ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ต่างคนต่างรัก...ทั้งๆที่เราต่างรู้
เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นแล้ว ผมลุกขึ้นมาจากพื้นห้องนอนของตัวเอง ผมนอนไม่หลับแทบทั้งคืน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
ผมเอาแต่กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงนอนเมื่อคืนนี้ แล้วก็พลาดท่าตกเตียงลงมานอนแบ่บอยู่ที่พื้นห้อง เจ็บ...เจ็บจนไม่มีแรงจะพาตัวเองขึ้นไปนอนที่เตียงด้วยซ้ำT_T
“แม่ขา... พี่ป้อตายแล้วค่า”
เสียงของนานาดังขึ้น ผมผงกหัวขึ้นมาจากพื้นเล็กน้อย ยัยตัวแสบยืนมองผมอย่างตื่นตระหนกอยู่ที่หน้าห้อง
นี่เมื่อคืนผมเบลอขนาดลืมล็อคห้องเชียวเหรอเนี่ย ?_?
“พี่ชาย พี่ชายเป็นยังไงบ้าง อย่าเพิ่งตายนะ” T_T
นานาวิ่งมาเขย่าตัวแล้วก็ตบแก้มผมสองสามที ตัวแค่เนี้ยะ มือหนั๊ก...หนัก
“พี่ชายๆ”
“อะไรนานา อ้าว ป้อทำไมลงไปนอนหาเห็บกินแบบนั้นล่ะลูก”
โห แม่กรู ทักอะไรที่ประเสริฐกว่านี้ก็ไม่ได้
“ป้อไม่ได้เป็นอะไรครับ ลงมานอนคิดอะไรเพลินๆเฉยๆ”
“อ้าว นึกว่าป่วยซะอีก”
นานว่าก่อนจะยืนขึ้นแล้วเอาเท้ามาเขี่ยๆที่บริเวณสีข้างของผม
เอาเหอะ วันนี้ไม่มีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงด้วย
“งั้นก็อาบน้ำ ไปรร.ได้แล้วนะ นานา ไปอาบน้ำกับคุณแม่กัน”
“ค่าาาา..........”
- - - Can I love you?- - -
“เฮ้ย ป้อ ป้อ!! ไอ้เห้ป้อ!!!!”
ผมสะดุ้งทนที เสียงไอ้เกิ้ลนี่หว่า
“เมิงเป็นไรวะ กรูเรียกตั้งหลายรอบไม่ได้ยิน”
“อ่อ กรูคิดอะไรเพลินๆอยู่ เลยไม่ได้ยิน”
“เมิงนี่ก็แปลก ปกติหูกางๆของเมิงรับคลื่นเสียงได้ดีนี่หว่า”
“....”
“ป้อ เฮ้ย”
“...”
“ป้อๆๆๆเจ๊แอนของเมิงมา”
“...”
“ไม่สนใจกรูอีก เป็นไรของเมิงฟะ”
“...”
“อ้าว เมย์ ใบปอ มารร.แล้วเหรอ”
ผึง!!!! หูป้อผึ่งทันที O*_*O
“หวัดดี เกิ้ล ป้อ”
เมย์ทักผมขึ้นเป็นคนแรก แล้วใบปอล่ะ อยู่ไหน
“หวัดดี”
นั่นไงเสียงใบปอ
โอ้!!! ไม่นะ
ทำไมผมใบปอเปลี่ยนเป็นสีดำแล้วล่ะ(ปกติใบปอย้อมผมสีน้ำตาลเข้ม) แถมยังไปตัดรึอะไรก็ไม่รู้จนกลายเป็นทรงรากไทรย้อยอีกตะหาก ทรงกิ๊ฟซ่าหายไปหนายยยย..
“โห ใบปอ ไปทำอะไรมาเนี่ย ตัวอะไรไปเข้าฝัน”
“ไอ้เกิ้ล แกจะทักดีๆไม่ได้รึไง เด๋วเขกมะเหงกซะเลย”
ใบปอยิ้ม พลางชูมะเหงกขึ้นขู่
“ชั้นก็เปลี่ยนทรงผมเหมือนกันนะ พวกแกทำไมไม่ทักบ้าง”
ผมเหลือบไปมองเมย์ ปกติเจ๊แกก็แต่งตัวจัดอยู่แล้ว ทรงผมใหม่ก็แค่เป็นทรงคล้ายๆของ
ดา-เอนโดรฟิน แล้วก็ย้อมเป็นสีดำอมฟ้า
เชอะ สวยไม่สู้ใบปอของผมด้วยซ้ำ
เฮ้!!!ไม่ใช่ๆ ใบปอไม่ใช่ของผมซะหน่อย
เค้ามีเจ้าของแล้ว แล้วก็เป็นคนที่ทำให้ผมมีสภาพแบบนี้ Y_Y
“ป้อ...นายไม่สบายเหรอ?”
ใบปอถามผม เธอมักเป็นคนดีแบบนี้เสมอแหละ เป็นห่วงผมอยู่ตลอดเวลา ^^
จำได้ว่าสมัยตอนอยู่ม.2 ผมไปกวนส้นเท้าพี่ม.6เข้า เลยถูกเรียกไปสั่งสอน ตอนนั้นผมเจ็บน่าดูแหละ แต่ก็ยังดีนะที่ได้ใบปอช่วยดูแล ไปเยี่ยมที่บ้านผมทุกวันเลย ^^
และนี่ก็คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมหลงรักใบปอมาจนถึงทุกวันนี้
แต่ทว่า...เพราะตอนนั้นผมไม่ยอมบอกความรู้สึกของตัวเองให้ใบปอรู้ คิดแบบเด็กๆว่าอยากให้ใบปอหึงผม ทั้งๆที่ใบปอไม่เคยสนใจผมเลยซักนิด ผมก็พยายามเอาเรื่องแฟนคนแล้วคนเล่าไปเป่าหูเธอ
แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงความเย็นชาจากเธอ
และทุกๆครั้งเหมือนมีกำแพงบางๆมากั้นระหว่างผมกับเธอ
ค่อยๆหนาขึ้น...หนาขึ้นทุกๆวัน
ซักวันนึง ผมคงเอื้อมมือไปไม่ถึงเธอแน่ๆ
- - - Can I love you?- - -
อันที่จริงชั้นก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีอ่ะนะตอนนี้
แต่ถ้าเลือกได้คงเป็นการวิสามัญไอ้เมย์มากกว่า
ไอ้เพื่อนปากบอน โกหกป้อไปได้ไงเนี่ย
เคยรู้จักที่ไหนไอ้พี่พ้ง พี่เพนต์อะไรเนี่ย
สุดท้ายเลยต้องมานั่งติดแหงกอยู่ร้านทำผมเพื่อเตี๊ยมแผนกันเนี่ย
“เอาน่าใบปอ ถือซะว่ามาวางแผนจัดการไอ้ป้อ แล้วก็พัฒนาความบิวตี้ของเราไง”
เหอๆ แหงสิ ยังไงซะ ค่าทำผมวันนี้ชั้นต้องเป็นคนจ่ายอยู่แล้วนี่
“ชั้นรับรองใบปอว่าพอไอ้ป้อมันเห็นแกแบบนี้ปั๊ปต้องมองแกในแง่ใหม่แน่นอน”
แง่ใหม่กะผีสิ มันคงยินดีที่เด็กกะโปโลแบบชั้นมีแฟนซะที
จะได้ไปพ้นๆจากชีวิตมันไง!!!!
