คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 7 Touki Part : ชิน???
"ชิน!?"
ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อในตอนแรกตั้งใจจะหันไปหาเจ้าเด็กแสบที่มาเรียกฉันว่าป้า แต่ทว่าฉันกลับพบเด็กชายที่ดันไปมีหน้าเหมือนเพื่อนสนิทของฉันเนี่ยสิ เด็กที่หน้าเหมือนชินทาคุ ต...แต่ว่าคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วละ! ก็ชินหน้าจะอยู่อีกโลกเลยนี้นา ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นจะรู้สึกได้ถึงที่ฉันจ้องหน้าอยู่นานก็เลยก็พูดออกมาอย่างรำคาญ
"มองไรป้า..."
โป๊ก!!
ไม่ทันที่เด็กชายจะพูดจบฉันก็ใช้กำปั้นที่มือของฉันเขกไปที่หัวของเด็กคนนั้นอย่างเต็มแรง เด็กที่มีใบหน้าเหมือนชินทรุดตัวลงไปกุมหัวตัวเองด้วยความเจ็บ ก่อนจะเงยหน้ามามองฉันอย่างเคืองๆ
"เจ็บนะ! ทำบ้าอะไรเนี่ย!"
"แล้วใครใช้ให้เรียกว่าป้าเล่า!"
"ชิ"
เด็กคนหน้าสะบัดหน้าไปอย่างไม่ค่อยสลอารมณ์เท่าไร หน๊อย......ไอ้เด็กนี้ตอนแรกฉันก็คิดว่าบางทีอาจจะเป็นชินทาคุคนเดียวกับที่ฉันรู้จักก็ได้ เพียงแต่เด็กคนนี้อาจจะเป็นชินตอนเด็ก(?) เพียงแต่ว่าพอมาเห็นแบบนี้แล้วขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าไม่เหมือนกันสักนิด เฮ้อ~~ ฉันได้แต่ถอนหายใจพร้อมกับสายหัวไปด้วย
"เฮ้! ไปกวนอะไรคุณโทคิดเขา?"
"ผมเปล่านะฮะ!"
และไม่นานท่านพ่อมดเมอร์ลินก็เดินออกมาพร้อมกับกล่องบางอย่าง พ่อมดเมอร์ลินเอ่ยถามเด็กที่หน้าเหมือนชินว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่เด็กคนนั้นจะปฏิเสธแล้ววิ่งหายไปในทันที ฉันก็ได้แต่มองตามเฉยๆแล้วพอมาคิดดูอีกทีชิน? เห? บังเอิญละมั้ง? ฉันสายหัวพร้อมกับเข้าไปหาพ่อมดแล้วรับกล่องมาเปิดดู มันเป็นกล้องดูดาวจริงๆด้วย ฉันเคยมาที่นี้แล้วเคยมาขอกล้องดูดาวจากพวกลีและไอซะ แล้วดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งสองคนจะยอมซื้อให้แต่ก็ไปฝากไว้ที่พ่อมดเมอร์ลินนี้ละ แล้วบอกให้ฉันมารับวันนี้ ฉันดูกล้องอย่างพินิจเคราะห์ก่อนจะปิดฝาและหันมาพ่อมดเมอร์ลิน
"ขอบคุณค่ะ"
ฉันเอ่ยพร้อมกับโค้งตัวไปด้วยตามมารยาทตอนแรกฉันว่าจะเดินออกไปและกลับไปที่Land of Departure แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจพอมาคิดเรื่องของเด็กคนนั้น มันรู้สึกติดค้างยังไงไม่รู้สุดท้ายจึงหันไปถามกับท่ายพ่อมด
"เออ...เด็กคนนั้นนะค่ะ? ที่ชื่อชิน?"
"อ๋อ หมายถึงชินทาคุสินะ"
เมอร์ลินว่าพร้อมพยักหน้า ฉันอึ้งนิ่งเงียบไปสักครู่ ไม่ใช่แค่ใบหน้าแต่ชื่อก็เหมือนกันด้วยนะเหรอ!? จะบังเอิญสุดๆไปไหมเนี่ย!?
