The Girl Next Door รักใสๆของสาวข้างบ้าน

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

“นี่แม็กซ์ ไปกินไอติมกันมั๊ย” เสียงใสๆเจื๊อยแจ้วคุ้นหูดังขึ้นข้างๆเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง ซึ่งมีใบหน้าสีขาวอมชมพู ดวงตาสีน้ำเงินเข้ม กับผมทรงเหมือนคนพึ่งตื่นนอน ผู้ที่ใครๆต่างก็เรียกว่าแม็กซ์

“เอาอีกแล้วแจน นี่เธอจะเป็นหมูแล้วรู้ไหม เล่นกินไอติมทุกวันอย่างเนี้ย” แม็กซ์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ แจนเป็นเพื่อนของแม็กซ์มาตั้งแต่ยังอยู่อนุบาล จนป่านนี้ก็อายุปาเข้าไปจะ 16 แล้ว แต่เธอก็ยังมีนิสัยที่เหมือนเด็กๆไม่เคยเปลี่ยน แจนเป็นเด็กสาวกึ่งสูง ผมที่ยาวแบบรากไทรปิดทับส่วนคอของเธอ หน้าตาที่สะอาดสะอ้าน บวกกับความน่ารักแบบใสๆของเธอ สามารถเรียกสายตาจากผู้ที่พบเห็นได้เป็นอย่างดี

“นะแม็กซ์น้ะ ก็แจนอยากกินนี่ T^T” แจนทำน้ำเสียงออดอ้อนที่สุดเท่าที่จะคิดได้

“.....ก็ได้”

“เย้! แม็กซ์ใจดีที่สุดเลย” ว่าแล้วแจนก็จูงมือแม็กซ์ไปที่ร้านไอศกรีมชูรี่ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ ร้านไอศกรีมนี้เป็นร้านที่แจนรักมากที่สุด เพราะถือว่าเป็นร้านที่เก่าแก่มากที่สุดในย่านกรุงเก่าแห่งนี้ก็ได้ ทางด้านหน้าร้านถูกประดับประดาไปด้วยโคมไฟระย้าหลายดวง ที่จะส่องแสงสีต่างๆในยามค่ำคืน ป้ายร้านสีน้ำตาลเข้มที่ถูกตกทอดกันมาตั้งแต่รุ่นคุณปู่คุณย่า บัดนี้ก็ยังตั้งสง่าอยู่บริเวณข้างๆร้าน

“อ้าวแม็กซ์กับแจนนี่” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นระหว่างที่ทั้งสองกำลังจะก้าวเข้าร้าน

“อ้าว พี่เจ สวัสดีครับ/ค่ะ” แม็กซ์กับแจนรีบยกมือไหว้ผู้ที่มีศักดิ์ได้ว่าพี่ เจเป็นลูกของเจ้าของร้านไอศกรีมชูรี่ อายุของเขาก็ปาเข้าไปยี่สิบเจ็ดแล้ว แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเขาก็ไม่มีแฟน เจเป็นคนที่ทั้งแจนและแม็กซ์คุ้นเคยเป็นอย่างดี ด้วยท่าทางที่อบอุ่น และความเป็นกันเองที่เจมีให้เด็กทั้งสองแล้ว ทำให้ใครต่อใครที่พบเจอนึกว่าทั้งสามคนเป็นพี่น้องกันจริงๆ

“วันนี้มากินไอติมกันหรอ” เจเอ่ยถามเด็กทั้งสอง

“คงไม่ใช่หรอกมั้ง” แจนบอกอย่างทีเล่นทีจริง ทำเอาทั้งแม็กซ์และเจหัวเราะไปตามๆกัน ด้วยนิสัยที่เป็นเด็กๆของเธอ บวกกับความไร้เดียงสาของเธอแล้ว ทำเอาคนโดนย้อนโกรธไม่ลง

