คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 6 Honeymoon trip
3 วันต่อมา
Howon’s part
“ดงอู.. ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปขึ้นเครื่องไม่ทันนะ” ผมเขย่าตัวร่างเล็กเบาๆให้ร่างเล็กรู้สึกตัวตื่น แต่... หลับลึก... จางดงอูคนนี้หลับลึกมากครับ - - หลับลึกแบบนี้โดนลักหลับคงยังไม่รู้ตัวเลยมั้ง[อ่า...ผมคิดอะไรเนี่ย] ผมดึงวผ้าห่มที่คนตัวเล็กห่มอยู่ออกแล้วยกร่างกายส่วนบนของดงอูขึ้นพิงกับหัวเตียง ซึ่งสรีระที่เปลี่ยนไปทำให้คนตัวเล็กรู้สึกตัวขึ้น
“งืมมม พี่โฮวอน... ขอนอนต่ออีกนิดนึงได้มั้ยอ่า.....~” คนตัวเล็กพูดเสียงงัวเงีย ฟังแล้วดูน่ารักไม่น้อย ถ้าไม่ติดตรงที่ว่าเราต้องรีบไปขึ้นเครื่องผมก็คงใจอ่อนยอมให้คนตัวเล็กนอนต่อแน่นอน
“ไม่ได้นะ เราต้องรีบไปเช็คอินขึ้นเครื่อง เดี๋ยวไปไม่ทันนะ”
“ก็ได้ฮะ” คนตัวเล็กยอมตื่นขึ้นมาแล้วเดินตาปรือไปอาบน้ำ
คุณคงจะสงสัยใช่ไหมครับว่าเราจะไปไหนกัน ระหว่างนี้ผมจะบอกให้ครับ ผมกับดงอูกำลังจะไปฮันนีมูนกันที่ประเทศไทย ซึ่งก็ได้คุณพ่อของดงอูนี่แหละแนะนำสถานที่ให้ เพราะครอบครัวของเขาทำบริษัททัวร์ รู้จักที่ท่องเที่ยวเยอะอยู่แล้ว ไปประเทศไทยครั้งนี้ก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนเยอะหรอกครับ เน้นไปชมธรรมชาติมากกว่า แต่ที่ที่เราจะไปมันต้องนั่งเครื่องบินสองต่อน่ะครับ จากสนามอินชอนไปลงที่สนามบินดอนเมืองและนั่งเครื่องบินต่อไปลงที่จังหวัดกระบี่ครับ เราจะไปเที่ยวทะเลกันเพราะดงอูเขาอยากไป โอ๊ะ! ตอนนี้ดงอูอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วครับ งั้นเราขอออกเดินทางกันก่อนนะครับ J
อ่า… ตอนนี้สี่โมงเย็นตามเวลาของประเทศไทย เรามาถึงประเทศไทย จังหวัดกระบี่แล้วครับ! อากาศอบอุ่นทีเดียว และเรากำลังนั่งอยู่ในรถแท็กซี่มุ่งหน้าสู่โรงแรมที่จองไว้ ดงอูยังดูง่วงๆหลังจากหลับมาบนเครื่องอยู่เลยครับ ผมเลยบอกให้เขานอนก่อนก็ได้ ถ้าถึงแล้วผมจะปลุก
“ถ้าง่วงก็หลับไปก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวถึงแล้วพี่ปลุก”
“อ่า… ฮะ”
แล้วหลังจากนั้นคนตัวเล็กก็ผลอยหลับไป แต่ท่าที่คนตัวเล็กนอนคงจะไม่สบายเท่าไหร่เขาเลยขยับไปขยับมาอยู่หลายครั้ง จนสุดท้ายก็จบในท่าที่ลงตัว… ก็คือเอาหัวทุยๆนั้นมาซบไหล่ผม ผมเลยเอามือไปลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆแล้วปล่อยให้คนตัวเล็กหลับไปจนถึงโรงแรมเพราะเขาคงจะเหนื่อยจากการเดินทาง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
โรงแรมT
