ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แอบรักเขา...อยู่ในใจ
“ใบปอ ตื่นรึยังลูก? ใบปอ สายแล้วนะลูก”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงรัวขึ้นที่ประตูห้องนอนของชั้นตามหลังเสียงม่ามี๊ที่รัก
อืมม...ม นี่มันกี่โมงแล้วนะเนี่ย ง่วงจังเลย ขี้เกียจลุกอ่ะส์
“ใบปอ สายโด่งแล้วนะลูก จะไม่ไปโรงเรียนใช่มั๊ย ม้าจะได้ให้คนรถเอารถเก็บ ฮึ..ใบปอ”
ม่ามี๊พูดอารายยย...ย ไม่เห็นเข้าใจ ไปโรงเรียนทำม๊ายยยยย.....ย
ชั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมานิดส์นึง มองดูปฏิทินที่ข้างๆเตียง
แง่มส์ๆ...25 ตุลาคม เอ๊ะ!!วงตัวแดงไว้ด้วย วันสำคัญอะไรนะ ไหนๆของใส่แว่นดูชัดๆให้เต็มตาทีซิ
25 ตุลาคม 2548 ปิดเรียน
o_O ตัยหอง!! วันนี้เปิดเรียนนี่หว่า กี่โมงแล้วเนี้ย????
O_o ตัยหองอีกรอบ!!! 7 โมง 45 แล้ว โอ้วววว...ว พระเจ้า
“ใบปอ ถ้าไม่เปิดม้าจะไปแล้วนะลูก ใบปอ”
“ตื่นแล้วค่ะม้า”
ชั้นวิ่งแจ้นไปคว้าผ้าขาวม้าคู่ใจ เอ๊ย!! ไม่ใช่ๆ ผ้าเช็ดตัว ก่อนที่จะวิ่งเข้าห้องน้ำไป
เอาล่ะ ระหว่างที่ชั้นทำภารกิจส่วนตัวอยู่ในขณะนี้ นับว่าเป็นเวลามงคลเหมาะสมต่อการแนะนำตัวเป็นอย่างยิ่ง ถึงมันออกจาาาา...กลิ่นตุไปหน่อยก็ตาม
ชั้นชื่อ “ใบปอ-ปานนภา ศิริพงษ์พิพัตน์” ชั้นเป็นลุกสาวคนเล็กของครอบครัวที่ประกบไปด้วย ปะป๊าจอมโหดและเจ้าระเบียบ แถมดีกรีเป็นถึงผู้พิพากษานัมเบอร์วันของศาลจังหวัดเชียวนะ นิสัยเถรตรงหยั่งกะไม้บรรทัดที่ติดตัวชั้นมา ส่วนนึงก็มาจากปะป๊านี่แหละ
ต่อมาสมาชิกที่เป็นเหมือนศูนย์รวมจิตใจของบ้านเรา ม่ามี๊ ไง ม่ามี๊เองก็ออกจะเจ้าระเบียบหน่อยๆเหมือนกันนะ แต่นิสัยเสียอย่างนึงของม่ามี๊ก็คือ ขี้บ่น (มันก็เป็นกันทุกบ้านแหละ) แต่ชั้นไม่ได้ติดนิสัยนี้มาจากม่ามี๊นะ ชั้นอ่ะ ออกจะขี้อาย (จริงเร้อ? ขนาดตรูเขียนเอง ตรูไม่อยากจะเชื่อเล๊ยยยย...ย)
คนสุดท้าย จะว่าสำคัญก็น่าจะใช่ จะว่าเป็นส่วนเกินก็ไม่น่าจะผิด ‘พี่บิ๊ก’เป็นพี่ชายแท้ๆคลานตามกันออกมาจากท้องของม่ามี๊ กับชั้น แต่นิสัยเราต่างกันสุดขั้ว พี่บิ๊กจะออกแนวๆดิบ ห่าม เถื่อน อะไรปามานนั้น ส่วนหน้าตาก็หล่อพอไปวัดโพธิ์ตอนพระอาทิตย์กำลังจะขึ้นได้ (แต่ที่จริงเพื่อนๆบอกชั้นว่า มันโค ตรหล่ออ่ะ) แต่เรื่องเรียน ชั้นยอมรับว่ามันเก่งกว่าชั้น ตอนนี้มันเรียนวิดวะ ปี 1
“ใบป๊ออออออ....อ”
“ค่ะๆมี๊ ปอถ่ายxxxค่ะ ใกล้แล้ว มี๊ไปรอปอที่รถเลยนะคะ”
ม่ามี๊ไม่ตอบอะไรกลับมา สงสัยคงจะลงไปรอที่รถแล้ว
ชั้นใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำปามาน 10 นาที (อี๋ย์...ย์ ซ กมกอ่ะ) นี่รวมแต่งตัว หวีผม ทาแป้ง
แล้ว เวลาระดับนี้ แข่งโอลิมปิกได้สบายยย...ย
“คุณใบปอ ทานข้าวค่ะ”
เสียงแก่ๆ แหบๆ แต่แฝงไปด้วยความจู้จี้ขี้บ่นดังขึ้น ในขณะที่ชั้นวิ่งลงมาจากชั้นสองจนถึงบริเวณห้องโถงของบ้าน เจ้าของเสียงคนนั้นก็คือ คุณยายวรนาฏ ประจำบ้าน
“คิดอะไรอยู่คะ คุณใบปอ ป้ารู้นะ ว่าคุณใบปอกำลังคิดว่าป้าเหมือนคุณยายวรนาฏ”
“ปะ..เปล่าซะหน่อยค่ะ”
ชั้นยิ้มแห้งๆ ความสามารถพิเศษของคุณยายวรนาฏอันดับแรกคือ อ่านในคนได้
อันที่จริงเรียกแกก็ไม่ได้เป็นใครมาจากไหนหรอกนะ แกชื่อ ป้าแหวน เป็นแม่นมรุ่นบุกเบิกของครอบครัวทางม่ามี๊ ชั้นเองก็ไม่แน่ใจว่าแกเลี้ยงชั้นด้วยน้ำนมจากเต้า(เหี่ยวๆ)ของแกรึปล่าว
แต่ที่แน่ พี่บิ๊กได้กินนมแกแน่นอน *^^* 555+สะจายยย...ยโก๋ดีแท้ๆ
“หนูคงไม่มีเวลากินข้าวแล้วอ่ะ ป้าแหวน หนูขอเป็นนมกล่องแทนนะคะ”
ว่าแล้วชั้นก็ตรงฉิวไปที่ตู้ใหญ่ขนาดคิงไซส์ทันที ก่อนจะคว้าไมโลมาได้ 1 กล่อง
“หนูไปนะคะ ป้าแหวน สวัสดีค่ะ”
ชั้นหันไปยกมือไหว้ป้าแหวนก่อนจะหันกลับมา
“อ๊ะ!!คุณใบปอ ระวังค่าาา...”