“แหมๆ กวนพี่ได้ทุกเมื่อเลยนะ เจ้าตัวดี” เจหัวเราะ พลางพาเด็กทั้งสองเข้าไปในร้าน

ภายในร้านชูรี่ถูกตกแต่งไปด้วยเก้าอี้สีแดงสลับขาว ที่ถูกนำมาจัดเรียงไว้เป็นโซนๆได้เป็นอย่างดี แสงไฟสีขาวที่ส่องสว่างไปทั่วร้าน ทำเอาคนที่ได้มาแวะเวียนรู้สึกผ่อนคลายได้อย่างไม่น่าเชื่อ กลิ่นหอมของไอศกรีมที่กระจายไปทั่วร้าน ทำเอาคนที่พึ่งเดินเข้ามาใหม่ๆน้ำลายสอไปตามๆกัน

“เหมือนเดิมไหมแจน” เจเอ่ยขณะแจนและแม็กซ์นั่งลงที่โต๊ะ

“ได้ค่ะ ของแม็กซ์ก็เหมือนเดิมนะพี่เจ” แจนตอบ

“เฮ้ยแจน ใครให้เธอสั่งแทนฉันล่ะเนี่ย”

“อ่าวก็แจนเห็นแม็กซ์มาทีไร แม็กซ์ก็ต้องสั่งบานานาสปริท ทุกทีนี่นา แจนเลยสั่งแทนแม็กซ์ไง”

“...รู้ไปซะหมดทุกอย่างนะแจน มีอะไรมั่งที่แจนไม่รู้ไม๊เนี่ย” แม็กซ์ถามแจน ทำเอาเจที่ยืนอยู่ข้างๆหัวเราะกับความสัมพันธ์ของเด็กทั้งสอง

“แจนไม่รู้ตั้งหลายอย่างนะแม็กซ์ อย่างคนเราเกิดมาได้ยังไง ทำไมถึงต้องเกิดมาอะไรอย่างเนี้ย เห็นไหมแจนก็ไม่รู้” แจนสาธยาย คำตอบพวกนี้เป็นอะไรที่แม็กซ์คิดว่าจะได้ยินอยู่แล้ว เพราะแจนไม่เคยหาเหตุผลอย่างอื่นมาอ้างได้เลยซักครั้ง

“จ้าๆ แม็กซ์ไม่เคยเถียงแจนชนะอยู่แล้วแล่ะ” แม็กซ์ตอบลอยๆพลางมองไปทางด้านนอกร้าน แจนที่อยู่ข้างๆก็ทำหน้าป่องไปเรื่อยๆ เนื่องจากคำพูดของแม็กซ์เมื่อซักครู่

“ไอศกรีมมาแล้ว...~” เสียงของเจดังขึ้นตัวของเด็กทั้งคู่ “อ่ะบานานา สปริทของแม็กซ์ แล้วนีก็หอคอยของแจน” เจพูดพลางยื่นไอศกรีมให้ทั้งคู่อย่างกระฉับกระเฉง

“ขอบคุณครับ/ค่ะ พี่เจ!” ทั้งคู่ตอบพร้อมๆกัน พลางลงมือกับไอศกรีมที่อยู่ข้างหน้าทั้งคู่อย่างรวดเร็ว

“นี่ไม่คิดจะพูดอะไรกันเลยหรอไง” เจที่ยังยืนอยู่ข้างๆเอ่ยขึ้นหลังจากทั้งคู่กินไอศกรีมเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“คุณแม่บอกว่าเวลากินอะไรห้ามพูดค่ะ” แจนรีบบอก

เจที่ยืนอยู่ก็ยิ้มตอบ เป็นธรรมดาที่แจนจะรับฟังคำสั่งสอนของผู้ที่เป็นบุพการีได้เป็นอย่างดี เธอไม่เคยคิดที่จะฝ่าฝืนอะไรเลย แม้แต่แค่การพูดโกหกก็เถอะ

    เวลาก็หมุนไปเรื่อยๆ จนบัดนี้ท้องฟ้าข้างนอกเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มแล้ว พระอาทิตย์กำลังคล้อยลงดิน ฝูงนกที่ออกหากินตอนกลางวันก็เริ่มทยอยกันบินกลับรัง ผู้คนก็เริ่มเดินทางกลับบ้านกันแล้ว ทำเอาช่วงเวลานี้รถราจะติดพอดู

