ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 : หอคอยซันฟอร์ด
ทั้งสองเดินไปตามทางเดินหินอ่อนสีชมพู ที่ถูกปูไปทั่วทั้งชั้น สีแต่ละสีของหิน จะสื่อถึงผลลัพธ์ของการฝึกในแต่ละขั้น สีชมพูนี้หมายถึง การรวมเป็นหนึ่งเดียวกับอาวุธ และการนำพลังที่แท้จริงของอาวุธนั้นมาใช้ ซึ่งเมื่อทั้งสองคนสามารถผ่านระดับนี้ไปได้ จะทำให้เก่งขึ้นอีกมากเลยทีเดียว แต่ในการผ่านในชั้นที่สี่นั้น ไม่ถือว่าง่ายเลย เพราะชั้นสี่นี้ จะถูกแบ่งแยกห้องฝึกออกเป็นอีก ห้าขั้น และมีครูผู้ฝึกสอนเพียงเจ็ดคนเท่านั้น ห้องฝึกภายในชั้นที่สี่นี้จะมีอยู่เจ็ดห้อง แต่ละห้องประกอบไปด้วยครูผู้ฝึกสอน ที่จะแนะนำการดึงเอาความสามารถของอาวุธมาใช้ให้เต็มประสิทธิภาพ การรวมเป็นหนึ่งเดียวกับอาวุธของผู้ฝึก รวมไปถึงการจับอาวุธ และวิธีการใช้อาวุธเบื้องต้นอีกด้วย
“จะจับคทาน่ะ ต้องจับให้มั่นแบบนี้ อย่าเหลาะแหละ” ครูผู้ฝึกสอนคริส พูดพลางตบหัวเขาซะป้าบหนึ่ง
“อูย...ก็ผมจับแบบนี้ตลอดนี่”
“แกจะเรียน หรือจะไป! ฉันบอกว่าอย่างนี้ ก็ต้องอย่างนี้”
“คร้าบๆ”
“งั้นทีนี้ นายลองร่ายเวทย์มาใส่ฉัน”
“รอมานานแล้ว! ไลท์นิ่ง สตอร์ม!”
สายฟ้าจาก รัมเบิล สตาฟ เป็นสิบๆสาย เริ่มก่อตัวขึ้นในอากาศ ส่องแสงสว่างไปทั่วทั้งห้องฝึก ครูผู้ฝึกก็ยืนผิวปากอย่างสบายใจ แต่ทันใดนั้นเอง!
ปึก!
คริสที่กำลังร่ายเวทย์อยู่นั้น ถูกอัดเข้าที่หน้าท้องอย่างเต็มแรง ทำให้เค้าทรุดลงไปกับพื้นห้อง เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในเวลาแค่เสี้ยววินาที!
“ดูท่าจะหนักมือไปหน่อย เป็นไงมั่งไอหนู”
“ผมไม่ได้ชื่อไอหนู ผมชื่อคริส”
“เออนั่นแล่ะ คริส จุดอ่อนของสาย เพอร์สพิเคเชียสคือนี่! เวลานายร่ายเวทย์ ศัตรูจะมีโอกาสโจมตีนายได้ง่าย เพราะฉะนั้น นายถึงต้องชำนาญกับเวทย์ที่นายใช้มากๆยังไงล่ะ”
“แล้วจะให้ผมทำยังไง”
“ถามได้ ฝึกสิ”
“ผมหมายถึง ฝึกยังไง”
“มันอยู่ที่ตัวนาย นายอาจจะท่องเวทย์บ่อยๆ เพื่อเพิ่มความเคยชินก็ได้ มันก็แล้วแต่ความถนัด”
“ครูอะไรวะ” คริสพึมพำเบาๆ
“ตะกี้นายด่าฉันหรอ”
“ป่าว ผมไม่เคยด่าครูนะครับ” คริสโกหกหน้าด้านๆ
“งั้นไม่เป็นไร ฝึกกันต่อดีกว่า มา!”