“เสร็จแล้วค่า....คุณน้องขา...”
ชั้นเงยหน้าขึ้นมองตัวเองในกระจก
O_O ...สีหน้าชั้น
^^...สีหน้าไอ้เมย์
“พะ ...พี่ทำอะไรกะหัวหนูเนี่ย เมย์...ชั้นไม่เอาทรงนี้นะเว้ย”
รากไทรชัดๆ
ทรงรากไทรย้อยแบบเดียวกะเจ๊แอนนา
เกลียดทรงนี้สุดๆเล๊ยยยยยยย....
“เอาน่าใบปอ มันก็ดูเข้ากับหน้าแกดีออก”
“ไม่ เมย์ แบบนี้มันเหมือนพี่แอนนา”
“Don’t mindน่า เพื่อนเลิฟ แกก็คือแก เจ๊แอนนากะคือเจ๊แอนนา”
ลงท้าย ชั้นเลยต้องออกมาจากร้านเสริมสวยด้วยทรงผมแบบเดียวกันกับคนที่ชั้นเกลียด กลัว ไม่อยากเข้าใกล้
เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
ใบปอ สู้ตาย!!!!!
- - - Can I love you?- - -
“ป้อ นายไม่สบายเหรอ?”
ชั้นถามป้อ
ตั้งแต่เดินเข้ามาในห้อง เท่าที่สังเกตดูป้อไม่เห็นตื่นเต้นกะผมทรงใหม่ของชั้นเลยแหะ
นั่งนิ่งเป็นตอไม้ ไม่พูดไม่จา ไม่ทักชั้นแบบเดิม
ลงท้าย ชั้นเลยต้องพูดขึ้นมาก่อน
“อ๋อ ปล่าวนี่ ป้อโอเคดี”
“Are you sure?”
ชั้นถามป้อกลับไปเป็นภาษาอังกฤษอีกครั้งเพื่อนความมั่นใจ
“ก็บอกว่าป้อไม่ได้เป็นอะไรไง!!!!”
ป้อตะคอกกลับมาอย่างรำคาญนิดๆ
นี่ชั้นทำอะไรผิดเนี่ย อุตส่าห์เป็นห่วง
“ไอ้เวงป้อ เมนส์มรึงไม่มารึไง โทดทีนะใบปอ ไอ้ป้ออ่ะมันฟึดฟัดมาตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ”
เกิ้ลตบหัวป้อไปทีนึงก่อนจะหันมายิ้มให้ชั้น
“เอาล่ะ กิ๊ง ก่อง หมดคาบแล้ว ไปเรียนพละกันดีกว่านะ”
เมย์พูดขึ้นก่อนจะลากชั้นไปเปลี่ยนชุด
-ที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหญิง –
“ชั้นเนี่ยเจ๋งจริง คิดแผนอะไรไม่เคยพลาด”
“แกว่าอะไรนะเมย์ แผนอะไร?”
“เอ้า ก็เรื่องแกกะไอ้ป้อไง ดูจากสภาพมัน สงสัยคิดเรื่องแกกะไอ้พงไอ้เพนต์อะไรทั้งคืนแหง ตางี้ดำยังกะหมาแพนดี้”
“หึ แกรู้ได้ไง บางทีป้ออาจจะคิดเรื่องอื่นก็ได้ แกไม่เห็นเหรอ มะกี้มันตวาดชั้นอ่ะ”
เมย์มองหน้าชั้นยิ้มๆก่อนจะหัวเราะพรืด
“ขำหาเตี่ยแกเหรอ? ซีโลหิตนะเว้ย”
“อะไรของแกไอ้ใบปอ ซีโลหิต”
“เอ๋า ก็ซีเรียส(เลียด)ไง คนอีสานเค้าพูดเลือดเป็นเลียด”
“โอ๊ย มุขฟายมากๆ”
“แต่ก็ทำให้ฟายงงใช่มะ”
“เอาล่ะๆ พอๆ ใบปอแกมั่นใจหน่อยสิวะ ไอ้ป้ออ่ะมันต้องผูกพันธ์กะแกอยู่ลึกไม่มากก็น้อยล่ะ เพียงแค่ว่าตอนนี้มันมีกำแพงของคำว่าเพื่อนกั้นอยู่ แถมไอ้ป้อมันยังติดกับดักที่แก้ยากส์โค รตแบบพี่แอนนาอีก ลองให้เวลามันคิดสักพักสิวะ”
ชั้นนิ่งเงียบทันที เพราะมันโดนใจอย่างแรง ชั้นรู้สึกขอบคุณพระเจ้าจริงๆที่ส่งเพื่อนแสนดีอย่างไอ้เมย์มาให้ชั้น
“เมย์ ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไร จ่ายมา 20 บาทพอ”
-_-“””
ขอถอนคำพูดค่ะ พระเจ้า ช่วยเอามันกลับคืนไปที
-ที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าชาย-
“เมิงเป็เห้อะไรวะ ถึงไปพูดกะใบปอแบบนั้น”
“...”
ผมได้แต่นิ่งเงียบ เพราะตัวผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ทำตัวแย่ๆแบบนั้นออกไป
“กรูว่าเมิงต้องกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ใช่มะ?”
“...”
“เมิงทะเลาะกับใบปอเค้าเหรอ?”
