ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตัดสินใจ
ชั้นเป็นคนชอบอ่านหนังสือ ออกแนวบ้าบอคอแตกเลยล่ะ ยิ่งพวกหนังสือแนวรักๆเลิฟๆเนี่ย สไตล์ชั้นเลย*^^*
แต่มีอยู่เรื่องนึงที่ชั้นประทับใจมาก ขอไม่เปิดเผยแล้วกัน เพราะคนเขียนมันจำไม่ได้ว่าไปอ่านเจอที่ไหน -_-“”
ประโยคนึงที่ยังคงอยู่ในใจของชั้นเสมอมา
‘ความรักมีไว้เพื่อให้เราเรียนรู้ ไม่ได้มีไว้เพื่อให้เราครอบครอง’
ประโยคนี้โดนใจชั้นสุดๆและมันกำลังทำให้ชั้นคิดได้ว่าควรจะทำยังไงในสภาวะการณ์ที่แสนจะตึงเครียดแบบนี้
“พี่แอนนาไม่ต้องมาหึงหนูหรอก หนูอ่ะมีแฟนตั้งนานแล้ว”
“...”
?_? สีหน้าของป้อ
“...”
o_O สีหน้าของพี่แอนนาและนังเจ๊เอกบุตร
“ไม่ต้องอึ้งหรอกค่ะ หนูน่ะไม่คิดอะไรกับไอ้ป้อหรอก เมื่อกี๊พี่คงยืนมองอยู่แถวนี้ใช่มะ เลยคิดว่าหนูกะไอ้ป้อจะจูบกัน ที่จริงมะกี๊ฝุ่นเข้าตาหนู ไอ้ป้อมันเลยช่วยดูให้แค่นั้นเอง”
“จริงเร้อ?”
พี่เอกพูดขึ้นลอยๆพลางเบ้ปากอย่างไม่เชื่อ
“จริงซิคะพี่เอกบุตร พี่แอนนาคะ หนูกับป้อน่ะ มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ เราเป็นแค่เพื่อนกันแล้วก็จะไม่มีวันได้เป็นอย่างอื่นด้วย จริงมั๊ยป้อ?”
“...”
(_ _) ตอนนี้ป้อก้มหน้านิ่ง ไม่สบตาชั้น
ไม่สิ ป้อหลีกเลี่ยงที่จะมองหน้าชั้นต่างหาก
ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากริมฝีปากของป้อ
นายคงโกรธมากสินะที่ชั้นทำให้นายกับแฟนต้องผิดใจกัน ชั้นเป็นคนผิดเอง ผิดตั้งแต่แรกที่ชอบนาย ผิดที่ทำร้ายจิตใจผู้หญิงที่นายรักมากที่สุด
ชั้นผิดของชั้นคนเดียว!!!
“แอน เธออย่าไปเชื่อนังชะนีนี่นะ มันต้องโกหกเราแน่ๆเลย”
เอาเข้าไปนังกระเทียมใส่ไฟชั้นเข้าไป สนุกนะนั่น!!!
“ใช่ เอกพูดถูก เธอจะให้ชั้นเชื่อได้ยังไง ในเมื่อสิ่งที่พวกเธอทำ มันมากกว่าคำว่าเพื่อน แล้วไอ้เรื่องแฟนน่ะ เธออาจจะกุขึ้นมาก็ได้”
“O_O”
โห แมร่งเดาเก่งโคตร น่าจะจับไปแข่งรายการประเภทควิซโชว์ รู้ด้วยว่าชั้นยังไม่มีแฟน
เอาน่าใบปอ เก็บอาการสักนี๊ดดดด.... อย่าให้เค้ารู้สิ วาเราโกหก
“พี่จะเชื่อรึปล่าวหนูไม่รู้นะ แต่พี่วางใจได้เลยว่าต่อไปหนูจะไม่มายุ่มย่ามกับป้อมันอีก จะไม่เข้าใกล้มัน แค่นี้พี่พอใจมะ ถ้ายังไม่พอใจ หนูย้ายรร.ก็ได้นะ” ชั้นพูดแกมประชดเล็กน้อย
อ้าว!! ป้อเงยหน้าตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย แล้วนายมองหน้าชั้นทำไม โกรธมากเลยเหรอ
นายจะใช้สายตาฆ่าชั้นให้ตายรึง้ายยยยย.....
ปี๊นๆ เสียงแตรรถดังขึ้นช่วยชีวิตของชั้นเอาไว้พอดิบพอดี
เสียงแตรรถคุ้นๆแหะ หันไปดูสักหน่อยดีก่าส์
โอ้ววว...พระเจ้าทรงปราณี นั้นมันบีเอ็มของคุณพี่ชายสุดเลิฟนี่นา
เร็วเข้า c’mon c’mon ซ่อยข่อยแหน่ ซ่อยข่อยแหน่
“ใบปอ พี่มารับแล้ว *^^*”
พี่บิ๊กก้าวลงมาจากรถ หุหุ พี่ชายชั้นเนี่ยเวลาอยู่ในชุดนักศึกษานี่หล่อสาดดดด...เลย
O_O ดูๆ นังพี่เอก มองซะตาไม่กระพริบเชียว
ชิ้วๆ อย่ามาจับพี่ชายชั้นนะ นังโคไพรผสมสมเสร็จ :P
“อ้าว ว่าไงป้อ นี่เมิงยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ กรูนึกว่าเมิงไปเกิดใหม่แล้วซะอีก”
อ้าว ไอ้พี่เวง ทักทายเทพบุตรของกรูดีๆหน่อยเด๊
“ดีพี่ ผมok.”