- - - - -
“เธอต้องตั้งจิตรวมกับเคิร์ส แดกเกอร์ของเธอ แล้วในบัดนั้น พลังจะบังเกิด” ครูฝึกของเล็กซ์พูดขึ้นอย่างใจเย็น
“.....ยังไงครับ ผมไม่เข้าใจ”
“พยายามทำจิตให้นิ่ง ละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างปล่อยให้ความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่ความโกรธ แล้ววินาทีนั้น พลังที่แท้จริงจะบังเกิด จะไม่มีใครสามารถต่อกรกับความว่างเปล่าได้”
เล็กซ์กำลังนั่งสมาธิอยู่ ในห้องฝึก ที่จำลองเทือกเขาหิมาลัยมาไว้ภายในห้อง ความหนาวของเทือกเขาทำเอาเล็กซ์ใจสั่นและไม่เป็นอันทำอะไร ขณะนี้ เค้ากำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องของแอนนา คริส และครูหลายๆคน เค้าไม่สามารถทำใจให้สงบได้ ซึ่งครูผู้ฝึกของเล็กซ์ก็รู้ดี
“เธออย่าไปคิดถึงคนอื่นเลยในตอนนี้ การรักเพื่อนเป็นสิ่งที่ดี แต่ถ้านายยังเอาตัวนายเองไม่รอด นายจะปกป้องใครได้”
- - - - -
“เอาล่ะ ทีนี้เรื่องเวทย์ของนายก็พอถูไถไปได้แล้ว มาถึงบทเรียนต่อไป ฉันจะพูด นายฟังให้ดีๆละกัน” ครูผู้ฝึกพูด “เพอร์สพิเคเชียสน่ะ ไม่ใช่แค่จะคอยร่ายเวทย์มนต์เท่านั้น แต่ต้องรู้จักการต่อสู้เหมือนกันกับสาย ไฟท์ติ้ง คอมแบท ด้วย นายต้องรู้ ว่าขณะที่นายยืนร่ายเวทย์อย่างสบายใจนั้น เพื่อนๆของนาย ที่คอยต่อสู้อยู่เบื้องหน้าจะ เจ็บ หรือ ทรมาน ขนาดไหน เพราะฉะนั้น วันนี้ฉันจะขอแนะนำ บทฝึกโหดสำหรับ เพอร์สพิเคเชียส ที่ไร้ประสบการณ์อย่างนาย!”
“zZZzzZ”
“เฮ้ยไอนี่ หลับได้ยังไง ตบคว่ำเลย!” ครูผู้ฝึกตวาดเสียงใส่คริส
“ครูจะให้ผมทำอะไรอะ” คริสพูด ตาของเขาดูท่าว่าจะล้าเต็มที และสามารถปิดลงได้ทุกเมื่อถ้ามีโอกาส
“ไม่มีอะไรมากหรอก” ครูฝีกของคริสแสยะยิ้ม “ฉันแค่จะให้นายวิ่งขึ้นลงหอคอยซันฟอร์ด สิบรอบ ต่อด้วยทำความสะอาดหอคอยทุกๆชั้น ในเวลาสิบสองชั่วโมง และฉันให้เวลานายพักสองชั่วโมง ก็รวมกันเป็นสิบสี่ชั่วโมง นายจะพักตอนไหนมันก็เรื่องของนาย แต่ถ้าพักเกินสองชั่วโมง นายเจอดีแน่…คงไม่หนักหนาจนเกินไป ถ้าบ่นแม้ซักคำเดียว ฉันจะให้นายไปทำความสะอาด แวมไพร์ สคูล ทุกชั้น!”
“นี่จะฆ่ากันแหงๆเลย” คริสพึมพำเบาๆ
“นาย ว่า อะ ไร นะ?”
“อ๋อ เปล่าๆครับ”
“งั้นไปได้แล้วไป!”
“คร้าบ”
“นายจะต้องกลายเป็น เพอร์สพิเคเชียสที่เก่งมากคนนึงในอนาคตแน่คริส....”
การฝึกโหดของคริสดำเนินไปอีกสามวัน(ในการมาฝึกที่หอคอย จะสามารถขอหยุดเรียนกับทางโรงเรียนได้ โดยที่จะไม่โดนหักคะแนน หรือคาดโทษ แต่จะต้องให้ครูผู้ฝึกสอนส่งใบรับรองไปที่โรงเรียน) คริสโดนสั่งให้ทำความสะอาดหอคอยซันฟอร์ดใหม่ทั้งหมด ตั้งแต่ชั้นสิบ มาจนถึงชั้นล่างสุด(ขนาดนักเรียนสายไฟท์ติ้ง คอมแบท ยังไม่เคยทำอะไรแบบนี้ เพราะหอคอยซันฟอร์ด สูงเกือบพันเมตร) จนมาถึงวันสุดท้ายคือวันศุกร์
“เอาล่ะ ทีนี้นายก็เริ่มดูเป็นแมนขึ้นมาหน่อยแล้วนี่” ครูฝึกเยาะเย้ยคริส
“ครูก็ชอบพูดให้ผมโกรธอยู่เรื่อย”
“พูดถึงเรื่องโกรธ...อืม...ฉันยังไม่ได้สอนนาย”
“อะไรอีกล่ะครู”
“นายน่ะ เป็นคนใจร้อน และโกรธง่าย พยายามจะจัดการศัตรูให้ได้ภายในครั้งเดียว แต่นายจงจำเอาไว้ว่า ความโกรธจะนำมาสู่ความพ่ายแพ้ ทั้งต่อตัวเอง และศัตรู”
“อืม...ทำไมวันนี้ครูพูดได้ดีแฮะผมว่า”
“ยังจะกวนฉันอีก เด็กคนนี้ เดี๋ยวป้าบเข้าให้”
“ผมยังไม่รู้ชื่อครูเลยอ่ะ ครูชื่อไรหรอ”
“ฉัน จอห์น แมกซ์เวลล์”
“ฮ่าๆ ชื่อตลก”
“วันสุดท้าย ยังชวนตีอีก!”