"เด็กคนนั้นเป็นลูกศิษย์ของฉันเอง"
ตอนแรกฉันว่าฉันก็ช็อคแล้วนะ แต่พอบอกว่าท่านเด็กแสบนั้นหรือชิน? มีท่านพ่อมดเมอร์ลินเป็นอาจารย์ฉันนี้ช็อคกว่าเก่าเลย ก็ท่านพ่อมดออกจะท่องเวทย์มนจ์หลงๆลืมๆแบบนั้น จะไปสอนคนอื่นได้ด้วยเหรอ!? ไม่ใช่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรนะ? ฉะนคิดไปอย่างหวาดระแวง แต่แล้วเมอร์ลินก็เอ่ยกับฉันต่อ
"เธอเห็นว่าเด็กคนนั้นเป็นเด็กแสบสินะ แต่ก็ขอร้องอย่าโกรธเลยนะ เด็กคนนั้นไม่มีเพื่อนนะ"
"ไม่มีเพื่อน?"
ฉันเอ่ยถามอย่างสงสัย ซึ่งท่านพ่อมดก็พยักหน้ารับและอธิบายให้ฉันฟังจนฉันรู้ว่าที่เด็กคนนั้นไม่มีเพื่อนเพราะเจ้ากับใครไม่เป็น และเพราะอยู่โดดเดี่ยวด้วยละมั้งก็เลยโดยแกล้งบ่อยๆเพราะแบบนั้นก็เลยหวาดระแวงไม่ค่อยญาติดีกับใครเขาเท่าไร ฉันรับฟังอย่างเงียบๆก่อนจะเอ่ยของคุณอีกครั้งและโค้งตัวเดินออกมาพร้อมกับกล่องที่อยู่ในมือ ฉันเดินกลับมาที่สวนที่ฉันลงจอดในตอนแรกและพบกับชินที่นั่งอยู่คนเดียว ฉันมีท่าทีลังเลนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็เดินเขาไปหาเด็กแสบพร้อมกับทักทาย
"ไง ชื่อชินหรือเรานะ?"
"หึ"
เด็กหนุ่มว่าพร้อมกับสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นฉันเห็นแบบนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจ ที่จริงฉันทำเป็นไม่สนแล้วเดินผ่านและกลับไปเลยก็ได้ แต่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ เด็กคนนี้เข้าสังคมไม่ค่อยเก่งหรอกนะ ใช่เข้าสังคมไม่เก่งเหมือนกับชินทาคุที่โลกที่ฉันรู้จักจริงๆนั้นละ หมอนั้นเองก็ไม่ค่อยญาติดีกับใครเท่าไรมีแค่ฉันกับเรกะเท่านั้นที่ได้เป็นเพื่อนของหมอนั้น แต่เป็นเพราะฉันกับเรกะช่วยกันหมอนั้นถึงมีเพื่อนและสนิทกับคนอื่นได้และเขาเองก็รู้สึกสนุกกับการพูดคุยกับคนอื่นด้วย เพราะแบบนี้ฉันถึงคิดว่าปล่อยให้เด็กคนนั้นอยู่โดดเดียวต่อไปแบบนี้ไม่ได้ มันต้องมีสักทางสิ เพราะงั้นอย่างน้อยฉันจะเป็นเพื่อนกับเด็กแสบนี้เอง ฉันมองไปที่เด็กคนนั้นอีกครั้งแล้วพยายามเข้าหาช้าๆ โดยเริ่มจากการแนะนำตัวก่อน นั้นคงเป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้
"อืม...ไงฉันโทคินะ"
"......"
เด็กคนนั้นไม่สิชินทาคุไม่ได้ตอบอะไรเขายังคงนั่งอยู่เงียบๆเหมือนเดิมและมองฉันอย่างวาดระแวง แต่สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจและตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ
"ชินทาคุ..."
