คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ` SF - คาใจ (1/2)
คาใจ
( เพลง ) คาใจ - เจ เจตรินทร์
เอาไว้ฟังประกอบ ฟังก่อน ฟังหลัง ฟังระหว่างอ่าน
‘ คำสำคัญบางคำนะครับ ถ้าเราไม่ได้พูดมันออกไป บางทีคำคำนั้น มันอาจจะค้างคาอยู่ในใจของเรา ไปตลอดชีวิตก็ได้นะฮะ ’
ผมเดินเข้ามาที่ห้องซ้อมดนตรีที่ผมกับเพื่อน ๆ ใช้ซ้อมกับเป็นประจำ ห้องซ้อมดนตรีของวงผมค่อนข้างใหญ่มากครับ พอดีบ้านรวย เอ่อ .. พอมีฐานะหน่ะครับ ฮ่า ๆ แม่ของผมเลยสามารถจองห้องซ้อมดนตรีดี ๆ ให้เราได้ วงของผมมีผมเอง ‘ คชา ’ เป็นมือกลอง ‘ เฟรม ’ น้องเล็กของวงเป็นมือกีต้าร์ และ ‘ เต๋า ’ มือเบสและยังควบตำแหน่งคนรักของผมด้วย แต่ไม่รู้ทำไม ความรักของผมกับเต๋าช่วงนี้รู้สึกว่ามันจะเปลี่ยนไป เมื่อมีนักร้องนำของวงคนใหม่ที่เข้ามา เพราะวงผมไม่มีนักร้องนำที่เป็นคนประจำน่ะครับ เราจะเปลี่ยนคนเรื่อย ๆ ตามโอกาสและความเหมาะสม
ผมเดินเอาเนื้อเพลงที่หยิบมาจากบ้านไปวางไว้ที่โต๊ะสีดำริมห้อง ก่อนจะมองหาเพื่อนที่เหลือ กลับเห็นแต่เจ้าเฟรมยืนโซโล่กีต้าร์อย่างเมามันส์อยู่คนเดียวอีกฝากหนึ่งของห้อง สงสัยคงโดนกีต้าร์ดูดวิญญาณจนไม่เห็นตอนผมเข้ามาแน่เลย
“เฟรม คนอื่นยังไม่มาหรอ”
“มาแล้ว หายไปแล้วครับ”
“หะ มาแล้วหายไปแล้ว หมายความว่าไง”
“ก็เมื่อกี๊ผมเห็นพี่เต๋าออกไปกับพี่จอย”
“.........” อีกแล้ว ....
.. กลับมาหาเธอ โดยรู้ดี ว่าวันนี้ต้องเจอ เธอมีคนใหม่
เจอะ เขาและเธอ อยู่เคียงข้างกาย แต่ยังไงก็คงต้องมา
ทุกคนคงยังไม่รู้สินะครับว่าผมกับเต๋าเราเช่าหออยู่ด้วยกัน จริง ๆ ผมจะอยู่บ้านก็ได้ ไปกลับห้องซ้อมสะดวกกว่าอยู่ที่หออีก แต่ผมอยากอยู่กับเต๋ามากกว่า ฮ่ะฮ่ะ แต่เราไม่ได้นอนด้วยกันหรอกนะครับ คือหอของเรามีสองห้องนอน จะว่าไปแล้วอยู่ด้วยกันก็เหมือนไม่ได้อยู่ ตอนเช้าเต๋าจะออกจากหอมาซ้อมก่อนผมเสมอ และกลับหลังผมทุกวัน เราก็จะเจอกันที่หอเฉพาะตอนเย็น ผมชอบนั่งกินข้าวเย็นกับเต๋าที่สุด เพราะมันเป็นเวลาสวีทของเราสองคน ฮ้าาา >.<
“ต๋าวววว วันนี้จะกลับมากินข้าวที่หอไหม”
“ไม่อ่ะ คชากินไปเลย ไม่ต้องรอเต๋านะ”
“แล้วจะกลับกี่โมงอ่ะ”
“คงดึก ๆ แหละ ไม่รู้เหมือนกัน ชานอนก่อนเลย”
สามวันแล้วครับที่ผมต้องผิดหวังกับคำถามเดิม ๆ เต๋ากลับหอดึกมาก หรือบางคืนก็ไม่กลับเลย ผมไม่รู้ว่าเต๋าไปนอนที่ไหน ไม่รู้ว่าเต๋าไปทำอะไร ที่ไหน กับใคร....