“พี่โฮวอน ผมอยากเล่นน้ำอ่า~” นั่นไง คนตัวเล็กงัดลูกอ้อนมาใช้กับผมหลังจากเราเก็บของเสร็จ
“นี่มันเย็นแล้วนะ เดี๋ยวค่อยไปเล่นพรุ่งนี้ไม่ดีกว่าเหรอ วันนี้ไปหาอาหารทะเลอร่อยๆกินกันดีกว่านะ”
“อ่า… ก็ได้ฮะ” คนตัวเล็กหน้างอง้ำไปนิดแล้วตอบกลับมา แล้วเราก็เดินออกจากโรงแรมไปที่ร้านอาหารทะเลใกล้ๆ
เราสั่งอาหารกัน…ซึ่งมันก็ไม่ได้ยากมากมายเพราะโชคดีที่เมนูของร้านมารูปภาพประกอบให้ เราก็เลยชี้ที่รูปภาพเอา ซึ่งพนักงานก็เข้าใจ เราสั่งอาหารไปไม่กี่อย่าง เช่น หมึกทอดกระเทียม กุ้งเผา ปูเนื้อกับปูไข่อีกนิดหน่อย แล้วก็ข้าวผัดปู จริงๆผมเกือบจะเผลอสั่งหอยนางรมมาด้วยแล้วล่ะ แต่พอดีดงอูเขาไม่ชอบน่ะครับเลยไม่ได้สั่ง และระหว่างรออาหารเราก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ
“พี่โฮวอน พรุ่งนี้นอกจากเล่นน้ำแล้วเราไปดำน้ำกันดีมั้ยฮะ”
“อื้อ เอาสิ แล้วดงอูอยากไปถ้ำเพชรมั้ย?”
“ถ้ำเพชรเป็นยังไงหรอฮะ ผมเคยได้ยินแต่ไม่รู้จักอ่ะ”
“เป็นถ้ำหินงอกหินย้อยน่ะ เห็นว่าสวยด้วย”
“จริงหรอ!? งั้นไปฮะ>< โอ๊ะ! อาหารมาแล้ว”
พออาหารมาเสิร์ฟดงอูก็ลงมือจัดการกับอาหารทันที แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กจะแกะปูไม่เป็นนะครับ ผมก็เลยเอาปูตัวใหม่ขึ้นมาแกะเนื้อตรงก้ามแล้วยื่นไปใกล้ๆปากคนตัวเล็ก
“แกะไม่ได้ก็บอกสิ จะได้แกะให้” ผมพูด
“ขอบคุณฮะ” ดงอูพูดแล้วยกมือมาจะมาคว้าปูที่ผมถือแต่ผมชักมือกลับซะก่อน
“ป้อน” ผมพูดสั้นๆแล้วยื่นปูไปตรงปากคนตัวเล็กอีกครั้ง ดงอูก็หน้าขึ้นสีอีกครั้งแต่ก็ค่อยๆอ้าปากรับเนื้อปูเข้าไปแล้วก็นั่งก้มหน้าเคี้ยวไปเงียบๆ ผมก็เลยหยิบปูตัวที่เขาพยายามแกะก่อนหน้านี้มาแกะทุกส่วนให้แล้ววางลงในจานของดงอูเหมือนเดิมแถมยังหยิบกุ้งมาแกะให้ด้วย
Dongwoo’s part
“ถ้าจะกินอีกก็บอกนะ” พี่โฮวอนบอกผมแล้ววางกุ้งที่แกะแล้วลงในจานของผม
“ฮะ” ผมตอบรับเขินๆแล้วก็ลงมือกินอาหารอีกครั้ง ก็จะไม่ให้เขินได้ไงอ่ะครับ นอกจากพ่อกับแม่แล้วยังไม่เคยมีใครป้อนอาหารผมแบบนี้เลยนะ แล้วผมก็ไม่คิดว่าพี่โฮวอนจะทำอะไรแบบนี้ด้วย ตอนสมัยมหาลัยผมก็แค่คิดว่าพี่เขาเป็นคนที่พึ่งพาได้แล้วก็นิสัยดี แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่อ่อนโยนมากๆเลยฮะ
เรากินอาหารทะเลกันจนหมดในขณะที่ท้องฟ้าเริ่มมืดลง เราอยู่ที่ต่างจังหวัดจึงเห็นดาวค่อนข้างชัด ระหว่างเดินกลับโรงแรมเราก็เดินดูดาวไปด้วยกัน
“ที่โซลไม่เห็นเห็นดาวชัดแบบนี้เลยเนอะ” พี่โฮวอนพูด
“นั่นสิฮะ อ๊ะ!” ผมเดินแหงนหน้ามองดาวไปเรื่อยๆจนเผลอสะดุดเท้าตัวเอง
ฟึ่บ!!