“แล้วนี่แฟนเมิงเหรอ เอ่อ...น้องที่ชื่อแอนนาใช่ปะ”
“ค่ะ”
“เฮ้ย ป้อแฟนเมิงน่ารักโคตรว่ะ แหมเสียดายนะกรูเล็งไว้ตั้งนาน”
เอาเข้าไป หูดำเชียวพี่กรู
“พี่บิ๊กกลับบ้านเหอะ ใบปอเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะ”
“อ่อ ได้ๆ ไว้เจอกันใหม่นะไอ้ป้อ พี่ไปนะครับน้องแอนนา”
(-_-)(_ _)(-_-)(_ _)
ชั้นเห็นแค่ว่าป้อพยักหน้ารับเท่านั้น แล้วชั้นก็เดินมาขึ้นรถพลางจัดระบบความคิดของตัวเองดูใหม่อีกรอบ
ชั้นแก้ไขปัญหาถูกวิธีแล้วใช่มั๊ย?
การลืมป้อคือทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้สำหรับชั้นแล้วใช่มั๊ย?
คำถามมากมายเกิดขึ้นในสมองของชั้น
เฮ้อ!! จะปรึกษาใครได้มั้งเนี่ย
- - - - -Can I love you?- - - - -
ชั้นนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่แบบนี้มากว่าสองชั่วโมงแล้วตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียน
มาคิดอีกที ชั้นเป็นบ้าอะไรเนี่ย ถึงได้พูดแบบนั้นออกไป
ใบปอ...แกนี่มันบ้าบอคอแตกสิ้นดี TT_TT
‘ชั้นมันคนโง่เหนือครายๆ เมร้ากแท้อยู่ ดูแลม่ายด้ายยย...’
“ฮัลโหล เมย์ ว่าไงมีอะไรรึปล่าว?”
“ไงเพื่อนยากส์...ทำไมวันนี้แกรับโทรศัพท์เสียงแห้งแบบนี้วะ เป็นไรรึปล่าว”
“ก้อนิดหน่อยนะ”
“เรื่องไรฟะ เล่าให้ชั้นฟังก็ได้นะเว้ย”
“เอ่อ ...ดีเหมือนกัน”
แล้วชั้นก็เริ่มต้นเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เมย์ฟัง
อย่างน้อยๆตอนนี้เพื่อรักของชั้นคนนี้ก็คงสามารถรับฟังชั้นได้ โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน
“แกพูดแบบนั้นออกไปได้ยังง๊ายยยย....”
เมย์กรีดร้องผ่านโทรศัพท์มา เสียงแมร่งโคตรบาดแก้วหู
ฟังแล้วยิ่งเครียดจัด Y_Y
“เบาๆหน่อย ชั้นแสบแก้วหู”
“เออ โทดที ใส่อารมณ์มากไปหน่อย ว่าแต่ไอ้ป้อมันมีปฏิกิริยายังไงล่ะ”
“ไม่รู้สิ เห็นมันเอาแต่ก้มหน้า แล้วพี่บิ๊กก็มารับพอดีอย่างที่บอก”
“ดีแล้ว ไม่งั้นขืนพวกพี่แอนนาซักไซ้แกต่ออีกหน่อยล่ะก้อ ไอ้ป้อจับได้แหงว่าแกโกหก แล้วถ้าเป็นแบบนั้นมันคงจะยิ่งโกรธแกเข้าไปใหญ่”
“แล้วนี่ช้นจะทำไงดีอ่ะ แกชั้นกลุ้มโคตรเลยตอนนี้”
“ชั้นว่าแกลองห่างๆมันไปก่อนอย่างที่แกพูดดูซักพักแล้วกัน ทำเป็นกุ๊กกิ๊กกะแฟนไปก็ได้”
“จะดีเร้อ ดีไม่ดีมันเมินชั้นมา หน้าแหกกันพอดี”
“เออน่า แกทำตามที่ชั้นบอกแล้วกัน .....”
- - - - -Can I love you?- - - - -
\'ได้แอบมองเธอแค่แค่ข้างเดียว อยู่ในมุมนี้ก็พอแล้วววว...’
“ฮาโหล ว่าไงไอ้ป้อ มีอะไรกับชั้นร้อยวันพันปัชีไม่เห็นเคยโทรมา”
ชั้นกรอกเสียงแปร๋นลงไปในโทรศัพท์อย่างเต็มสตรีม ด้วยหวังว่ามันอาจจะทำให้ป้อตายได้ด้วยมลภาวะทางเสียง เพื่อแก้แค้นให้กับเพื่อนรักที่แสนดีของชั้น
“เอ่อ เมย์ คือ..คือว่า”
“มีอะไร อ้ำอึ้งเป็นสุนัขอมอุจจาระอยู่ได้ มีอะไรก็พูดมา ชักช้าอืดอาดเป็นเต่าอยู่นั่นแหละ”
555+ หลอกด่ามันเป็นหมากะเต่า สะใจเมย์โคตรๆ
“เอ่อ คือว่า....แกมีเบอร์ไอ้เกิ้ลมั๊ย?”
