คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2 Alcohol
Dongwoo’s part
“อ้าว! อูฮยอน ดงอู!!” เสียงหนึ่งเรียกชื่อผมกับเพื่อนออกมา เมื่อผมกับอูฮยอนหันไปก็เจอพี่สายรหัสของอูฮยอนกำลังเดินยิ้มแฉ่งเดินเข้ามาหา เขาชื่อพี่โฮวอนฮะ ถ้าจะให้เรียกให้ชัดก็น่าจะเรียกว่า… ทวดรหัส ของอูฮยอนมันมั้ง เอาเป็นว่าพี่เขาแก่กว่าพวกผมประมาณ 4 ปี ผมกับอูฮยอนสนิทกับพี่เขามากเลยล่ะ พี่เขาเคยช่วยพวกเราทำรายงานตอนเราอยู่ปี 1 ด้วย อ่า… จะเรียกว่าช่วยก็คงไม่ถูก เพราะจริงๆแล้วมันใกล้เคียงกับคำว่า ‘ทำให้’ เลยล่ะครับ ก็ตอนนั้นพวกผมเพิ่มจะเข้ามหาวิทยาลัยเป็นปีแรกนี่นา ยังปรับตัวไม่ค่อยได้ ก็ได้พี่โฮวอนนี่แหละช่วยเหลือพวกผมมาตลอด ส่วนพี่สายรหัสของผม… ทวดรหัสของผมก็เป็นเพื่อนสนิทกับพี่โฮวอน เขาชื่อพี่มยองซูครับ พี่เขาหน้าตาหล่อขั้นเทพเลยล่ะ แล้วก็มีดีกรีเป็นถึงเดือนมหา’ลัย ผมนี่โชคดีเนอะ>< แต่พี่มยองซูเขาไม่ค่อยโผล่หัว(?)มาให้เห็นเท่าไหร่หรอก เห็นพี่โฮวอนบอกว่าพี่เขาติดแฟนที่อยู่คณะนิเทศน์ศาสตร์ที่ชื่อพี่ซองยอลอยู่ ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไร มันก็เลยกลายเป็นเหมือนกับว่าพี่โฮวอนมีน้องสายรหัสสองคน
"พี่โฮวอน! สวัสดีฮะ^ ^ ไม่ได้เจอกันนานเลย" ผมทักทายพี่โฮวอน
“พี่โฮวอน! ไม่ได้เจอตั้งนาน หุ่นฟิตไม่เปลี่ยนเลยนะเนี่ยพี่” อูฮยอนทักทายพี่โฮวอนอย่างสนิทสนม
"แหม่ นายก็กวนไม่เปลี่ยนเลยนะอูฮยอน ดงอูก็ไม่เปลี่ยนเลยเหมือนกัน^ ^" พี่โฮวอนพูดแล้วส่งยิ้มให้ผม
"ผมไม่เปลี่ยนตรงไหนฮะ?" ผมถามหยั่งเชิงไป ถ้าอูฮยอนยังกวนเหมือนเดิม แล้วพี่เขาจะคิดว่าผมมีอะไรเหมือนเดิมบ้างนะ แล้วผมก็ค้นพบว่าผมคิดผิด
"ความสูงน่ะสิ ไม่สูงขึ้นเลยนะ" นั่นไง- -' "ฮ่าๆๆๆๆ/คิกคิกคิกคิกคิก" อูฮยอนระเบิดหัวเราะออกมาก ในขณะที่พี่โฮวอนหัวเราะคิกคักเบาๆ เขาคงกลัวผมจะระเบิดลงมั้งถ้าเขาหัวเราะเสียงดังแบบไอ้อูฮยอน ซึ่งผมก็ได้แต่ตีเพื่อนของตัวเองเข้าที่แขนอย่างไม่เบามือแล้วก็ส่งค้อนเล็กๆให้กับพี่โฮวอน
“แล้วนี่มากันนานรึยังไปรวมกลุ่มกับพวกพี่ตรงนู้นมั้ย มยองซูกับซองยอลก็อยู่ ซองจงเพื่อนพวกนายก็อยู่นะ เห็นว่าบินมาจากอเมริกาเลย” พี่โฮวอนเปลี่ยนเรื่อง ดีๆๆๆ เปลี่ยนเรื่องเถอะ อย่าใส่ใจเรื่องความสูงของผมนักเลย
“จริงหรอฮะ!! งั้นไปกันเถอะ ผมอยากเจอซองจงจะแย่” พอผมได้ยินชื่อซองจงก็หูผึ่งเลยล่ะ เพราะซองจงก็เป็นเพื่อนสนิทผมเหมือนกัน แต่หลังจากจบปริญญาตรีซองจงก็ไปเรียนต่อที่อเมริกา ทำให้ไม่ได้เจอกันอีก ส่วนตอนนี้… ผมลากอูฮยอนกับพี่โฮวอนเดินมาที่กลุ่มของพี่เขาแล้วล่ะ
