คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7
“ไง ดงอูเป็นยังไงบ้าง” คำทักทายเดิมๆถูกเอ่ยออกมาจากปากของร่างสูง วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ซึงโฮมาหาดงอูถึงที่ร้านเช่นเคย
“หวัดดีฮะพี่ซึงโฮ^ ^” ร่างเล็กเอ่ยตอบ
“ขอโทษที่วันนี้มาช้านะ พอดีติดงานน่ะ” ร่างสูงกล่าวขอโทษกับร่างเล็ก เนื่องจากวันนี้เขาดันมาเสียชัวโมงสุดท้ายก่อนปิดร้าน
“ถ้าพี่ยุ่งจริงๆก็ไม่เป็นไรหรอกฮะ กลับบ้านไปพักผ่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่เหนื่อยเปล่าๆ” ดงอูพูดแล้วส่งยิ้มให้
“ไม่มาได้ไงล่ะ เดี๋ยวเราเหงา..”
“หรือว่าติดใจฝีมืออาหารของผมก็บอกมาเถอะ ฮ่าๆๆ” ร่างเล็กตอบติดตลกเพราะคิดว่าร่างสูงพูดเล่น แต่จริงๆแล้วมันมาจากใจจริงของเขา เขาอยากจะมาทำให้คนตัวเล็กยิ้มและหัวเราะ เขาชอบรอยยิ้มนั้น ซึงโฮสังเกตว่าทุกครั้งที่เขามาหาดงอู เขาจะทำให้ร่างเล็กยิ้มได้เสมอ เขาอยากจะให้คนตัวเล็กเลิกเศร้ากับความรักครั้งเก่าได้แล้ว
“ดงอู” ซึงโฮเรียก
“ฮะ?”
“เย็นนี้ว่างไหม”
“ว่างฮะ พี่ซึงโฮมีอะไรหรอ?”
“พี่จะชวนไปเดินเล่นที่แม่น้ำฮันน่ะ ไปกับพี่นะ พี่มีอะไรจะคุยด้วย” ร่างสูงตอบ
“แล้วคุยที่นี่ไม่ได้เหรอฮะ?” ร่างเล็กถามต่อ
“จริงๆมันก็…” ร่างสูงลากเสียงยาวอย่างลังเล “เถอะน่า… ไปกับพี่นะ”
“…ก็ได้ฮะ ไปก็ได้” ร่างเล็กเห็นว่าร่างสูงอาจจะไม่สะดวกที่จะคุยที่ร้านจึงตอบตกลงไป
“ดีเลย ใส่เสื้ออุ่นๆนะ ค่ำๆริมแม่น้ำอากาศมันเย็น” เมื่อดงอูตกลงยอมไปด้วย ซึงโฮก็ยิ้มออกมา
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากดงอูปิดร้านแล้ว ซึงโฮก็พาร่างเล็กขึ้นรถแล้วตรงมายังแม่น้ำฮันทันที ร่างสูงชวนให้คนตัวเล็กเดินเล่นด้วยกันสักพักก่อน โดยยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา แสงไฟจากริมแม่น้ำและตึกฝั่งตรงข้ามส่องแสงสว่างตัดกับท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มจนเกือบดำที่เป็นฉากหลัง ผิวแม่น้ำที่กระเพื่อมเล็กน้อยสะท้อนประกายแสงเหล่านั้นดูระยับจับตา ลมยามค่ำคืนพัดเบาๆพร้อมหอบความเย็นยะเยือกมาปะทะทั้งคู่จนต้องล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อ ยอดหญ้าเอนไหวไปตามแรงลม แม้ว่าอากาศจะค่อนข้างเย็นแต่มันก็สดชื่นจนอดที่จะหายใจเอาความบริสุทธิ์นี้เข้าปอดไปไม่ได้
“ดงอู…” ซึงโฮเรียกร่างเล็กขณะที่ทั้งคู่หยุดยืนอยู่ข้างกันและหันหน้าเข้าหาแม่น้ำ ชมทิวทัศน์ขอเมืองอันสวยงามยามค่ำคืน
“ฮะ?” ดงอูขานรับโดยไม่หันไปมองร่างสูงข้างกาย
“หนาวมั้ย?”
