Fic Kingdom Hearts: ผจญภัยในโลกคิงดอมฮาร์ท 01

ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 8 Touki Part : Prologue

   ลางสังหรณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ฉันรู้สึกเกิดใจคอไม่ดีขึ้นมา ทั้งๆที่อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันสอบเป็นคีย์เบลดมาสเตอร์ แต่กลับรู้สึกไม่มีสมาธิกับเรื่องนี้เลย...

   จนแล้วจนรอดสุดท้ายฉันก็ตัดสินใจที่จะขอถอนตัวในการสอบครั้ง แน่นอนว่ามาสเตอร์เองก็รู้สึกแปลกใจกับเรื่องนี้ แต่ฉันเองก็บอกเหตุผลไปมาสเตอร์รับฟังอย่างเข้าใจ มาสเตอร์ก็บอกถึงสิ่งที่ผิดปกติ ดังนั้นในการสอบครั้งฉันจึงถอนตัวและมีบางสิ่งที่ฉันต้องทำต่อไปนั้นคือค่อยจับตามองสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นเรื่องราวต่างๆ ความเป็นไป และคอยปกป้องโลก ไม่สิ น่าจะเรียกว่าจักรวาณแห่งนี้น่าจะถูกกว่า ทำในสิ่งที่เอ็ทต้าได้ขอเอาไว้ นี้คือเรื่องราวของฉันที่เกิดขึ้นก่อนจะถึงวันสอบในวันพรุ่งนี้

"โทคิ?"

"เวน!?"

   ฉันสะดุ้งตกใจ ก่อนจะหันไปมองผู้มาใหม่ เวนทัสวิ่งมานั่งลงข้างๆ

"วันนี้ก็มาดูดาวเหรอ?"

"แน่นอน อีกอย่างตอนนี้นะมีดาวตกเพียบเลย"

   เวนทัสกล่าวจบ ฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าบ้าง จริงด้วย ดวงดาวเต็มไปหมดแถมวันนี้ดาวตกเยอะกว่าทุกวันอีกต่างหาก ดูท่าว่าฉันจะมัวแต่คิดเรื่องอื่นจนลืมที่จะสังเกตสิ่งนี้สินะ

"โทคิ ทำไมถึงถอนตัวการสอบละ..."

"เออ...เรื่องนั้นนะ..."

ฉันคิดว่าจะตอบอะไรไปดี แต่กลับกลายเป็นว่า

"อ้าว เฮ้! จะนอนลงแบบนั้นไม่ได้นะ"

   ไม่ทันที่ฉันจะตอบฉันก็หันไปดุเวนทัสที่ตอนนี้เจ้าตัวเอนตัวลงนอนกับพื้นไปแล้วเรียบร้อย 

"ไม่เป็นไรหรอกน่า โทคิ นอนแบบนี้ก็ดูดาวได้สบาย โทคิลองดูไหมละ?"

"ไม่ละ"

   เวนทัสกล่าวอย่างอารมณ์ดีและฉันเองก็สายหัวพร้อมกับกล่าวปฏิเสธ แล้วได้แต่ถอนหายใจ จะว่าไปตอนนี้เวนแตกต่างจากเคยเจอตอนแรกเยอะมากเลยแฮะ เมื่อก่อนสีหน้าเรียบนิ่งราวกับไร้ความรู้สึก แต่ตอนนี้แตกต่างออกไป มีสีหน้ามีอารมณ์ความรู้สึก แถมยังอ่อนโยน ใจดี และยิ้มง่ายอีกด้วย.......

 ว...หว่า! จู่ๆก็รู้สึกเขินขึ้นมาเฉย ฉันสายหัวปัดความคิดนั้นไปแล้วมองดูดาวต่อ โดยที่เว้นระยะห่างกับเวนกว่าเดิมนิดหนึ่ง สายตาฉันเหลือบไปมองเขาซึ่งเขาเองก็มองฉันแบบแปลกใจแต่ก็หันไปดูดาวต่อ ไม่รู้ว่าฉันตาฝาดไปหรือเปล่าแต่เมื่อกี้ก่อนที่เวนทัสจะหันไปดูดาวตามเดิม แอบเห็นวนยิ้ม?

เออ...ฉันเองน่าตาฝาดไปเองนั้นแหละน่า และเป็นอีกครั้งที่ความเงียบเข้ามา

.

.

.

.