พี่โฮวอนคว้าตัวผมไว้ได้ทันก่อนที่ผมจะล้ม ตอนนี้ผมอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของพี่โฮวอน เราสบตากัน…
“เจ็บไหม? ไม่เป็นไรใช่ไหม?” พี่โฮวอนถามผม
“อ…เอ่อ… ฮะ ไม่เป็นไรฮะ” ผมอึกอักตอบไปแล้วพี่โฮวอนก็ปล่อยผม “ขอบคุณฮะ” ผมตอบพี่เขาไปแต่ไม่ได้มองหน้า แล้วเราก็เดินกลับไปอย่างเงียบๆจนถึงโรงแรม ผมไม่ได้เงียบเพราะอึดอัดหรืออะไรหรอกนะฮะ ตอนนี้ผมเริ่มโอเคกับความสัมพันธ์ของเราแล้ว แต่ที่ผมเงียบเพราะว่าผมกำลังนึกถึงประโยคที่พี่โฮวอนเอ่ยกับผม ‘เจ็บไหม? ไม่เป็นไรใช่ไหม?’ พี่เขาไม่ได้พูดประโยคประมาณว่า ‘ซุ่มซ่ามจัง’ ‘คราวหลังระวังหน่อยนะ’ หรือ ‘ไปเดินท่าไหนถึงล้มล่ะเนี่ย’ แต่พี่เขาถามว่าผมเจ็บไหม พี่เขาไม่สนว่าทำไมผมถึงล้ม แต่สนว่าผมได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า พี่เขาเป็นคนอบอุ่นจริงๆ อ่า…นี่ผมกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องอะไรแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ…… เดินคิดมาเรื่อยๆ ตอนนี้เรากลับถึงห้องพักแล้วล่ะครับ
“ดงอู…เป็นอะไรรึเปล่า” พี่โฮวอนเอ่ยถามผม คงเพราะเห็นผมเงียบไปมั้ง
“อ๋อ ไม่เป็นไรฮะ งั้น… ผมขออาบน้ำก่อนนะฮะ” ผมยิ้มตอบพี่เขาไป
“อื้ม ได้” พ่อโฮวอนตอบผมก็เตรียมผ้าขนหนูและชุดนอนเข้าไปอาบน้ำ…
พอผมอาบน้ำเสร็จผมก็ออกมายืนแปรงฟันตรงอ่างหน้ากระจก แล้วก็ลูบๆผมที่ชื้นอยู่ให้ดูเป็นทรง จัดเสื้อและกางเกงนอน… เอ๊ะ! ปกติผมไม่ทำแบบนี้นี่นา ก็แค่จะไปนอน ผมจะมาห่วงเรื่องหน้าตาทำไม แต่ผมรู้สึกว่าอยากจะออกไปจากห้องน้ำแล้ว…ดูดี ดูดีในสายตาพี่โฮวอน? ผมรู้สึกอย่างนั้นหรอ? ผมไล่ความคิดต่างๆออกไปแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วเรียกพี่โฮวอนให้มาอาบน้ำ แล้วก็เข้านอน แต่ก่อนนอน… พี่เขาขออะไรบางอย่างกับผม
“ดงอู… พี่ขออะไรหน่อยได้ไหม” พี่โฮวอนหันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าคาดหวังผสมกับความลังเล
“อะไรเหรอฮะ”
“ต่อไปนี้ดงอู…ไม่ต้องแทนตัวเองว่า’ผม’ได้ไหม”
“ท…ทำไมล่ะฮะ แล้วจะให้ผมแทนตัวเองว่าอะไรอ่ะ?”
