BE FRIENDเพียงรัก...+chapter1[rewrite]

BE FRIENDเพียงรัก...

กำแพงความรักทำลายไม่ยากอย่างที่คิด
แต่มันจะยากหากกำแพงนั้นคือคำว่า 'เพื่อน'

ภีม[PEAM]-ไม่อยากขนาดนั้นเลย?

 

เพียงขวัญ[PEANGKWAN]-แล้วเลิกไม่ได้หรอ?



intro

-1-

“เอ้าชนนน!!!” เสียงแก้วกระทบกันดังระงมสะท้อนไปมาในหู เสียงหัวเราะเรียกความพึงพอใจให้คนที่นี่เพิ่มพูลทวีมากขึ้นสิบเท่า…

          แต่มีบางคนที่กำลังไม่พอใจในสถานการณ์นี้มากๆ ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยขุดดินขุดทรายเล่นกัน นั่นแหละคิดดูละกันว่ามันกี่สิบปีมาแล้ว…

          “หลีกไปเลยๆ ฉันจะนั่งนี่เอง” ภีมดันไหล่คนนั่งบนโซฟาให้หลีกไปนั่งที่อื่น และทำเสียงจิ๊จ๊ะตามมา เข้าใจภาพตอนนี้ไหมคือมีทั้งผู้หญิงผู้ชายอยู่เต็มห้องไปหมด ขวดไวท์ขวดเหล้าโซดาวางอยู่เกลื่อนห้อง ภายใต้แสงไฟสลัวๆมีเสียงหัวเราะที่ดังอื้อ เสียงเพลงบีทหนักๆ แล้วฉันก็นั่งพื้นข้างล่างนั่งพิงโซฟาเดี่ยวอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างของคนบนโซฟา โซฟาที่ก่อนหน้านี้ใครนั่งไม่รู้แต่มันถูกแทนที่ด้วยภีมไปเรียบร้อย เพื่อนที่ฉันพูดถึงก่อนหน้านี้ไง

          “วู๊ววววว” เพลงมันส์ๆกับแอลกอฮอล์นี่มันเข้ากันสุดๆ ฉันตะโกนออกไปในจังหวะที่เพลงกำลังบรรเลงอย่าบ้าคลั่ง

          “เบาๆหน่อยขวัญ แค่นี้ก็เมาเหมือนหมาแล้วเนี่ย” จู่ๆภีมก็เอื้อมมือมาชิงแก้วเหล้าออกจากมือฉันไปก่อนจะยกดื่มรวดเดียวหมด

          “นี่…อยากกินด้วยก็บอกสิ มาๆฉันจะรินห้ายยย” ไม่รู้ทำไมภีมมีท่าทีที่บ่งบอกว่าปลง หลังจากฟังฉันพูดเสียงลากยาวไม่ค่อยได้ศัพท์

          “ไม่ได้อยากกินโว้ยยย!! ฉันจะบอกว่าให้พอได้แล้ว”

          “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู…” เสียงเพลงถูกปิด เสียงภายในห้องเงียบสงัดไม่มีแม้เสียงแก้วกระทบกัน มีเพียงเสียงร้องเพลงวันเกิด แสงเทียนบนเค้กค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน

          “อธิฐานแล้วค่อยเป่านะ” ฉันหลับตาอธิฐานในใจไปก่อนจะลืมตาและเป่าเทียนให้ดับลง พร้อมกับงานวันเกิดของฉันในค่ำคืนนี้…

-บทบรรยายภีม-

          สวัสดีผมภีม…เมื่อคืนหน่ะวันเกิดเพียงขวัญ ส่วนคืนนี้หน่ะวันเกิดผมเอง...ใช่เราเกิดเดือนเดียวกันปีเดียวกันเพียงแต่คนละวัน อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นว่าไหม?เมื่อก่อนบ้านผมกับบ้านเธออยู่ติดกัน เรียกว่ารั้วเดียวกันจะโอเคกว่า แต่ไม่ใช่ญาติกันหรอกนะ เพียงแต่พ่อแม่ของเราเคยเป็นเพื่อนกันมานานนม จนถึงขั้นจะเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว เลยพาให้เราสองคนกลายเป็นเพื่อนสนิทกันไปโดยปริยาย 
         

          “อื้อ…” เสียงงัวเงียเจ้าของวันเกิดทำให้ผมหลุดจากภวังค์ อ๋อ!ไอ้พวกนั่นน่ะมันกลับบ้านตั้งแต่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี่เองน่ะ พวกมันก็นอนข้างนอกนั่นแหละ