“ปล่าว กรูไม่ได้ทะเลาะ”
“แล้วเมิงเป็นอะไรล่ะ”
“....กะ..กรูไม่รู้”
ไอ้เกิ้ลถอนหายใจก่อนมองผมยิ้มๆ ก่อนที่มันจะหยิบรองเท้ามาใส่
“งั้นกรูไปก่อนนะ กรูว่าเมิงน่าจะได้อยู่กับตัวเองสักพัก....เลือกซักคนนะ แต่กรูว่าคนใกล้ตัวดีกว่าเยอะ”
ผมมองตามหลังไอ้เกิ้ลไป มันช่างเป็นเพื่อนที่เข้าใจปัญหาของผมจริงๆ
แต่...จะทำยังไงล่ะ
เมื่อผู้หญิงคนนั้นเค้ามีเจ้าของซะแล้ว
นี่ใช่มะที่เค้าเรียกว่า “สุนัขคาบไปรับประทาน” Y_Y
- - - Can I love you?- - -
คาบพละของเราก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายหรอกนะ ออกจะแนวๆคาบอิสระซะมากกว่า แต่ก็ดี ทำให้ชั้นกะไอ้เมย์มีเวลามานั่งวางแผนมากขึ้น
“เฮ้ย เมย์ แกคิดว่ามันจะได้ผลนะ ไอ้แผนนี้อ่ะ”
“ได้ผลชัวร์ คนของชั้นไม่มีทางทำงานพลาดอยุ่แล้ว”
“สาธุ๊!!! ขอให้มันจริงเหอะ ชั้นไม่อยากถูกรถทับตายแบนแต๊ดแต๋หรอกนะ”
“เออ เชื่อฝีมือชั้นสิ วัดใจไปเลยว่าถ้าไอ้ป้อมันช่วยแกก็แปลว่ามันชอบแกจริงๆ”
“แล้วถ้าไม่ล่ะ?”
ไอ้เมย์เงยหน้าขึ้นมาสบตาชั้นแว๊บนึง แล้วเสมองไปทางอื่น
“ก็แปลว่า มันไม่ได้ชอบแก อีกอย่าง....แกก็อาจจะถูกร๔ชนจริงๆ”
“ง่ะส์ ไงเป็นงั้นอ่ะ”
“เอาน่าใบปอ ถึงเวลานั้น ถ้าไอ้ป้อไม่เข้าไปช่วยแก ชั้นให้ผลักไอ้เกิ้ลให้เข้าไปช่วยแกแทน”
“แล้วถ้าไอ้เกิ้ลมันเฉยล่ะ”
“ถามโง่ๆ”
“555+ แกคงจะเข้าไปช่วยชั้นแทนใช่มั๊ย เพื่อนเลิฟ”
“บ้า ใครจะไปช่วย กลัวเหมือนกัน เอาเว้ยๆ มาถึงขนาดนี้แล้ว”
ชั้นได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก ทั้งๆที่ความจริงชั้นก็ไม่ค่อยเห็นด้วยกะแผนเสี่ยงๆของมันซักเท่าไหร่
“ชะนีสาวตัวนั่งประชุมลับอะไรกันอยู่เอ่ย?”
เสียงคุ้นหูลอยเข้ามากระทบหูของชั้น ก่อนที่ภาพชุดนักเรียนม. 6 จะลอยมากระทบตาของชั้น (ที่รร.จะมีการติดเข็มบอกระดับชั้นปี และสีเนคไทแต่ล่ะชั้นปีจะต่างกันเล็กน้อย) ก่อนที่หน้าขาวๆวอกๆของ “อีพี่เอก”จะปรากฎสู่สายตา
“อุ๊ย คนนี่นาไม่ใช่ชะนี ขอโทดนะจ๊ะ พอดีมโนภาพมันซ้อนทับกันอยู่ 555+”
เจ๊แกหัวเราะพลางยกมือขึ้นมาปิดปาก(กว้างๆที่ฉ่ำไปด้วยความวาวของลิปกรอส)
อี๋ย์ย์ย์....ทาเล็บสีเขียวแปร๋นเชียว
OTOPสุดๆ (-_-“”)
“เมย์ไปกันเถอะ”
ชั้นลุกขึ้นอย่างอดทน ในใจภาวนาว่า ปล่อยมันไป วันนี้วันพระ ปล่อยมันไป
“เดี๋ยวสิจ๊ะ จะรีบไปไหน จะรีบไปไหน”
เจ๊แกยืนขวางทางชั้นกะเมย์ไว้ พลางจิกตาที่แฝงด้วยมารยาหลายล้านเล่มเกวียนและความเจ้าเล่ห์ราวสุนัขจิ้งจอกไว้มาที่ชั้น เล่นเอาหวันๆใจเหมือนกัน
“พี่มีอะไรกะพวกเราคะ”
เมย์ถามขึ้น ถึงเสียงจะดูอ่อนหวาน แต่ตาเมย์จ้องตาเจ๊แกไม่กระพริบ แถมแววตายังโหดเหี้ยมราวกับเสือจ้องขย้ำเหยื่อ
ถ้าให้เดา มันคงกำลังจะก่อสงครามกับเจ๊แกเป็นแน่ เพราะ “ไอ้เกิ้ล”นี่แหละ
“ทำไมยะ จะรีบ11รดกลับไปหาอ่อยป้อกะเกิ้ลรึไง ครบคู่พอดีนี่ สวิงกันมันส์ล่ะ”
ฮึ่มๆ ปากคอเราะร้ายนะนังกระเทยฟาย เริ่มจะเหลืออดเหลือทนแล้วนะเฟ้ย
แต่เหนือสิ่งอื่นใด คนที่ดูจะโกรธมากกว่าชั้นก็คือไอ้เมย์ ที่ตั้งท่าเตรียมฉะแล้ว ณ ตอนนี้
“สวิงง้านนน...เหรอ”
เมย์เริ่มพับแขนเสื้อพละ โชว์กล้ามน้อยๆของเจ้าหล่อน ก่อนยกมือเท้าสะเอว
เอาเลยเพื่อนรัก อาจ้า!!!อาจ้า!!! (อาจ้าเป็นภาษาเกาหลีแปลปามานว่า สู้โว้ย)
“แล้วพี่มาเจือกอะไรด้วยล่ะ ทำไมอยากมีส่วนร่วมรึไง?”
“ต๊าย Eนี่ พูดจาหยาบคาย เด๋วแม่ตบคว่ำซะดีมั๊ย?”
เจ๊แกไม่พูดปล่าวดึงแขนเสื้อขึ้นพร้อมเงื้อมือจะตบเต็มที่
อ๊ายยยยยย.....ซวยแน่ๆยัยเมย์
ชั้นรีบหลับตาปี๋ เพราะภาพที่เพื่อนรักถูกตบ ชั้นคงทนดู(โดยไม่หัวเราะเยาะ)ไม่ได้
เพียะ!!!
