++รักสุดจิตบาดใจ...แค้นหมั่นไส้สุดบาดทรวง++

ลำดับตอนที่ #1 : ชีวิตเริ่มต้นของ...เรน

"กรี๊ดดดดดด พ่อขาอย่าเปนอารายน้าคะ"
"พ่อคงไม่ไหวแร้วลูก เรียวดูแลน้องกลับแม่ดีดีนะ พ่อจาได้หลับยาววซักที"
"ม่ายยยยยยย"เรนตะโกนออกมาพร้อมกับสะดุ้งตื่นขึ้น
                              ++++++++++++
"เรนเปนอารายลูก ร้องซะลั่นบ้านเรย"
"ป่าวค่ะแม่ ป่าวๆ เด๋วเรนจาปายอาบน้ำแร้วนะคะ"
"เรวๆนะจ๊ะลูก แม่ทามอาหารไว้รอแร้ว"

เห้อออ~ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นที่ทามห้ายพ่อต้องจากเราปาย แร้วพี่ตัวดีก้ยังทิ้งพวกเราปายอยุญี่ปุ่นอีก เราก้ฝันอย่างนี้มาหลายครั้งแร้วนะเนี่ยย ยังทามจายม่ายด้ายเรยย

"ยัยเรนนะ ยัยเรน บ้าอารายแต่เช้าเนี่ยรีบปายอาบน้ำดีกว่า"
ตึง ตึง ตึง
"แม่ขา เรนหิวมีอารายห้ายเรนกินบ้างคะ"
"แม่บอกกี่ทีว่าอย่าวิ่งลงบันได ม่ายสมกับเปนผู้หยิงเรย"
"ค่ะๆ ม่ายทามแร้วค่ะ"
"พูดมากี่รอบแร้วหล่ะ สุดท้ายก้เหมือนเดิม"
"แหะๆ แม่ก้"
"รีบๆกินข้าวซะลูกจาด้ายปายโรงเรียน"

ง่ำๆๆ แง่มๆ
"แม่ๆๆ เรนไปโรงเรียนแร้วนะคะ หวัดดีค่า~"
"จ้า รีบๆกลับนะลูก"
"ค่า ท่านแม่ อิอิ"
ปังงงงงงงง

"เห้ออ ผ่านมาหลายปีแร้วสินะที่เรนโตเปนสาว จากเด็กที่นั่งร้องไห้กลายเปนเข้มแข็ง คุนรุมั๊ยว่าฉันภูมิใจในตัวลูกสาวของเราแค่ไหน แต่เอ๊ะ วันนี้เรียวบอกว่าจากลับมานินา งั้นต้องไปซื้อของทามอาหารต้อนรับแระหล่ะ หุหุ"