เจ้าตัวเอ่ยพร้อมกับจะตั้งท่าลุกหนี แต่ทว่าชินทาคุก็ต้องหยุดชะงักหันมามองด้วยความแปลกใจ เมื่อฉันขว้าข้อมือของเด็กชายเอาไว้
"ต้องการอะไร..."
เด็กชายพูดพร้อมกับไม่ยอมสบสายตามอง
และคำตอบของฉันก็ทำให้ชินทาคุถึงกับมีสีหน้าที่แปลกใจกว่าเก่า
"เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ"
"อย่ามาล้อเล่นน่า...คนอย่างผมจะมีเพื่อนด้วยเหรอ?"
ชินทาคุเอ่ยน้ำเสียงที่หม่นลง และเหยียดยิ้มขึ้นมา รอยยิ้มนั้นเจ้าตัวไม่ได้มีไว้ให้ฉันหรือใคร แต่เด็กชายมอบร้อยยิ้มนั้นร้อยยิ้มที่ยิ้มสมเพชกับตัวเองต่างหาก
"มีสิ...ฉันไงจะเป็นเพื่อนกับเธอเอง"
เด็กชายไม่ได้ตอบอะไรยังคงนิ่งอยู่อย่างนั้น ฉันได้แต่มองเขาอย่างเงียบๆ อย่างที่ท่านพ่อมดเมอร์ลินบอกไว้เลยเด็กคนนี้ไม่ถูกกับสังคมหรือใครเลย.......แต่ฉันไม่คิดว่าจะเป็นขนาดนี้ ชินเองก็ยังเขาหาคนได้ง่ายกว่าเลย อืม...จะว่าไป ชินที่เป็นเพื่อนสนิทของฉัน เขาจะเป็นคนยังไงนะ?ก่อนที่จะมาเจอฉันกับเรกะน่ะ ชินจะเหมือนชินทาคุเด็กคนนี้เหรอเปล่า? ฉันคิดอะไรอยู่ในใจสักพักก็ตัดสินใจได้และจูงมืออีกฝ่ายพา(ลาก)ไปยังตรงสวนอีกสวนหนึ่งทันที
"จะพาไปไหน!?"
"เดี๋ยวก็รู้เองละน่า"
และฉันก็นำเด็กหนุ่มมาถึงสวนดอกไม้อีกที่หนึ่ง ฉันมองซ้ายมองขวาและมองหาอยู่สักพักก่อนจะโบกมือทักทายพวกเขาทั้งสองและรีบวิ่งโดยพาชินไปด้วยเข้าไปหาทันที
"ลี ไอซะ"
"โทคิ!? และก็ตัวแสบที่บ้านพ่อมดนี้?"
ลีเอ่ยขึ้นพร้อมกับที่เขาและไอซะมองเด็กชายที่ตอนนี้ไปหลบอยู่ข้างหลังฉันเรียบร้อยแล้ว ฉันจึงดึงตัวเขาออกมาและแนะนำให้พวกเขาสองคนได้รู้จัก
"นี้เด็กคนนี้คือชินทาคุเขาเป็นเพื่อนของฉันเอง"
"ชินทาคุ? ใช่คนที่เธอเล่าให้ฟังหรือเปล่า?"
ไอซะถามขึ้นพร้อมกับจดจ้องชินทาคุอย่างไม่วางตา
"ไม่ใช่ๆ คนละคนกัน...มั้ง?"
"แล้วหมายความว่าไงละนั้น?"