“ก็มันดูห่างเหินอ่ะ ต่อไปนี้แทนตัวเองว่า’ดงอู’ได้รึเปล่า”
“ก็… ได้มั้งฮะ” ผมตะกุกตะกักตอบไป แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าอยากจะขัดพี่โฮวอนเลยนะ
“เอ่อ.. แต่ถ้าไม่อยากก็ไม่เป็นไรนะ” พี่โฮวอนรีบพูดขึ้นมา
“เปล่าฮะๆ คือ… ดงอู…แค่ไม่ชินน่ะฮะ กลัวจะเผลอหลุดคำว่า ’ผม’ ออกไปมากกว่า แล้วเดี๋ยวพี่จะไม่พอใจ” ผมตอบพี่โฮวอนที่กำลังพลิกตัวไปนอนหงายด้วยสรรพนามใหม่จนพี่โฮวอนหันหน้ากลับมามองหน้าผมแล้วค่อยๆยิ้มออกมา
“ขอบคุณนะ” พี่โฮวอนขอบคุณผม เขาขอบคุณผมทำไมเนี่ย?
“อะไรกัน เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย”
“ขอบคุณสำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา ที่ไม่เกลียดพี่ ที่ให้โอกาสพี่ แล้วก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม”
“ก็ถึงเกลียดพี่ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นนี่ฮะ ยังไงซะมันก็ไม่ใช่ความผิดพี่คนเดียว มันก็หแค่ความผิดพลาด” ผมตอบไปสั้นๆ
“Good nightนะ” พี่โฮวอนพูดกับผม
“Good nightฮะ” ผมตอบพี่โฮวอนแล้วพลิกตัวหันหลังให้พี่โฮวอน แอบยิ้มอยู่คนเดียวแล้วก็… ‘แค่ความผิดพลาด’ หรือว่า…ที่พี่โฮวอนทำดีกับผมแบบนี้เพราะพี่เขาแค่อยากจะชดเชยสิ่งที่ผิดพลาดให้ผมนะ… ใจผมกระตุกไปวูบหนึ่ง แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมจะทำยังไงกับหัวใจดวงน้อยของผมที่เต้นแรงขึ้นทุกครั้งนี่ล่ะ?
Howon’s part
วันนี้หลังจากทานอาหารเช้าแล้วผมก็พาดงอูไปเที่ยวหลายๆที่ซึ่งคนตัวเล็กก็ดูจะตื่นเต้นไม่น้อย ที่แรกที่เราไปคือที่จุดชมวิวที่ต้องปีนขึ้นไปสูงเกือบ 50 เมตรจากระดับน้ำทะเล แต่เมื่อได้เห็นอ่าวโค้งที่คอดเข้าหากันของหาดไร่เลย์ตะวันออกและหาดไร่เลย์ตะวันตก ฟองคลื่นสีขาวที่กระทบหาฝั่งเป็นระลอกทั้งสองฝั่งท่ามกลางน้ำทะเลสีเขียวมรกตและทิวมะพร้าวจำนวนมากก็รู้สึกเลยครับว่าคุ้มจริงๆที่ปีนขึ้นมา… สถานที่ต่อไปคือถ้ำเพชรครับ ถ้ำเพชรเป็นถ้ำหินงอกหินย้อยที่สวยงามมาก ผนังถ้ำส่องประกายระยิบระยับเมื่อแสงไฟสาดไปกระทบ จนอดไม่ได้ที่จะบันทึกภาพเก็บไว้… จากนั้นผมก็พาดงอูมาดำน้ำ ตอนแรกคำตัวเล็กก็ดูจะกลัวๆอยู่นะครับ แต่หลังๆนี่ดูจะติดใจใหญ่เพราะจุดดำน้ำนี้มันน่าหลงไหลมาก น้ำก็ใสแถมทิวทัศน์รอบๆก็สวยงามอีกต่างหาก
“ไปเล่นน้ำไหม” ผมชวนคนตัวเล็กหลังจากกลับเที่ยวชมธรรมชาติ ตอนนี้เรากำลังเดินอยู่บนหาดทราย
“อื้อ ไปฮะ งั้นวางขอตรงนู้นกันฮะ” คนตัวเล็กพูดจบก็ดึงแขนผมไปที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งแล้วควักครีมกันแดดออกมาจากถุงกันน้ำ
“ทาเพิ่มอีกหรอ” ผมถาม ก็ในเมื่อก่อนหน้านี้ผมจำได้ว่าเขาทาไปแล้วนี่นา
“ลงน้ำเมื่อกี๊มันล้างออกไปแล้วฮะ ต้องทาเพิ่มนะเดี๋ยวดำหมด” ดงอูบอกผม “พี่ก็ทาด้วยสิ”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่ทา” ผมไม่ได้กลัวว่าจะดำนี่ครับ ทำไมผมต้องทาด้วย