“นิดหน่อยฮะ”
“นี่ พี่มีอะไรจะให้ล่ะ” ร่างสูงพูดแล้วดึงมือออกมาจากกระเป๋าเสื้อที่ตอนแรกซุกมือไว้อยู่ ซึงโฮส่งกระดาษขนาดประมาณ 3x2 นิ้วให้กับดงอู มันคือรูปโพลารอยด์
“…” ร่างเล็กรับรูปมาจากร่างสูงแล้วพลิกดู “นี่มันรูปคู่เราสมัยเรียนนี่ฮะ! รูปนี้ผมจำได้ว่าผมติดลงไปในเฟรนด์ชิปพี่นี่นา พี่ยังเก็บไว้ด้วยเหรอฮะ ดีใจจัง^ ^”
“พี่ใส่มันไว้ในกระเป๋าสตางค์ตลอดเลยล่ะ” ร่างสูงกล่าวพลางส่งยิ้มน้อยๆให้ร่างเล็ก
“…” ดงอูเงยหน้ามองคนข้างกายอย่างไม่เข้าใจในการกระทำและคำพูดของร่างสูง
“เรา…มีความสุขมั้ย ตอนที่อยู่กับพี่” ซึงโฮเอ่ยถาม
“อ…เอ่อ… อะไรนะฮะ” ร่างเล็กตกใจในคำถามของร่างสูง
“ตอนที่เราอยู่ด้วยกันน่ะ ดงอู…เรามีความสุขมั้ย” ซึงโฮทวนคำถามซ้ำ
“…มีฮะ… ผมมีความสุข” คนตัวเล็กตอบด้วยเสียงที่เบาลง
“ดงอู…”
“…”
“พี่ชอบเรานะ พี่ชอบเราตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว พี่มีความสุขเวลาเราสองคนได้ทำอะไรด้วยกัน หรือแค่นั่งอยู่ด้วยกันเฉยๆพี่ก็มีความสุข จนถึงตอนนี้พี่ก็ไม่ได้ชอบเราน้อยลงเลย”
“พี่ซึงโฮ…”
“ตั้งแต่เรียนจบ พี่ก็ไม่เคยชอบคนอื่น ไม่เคยคบกับใคร ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้ติดต่อกันเลย จนเราได้มาเจอกันอีกครั้ง มันยิ่งทำให้พี่แน่ใจว่าพี่ยังชอบเราอยู่… และถ้าเราก็รู้สึกเหมือนที่พี่รู้สึก…ดงอู…คบกับพี่ได้ไหม”
“คือ… พี่ซึงโฮฮะ… ผม…”
“พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำให้เราเสียใจ พี่จะทำให้เรายิ้มทุกๆวัน พี่รักเรานะ..”
