คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
“อ่า… วันนี้ผมมาไม่ทันใช่มั้ยครับเนี่ย” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
“อ้าว! คุณโฮวอน” ดงอูหันออกมาตามเสียงเรียกที่ดังขึ้นตอนล็อกประตูร้านเสร็จพอดี “ขอโทษทีนะฮะ แต่วันนี้ผมกะว่าจะไปดูหนังน่ะฮะ เลยปิดเร็วหน่อย”
“อ่า… งั้นเหรอครับ แล้วคุณจะไปดูหนังเรื่องอะไรครับเนี่ย”
“เรื่อง NNN น่ะฮะ” คนตัวเล็กตอบ
“อ้อ! เรื่องนั้นนี่เอง ผมก็ว่าเรื่องนั้นน่าดูนะ แต่ก็ไม่ได้ไปดูสักที… อ่า… คุณรีบไปเถอะครับ เดี๋ยวเพื่อนคุณจะรอนาน”
“ผมไปดูคนเดียวฮะ ไม่ได้ไปกับเพื่อน” ร่างเล็กเอ่ยบอกยิ้มๆ
“งั้นเหรอครับ ถ้างั้น… ผมไปดูด้วยได้มั้ย วันนี้ผมว่างพอดี”
“เอ่อ… งั้นก็…แล้วแต่คุณละกันนะฮะ”
“งั้นก็รีบไปกันเถอะครับ” ร่างหนายิ้มออกมา
“อา…ห้างฯอยู่ใกล้แค่นี้ เดินไปก็แล้วกันนะฮะ”
“ครับ^ ^”
ทั้งคู่นั่งดูหนังข้างกันในโรง การแสดงของนักแสดงและเอฟเฟคต่างๆสมจริงและสามารถถ่ายทอดอารมณ์มาสู่คนดูได้เป็นอย่างดี แม้ว่าแอร์เย็นฉ่ำในโรงหนังก็ไม่เป็นอุปสรรคได้
“หนาวเหรอครับ” โฮวอนกระซิบถามเมื่อเขานำมือของเขามาจับมือคนตัวเล็กและพบว่ามันเย็นกว่าปกติ
“อ...เอ่อ...นิดหน่อยน่ะฮะ ไม่เป็นไรหรอก” ดงอูตอบเบาๆ รู้สึกตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของร่างหนา ความอุ่นจากมือของร่างหนาแผ่ซ่านมายังมือของเขา และอาจมาถึงหัวใจดวงน้อยด้วย เพราะมันทำให้เกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นได้
ร่างหนานั่งกุมมือร่างเล็กไปจนจบเรื่อง ตั้งใจจะแบ่งปันความอบอุ่นจากมือของตนไปสู่มือเล็กๆนั้นและทำให้คนตัวเล็กไว้ใจ โดยที่หารู้ไม่ว่า การกระทำของร่างหนาอาจส่งผลบางอย่างที่คาดไม่ถึงมาสู่ตัวของเขาเอง…
Halloween day
“สวัสดีฮะ คุณโฮวอน” ดงอูเอ่ยทักทายร่างหนาในชุดกางเกงยีนส์และเสื้อฮู้ดสีดำที่ก้าวเข้ามาในร้าน
“Trick or treat ครับ” ร่างหนากล่าวแล้วส่งยิ้มบางๆให้ร่างเล็ก
“???”