ปึก!!!
โอ๊ย!!
ไม่นะ ดั้งน้อยๆของช้านนนนนนน....
- - - - Can I love you?- - - -
“เรานี่ทั้งซื่อบื้อ ทั้งซุ่มซ่ามนะใบปอ มี๊ล่ะเหนื่อยใจจริงๆ มีดีแค่เรื่องเรียนอย่างเดียว ไหวพริบไม่เคยจะมีกับชาวบ้านเค้าเล๊ยยย... แค่เดินยังเดินไปชนเสา แม่....”
สารพัดคำด่ามากมายที่ออกมาจากปากม่ามี๊ ขนาดเรื่องเก่าเป็นสิบๆชาติ มี๊ยังขุดคุ้ยหามาด่าชั้นเล๊ยยยย...
“อยากรู้จริงๆว่านิสัยแบบนี้ได้มาจากใคร?”
ชั้นได้แต่นั่งนิ่งไม่กล้าต่อกรกับเจ้าแม่ประจำบาน เพราะยังไงๆ ชั้นก็ยังต้องขอเงินค่าขนมจากมี๊อยู่วันยังค่ำ
“ถึงแล้วครับ คุณนาย” เสียงของคนขับรถดังขึ้น
นับว่าเป็นเสียงระฆังช่วยชีวิตของชั้นจริงๆ
“หนูไปนะคะมี๊ สวัสดีค่ะ”
“เดี๋ยวใบปอ”
ม่ามี๊เรียกชั้นไว้ก่อนลงรถ
“อย่าก่อเรื่องเข้าใจมั๊ย? แล้วไปขอโทดอาจารย์เค้าเรื่องมาสายด้วย”
“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ ปอจะลองพยายามดู”
ชั้นเอ่ยขึ้นก่อนจะรีบแจ้นเข้าประตูโรงเรียนไป
จะไม่ให้แจ้นได้ยังไงล่ะ ก็นี่มัน 8 โมง 45 แล้ว
“ขอโทดค่ะ หนูมาส๊ายยยย...ยสาย”
ชั้นยืนหอบแฮ่กๆเป็นพุดเดิ้ล(สุนัข)หอบแดดอยู่หน้าห้อง
“ว่าไง ยัยปานนภา หอบแดดเป็นหมามาเลยนะ”
อาจารย์นครา สาวใหญ่วัยห้าสิบเศษๆ ผู้สอนวิชาภาษาไทยเอ่ยขึ้น พลางมองหน้าชั้น
จะมองดีๆก็ได้ แต่ไม่เข้าใจ ทำไมต้องมองลอดแว่นด้วย
“พอดี ตอนที่กำลังมาโรงเรียน หนูไปเจอคนท้องแก่ใกล้คลอดค่ะ เลยรีบพาไปส่งรพ.”
ชั้นโกหกอาจารย์คำโต แต่ก็ดีกว่าจะพูดความจริงว่าตื่นสายแล้วเดินไปชนเสา
“งั้นเหรอ? ในฐานะพลเมืองดี ครูขออนุญาตตัดคะแนนวิชาของครู 10 คะแนน 5คะแนนแรกสำหรับการมาสาย อีก 5 คะแนสำหรับการมาสายในวันที่เปิดเทอมวันแรก ”
อาจารย์พูดแล้วก็มองชั้นด้วยวิธีแบบเดิมๆคือ ‘มองลอดแว่น’
“เขี้ยวชะมัด”
ชั้นพึมพำกับตัวเองเบาๆแต่...
“พูดอะไรนะ ครูได้ยินไม่ถนัด พูดอีกทีซิ”
“.....เปล่านะคะ”
“พูด ไม่งั้นครูจะตัดคะแนนอีก 5 คะแนน”
เอาเข้าไป อาจารยเมืองไทย เอะอะอะไรก็เอาคะแนนมาขู่ อย่านะ อย่าให้ใบปอได้เป็นรมต.กระทรวงศึกษานะ แม่จะสั่งปลดให้หมด
“หนู.....บอกว่า”
เอาไงดีวะตรู ขืนพูดความจริงไปต้องโดนด่าแหงมๆ
“พูดมาซิ รู้มั๊ยมันเสียเวลาชาวบ้านชาวชองเค้า พูด!!!”
เอาวะ..ใบปอ ยอมอับอายดีกว่าคะแนนหาย
“หนูบอกว่าหนูปวดเยี่ยวค่ะ (-///-)”
เอาซิ ไหนๆก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว จะหัวเราะเยาะก็เชิญ แง๊ส์ๆ...เค้าจาฟ้องแม่
“อาจารย์ยังอยากฟังอีกมั๊ยคะ?”
“พอๆๆ ไปนั่งที่ของเธอซะ ไป๊ น่าอายจริงๆ”
ก็ใครล่ะ ที่ทำให้หนูต้องอาย ก็อาจารย์ไม่ใช่เหรอ
ชั้นเดินฝ่าฝูงลิงกัง เอ๊ย! บรรดาเพื่อนร่วมชั้นไป
เออ หัวเราะกันเข้าไปเข้าใจกันบ้างสิโว้ย อารมณ์ของคนที่เป็นหมาจนตรอกอ่ะ
แต่ชั้นไฮโซหน่อย ตรงที่เป็นหมาจนตรอกข้าวสาร (แม ร่ง โค ตรแป้กเลย กล้าเล่นได้ไงฟะ)
อ้าว?! แล้วนี่เพื่อนรักชั้นมันหายไปไหนเนี่ย ทำไมโต๊ะข้างๆชั้นมันยังว่างอยู่
ครืดดดดด...ด
“ขอโทดค่ะ หนูมาสาย”
- - - - Can I love you?- - - -
“ชั้นเนี่ย ซึ้งน้ำใจแกมากเลยนะเมย์”
“ทำไมอ่ะ?”
“ก็แกเป็นคนบอกชั้นเองว่าให้รีบตื่นเช้ามาโรงเรียน แล้วแกดันมาสายกว่าชั้นเนี่ยนะ”
“แหม คนสวยย่อมมีสิทธิผิดพลาดได้ แต่แกไม่สวยแกเลยไม่มีสิทธิผิดไง^^”
“ชั้นคิดออกแล้วว่าวันนี้จะกินอะไร”
“อะไร?”