“โทดค้าบ จะพยายามไม่กวน แต่ชื่อครูตลกจริงๆนะ”
“เออ! ชื่อฉันจะเป็นยังไงก็ช่าง นายเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ” อาจารย์จอห์น ตวาด “เข้ามาเลย วันนี้จะได้สู้กันเป็นวันสุดท้ายแล้ว! ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างที่นายได้เรียนไป โจมตีมา!”
- - - - -
“จับอาวุธให้มั่นอีกหน่อย แล้วโจมตีเข้ามาเลย!”
เล็กซ์จับเคิร์ส แดกเกอร์ด้วยมือขวา และทันใดนั้น เค้าก็พุ่งตัวออกไปอย่างสุดแรงใส่ครูผู้ฝึก เขาเงื้อมีดขึ้นและทันใดนั้น!
“ไม่ได้ๆ นายช้าไป ถ้านายเงื้อมีดนานขนาดนี้ ศัตรูที่ไหนเค้าก็หลบได้ทั้งนั้น” มือของครูฝึกเอื้อมมาจับมือของเล็กซ์ไว้ได้พอดิบพอดี หน้าตาของเค้าแสดงให้เห็นเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย “สปีดของนายก็ยังด้อยอยู่”
“งั้นผมควรจะทำยังไงครับ” เล็กซ์ลดมีดลง และถามครูฝึกช้าๆ แต่น้ำเสียงของเขาฟังดูมุ่งมั่นมาก
“นายจงไปที่ห้องฝึกตนที่ชั้นหก แล้วอยู่ที่นั่นสองวันครึ่ง ออกมานายจะเปลี่ยนเป็นคนละคน” ครูฝึกบอกช้าๆ “ที่นั่นไม่มีเวลากลางวันกลางคืน แต่จะนับเป็นชั่วโมงแทน นายจงไปหมุนนาฬิกาหน้าห้องสองรอบครึ่ง ซึ่งเท่ากับหกสิบชั่วโมง แล้วฉันจะไปคอยนายอยู่ด้านนอก”
“ครับ!”
เล็กซ์เดินไปตามทางผ่านชั้นที่ห้า เขาเดินไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องฝึกตน ด้านบนบานประตูมีตัวหนังสือขนาดใหญ่ สลักไว้กับแผ่นหินว่า ห้องฝึกตน ในการเข้าห้องนี้ จะสามารถเข้าได้ทีละหนึ่งคนเท่านั้น และจะต้องตั้งเวลาว่าจะเข้าไปเป็นเวลานานเท่าไหร่ สำหรับเล็กซ์ ครูฝึกสั่งมาว่าหกสิบชั่วโมง เล็กซ์จึงหมุนนาฬิการูปวงกลมที่อยู่ตรงบานประตูตามเข็มนาฬิกาห้ารอบ(หนึ่งรอบเท่ากับ สิบสองชั่วโมง) พอครบก็มีเสียงแกรกที่ประตู และแล้วประตูก็เปิดออก
ภายในห้องฝึกตน เป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่สุดลุกหูลุกตา ซึ่งไม่อาจจะเห็นพื้นที่ ที่แท้จริงของห้องได้ เล็กซ์ไม่รู้ว่าจะเริ่มที่ตรงไหนดี แต่ทันใดนั้นก็มีอะไรบางอย่างพุ่งผ่านหน้าเขาไป! เล็กซ์หันหน้าตามไป ทันใดนั้นเอง
เปรี้ยง!
อุ้งมือขนาดใหญ่ของสัตว์ประหลาดที่บินผ่านเล็กซ์ไป ตบเข้าไปที่หน้าผากของเล็กซ์อย่างจัง เลือดเริ่มไหลออกมาจากบาดแผลที่เจ้าสัตว์ประหลาดฝากเอาไว้ที่หน้าของเขา
“เล่นกันทีเผลอแบบนี้ แกไม่ได้ตายดีแน่” เล็กซ์แผดเสียงออกมา “วินดี้!”
