คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
คุณเคยเป็นมั้ย…เวลาที่ความรู้สึกกับเป้าหมายของคุณมันขัดแย้งกัน ตอนนี้ผมกำลังเป็นอยู่ล่ะ ถ้าสิ่งที่ผมตั้งใจตั้งแต่แรกมันไม่ได้เรียกว่า “เป้าหมาย” ผมก็คงจะทิ้งมันไปแล้ว
End Howon’s part
1 อาทิตย์ต่อมา
อากาศเย็นลงเรื่อยๆ และลมหนาวก็คงกำลังจะมาถึงในไม่ช้า โฮวอนก้าวเข้ามาในร้านอาหารของดงอู ที่ที่เขาไม่เคยจะเห็นมันปิดเลยสักครั้ง
“คุณโฮวอนสวัสดีค่ะ” ซูยองเอ่ยทักทานแล้วก้มหัวทำความเคารพ “มาหาพี่ดงอูเหรอคะ?” เด็กสาวถาม
“ครับ”
“พี่ดงอูอยู่ในครัวน่ะค่ะ ให้ไปตามให้ไหมคะ?”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ รอเขาว่างก่อนดีกว่า” โฮวอนบอกก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะแล้วสั่งอาหารกับซูยอง หลังจากที่เด็กสาวเดินไปแล้ว ร่างหนาก็คิดทบทวนถึงสิ่งที่เขาคิดมาตลอดหนึ่งอาทิตย์ ‘นี่ฉันกำลังจะกัดดงอูจริงๆหรอ?’ ‘ทำไมตอนนี้ฉันไม่เห็นจะอยากกัดเขาเลย’…‘แต่ฉันตั้งใจไว้แล้วนี่ เขาคือเป้าหมายของฉัน’…‘ไม่แน่ว่าถ้าฉันไม่กัด ก็อาจจะมีหมาป่าตัวอื่นมากัดอยู่ดีนี่ แล้วถ้าฉันกัดเสียเองมันจะต่างอะไร’…‘คนอย่างดงอูน่ะเหรอจะเป็นมนุษย์หมาป่าได้’…‘แต่ยังไงมันก็เป็นหน้าที่ของฉันนี่’…‘ถ้าเขากลายเป็นมนุษย์หมาป่าเราอาจจะสนิทกันมากขึ้นก็ได้ เหมือนกับมยองซูกับมนุษย์หมาป่าคนนั้นไง’…‘หรือฉันควรจะลองดูอีกสักครั้ง?’
“สวัสดีฮะคุณโฮวอน” เสียงหวานดังขึ้นดึงให้ร่างหนาหลุดจากความคิดของตนเอง เมื่อร่างหนาหันมาก็พบคนตัวเล็กกำลังยืนส่งยิ้มหวานให้เขาอยู่ “ขาหายดีแล้วเหรอฮะ”
“อ่อ…หายดีแล้วครับ คุณก็โอเคแล้วใช่มั้ย”
“ฮะ ผมไม่เป็นไร” ร่างเล็กตอบแล้วนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโฮวอน
“อาหารได้แล้วค่ะ” ซูยองถืออาหารที่ร่างหนาสั่งมาวางให้ที่โต๊ะ
“ซูยอง พี่ฝากในครัวหน่อยนะ” ดงอูบอกเด็กสาว
“ได้ค่ะพี่” ซูยองพยักหน้ารับก่อนจะหันหลังเดินไปทำงานต่อ
“คุณดงอูครับ” ร่างหนาเรียก
“ฮะ?”