          “ได้สติละก็ลุกออกไปซักที หนักเว้ย!!” เพียงขวัญผงกหัวขึ้นมามองผมก่อนจะยิ้มตาหวานคล้ายกับยังไม่สร่างดี

          “ภีมน่ารักจังเลย เป็นที่นอนให้ฉันด้วย มามะเดี๋ยวให้รางวัลน้าาา” เพียงขวัญยื่นหน้ามาใกล้ๆหมายจะหอมแก้มผมแต่ก็ดันใบหน้าเธอออกได้ทันท่วงที

          ถ้าถามว่าเป็นแค่เพื่อนสนิท แล้วกอดหอมกันได้ไหม?ผมคิดว่ามันก็ไม่ได้หรอกนะ แต่ทำไมไม่รู้เราสองคนถึงทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ

          “โว้ยยย!!เพราะแบบนี้ไงคนอื่นเลยคิดว่าเราเป็นแฟนกัน ฉันถึงไม่มีนางฟ้าที่อยู่กับฉันไปนานๆก็เพราะใคร!!” ผมมองเพียงขวัญอย่างคาดคั้น แต่เพียงขวัญก็ไม่ตอบรับใดๆเพียงแต่ฟุบหน้านอนอย่างเดิม ผมรับรู้ถึงลมหายใจที่มันรินรดต้นคอผมได้เป็นอย่างดี ไม่รู้เธอนอนท่าไหน รู้แค่ตื่นนอนมาก็นอนทับผมซะแล้ว

          “ไม่ต้องมีหรอกมันน่ารำคาญจะตายไป”

          “เธอไม่เคยมีไม่รู้หรอกว่ามันดีแค่ไหน” ผมค้านเธอและเล่นผมเธอไปพลางๆ

          “รู้แค่ว่ามีรักก็ต้องมีเลิก ถ้าเลิกแล้วต้องมาร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนบ้า แล้วจะมีไปทำไมวะ?” ก็จริงอย่างที่มันพูด แต่ก็นะจะไม่ให้รักหรือชอบใครเลยก็ไม่ได้ก็คนพวกนั้นมันอ่อยผมนี่T^T…

          “เธอมันไม่มีหัวใจไงยัยโง่…ไปอาบน้ำได้แล้วเหม็นกลิ่นเหล้าสุดๆ” ผมกอดเธอและพลิกตัวให้ผมอยู่ข้างบนและเธออยู่ใต้ร่างผมก่อนจะลุกไปสูบบุหรี่นอกระเบียง

อย่าว่าผมเป็นคนไม่ดีเลยที่สูบบุหรี่ ผมจะสูบตอนเครียดๆเท่านั้นแหละ แล้วตอนนี้ผมก็เครียด เพราะเพียงขวัญขี้เมาคนเมื่อกี้ไง ผมว่าต้องหาผู้ชายสักคนให้มาดูแลเธอแทนผมแล้วล่ะ เธอจะได้รู้จักรักจริงๆซะที…

ผมบิดขี้เกียจพลางกดรีโมตทีวีไปด้วยและเป็นจังหวะที่เพียงขวัญออกมาจากห้องน้ำพอดี

“เมื่อยอะไรวะ บิดอยู่นั้นแหละ”

“ถามจริง…หนักเท่าไหร่วะ นอนทับมาได้ไม่เห็นใจกันเลย”

“ไอ้…หนักน้อยกว่านายละกันเว้ย!” เพียงขวัญโยนผ้าซับผมผืนเล็กๆใส่หน้าผมก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว ผมก็พูดไปงั้นแหละ กะอีแค่ผู้หญิงหุ่นบางๆดูไม่มีเรี่ยวแรงจะไปหนักอะไรที่ผมเมื่อยก็คือผมยืนทำข้าวต้มให้เธอนี่ไง ข้าวต้มธรรมดาๆนี่แหละเรามักทำแบบนี้ให้กันเสมอ

“เฮ้อ!เบื่อข้าวต้มจริงๆ” ถึงโต๊ะทานข้าวกับโซฟามันจะอยู่กันคนละที่ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ได้ยินที่เธอบ่น ผมเดินไปนั่งตรงข้ามเธอก่อนจะลงมือกินข้าวต้มที่ผมทำให้ตัวเองด้วย

“ทำไมอาบน้ำเสร็จไม่ใส่เสื้อละชอบมาเดินร่อนเร่วะ” ใช่…เธอยังไม่ได้ใส่เสื้อเลยมีแค่ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดพันรอบตัวแต่เธอก็ใส่ชั้นในหมดแล้วทั้งบนทั้งล่างนะ เพราะผมเห็นสายมันโผล่ออกมา-.,-