นั่นไง เอาเข้าแล้ว เสียงฝ่ามือมรณะที่ฟาดใส่หน้าเพื่อนชั้น
“อ๊ายยยย....นังชะนี แกกล้าดียังไงมาตบช้านนนน...”
อ้าว ไม่ใช่เสียงยัยเมย์นี่นา ไหนขอลืมตาดูหน่อยซิ
โอ้ว!!! นั่นยัยเมย์นี่นา กำลังจะขึ้นคร่อมตบนังพี่เอกซะด้วย
ว้าวๆๆๆ เพื่อนเลิฟ อาจ้าๆ!!!
“ทำไมชั้นจะตบแกไม่ได้ ก็แกมาหาเรื่องชั้นก่อน”
เพียะ!!
“แกมาด่าเพื่อนชั้น”
เพียะ!!!
“แกมาทำให้ป้อกะใบปอมันต้องคิดมาก ซีเครียดทั้งคู่”
เพียะ!!!!
“แกเรียกพวกชั้นว่าชะนี นังตุ๊ดฟาย”
เพียะ!!!!!
“ที่สำคัญ แกมายุ่งกับแฟนชั้น”
เพียะ!!!!!!
เมย์ใส่อารมณ์อย่างไม่หยุดยั้ง ส่วนชั้นได้แต่ยืนแข็งทื่อมองเมย์ที่กำลังได้เปรียบ
นี่สินะที่เค้าเรียก ‘พิษรักแรงหึง’
ลองว่าถ้าชั้นแย่งป้อมาจากพี่แอนนา
ชั้นเองก็คงอาจจะมีสภาพไม่ต่างไปจากพี่เอกตอนนี้ก็ได้
“จำเอาไว้นะ อย่ามายุ่งกับชั้น ใบปอ แล้วก็เกิ้ลอีก ไม่งั้น คราวหน้า แกไม่โดนแค่นี้แน่”
เมย์ประกาศกร้าว ดีนะที่แถวนี้เป็นมุมอับ คงไม่มีใครมาเห็นพวกเราแน่ๆ
ไม่งั้นมีหวัง เมย์กับชั้นต่างหากที่จะซวย ซวยมากๆด้วย
“ใบปอ รีบไปกันเถอะ”
เมย์เดินมาดึงมือชั้นออกไป ต้องเรียกว่ากึ่งลากกึ่งดันซะมากกว่า เพราะขาชั้นเล่นยึดติดอยู่กับที่ซะงั้น
“เมย์ แกทำได้ไงว่า สะใจโคตร”
“โอ๊ย เบสิคมั่กๆ เรื่องแค่เนี้ยะ ไม่คณามือชั้นหรอก”
เมย์ยิ้มก่อนจะเริ่มเตี๊ยมแผนการณ์กับชั้นอีกครั้ง
- - - Can I love you?- - -
“วันนี้เรียนสบายโคตรอ่ะ จริงมั๊ยวะ ป้อ”
“เออ กรูก็ว่างั้น ไม่ได้ทำอะไรทั้งคาบ”
“แต่พวกนาย 2 คนก็เตะบอลกันจนเหงื่อซ่กไม่ใช่เหรอ”
“อ้าว เมย์”
เกิ้ลหันมายิ้มให้เมย์ โอ๊ย ชั้นอยากให้แกเห็นเรื่องเมื่อกี้จริงๆเล๊ย ไอ้เกิ้ล
แล้วแกจะรู้ว่าธาตุแท้ไอ้เมย์มันน่ากลัวแค่ไหน
“ไง ป้อ นายหายบ้าแล้วเหรอ?”
ชั้นถามป้ออกไปยิ้มๆ สาธุ๊ !!! นายช่วยตอบกลับมาทีเถอะ
“อืม ขอโทดนะ”
เราสี่คนกำลังเดินข้ามถนนที่อยู่ระหว่างสนามกีฬากับอาคารพละ(ที่มีห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า)
ป้อเนี่ยมองดูข้างๆยิ่งหล่อ
โดยเฉพาะเวลายิ้ม รอยยิ้มกระชากใจชะมัด น่าจะจูบปากจัง (อ้าว!!!หื่นซ้าส์)
เราสี่คนเดินคุยกันมาเรื่อยและกำลังจะข้ามถนน
แต่แล้วแผนการณ์ของยัยเมย์ก็เริ่มขึ้น
ปี๊นๆ!!!
เสียงมอเตอร์ไซค์ยี่ห้อเวฟ 125i สีฟ้าสดใสกำลังเปิดไฟสาดส่องขึ้นมา ดูจากการขับที่ค่อนข้างเป๋ๆไปทางซ้ายและขวาคงเดาได้ไม่ยากส์นักว่า
คนขับมันเมาเหล้า!!!!
แมร่งคนของเมย์นี้เล่นโค ตรสมบทบาทเลย
น่าจะมอบรางวัลออสการ์ให้
เอาล่ะตอนนี้รถมันกำลังพุ่งมาทางชั้นอย่างพอดิบพอดี
วัดใจเลยนะป้อ ถ้านายแคร์ชั้น นายจะต้องเข้ามาช่วยชั้น
แต่ถ้าไม่....ชั้นจะไปจากชีวิตของนาย
“เฮ้ย!!!ใบปอ หลบเร็ว”
เสียงของเมย์ดังขึ้น เล่นสมบทบาทซะจริ๊งๆ
ชั้นแสร้งทำหน้าเหลอหลา ปามานว่า ‘เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ พจไม่ทราบจริงๆ’
รถคันนั้นแล่นเข้ามาหาชั้นด้วยความเร็วสูงมากๆ โอ๊ย!!จะเล่นสมจริงสมจังอะไรขนาดเนี้ยะ
“ใบปอนั่นไม่ใช่คยของชั้น” เสียงของเมย์ดังขึ้นอีก
อ้าววววววววว......ซวยเลยตรู ป้อจ๋า ช่วยใบปอด้วยยยยยยยย......
เอี๊ยดดดดดด.ด..........
โครมมมมม..........!!!!
ชั้นได้ยินเสียงดังลั่น ความรู้สึกชาวาบแล่นไปที่แขนซ้าย และเริ่มเจ็บจี๊ดๆที่หัวเข่าขวา
Oh นี่ป้อปล่อยให้ชั้นโดนรถชนรึเนี่ย?
แล้วสติสัมปชัญญะของชั้นก็ดับวูบลงไปเมื่อหันไปดูแขนซ้ายที่มีรอยแผลถลอกเป็นทางยาว อันเกิดจากการลงไปนอนครูดเล่นกับพื้นถนนของโรงเรียนและนึกขึ้นมาได้ว่า
“กรูกลัวเลือดนี่หว่า อ๋อยยยย....”