“ไอ้เกิ้ลมันเป็นเพื่อนสนิทแก ทำไมแกไม่มีเบอร์มันอ่ะ”
“เอ่อ คือว่า”
“แกมีอะไรพูดมาตรงๆดีกว่า”
“ชั้นรู้ว่าแกสนิทกับใบปอ แกรู้เรื่องที่ใบปอมีแฟนรึปล่าว”
ชั้นจะตอบไงดีหว่า? แต่ชั้นก็รู้ว่าใบปอมันชอบแกนะ อืม ถ้าตอบว่ารู้ ใบปอคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง
“รู้สิ ทำไมแกเพิ่งรู้เหรอ”
“มันเป็นใคร”
ป้อถามชั้นแบบกระชากเสียงนิดหน่อย
“แล้วแกจะอยากรู้ไปทำไมล่ะ อีกอย่างถ้าใบปอมันอยากบอกแก เดี๋ยวแกก็รู้เอง”
“ไม่ได้!! เมย์ ชั้นอยากรู้ตอนนี้ มันเป็นใคร อยู่ที่ไหน คบกับใบปอมานานรึยัง”
ป้อยิงคำถามรัวใส่ชั้นเป็นชุด นี่ชั้นเป็นอะไรกับแกเนี่ยถึงต้องมานั่งตอบคำถามแถมฟังเสียงหงุดหงิดๆของแกเนี่ย
ชั้นไม่ใช่ท่อระบายน้ำนะยะ อะไรๆก็จะมาระบายที่ชั้นหมดน่ะ
“ชั้นไม่ได้รู้อะไรมากมายนะไอ้ป้อ ชั้นก็รู้แค่เท่าที่ใบปอมันบอก แล้วทำไมแกต้องมาตะคอกใส่ชั้นด้วย”
ขอย้ำอีกครั้งว่าชั้นไม่ใช่ท่อระบายนะยะ ไอ้บ้า>O<
“....”
“อีกอย่างนะป้อ ถ้าไอ้ใบปอมันจะเป็นแฟนกับใครก็ไม่เห็นเกี่ยวกับแกซักนิด แกคิดยังไงกับมันกันแน่ ฮึ ป้อ”
“...”
“เงียบทำไมล่ะ ไอ้ป้อ เฮ้ย ป้อ”
“...เปล่า แกพูดถูก เมย์ แต่อย่างน้อย แค่ชื่อก็ยังดี”
เอาไงดีวะ ดันมาอยากรู้ชื่ออีก ใบปอมันก็ไม่ได้บอกไว้ด้วย
มั่วๆไปก่อนแล้วกัน -_-“”
“เพนต์!! เออ ชื่อพี่เพนต์”
“เพนต์?? ไม่เคยได้ยิน อยู่รร.เรารึปล่าว”
ไอ้เวงนี่ แกจะอยากรู้อะไรกันนักกันหนา
มั่วไว้แล้วจะดีเองลูก เมยื อดทนไว้นะลู๊ก T_T
“อ๋อ ปล่าว ไอ้ใบปอไปรู้จักตอนไปเรียนกวดวิชา เค้าอยู่รร.อื่นน่ะ”
“ง้านนนน....เหรอ”
อย่าลากเสียงยานคางแบบนั้นฟะไอ้บ้า
“ทำเสียงแบบนั้นแกไม่เชื่อชั้นเหรอ”
“เปล่า แต่ใบปออาจจะโทรมาเตี๊ยมกะแกก็ได้นี่”
ไอ้ฟาย เมิงเพิ่งคิดออกรึไง
ว่าแต่ชั้นจะทำยังไงดีเนี่ย?
“เอ่อ ไอ้ป้อ ชั้นเองก็ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกะแฟนใบปอคนนี้มากมายหรอกนะ แต่ถ้าใบปอไม่บอกให้แกรู้แสดงว่าไม่ต้องการให้แกเข้าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของมัน แกเข้าใจที่ชั้นพูดนะ แล้วอีกอย่างนึง ชั้นไม่ได้เตี๊ยมกับมัน”
เพียงแค่ทุกอย่างมันไม่ใช่เรื่องจริง และชั้นmakeมันขึ้นมาสดๆเองต่างหาก
“แกเข้าใจนะป้อ อันที่จริงเรื่องๆนี้ไม่เกี่ยวกับแกตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ แกก็มีพี่แอนนาของแกอยู่ แกนี่ชักยังไงๆกับไอ้ใบปอแล้วนะ”
“...งั้นแค่นี้นะ”
อ้าว ไหงมาวางสายไปซะอย่างงั้นล่ะเพื่อนตรู ตรูทำไรผิดเนี่ยมาถึงพูดๆๆๆแล้วก็วางสาย
รึว่าตรูพูดอะไรแทงใจดำมันฟะ
แต่ก็ช่างเหอะ ที่แน่ๆสิ่งที่ชั้นต้องทำตอนนี้คือ การโทรไปเตี่ยมเตี๊ยมกับไอ้ใบปอไว้ก่อนตามที่ไอ้ป้อมันสงกะสัย
จะโดยไอ้ใบปอฆ่าทิ้งมั๊ยเนี่ยกรู (_ _””)
- - - - -Can I love you?- - - - -
“พี่ป้อ เป็นอะไรรึป่าว?”