“แจนกลับบ้านกันเหอะ เราเหนื่อยแล้วนะ” แม็กซ์ที่กำลังช่วยเจเก็บจานไอศกรีมที่อยู่บนโต๊ะบอกแจนขณะที่เธอเดินผ่านเขาไป

“ก็ได้ แจนก็กลัวคุณแม่เป็นห่วงด้วย” แจนตอบแม็กซ์ “งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาใหม่นะคะพี่เจ” เธอพูดพลางหันไปสวัสดีเจที่ยืนอยู่ข้างๆแม็กซ์

“จ้า กลับกันดีๆนะ”

    แล้วทั้งสองก็เดินออกจากร้านไอศกรีมชูรี่ ในเวลานี้ท้องฟ้าใกล้มืดแล้ว มีเพียงแสงสีส้มๆที่ส่องอยู่บริเวณขอบฟ้ากับแสงไฟจากโคมไฟตั้งพื้นที่เรียงรายตามทางเดินบนถนน บ้านของแม็กซ์และแจนอยู่ไม่ไกลจากร้านไอศกรีมมากนัก จึงทำให้ทั้งสองกลับถึงบ้านได้ทันก่อนพระอาทิตย์จะลับฟ้า

“กลับมาแล้วหรอแจน อ่าวสวัสดีจ๊ะแม็กซ์” คุณแม่ของแจนที่เดินออกมาเปิดประตูต้อนรับเด็กทั้งสองเอ่ยขึ้น

“สวัสดีครับคุณน้า/สวัสดีค่ะคุณแม่” ทั้งคู่เอ่ยขึ้นพร้อมๆกัน คุณแม่ของแจนมีชื่อว่าคุณอ้อเป็นคนที่อัธยาศัยดี และเป็นที่ชื่นชมในหมู่เพื่อนบ้านว่ารักสะอาด และเป็นกันเอง

“จะเข้ามาก่อนมั๊ยจ๊ะแม็กซ์” คุณอ้อถามแม็กซ์ที่ยืนอยู่ข้างๆแจน

“ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวคุณแม่แม็กซ์จะเป็นห่วงเปล่าๆ”

“จ้ะ งั้นกลับดีๆนะแม็กซ์ ขอบคุณที่ดูแลแจนให้นะจ๊ะ”

“บ๊ายบายแม็กซ์” แจนโบกมือลา แม็กซ์หันหลังมายิ้มให้ก่อนจะเดินกลับบ้าน จริงๆแล้วบ้านแม็กซ์ก็อยู่ข้างๆบ้านแจน แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงต้องห่วงกันอย่างนี้ด้วยก็ไม่รู้ เขาคิดในใจขณะเดินกลับบ้าน



- - - - -



“ไงแม็กซ์ วันนี้ไปทำอะไรมาบ้างล่ะเรา” พ่อของเขาเอ่ยขึ้นขณะที่นั่งลงตรงโต๊ะทานข้าว เขาเป็นนักบริหารที่เปิดบริษัทขายจิวเวลรี่อยู่ย่านดาวทาวน์ บุคลิกกับหน้าตาที่ดูแล้วน่าเกรงขาม ทำให้ใครต่อใครเกรงกลัว ถึงเขาจะเป็นคนที่อบอุ่น และเข้าใจผู้อื่นมากก็ตามที

“ก็เรื่อยๆน่ะครับ เหมือนเดิมทุกวัน สวนสาธารณะ ร้านชูรี่ แล้วก็บ้านแจน” แม็กซ์ตอบขณะจ้องมองอาหารบนโต๊ะ

“น้าอ้อสบายดีไหมจ๊ะแม็กซ์” คุณแม่ของแม็กซ์หรือที่ใครๆเรียกกันว่าต้าเอ่ยถามขณะเดินมานั่งที่เก้าอี้ เธอใส่ผ้ากันเปื้อนลายลูกเต๋า สีขาวสลับดำ คราบเหงื่อที่ติดเสื้อและกลิ่นอาหารที่ลอยคลุ้งออกมาจากตัวเธอ ทำให้รู้ได้ว่า เธอพึ่งทำอาหารเสร็จ