คลื่นแสงสีฟ้าอ่อนเกิดขึ้นที่ด้านหลังของเล็กซ์ มันเป็นแสงที่ดูแล้วอ่อนโยนมาก คลื่นทั้งหมด เริ่มหมุนวนมารวมกัน แบะทันใดนั้น วินดี้ ภูติแห่งสายลมก็ปรากฏ
“คัสโตดี้” วินดี้เริ่มร่ายเวทย์สมานแผลให้เล็กซ์
“พยายามทำจิตใจให้นิ่ง ละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างปล่อยให้ความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่ความโกรธ แล้ววินาทีนั้น พลังที่แท้จริงจะบังเกิด จะไม่มีใครสามารถต่อกรกับความว่างเปล่าได้” คำพูดของครูฝึกผ่านเข้ามาในหัวเล็กซ์ ทันใดนั้นเค้าก็หลับตา และตั้งจิตทั้งหมดไว้อยู่ที่ เคิร์ส แดกเกอร์ แต่เจ้าสัตว์ประหลาดก็ไม่รอช้า มันฟาดปีกของมันมาที่หัวของเล็กซ์ เล็กซ์ก้มหลบไปทางด้านล่างและ!
“รีเวิร์ส แอทแท็ค” เล็กซ์พุ่งมีดไปที่ท้องของสัตว์ประหลาด และทันใดนั้นมันก็ล้มลง! “ครั้งเดียวก็ตายซะแล้ว”
เล็กซ์อยู่ในห้องฝึกตนไปยี่สิบสามชั่วโมง และตอนชั่วโมงสุดท้าย
“แฮ่กๆ ฉันไม่ค่อยจะไหวแล้วล่ะ วินดี้” เล็กซ์พูดพลางเช็ดเหงื่อบนหัว “พักกันดีกว่า ฉันรู้แล้วฝึกอะไรกันดี”
เล็กซ์นั่งลงกับพื้นและหลับตา เมื่อสัตว์ประหลาดรอบๆเห็นดังนั้น ก็กรูกันเข้ามาหวังจะจัดการกับเล็กซ์ แต่ไม่มีตัวไหนเลยที่โจมตีโดนเล็กซ์!
“ฉันพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมต้องทำจิตให้ว่าง”
ยี่สิบสี่ชั่วโมงในห้องฝึกตนผ่านไป เล็กซ์ก็ออกมาพร้อมกับแผลเต็มตัว แต่เค้าก็ยิ้มอย่างมีชัย ครูฝึกของเล็กซ์ที่รออยู่แล้วด้านนอกก็ยิ้มตอบ
“เป็นไงบ้าง ค้นพบอะไรมั่งมั้ย” ครูฝึกถามขณะเดินกลับห้องฝึกชั้นสี่
“หลายๆอย่างเลยฮะ!”
“ฉันว่า เธอคงรู้แล้วสินะว่าทำไมต้องทำจิตให้ว่าง” ครูฝึกถามยิ้มๆ
“รู้แล้วครับ!”
“งั้นก็ดีแล้ว เมื่อเธอทำใจให้ว่างได้ ศัตรูที่ไหนก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้เหมือนกัน” “ที่ฉันจะสอนเธอก็คงจะมีแค่นี้ เรื่องการใช้อาวุธ และฆ่าฟันกัน ครูไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่แต่เอาเป็นว่าเธอคงจะได้เรียนในระดับต่อๆไป!”
เมื่อมาถึงห้อง เล็กซ์และครูฝึกก็ร่ำลากัน
“ผมเล็กซ์ สตีเวนสันนะครับครู”
“ครู วีน เบอร์มิ่ง” ครูผู้ฝึกพูดช้าๆ “ครูขอให้เธอโชคดี และอย่าลืมเรื่องที่ครูสอนไปล่ะ!”
“ครับครู!”
หลังจากร่ำลาอาจารย์ วีนแล้ว เล็กซ์ก็เดินไปคอยคริสที่ห้องฝึกของเค้า ไม่นานคริสก็ออกมา เนื้อตัวสะบักสะบอม หน้าตาเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายสิบวัน เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง และมีแผลตามตัวไปหมด
“งาย~เล็กซ์” เล็กซ์พูดเสียงละห้อย
“เฮ้ย นายเป็นอะไรไปคริส! นี่นายไปฝึกเป็นเพอร์สพิเคเชียสมาหรือไปฝึกรบมาเนี่ย”
“อ๋อ…พอดีครูฝึกฉันให้ฉันวิ่งขึ้นลงหอคอยสิบรอบ ให้ทำความสะอาดทั้งหอคอยอีก”
“หา!?”