“ส้นรองเท้าPsเบอร์ 39 ของชั้นไง มามะ เมย์จ๋า เด๋วใบปอเอาให้กิน”
“ง่ะส์ ม่ายยย...นะ ใบปอจ๋า”
“....”
ชั้นกับเมย์เดินมาจนถึงโรงอาหาร
เฮ้อ โรงอาหารในเวลาพักเที่ยงนี่ แออัดอิ๊บอ๊ายเลย ฮ้อนเด้!!!
“เมย์ แกกินไร?”
“ราดหน้า”
“เออ งั้นชั้นกินเหมือนแก ฝากซื้อด้วย เด๋วไปหาที่นั่งก่อน”
“เฮ้ย..เด๋ว..”
ก่อนที่ไอ้เมย์มันจะอ้าปากเอาตังค์ค่าข้าวกับชั้นทัน ชั้นก็ทำเนียนหนีไปซะก่อน
ดูซิ ว่าคนสวยแบบแกจะทำยังไง 555+
แต่กว่าจะฝ่าฝูงชนที่ยืนหน้าสลอนได้ก็เล่นเอาชั้นแทบลมจับเหมือนกัน-_-“”
เฮ้อ!!!เหนื่อย
ซื้อน้ำก่อนดีกว่า เฮ้อ!! คนเยอะแล้วคอแห๊ง..แห้ง
“ป้าขอแตงโมปั่น 2 แก้วค่ะ”
“...”
ป้าแกมองหน้าชั้นงงๆ
นี่ใบปอคนสวยพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ
“ป้าคะ หนูขอน้ำแตงโมปั่น 2 แก้วค่ะ”
“...”
อ้าว..ยังจะมองหน้าอีก ป้าแกเป็นใบ้เหรอ รึจะหูหนวก ถึงฟังไม่เข้าใจ
อ้อ อีกข้อสันนิษฐานคือ ชั้นสวยเกิน ป้าแกคงกำลังตกตะลึงอยู่*^^* (อ้วกกก)
“ป้าคะ ป้าไม่เข้าใจเหรอคะ”
ชั้นพยายามพูดให้ช้าลง เผื่อว่าป้าแกจะอ่านปากชั้นออก
แหม น่าสงสาร ยังไม่แก่มากนี่นา ไม่น่าเป็นใบ้ หูหนวก ตาบอดเล๊ยยย..
“หนูจ๊ะ”
อ้าว ไม่ได้ใบ้นี่หว่า ก็พูดได้นี่
คนสวยงงเต๊ก?!
“คือถ้าจะขอป้าฟรีๆน่ะ ไม่ได้หรอกนะ ป้าขายแก้วล่ะ 10 บาท”
หะ หา ห๊า!!!
ป้าแกไม่ได้เป็นใบ้ ป้าแกไม่ได้หูหนวก
แต่ป้าแกเล่นมุขที่ค วายโค ตรๆกับชั้น
คนสวยอยากต๊ายยยย...
“เอ่อ ค่ะ หนูซื้อน้ำแตงโมปั่น 2 แก้วค่ะ”
“ok. ได๋เลยจ้า”
ชั้นรับแก้วน้ำมาด้วยมืออันสั่นเทิ้ม ในใจก็ลังเลสับสนอยู่ว่า
สาดมันทั้งสองแก้วใส่ป้าแกเลยซะดีมั๊ย
รึจะเหลือเผื่ออีกแก้วไว้สาดพวกจาดง่าววว...ที่ยืนหัวเราะชั้นคิกคักอยู่นี่ดี
ฮึ่มส์ ฮึ่มส์ คนจ๋วยอารมณ์เจี๋ยแล้วนะ
- - - - Can I love you?- - - -
“555+ ใบปอ แกนี่นะ ทำไมชอบหาเรื่องฮาๆมาให้ชั้นขำจังเนี่ย”
ไอ้เมย์นั่งหัวเราะเยาะชั้นมากว่า 5 นาทีแล้วตั้งแต่เราหาที่นั่งได้
น้ำลายแกอ่ะ กระเด็นลงราดหน้าไปหมดแล้ว ยี้...หยะแหยง
“เมย์ถ้าแกยังไม่หยุดหัวเราะ ชั้นจะเอาราดหน้านี่ราดหน้านะ”
“เฮ้ย!! อย่านะเฟ้ย ชั้นไม่หัวเราะแกแล้ว ใจเย็นๆนะเพื่อนเลิฟ”
“.....”
ชั้นยังคงนั่งหน้ามุ่ยต่อไป
เฮ้อ อารมณ์เสีย กินไม่ลงแล้ว
“นี่ ใบปอ แกไม่กินเหรอ”
“ไม่มีอารมณ์ น้ำย่อยมันหยุดหลั่งแล้ว”
“งั้นชั้นเล่าเรื่องกระตุ้นน้ำย่อยให้แกฟังดีกว่านะ อืมม...ปิดเทอมแกรู้มั๊ยว่าชั้นไปเที่ยวที่ไหนมา”
อ้าว กรูจะไปตรัสรู้กะเมิงเหรอ ตัวไม่ได้ติดกันซะหน่อย
“ชั้นอ่ะไปเที่ยวภูเก็ตมา”
ภูเก็ตแล้วไง ชั้นไปมาตั้งบ่อย
“ทะเลสวยมากเลยนะแก ฝรั่งแก้ผ้าอาบแดดก็เยอะ”
“เมย์ แกจะเล่าอะไรก็รีบเล่ามาเลย ไม่ต้องอ้อมไปจนถึงตันหยงลีมอก็ได้”
“เออๆ ก็คือว่างี้ ชั้นอ่ะไปเจอไอ้ป้อ ไปเที่ยวกะพี่แอนนา”
“พี่แอนนาที่สวยๆ ที่อยู่ม.6น่ะเหรอ”
“เออ คนนั้นแหละ แหม ได้ยินเรื่องไอ้ป้อนี่ หูกางเลยนะ”
ไอ้บ้าคนยิ่งมีปมด้อยเรื่องนี้อยู่
“กะ..ก็ เปล่านี่ แต่จะว่าไปก็ไม่เห็นแปลกอะไร ป้อก็เทียวไล้เทียวขื่อพี่แกมาตั้งนานแล้วนี่”
“เหอๆ ใบปอ ชั้นเห็นสองคนนั้นนอนห้องเดียวกันด้วยนะ”
“เมย์ กะ..แกกำลังจะบอกชั้นว่าสองคนนั้น...”