“พี่ซึงโฮฮะ… ผมมีความสุขนะฮะที่ได้อยู่กับพี่ ขอบคุณนะฮะที่มีความรู้สึกดีๆให้ผม ผมรู้สึกว่าผมโชคดีมากที่ได้รู้จักพี่…ผมก็รักพี่นะฮะ แต่ผมรักพี่แบบพี่ชาย… ผมไม่เคยคิดกับพี่เกินกว่านั้นเลยฮะ”
“แต่ว่า… ดงอู เราลองคบกันดูไม่ได้เหรอ…”
“ผมขอโทษจริงๆฮะ แต่ผมรักพี่แบบนั้นไม่ได้จริงๆ” ร่างเล็กตอบ “แต่ผมยังอยากให้พี่เป็นพี่ชายผมแบบนี้ต่อไปอยู่นะฮะ”
“เรายังรักคนคนนั้นอยู่ใช่ไหม” ร่างสูงถาม พลันใบหน้าของโฮวอนก็ลอยเข้ามาในหัวของร่างเล็ก
“…”
“จริงด้วยสินะ…”
“…”
“แต่ยังไงพี่ก็ยังรอเราอยู่ตรงนี้เสมอนะ ไม่ว่ายังไงก็ตาม… เรากลับมาหาพี่ได้เสมอ”
“ขอบคุณนะฮะ แล้วก็…ขอโทษจริงๆ” ร่างเล็กพูดอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงพี่ก็ไปบังคับใจเราไม่ได้ พี่เข้าใจ” ร่างสูงกล่าวพลางส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้ดงอู รอยยิ้มที่เขาไม่เคยมอบให้ใครนอกจากคนตัวเล็กนี้ เขาเข้าใจร่างเล็กเป็นอย่างดี เพราะเขาเองก็รอร่างเล็กมาตลอดหลายปีมานี้ และตอนนี้ร่างเล็กเองก็คงจะรอคนที่รักอยู่เช่นกัน
“…”
“งั้น…. ดงอู พี่ขอกอดเราทีหนึ่งได้มั้ย”
“…”
“พี่อยากกอดคนที่พี่รัก…สักครั้ง”
“…ฮะ” สิ้นคำของดงอู ร่างสูงก็ตรงเข้าไปสวมกอดคนตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมแขน โดยที่มือเล็กของดงอูก็โอบเอวของร่างสูงไว้ ไม่มีใครเอ่ยคำพูดใดออกมาอีก ร่างสูงกระชับกอดให้แน่นขึ้น นี่จะเป็นครั้งแรก…และครั้งสุดท้าย ที่เขาจะได้กอดคนที่เขารักมาตลอดสิบปีที่ผ่านมา
“กลับเถอะ ป่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ซึงโฮผละออกมา สูดหายใจเข้าเต็มปอด ร่างสูงยิ้มให้ร่างเล็กเล็กน้อย หันหลังแล้วเดินนำร่างเล็กไปที่รถ
“พี่ซึงโฮฮะ… ผมขอโทษ” ร่างเล็กพูดอย่างรู้สึกผิดขณะที่เดินตามร่างสูงมา
“อื้ม… พี่ไม่เป็นไรหรอก พี่เองก็ขอโทษ ที่ทำให้เราลำบากใจ” ร่างสูงกล่าวโดยไม่หันไปมองหน้าร่างเล็ก
“…”
ตลอดการเดินทางก็ไม่มีคำพูดใดหลุดจากปากทั้งคู่อีก จนกระทั่งร่างสูงขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของคนตัวเล็ก
“พี่ซึงโฮฮะ…” ร่างเล็กเรียกร่างสูงหลังจากปลดเข็มขัดนิรภัยออก “นี่เป็นรูปถ่ายที่ผมให้พี่ไว้ พี่เก็บมันไว้ได้ไหมฮะ” ว่าพลางส่งรูปโพลารอยด์ใบนั้นให้กับร่างสูง
“แต่พี่อยากให้เราเก็บเอาไว้นะ พี่ไม่อยากให้เราลืมเรื่องของเราเมื่อก่อน อยากให้เราจำพี่ไว้ ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม” ซึงโฮตอบ