“อืม ฉันพูดจริง ไว้ค่อยเล่าให้ฟัง กลับไปนอนกัน ฉันไม่ไหวแล้ว”
“เดี๋ยวฉันประคองนายไปเอง”
เมื่อทั้งสองเดินออกมาจากหอคอย ดวงอาทิตย์ในขณะนั้นก็เริ่มคล้อยต่ำลง สาดแสงสีส้มไปทั่วท้องฟ้า บรรยากาศในตอนนี้น่านอนเต็มที เล็กซ์ก็ไม่ลืมว่าจะต้องกลับหอก่อน เพราะถ้านอนอยู่ข้างนอกนี่ มีหวังตื่นมาหาศพไม่เจอแน่!
“จะจับคทาน่ะ ต้องจับให้มั่นแบบนี้ อย่าเหลาะแหละ” ครูผู้ฝึกสอนคริส พูดพลางตบหัวเขาซะป้าบหนึ่ง
“อูย...ก็ผมจับแบบนี้ตลอดนี่”
“แกจะเรียน หรือจะไป! ฉันบอกว่าอย่างนี้ ก็ต้องอย่างนี้”
“คร้าบๆ”
“งั้นทีนี้ นายลองร่ายเวทย์มาใส่ฉัน”
“รอมานานแล้ว! ไลท์นิ่ง สตอร์ม!”
สายฟ้าจาก รัมเบิล สตาฟ เป็นสิบๆสาย เริ่มก่อตัวขึ้นในอากาศ ส่องแสงสว่างไปทั่วทั้งห้องฝึก ครูผู้ฝึกก็ยืนผิวปากอย่างสบายใจ แต่ทันใดนั้นเอง!
ปึก!
คริสที่กำลังร่ายเวทย์อยู่นั้น ถูกอัดเข้าที่หน้าท้องอย่างเต็มแรง ทำให้เค้าทรุดลงไปกับพื้นห้อง เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในเวลาแค่เสี้ยววินาที!
“ดูท่าจะหนักมือไปหน่อย เป็นไงมั่งไอหนู”
“ผมไม่ได้ชื่อไอหนู ผมชื่อคริส”
“เออนั่นแล่ะ คริส จุดอ่อนของสาย เพอร์สพิเคเชียสคือนี่! เวลานายร่ายเวทย์ ศัตรูจะมีโอกาสโจมตีนายได้ง่าย เพราะฉะนั้น นายถึงต้องชำนาญกับเวทย์ที่นายใช้มากๆยังไงล่ะ”
“แล้วจะให้ผมทำยังไง”
“ถามได้ ฝึกสิ”
“ผมหมายถึง ฝึกยังไง”
“มันอยู่ที่ตัวนาย นายอาจจะท่องเวทย์บ่อยๆ เพื่อเพิ่มความเคยชินก็ได้ มันก็แล้วแต่ความถนัด”
“ครูอะไรวะ” คริสพึมพำเบาๆ
“ตะกี้นายด่าฉันหรอ”
“ป่าว ผมไม่เคยด่าครูนะครับ” คริสโกหกหน้าด้านๆ
“งั้นไม่เป็นไร ฝึกกันต่อดีกว่า มา!”
- - - - -
“เธอต้องตั้งจิตรวมกับเคิร์ส แดกเกอร์ของเธอ แล้วในบัดนั้น พลังจะบังเกิด” ครูฝึกของเล็กซ์พูดขึ้นอย่างใจเย็น
“.....ยังไงครับ ผมไม่เข้าใจ”
“พยายามทำจิตให้นิ่ง ละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างปล่อยให้ความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่ความโกรธ แล้ววินาทีนั้น พลังที่แท้จริงจะบังเกิด จะไม่มีใครสามารถต่อกรกับความว่างเปล่าได้”
เล็กซ์กำลังนั่งสมาธิอยู่ ในห้องฝึก ที่จำลองเทือกเขาหิมาลัยมาไว้ภายในห้อง ความหนาวของเทือกเขาทำเอาเล็กซ์ใจสั่นและไม่เป็นอันทำอะไร ขณะนี้ เค้ากำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องของแอนนา คริส และครูหลายๆคน เค้าไม่สามารถทำใจให้สงบได้ ซึ่งครูผู้ฝึกของเล็กซ์ก็รู้ดี
“เธออย่าไปคิดถึงคนอื่นเลยในตอนนี้ การรักเพื่อนเป็นสิ่งที่ดี แต่ถ้านายยังเอาตัวนายเองไม่รอด นายจะปกป้องใครได้”
- - - - -
“เอาล่ะ ทีนี้เรื่องเวทย์ของนายก็พอถูไถไปได้แล้ว มาถึงบทเรียนต่อไป ฉันจะพูด นายฟังให้ดีๆละกัน” ครูผู้ฝึกพูด “เพอร์สพิเคเชียสน่ะ ไม่ใช่แค่จะคอยร่ายเวทย์มนต์เท่านั้น แต่ต้องรู้จักการต่อสู้เหมือนกันกับสาย ไฟท์ติ้ง คอมแบท ด้วย นายต้องรู้ ว่าขณะที่นายยืนร่ายเวทย์อย่างสบายใจนั้น เพื่อนๆของนาย ที่คอยต่อสู้อยู่เบื้องหน้าจะ เจ็บ หรือ ทรมาน ขนาดไหน เพราะฉะนั้น วันนี้ฉันจะขอแนะนำ บทฝึกโหดสำหรับ เพอร์สพิเคเชียส ที่ไร้ประสบการณ์อย่างนาย!”