ฉันเอ่ยปฏิเสธ แต่ก็วางเว้นเอาไว้อย่างไม่แน่ใจ จนลีเองก็งงกับคำตอบของฉัน นั้นสินะฉันเองก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าเด็กคนนี้กับชินจะใช้คนเดียวกันเหรอเปล่า? ก็แหม่ ทั้งสองเล่นหน้าตาเหมือนกันอีก แถมชื่อก็ยังเหมือนกันอีกต่างหาก แถมบุคคลิกก็คล้ายๆด้วย......ละมั้ง? ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าเมื่อก่อนหน้าที่ฉันได้เจอกับชิน เขาเป็นคนยังไงนะสิ ฉันเองเลยตอบไม่ได้ว่าทั้งสองเป็นคนๆเดียวกันไหม? เดี๋ยวสิ ถ้าทั้งสองคือคนเดียวกันงั้นฉันก็แก่กว่าชินนะสิ......พอคิดได้แบบนั้นฉันก็แทบจะหยุดคิดทันที และหันไปทำอย่างอื่นดีกว่าและมองซ้ายมองขวา มองรอบๆก็ไม่พบกับเด็กอีกสองคนที่เป็นเพื่อนของฉันอีกเช่นกันจึงตัดสินใจถามไป
"แล้วทริลกับไคริละ?"
"เออ เด็กสองคนนั้นจริงสิลืมไปซะสนิทเลย!"
ลีเอ่ยพร้อมกับทำท่าเพิ่งนึกได้ จนฉันกับไอซะเองก็ได้แต่ถอนหายใจทั้งคู่
"จำเอาไว้ละ งั้นเหรอ...?"
"เหอะ เหอะ งั้นฉันไปตามทั้งสองคนก่อนนะ!"
ไอซะพูดออกมาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ฉันจึงตัดสินใจอาสาไปตามเด็กทั้งสองเอง และวิ่งออกไปโดยไม่ลืมหันมาบอก
"ชินทาคุเล่นกับอิซะและลีไปก่อนนะ!"
ฉันตัดสินใจวิ่งไปที่บ้านของเด็กที่ใกล้ที่สุดก่อนนั้นคือบ้านของทริลฉันยืนมาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านและเคาะประตูเรียก และไม่นานก็มีคนเปิดประตูให้
"สวัสดีค่ะ พี่สาว"
"ไงทริล"
ฉันเอ่ยยิ้มแย้มทักทายเด็กหญิงคนที่เปิดประตู ซึ้งเด็กที่เปิดผระตูก็คือทริลเพื่อนที่นี่อีกคนของฉันเอง ทริลเป็นเด็กผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าฉันน้าจะรุ่นราวเดียวกับชินทาคุหรืแน้อยกว่านั้น เธอมีดวงตาที่กลมโตสีน้ำเงินและผมสั้นประบาสีน้ำตาลเท่า
"ไปเล่นกันเถอะ"
"ค่ะ"
ทริลเอ่ยและจัดการวิ่งเข้าไปในบ้านก่อนจะออกมาพร้อมกับล็อกประตูให้เรียบร้อย
จากนั้นฉันและเด็กหญิงก็ไปชวนเด็กอีกคนต่อ บ้านของเธออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านขิงทริลเท่าไรไม่นานก็เดินมาถึง ฉันเดินมาที่ประตูและก็จัดการเคาะประตูเหมือนเดิม
"ไงจ๊ะ เชิญเข้ามาสิ"
หญิงสูงสัยเอ่ยขึ้นพร้อมกับเปิดผระตูเชื้อเชิญให้เข้ามา ฉันกับทริลจึงส่ายหัวปฏิเสธทั้งคู่ คนที่มาดปิดประตูให้นั้นคือคุณยายของไคริ
"เปล่าค่ะ คือหนูมาชวนไคริ"
"งั้นเหรอจ๊ะ ไคริเอ้ยมีคนมาหานะลูก"
หญิงสูงวัยพยักหน้ารับและหันไปเรียกหลานสาวของตัวเอง ไม่นานก็มีเสียงตอบรับพร้อมกับวิ่งมาด้วยความสดใส
"ค่ะ!"