‘นานา’น้องสาววัยเจ็ดขวบของผมถามขึ้น
“จริงสิ แม่เห็นเขี่ยๆข้าวอยู่ตั้งนานแล้ว อาหารไม่อร่อยเหรอลูก”
ตามมาด้วยเสียงของแม่ที่น่ารักของผม(และของพ่อ)
“ไม่นะคะคุณนาย ดิชั้นทำตามสูตรที่คุณนายจดให้ไปทุกอย่างเลยค่ะ”
และสุดท้ายก็เป็นเสียงของป้าเอิบ หัวหน้าแม่บ้านจอมจุ้นจ้าน วุ่นวายที่เกรงจะถูกแม่ของผมตำหนิเรื่องฝีมือทำอาหารของแก
“ปล่าวครับ ป้อไม่หิวเฉยๆ”
“น่าแปลกนะคะคุณแม่ ปกติพี่ป้อต้องทานข้าวเยอะๆสิคะ นานาจำได้นะว่าพี่ป้อชอบกินแกงส้มดอกแค แต่วันนี้นานายังไม่เห็นพี่ป้อแตะเลย”
“พี่แค่ไม่มีอารมณ์จะกินเฉยๆจ๊ะ อืม นานาอย่าหัดเป็นเด็กขี้สงสัยนะจ๊ะ เดี๋ยวต่อไปโตขึ้นจะไม่มีใครอยากคุยด้วย”
ผมข่อนขอดนานานิดๆ คิดว่าเด็กเล็กอย่างแกคงไม่เข้าใจคำพูดที่ผมสื่อออกไปซีกเท่าไหร่ แต่แน่นอนว่าแม่ผมย่อมเข้าใจความหมายที่ผมพูดดี ไม่งั้นท่านคงไม่ส่งสายตาขุ่นเขียวแบบนั้นมาที่ผม
“ป้อขึ้นห้องก่อนนะครับ”
ผมลุกออกจากโต๊ะอาหารอย่างเซงส์ๆ ที่จริงก็อยากกินหรอกนะ แต่พอผมตักเข้าปาก รสชาติมันช่างฝืดคอสิ้นดี ทำให้ผมไม่มีอารมณ์จะกิน
“ป้าเอิบ ถ้ามีคนโทรศัพท์เข้ามาที่บ้าน ให้บอกว่าผมไม่อยู่นะครับ มือถือกไม่ได้เอาไป เข้าใจนะครับป้า”
“แต่...”
“คนแก่ที่พูดมากๆ ลูกหลานน่ะเค้าไม่อยากดูแลหรอกนะครับ”
“...”
เกิดสภาวะน้ำท่วมปากล่ะสิ ดี สม ชอบจัดแจงดีนัก แม่ไม่รู้จะเลี้ยงคนจุ้นจ้าน ปากเปราะแบบนี้ไว้ทำไม ถึงแกจะแก่ก็เหอะ พิษสงของแกไม่ได้โรยราไปพร้อมๆกับร่างกายหรอกนะ (ผู้อ่านอาจจะไม่เคยได้รับรู้วีรกรรมของผมกับยัยป้าเอิบ ไว้มีโอกาศจะเล่าให้ฟัง)
ก่อนที่แม่จะตำหนิผม(อีกนัยนึงก็คือการด่านั่นแหละ) ผมเลยรีบชิ่งขึ้นห้องไปก่อน
เฮ้อ เรื่องของใบปอยังค้างคาอยู่ในหัวของผมเต็มไปหมด จริงอย่างที่เมย์บอกรึปล่าวนะ ว่าใบปอมีแฟนแล้ว
ถ้าคิดในแง่ดี ใบปออาจจะพยายามเอาตัวรอดจากสถานการณ์ชวนอึดอัดเมื่อตอนเย็น ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ยัยเจ๊แอนนานั่นแหละตัวต้นเหตุ
ไอ้เรารึเคยคิดจริงจังด้วยที่ไหน แค่เห็นว่าน่ารักเลยควงมาเย้ยแหย่ใบปอเล่นเฉยๆ ไปๆมาๆ ชาวบ้านชาวช่องทึกทักว่าเป็นแฟนกันซะงั้น ไอ้ผมเลยต้องเลยตามน้ำ เผื่อว่าใบปอจะหันมาแคร์ผมบ้าง
แต่ถ้าในอีกแง่นึง ใบปออาจจะมีแฟนอยู่แล้วจริงๆ ตั้งแต่รู้จักกับใบปอมา ทุกๆวันวาเลนไทน์ต้องมีคนแวะเวียนมาขายขนมจีบให้เธอเสมอ รึไม่เว้นแม้แต่วันพระ พวกหนุ่มๆก็มักจะมารุมตอมเธอบ่อยๆ ถึงเธอจะไม่ได้พริ้งเพริศเท่าเจ๊แอนนาก็เหอะ
ถ้ามันเป็นจริงอย่างที่เมย์เล่าจริงๆล่ะก็
“โว้ยยยยยย....ไอ้เวงเพนต์ กรูจะฆ่าเมิงงงงงงง....”-_-^^^^
แต่มีอยู่เรื่องนึงที่ชั้นประทับใจมาก ขอไม่เปิดเผยแล้วกัน เพราะคนเขียนมันจำไม่ได้ว่าไปอ่านเจอที่ไหน -_-“”
ประโยคนึงที่ยังคงอยู่ในใจของชั้นเสมอมา
‘ความรักมีไว้เพื่อให้เราเรียนรู้ ไม่ได้มีไว้เพื่อให้เราครอบครอง’
ประโยคนี้โดนใจชั้นสุดๆและมันกำลังทำให้ชั้นคิดได้ว่าควรจะทำยังไงในสภาวะการณ์ที่แสนจะตึงเครียดแบบนี้
“พี่แอนนาไม่ต้องมาหึงหนูหรอก หนูอ่ะมีแฟนตั้งนานแล้ว”
“...”