“ไม่ได้นะ ต้องทา เดี๋ยวผิวเสียหมด” ผมยังไม่ทันแย้งอะไรเพิ่มดงอูที่ทาครีมให้ตัวเองเสร็จแล้วก็บีบครีมกันแดดมาป้ายไว้ที่แขนผม
“อ่า… แต่มันเหนอะหนะอ่ะ ไม่ทาไม่ได้เหรอ” ผมตอบดงอูเสียงอ่อยๆ
“เดี๋ยวก็หายเหนียวแล้ว ทาไปเถอะฮะ” พอคนตัวเล็กเห็นว่าผมไม่ยอมทาเขาก็เลยเอามือนุ่มๆของเขามาทาให้ผมแทน…
มือนุ่มถูเนื้อครีมไปตามแขนของร่างหนาทั้งสองข้างก่อนนะบีบครีมออกมาเพิ่มแล้วมาทาที่หน้าให้ด้วย ร่างหนาก็เลยจับมือที่แนบแก้มของเขาเอาไว้เมื่อร่างเล็กทาครีมให้เขาเสร็จทาเสร็จ
“ขอบคุณนะ” ร่างหนาส่งยิ้มให้ร่างเล็ก
“ม… ไม่เป็นไรฮะ” ร่างเล็กค่อยๆดึงมือออกจากการเกาะกุมแล้วหลบสายตาร่างหนา ซ่อนเสียงหัวใจที่เต้นรัวขึ้นเอาไว้ไม่ให้โฮวอนได้รับรู้
“ไปกันเถอะฮะ” พูดจบร่างเล็กก็ถอดเสื้อที่ใส่คลุมไว้ออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนในเสื้อกล้ามสีขาวบางแล้วก็วิ่งลงไปในทะเลโดยมีร่างหนาวิ่งตามไป
ร่างหนาแทบจะลืมความสนุกของการเล่นน้ำไปเลย เพราะตรงหน้าเขามีแต่ภาพของดงอูในเสื้อสีขาวที่บางแนบไปกับร่างกายเล็กนั้นจนเขาต้องลอบกลืนน้ำลายไปหลายครับ
“พี่โฮวอนมองอะไรอ่ะ” ร่างเล็กถามร่างหนาที่ตอนนี้สายตากำลังมองไปบนชายหาด จ้องไปที่ชายหนุ่มผมทองคนหนึ่งที่จ้องร่างเล็กตาเป็นมัน
“เอ่อ.. ไม่มีอะไร” เขาตอบร่างเล็กไป แล้วเขาก็คิดอะไรออก!
“หวา!~” ร่างเล็กร้องเสียงหลงเมื่อร่างหนาพุ่งตัวไปช้อนร่างเล็กอุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าสาวแล้วเดินพาร่างเล็กไปปล่อยลงในส่วนที่ลึกขึ้น
ตูมมม
“พี่โฮวอนแกล้งดงอูหรอ>~<” ร่างเล็กหันมาโวยเมื่อตัวเองถูกทิ้งลงในน้ำแบบไม่รู้ตัว “นี่แหน่ะๆๆๆ” แล้วก็ระดมสาดน้ำใส่ร่างสูงที่กำลังหัวเราะร่ากับท่าทีของคนตัวเล็กอยู่ แต่ร่างหนาก็ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อเขาแอบมองขึ้นไปบนชายหาดสบตากับชายผมทองคนนั้นก็พบว่าชายคนนั้นละสายตาจากร่างเล็กของดงอูแล้วมาจ้องโฮวอนแทน ซึ่งร่างหนาก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ก่อนที่ชายคนนั้นจะเดินไป~ แล้วโฮวอนก็กลับมาเล่นน้ำกับร่างเล็กต่อเพราะแผนแสดงความเป็นเจ้าของร่างเล็กสำเร็จแล้ว
.....................................................................................................................................................................
เย่!!! แตะร้อยวิวแล้ว>< ตอนนี้เขียนยากจริงๆค่ะ อย่างกับรีวิวท่องเที่ยวประเทศไทย 55555555
อ่า... ดงอูนี่ยังไงๆ~~~(?)
ขอบคุณข้อมูลจาก http://www.essentialkrabi.com/th_railay_activity.htm ค่ะ
และก็ต้องขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนมากนะคะ^ ^
ความคิดเห็น