เด็กคนนี้ที่วิ่งมาคือไคริ เพื่อนที่นี้เช่นเดียวกับลี อิซะ ทริล และชินทาคุ เด็กหญิงมีดวงตาสีน้ำเงิดที่งดงามเช่นเดียวกับทริล และมีผมยาวประบ่าสีแดงชมพู เธอเป็นเด็กที่น่ารัก และอีกอย่างฉันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในตัวของเด็กคนนี้ หัวใจที่ส่องสว่างเหมือนกับหญิงสาวทั้งสามคนนั้น ใช่แล้ว! หัวใจที่ส่องสว่างหรือที่มาสเตอร์เอลาคุสกล่าวเอาไว้เจ้าหญิงแห่งหัวใจ บางทีเด็กคนนี้อาจจะเป็นเจ้าหญิงแห่งหัวใจก็ได้ใครจะไปรู้กันละ? ฉันชวนไคริให้ไปเล่นด้วยกัน ซึ่งเธอก็ตอบตกลง ฉันกับทริลและไคริเลยเดินมาด้วยกันที่สวนและพบว่าไอซะมองลีที่เล่น(แกล้ง)รัดคอ(?)ชินทาคุอย่างสนุกสนาน...
"มาแล้วเหรอ!?"
ลีที่เห็นพวกฉันเดินมาก็ปล่อยชินทาคุและเดินเข้ามาทันที ซึ่งแน่นอนทริลกับไคริก็เอ่ยทักทายด้วย
"สวัสดีค่ะพี่ลี พี่ไอซะ"
เด็กหญิงทั้งสองพูดออกมาอย่างพร้อมเพรียงก่อนที่พวกเธอจะเห็นสมาชิกใหม่ของกลุ่มก็เลยกระตุกชายเสื้อของฉันเพื่อถาม
"พี่โทคิ เขาคือใครเหรอคะ?"
ทริลเอ่ยถามอย่างสงสัย โดยมีไคริเอียงคอมองอย่างสงสัยเช่นกัน ฉันจึงแนะนำให้พวกเธอทั้งสองได้รู้จักเด็กชาย
"ทริล ไคริ เด็กคนนี้คือชินทาคุเพื่อนพี่เอง และเขาก็เป็นเพื่อนของเธอสองคนด้วย เพราะงั้นฝากดูและหมอนนั้นด้วยนะ"
"ค่ะ"
หลังจากที่ฉันพูดจบทั้งทริลและไคริต่างก็ยิ้มแย้มพยักหน้าและเดินเขาไปแนะนำตัวและทำความรู้จักกับชินทาคุทันที ฉันเองก็อดขำไม่ได้เมื่อเห็นเด็กชายมีท่าทีกระวนกระวายทำตัวไม่ถูกเมื่อมีคนรายล้อมและให้ความสนใจพูดคุยกับเขา เห็นแบบนี้แล้วเหมือนชินเหลือเกินนะ...ฉันยิ้มและเข้าไปพูดคุยเล่นกับพวกเขาด้วย ซึ้งแน่นอนว่าลีและไอซะก็เข้ามาเล่นด้วยเช่นกัน
พวกเราเล่นกันจนมาใกล้จะเย็นแล้วซึ้งตอยนี้ชินทาคุเองก็ดูเหมือนว่าเจ้าตัวกำลังจะสนุกอยู่พอเห็นแบบนั้นฉันเองก็อดยิ้มที่จะดีใจไม่ได้ดีจัง และตอนนี้เด็กชายก็กำลังจะโชว์เวทย์ที่เขาได้เรียนมาให้ฉัน ลี อิซะ ทริลและไคริได้ชมกัน แต่ก่อนที่ฉันจะได้ดูชายหนุ่มผมฟ้าหรือไอซะก็เอ่ยถามขึ้น
"โทคิ จะว่าไปเธอไม่รีบกลับแล้วเหรอ?"
"เอ๋?......"
