นๆไปก่อนผูกความเชื่อมโยงและความผูกพันของแต่ละตัวละครนะ
ความคิดเห็น