ก็ยังคาใจ ข้างในลึก ๆ ที่เธอลืมกัน ไม่ทันพูดคำลา
จืดจางกันไป ไม่ทันพบหน้า จึงต้องมา ๆ หาเธอ
เช้าวันนี้ผมนั่งยืนบนโซฟาห้องรับแขก ไม่สิ ต้องบอกว่าผมนั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วต่างหาก .. ใช่ ผมนั่งรอเต๋า แต่เต๋าไม่กลับมานอนหอ ผมคิดถึงเต๋าจัง ..
“คชา” ผมสะดุ้งตัวหันไปมองตามเสียงทันที
“เต๋ากลับมาแล้วหรอ” ผมวิ่งไปกอดเต๋า เขากอดตอบผมเบาๆ
“คชาเป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า .. คชาไม่ได้เป็นอะไร เต๋านั่นแหละเป็นอะไร?”
“…”
“เต๋า ตอนนี้สถานะของเราคืออะไรเหรอ”
“ถามแบบนี้ทำไม”
“ถามก็ตอบมาเถอะหน่า”
“เต๋าก็เป็นแฟนคชาไง”
.. แฟนหรอ คชายังเป็นแฟนเต๋าอยู่หรอ ..
บอกกับเค้า ได้ไหม ว่าให้หันไปก่อน อ้อนวอนขอให้เขา เห็นใจกันบ้าง
ที่ต้องการเพียงจะลา มองหน้าเธออีกครั้ง อย่างลำพัง โดยไม่มีคนอื่น
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมเดินเข้ามาห้องซ้อมแล้วก็ยังเห็นเฟรมโซโล่กีต้าร์อยู่คนเดียวที่มุมเดิม ผมเลือกที่จะรอเฟรมเล่นให้เสร็จแล้วค่อยคุยด้วย ผมเดินไปนั่งเก้าอี้นวมใกล้ ๆ ก่อนจะหยิบเนื้อเพลงมาอ่านรอ
“อ้าวพี่คชา มาตั้งแต่เมื่อไหร่หนิ” สำเนียงติดอีสานของเฟรมถามผมระหว่างเดินเอากีต้าร์ไปวาง
“มาตั้งนานแล้วค้าบ นี่ไม่รู้เลยใช่ไหมเนี่ย”
“เสียงกีต้าร์มันดังอ่ะพี่ ผมเลยไม่ได้ยิน” ผมเอื้อมมือไปขยี้หัวเจ้าเด็กแสบ วันหลังผมต้องไปลองเล่นกีต้าร์นั่นบ้างแล้ว ว่ามันจะดูดวิญญาณผมได้เหมือนเจ้านี่หรือเปล่า
“เออนี่ แล้วเต๋าไปไหนอีกแล้วอ่ะ”
“เห็นพี่จอยบอกว่าจะไปสยาม พี่เต๋าก็เลยตามไปด้วยอ่ะครับ”
“อีกแล้วหรอ บ้าเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
บอกคนของเธอ ให้เข้าใจ ว่าทำไม ฉันจึงจงใจมา
แค่เพียงไม่นาน คงไม่ว่า ให้เวลาได้ลา ซักคำ (ลาซักคำ)
ผมโบกแท๊กซี่มาสยามอย่างรวดเร็ว ไม่ขึ้นมันแล้วรถไฟฟ้า ไม่ทันใจ ! ผมเดินเลาะไปตามทางเรื่อย ๆ วันนี้วันเสาร์ครับคนเลยเยอะเป็นพิเศษ ส่วนใหญ่จะมีเรียนพิเศษกัน ก็แถวนี้มันรวมที่เรียนดัง ๆ ทั้งนั้นเลยนี่หน่า