“ก็คนมันหิว ไม่อยากเสียเวลา”

“ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วเป็นผู้ชายคนอื่น ฉันว่าเธอแม่งได้ผัวไปละ” ถ้าไม่ถือว่าชินแล้วนี่ถือว่าอ่อยกันชัดๆ

“กากอย่างนาย…ฉันไม่เอาหรอกวะ” ปากดีด้วยไงหายสร่างละก็เข้าโหมดเดิมแล้วสินะน่าตบปากให้เลือดซิบ…

“ไม่เอาเหมือนกันเว้ย อะไรก็ไม่มี” ผมโยนผ้าซับผมคืนใส่เธอก่อนจะก้มหน้ากินต่อ

“ตาบอดไงวะ” ก็จริงที่มันจะว่าผมแบบนั้น ก็เห็นตัวเล็กๆแบบนี้เนี่ยไอ้อย่างอื่นมันไม่เล็กตามนะครับแหม ก็ถือว่ามีเนื้อมีนมมีไข่เหมือนกันนะยัยเพียงขวัญเนี่ยใช่ย่อย-.,-

สงสัยอีกใช่ไหมว่าทำไมเราถึงต้องอยู่คอนโดแล้วก็อยู่ห้องเดียวกัน ก็ผมกับเธอย้ายมาเรียนมหา’ลัยต่างจังหวัดไงเลยต้องมาอยู่ด้วยกัน พอดีกับตอนนั้นมีห้องเหลือห้องเดียว เราก็เลยได้อยู่ด้วยกัน หารค่าห้องกันด้วยไงสบายออก-.,-

แต่อีกไม่กี่ชั่วโมงนี่สิเราจะต้องไปมหาวิทยาลัยแล้วล่ะ ชีวิตพวกเรามันก็มีแค่นี้แหละครับ=_=

-จบบรรยายภีม-

“เพียงขวัญเธอนี่น่าอิจฉานะ ที่มีภีมอยู่ข้างๆตลอดอะ” ยาหยี

“เออใช่ๆคนอะไรไม่รู้น่ารักเป็นบ้า” บีมิ้น

“ซ้ำยังได้อยู่ห้องเดียวกันอีกอร้าย>///<” เทมป์

          เสียงครวญครางถึงภีมยังคงดำเนินมาต่อเนื่องหลังจากเลิกคราสแล้วเราก็นัดเจอกันในร้านนมเล็กๆหน้ามหาวิทยาลัยที่เราศึกษาอยู่

          ภีมเป็นที่หมายปองของสาวหลายคน มีบางคนที่มาตีสนิทกับฉันเพราะอยากเข้าใกล้หมอนั่น แต่ก็เข้ากับฉันไม่ได้ซักคนเลยไปหาวิธีอื่น แต่พวกที่นั่งอยู่เนี่ยเพื่อนตายทั้งนั้นถึงมันจะยังหลงภีมแต่ก็ไม่ได้คิดใช้ฉันเป็นเครื่องมือเข้าหาหมอนั่นละกัน

          “นี่เลิกพูดถึงหมอนั่นได้ไหม” เข้ามาก็พูดถึงแต่ภีมทั้งๆที่วันนี้วันเกิดฉันนะเว้ย

          “ก็แหม คนมันปลื้ม”

          “ยิ่งเมื่อคืนนะ ตอนที่เธอเมาอะ รู้ไหมภีมเขาดูแลเธอดีมากเลยนะ” เมื่อคืนบีมิ้นนั่งข้างๆฉันเหตุผลเพราะว่าอยากอยู่ใกล้ภีม “ทั้งไม่ให้กินเหล้าทั้งคอยพยุงเวลาเธอเดินไปไหน”

          “อะไรมันก็ปกตินี่” ไม่น่าจะเป็นประเด็นนะเรื่องนี้ ทั้งเพื่อนฉันและเพื่อนเขาต่างก็ชอบมากินที่ห้องเราก็เห็นแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้วและก็มีแค่เพื่อนเรานี่แหละที่รู้ว่าเราไม่ได้เป็นแฟนกัน
          
          บางทีฉันก็เคยคิดนะว่าเราเหมือนแฟนกันจริงๆแต่มันไม่ใช่หรอก มันเป็นความรู้สึกของเพื่อนที่ผูกพันธ์กันมานานเท่านั้น

          “แต่มันมีอย่างหนึ่งที่แปลก…” ยาหยีพูดเสริม

          “อะไร” พูดแบบนี้ฉันก็รู้สึกไม่ดีแล้วนะ อยากรู้จังว่าอะไรที่แปลกเมื่อคืนฉันยิ่งไม่มีสติอยู่ด้วย ทำอะไรลงไปฉันก็จำไม่ได้แล้วด้วยสิ

          “พอเธอเป่าเค้กเสร็จใช่ไหม งานก็กลับมาคึกเหมือนเดิม แต่ภีมถามเธออยู่เรื่องหนึ่งน่ะสิ…ภีมถามว่าเธออธิฐานอะไร”

          “แล้ว?”