“แหม ผู้ชาย ผู้หญิง นอนห้องเดียวกัน แถมผู้ชายคนนั้นยังเป็นไอ้ป้ออีก แกคิดว่าเค้าจะทำอะไรล่ะ”
“ติวหนังสือมั้ง พี่แอนนาเค้าอาจจะรับจ้างเป็นติวเตอร์ให้ไอ้ป้อมันก็ได้”
“ติวบ้านแกน่ะสิ แต่ถ้าเป็นวิชาเพศศึกษาล่ะก็...ไม่แน่ แต่ถ้าเป็นวิชานี้ล่ะก็ ไอ้ป้อคงเป็นคนติวให้พี่แอนนามากกว่า”
ไอ้เมย์ยิ้มให้ชั้นอย่างกวนๆ เพราะว่ามันรู้น่ะสิ ว่าชั้นแอบชอบป้ออยู่ นี่มันคงกะจะหยอกให้ชั้นโกรธแหงๆเลย
“นี่ใบปอ เกไม่โกรธหน่อยเหรอ”
ชั้นอึ้งแดรกอยู่เว้ย
“คุยอะไรกันอยู่จ๊ะ สาวๆ ได้ยินอะไร ป้อ ป้อด้วย”
มาแล้ว ไอ้ตัวต้นเหตุ มาพร้อมไอ้เกิ้ลซะด้วย (ตรูอยากรู้ว่าชื่อ เกิ้ลมันแปลว่าอะไรฟะ)
‘ป้อ’ เป็นเพื่อนสนิทของชั้นแล้วก็เมย์ที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ประถม ส่วย ไอ้เกิ้ล นี่เพิ่งมารู้จักกันตอนม.4
เดิมทีป้อเป็นคนเจ้าชู้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ก็เป็นคนดีนะ ป้ออ่ะนิสัยดีมาก ขี้เล่น ทะเล้นหน่อยๆ ชอบสร้างสีสรรค์ให้กับห้องเรียน พ่อแม่ของป้อสนิทกับป๊า-มี๊ของชั้นมากตอนเด็กๆก็เลยได้มาเล่นด้วยกันบ่อยๆ
ชั้นไม่รู้ว่าชอบป้อตั้งแต่ตอนไหน ไอ้เมย์เป็นคนตั้งข้อสันนิษฐานนี้ขึ้นมา ตั้งแต่มันเห็นชั้นหงุดหงิดบ่อยเวลาที่ไอ้ป้อพูดถึงแฟนคนใหม่ของมันให้ชั้นฟัง ซึ่งมันก็คงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ เฮ้อ หยั่งกะเพลงของเอนโดรฟินแน่ะ
‘ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธจะบอกไป ว่ารักเธอ’
“เฮ้ย!! ไอ้ป้อ นั่นน้ำของใบปอนะ แกไปกินของมันได้ยังไง”
“ทำไมอ่ะ ใบปอหวงเหรอ”
ป้อหันมาถามชั้นในขณะที่ยังดูดน้ำจากหลอดเดียวกัน แถมยังยักคิ้วให้ชั้นอีก
ไอ้บ้า ชั้นก็เขินเป็นนะ
แล้วแกกินน้ำแบบนี้ มันก็จูบทางอ้อมอ่ะดิ (^///^)
“อะ..ไอ้ป้อ ไอ้เวง น้ำชั้นนะ อยากกินไปซื้อเองซิ”
ชั้นกลบเกลื่อนด้วยการดึงหลอดออกมาจากปากป้อแล้วเคาะหัวป้อไปทีนึง
แฮ่ๆ ข้าพเจ้าจำเป็นนะ ขืนไอ้เกิ้ลมันรู้เข้าว่าชั้นชอบนาย มันคงเอาไปโพนทนาทั่วแน่
แถมนายอาจจะไปเป็นเหมือนตอนนี้ก็ได้ คิดแล้วเศร้า TT_TT
“เออ ไม่กินก็ได้ เฮ้ย เกิ้ล ไปหาแอนนาดีกว่าวะ”
“กรูไม่ไปดีกว่า กรูนั่งอยู่นี่แหละ กรูขี้เกียวจไปเจอเจ๊เอก”
เจ๊เอกที่เกิ้ลพูดถึงคือเพื่อนสาวประเภท 2 เพื่อนในกลุ่มเดียวกะพี่แอนนา ที่ชอบมาแทะโลมไอ้เกิ้ลมันด้วยสายตาอยู่เป็นประจำ
ถ้าทุกคนได้รู้ชื่อเต็มของเจ๊เอก ก็คงจะฮากร๊ากไม่แพ้ชั้น เจ๊แกชื่อจริงว่า ‘เอกบุตร’
สงสารแม่เจ๊แกอ่ะ ตังชื่อแบบไม่คำนึงถึงเพศลูกเอาซะเล๊ย
“เออ ใบปอ”
ป้อเรียกชั้น พลางโน้มตัวลงมาใกล้ๆ
ถอยไปนะ เด๋วใจชั้นสั่น
“อะไร ”
ป้อก้มลงทำจมูกฟุดฟิดแถวๆแก้มชั้น
อ๊ายยยย....คนอื่นเค้ามองก็หมดแล้วนะ
“แกเปลี่ยนน้ำหอมใหม่ใช่มั๊ย? หอมดีนะ”
ป้อยิ้ม พลางเดินไปหาพี่แอนนาที่นั่งโต๊ะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโต๊ะของวกเรานัก
“ไอ้บ้า”
ชั้นบ่นกระปอดกระแปดทั้งๆที่หน้ายังไม่หายร้อนด้วยซ้ำ
ไอ้เมย์แอบยิ้มให้ชั้นนิดๆ แกอย่ามาล้อเลียนชั้นซี่
แต่ทว่า...
เฮือก!!!!!!