“วันนี้วันฮาโลวีนไงครับ”
“อ๋อ จริงด้วยสินะ ฮ่าๆๆๆ ผมลืมไปเลย”
“…”
“ทำไมวันนี้มาค่ำจังเลยล่ะฮะ ร้านปิดแล้วนะ”
“ก็ผมเห็นว่าวันนี้เป็นวันฮาโลวีน แล้วโรงแรมใกล้ๆตรงนี้เขาจัดงานปาร์ตี้วันฮาโลวีนให้เข้าไปร่วมได้ ผมเลยจะชวนคุณไปด้วยกัน”
“…” ร่างเล็กเอียงคอเล็กน้อยอย่างสงสัย “แล้วทำไมต้องเป็นผมล่ะฮะ”
“ก็…ผมไม่รู้จะชวนใครไปด้วยดี ก็เลยมาชวนคุณ” ร่างหนาตอบแล้วส่งยิ้มให้
“งั้นผมไปเป็นเพื่อนคุณก็ได้ ขอเก็บของแป๊บนึงนะฮะ”
“ครับ” ร่างหนาตอบรับแล้วไปนั่งรอที่เก้าอี้
“ซูยอง~ ล้างจานเสร็จรึยัง พี่จะปิดร้านแล้วนะ” ดงอูที่เก็บของเสร็จแล้วตะโกนเข้าไปในห้องครัว
“เสร็จแล้วค่ะพี่ เสร็จพอดีเลย ฮิฮิฮิ” สิ้นเสียงของร่างเล็กเด็กสาวก็ก้าวพ้นประตูครัวออกมาพอดี “อา… สวัสดีค่ะ คุณโฮวอน”
“สวัสดีครับ” โฮวอนยืนขึ้น
“กลับบ้านได้แล้วซูยอง ปะ” ดงอูเดินออกมาจากร้านตามมาด้วยโฮวอนและซูยอง
“ถ้างั้นหนูกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” เด็กสาวโค้งทำความเคารพโฮวอนและดงอูก่อนจะหันหลังมุ่งหน้าไปยังป้ายรถเมล์
“แล้วไปปาร์ตี้ฮาโลวีนนี่ผมใส่ชุดนี้ไปได้เหรอฮะ ผมไม่มีชุดเปลี่ยนด้วย” ดงอูที่ล็อกประตูร้านเสร็จแล้วหันมาถามโฮวอน ตอนนี้คนตัวเล็กสวมกางเกงยีนส์กับเสื้อยืดสีขาวและสวมทับด้วยเสื้อกันหนาวสีเทาที่มีปีกนางฟ้าติดอยู่
“ถ้าใครถามคุณก็บอกเขาว่าแต่งตัวเป็นนางฟ้าสิ” ร่างหนาพูดพลางชี้ไปที่ปีกนางฟ้าบนเสื้อของดงอูก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ซึ่งร่างเล็กก็หัวเราะตามไปด้วย “ล้อเล่นๆ ไม่เป็นไรหรอกคุณ ผมว่าไม่มีใครสังเกตหรอก ผมก็จะใส่ชุดนี้ไปเหมือนกัน”
“แล้วจะไปกันยังไงฮะ?”
“อ่า… วันนี้ผมไม่ได้เอารถมาซะด้วย งั้นนั่งแท็กซี่ไปแล้วกัน แป๊บเดียวก็ถึงแล้วล่ะ”
“…” ร่างเล็กพยักหน้ารับ
“งั้นไปกันเถอะครับ” ร่างหนาเดินนำร่างเล็กไปตรงริมถนนเพื่อเรียกแท็กซี่
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ห้องจัดเลี้ยงของโรงแรม
เสียงดนตรีจังหวะสนุกสนานดังอยู่ภายในห้องจัดเลี้ยง กำแพงเก็บเสียงช่วยป้องกันไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไปรบกวนคนอื่นๆที่อยู่ข้างนอก แสงสีต่างๆช่วยเพิ่มความคึกคักให้กับผู้คนในงาน ร่างหนากับร่างเล็กก้าวเข้ามาในงานด้วยกัน
“โห! ทุกคนดูจัดเต็มมากเลยนะฮะเนี่ย” ดงอูดวงตาลุกวาวขึ้นเมื่อมองไปยังผู้มาร่วมงานในชุดแฟนตาซีต่างๆ
“เดี๋ยวเขามีประกวดชุดแฟนตาซีด้วยนะ แล้วก็มีโชว์ให้ดูด้วย อีกสักพักน่าจะเริ่มแล้วล่ะ” โฮวอนบอก
“จริงๆนานๆทีได้มาเปิดหูเปิดตาแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะฮะเนี่ย..” ร่างเล็กพูด
“ไปสั่งเครื่องดื่มตรงบาร์กันเถอะครับ”
“ฮะ” ร่างเล็กเดินตามร่างหนาไปยังบาร์
“Margarita 2 แก้วครับ” ร่างหนาสั่งค็อกเทลกับบาร์เทนเดอร์
“เอ่อ.. คุณโฮวอนฮะ ของผมขอเป็นน้ำผลไม้ดีกว่า ปกติผมไม่ดื่มค็อกเทลน่ะฮะ” ร่างเล็กบอกกับร่างหนา
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ลองดู ผมว่าMargaritaเป็นค็อกเทลที่อร่อยที่สุดเลยนะ คุณได้ลองชิมแล้วจะติดใจ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง”
“แต่ว่า…”