?_? สีหน้าของป้อ
“...”
o_O สีหน้าของพี่แอนนาและนังเจ๊เอกบุตร
“ไม่ต้องอึ้งหรอกค่ะ หนูน่ะไม่คิดอะไรกับไอ้ป้อหรอก เมื่อกี๊พี่คงยืนมองอยู่แถวนี้ใช่มะ เลยคิดว่าหนูกะไอ้ป้อจะจูบกัน ที่จริงมะกี๊ฝุ่นเข้าตาหนู ไอ้ป้อมันเลยช่วยดูให้แค่นั้นเอง”
“จริงเร้อ?”
พี่เอกพูดขึ้นลอยๆพลางเบ้ปากอย่างไม่เชื่อ
“จริงซิคะพี่เอกบุตร พี่แอนนาคะ หนูกับป้อน่ะ มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ เราเป็นแค่เพื่อนกันแล้วก็จะไม่มีวันได้เป็นอย่างอื่นด้วย จริงมั๊ยป้อ?”
“...”
(_ _) ตอนนี้ป้อก้มหน้านิ่ง ไม่สบตาชั้น
ไม่สิ ป้อหลีกเลี่ยงที่จะมองหน้าชั้นต่างหาก
ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากริมฝีปากของป้อ
นายคงโกรธมากสินะที่ชั้นทำให้นายกับแฟนต้องผิดใจกัน ชั้นเป็นคนผิดเอง ผิดตั้งแต่แรกที่ชอบนาย ผิดที่ทำร้ายจิตใจผู้หญิงที่นายรักมากที่สุด
ชั้นผิดของชั้นคนเดียว!!!
“แอน เธออย่าไปเชื่อนังชะนีนี่นะ มันต้องโกหกเราแน่ๆเลย”
เอาเข้าไปนังกระเทียมใส่ไฟชั้นเข้าไป สนุกนะนั่น!!!
“ใช่ เอกพูดถูก เธอจะให้ชั้นเชื่อได้ยังไง ในเมื่อสิ่งที่พวกเธอทำ มันมากกว่าคำว่าเพื่อน แล้วไอ้เรื่องแฟนน่ะ เธออาจจะกุขึ้นมาก็ได้”
“O_O”
โห แมร่งเดาเก่งโคตร น่าจะจับไปแข่งรายการประเภทควิซโชว์ รู้ด้วยว่าชั้นยังไม่มีแฟน
เอาน่าใบปอ เก็บอาการสักนี๊ดดดด.... อย่าให้เค้ารู้สิ วาเราโกหก
“พี่จะเชื่อรึปล่าวหนูไม่รู้นะ แต่พี่วางใจได้เลยว่าต่อไปหนูจะไม่มายุ่มย่ามกับป้อมันอีก จะไม่เข้าใกล้มัน แค่นี้พี่พอใจมะ ถ้ายังไม่พอใจ หนูย้ายรร.ก็ได้นะ” ชั้นพูดแกมประชดเล็กน้อย
อ้าว!! ป้อเงยหน้าตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย แล้วนายมองหน้าชั้นทำไม โกรธมากเลยเหรอ
นายจะใช้สายตาฆ่าชั้นให้ตายรึง้ายยยยย.....
ปี๊นๆ เสียงแตรรถดังขึ้นช่วยชีวิตของชั้นเอาไว้พอดิบพอดี
เสียงแตรรถคุ้นๆแหะ หันไปดูสักหน่อยดีก่าส์
โอ้ววว...พระเจ้าทรงปราณี นั้นมันบีเอ็มของคุณพี่ชายสุดเลิฟนี่นา
เร็วเข้า c’mon c’mon ซ่อยข่อยแหน่ ซ่อยข่อยแหน่
“ใบปอ พี่มารับแล้ว *^^*”
พี่บิ๊กก้าวลงมาจากรถ หุหุ พี่ชายชั้นเนี่ยเวลาอยู่ในชุดนักศึกษานี่หล่อสาดดดด...เลย
O_O ดูๆ นังพี่เอก มองซะตาไม่กระพริบเชียว
ชิ้วๆ อย่ามาจับพี่ชายชั้นนะ นังโคไพรผสมสมเสร็จ :P
“อ้าว ว่าไงป้อ นี่เมิงยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ กรูนึกว่าเมิงไปเกิดใหม่แล้วซะอีก”
อ้าว ไอ้พี่เวง ทักทายเทพบุตรของกรูดีๆหน่อยเด๊
“ดีพี่ ผมok.”