ผมเอาแต่กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงนอนเมื่อคืนนี้ แล้วก็พลาดท่าตกเตียงลงมานอนแบ่บอยู่ที่พื้นห้อง เจ็บ...เจ็บจนไม่มีแรงจะพาตัวเองขึ้นไปนอนที่เตียงด้วยซ้ำT_T
“แม่ขา... พี่ป้อตายแล้วค่า”
เสียงของนานาดังขึ้น ผมผงกหัวขึ้นมาจากพื้นเล็กน้อย ยัยตัวแสบยืนมองผมอย่างตื่นตระหนกอยู่ที่หน้าห้อง
นี่เมื่อคืนผมเบลอขนาดลืมล็อคห้องเชียวเหรอเนี่ย ?_?
“พี่ชาย พี่ชายเป็นยังไงบ้าง อย่าเพิ่งตายนะ” T_T
นานาวิ่งมาเขย่าตัวแล้วก็ตบแก้มผมสองสามที ตัวแค่เนี้ยะ มือหนั๊ก...หนัก
“พี่ชายๆ”
“อะไรนานา อ้าว ป้อทำไมลงไปนอนหาเห็บกินแบบนั้นล่ะลูก”
โห แม่กรู ทักอะไรที่ประเสริฐกว่านี้ก็ไม่ได้
“ป้อไม่ได้เป็นอะไรครับ ลงมานอนคิดอะไรเพลินๆเฉยๆ”
“อ้าว นึกว่าป่วยซะอีก”
นานว่าก่อนจะยืนขึ้นแล้วเอาเท้ามาเขี่ยๆที่บริเวณสีข้างของผม
เอาเหอะ วันนี้ไม่มีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงด้วย
“งั้นก็อาบน้ำ ไปรร.ได้แล้วนะ นานา ไปอาบน้ำกับคุณแม่กัน”
“ค่าาาา..........”
- - - Can I love you?- - -
“เฮ้ย ป้อ ป้อ!! ไอ้เห้ป้อ!!!!”
ผมสะดุ้งทนที เสียงไอ้เกิ้ลนี่หว่า
“เมิงเป็นไรวะ กรูเรียกตั้งหลายรอบไม่ได้ยิน”
“อ่อ กรูคิดอะไรเพลินๆอยู่ เลยไม่ได้ยิน”
“เมิงนี่ก็แปลก ปกติหูกางๆของเมิงรับคลื่นเสียงได้ดีนี่หว่า”
“....”
“ป้อ เฮ้ย”
“...”
“ป้อๆๆๆเจ๊แอนของเมิงมา”
“...”
“ไม่สนใจกรูอีก เป็นไรของเมิงฟะ”
“...”
“อ้าว เมย์ ใบปอ มารร.แล้วเหรอ”
ผึง!!!! หูป้อผึ่งทันที O*_*O
“หวัดดี เกิ้ล ป้อ”
เมย์ทักผมขึ้นเป็นคนแรก แล้วใบปอล่ะ อยู่ไหน
“หวัดดี”
นั่นไงเสียงใบปอ
โอ้!!! ไม่นะ
ทำไมผมใบปอเปลี่ยนเป็นสีดำแล้วล่ะ(ปกติใบปอย้อมผมสีน้ำตาลเข้ม) แถมยังไปตัดรึอะไรก็ไม่รู้จนกลายเป็นทรงรากไทรย้อยอีกตะหาก ทรงกิ๊ฟซ่าหายไปหนายยยย..
“โห ใบปอ ไปทำอะไรมาเนี่ย ตัวอะไรไปเข้าฝัน”
“ไอ้เกิ้ล แกจะทักดีๆไม่ได้รึไง เด๋วเขกมะเหงกซะเลย”
ใบปอยิ้ม พลางชูมะเหงกขึ้นขู่
“ชั้นก็เปลี่ยนทรงผมเหมือนกันนะ พวกแกทำไมไม่ทักบ้าง”
ผมเหลือบไปมองเมย์ ปกติเจ๊แกก็แต่งตัวจัดอยู่แล้ว ทรงผมใหม่ก็แค่เป็นทรงคล้ายๆของ
ดา-เอนโดรฟิน แล้วก็ย้อมเป็นสีดำอมฟ้า
เชอะ สวยไม่สู้ใบปอของผมด้วยซ้ำ
เฮ้!!!ไม่ใช่ๆ ใบปอไม่ใช่ของผมซะหน่อย
เค้ามีเจ้าของแล้ว แล้วก็เป็นคนที่ทำให้ผมมีสภาพแบบนี้ Y_Y
“ป้อ...นายไม่สบายเหรอ?”
ใบปอถามผม เธอมักเป็นคนดีแบบนี้เสมอแหละ เป็นห่วงผมอยู่ตลอดเวลา ^^
จำได้ว่าสมัยตอนอยู่ม.2 ผมไปกวนส้นเท้าพี่ม.6เข้า เลยถูกเรียกไปสั่งสอน ตอนนั้นผมเจ็บน่าดูแหละ แต่ก็ยังดีนะที่ได้ใบปอช่วยดูแล ไปเยี่ยมที่บ้านผมทุกวันเลย ^^
และนี่ก็คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมหลงรักใบปอมาจนถึงทุกวันนี้
แต่ทว่า...เพราะตอนนั้นผมไม่ยอมบอกความรู้สึกของตัวเองให้ใบปอรู้ คิดแบบเด็กๆว่าอยากให้ใบปอหึงผม ทั้งๆที่ใบปอไม่เคยสนใจผมเลยซักนิด ผมก็พยายามเอาเรื่องแฟนคนแล้วคนเล่าไปเป่าหูเธอ
แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงความเย็นชาจากเธอ
และทุกๆครั้งเหมือนมีกำแพงบางๆมากั้นระหว่างผมกับเธอ
ค่อยๆหนาขึ้น...หนาขึ้นทุกๆวัน
ซักวันนึง ผมคงเอื้อมมือไปไม่ถึงเธอแน่ๆ
- - - Can I love you?- - -
อันที่จริงชั้นก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีอ่ะนะตอนนี้
แต่ถ้าเลือกได้คงเป็นการวิสามัญไอ้เมย์มากกว่า
ไอ้เพื่อนปากบอน โกหกป้อไปได้ไงเนี่ย
เคยรู้จักที่ไหนไอ้พี่พ้ง พี่เพนต์อะไรเนี่ย
สุดท้ายเลยต้องมานั่งติดแหงกอยู่ร้านทำผมเพื่อเตี๊ยมแผนกันเนี่ย
“เอาน่าใบปอ ถือซะว่ามาวางแผนจัดการไอ้ป้อ แล้วก็พัฒนาความบิวตี้ของเราไง”
เหอๆ แหงสิ ยังไงซะ ค่าทำผมวันนี้ชั้นต้องเป็นคนจ่ายอยู่แล้วนี่
“ชั้นรับรองใบปอว่าพอไอ้ป้อมันเห็นแกแบบนี้ปั๊ปต้องมองแกในแง่ใหม่แน่นอน”
แง่ใหม่กะผีสิ มันคงยินดีที่เด็กกะโปโลแบบชั้นมีแฟนซะที
จะได้ไปพ้นๆจากชีวิตมันไง!!!!