“zZZzzZ”
“เฮ้ยไอนี่ หลับได้ยังไง ตบคว่ำเลย!” ครูผู้ฝึกตวาดเสียงใส่คริส
“ครูจะให้ผมทำอะไรอะ” คริสพูด ตาของเขาดูท่าว่าจะล้าเต็มที และสามารถปิดลงได้ทุกเมื่อถ้ามีโอกาส
“ไม่มีอะไรมากหรอก” ครูฝีกของคริสแสยะยิ้ม “ฉันแค่จะให้นายวิ่งขึ้นลงหอคอยซันฟอร์ด สิบรอบ ต่อด้วยทำความสะอาดหอคอยทุกๆชั้น ในเวลาสิบสองชั่วโมง และฉันให้เวลานายพักสองชั่วโมง ก็รวมกันเป็นสิบสี่ชั่วโมง นายจะพักตอนไหนมันก็เรื่องของนาย แต่ถ้าพักเกินสองชั่วโมง นายเจอดีแน่…คงไม่หนักหนาจนเกินไป ถ้าบ่นแม้ซักคำเดียว ฉันจะให้นายไปทำความสะอาด แวมไพร์ สคูล ทุกชั้น!”
“นี่จะฆ่ากันแหงๆเลย” คริสพึมพำเบาๆ
“นาย ว่า อะ ไร นะ?”
“อ๋อ เปล่าๆครับ”
“งั้นไปได้แล้วไป!”
“คร้าบ”
“นายจะต้องกลายเป็น เพอร์สพิเคเชียสที่เก่งมากคนนึงในอนาคตแน่คริส....”
การฝึกโหดของคริสดำเนินไปอีกสามวัน(ในการมาฝึกที่หอคอย จะสามารถขอหยุดเรียนกับทางโรงเรียนได้ โดยที่จะไม่โดนหักคะแนน หรือคาดโทษ แต่จะต้องให้ครูผู้ฝึกสอนส่งใบรับรองไปที่โรงเรียน) คริสโดนสั่งให้ทำความสะอาดหอคอยซันฟอร์ดใหม่ทั้งหมด ตั้งแต่ชั้นสิบ มาจนถึงชั้นล่างสุด(ขนาดนักเรียนสายไฟท์ติ้ง คอมแบท ยังไม่เคยทำอะไรแบบนี้ เพราะหอคอยซันฟอร์ด สูงเกือบพันเมตร) จนมาถึงวันสุดท้ายคือวันศุกร์
“เอาล่ะ ทีนี้นายก็เริ่มดูเป็นแมนขึ้นมาหน่อยแล้วนี่” ครูฝึกเยาะเย้ยคริส
“ครูก็ชอบพูดให้ผมโกรธอยู่เรื่อย”
“พูดถึงเรื่องโกรธ...อืม...ฉันยังไม่ได้สอนนาย”
“อะไรอีกล่ะครู”
“นายน่ะ เป็นคนใจร้อน และโกรธง่าย พยายามจะจัดการศัตรูให้ได้ภายในครั้งเดียว แต่นายจงจำเอาไว้ว่า ความโกรธจะนำมาสู่ความพ่ายแพ้ ทั้งต่อตัวเอง และศัตรู”
“อืม...ทำไมวันนี้ครูพูดได้ดีแฮะผมว่า”
“ยังจะกวนฉันอีก เด็กคนนี้ เดี๋ยวป้าบเข้าให้”
“ผมยังไม่รู้ชื่อครูเลยอ่ะ ครูชื่อไรหรอ”
“ฉัน จอห์น แมกซ์เวลล์”
“ฮ่าๆ ชื่อตลก”
“วันสุดท้าย ยังชวนตีอีก!”