    คุณแม่ของแม็กซ์รู้จักกับคุณอ้อตั้งแต่สมัยเรียนปริญญาตรีที่ประเทศอังกฤษ พวกเธอเจอกันเมื่อตอนที่ไปดูผลสอบเข้ามหาวิทยาลัย พวกเธอทั้งคู่อยู่ห้องเดียวกัน เลขที่ติดกัน และยังมีนิสัยคล้ายๆกันอีก พวกเธอสนิทกันทันทีตั้งแต่เข้าเรียนวันแรกที่มหาวิทยาลัย หลังจากนั้นเวลาไปที่ไหนก็จะเห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตลอด เวลาทำงาน เวลาทานข้าว หรือแม้แต่เวลาเข้าห้องน้ำ จนทั้งคู่ได้ฉายาว่า คุณนายติดกัน และแม้กระทั่งตอนนี้ ยังมาอยู่บ้านที่ติดกันอีก...

    เมื่อทั้งสองคนมีลูก ความผูกพันจากแม่ก็ส่งผลมาที่ลูกอีกที เวลาที่แม็กซ์ไปไหน ก็จะเห็นแจนตามไปที่นั่น ในทางกลับกัน เวลาแจนไปที่ไหน แม็กซ์ก็จะอยู่แถวนั้นด้วย

“อิ่มแล้วครับ” แม็กซ์พูดแล้วรีบลุกขึ้นจากโต๊ะ

“อ้าว ทำไมกินน้อยจังล่ะแม็กซ์” คุณต้าพูดขึ้นอย่างแปลกใจ

“ก็...ผมมีทานอะไรมานิดหนอ่ยแล้วน่ะครับ”

“จ๊ะๆ”

    แม็กซ์เดินไปเก็บจาน และเดินขึ้นห้อง เขาเปิดประตูห้องเข้าไป เปิดไฟ และมองไปที่บริเวณหน้าต่าง และแล้วก็เหมือนทุกวัน เขาเดินไปเปิดกล่องที่อยู่ติดกับหน้าต่างขึ้น ซึ่งเขาและแจนทำเอาไว้เวลาที่จะส่งข้อความอะไรให้กัน มีเอ็นเส้นเล็กที่ร้อยระหว่างกล่องของห้องเขา และกล่องของห้องแจน รอกตัวเล็กที่เขาและแจนเก็บเงินเพื่อซื้อมันมาสองตัวถูกติดไว้ข้างๆกล่องในห้องเขาตัวนึง เพื่อเป็นตัวหมุนเส้นเอ็นที่ขึงอยู่ แล้วเขาก็เจอกระดาษสีขาวยับยู่ยี่อยู่แผ่นนึง ตกอยู่ในกล่อง

“แจนไปหาแม็กซ์นะ” ข้อความในกระดาษถึงจะไม่ค่อยชัด แต่เขาก็พออ่านรู้เรื่อง ทันทีกับเสียงก๊อกๆบนหน้าต่างห้องเขา แม็กซ์เดินไปเปิดหน้าต่างทันที พร้อมกับมีหน้ายื่นเข้ามา แม็กซ์ผงะถอยหลัง แต่เมื่อเขาดูดีๆแล้ว

“แจน!” แม็กซ์ประหลาดใจเมื่อเห็นแจนปีนขึ้นมาบนห้องเขา

“แบร่~!” แจนแลบลิ้นใส่แม็กซ์

“แม็กซ์ยังไม่ได้ตอบเลยนะว่าให้แจนมาได้” เขาดุใส่แจน แต่เธอก็ทำท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“ก็แจนเห็นไฟห้องแม็กซ์เปิด แจนเลยรีบมานี่ไง” เธอตอบเบาๆ แต่ก็ทำเอาแม็กซ์โกรธเธอไม่ลงตามเคย