“ได้แล้วครับ” บาร์เทนเดอร์กล่าว ร่างหนาจึงหันไปรับแก้วทั้งสองมาแล้วยื่นให้ดงอูแก้วหนึ่ง
“ลองดูสิครับ” ร่างหนากล่าว
“เอ่อ… ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะฮะ” ร่างเล็กตัดบทแล้วลุกออกไปเข้าห้องน้ำ
“เฮ้อ… ถ้าจะไม่ยอมกินจริงๆสินะเนี่ย ขอน้ำผลไม้แก้วนึงนะครับ” ร่างหนารำพึงก่อนจะหันไปสั่งน้ำผลไม้กับบาร์เทนเดอร์ และเมื่อได้รับน้ำแก้วที่สั่งมา ร่างหนาก็ล้วงกระเป๋าและหยิบบางสิ่งออกมา…ยานอนหลับ… ร่างหนาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
‘นี่ฉันอยากจะทำให้เขากลายเป็นมนุษย์หมาป่าแบบฉันจริงเหรอ?’ ร่างหนาคิดในใจ แต่สุดท้ายก็สลัดความคิดนั้นทิ้งแล้วเทผงสีขาวลงไปในแก้วจนมันละลายหมด พร้อมๆกับที่คนตัวเล็กกลับมาพอดี
“อ้าว! มาแล้วหรอ ผมสั่งน้ำผลไม้มาให้แล้วนะ” ร่างหนาบอก
“อา… ขอบคุณนะฮะ” ร่างเล็กรับแก้วมาแล้วส่งยิ้มให้
“เอาละค่ะทุกคน ต่อไปนี้จะเป็นการประกาศรางวัลการประกวดชุดแฟนตาซีของวันนี้แล้วนะค้า~” เสียงพิธีกรหญิงในชุดแม่มดกับหมวกทรงสูงดังขึ้นเรียกให้ทุกคนเข้าไปออกันอยู่หน้าเวที
“เราไปดูกันเถอะฮะ” ร่างเล็กลุกขึ้นแล้วชวนร่างหนาไปด้วย
ทั้งคู่ยืนอยู่หลังสุดเพราะไม่อยากไปเบียดเสียดกับผู้คน และทุกครั้งที่พิธีกรประกาศผลการประกวดก็จะมีเสียงกรี๊ดและเสียงโห่ร้องดังกระหึ่มไปหมด และรางวัลที่หนึ่ง เสียงเชียร์จะต้องดังที่สุดแน่นอน และนั่นก็เป็นโอกาสดีที่โฮวอนจะสามารถทำให้คนตัวเล็ก…กลายเป็นมนุษย์หมาป่าได้ ในเมื่อคนตัวเล็กนั้นยังไม่จิบน้ำผลไม้เข้าไปสักจิบเดียว
“ต่อไปคือรางวัลชนะเลิศแล้วนะคะ!” พิธีกรสาวกล่าว และตามมาด้วยเสียงเชียร์โห่ร้องของคนด้านล่างเวที
ระหว่างนั้นเองร่างเล็กก็ยกแก้วขึ้นจรดที่รืมฝีปากแล้วค่อยๆเอียงแก้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แต่สุดท้ายคนตัวเล็กก็ต้องละแก้วออกมาก่อนที่น้ำผลไม้จะไหลผ่านริมฝีปากอิ่มเข้าไป ร่างเล็กล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับสาย
“รางวัลชนะเลิศ ได้แก่!”
ระหว่างพิธีกรเว้นจังหวะให้ทุกคนได้ลุ้นว่าผู้ชนะจะเป็นใคร ร่างหนาก็ค่อยๆอ้อมไปด้านหลังร่างเล็กและเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ
“คุณโฮวอนฮะ!” ร่างเล็กหันกลับมาหาโฮวอนหลังจากกดวางสายโทรศัพท์ด้วยสีหน้าร้อนใจ
“ค…ครับ”
“ผมต้องรีบไปแล้ว เพื่อนของผมประสบอุบัติเหตุเข้าโรงพยาบาล…”
“ผู้เข้าประกวดหมายเลย 4 ค่า ขอแสดงความยินดีด้วยค่า!!!~” เสียงพีธีกรสาวดังขึ้นแทรกระหว่างดงอูพูดตามมาด้วยเสียงกรี๊ดและเสียงโห่ร้องดังกระหึ่ม
“…เลือดหมดสต็อก ผมต้องไปให้เลือดเขา” สิ้นประโยคของร่างเล็กที่ถูกกลบไปด้วยเสียงรอบข้างที่แม้จะฟังไม่ถนัดแต่ก็พอเข้าใจได้ ร่างเล็กก็ส่งแก้วให้กับร่างหนา “ขอโทษที่อยู่นานไม่ได้ แล้วก็ขอบคุณสำหรับเครื่องดื่มนะฮะ ไว้เจอกัน” พูดจบคนตัวเล็กก็รีบวิ่งออกไปทันที
“อีกนิดเดียว…” ร่างหนารำพึงกับตัวเอง
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไรท์รู้สึกว่าตอนนี้เขียนยากมากกกก TT ^ TT แต่จะสู้ค่ะ
-มีคำผิดขออภัย ไม่ถูกใจขออภัยค่ะ-
ที่มาภาพ
http://www.manager.co.th/asp-bin/Image.aspx?ID=2737059
ความคิดเห็น