“เสร็จแล้วค่า....คุณน้องขา...”
ชั้นเงยหน้าขึ้นมองตัวเองในกระจก
O_O ...สีหน้าชั้น
^^...สีหน้าไอ้เมย์
“พะ ...พี่ทำอะไรกะหัวหนูเนี่ย เมย์...ชั้นไม่เอาทรงนี้นะเว้ย”
รากไทรชัดๆ
ทรงรากไทรย้อยแบบเดียวกะเจ๊แอนนา
เกลียดทรงนี้สุดๆเล๊ยยยยยยย....
“เอาน่าใบปอ มันก็ดูเข้ากับหน้าแกดีออก”
“ไม่ เมย์ แบบนี้มันเหมือนพี่แอนนา”
“Don’t mindน่า เพื่อนเลิฟ แกก็คือแก เจ๊แอนนากะคือเจ๊แอนนา”
ลงท้าย ชั้นเลยต้องออกมาจากร้านเสริมสวยด้วยทรงผมแบบเดียวกันกับคนที่ชั้นเกลียด กลัว ไม่อยากเข้าใกล้
เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
ใบปอ สู้ตาย!!!!!
- - - Can I love you?- - -
“ป้อ นายไม่สบายเหรอ?”
ชั้นถามป้อ
ตั้งแต่เดินเข้ามาในห้อง เท่าที่สังเกตดูป้อไม่เห็นตื่นเต้นกะผมทรงใหม่ของชั้นเลยแหะ
นั่งนิ่งเป็นตอไม้ ไม่พูดไม่จา ไม่ทักชั้นแบบเดิม
ลงท้าย ชั้นเลยต้องพูดขึ้นมาก่อน
“อ๋อ ปล่าวนี่ ป้อโอเคดี”
“Are you sure?”
ชั้นถามป้อกลับไปเป็นภาษาอังกฤษอีกครั้งเพื่อนความมั่นใจ
“ก็บอกว่าป้อไม่ได้เป็นอะไรไง!!!!”
ป้อตะคอกกลับมาอย่างรำคาญนิดๆ
นี่ชั้นทำอะไรผิดเนี่ย อุตส่าห์เป็นห่วง
“ไอ้เวงป้อ เมนส์มรึงไม่มารึไง โทดทีนะใบปอ ไอ้ป้ออ่ะมันฟึดฟัดมาตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ”
เกิ้ลตบหัวป้อไปทีนึงก่อนจะหันมายิ้มให้ชั้น
“เอาล่ะ กิ๊ง ก่อง หมดคาบแล้ว ไปเรียนพละกันดีกว่านะ”
เมย์พูดขึ้นก่อนจะลากชั้นไปเปลี่ยนชุด
-ที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหญิง –
“ชั้นเนี่ยเจ๋งจริง คิดแผนอะไรไม่เคยพลาด”
“แกว่าอะไรนะเมย์ แผนอะไร?”
“เอ้า ก็เรื่องแกกะไอ้ป้อไง ดูจากสภาพมัน สงสัยคิดเรื่องแกกะไอ้พงไอ้เพนต์อะไรทั้งคืนแหง ตางี้ดำยังกะหมาแพนดี้”
“หึ แกรู้ได้ไง บางทีป้ออาจจะคิดเรื่องอื่นก็ได้ แกไม่เห็นเหรอ มะกี้มันตวาดชั้นอ่ะ”
เมย์มองหน้าชั้นยิ้มๆก่อนจะหัวเราะพรืด
“ขำหาเตี่ยแกเหรอ? ซีโลหิตนะเว้ย”
“อะไรของแกไอ้ใบปอ ซีโลหิต”
“เอ๋า ก็ซีเรียส(เลียด)ไง คนอีสานเค้าพูดเลือดเป็นเลียด”
“โอ๊ย มุขฟายมากๆ”
“แต่ก็ทำให้ฟายงงใช่มะ”
“เอาล่ะๆ พอๆ ใบปอแกมั่นใจหน่อยสิวะ ไอ้ป้ออ่ะมันต้องผูกพันธ์กะแกอยู่ลึกไม่มากก็น้อยล่ะ เพียงแค่ว่าตอนนี้มันมีกำแพงของคำว่าเพื่อนกั้นอยู่ แถมไอ้ป้อมันยังติดกับดักที่แก้ยากส์โค รตแบบพี่แอนนาอีก ลองให้เวลามันคิดสักพักสิวะ”
ชั้นนิ่งเงียบทันที เพราะมันโดนใจอย่างแรง ชั้นรู้สึกขอบคุณพระเจ้าจริงๆที่ส่งเพื่อนแสนดีอย่างไอ้เมย์มาให้ชั้น
“เมย์ ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไร จ่ายมา 20 บาทพอ”
-_-“””
ขอถอนคำพูดค่ะ พระเจ้า ช่วยเอามันกลับคืนไปที
-ที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าชาย-
“เมิงเป็เห้อะไรวะ ถึงไปพูดกะใบปอแบบนั้น”
“...”
ผมได้แต่นิ่งเงียบ เพราะตัวผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ทำตัวแย่ๆแบบนั้นออกไป
“กรูว่าเมิงต้องกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ใช่มะ?”
“...”
“เมิงทะเลาะกับใบปอเค้าเหรอ?”