"ก็ตอนนั้นเห็นเธอแค่มาเอาของแล้วจะรีบกลับนี้นา"
พอไอซะพูดจบเท่านั้นละ ฉันก็รีบสะดุ้งลุกขึ้นมาในทันทีตายละหว่า....โทคิ! ลืมไปได้ไงกันเนี่ย!? มาสเตอร์เองก็สั่งอยู่ว่าอย่าออกมาหากไม่จำเป็น ฉันเองก็คิดว่าคงไปไม่นานหรอกเลยไม่ได้แจ้งเอาไหว มีหวังตายแน่ๆเลยฉัน!
"ขอโทษนะชินทาคุไว้คราวหน้านะ"
ฉันขอโทษขอโพยชินทาคุเอาซะยกใหญ่ ซึ้งเด็กชายเองก็มีสีหน้าหมองลงมาบ้างแต่เขาก็ยิ้มรับพยักหน้ารับฟัง
"สัญญานะ?"
ฉันพยักหน้าแทนคำตอบและชูนิ้วก้อยขึ้นมาเกียวก้อยสัญญากับชินทาคุ จากนั้นฉันก็หันไปบอกลากับพวกลี และเดินออกห่างจากกลุ่มสักสองสามก้าวก่อนจะสวมใส่ชุดเกราะและใช้คีย์เบลดแปลงเป็นพาหนะ ฉันขึ้นไปขี่มันโดยไม่ลืมหันมาพูดกับพวกเขาก่อนจะบินออกไป
"แล้วฉันจะมาเล่นอีกนะ"
ฉันกล่าวก่อนจะเดินทางกลับ และเก็บกล้องดูดาวเอาไว้อย่างดี เพื่อไม่ให้มันตกระหว่างทาง
.
.
.
เมื่อมาถึงLand of Departure ฉันก็แอบค่อยๆเดินย่องเข้าไปในห้อง แต่แน่นอนว่าคงหนีไม่พ้นและถูกจับได้ด้วยเหตุนี้ก็เลยโดนมาสเตอร์เอลาคุสบ่นไปซะยกใหญ่ถึงเรื่องที่ไปไหนมาไหนโดยไม่ขออนุญาติแถมอย่างเรื่องที่เกิดขึ้นข้างนอกตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่ การที่ฉันออกไปตอนนี้อาจจะมีอันตรายได้ มาสเตอร์กล่าวเช่นนั้น แต่สุดท้ายเขาก็เดินมาลูบหัวแล้วบอกว่าดีแล้วที่ปลอดภัย และเมื่อบ่นจบก็ให้ฉันกลับห้องไปพักผ่อนซะ แต่ระหว่างทางฉันกะว่าจะแวะไปหาใครสักคนก่อน ฉันเดินไปหยิบกล่องที่ใส่กล้องดูดาวเอาไว้ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทักทายจากหญิงสาวผมฟ้า
"อ้าวโทคิ? ถืออะไรอยู่เหรอ?"
อควาเอ่ยพร้อมกับชี้มาที่กล่องที่ฉันถืออยู่
"อ...เออนี้นะ"
ฉันอำอึ้งที่จะตอบแต่ก็บอกไป
"กล้องดูดาวนะ"
ฉันว่าพรางเปิดกล่องให้อควาให้เห็นถึงสิ่งที่อยู่ข้างใน อควาก้มลงไปมองโดยทำหน้าพินิจครุนคิดอะไรสักอย่าง ก่อนที่เธอจะพยักหน้าและเงยหน้าขึ้นมาเล่าอะไรให้ฉันฟัง
"กล้องดูดาว...ฉันก็เคยเห็นในห้องของมาสเตอร์นะ"
อควากล่าวพวกเราทั้งสองคนยืนคุยอยู่ตรงนั้นสักพักจากนั้นก็พากันเดินไปคุยไปจนมาถึงตรงสวนตรงที่เวนกับเทอร่ามาฝึกเมื่อเช้านี้ ฉันกับหญิงสาวนั่งลงบนพื้นหญ้า และก็คุยอะไรไปตามปกติ ไม่นานเธอก็ทำท่าราวกับเพิ่งนึกบางอย่างออกและหันมายิ้มกับฉัน
“จริงงสิ! โทคิยินดีด้วยนะ”
“หืม? เรื่องอะไร?”