“คือ…เย็นนี้คุณว่างมั้ย”
“หืม… ก็ว่างนะฮะ คุณมีอะไรรึเปล่า” คนตัวเล็กเอียงคอถามด้วยความสงสัย
“ผมอยากชวนคุณไปทานข้าวที่บ้านน่ะครับ เป็นการขอบคุณที่คุณช่วยผม” ร่างหนาตอบ
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ เรื่องแค่นี้เอง”
“แต่ผมอยากจะขอบคุณคุณจริงๆนะ คุณไปเถอะ ไม่งั้นผมไม่สบายใจเลย”
“…งั้นก็แล้วแต่คุณแล้วกันฮะ แต่ไว้รอตอนผมปิดร้านก่อนได้รึเปล่า”
“ได้ครับ งั้นเดี๋ยวตอนเย็นผมจะมารับนะครับ” ร่างหนายิ้มออกมา
“ฮะ งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะฮะ” ร่างเล็กบอกแล้วลุกออกไป
ร่างหนานั่งรับประทานอาหารคนเดียวจนเสร็จแล้วจึงเรียกซูยองมาเช็คบิล หลังจากนั้นเขาก็ออกจากร้านไปแล้วขับรถเอาภาพที่เขาถ่ายไปส่งให้กับผู้ว่าจ้าง แล้วก็กลับบ้าน รอจนได้เวลาที่ร้านของดงอูใกล้ปิด จึงขับรถออกมารับคนตัวเล็ก
“ขอโทษที่มาช้านะครับ พอดีว่ารถติดนิดหน่อย คุณรอนานมั้ย?” โฮวอนที่เพิ่งก้าวออกมาจากรถตรงมาหาร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงประตูร้านคนเดียว
“ไม่นานฮะ ^ ^”
“งั้นไปกันเถอะครับ” ร่างหนาว่าแล้วพาคนตัวเล็กเดินไปขึ้นรถแล้วมุ่งตรงไปยังบ้านของตน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ถึงแล้วครับ” โฮวอนบอกดงอูก่อนจะก้าวลงมาจากรถแล้วรีบมาเปิดประตูให้คนตัวเล็ก
“ขอบคุณนะฮะ” คนตัวเล็กก้าวลงมาจากรถแล้วเดินตามร่างหนาเข้าบ้านไป
“คุณนั่งรอแป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวผมจะลองทำอาหารให้คุณชิม” โฮวอนบอกหลังจากพาคนตัวเล็กมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
“คุณทำอาหารเป็นด้วยหรอ!??” ร่างเล็กถามด้วยความประหลาดใจ
“ผมจะลองดูครับ”
“งั้นผมจะรอชิมนะฮะ ฮ่าๆๆ”
ในครัว…เมื่อร่างหนาเริ่มลงมือทำอาหาร เขาจะลองทำเมนูง่ายๆอย่างสปาเก็ตตีคาโบนาราดู ร่างหนาเริ่มต้มน้ำแล้วใสเส้นลงไป แล้วก็หันมาเตรียมในส่วนของครีมแทน จนกระทั่งทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ร่างหนาจัดจานให้ดูดีแล้วจึงยกออกมาที่โต๊ะอาหารแล้วเดินไปเรียกให้คนตัวเล็กมาชิม
“โห~~ ดูน่ากินดีนะฮะ” ร่างเล็กกล่าวเมื่อเห็นหน้าตาของอาหาร ก่อนจะหยิบส้อมขึ้นมาตักเส้นสปาเก็ตตีเข้าปากไปหนึ่งคำ
“…”
“อืม….”