“โทดค้าบ จะพยายามไม่กวน แต่ชื่อครูตลกจริงๆนะ”
“เออ! ชื่อฉันจะเป็นยังไงก็ช่าง นายเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ” อาจารย์จอห์น ตวาด “เข้ามาเลย วันนี้จะได้สู้กันเป็นวันสุดท้ายแล้ว! ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างที่นายได้เรียนไป โจมตีมา!”
- - - - -
“จับอาวุธให้มั่นอีกหน่อย แล้วโจมตีเข้ามาเลย!”
เล็กซ์จับเคิร์ส แดกเกอร์ด้วยมือขวา และทันใดนั้น เค้าก็พุ่งตัวออกไปอย่างสุดแรงใส่ครูผู้ฝึก เขาเงื้อมีดขึ้นและทันใดนั้น!
“ไม่ได้ๆ นายช้าไป ถ้านายเงื้อมีดนานขนาดนี้ ศัตรูที่ไหนเค้าก็หลบได้ทั้งนั้น” มือของครูฝึกเอื้อมมาจับมือของเล็กซ์ไว้ได้พอดิบพอดี หน้าตาของเค้าแสดงให้เห็นเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย “สปีดของนายก็ยังด้อยอยู่”
“งั้นผมควรจะทำยังไงครับ” เล็กซ์ลดมีดลง และถามครูฝึกช้าๆ แต่น้ำเสียงของเขาฟังดูมุ่งมั่นมาก
“นายจงไปที่ห้องฝึกตนที่ชั้นหก แล้วอยู่ที่นั่นสองวันครึ่ง ออกมานายจะเปลี่ยนเป็นคนละคน” ครูฝึกบอกช้าๆ “ที่นั่นไม่มีเวลากลางวันกลางคืน แต่จะนับเป็นชั่วโมงแทน นายจงไปหมุนนาฬิกาหน้าห้องสองรอบครึ่ง ซึ่งเท่ากับหกสิบชั่วโมง แล้วฉันจะไปคอยนายอยู่ด้านนอก”
“ครับ!”
เล็กซ์เดินไปตามทางผ่านชั้นที่ห้า เขาเดินไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องฝึกตน ด้านบนบานประตูมีตัวหนังสือขนาดใหญ่ สลักไว้กับแผ่นหินว่า ห้องฝึกตน ในการเข้าห้องนี้ จะสามารถเข้าได้ทีละหนึ่งคนเท่านั้น และจะต้องตั้งเวลาว่าจะเข้าไปเป็นเวลานานเท่าไหร่ สำหรับเล็กซ์ ครูฝึกสั่งมาว่าหกสิบชั่วโมง เล็กซ์จึงหมุนนาฬิการูปวงกลมที่อยู่ตรงบานประตูตามเข็มนาฬิกาห้ารอบ(หนึ่งรอบเท่ากับ สิบสองชั่วโมง) พอครบก็มีเสียงแกรกที่ประตู และแล้วประตูก็เปิดออก
ภายในห้องฝึกตน เป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่สุดลุกหูลุกตา ซึ่งไม่อาจจะเห็นพื้นที่ ที่แท้จริงของห้องได้ เล็กซ์ไม่รู้ว่าจะเริ่มที่ตรงไหนดี แต่ทันใดนั้นก็มีอะไรบางอย่างพุ่งผ่านหน้าเขาไป! เล็กซ์หันหน้าตามไป ทันใดนั้นเอง
เปรี้ยง!
อุ้งมือขนาดใหญ่ของสัตว์ประหลาดที่บินผ่านเล็กซ์ไป ตบเข้าไปที่หน้าผากของเล็กซ์อย่างจัง เลือดเริ่มไหลออกมาจากบาดแผลที่เจ้าสัตว์ประหลาดฝากเอาไว้ที่หน้าของเขา
“เล่นกันทีเผลอแบบนี้ แกไม่ได้ตายดีแน่” เล็กซ์แผดเสียงออกมา “วินดี้!”
คลื่นแสงสีฟ้าอ่อนเกิดขึ้นที่ด้านหลังของเล็กซ์ มันเป็นแสงที่ดูแล้วอ่อนโยนมาก คลื่นทั้งหมด เริ่มหมุนวนมารวมกัน แบะทันใดนั้น วินดี้ ภูติแห่งสายลมก็ปรากฏ
“คัสโตดี้” วินดี้เริ่มร่ายเวทย์สมานแผลให้เล็กซ์
“พยายามทำจิตใจให้นิ่ง ละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างปล่อยให้ความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่ความโกรธ แล้ววินาทีนั้น พลังที่แท้จริงจะบังเกิด จะไม่มีใครสามารถต่อกรกับความว่างเปล่าได้” คำพูดของครูฝึกผ่านเข้ามาในหัวเล็กซ์ ทันใดนั้นเค้าก็หลับตา และตั้งจิตทั้งหมดไว้อยู่ที่ เคิร์ส แดกเกอร์ แต่เจ้าสัตว์ประหลาดก็ไม่รอช้า มันฟาดปีกของมันมาที่หัวของเล็กซ์ เล็กซ์ก้มหลบไปทางด้านล่างและ!