“ซองจงงงง~” ผมโผเข้ากอดเพื่อนตัวเล็กของผมพร้อมกับอูฮยอนจนซองจงล้มลงไปกับพื้น คุณคิดว่าพวกผมรุนแรงไปไหมเนี่ย =_____=
“โอ๊ยย! พวกนายเล่นอะไรเนี่ย ชั้นเจ็บนะโว้ยยยย” นั่นไง มันโวยวายเสียงแหลมออกมาแล้ว
“ก็พวกชั้นคิดถึงนายนี่หว่า คิดถึงเสียงแหลมๆของนายด้วย” อูฮยอนตอบไป และเราก็ดึงกันและกันให้ลุกขึ้นก่อนจะกอดกันกลมอีกครั้ง มิตรภาพของพวกเรามันไม่เปลี่ยนไปเลย วันนั้นสนิทกันยังไง วันนี้ก็ยังสนิทกัน รักกันเหมือนเดิม
“งั้นไหนๆเราก็มาเจอกันทั้งที คืนนี้จัดเต็ม ใครเมาก่อนแพ้ แล้วพรุ่งนี้ต้องเลี้ยงอาหารทะเลนะ” ซองจงท้าผมกับอูฮยอน แล้วมีหรือที่พวกผมจะไม่รับคำท้า
“ได้เลยยย นายเตรียมเลี้ยงอาหารทะเลชั้นสองคนก่อนบินกลับไปด้วยล่ะ” ผมพูดเย้ยซองจงเข้าให้อีกดอกหนึ่ง
ปิกึซ ปิกึซ โกจัง นัน แน มาอึมอีรา อา~
“งั้นไปสนุกเถอะ เขาจะเปิดฟลอร์แล้ว ดื่มไปเต้นไป มันส์ดีออก ป้ะ! พวกพี่ๆก็มาด้วยกันสิฮะ” เสียงเพลงดังขึ้นมา อูฮยอนตัดบทแล้วหันไปพูดกับพี่โฮวอนที่ยืนดูเราหยอกล้อกันอยู่เมื่อครู่ อูฮยอนลากผมกับซองจงไปกลางฟลอร์ แล้วเราก็ไม่ลืมที่จะหยิบแก้วเหล้าติดไปด้วย ก่อนที่กลุ่มพี่โฮวอน พี่มยองซู และพี่ซองยอลจะตามมาสมทบ
ค่ำคืนนั้นผ่านไปอย่างสนุกสนาน เราเต้นกัน ดื่มกัน พอเหนื่อยแล้วก็ไปหาที่นั่งคุยกัน รำลึกความหลังสมัยเป็นนักศึกษา แล้วก็เดินไปเดินมาในงาน ชนแก้วกับเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้อง เจอกัน แต่สุดท้ายแล้วผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเมาก่อนใคร เพราะสุดท้ายพวกเราเมากันหมดจนลืมเรื่องเลี้ยงอาหารทะเลนั่นไปเลย สุดท้ายพวกเราก็ต้องลากร่างไร้สติของตนเองกลับไปพักผ่อนที่ห้องของแต่ละคน
ตีหนึ่งกว่าแล้ว… งานเลี้ยงได้จบลงแล้ว บางคนที่ไม่ได้ถูกครอบงำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็กลับบ้านกันไป ส่วนบางคนที่ไม่อยากขับรถกลางคืน หรือ เมาจนขับรถไม่ได้ก็พักที่โรงแรม เช่นเดียวกับร่างหนาที่เดินโซเซออกมาจากลิฟต์ แล้วเดินไปยังห้องของตัวเองที่อยู่สุดทางเดิน ใช้คีย์การ์ดที่ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงเปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วตรงดิ่งไปนอนที่เตียงทันที แต่เมื่อนอนลงไปร่างหนากลับสัมผัสได้ถึงความอุ่นจากร่างกายของมนุษย์ที่นอนอยู่ก่อนแล้ว