“แล้วนี่แฟนเมิงเหรอ เอ่อ...น้องที่ชื่อแอนนาใช่ปะ”
“ค่ะ”
“เฮ้ย ป้อแฟนเมิงน่ารักโคตรว่ะ แหมเสียดายนะกรูเล็งไว้ตั้งนาน”
เอาเข้าไป หูดำเชียวพี่กรู
“พี่บิ๊กกลับบ้านเหอะ ใบปอเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะ”
“อ่อ ได้ๆ ไว้เจอกันใหม่นะไอ้ป้อ พี่ไปนะครับน้องแอนนา”
(-_-)(_ _)(-_-)(_ _)
ชั้นเห็นแค่ว่าป้อพยักหน้ารับเท่านั้น แล้วชั้นก็เดินมาขึ้นรถพลางจัดระบบความคิดของตัวเองดูใหม่อีกรอบ
ชั้นแก้ไขปัญหาถูกวิธีแล้วใช่มั๊ย?
การลืมป้อคือทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้สำหรับชั้นแล้วใช่มั๊ย?
คำถามมากมายเกิดขึ้นในสมองของชั้น
เฮ้อ!! จะปรึกษาใครได้มั้งเนี่ย
- - - - -Can I love you?- - - - -
ชั้นนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่แบบนี้มากว่าสองชั่วโมงแล้วตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียน
มาคิดอีกที ชั้นเป็นบ้าอะไรเนี่ย ถึงได้พูดแบบนั้นออกไป
ใบปอ...แกนี่มันบ้าบอคอแตกสิ้นดี TT_TT
‘ชั้นมันคนโง่เหนือครายๆ เมร้ากแท้อยู่ ดูแลม่ายด้ายยย...’
“ฮัลโหล เมย์ ว่าไงมีอะไรรึปล่าว?”
“ไงเพื่อนยากส์...ทำไมวันนี้แกรับโทรศัพท์เสียงแห้งแบบนี้วะ เป็นไรรึปล่าว”
“ก้อนิดหน่อยนะ”
“เรื่องไรฟะ เล่าให้ชั้นฟังก็ได้นะเว้ย”
“เอ่อ ...ดีเหมือนกัน”
แล้วชั้นก็เริ่มต้นเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เมย์ฟัง
อย่างน้อยๆตอนนี้เพื่อรักของชั้นคนนี้ก็คงสามารถรับฟังชั้นได้ โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน
“แกพูดแบบนั้นออกไปได้ยังง๊ายยยย....”
เมย์กรีดร้องผ่านโทรศัพท์มา เสียงแมร่งโคตรบาดแก้วหู
ฟังแล้วยิ่งเครียดจัด Y_Y
“เบาๆหน่อย ชั้นแสบแก้วหู”
“เออ โทดที ใส่อารมณ์มากไปหน่อย ว่าแต่ไอ้ป้อมันมีปฏิกิริยายังไงล่ะ”
“ไม่รู้สิ เห็นมันเอาแต่ก้มหน้า แล้วพี่บิ๊กก็มารับพอดีอย่างที่บอก”
“ดีแล้ว ไม่งั้นขืนพวกพี่แอนนาซักไซ้แกต่ออีกหน่อยล่ะก้อ ไอ้ป้อจับได้แหงว่าแกโกหก แล้วถ้าเป็นแบบนั้นมันคงจะยิ่งโกรธแกเข้าไปใหญ่”
“แล้วนี่ช้นจะทำไงดีอ่ะ แกชั้นกลุ้มโคตรเลยตอนนี้”
“ชั้นว่าแกลองห่างๆมันไปก่อนอย่างที่แกพูดดูซักพักแล้วกัน ทำเป็นกุ๊กกิ๊กกะแฟนไปก็ได้”
“จะดีเร้อ ดีไม่ดีมันเมินชั้นมา หน้าแหกกันพอดี”
“เออน่า แกทำตามที่ชั้นบอกแล้วกัน .....”
- - - - -Can I love you?- - - - -
\'ได้แอบมองเธอแค่แค่ข้างเดียว อยู่ในมุมนี้ก็พอแล้วววว...’
“ฮาโหล ว่าไงไอ้ป้อ มีอะไรกับชั้นร้อยวันพันปัชีไม่เห็นเคยโทรมา”
ชั้นกรอกเสียงแปร๋นลงไปในโทรศัพท์อย่างเต็มสตรีม ด้วยหวังว่ามันอาจจะทำให้ป้อตายได้ด้วยมลภาวะทางเสียง เพื่อแก้แค้นให้กับเพื่อนรักที่แสนดีของชั้น
“เอ่อ เมย์ คือ..คือว่า”
“มีอะไร อ้ำอึ้งเป็นสุนัขอมอุจจาระอยู่ได้ มีอะไรก็พูดมา ชักช้าอืดอาดเป็นเต่าอยู่นั่นแหละ”
555+ หลอกด่ามันเป็นหมากะเต่า สะใจเมย์โคตรๆ
“เอ่อ คือว่า....แกมีเบอร์ไอ้เกิ้ลมั๊ย?”