"ไม่รู้ทำไมฉันรู้สึกว่าคุ้นเคยกับดวงดาวเหล่านั้นนะน่ะ?"

   เวนทัสพึมพำกับตัวเองก่อนที่ดวงตาจะค่อยๆปิดลง  ฉันหันไปมองเวนที่หลับอยู่ก่อนจะแหงนมองฟ้าอีกครั้ง

"ฉันเองก็ รู้สึกคุ้นเคยเหมือนกัน" 

  ฉันพูดขึ้นมาโดยหวังว่าเวนจะไม่ได้ยิน

"ทั้งสถานที่แห่งนี้ ทั้งจักรวาณแห่งนี้ รู้สึกผูกผันกับที่นี้ไปซะแล้วสิ ทั้งๆที่เป็นคนละที่กับที่ฉันอยู่แท้ๆ"

  ฉันชันเขาก้มหน้ากอดตัวเองแน่น

"อยากจะอยู่แบบนี้ไปตลอด แต่ฉันก็คิดถึงเพื่อนๆของฉัน ทีที่ฉันอยู่"

   อยากจะอยู่ แต่ก็สักวันก็ต้องกลับไป อีกอย่าง ฉันนะ...

และแล้วฉันก็หลับไปทั้งอย่างนั้น

.

.

.

.  

  เป็นอีกครั้งที่ฉันสะดุ้งตกใจ นี้ตกลงว่าวันนี้ฉันสะดุ้งแบบนี้มากี่รอบแล้วเนี่ย และครั้งนี้เป็นเพราะเวนทัสอีกเช่นเคย เวนร้องเหมือนตกใจกับอะไรบางอย่างจนฉันที่อยู่ใกล้ๆก็ตดใจตื่นไปด้วยและครั้งนี้ก็เห็นอควอที่ยอตัวลงมองเวนอยู่อย่างนั้น เธอยิ้มกับท่าทางเมื่อสักครู่ของเขาและหัวเราะออกมา ฉันนั้งบิดขี้เกียจไม่ได้ฟังว่าอควอกับเวนพูดคุยเรื่องอะไรไป แต่เวนก็เดินไปนั่งอีกที่ฉันก็เลยตามเขาและอควอไปนั่ง

"นี้โทคิ อควอ"

  เวนทัสเรียกขึ้น 

"พวกเธอเคยสงสัยไหมว่า ดวงดาวพวกนี้มีแสงสว่างมาจากไหน?"

  หลังจากจบคำถามฉันกับอควอหันไปมองกันอยู่สักพัก แล้วฉันก็ให้อควอเป็นคนเล่า ก็แหม่...จะว่าไงดีละ ดวงดาวที่ฉันรู้จัก ถ้าจะอธิบายตามแบบทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์มันก็คงจะไม่เหมาะเท่าไร อีกอย่างฉันไม่เก่งกับการอธิบายสักเท่าไร

"ก็อย่างที่เขาว่ากัน..." 

"ดวงดาวเหล่านั้น คืออีกโลกหนึ่ง"

  ไม่ทันที่อควอจะเล่าอะไรก็มีอีกเสียงมากล่าวต่อ เมื่อหันไปมองก็พบว่าคนๆนั้นคือเทอร่า

"เทอร่า" 

   เป็นอควอที่ทักทายเทอร่า เจ้าตัวตอบรับคำทักทายแล้วทำการเล่าต่อ

"ไง มันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่ายังมีโลกอีกมากมายนอกจากโลกของเรา" 

   เทอร่าเล่าพร้อมกับเดินมาเข้ามา 

"แสงสว่างนั้นก็คือหัวใจ มันส่องแส่งอยู่กับพวกเราเหมือนกันตะเกียงไฟนับล้าน"

   คราวนี้ฉันกับเวนทัสมองหน้ากันอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ไม่สิถ้าพูดให้ถูกไม่เข้าใจเลยมากกว่า

"อะไรนะ? ฉันไม่เห็นจะเข้าใจเลย"

   เวนทัสกล่าวออกมาด้วยสีหน้าที่งุนงง

"พูดง่ายๆ พวกเขาก็เหมือนเธอ เวน โทคิ"  

"แบบนั้นมันหมายความว่าไงเหรอ?"