“ผมไม่มีทางลืมพี่หรอกฮะ พี่เป็นพี่ชายที่ดีที่สุดของผมเลย และผมว่าพี่ก็คงจะเป็นคนรักที่ดีให้กับคนที่คู่ควรกับพี่มากกว่าผมแน่ๆ”
“…”
“รูปใบนี้อยู่กับพี่มาตลอด ผมว่าพี่ควรเก็บมันเอาไว้นะฮะ” ดงอูพูดพลางเอารูปใส่ในมือของร่างสูงแล้วส่งยิ้มให้น้อยๆ หลังจากนั้นจึงเปิดประตูแล้วก้าวลงจากรถไป “ขับรถดีๆนะฮะพี่ซึงโฮ” ร่างเล็กกล่าวกับร่างสูงก่อนจะปิดประตูรถแล้วเดินเข้าบ้านไป
ซึงโฮยังคงจอดรถอยู่ตรงที่เดิมแม้ว่าดงอูจะเข้าบ้านไปแล้ว น้ำตาที่ตอนแรกคิดจะกลั้นมันเอาไว้ก็พลันไหลออกมาจากดวงตา เขาหลงรักความใสซื่อของคนตัวเล็ก ความสดใสในรอยยิ้มนั้น และทุกๆอย่างที่คนตัวเล็กเป็น แต่ในเมื่อร่างเล็กไม่ได้รักเขา เขาเองก็ทำได้แค่ปล่อยคนตัวเล็กไปและหวังว่าคนที่เขารักจะมีความสุข
ร่างสูงปาดน้ำตาที่ไหลออกมาก่อนจะเหยียบคันเร่งและเลี้ยวรถกลับไปตามทางของเขา
หลังจากวันนั้นซึงโฮก็ยังคงแวะมาทานอาหารที่ร้านของดงอูอยู่บ้าง แต่ก็ไม่บ่อยเท่าเดิม โดยเขาก็ยังทำตัวให้เป็นปกติ ร่างสูงรู้ดีว่าถ้าเขาหายไปจากชีวิตร่างเล็ก คนตัวเล็กก็คงไม่สบายใจ ในเมื่อคนตัวเล็กนี้ต้องการจะให้เขาเป็นพี่ชาย เขาก็จะเป็นพี่ชายแสนดีให้กับดงอูแบบที่เขาเป็นมาตลอด และแน่นอนว่าเขายังเก็บรูปใบนั้นไว้ แต่ร่างสูงพยายามตัดใจจากคนตัวเล็กและตัดสินใจที่จะเปิดใจรับคนใหม่ๆเข้ามาบ้าง เพื่อที่ตัวเขาเองจะได้จะได้มีความสุขกับความรักเสียที
“เฮือก!!” ร่างเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกคืนหนึ่ง เขาฝัน…ฝันว่าเขาและโฮวอนยืนอยู่ในที่ๆมีแต่พื้นดินแห้งๆสีน้ำตาลแดงสุดลูกหูลูกตา ทั้งคู่อยู่ห่างกันประมาณ 60 เมตร ดงอูกำลังวิ่งเข้าไปหาร่างหนาเรื่อยๆ แต่อยู่ๆพื้นดินที่กั้นกลางระหว่างร่างเล็กและร่างหนาก็ถล่มลงไปกลายเป็นเหวลึก ในเหวมีแต่ความมืดที่ดูเหมือนจะไม่สิ้นสุด ทั้งคู่ไม่สามารถเข้าไปหากันได้ แต่สิ่งที่ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมานั้น คือการกระทำของร่างหนา… โฮวอนบอกร่างเล็กว่า “ผมจะไปหาคุณ” ก่อนจะก้าวขาออกมาแล้วร่างหนาก็ตกลงสู่เหวลึกนั้นและหายไป
“คุณโฮวอน คุณจะกลับมาใช่ไหมฮะ ผมคิดถึงคุณ…”
Howon’s part
ตลอดเดือนกว่ามานี้ ชีวิตของผมเปลี่ยนไปมาก บางสิ่งมันหายไปจากชีวิตผม จากที่ปกติผมควรจะได้ไปนั่งทานอาหารฝีมือคนตัวเล็กที่คุ้นเคย กลับกลายเป็นตอนนี้ผมทำได้แค่ยืนอยู่หน้าร้าน เฝ้ามองดูว่าเมื่อไหร่คนตัวเล็กของผมจะก้าวออกมาจากห้องครัวให้ผมได้เห็นหน้าสักที