พี่แอนนาที่กำลังสวีทหวานแหววอยู่กับไอ้ป้อและเจ๊เอกบุตรที่นั่งเป็นตัวประกอบอยู่ข้างๆ
กำลังสงสายตาอาฆาตมาที่ชั้น
คนจ๋วยแย่แล้วTT_TT
- - - - Can I love you?- - - -
ทักทายกันหน่อยนะคะ
ยังไงซะทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้
กระต่ายน้อยก็อยากจะให้ทุกคนช่วยคอมเมนต์ทีนะคะ
เพื่อที่ว่ากระต่ายน้อยจะได้นำสิ่งที่ทุกคนบอก
ไปปรับปรุงและแก้ไข
ขอบคุณนะคะที่สละเวลาเข้ามาอ่านผลงานของกระต่ายน้อย
ขอบคุณค่าส์
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงรัวขึ้นที่ประตูห้องนอนของชั้นตามหลังเสียงม่ามี๊ที่รัก
อืมม...ม นี่มันกี่โมงแล้วนะเนี่ย ง่วงจังเลย ขี้เกียจลุกอ่ะส์
“ใบปอ สายโด่งแล้วนะลูก จะไม่ไปโรงเรียนใช่มั๊ย ม้าจะได้ให้คนรถเอารถเก็บ ฮึ..ใบปอ”
ม่ามี๊พูดอารายยย...ย ไม่เห็นเข้าใจ ไปโรงเรียนทำม๊ายยยยย.....ย
ชั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมานิดส์นึง มองดูปฏิทินที่ข้างๆเตียง
แง่มส์ๆ...25 ตุลาคม เอ๊ะ!!วงตัวแดงไว้ด้วย วันสำคัญอะไรนะ ไหนๆของใส่แว่นดูชัดๆให้เต็มตาทีซิ
25 ตุลาคม 2548 ปิดเรียน
o_O ตัยหอง!! วันนี้เปิดเรียนนี่หว่า กี่โมงแล้วเนี้ย????
O_o ตัยหองอีกรอบ!!! 7 โมง 45 แล้ว โอ้วววว...ว พระเจ้า
“ใบปอ ถ้าไม่เปิดม้าจะไปแล้วนะลูก ใบปอ”
“ตื่นแล้วค่ะม้า”
ชั้นวิ่งแจ้นไปคว้าผ้าขาวม้าคู่ใจ เอ๊ย!! ไม่ใช่ๆ ผ้าเช็ดตัว ก่อนที่จะวิ่งเข้าห้องน้ำไป
เอาล่ะ ระหว่างที่ชั้นทำภารกิจส่วนตัวอยู่ในขณะนี้ นับว่าเป็นเวลามงคลเหมาะสมต่อการแนะนำตัวเป็นอย่างยิ่ง ถึงมันออกจาาาา...กลิ่นตุไปหน่อยก็ตาม
ชั้นชื่อ “ใบปอ-ปานนภา ศิริพงษ์พิพัตน์” ชั้นเป็นลุกสาวคนเล็กของครอบครัวที่ประกบไปด้วย ปะป๊าจอมโหดและเจ้าระเบียบ แถมดีกรีเป็นถึงผู้พิพากษานัมเบอร์วันของศาลจังหวัดเชียวนะ นิสัยเถรตรงหยั่งกะไม้บรรทัดที่ติดตัวชั้นมา ส่วนนึงก็มาจากปะป๊านี่แหละ
ต่อมาสมาชิกที่เป็นเหมือนศูนย์รวมจิตใจของบ้านเรา ม่ามี๊ ไง ม่ามี๊เองก็ออกจะเจ้าระเบียบหน่อยๆเหมือนกันนะ แต่นิสัยเสียอย่างนึงของม่ามี๊ก็คือ ขี้บ่น (มันก็เป็นกันทุกบ้านแหละ) แต่ชั้นไม่ได้ติดนิสัยนี้มาจากม่ามี๊นะ ชั้นอ่ะ ออกจะขี้อาย (จริงเร้อ? ขนาดตรูเขียนเอง ตรูไม่อยากจะเชื่อเล๊ยยยย...ย)
คนสุดท้าย จะว่าสำคัญก็น่าจะใช่ จะว่าเป็นส่วนเกินก็ไม่น่าจะผิด ‘พี่บิ๊ก’เป็นพี่ชายแท้ๆคลานตามกันออกมาจากท้องของม่ามี๊ กับชั้น แต่นิสัยเราต่างกันสุดขั้ว พี่บิ๊กจะออกแนวๆดิบ ห่าม เถื่อน อะไรปามานนั้น ส่วนหน้าตาก็หล่อพอไปวัดโพธิ์ตอนพระอาทิตย์กำลังจะขึ้นได้ (แต่ที่จริงเพื่อนๆบอกชั้นว่า มันโค ตรหล่ออ่ะ) แต่เรื่องเรียน ชั้นยอมรับว่ามันเก่งกว่าชั้น ตอนนี้มันเรียนวิดวะ ปี 1
“ใบป๊ออออออ....อ”
“ค่ะๆมี๊ ปอถ่ายxxxค่ะ ใกล้แล้ว มี๊ไปรอปอที่รถเลยนะคะ”
ม่ามี๊ไม่ตอบอะไรกลับมา สงสัยคงจะลงไปรอที่รถแล้ว
ชั้นใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำปามาน 10 นาที (อี๋ย์...ย์ ซ กมกอ่ะ) นี่รวมแต่งตัว หวีผม ทาแป้ง
แล้ว เวลาระดับนี้ แข่งโอลิมปิกได้สบายยย...ย
“คุณใบปอ ทานข้าวค่ะ”
เสียงแก่ๆ แหบๆ แต่แฝงไปด้วยความจู้จี้ขี้บ่นดังขึ้น ในขณะที่ชั้นวิ่งลงมาจากชั้นสองจนถึงบริเวณห้องโถงของบ้าน เจ้าของเสียงคนนั้นก็คือ คุณยายวรนาฏ ประจำบ้าน
“คิดอะไรอยู่คะ คุณใบปอ ป้ารู้นะ ว่าคุณใบปอกำลังคิดว่าป้าเหมือนคุณยายวรนาฏ”
“ปะ..เปล่าซะหน่อยค่ะ”
ชั้นยิ้มแห้งๆ ความสามารถพิเศษของคุณยายวรนาฏอันดับแรกคือ อ่านในคนได้
อันที่จริงเรียกแกก็ไม่ได้เป็นใครมาจากไหนหรอกนะ แกชื่อ ป้าแหวน เป็นแม่นมรุ่นบุกเบิกของครอบครัวทางม่ามี๊ ชั้นเองก็ไม่แน่ใจว่าแกเลี้ยงชั้นด้วยน้ำนมจากเต้า(เหี่ยวๆ)ของแกรึปล่าว
แต่ที่แน่ พี่บิ๊กได้กินนมแกแน่นอน *^^* 555+สะจายยย...ยโก๋ดีแท้ๆ
“หนูคงไม่มีเวลากินข้าวแล้วอ่ะ ป้าแหวน หนูขอเป็นนมกล่องแทนนะคะ”
ว่าแล้วชั้นก็ตรงฉิวไปที่ตู้ใหญ่ขนาดคิงไซส์ทันที ก่อนจะคว้าไมโลมาได้ 1 กล่อง
“หนูไปนะคะ ป้าแหวน สวัสดีค่ะ”
ชั้นหันไปยกมือไหว้ป้าแหวนก่อนจะหันกลับมา
“อ๊ะ!!คุณใบปอ ระวังค่าาา...”