          “เธอก็ป้องปากกระซิบกับภีมไป แล้วภีมก็มองเธอสักพัก ไม่พูดไม่จาแล้วก็เดินเข้าห้องไปเลย”

          “…”

          “ตอนนั้นเธอบอกภีมว่าไงหรอ?” ทั้งสามคนจ้องฉันรอคำตอบตาไม่พริบ

          “คือ…เอาตรงๆนะ” ทั้งสามคนพยักหน้ารัวๆ

          “(- -  )(_ _ )(- - )”

“ฉันก็จำไม่ได้”

          “โหยยยแกอะ!” บีมิ้นดูจะคลั่งภีมกว่าทุกคนถึงกับสบถ

          “แล้วตอนเช้าภีมได้พูดอะไรถึงเมื่อคืนหรือพูดแปลกๆไหม” เทมป์สาวประเภทสองหัวใจแข็งแกร่งยังไม่ลดละ พยายามจะรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

          “ก็ไม่นะปกติ”

          “โอ้ย!คนสวยเซ็งค่ะ” เทมป์หน้าบูดเบี้ยวไปตามๆกันกับบีมิ้นและยาหยี

          เมื่อคืนฉันพูดอะไรไป?โอ่ยยย!!ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ช่างเถอะก็คงจะพูดกวนประสาทมันไปแล้วมันก็คงจะอารมณ์เสียเฉยๆมั้ง

          “สวัสดีครับ…ยินดีต้อนรับครับ” เสียงเจ้าของร้านแว่วมาทันทีที่ประตูร้านเปิดเข้ามาพร้อมกับลูกค้าอีกสองสามคน

          “เอ๊ะ!นั่นภีมนี่” ยาหยีพูดขึ้นเรียกความสนใจให้ทั้งสองสาวตรงหน้าต้องหันไปมองด้วย

          “เฮ้…มานั่งนี่สิ” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้มองภีมและเพื่อนของเขาอีกสองคนก็มายืนมุงโต๊ะเราเสียแล้ว

          “สร่างดีแล้วหรอ เธอน่ะ” ภีมพูดกับฉันแล้วก็ผลักหัวฉันเบาๆ

          “สร่างแล้วสิ ไม่ได้แฮงค์ซะหน่อย” แค่ปวดหัวหนึบๆเอง-.,-

          “หรอ ถ้าตอนนั้นอีกครึ่งชั่วโมงยังไม่ตื่นฉันนึกว่าเธอตายไปละนะ”

          “ตายพร้อมกันไหมล่ะ?” แหมไอ้นี่ก็จะแช่งให้ตายอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน

          “แหมๆน้อยๆหน่อยค่า เห็นไหมค่ะว่ามีคนอยู่เยอะแยะไหงมาพูดกันสองคนค่ะ-*-” เทมป์คงทนไม่ไหวกับบทสนทนาระหว่างฉันกับภีมเลยพูดแสร้งขึ้นมาพลางจิกตาใส่เราสองคน นี่ฉันไม่ผิดนะหมอนี่ชวนฉันคุยเอง….

          “เออวันนี้ไปห้องไอ้ภีมอีกป่าวพวกเธอน่ะ” เพื่อนภีมพูดกับเพื่อนฉันทั้งสามคน ฉันว่านายนี่ต้องแอบชอบเพื่อนฉันสักคนแน่ๆ

          “ไปทำไมหรอ?” เทมป์ดูจะสนใจงานนี่ใช่ย่อย ว่าแต่ไปทำไมวะ?ฉันยังไม่รู้เลย

          “ก็วันนี้วันเกิดไอ้ภีมไง”

          ชิบ!!ฉันลืมได้ไงวะ โอ่ยตายๆๆไม่ได้เตรียมของขวัญไว้ให้ด้วยสิทำไงดี

          “ขวัญ!!ทำไมไม่บอกฉันล่ะ นี่ไม่อยากให้ฉันไปใช่ไหม-v-” บีมิ้นโวยวายฉันเป็นการใหญ่ ยังไงดีเพื่อนขนาดฉันยังลืมเลย-_-