“เป็นยังไงบ้าง?” โฮวอนถาม
“ผมว่าเส้นโอเคแล้วนะฮะ แต่เหมือนมันจะเค็มไปหน่อย แล้วครีมก็ข้นเกินไปด้วย ผมว่าคุณอาจจะใส่แป้งเยอะไป ไม่ก็เคี่ยวมันนานไปหน่อยมั้งฮะ” ดงอูบอก
“…” ร่างหนาไม่ได้พูดอะไรแต่ลองตักอาหารฝีมือตัวเองขึ้นมาชิมดูบ้าง
“แต่สำหรับครั้งแรกผมว่าก็ถือว่าดีเหมือนกันนะฮะ^ ^” ร่างเล็กบอกเมื่อเห็นร่างหนาเงียบไป เขาเป็นคนคิดบวกให้กำลังใจคนเก่งจริงๆ “เดี๋ยวผมเข้าไปช่วยทำดีกว่า ไปกันเถอะฮะ”
ดงอูเดินเข้ามาในครัวและตรงไปล้างมือก่อนเป็นอันดับแรก ร่างเล็กปรุ่งส่วนผสมทำครีมคาโบนาราอย่างชำนาญแล้วพูดสอนร่างหนาที่ยืนซ้อนหลังตนเองอยู่ไปด้วย
“เดี๋ยวผมจะเอาลงไปเคี่ยวแล้วนะฮะ” ร่างเล็กบอกร่างหนาก่อนจะหันหน้าเข้าหากระทะแล้วเทส่วนผสมทั้งหมดลงไป ปรับไฟให้พอดี แล้วคนมันไปเรื่อยๆ
โฮวอนมองแผ่นหลังบางตรงหน้า ความคิดที่ตีกันตั้งแต่เมื่อเช้าของเขา จนถึงตอนนี้เขาก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไป แต่ทว่าตอนนี้เขากำลังพาร่างของตัวเองให้เข้าไปใกล้ดงอูมากขึ้นเรื่อยๆ สายตาที่เต็มไปด้วยความลังเลจับจ้องไปที่ลาดไหล่สวยงาม ยิ่งเข้าใกล้คนตรงหน้า ก็เหมือนว่าความคิดของเขาจะสับสนมากขึ้นไปอีก นอกจากนี้มันก็ทำให้ร่างกายของเขาทำงานไม่ปกติอีกด้วย ก้อนเนื้อในหน้าอกข้างซ้ายของร่างหนาเต้นเร็วขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สายตาของเขาไล่มองรูปร่างชวนหลงใหลของคนตัวเล็กอย่างควบคุมไม่ได้ แต่ร่างหนาก็พยายามฝืนมันไว้ ตอนนี้เขาอยู่ใกล้คนตัวเล็กมากพอแล้ว เขาก้มหน้าลงไป
.
.
.
.
.
.
และคนตัวเล็กก็หันมา
.
.
.
.
.
“!! คุณโฮวอนมีอะไรรึเปล่าฮะ!?” ร่างเล็กถามอย่างตกใจเมื่อหันมาแล้วพบว่าใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันแค่คืบเท่านั้น
“อ่า… ผมแค่จะมาดูว่าครีมมันได้รึยังเฉยๆ” โฮวอนแก้ตัวแล้วค่อยๆถอยออกมา
“อ๋อ~ ผมก็กำลังจะบอกคุณว่าครีมเสร็จแล้วเหมือนกันฮะ” ร่างเล็กตักครีมใส่ในจานที่เตรียมเส้นไว้เรียบร้อยแล้วและยกมาให้ร่างหนาดู “ลองชิมสิฮะ”
“…” โฮวอนตักเส้นขึ้นมาชิมดู มันรสชาติดีกว่าจานของเขาเยอะ เนื้อครีมก็นุ่มกว่า รสชาติก็ดีกว่า
“เป็นไงบ้างฮะ”
“อร่อยมากครับ”
“…”
“อ่า…ผมขอโทษนะ ทั้งๆที่วันนี้ผมกะว่าจะเลี้ยงคุณซะหน่อย กลายเป็นว่าคุณต้องมาทำอาหารให้ผมซะงั้น”
“เรื่องแค่นี้เองไม่เห็นเป็นไรเลยฮะ อีกอย่าง ถ้าคุณทำอาหารอร่อยกว่าผม อย่างงี้ร้านผมก็มีคู่แข่งสิ” คนตัวเล็กพูดติดตลกแล้วส่งยิ้มกว้างให้
“นั่นสิเนอะ ฮ่าๆๆ งั้นเราไปทานอาหารฝีมือคุณกันเถอะ”