ผมเดินไปตามซอยที่เขาขายเสื้อผ้ากันเยอะ ๆ แต่ก็ยังไม่เจอ จนพอจะกลับนั่นแหละครับ ผมเจอเต๋ากับจอยนั่งกินข้าวกันอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ผมรีบเดินเข้าไปทันที .. เวลานี้ ไม่เกรงใจใครแล้ว
“เห้ยคชา มาได้ไง”
“ตกใจหรอเต๋า หึ” ผมหันไปมองจอยที่ทำหน้าเอาเรื่องที่ผมมาขัดจังหวะ
“จอย ไปรอเต๋าข้างนอกก่อนนะครับ”
“ค่ะ คุยกันเร็ว ๆ นะคะ”
ก็ยังคาใจ ข้างในลึก ๆ ที่เธอลืมกัน ไม่ทันพูดคำลา
จืดจางกันไป ไม่ทันพบหน้า จึงต้องมา ๆ หาเธอ
“เต๋าทำแบบนี้หมายความว่ายังไงอ่ะ”
“คชาอยากได้คำตอบแบบไหนล่ะ”
“เต๋ารักเธอใช่ไหม”
“... ใช่” คำตอบที่ทำให้หัวใจผมแทบหยุดเต้น
... เต๋าใจร้าย ใจร้ายที่สุดเลย ..
บอกกับเค้า ได้ไหม ว่าให้หันไปก่อน อ้อนวอนขอให้เขา เห็นใจกันบ้าง
ที่ต้องการเพียงจะลา มองหน้าเธออีกครั้ง อย่างลำพัง โดยไม่มีคนอื่น
“ทำไม ทำไม ทำไมเป็นแบบนี้ !” ผมได้แต่นั่งร้องไห้ฟูมฟายแบบไม่สนใจคนอื่นหลังจากที่เต๋าออกจากร้านไป เต๋าไปแล้ว เต๋าไปกับคนที่เต๋ารัก ทำไมล่ะ ทำไม !? ผมทำอะไรผิด ทำไมเต๋าไม่รักผม ทำไมเต๋าต้องไปรักคนอื่น ..
บอกกับเค้า ได้ไหม ว่าให้หันไปก่อน อ้อนวอนขอให้เขา เห็นใจกันบ้าง
ที่ต้องการเพียงจะลา มองหน้าเธออีกครั้ง อย่างลำพัง โดยไม่มีคนอื่น
ผมกลับมาถึงหอแล้ว กลับมาคนเดียว ผมจะไปจากที่นี่ ถึงแม้ใจจะไม่อยากไปเลยก็ตาม ผมเก็บเสื้อผ้า ข้าวของทุกอย่างใส่กระเป๋าเดินทางใบโต ก่อนออกไปผมเขียนบางสิ่งบางอย่างใส่โพสอิทแปะไว้ที่หน้าประตูห้องเต๋าไว้ สิ่งที่เต๋าคงเบื่อที่จะฟัง แต่ผมชอบที่จะบอก
ที่ต้องการ เพียงจะลา มองหน้าเธออีกครั้ง อย่างลำพังโดยไม่มีคนอื่น
“รักเต๋านะ”
ที่ต้องการเพียงจะลา มองหน้าเธออีกครั้ง เอยคำลา คำที่มัน คาใจ
“ลาก่อน ...”
2BECON.
TALK :
ฟิคเต๋าคชาเรื่องแรก เปิดมาดราม่าซะเลย งงอ่ะดิ ,, ไรเตอร์ทำเพื่อ !? -_________________-
คือเรื่องจริงมันหวานหยดย้อย ทำเอาแฟนคลับดิ้นตายอยู่แล้วไง เอาฟิคไปดราม่าบ้าง เดี๋ยวเป็นเบาหวานตายจ้า - / -
ปล. อย่าพึ่งด่าพี่เต๋าสุดหล่อของเค้าน้า ;P ‘ 55555555555555555 #ไรเตอร์เรื่องนี้เกรียนที่สุดในโลก
1 COMMENT = 1 กำลังใจ
ความคิดเห็น