          “อย่าบอกนะว่าเธอลืม” ภีมมองฉันอย่างจับผิด แต่ขออย่าให้จับได้เลยนะ-0-

          “ป๊าว!ใครลืม จำได้อยู่แล้ว มีของขวัญให้แล้วด้วย-.,-” ทำดีมากลูก ทำดีแล้วหมอนี่ไม่มีทางรู้หรอกว่าฉันลืม

          “แน่ใจ”

          “โคตรแน่อะพูดเลย” โอ่ยรางวัลแถยกให้เพียงขวัญเถอะค่ะ-/\-

          “เออๆงั้นไปละ เจอกันสาวๆ” ภีมโบกมือก่อนจะเดินเข้าไปในมุมร้าน

          โล่ง!ถ้ารู้ว่าฉันลืมมีหวังโดนฆ่าแน่ๆว่าแต่วันนี้เอาไงดีล่ะ?

          -บรรยายภีม-

          แค่ดูแวบแรกก็รู้แล้วว่าเพียงขวัญลืมวันเกิดผม เหลือเชื่อจริงๆวันเกิดติดกันขนาดนี้ยังลืม แต่ในเมื่อเจ้าตัวไม่ยอมรับและบอกว่าเตรียมของขวัญไว้ให้ผมแล้วด้วยก็อยากจะรู้เหมือนมันว่ามันจะออกมาเป็นยังไง อีกสี่ชั่วโมงจะเที่ยงคืน ค่ำคืนนี้ก็คงดำเนินมาเหมือนเมื่อวาน

          “ภีม…คือฉันซื้อของขวัญไว้ให้นายแล้วนะ แต่ฉันลืมไว้ที่มหา’ลัยอะ เดี๋ยวฉันให้วันอื่นเนอะ แหะๆ^0^;;” เพียงขวัญเดินมาสารภาพหลังจาก กกอยู่ในห้องนอนอยู่นาน ผมว่าตอนอยู่ในห้องเธอคงคิดวิธีจะบอกผมอยู่แน่ๆ

          “ไม่เป็นไรหรอก แค่เธอไม่ลืมวันเกิดฉันก็พอแล้ว” เพียงขวัญหน้าถอดสีเมื่อผมแกล้งพูดแหย่เธอเล่น แต่เธอก็ฝืนยิ้มแหยะแล้วก็หัวเราะแห้งๆกลบเกลื่อน

          “งั้นฉันไปทางนู้นก่อนนะ แหะๆ” เธอตบบ่าผมด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักและเดินไปทางที่เพื่อนๆเธอนั่งอยู่

          23.59 PM

อีกหนึ่งนาทีจะวันเกิดผมทุกอย่างเหมือนกับเมื่อวานวันเกิดเพียงขวัญ ทุกคนเงียบเพลงถูกปิด และเค้ก ทว่าผมไม่เห็นวี่แววของเพียงขวัญเลย ลืมวันเกิดผมแล้วยังจะหายหน้าหายตาไปอีก!

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู…” บีมิ้นและยาหยีช่วยกันถือเค้กมาหาผม

“อย่าลืมอธิฐานด้วยนะ” บีมิ้นพูดยิ้มๆให้ผม พาลให้นึกถึงตอนที่เพียงขวัญกระซิบบอกผมว่าเธออธิฐานว่าอะไร อยากรู้ใช่ไหม?แต่มันไม่สำคัญหรอก ตอนนี้เพียงขวัญเองจะจำได้รึเปล่าว่าอธิฐานอะไรไป

ในจังหวะที่เทียนกำลังดับลงจนหมดแต่เหลืออีกหนึ่งเล่มที่ยังไม่ดับก็มีเสียงโทรเข้าโทรศัพท์ของผมเสียก่อน ผมจะไม่รับ ทว่าเสียงเรียกเข้ามันเป็นเพลงเฉพาะที่ผมตั้งไว้สำหรับเพียงขวัญพอรู้ตัวก็กดรับสายไปแล้ว

“ว่าไง หายหัวไปไหนเนี่ย”

[ไม่ได้หายซักหน่อยฉันแค่เดินลงมาเอาของหน่ะ แต่คงจะขึ้นไปไม่ทันแย่งเป่าเทียนนายแน่ๆ] ทุกปีเธอจะแย่งเป่าเค้กผม ทั้งๆที่ผมเป็นเจ้าของวันเกิด

“จะลงไปเอาทำไมตอนนี้ล่ะ” ผมพูดเสียงดุ

[ฮ่าๆกำลังจะถึง…]

ปี๊นนน!!!