ทั้งคู่ทานอาหารแล้วคุยกันเรื่องสัพเพเหระต่างๆ ทั้งอาชีพการงาน รสนิยมและความสนใจต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเพลง หรือ แฟชั่น แต่การที่ทั้งสองสามารถคุยกันได้อย่างสนิทใจแบบนี้ กลับทำให้โฮวอนรู้สึกสับสนและหนักใจมากกว่าเดิม ตอนนี้เขามีความสุข และเขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าที่ทำมาตลอดนั้น เขาขุดหลุมฝังตัวเองแท้ๆ…
“เดี๋ยวผมล้างจานให้เอง” ดงอูบอกหลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้วและกำลังเก็บจานไปไว้ที่อ่าง
“ไม่เป็นไรครับ ผมทำเองดีกว่า คุณเป็นแขกผมนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมไม่ถือ” สิ้นคำพูดของดงอู คนตัวเล็กก็เริ่มลงมือล้างจานของตนและร่างหนาทันทีโดยไม่สนคำค้านของโฮวอนเลยสักนิด
“…ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพวกกระทะเดี๋ยวผมล้างเองนะ คุณไม่ต้องล้าง” ร่างหนาเดินมายืนข้างๆร่างเล็กตรงอ่างแล้วเริ่มลงมือล้างกระทะตะหลิวเช่นกัน
‘ทำไมคุณถึงทำแบบนี้นะ ทำให้ผมรู้สึกดีกับคุณได้ขนาดนี้’ ร่างหนาคิด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“โห~ ผมเพิ่งเห็นว่าคุณโฮวอนมีโต๊ะอ่านหนังสือด้วยนะฮะเนี่ย แถมยังมีหนังสือเต็มชั้นอีก” ร่างเล็กพูดขณะที่เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นหลังจากล้างถ้วยชามต่างๆเสร็จแล้ว
“ผมชอบอ่านหนังสือน่ะครับ”
“แต่ว่าที่ชั้นฝุ่นมันเยอะไปหน่อยมั้ยฮะเนี่ย แถมโต๊ะก็รกด้วย เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกฮะ” ไม่พูดเปล่า แต่ดงอูยังเดินไปจัดหนังสือที่วางระเกะระกะอยู่บนโต๊ะเข้าชั้นให้ร่างหนาด้วย
ยิ่งดงอูทำดีกับโฮวอนมากเท่าไหร่…โฮวอนก็ยิ่งรู้สึกแย่เท่านั้น
“คุณดงอู ไม่ต้องทำแบบนี้หรอกครับ ผมเกรงใจ” ร่างหนาตรงเข้าไปรั้งข้อมือเล็กไว้แล้วหยิบหนังสือใส่ชั้นเอง
“…”
“นี่ก็ค่ำแล้ว คุณกับไปพักผ่อนดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมไปส่ง” ร่างหนาพูดโดยไม่ที่ยอมปล่อยข้อมือคนตัวเล็ก ก่อนจะจูงคนตัวเล็กออกไปขึ้นรถแล้วพาไปส่งที่บ้าน
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไรท์เตอร์จะเปิดเทอมแล้วววว เปิดจันทร์หน้า อาจจะไม่ค่อยว่างมาอัพนะคะ แต่ถ้าว่างเมื่อไหร่สัญญาว่าจะมาอัพให้ค่ะ
มีรีดเดอร์ถามว่าไรท์ได้ไปคอนแคระมั้ย...บอกเลยว่าไม่ค่ะTT ^ TT เล่นเกมชิงบัตรฟรีอะไรไม่ได้สักรางวัล ใครได้ไปไรท์ก็ขอให้สนุกนะคะ สนุกและเก็บมันเป็นความทรงจำที่ดีของอินฟินิทและอินสปิริทไทยตลอดไป ดูและทำโปรเจคให้อินฟินิทแทนไรท์ด้วยเน้อออ
ที่มาภาพ
http://images.sweetauthoring.com/recipe/29013_121.jpg
ความคิดเห็น