“ไอ้เกิ้ลมันเป็นเพื่อนสนิทแก ทำไมแกไม่มีเบอร์มันอ่ะ”
“เอ่อ คือว่า”
“แกมีอะไรพูดมาตรงๆดีกว่า”
“ชั้นรู้ว่าแกสนิทกับใบปอ แกรู้เรื่องที่ใบปอมีแฟนรึปล่าว”
ชั้นจะตอบไงดีหว่า? แต่ชั้นก็รู้ว่าใบปอมันชอบแกนะ อืม ถ้าตอบว่ารู้ ใบปอคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง
“รู้สิ ทำไมแกเพิ่งรู้เหรอ”
“มันเป็นใคร”
ป้อถามชั้นแบบกระชากเสียงนิดหน่อย
“แล้วแกจะอยากรู้ไปทำไมล่ะ อีกอย่างถ้าใบปอมันอยากบอกแก เดี๋ยวแกก็รู้เอง”
“ไม่ได้!! เมย์ ชั้นอยากรู้ตอนนี้ มันเป็นใคร อยู่ที่ไหน คบกับใบปอมานานรึยัง”
ป้อยิงคำถามรัวใส่ชั้นเป็นชุด นี่ชั้นเป็นอะไรกับแกเนี่ยถึงต้องมานั่งตอบคำถามแถมฟังเสียงหงุดหงิดๆของแกเนี่ย
ชั้นไม่ใช่ท่อระบายน้ำนะยะ อะไรๆก็จะมาระบายที่ชั้นหมดน่ะ
“ชั้นไม่ได้รู้อะไรมากมายนะไอ้ป้อ ชั้นก็รู้แค่เท่าที่ใบปอมันบอก แล้วทำไมแกต้องมาตะคอกใส่ชั้นด้วย”
ขอย้ำอีกครั้งว่าชั้นไม่ใช่ท่อระบายนะยะ ไอ้บ้า>O<
“....”
“อีกอย่างนะป้อ ถ้าไอ้ใบปอมันจะเป็นแฟนกับใครก็ไม่เห็นเกี่ยวกับแกซักนิด แกคิดยังไงกับมันกันแน่ ฮึ ป้อ”
“...”
“เงียบทำไมล่ะ ไอ้ป้อ เฮ้ย ป้อ”
“...เปล่า แกพูดถูก เมย์ แต่อย่างน้อย แค่ชื่อก็ยังดี”
เอาไงดีวะ ดันมาอยากรู้ชื่ออีก ใบปอมันก็ไม่ได้บอกไว้ด้วย
มั่วๆไปก่อนแล้วกัน -_-“”
“เพนต์!! เออ ชื่อพี่เพนต์”
“เพนต์?? ไม่เคยได้ยิน อยู่รร.เรารึปล่าว”
ไอ้เวงนี่ แกจะอยากรู้อะไรกันนักกันหนา
มั่วไว้แล้วจะดีเองลูก เมยื อดทนไว้นะลู๊ก T_T
“อ๋อ ปล่าว ไอ้ใบปอไปรู้จักตอนไปเรียนกวดวิชา เค้าอยู่รร.อื่นน่ะ”
“ง้านนนน....เหรอ”
อย่าลากเสียงยานคางแบบนั้นฟะไอ้บ้า
“ทำเสียงแบบนั้นแกไม่เชื่อชั้นเหรอ”
“เปล่า แต่ใบปออาจจะโทรมาเตี๊ยมกะแกก็ได้นี่”
ไอ้ฟาย เมิงเพิ่งคิดออกรึไง
ว่าแต่ชั้นจะทำยังไงดีเนี่ย?
“เอ่อ ไอ้ป้อ ชั้นเองก็ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกะแฟนใบปอคนนี้มากมายหรอกนะ แต่ถ้าใบปอไม่บอกให้แกรู้แสดงว่าไม่ต้องการให้แกเข้าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของมัน แกเข้าใจที่ชั้นพูดนะ แล้วอีกอย่างนึง ชั้นไม่ได้เตี๊ยมกับมัน”
เพียงแค่ทุกอย่างมันไม่ใช่เรื่องจริง และชั้นmakeมันขึ้นมาสดๆเองต่างหาก
“แกเข้าใจนะป้อ อันที่จริงเรื่องๆนี้ไม่เกี่ยวกับแกตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ แกก็มีพี่แอนนาของแกอยู่ แกนี่ชักยังไงๆกับไอ้ใบปอแล้วนะ”
“...งั้นแค่นี้นะ”
อ้าว ไหงมาวางสายไปซะอย่างงั้นล่ะเพื่อนตรู ตรูทำไรผิดเนี่ยมาถึงพูดๆๆๆแล้วก็วางสาย
รึว่าตรูพูดอะไรแทงใจดำมันฟะ
แต่ก็ช่างเหอะ ที่แน่ๆสิ่งที่ชั้นต้องทำตอนนี้คือ การโทรไปเตี่ยมเตี๊ยมกับไอ้ใบปอไว้ก่อนตามที่ไอ้ป้อมันสงกะสัย
จะโดยไอ้ใบปอฆ่าทิ้งมั๊ยเนี่ยกรู (_ _””)
- - - - -Can I love you?- - - - -
“พี่ป้อ เป็นอะไรรึป่าว?”