ปึก!!!
โอ๊ย!!
ไม่นะ ดั้งน้อยๆของช้านนนนนนน....
- - - - Can I love you?- - - -
“เรานี่ทั้งซื่อบื้อ ทั้งซุ่มซ่ามนะใบปอ มี๊ล่ะเหนื่อยใจจริงๆ มีดีแค่เรื่องเรียนอย่างเดียว ไหวพริบไม่เคยจะมีกับชาวบ้านเค้าเล๊ยยย... แค่เดินยังเดินไปชนเสา แม่....”
สารพัดคำด่ามากมายที่ออกมาจากปากม่ามี๊ ขนาดเรื่องเก่าเป็นสิบๆชาติ มี๊ยังขุดคุ้ยหามาด่าชั้นเล๊ยยยย...
“อยากรู้จริงๆว่านิสัยแบบนี้ได้มาจากใคร?”
ชั้นได้แต่นั่งนิ่งไม่กล้าต่อกรกับเจ้าแม่ประจำบาน เพราะยังไงๆ ชั้นก็ยังต้องขอเงินค่าขนมจากมี๊อยู่วันยังค่ำ
“ถึงแล้วครับ คุณนาย” เสียงของคนขับรถดังขึ้น
นับว่าเป็นเสียงระฆังช่วยชีวิตของชั้นจริงๆ
“หนูไปนะคะมี๊ สวัสดีค่ะ”
“เดี๋ยวใบปอ”
ม่ามี๊เรียกชั้นไว้ก่อนลงรถ
“อย่าก่อเรื่องเข้าใจมั๊ย? แล้วไปขอโทดอาจารย์เค้าเรื่องมาสายด้วย”
“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ ปอจะลองพยายามดู”
ชั้นเอ่ยขึ้นก่อนจะรีบแจ้นเข้าประตูโรงเรียนไป
จะไม่ให้แจ้นได้ยังไงล่ะ ก็นี่มัน 8 โมง 45 แล้ว
“ขอโทดค่ะ หนูมาส๊ายยยย...ยสาย”
ชั้นยืนหอบแฮ่กๆเป็นพุดเดิ้ล(สุนัข)หอบแดดอยู่หน้าห้อง
“ว่าไง ยัยปานนภา หอบแดดเป็นหมามาเลยนะ”
อาจารย์นครา สาวใหญ่วัยห้าสิบเศษๆ ผู้สอนวิชาภาษาไทยเอ่ยขึ้น พลางมองหน้าชั้น
จะมองดีๆก็ได้ แต่ไม่เข้าใจ ทำไมต้องมองลอดแว่นด้วย
“พอดี ตอนที่กำลังมาโรงเรียน หนูไปเจอคนท้องแก่ใกล้คลอดค่ะ เลยรีบพาไปส่งรพ.”
ชั้นโกหกอาจารย์คำโต แต่ก็ดีกว่าจะพูดความจริงว่าตื่นสายแล้วเดินไปชนเสา
“งั้นเหรอ? ในฐานะพลเมืองดี ครูขออนุญาตตัดคะแนนวิชาของครู 10 คะแนน 5คะแนนแรกสำหรับการมาสาย อีก 5 คะแนสำหรับการมาสายในวันที่เปิดเทอมวันแรก ”
อาจารย์พูดแล้วก็มองชั้นด้วยวิธีแบบเดิมๆคือ ‘มองลอดแว่น’
“เขี้ยวชะมัด”
ชั้นพึมพำกับตัวเองเบาๆแต่...
“พูดอะไรนะ ครูได้ยินไม่ถนัด พูดอีกทีซิ”
“.....เปล่านะคะ”
“พูด ไม่งั้นครูจะตัดคะแนนอีก 5 คะแนน”
เอาเข้าไป อาจารยเมืองไทย เอะอะอะไรก็เอาคะแนนมาขู่ อย่านะ อย่าให้ใบปอได้เป็นรมต.กระทรวงศึกษานะ แม่จะสั่งปลดให้หมด
“หนู.....บอกว่า”
เอาไงดีวะตรู ขืนพูดความจริงไปต้องโดนด่าแหงมๆ
“พูดมาซิ รู้มั๊ยมันเสียเวลาชาวบ้านชาวชองเค้า พูด!!!”
เอาวะ..ใบปอ ยอมอับอายดีกว่าคะแนนหาย
“หนูบอกว่าหนูปวดเยี่ยวค่ะ (-///-)”
เอาซิ ไหนๆก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว จะหัวเราะเยาะก็เชิญ แง๊ส์ๆ...เค้าจาฟ้องแม่
“อาจารย์ยังอยากฟังอีกมั๊ยคะ?”
“พอๆๆ ไปนั่งที่ของเธอซะ ไป๊ น่าอายจริงๆ”
ก็ใครล่ะ ที่ทำให้หนูต้องอาย ก็อาจารย์ไม่ใช่เหรอ
ชั้นเดินฝ่าฝูงลิงกัง เอ๊ย! บรรดาเพื่อนร่วมชั้นไป
เออ หัวเราะกันเข้าไปเข้าใจกันบ้างสิโว้ย อารมณ์ของคนที่เป็นหมาจนตรอกอ่ะ
แต่ชั้นไฮโซหน่อย ตรงที่เป็นหมาจนตรอกข้าวสาร (แม ร่ง โค ตรแป้กเลย กล้าเล่นได้ไงฟะ)
อ้าว?! แล้วนี่เพื่อนรักชั้นมันหายไปไหนเนี่ย ทำไมโต๊ะข้างๆชั้นมันยังว่างอยู่
ครืดดดดด...ด
“ขอโทดค่ะ หนูมาสาย”
- - - - Can I love you?- - - -
“ชั้นเนี่ย ซึ้งน้ำใจแกมากเลยนะเมย์”
“ทำไมอ่ะ?”
“ก็แกเป็นคนบอกชั้นเองว่าให้รีบตื่นเช้ามาโรงเรียน แล้วแกดันมาสายกว่าชั้นเนี่ยนะ”
“แหม คนสวยย่อมมีสิทธิผิดพลาดได้ แต่แกไม่สวยแกเลยไม่มีสิทธิผิดไง^^”
“ชั้นคิดออกแล้วว่าวันนี้จะกินอะไร”
“อะไร?”