   เทอร่าจัดการอธิบายให้ง่ายขึ้น แต่มันก็ไม่ช่วยให้เข้าใจได้สักเท่าไร และก็เป็นเวนกับฉันที่เอ่ยถามพร้อมกันอย่างไม่เข้าใจเอามากๆ เวนเดินเข้าไปใกล้เทอร่า เทอร่ามองพวกเราทั้งคู่ก่อนจะตอบ

"ฉันแน่ใจว่า สักวันนายจะเข้าใจเอง เธอก็ด้วยนะ"

  โอเคคำตอบก็ไม่ได้ช่วยอะไรเหมือนเดิม ฉันตัดสินใจไม่ซักต่อแล้วเพราะคิดว่าคงจะไม่ได้คำตอบอยู่ดีหรือ ถ้าหากได้จริงๆละก็มันก็คงเป็นคำตอบที่ตรงตัว และยากต่อการเข้าใจเหมือนเดิม แต่เหมือนเวนทัสจะคิดต่าง เขายังตื้อที่จะรู้ให้ได้อยู่ แหม่ ถ้าฉันเป็นสาววายละก็...คงจิ้นพวกนายไปแล้ว

"แต่ฉันอยากจะรู้ตอนนี้ นี่นา"

"นายยังเด็กไปที่จะรู้นั้นละ"

"อย่าพูดว่าฉันเหมือนกับเด็กนะ!"

  ฉันมองฟังบทสนทนาของทั้งคู่ แล้วจากนั้นอควอที่นั่งอยู่ข้างๆก็หัวเราะขึ้นมา ทั้งเทอร่ากับเวนทัสที่คุยกันอยู่เมื่อครู่ก็หันมามอง 

"เธอกำลังหัวเราอะไรอยู่นะ?"

   เทอร่าถาม

"มันช่วยไม่ได้นี้ พวกนายอย่างกะพี่น้องกันเลย"

   อควอตอบทั้งยังอมยิ้ม ปาดน้ำตาและหัวเราะต่อ ฉันที่เห็นท่าทางแปลกใจของพวกเขาก็หัวเราะตาม เทอร่ากับเวนละคนตกใจด้วยกันทั้งคู่แต่สุดท้ายพวกเขาก็หัวเราะออกมา พวกเราหัวเราะด้วยกัน มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันอยากจะให้เป็นอย่างนี้ไปต่อเรื่อยๆ

  พวกเราสี่คน ทั้งฉัน เวนทัส อควอ และเทอร่า พวกเรานั่งมองด้วยกันท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดและดวงดาว ฉันอดคิดไม่ได้ว่าระหว่างที่ฉันไม่อยู่ฉันไม่ได้มานั่งพร้อมหน้าพร้อมตากับพวกเขานานเท่าไรแล้วนะ แล้วถ้าหากฉันต้องกลับไปที่โลกเดิม มันก็คงจะไม่ครบแบบแต่ก่อน ไม่สิ บางทีฉัน ฉันอาจจะไม่เกี่ยวข้องแต่แล้วก็ได้ ฉันก็แค่คนที่ถูกส่งมา คนที่เด็กสาวคนนั้นไว้วาน บางทีนะ บางที ถ้าฉันกลับไป อาจจะไม่มีใครจดจำฉันก็ได้....................................... 

แล้วฉันจะมานั่งเพ้อทำไมเนี่ย? มัวแต่เพ้อแบบนี้แล้วจะได้อะไรขึ้นมาละ? อยู่กับปัจจุบันสิฉับตบแก้มตัวเองเบาๆก่อนจะไม่คิดเรื่องอะไรต่อ 

   ดูเหมือนว่าอควอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอลุกขึ้นพร้อมกับเดินมาที่ด้านหลังของพวกเรา

"เทอร่า พรุ่งนี้ฉันกับนายจะมีการทดสอบในวันพรุ่งนี้"

 เธอยิ้มและก็หยิบอะไรบางอย่างขึ้นมาโชว์ให้ดู

"ฉันได้ทำเครื่องรางนำโชคเอาไว้ ด้วยละ"

   เธอว่าพรางโยนให้แต่ละคน มันป็นเครื่องรางรูปดาวของเทอร่าเป็นสีส้ม ของเวนทัสเป็นสีเขียว และของฉันเป็นสีขาว ฉันมองเครื่องรางในมือตัวเองอย่างไม่แน่ใจและเอ่ยถาม

"ฉันเอง ก็ได้ด้วยเหรอ?"