“แล้วมาได้ยังไงล่ะ” แม็กซ์ถามทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

“ก็ปีนต้นชมพู่ข้างๆห้องแม็กซ์ขึ้นมาไง ^^”

“เราบอกแจนแล้วไม่ใช่หรอว่าอย่าปีนอีก เดี๋ยวตกลงมาเป็นอะไรไปจะทำยังไง” แม็กซ์ว่าแจนเบาๆ

“ถ้าแจนเป็นอะไรไป เดี๋ยวแม็กซ์ก็ช่วยแจนใช่มั๊ยล่ะ แจนรู้นะ” เธอส่งยิ้มให้เขา ทำเอาเขาว่าอะไรเธอต่อไม่ได้ตามฉบับ

“เล่นเกมส์กันแม็กซ์” แจนชวนเขาขณะที่เห็นว่าแม็กซ์เงียบไป

“ก็ได้” แล้วเขาก็ลากเอาเครื่องเกมส์ Play Station 2 ออกมาจากใต้โต๊ะทำงาน

“จะเล่นเกมส์ไรล่ะแจน”

“เล่นนารุโตะกัน!” แจนบอกเขา เธอชอบเล่นเกมส์นารุโตะมาก สาเหตุมาจากการ์ตูนนินจาเรื่องฮิต ที่ติดกันงอมแงมทั่วบ้านทั่วเมือง รวมไปถึงแจน เมื่อเธออ่านหนังสือเล่มนี้ครั้งแรก ก็ทำเอาเธอกลายเป็น นารุโตะ ฟีเวอร์ ไปในทันที

“เราไม่เคยเล่นชนะแจนเลยนะ เกมส์นี้อ่ะ” แม็กซ์โวย

“อ่ะๆงั้นแม็กซ์จะเล่นเกมส์อะไร”

“วินนิ่ง” แม็กซ์รีบพูดพลางหยิบแผ่นเกมส์ฟุตบอลขึ้นมา

“เกมส์นี้แจนก็ไม่เคยชนะแม็กซ์เลยนะ” แจนโวยบ้าง

“ก็...งั้นเล่นอะไรดีล่ะ”

“งั้นไม่เล่นก็ได้ นั่งคุยกันดีกว่านะแม็กซ์”

    และแล้วทั้งสองคนก็นั่งคุยกัน...เรื่องต่างๆที่หยิบยกมาถกเถียงกันหลายๆเรื่องก็ผ่านไป โดยที่ไม่มีเรื่องทะเลาะกันแม้แต่อย่างเดียว เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก และแล้วก็ถึงเวลาเที่ยงคืน

“นี่แจน เที่ยงคืนแล้วนะ” แม็กซ์บอกแจนขณะนาฬิกาดัง บอกเวลาว่าเที่ยงคืนแล้ว

“อืม...แจนก็ง่วงแล้ว งั้นแจนนอนแล้วนะ” เธอพูดพลางขยี้ตา และล้มตัวลงนอน

“เฮ้ย ไม่กลับไปนอนที่ห้องล่ะแจน” แม็กซ์รีบบอกแจน เพราะเขาคิดว่าคงไม่ดีแน่ที่จะมีผู้หญิงมานอนในห้องเขา ถึงแม้จะเป็นแจนก็ตาม

“อ่าว แจนลืมไป งั้นแจนไปล่ะนะ บ๊ายบายจ้าแม็กซ์ ฝันดีนะ” เธอโบกมือบ๊ายบายแม็กซ์ ขณะที่เขายิ้มให้

“ฝันดีแจน พรุ่งนี้เวลาเดิมนะ” แจนยิ้มให้ และปีนหน้าต่างออกไป



-----------------------------



เอ่อ ไม่รู้ว่าเป็นไงมั่งอ่ะครับ คือว่าหัดแต่งเรื่องแนวนี้เรื่องแรก มีอะไรก็ติชมกันมั่งนะครับ จะขอบพระคุณมากๆเลย ถ้าถูกใจแล้วผมจะพยายามมาเขียนบ่อยๆครับ ^^