“ส้นรองเท้าPsเบอร์ 39 ของชั้นไง มามะ เมย์จ๋า เด๋วใบปอเอาให้กิน”
“ง่ะส์ ม่ายยย...นะ ใบปอจ๋า”
“....”
ชั้นกับเมย์เดินมาจนถึงโรงอาหาร
เฮ้อ โรงอาหารในเวลาพักเที่ยงนี่ แออัดอิ๊บอ๊ายเลย ฮ้อนเด้!!!
“เมย์ แกกินไร?”
“ราดหน้า”
“เออ งั้นชั้นกินเหมือนแก ฝากซื้อด้วย เด๋วไปหาที่นั่งก่อน”
“เฮ้ย..เด๋ว..”
ก่อนที่ไอ้เมย์มันจะอ้าปากเอาตังค์ค่าข้าวกับชั้นทัน ชั้นก็ทำเนียนหนีไปซะก่อน
ดูซิ ว่าคนสวยแบบแกจะทำยังไง 555+
แต่กว่าจะฝ่าฝูงชนที่ยืนหน้าสลอนได้ก็เล่นเอาชั้นแทบลมจับเหมือนกัน-_-“”
เฮ้อ!!!เหนื่อย
ซื้อน้ำก่อนดีกว่า เฮ้อ!! คนเยอะแล้วคอแห๊ง..แห้ง
“ป้าขอแตงโมปั่น 2 แก้วค่ะ”
“...”
ป้าแกมองหน้าชั้นงงๆ
นี่ใบปอคนสวยพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ
“ป้าคะ หนูขอน้ำแตงโมปั่น 2 แก้วค่ะ”
“...”
อ้าว..ยังจะมองหน้าอีก ป้าแกเป็นใบ้เหรอ รึจะหูหนวก ถึงฟังไม่เข้าใจ
อ้อ อีกข้อสันนิษฐานคือ ชั้นสวยเกิน ป้าแกคงกำลังตกตะลึงอยู่*^^* (อ้วกกก)
“ป้าคะ ป้าไม่เข้าใจเหรอคะ”
ชั้นพยายามพูดให้ช้าลง เผื่อว่าป้าแกจะอ่านปากชั้นออก
แหม น่าสงสาร ยังไม่แก่มากนี่นา ไม่น่าเป็นใบ้ หูหนวก ตาบอดเล๊ยยย..
“หนูจ๊ะ”
อ้าว ไม่ได้ใบ้นี่หว่า ก็พูดได้นี่
คนสวยงงเต๊ก?!
“คือถ้าจะขอป้าฟรีๆน่ะ ไม่ได้หรอกนะ ป้าขายแก้วล่ะ 10 บาท”
หะ หา ห๊า!!!
ป้าแกไม่ได้เป็นใบ้ ป้าแกไม่ได้หูหนวก
แต่ป้าแกเล่นมุขที่ค วายโค ตรๆกับชั้น
คนสวยอยากต๊ายยยย...
“เอ่อ ค่ะ หนูซื้อน้ำแตงโมปั่น 2 แก้วค่ะ”
“ok. ได๋เลยจ้า”
ชั้นรับแก้วน้ำมาด้วยมืออันสั่นเทิ้ม ในใจก็ลังเลสับสนอยู่ว่า
สาดมันทั้งสองแก้วใส่ป้าแกเลยซะดีมั๊ย
รึจะเหลือเผื่ออีกแก้วไว้สาดพวกจาดง่าววว...ที่ยืนหัวเราะชั้นคิกคักอยู่นี่ดี
ฮึ่มส์ ฮึ่มส์ คนจ๋วยอารมณ์เจี๋ยแล้วนะ
- - - - Can I love you?- - - -
“555+ ใบปอ แกนี่นะ ทำไมชอบหาเรื่องฮาๆมาให้ชั้นขำจังเนี่ย”
ไอ้เมย์นั่งหัวเราะเยาะชั้นมากว่า 5 นาทีแล้วตั้งแต่เราหาที่นั่งได้
น้ำลายแกอ่ะ กระเด็นลงราดหน้าไปหมดแล้ว ยี้...หยะแหยง
“เมย์ถ้าแกยังไม่หยุดหัวเราะ ชั้นจะเอาราดหน้านี่ราดหน้านะ”
“เฮ้ย!! อย่านะเฟ้ย ชั้นไม่หัวเราะแกแล้ว ใจเย็นๆนะเพื่อนเลิฟ”
“.....”
ชั้นยังคงนั่งหน้ามุ่ยต่อไป
เฮ้อ อารมณ์เสีย กินไม่ลงแล้ว
“นี่ ใบปอ แกไม่กินเหรอ”
“ไม่มีอารมณ์ น้ำย่อยมันหยุดหลั่งแล้ว”
“งั้นชั้นเล่าเรื่องกระตุ้นน้ำย่อยให้แกฟังดีกว่านะ อืมม...ปิดเทอมแกรู้มั๊ยว่าชั้นไปเที่ยวที่ไหนมา”
อ้าว กรูจะไปตรัสรู้กะเมิงเหรอ ตัวไม่ได้ติดกันซะหน่อย
“ชั้นอ่ะไปเที่ยวภูเก็ตมา”
ภูเก็ตแล้วไง ชั้นไปมาตั้งบ่อย
“ทะเลสวยมากเลยนะแก ฝรั่งแก้ผ้าอาบแดดก็เยอะ”
“เมย์ แกจะเล่าอะไรก็รีบเล่ามาเลย ไม่ต้องอ้อมไปจนถึงตันหยงลีมอก็ได้”
“เออๆ ก็คือว่างี้ ชั้นอ่ะไปเจอไอ้ป้อ ไปเที่ยวกะพี่แอนนา”
“พี่แอนนาที่สวยๆ ที่อยู่ม.6น่ะเหรอ”
“เออ คนนั้นแหละ แหม ได้ยินเรื่องไอ้ป้อนี่ หูกางเลยนะ”
ไอ้บ้าคนยิ่งมีปมด้อยเรื่องนี้อยู่
“กะ..ก็ เปล่านี่ แต่จะว่าไปก็ไม่เห็นแปลกอะไร ป้อก็เทียวไล้เทียวขื่อพี่แกมาตั้งนานแล้วนี่”
“เหอๆ ใบปอ ชั้นเห็นสองคนนั้นนอนห้องเดียวกันด้วยนะ”
“เมย์ กะ..แกกำลังจะบอกชั้นว่าสองคนนั้น...”