“รีเวิร์ส แอทแท็ค” เล็กซ์พุ่งมีดไปที่ท้องของสัตว์ประหลาด และทันใดนั้นมันก็ล้มลง! “ครั้งเดียวก็ตายซะแล้ว”
เล็กซ์อยู่ในห้องฝึกตนไปยี่สิบสามชั่วโมง และตอนชั่วโมงสุดท้าย
“แฮ่กๆ ฉันไม่ค่อยจะไหวแล้วล่ะ วินดี้” เล็กซ์พูดพลางเช็ดเหงื่อบนหัว “พักกันดีกว่า ฉันรู้แล้วฝึกอะไรกันดี”
เล็กซ์นั่งลงกับพื้นและหลับตา เมื่อสัตว์ประหลาดรอบๆเห็นดังนั้น ก็กรูกันเข้ามาหวังจะจัดการกับเล็กซ์ แต่ไม่มีตัวไหนเลยที่โจมตีโดนเล็กซ์!
“ฉันพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมต้องทำจิตให้ว่าง”
ยี่สิบสี่ชั่วโมงในห้องฝึกตนผ่านไป เล็กซ์ก็ออกมาพร้อมกับแผลเต็มตัว แต่เค้าก็ยิ้มอย่างมีชัย ครูฝึกของเล็กซ์ที่รออยู่แล้วด้านนอกก็ยิ้มตอบ
“เป็นไงบ้าง ค้นพบอะไรมั่งมั้ย” ครูฝึกถามขณะเดินกลับห้องฝึกชั้นสี่
“หลายๆอย่างเลยฮะ!”
“ฉันว่า เธอคงรู้แล้วสินะว่าทำไมต้องทำจิตให้ว่าง” ครูฝึกถามยิ้มๆ
“รู้แล้วครับ!”
“งั้นก็ดีแล้ว เมื่อเธอทำใจให้ว่างได้ ศัตรูที่ไหนก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้เหมือนกัน” “ที่ฉันจะสอนเธอก็คงจะมีแค่นี้ เรื่องการใช้อาวุธ และฆ่าฟันกัน ครูไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่แต่เอาเป็นว่าเธอคงจะได้เรียนในระดับต่อๆไป!”
เมื่อมาถึงห้อง เล็กซ์และครูฝึกก็ร่ำลากัน
“ผมเล็กซ์ สตีเวนสันนะครับครู”
“ครู วีน เบอร์มิ่ง” ครูผู้ฝึกพูดช้าๆ “ครูขอให้เธอโชคดี และอย่าลืมเรื่องที่ครูสอนไปล่ะ!”
“ครับครู!”
หลังจากร่ำลาอาจารย์ วีนแล้ว เล็กซ์ก็เดินไปคอยคริสที่ห้องฝึกของเค้า ไม่นานคริสก็ออกมา เนื้อตัวสะบักสะบอม หน้าตาเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายสิบวัน เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง และมีแผลตามตัวไปหมด
“งาย~เล็กซ์” เล็กซ์พูดเสียงละห้อย
“เฮ้ย นายเป็นอะไรไปคริส! นี่นายไปฝึกเป็นเพอร์สพิเคเชียสมาหรือไปฝึกรบมาเนี่ย”
“อ๋อ…พอดีครูฝึกฉันให้ฉันวิ่งขึ้นลงหอคอยสิบรอบ ให้ทำความสะอาดทั้งหอคอยอีก”
“หา!?”
“อืม ฉันพูดจริง ไว้ค่อยเล่าให้ฟัง กลับไปนอนกัน ฉันไม่ไหวแล้ว”
“เดี๋ยวฉันประคองนายไปเอง”
เมื่อทั้งสองเดินออกมาจากหอคอย ดวงอาทิตย์ในขณะนั้นก็เริ่มคล้อยต่ำลง สาดแสงสีส้มไปทั่วท้องฟ้า บรรยากาศในตอนนี้น่านอนเต็มที เล็กซ์ก็ไม่ลืมว่าจะต้องกลับหอก่อน เพราะถ้านอนอยู่ข้างนอกนี่ มีหวังตื่นมาหาศพไม่เจอแน่!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น