ช่วงนี้ผมรับงานน้อยลง ส่วนใหญ่ผมก็มักจะมาอยู่ใกล้ๆร้านของดงอู คอยลอบมองคนตัวเล็กผ่านกระจกร้าน อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมสบายใจที่ได้เห็นว่าคนตัวเล็กของผมยังสบายดี แรกๆผมก็เห็นเขาซึมๆไป พอออกมาจากครัวก็มานั่งอยู่คนเดียว แล้วก็มีคุยกับซูยองอีกเล็กน้อย แต่หลังๆผมเห็นคนคนหนึ่งมาที่ร้านทุกวันเลย แล้วก็ยังมานั่งคุยกับคนตัวเล็กของผมอย่างสนิทสนมอีกด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเป็นใคร แล้วก็ได้แต่หวังว่าเขาคงจะไม่ใช่คนรักใหม่ของดงอู ผมต้องอดทนกับสิ่งที่ผมเห็นมากๆ ผมเห็นดงอูกับผู้ชายคนนั้นไปที่ Dog café กันสองคน ผมเห็นดงอูดูมีความสุขมากเวลาอยู่กับคนคนนั้น และมันทำให้ผมปวดที่ก้อนเนื้อในหน้าอกข้างซ้ายทุกครั้งที่เห็น ผมอยากจะไปอยู่ตรงนั้น อยากจะเป็นคนที่ให้คนตัวเล็กยิ้มได้เหมือนเดิม
จนเมื่อสัปดาห์ก่อนหลังจากดงอูปิดร้าน ผมก็จะมาดูว่าเขาขึ้นรถกลับบ้านดีหรือไม่ และเดินทางอย่างปลอดภัยหรือเปล่า แต่ก็ผิดคาด ผมเห็นเขาขึ้นรถไปกับผู้ชายคนนั้น ผมก็เลยตามไปดูว่าเขาจะไปที่ไหน และสุดท้ายก็มาหยุดที่สวนเล็กๆแห่งหนึ่งริมแม่น้ำฮัน… ผมยืนอยู่ตรงอีกฝั่งหนึ่งของถนนแล้วลอบมองทั้งคู่จากตรงนั้น ผมเห็นเขากอดกัน…และผมก็ตระหนักว่านั่นเป็นภาพที่ผมจะไม่อยากเห็นที่สุดในโลก แต่หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เดินมาขึ้นรถแล้วกลับไป แม้ว่าบรรยากาศรอบข้างจะมืด แต่ผมก็เห็นว่าสีหน้าของดงอูกับผู้ชายคนนั้นไม่สู้ดีนัก และหลังจากวันนั้นผมก็ยังคนเห็นผู้ชายคนนั้นมาที่ร้านของดงอูอยู่ แต่ก็มาไม่บ่อยเท่าเดิมแล้วก็ไม่ได้มานั่งคุยกับคนตัวเล็กของผมนานเท่าเดิมแล้ว…
ผมใช้ชีวิตอยู่อย่างนี้มาประมาณเดือนหนึ่งจนเริ่มรู้สึกทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ถ้าผมยังอยู่อย่างนี้ผมคงต้องเป็นบ้าตายแน่ๆ เรื่องของผมมันต้องไม่จบลงเท่านี้ ผมจะต้องจัดการอะไรสักอย่าง พรุ่งนี้ผมจะไปปรึกษามยองซู…
End of Howon's part
****************************************************************************************************************************************
มาแล้วววว พูดเลยว่าตอนนี้เป็นอีกตอนที่เขียนค่อนข้างยาก แต่ไรท์ก็จะพยายามให้สุดความสามารถนะ>< ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ
ป.ล. ไรท์ว่าทุกคนรู้ว่ารูปสอรูปหลังนี้มาจากไหน 5555555 ไรท์เห็นว่าฟีลมันดีก็เลยเอามาลง^ ^
ที่มาภาพ
https://farm8.staticflickr.com/7474/15901119987_81a5c96832_b.jpg
ความคิดเห็น