‘นานา’น้องสาววัยเจ็ดขวบของผมถามขึ้น
“จริงสิ แม่เห็นเขี่ยๆข้าวอยู่ตั้งนานแล้ว อาหารไม่อร่อยเหรอลูก”
ตามมาด้วยเสียงของแม่ที่น่ารักของผม(และของพ่อ)
“ไม่นะคะคุณนาย ดิชั้นทำตามสูตรที่คุณนายจดให้ไปทุกอย่างเลยค่ะ”
และสุดท้ายก็เป็นเสียงของป้าเอิบ หัวหน้าแม่บ้านจอมจุ้นจ้าน วุ่นวายที่เกรงจะถูกแม่ของผมตำหนิเรื่องฝีมือทำอาหารของแก
“ปล่าวครับ ป้อไม่หิวเฉยๆ”
“น่าแปลกนะคะคุณแม่ ปกติพี่ป้อต้องทานข้าวเยอะๆสิคะ นานาจำได้นะว่าพี่ป้อชอบกินแกงส้มดอกแค แต่วันนี้นานายังไม่เห็นพี่ป้อแตะเลย”
“พี่แค่ไม่มีอารมณ์จะกินเฉยๆจ๊ะ อืม นานาอย่าหัดเป็นเด็กขี้สงสัยนะจ๊ะ เดี๋ยวต่อไปโตขึ้นจะไม่มีใครอยากคุยด้วย”
ผมข่อนขอดนานานิดๆ คิดว่าเด็กเล็กอย่างแกคงไม่เข้าใจคำพูดที่ผมสื่อออกไปซีกเท่าไหร่ แต่แน่นอนว่าแม่ผมย่อมเข้าใจความหมายที่ผมพูดดี ไม่งั้นท่านคงไม่ส่งสายตาขุ่นเขียวแบบนั้นมาที่ผม
“ป้อขึ้นห้องก่อนนะครับ”
ผมลุกออกจากโต๊ะอาหารอย่างเซงส์ๆ ที่จริงก็อยากกินหรอกนะ แต่พอผมตักเข้าปาก รสชาติมันช่างฝืดคอสิ้นดี ทำให้ผมไม่มีอารมณ์จะกิน
“ป้าเอิบ ถ้ามีคนโทรศัพท์เข้ามาที่บ้าน ให้บอกว่าผมไม่อยู่นะครับ มือถือกไม่ได้เอาไป เข้าใจนะครับป้า”
“แต่...”
“คนแก่ที่พูดมากๆ ลูกหลานน่ะเค้าไม่อยากดูแลหรอกนะครับ”
“...”
เกิดสภาวะน้ำท่วมปากล่ะสิ ดี สม ชอบจัดแจงดีนัก แม่ไม่รู้จะเลี้ยงคนจุ้นจ้าน ปากเปราะแบบนี้ไว้ทำไม ถึงแกจะแก่ก็เหอะ พิษสงของแกไม่ได้โรยราไปพร้อมๆกับร่างกายหรอกนะ (ผู้อ่านอาจจะไม่เคยได้รับรู้วีรกรรมของผมกับยัยป้าเอิบ ไว้มีโอกาศจะเล่าให้ฟัง)
ก่อนที่แม่จะตำหนิผม(อีกนัยนึงก็คือการด่านั่นแหละ) ผมเลยรีบชิ่งขึ้นห้องไปก่อน
เฮ้อ เรื่องของใบปอยังค้างคาอยู่ในหัวของผมเต็มไปหมด จริงอย่างที่เมย์บอกรึปล่าวนะ ว่าใบปอมีแฟนแล้ว
ถ้าคิดในแง่ดี ใบปออาจจะพยายามเอาตัวรอดจากสถานการณ์ชวนอึดอัดเมื่อตอนเย็น ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ยัยเจ๊แอนนานั่นแหละตัวต้นเหตุ
ไอ้เรารึเคยคิดจริงจังด้วยที่ไหน แค่เห็นว่าน่ารักเลยควงมาเย้ยแหย่ใบปอเล่นเฉยๆ ไปๆมาๆ ชาวบ้านชาวช่องทึกทักว่าเป็นแฟนกันซะงั้น ไอ้ผมเลยต้องเลยตามน้ำ เผื่อว่าใบปอจะหันมาแคร์ผมบ้าง
แต่ถ้าในอีกแง่นึง ใบปออาจจะมีแฟนอยู่แล้วจริงๆ ตั้งแต่รู้จักกับใบปอมา ทุกๆวันวาเลนไทน์ต้องมีคนแวะเวียนมาขายขนมจีบให้เธอเสมอ รึไม่เว้นแม้แต่วันพระ พวกหนุ่มๆก็มักจะมารุมตอมเธอบ่อยๆ ถึงเธอจะไม่ได้พริ้งเพริศเท่าเจ๊แอนนาก็เหอะ
ถ้ามันเป็นจริงอย่างที่เมย์เล่าจริงๆล่ะก็
“โว้ยยยยยย....ไอ้เวงเพนต์ กรูจะฆ่าเมิงงงงงงง....”-_-^^^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น