ฉันหันไปถามอควาพร้อมกับเอียงคอด้วยความสงสัย อควาทำท่าจะตอบแต่แล้วก็ถูกขัดขึ้นโดยชายหนุ่มผมน้ำตาลซึ้งก็คือเทอร่านั้นเอง
“สัปดาห์หน้าจะมีการสอบเป็นคีย์เบลดมาสเตอร์”
เทอร่ากล่าวพร้อมกับเดินมาหยุดยืนตรงที่อควากับฉันนั่งอยู่ และกล่าว
“ในการสอบครั้งนี้จะมีฉัน อควาและก็เธอด้วยโทคิ”
“เห!? ฉันด้วยเหรอ”
ฉันอุทานด้วยความตรงใจพร้อมกับชี้มาที่ตัวเองซึ้งเทอร่ากับอควาต่างก็พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่า ฉันในตอนนี้จะว่าไงดีละจะตื่นเต้นแบบพวกอควาดีไหม? หรือจะยังไงดี? อืม...ไม่รู้สิฉันรู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อมแฮะ พอคิดแบบนั้นแล้วก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาแต่ทั้งเทอร่ากับอควาก็ลูบหัวฉันทั้งคู่ ฉันก็เลยหันไปหาหญิงสาวผมฟ้าก่อนที่จะเงยหน้าหันไปมองชายหนุ่มผมน้ำตาล
“ไม่เป็นไรหรอกน่าโทคิ”
“ฉันมันใจว่าพวกเราจะสอบผ่านไปด้วยกัน”
“อืม...”
ฉันพยักหน้ารับด้วยความรู้สึกที่ดูอุ่นใจมากขึ้น นั้นสิต้องสอบให้ผ่านไปด้วยกันให้ได้! เมื่อคิดได้แบบนั้นแล้วก็ต้องพยายามละนะ แต่เอะ?....
“แล้วเวนละ?”
“เออ...”
“โทษทีนะโทคิ แต่เวนไม่ได้สอบครั้งนี้ด้วย”
อควาตอบขึ้นมา งั้นถ้าเวนไม่ได้สอบก็เหลือแค่เวนคนเดียวนะสิ? นั้นสิ ตอนนี้เวนจะเป็นไงบ้างนะ? ด้วยเหตุนี้ละฉันก็เลยขอตัวกับอควาและเทอร่าออกมาก่อน จากนั้นก็ลองไปดูที่ห้องของเวนทัสแต่ก็....ไม่เจอ ฉันก็เลยลองไปหาที่อื่นดู แต่สุดท้ายก็หาไม่เจอเขาอีกเช่นกัน........ฉันก็เลยได้แต่ถอนหายใจกับตัวเองและเดินคอตกกลับไปที่ห้องของตัวเอง และแล้วเมื่อเดินมาถึงสายตาก็พลั้นไปเห็นใครบางคนที่ยืนรออยู่ตรงหน้าประตูห้อง คนๆนั้นก็คือเวนนั้นเอง!!
“เวน!”
ฉันตะโกนพร้อมกับวิ่งเข้าไปหา เวนทัสที่ได้ยินเสียงของฉันก็รีบหันมามองทันที
“โทคิ!”
“เออ...แล้วทำไมนายมายืนอยู่ตรงหน้าห้องฉันละ?”