 "แน่นอนสิ"

   อควอตอบกลับแล้วยืนเครื่องรางของเธอออกมา มันเป็นสีน้ำฟ้า

"ของพวกเราแต่ละคน"

   พวกเราแต่ละคนยืนเครื่องรางออกมา อควออธิบายต่างๆเดี่ยวกับเครื่องรางจนเธอโดนเทอร่าแซวประมาณว่า ก็ทำเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงเป็นเหมือนกันนี้นา สุดท้ายก็โดนอควอค้อนใส่ ฉันสังเกตเห็นท่าทีที่แลดูเป็นกังวลของเวนทัส ฉันก้มมองเครื่องรางในมือ

"อควอ มันเป็นเครื่องรางนำโชคจริงๆนะเหรอ?"

"อืม มันก็ยังไม่เห็นผลหรอกนะ แต่ฉันก็ได้ใส่เวทย์มนต์ไว้นิดหน่อยแล้ว"

"จริงเหรอ? เวทย์ที่ว่าคืออะไร?"

    เวนทัสถามอย่างอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น อควอยิ้มให้กับท่าทางของเจ้าตัวและเธอก็หยิบเครื่องรางขึ้นมาชูให้ดูพร้อมขึ้นมา

"มันคือการเชื่อมโยงอย่างไม่มีข้อแม้"

    ดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกตเห็นแต่ฉันเห็นแสงอ่อนๆที่เกิดขึ้นมาจากเครื่องราง การเชื่อมโยงอย่างไม่มีข้อจำกัดงั้นเหรอ? มันคงจะหมายถึงมิตรภาพสินะ ฉันยิ้มขึ้นมาหน่อยๆและเก็บเครื่องรางไว้กับตัวอย่างดีจากนั้นก็นั่งมองเทอร่ากับอควอที่ทั้งคู่กะว่าจะซ้อมสำหรับวันพรุ่งนี้ และบางทีฉับกับเวนทัสก็ขอเข้าไปแจมด้วย 

   หลังจากที่พวกเราทำการฝึกเสร็จทั้งอควอ กับ เทอร่า และ เวนทัส ก็ตัดสินใจที่จะกลับไปพัก

เวนหันมาทางฉันแต่ฉันบอกว่าฉันมีธุระที่ต้องจัดการหน่อย

"ถ้างั้นพรุ่งนี้ เธอจะมาทันดูพวกเขาสอบทันไหม?"

"แน่นอนสิ"

  ฉันตอบพร้อมยิ้มกว้าง จากนั้นเทอร่าก็เรียกให้เวนทัสตามไป เวนหันมายิ้มให้หน่อยหนึ่งและเข้ามากระซิบ

"พรุ่งนี้ฉันจะรอนะ มาดูพวกเขาเข้าการทดสอบด้วยกัน"

  จากนั้นเจ้าตัวก็วิ่งตามเทอร่ากับอควอไป 

"พรุ่งนี้เจอกัน"

  ฉันตอบรับคำของเวนทัส ฉันแหงนหน้ามองดูดวงดาวอีกครั้งและกำเครื่องรางแน่น ราวกับกำลังอธิษฐานอยู่

"อยู่ด้วยกัน...ตลอดไป"

   ฉันพึมพำกับตัวเอง และดูเหมือนว่าอควอเองก็ทำแบเดียวกับที่ฉันทำ ก่อนที่เธอจะเดินตามเทอร่า และเวนทัส ฉันมองพวกเขาที่เดินกลับไปก่อนที่จะทำการจัดการเปลี่ยนคีย์เบลดให้เป็นพาหนะส่วมใส่ชุดเกราะก่อนออกเดินทาง

พวกเราที่อยู่ด้วยกันในคืนนั้น และพวกเราที่แยกย้ายกันกลับไปพัก ทำธุระ ในคืนนั้น

.

.

.

.

มันเป็นคืนสุดท้ายที่พวกเราใช้เวลาร่วมกัน

ภายใต้แผ่นฟ้าผืนดาวดวงเดียวกัน

 

  

*******************************************************************************************************************

[To be Continue] 

*w* สวัสดีเน้อ กลับมาแล้วเน้อ อาจจะมีบทพูดบางอันที่ตัดไปโดยเฉพาะของอควอเพราะแปลไม่ออก...

ตรงบทนี้จะเห็นว่าเอามาจากเกมนะงับ ต่อจากนี้ไปก็เข้าสู่เนื้อหาตามเกมแบบจริงจังแล้ว

กว่าจะเข้านี้ก็ล่อไป12บทแหนะ