“ปล่าว กรูไม่ได้ทะเลาะ”
“แล้วเมิงเป็นอะไรล่ะ”
“....กะ..กรูไม่รู้”
ไอ้เกิ้ลถอนหายใจก่อนมองผมยิ้มๆ ก่อนที่มันจะหยิบรองเท้ามาใส่
“งั้นกรูไปก่อนนะ กรูว่าเมิงน่าจะได้อยู่กับตัวเองสักพัก....เลือกซักคนนะ แต่กรูว่าคนใกล้ตัวดีกว่าเยอะ”
ผมมองตามหลังไอ้เกิ้ลไป มันช่างเป็นเพื่อนที่เข้าใจปัญหาของผมจริงๆ
แต่...จะทำยังไงล่ะ
เมื่อผู้หญิงคนนั้นเค้ามีเจ้าของซะแล้ว
นี่ใช่มะที่เค้าเรียกว่า “สุนัขคาบไปรับประทาน” Y_Y
- - - Can I love you?- - -
คาบพละของเราก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายหรอกนะ ออกจะแนวๆคาบอิสระซะมากกว่า แต่ก็ดี ทำให้ชั้นกะไอ้เมย์มีเวลามานั่งวางแผนมากขึ้น
“เฮ้ย เมย์ แกคิดว่ามันจะได้ผลนะ ไอ้แผนนี้อ่ะ”
“ได้ผลชัวร์ คนของชั้นไม่มีทางทำงานพลาดอยุ่แล้ว”
“สาธุ๊!!! ขอให้มันจริงเหอะ ชั้นไม่อยากถูกรถทับตายแบนแต๊ดแต๋หรอกนะ”
“เออ เชื่อฝีมือชั้นสิ วัดใจไปเลยว่าถ้าไอ้ป้อมันช่วยแกก็แปลว่ามันชอบแกจริงๆ”
“แล้วถ้าไม่ล่ะ?”
ไอ้เมย์เงยหน้าขึ้นมาสบตาชั้นแว๊บนึง แล้วเสมองไปทางอื่น
“ก็แปลว่า มันไม่ได้ชอบแก อีกอย่าง....แกก็อาจจะถูกร๔ชนจริงๆ”
“ง่ะส์ ไงเป็นงั้นอ่ะ”
“เอาน่าใบปอ ถึงเวลานั้น ถ้าไอ้ป้อไม่เข้าไปช่วยแก ชั้นให้ผลักไอ้เกิ้ลให้เข้าไปช่วยแกแทน”
“แล้วถ้าไอ้เกิ้ลมันเฉยล่ะ”
“ถามโง่ๆ”
“555+ แกคงจะเข้าไปช่วยชั้นแทนใช่มั๊ย เพื่อนเลิฟ”
“บ้า ใครจะไปช่วย กลัวเหมือนกัน เอาเว้ยๆ มาถึงขนาดนี้แล้ว”
ชั้นได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก ทั้งๆที่ความจริงชั้นก็ไม่ค่อยเห็นด้วยกะแผนเสี่ยงๆของมันซักเท่าไหร่
“ชะนีสาวตัวนั่งประชุมลับอะไรกันอยู่เอ่ย?”
เสียงคุ้นหูลอยเข้ามากระทบหูของชั้น ก่อนที่ภาพชุดนักเรียนม. 6 จะลอยมากระทบตาของชั้น (ที่รร.จะมีการติดเข็มบอกระดับชั้นปี และสีเนคไทแต่ล่ะชั้นปีจะต่างกันเล็กน้อย) ก่อนที่หน้าขาวๆวอกๆของ “อีพี่เอก”จะปรากฎสู่สายตา
“อุ๊ย คนนี่นาไม่ใช่ชะนี ขอโทดนะจ๊ะ พอดีมโนภาพมันซ้อนทับกันอยู่ 555+”
เจ๊แกหัวเราะพลางยกมือขึ้นมาปิดปาก(กว้างๆที่ฉ่ำไปด้วยความวาวของลิปกรอส)
อี๋ย์ย์ย์....ทาเล็บสีเขียวแปร๋นเชียว
OTOPสุดๆ (-_-“”)
“เมย์ไปกันเถอะ”
ชั้นลุกขึ้นอย่างอดทน ในใจภาวนาว่า ปล่อยมันไป วันนี้วันพระ ปล่อยมันไป
“เดี๋ยวสิจ๊ะ จะรีบไปไหน จะรีบไปไหน”
เจ๊แกยืนขวางทางชั้นกะเมย์ไว้ พลางจิกตาที่แฝงด้วยมารยาหลายล้านเล่มเกวียนและความเจ้าเล่ห์ราวสุนัขจิ้งจอกไว้มาที่ชั้น เล่นเอาหวันๆใจเหมือนกัน
“พี่มีอะไรกะพวกเราคะ”
เมย์ถามขึ้น ถึงเสียงจะดูอ่อนหวาน แต่ตาเมย์จ้องตาเจ๊แกไม่กระพริบ แถมแววตายังโหดเหี้ยมราวกับเสือจ้องขย้ำเหยื่อ
ถ้าให้เดา มันคงกำลังจะก่อสงครามกับเจ๊แกเป็นแน่ เพราะ “ไอ้เกิ้ล”นี่แหละ
“ทำไมยะ จะรีบ11รดกลับไปหาอ่อยป้อกะเกิ้ลรึไง ครบคู่พอดีนี่ สวิงกันมันส์ล่ะ”
ฮึ่มๆ ปากคอเราะร้ายนะนังกระเทยฟาย เริ่มจะเหลืออดเหลือทนแล้วนะเฟ้ย
แต่เหนือสิ่งอื่นใด คนที่ดูจะโกรธมากกว่าชั้นก็คือไอ้เมย์ ที่ตั้งท่าเตรียมฉะแล้ว ณ ตอนนี้
“สวิงง้านนน...เหรอ”
เมย์เริ่มพับแขนเสื้อพละ โชว์กล้ามน้อยๆของเจ้าหล่อน ก่อนยกมือเท้าสะเอว
เอาเลยเพื่อนรัก อาจ้า!!!อาจ้า!!! (อาจ้าเป็นภาษาเกาหลีแปลปามานว่า สู้โว้ย)
“แล้วพี่มาเจือกอะไรด้วยล่ะ ทำไมอยากมีส่วนร่วมรึไง?”
“ต๊าย Eนี่ พูดจาหยาบคาย เด๋วแม่ตบคว่ำซะดีมั๊ย?”
เจ๊แกไม่พูดปล่าวดึงแขนเสื้อขึ้นพร้อมเงื้อมือจะตบเต็มที่
อ๊ายยยยยย.....ซวยแน่ๆยัยเมย์
ชั้นรีบหลับตาปี๋ เพราะภาพที่เพื่อนรักถูกตบ ชั้นคงทนดู(โดยไม่หัวเราะเยาะ)ไม่ได้
เพียะ!!!
นั่นไง เอาเข้าแล้ว เสียงฝ่ามือมรณะที่ฟาดใส่หน้าเพื่อนชั้น
“อ๊ายยยย....นังชะนี แกกล้าดียังไงมาตบช้านนนน...”