“อืมมมม นี่ฉัน…อึก…ฝันไปใช่ไหมเนี่ย” พูดอย่างเมามายแล้วใช้มือหยาบลูบไล้ไปทั่วร่างที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะใช้จมูกซุกไซร้ไปกับภาพของลำคอระหง ไล่ลงมาจนถึงแผ่นอกบาง ในขณะเดียวกัน มือหยาบนั้นก็ไต่ไปตามเรียวขาเล็กๆนั้น อาภรณ์ต่างๆถูกถอดออกจนหมด แล้วร่างหนาก็เริ่มกิจกรรมร้อนแรง โดยมีเสียงหวานครางให้ได้ยินเป็นระยะๆ
Howon’s part
“อืมมม” ผมได้สติขึ้นมาในเวลาเกือบสิบเอ็ดโมงของวัน โชคดีที่วันนี้ผมขอลางานไว้แล้ว “ปวดหัวฉิบ..” ผมใช้ความพยายามลุกขึ้นนั่งพิวหัวเตียงอย่างยากลำบาก หลับตาลงแล้วใช้นิวนวดบริเวณขมับตัวเองเป็นวงกลม แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าต้องไปทำความสะอาดซะหน่อยแล้ว ผมพอจำได้ว่าเพราะเมื่อคืนน่ะ ผมดันฝันว่าผมได้ทำ เอ่อ… เรื่องอย่างว่ากับดงอู แล้วยิ่งตอนเมาๆแบบนั้น มันต้องออกมาค่อนข้างมากจนเลอะที่นอนด้วยแน่ๆ ซึ่งผมก็ไม่อยากจะทิ้งเอาไว้ให้คนทำความสะอาดเห็นหรอก ทุกคนอย่าเพิ่งคิดว่าผมทะลึ่งสิครับ จริงๆแล้วเรื่องการช่วยตัวเอง[ต่อไปนี้ผมขอเรียกมันว่าDIYแล้วกัน]หรือฝันเปียกน่ะมันเป็นธรรมชาติของผู้ชายนะ แต่มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนักหรอก แล้วผมก็ยอมรับเลยว่าเคยDIYมาก่อนนะ แต่ไอ้ที่ฝันแบบเมื่อคืนน่ะ… ครั้งแรกครับ
“เฮ้ย!!!” ผมร้องออกมาดังลั่นเมื่อผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งแล้วพบกับ… ร่างของใครคนหนึ่งนอนคว่ำอยู่ใต้ผ้าห่มข้างๆตัวผมและร่างร่างนั้น.. ไม่ได้ใส่เสื้อ!!!
เอาละสิครับ อึ้งรับประทานหายเมาค้างกันเลย นี่เขา[เขาเป็นผู้ชายครับ เพราะผมพอเห็นว่าเขาไม่มีหน้าอก]เข้ามาในห้องผมได้ยังไง!? ก็ในเมื่อคีย์การ์ดที่เอาไว้เปิดประตูมันอยู่กับผมแน่ๆ ผมเป็นคนเปิดประตูเข้ามาเองนะ! แล้วพอประตูปิดมันก็จะล็อกอัตโนมัติด้วย!!!?
“อือออ…” ร่างเล็กนั้นครางออกมาเสียงแหบพร่าแล้วขยับยันตัวเองขึ้น “อ๊ะ!!” ร่างเล็กร้องออกมาอีกครั้งแล้วกลับลงไปนอนคว่ำท่าเดิมใหม่ แต่…ทำไมผมคุ้นกับเสียงนั้นจังนะ แล้วหัวทุยๆนั้นก็ดูคุ้นตาเสียเหลือเกิน
“อื้ออ” เมื่อยันตัวเองขึ้นมาไม่ไหว ร่างเล็กที่อยู่ในภาวะสะลึมสะลือนั้นเลยพลิกตัวเปลี่ยนมาเป็นนอนหงายแทน ทำให้ผมเห็นใบหน้านั้นเต็มสองตาเลย…!
OoO’ ชัดเลยครับ จากเดิมที่ว่าซวยแล้ว ยิ่งซวยกว่าเดิมเมื่อพบว่าร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างๆผมเป็นใคร
.........................................................................................................................................................................
แชปเตอร์ที่ 2 แอลกอฮอล์ มาครบ 100% แล้วค่าาาา^ ^
ขอบคุณนะคะ
แล้วตอนหน้าเรามาดูชะตากรรมของโฮวอนกัน~
ความคิดเห็น