ฉันเอ่ยถามขึ้นมา พอเวนทัสได้ยินแบบนั้นเจ้าตัวก็ยิ้มแบบขัดเขินและเกาแก้มแก้เก้อทันที
“ก...ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่มาแสดงความยินดีด้วยนะ”
“อา...ขอบคุณนะ”
ฉันกล่าวพร้อมกับยิ้ม ซึ้งเวนทัสเองก็ยิ้มด้วย จริงสิ....จะว่าไปเวนก็ไม่ได้สอบด้วยจะเป็นอะไรไหมนะ? แต่ถ้าถามไปตรงๆจะเป็นการทำให้เสียใจรึเปล่า? ฉันลังเลอยู่แต่สุดท้ายก็ถามไปตามตรง
“เวน แล้วนาย--”
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ขอบคุณนะ”
ไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ เวนทัสก็ตอบพร้อมกับยิ้มกว้างกว่าเดิม การที่เขาตอบแบบนี้คล้ายกับว่าเขาจะรู้เลยแฮะว่าฉันจะถามอะไร? ฉันพยักหน้าตอบรับและก็นำกล่องที่ถืออยู่นั้นยืนให้กับเขา เวนมองของในมือฉันอย่างตกใจอยู่สักพักก่อนที่จะรับมาและเปิดดูอย่างสงสัย ฉันมองด้วยความลุ้นว่าเขาจะชอบรึเปล่านะ?แต่เห็นเขาเงียบอยู่นาน...ก็เลยเลองอ่ยถามอีกฝ่าย
“เออ...มันเป็นกล้องดูดาวนะ ชอบเหรอเปล่า?”
“นี้เหรอกล้องดูดาวนะ!?”
เวนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ฉันชอบมันมากเลยละ”
เวนกล่าวและหยิบกล้องขึ้นมาจากกล่องอย่างสนอกสนใจ พอเห็นท่าทีของเขาแล้วก็อดยิ้มไม่ได้จริงๆแฮะ
“ฉันให้”
“จริงๆเหรอ!?”
“อืม...จริงสิ” ฉันตอบ
“ขอบคุณนะ จริงสิคงต้องไปนอนแล้วละ”
”นั้นสิ ถ้างั้นราตรีสวัสด์นะ”
เวนทัสเอ่ยขึ้น ซึ้งฉันเองก็สังเกตว่าตอนนี้มันเริ่มดึกแล้วฉันก็เลยกล่าวราตรีสวัสดิ์กับเวนทัส ซึ้งเวนเองก็พยักหน้าและกล่าวราตรีสวัสด์เช่นกันก่อนที่จะเดินออกไป ฉันก็เลยตัดสินใจว่าจะเดินเข้าห้องแต่ในขณะที่จับประตูอยู่ ก็ได้ยินเสียงของเวนที่วิ่งกลับมา
“โทคิการสอบสัปดาห์ฉันจะคอยเชียนะ”
เวนทัสกล่าวก่อนที่จะวิ่งออกไปโดยที่ฉันไม่ได้ตอบอะไรเลย ฉันนิ่งไปสักพักก่อนจะเริ่มกลับเข้าห้องของตัวเอง การสอบสัปดาห์หน้าสินะ แต่ว่า...ทำไมกันนะ? ทั้งที่ควรตื่นเต้นหรือประหม่าแท้ๆ แต่ทำไมรู้สึกเหมือนมันเป็นลางร้ายบ้างอย่างกัน? รู้สึกว่าเหมือนพวกเราทั้ง4คนกำลังจะแยกทางเลยละ? ฉันสะบัดความคิดนั้นออกไปและจัดการธุระทุกอย่างของตัวเองก่อนเข้านอน
***************************************************************************
[To be Continue]
กลับมาแล้วค่ะ!!! *w* หลังจากที่หายไป(ฮา) พอดีอีกฟิคที่แต่งกับเพื่อนมันเดทไลเอาอาทิตย์ละ2ตอนละ 555 T[ ]T แต่คิงดอมฮาร์ทยังไม่ได้ทิ้งเลยเน้อ จะคอยลงอยู่เรื่อยๆเลย อ้อ! แล้วก็ตอนหน้าไปจะเข้าเนื้อหาของเกมในภาคBBS แล้วละ *^*
ความคิดเห็น