“แหม ผู้ชาย ผู้หญิง นอนห้องเดียวกัน แถมผู้ชายคนนั้นยังเป็นไอ้ป้ออีก แกคิดว่าเค้าจะทำอะไรล่ะ”
“ติวหนังสือมั้ง พี่แอนนาเค้าอาจจะรับจ้างเป็นติวเตอร์ให้ไอ้ป้อมันก็ได้”
“ติวบ้านแกน่ะสิ แต่ถ้าเป็นวิชาเพศศึกษาล่ะก็...ไม่แน่ แต่ถ้าเป็นวิชานี้ล่ะก็ ไอ้ป้อคงเป็นคนติวให้พี่แอนนามากกว่า”
ไอ้เมย์ยิ้มให้ชั้นอย่างกวนๆ เพราะว่ามันรู้น่ะสิ ว่าชั้นแอบชอบป้ออยู่ นี่มันคงกะจะหยอกให้ชั้นโกรธแหงๆเลย
“นี่ใบปอ เกไม่โกรธหน่อยเหรอ”
ชั้นอึ้งแดรกอยู่เว้ย
“คุยอะไรกันอยู่จ๊ะ สาวๆ ได้ยินอะไร ป้อ ป้อด้วย”
มาแล้ว ไอ้ตัวต้นเหตุ มาพร้อมไอ้เกิ้ลซะด้วย (ตรูอยากรู้ว่าชื่อ เกิ้ลมันแปลว่าอะไรฟะ)
‘ป้อ’ เป็นเพื่อนสนิทของชั้นแล้วก็เมย์ที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ประถม ส่วย ไอ้เกิ้ล นี่เพิ่งมารู้จักกันตอนม.4
เดิมทีป้อเป็นคนเจ้าชู้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ก็เป็นคนดีนะ ป้ออ่ะนิสัยดีมาก ขี้เล่น ทะเล้นหน่อยๆ ชอบสร้างสีสรรค์ให้กับห้องเรียน พ่อแม่ของป้อสนิทกับป๊า-มี๊ของชั้นมากตอนเด็กๆก็เลยได้มาเล่นด้วยกันบ่อยๆ
ชั้นไม่รู้ว่าชอบป้อตั้งแต่ตอนไหน ไอ้เมย์เป็นคนตั้งข้อสันนิษฐานนี้ขึ้นมา ตั้งแต่มันเห็นชั้นหงุดหงิดบ่อยเวลาที่ไอ้ป้อพูดถึงแฟนคนใหม่ของมันให้ชั้นฟัง ซึ่งมันก็คงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ เฮ้อ หยั่งกะเพลงของเอนโดรฟินแน่ะ
‘ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธจะบอกไป ว่ารักเธอ’
“เฮ้ย!! ไอ้ป้อ นั่นน้ำของใบปอนะ แกไปกินของมันได้ยังไง”
“ทำไมอ่ะ ใบปอหวงเหรอ”
ป้อหันมาถามชั้นในขณะที่ยังดูดน้ำจากหลอดเดียวกัน แถมยังยักคิ้วให้ชั้นอีก
ไอ้บ้า ชั้นก็เขินเป็นนะ
แล้วแกกินน้ำแบบนี้ มันก็จูบทางอ้อมอ่ะดิ (^///^)
“อะ..ไอ้ป้อ ไอ้เวง น้ำชั้นนะ อยากกินไปซื้อเองซิ”
ชั้นกลบเกลื่อนด้วยการดึงหลอดออกมาจากปากป้อแล้วเคาะหัวป้อไปทีนึง
แฮ่ๆ ข้าพเจ้าจำเป็นนะ ขืนไอ้เกิ้ลมันรู้เข้าว่าชั้นชอบนาย มันคงเอาไปโพนทนาทั่วแน่
แถมนายอาจจะไปเป็นเหมือนตอนนี้ก็ได้ คิดแล้วเศร้า TT_TT
“เออ ไม่กินก็ได้ เฮ้ย เกิ้ล ไปหาแอนนาดีกว่าวะ”
“กรูไม่ไปดีกว่า กรูนั่งอยู่นี่แหละ กรูขี้เกียวจไปเจอเจ๊เอก”
เจ๊เอกที่เกิ้ลพูดถึงคือเพื่อนสาวประเภท 2 เพื่อนในกลุ่มเดียวกะพี่แอนนา ที่ชอบมาแทะโลมไอ้เกิ้ลมันด้วยสายตาอยู่เป็นประจำ
ถ้าทุกคนได้รู้ชื่อเต็มของเจ๊เอก ก็คงจะฮากร๊ากไม่แพ้ชั้น เจ๊แกชื่อจริงว่า ‘เอกบุตร’
สงสารแม่เจ๊แกอ่ะ ตังชื่อแบบไม่คำนึงถึงเพศลูกเอาซะเล๊ย
“เออ ใบปอ”
ป้อเรียกชั้น พลางโน้มตัวลงมาใกล้ๆ
ถอยไปนะ เด๋วใจชั้นสั่น
“อะไร ”
ป้อก้มลงทำจมูกฟุดฟิดแถวๆแก้มชั้น
อ๊ายยยย....คนอื่นเค้ามองก็หมดแล้วนะ
“แกเปลี่ยนน้ำหอมใหม่ใช่มั๊ย? หอมดีนะ”
ป้อยิ้ม พลางเดินไปหาพี่แอนนาที่นั่งโต๊ะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโต๊ะของวกเรานัก
“ไอ้บ้า”
ชั้นบ่นกระปอดกระแปดทั้งๆที่หน้ายังไม่หายร้อนด้วยซ้ำ
ไอ้เมย์แอบยิ้มให้ชั้นนิดๆ แกอย่ามาล้อเลียนชั้นซี่
แต่ทว่า...
เฮือก!!!!!!
พี่แอนนาที่กำลังสวีทหวานแหววอยู่กับไอ้ป้อและเจ๊เอกบุตรที่นั่งเป็นตัวประกอบอยู่ข้างๆ
กำลังสงสายตาอาฆาตมาที่ชั้น
คนจ๋วยแย่แล้วTT_TT
- - - - Can I love you?- - - -
ทักทายกันหน่อยนะคะ
ยังไงซะทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้
กระต่ายน้อยก็อยากจะให้ทุกคนช่วยคอมเมนต์ทีนะคะ
เพื่อที่ว่ากระต่ายน้อยจะได้นำสิ่งที่ทุกคนบอก
ไปปรับปรุงและแก้ไข
ขอบคุณนะคะที่สละเวลาเข้ามาอ่านผลงานของกระต่ายน้อย
ขอบคุณค่าส์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น