อ้าว ไม่ใช่เสียงยัยเมย์นี่นา ไหนขอลืมตาดูหน่อยซิ
โอ้ว!!! นั่นยัยเมย์นี่นา กำลังจะขึ้นคร่อมตบนังพี่เอกซะด้วย
ว้าวๆๆๆ เพื่อนเลิฟ อาจ้าๆ!!!
“ทำไมชั้นจะตบแกไม่ได้ ก็แกมาหาเรื่องชั้นก่อน”
เพียะ!!
“แกมาด่าเพื่อนชั้น”
เพียะ!!!
“แกมาทำให้ป้อกะใบปอมันต้องคิดมาก ซีเครียดทั้งคู่”
เพียะ!!!!
“แกเรียกพวกชั้นว่าชะนี นังตุ๊ดฟาย”
เพียะ!!!!!
“ที่สำคัญ แกมายุ่งกับแฟนชั้น”
เพียะ!!!!!!
เมย์ใส่อารมณ์อย่างไม่หยุดยั้ง ส่วนชั้นได้แต่ยืนแข็งทื่อมองเมย์ที่กำลังได้เปรียบ
นี่สินะที่เค้าเรียก ‘พิษรักแรงหึง’
ลองว่าถ้าชั้นแย่งป้อมาจากพี่แอนนา
ชั้นเองก็คงอาจจะมีสภาพไม่ต่างไปจากพี่เอกตอนนี้ก็ได้
“จำเอาไว้นะ อย่ามายุ่งกับชั้น ใบปอ แล้วก็เกิ้ลอีก ไม่งั้น คราวหน้า แกไม่โดนแค่นี้แน่”
เมย์ประกาศกร้าว ดีนะที่แถวนี้เป็นมุมอับ คงไม่มีใครมาเห็นพวกเราแน่ๆ
ไม่งั้นมีหวัง เมย์กับชั้นต่างหากที่จะซวย ซวยมากๆด้วย
“ใบปอ รีบไปกันเถอะ”
เมย์เดินมาดึงมือชั้นออกไป ต้องเรียกว่ากึ่งลากกึ่งดันซะมากกว่า เพราะขาชั้นเล่นยึดติดอยู่กับที่ซะงั้น
“เมย์ แกทำได้ไงว่า สะใจโคตร”
“โอ๊ย เบสิคมั่กๆ เรื่องแค่เนี้ยะ ไม่คณามือชั้นหรอก”
เมย์ยิ้มก่อนจะเริ่มเตี๊ยมแผนการณ์กับชั้นอีกครั้ง
- - - Can I love you?- - -
“วันนี้เรียนสบายโคตรอ่ะ จริงมั๊ยวะ ป้อ”
“เออ กรูก็ว่างั้น ไม่ได้ทำอะไรทั้งคาบ”
“แต่พวกนาย 2 คนก็เตะบอลกันจนเหงื่อซ่กไม่ใช่เหรอ”
“อ้าว เมย์”
เกิ้ลหันมายิ้มให้เมย์ โอ๊ย ชั้นอยากให้แกเห็นเรื่องเมื่อกี้จริงๆเล๊ย ไอ้เกิ้ล
แล้วแกจะรู้ว่าธาตุแท้ไอ้เมย์มันน่ากลัวแค่ไหน
“ไง ป้อ นายหายบ้าแล้วเหรอ?”
ชั้นถามป้ออกไปยิ้มๆ สาธุ๊ !!! นายช่วยตอบกลับมาทีเถอะ
“อืม ขอโทดนะ”
เราสี่คนกำลังเดินข้ามถนนที่อยู่ระหว่างสนามกีฬากับอาคารพละ(ที่มีห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า)
ป้อเนี่ยมองดูข้างๆยิ่งหล่อ
โดยเฉพาะเวลายิ้ม รอยยิ้มกระชากใจชะมัด น่าจะจูบปากจัง (อ้าว!!!หื่นซ้าส์)
เราสี่คนเดินคุยกันมาเรื่อยและกำลังจะข้ามถนน
แต่แล้วแผนการณ์ของยัยเมย์ก็เริ่มขึ้น
ปี๊นๆ!!!
เสียงมอเตอร์ไซค์ยี่ห้อเวฟ 125i สีฟ้าสดใสกำลังเปิดไฟสาดส่องขึ้นมา ดูจากการขับที่ค่อนข้างเป๋ๆไปทางซ้ายและขวาคงเดาได้ไม่ยากส์นักว่า
คนขับมันเมาเหล้า!!!!
แมร่งคนของเมย์นี้เล่นโค ตรสมบทบาทเลย
น่าจะมอบรางวัลออสการ์ให้
เอาล่ะตอนนี้รถมันกำลังพุ่งมาทางชั้นอย่างพอดิบพอดี
วัดใจเลยนะป้อ ถ้านายแคร์ชั้น นายจะต้องเข้ามาช่วยชั้น
แต่ถ้าไม่....ชั้นจะไปจากชีวิตของนาย
“เฮ้ย!!!ใบปอ หลบเร็ว”
เสียงของเมย์ดังขึ้น เล่นสมบทบาทซะจริ๊งๆ
ชั้นแสร้งทำหน้าเหลอหลา ปามานว่า ‘เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ พจไม่ทราบจริงๆ’
รถคันนั้นแล่นเข้ามาหาชั้นด้วยความเร็วสูงมากๆ โอ๊ย!!จะเล่นสมจริงสมจังอะไรขนาดเนี้ยะ
“ใบปอนั่นไม่ใช่คยของชั้น” เสียงของเมย์ดังขึ้นอีก
อ้าววววววววว......ซวยเลยตรู ป้อจ๋า ช่วยใบปอด้วยยยยยยยย......
เอี๊ยดดดดดด.ด..........
โครมมมมม..........!!!!
ชั้นได้ยินเสียงดังลั่น ความรู้สึกชาวาบแล่นไปที่แขนซ้าย และเริ่มเจ็บจี๊ดๆที่หัวเข่าขวา
Oh นี่ป้อปล่อยให้ชั้นโดนรถชนรึเนี่ย?
แล้วสติสัมปชัญญะของชั้นก็ดับวูบลงไปเมื่อหันไปดูแขนซ้ายที่มีรอยแผลถลอกเป็นทางยาว อันเกิดจากการลงไปนอนครูดเล่นกับพื้นถนนของโรงเรียนและนึกขึ้นมาได้ว่า
“กรูกลัวเลือดนี่หว่า อ๋อยยยย....”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น