ตอนที่ 6 : ► INFINITY TAPLET :: Ch.4 ◄ Sleep beside.
4
Sleep beside.
เคร้ง!
เสียงชามใบใหญ่ถูกวางกระแทกลงบนโต๊ะอาหารที่แท๊ปเล็ตนั่งมันอยู่ ใช่! เขานั่งอยู่บนโต๊ะอาหารจริงๆ นี่มันโต๊ะอาหารนะเฮ้ย! ให้ความเคารพเป็นบ้า
แท๊ปเล็ตมองชามต้มจืดที่ฉันเพิ่งทำเสร็จหมาดๆ ด้วยท่าทางระแวง แววตาเต็มไปด้วยความไม่ไว้วางใจว่าจะกินได้หรือเปล่า ก่อนที่เขาจะกระโดดลงมานั่งบนเก้าอี้แบบปกติคนธรรมดาเขาทำกัน นั่งเก้าอี้ได้ตั้งแต่แรกทำไมไม่นั่งยะ ขวางโลกจริงๆ -___-;
“ทำเองเหรอ?”
น้ำเสียงไม่ไว้ใจถามฉันขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่ชามต้มจืดของฉัน
“ใช่ ฉันทำเอง” ถึงป้าสมรศรีจะช่วยไปซะเยอะเลยอะนะ
“ถึงว่า... เละอย่างกับอ้วกแมว”
ว่าเสร็จเขาก็ใช้ช้อนตักซุปเขี่ยผักกาดที่ลอยเด่นอยู่ในชามเล่น อ้วกแมวงั้นเรอะ! ฉันอุตส่าห์ทำมันจนมือจะหงิกอยู่แล้ว มาว่าอาหารชามแรกของฉันแบบนี้ เอาส้อมแทงหน้าฉันเหอะ
“อ้วกแมวยังไงไม่ทราบ นั่นน่ะ อาหารเย็นของนายวันนี้ กินไปเลย!”
“ไม่กิน”
เขาลอยหน้าลอยตาไปมายั่วให้ฉันอารมณ์ขึ้นอีกแล้ว ฉันขอสาปให้นายกลากเกลื้อนขึ้นปากเถิด สาธุ!
“ไม่กินก็ไม่ต้องกิน เรื่องมาก”
ฉันว่าเขาเสร็จก็ยกชามตั้มจืดนี่ออกจากโต๊ะอาหารทันที แถมเขายังไม่คิดจะฉุดรั้งไว้สักนิด จะไม่กินจริงๆ เรอะ
“ป้าสมรศรีครับ!!!”
เขาตะโกนเรียกป้าสมรศรีข้ามหัวฉันอีกแล้ว และป้าสมรศรีก็วิ่งหน้าตั้งผ้าถุงปลิวมาแต่ไกล
“คะ คุณหนู”
“ป้าได้ทำสำรองไว้หรือเปล่าครับ”
“ทำไว้ค่ะ”
“เอามาให้ผมด้วยครับ หิวจะแย่”
แท๊ปเล็ตพูดเสร็จ ป้าสมรศรีก็วิ่งไปที่ครัว ฉันมองแท๊ปเล็ตสลับกับป้าสมรศรีด้วยอาการงงงวย อะไรของเขา บ้าบอ! คนทำมาให้กินก็ไม่กิน ยังจะมาบ่นหิวให้ป้าสมรศรีฟังอีก
แต่ไม่นานป้าสมรศรีก็ออกมาจากครัวพร้อมกับถือชามที่หน้าตาเหมือนกับชามในมือของฉันเป๊ะๆ ก่อนที่ป้าแกจะเอามาวางตรงหน้าแท๊ปเล็ตพร้อมกับตักข้าวเปล่าให้แท๊ปเล็ตอย่างเสร็จสรรพ แท๊ปเล็ตก้มหัวให้ป้าสมรศรีเป็นเชิงขอบคุณ แล้วป้าแกก็ไปทำงานของเขาตามปกติ
ฉันชะเง้อดูในชามที่ป้าสมรศรีเพิ่งเอามาวางให้แท๊ปเล็ต ต้มจืดผักกาดแก้ว ที่มีหมูสับวุ้นเส้นกองอยู่บนชามจัดตกแต่งด้วยผักชีสวยงาม ฉันละสายตากลับมามองชามในมือตัวเองมันก็ไม่ได้ต่างกันเลยสักนิด แหงล่ะ! หม้อเดียวกันทำด้วยกันไม่ให้เหมือนกันได้ไง แล้วดูแท๊ปเล็ตกินสิ ดูเอร็ดอร่อยเหลือเกินนะ
“นี่นาย! คิดจะกวนประสาทฉันหรือไง มันก็เหมือนกันเนี่ย”
ฉันยื่นชามต้มจืดตัวเองให้เขาดู แต่เขาก็ไม่ละสายตามามองชามฉันแม้แต่นิดเดียว เอาแต่กินแล้วก็กิน...
ขอให้ติดคอตาย!
“แค่กๆ ธะ เธอขอน้ำให้ฉันหน่อย แค่ก!”
เขาไอยกใหญ่หลังจากซดน้ำซะดังข้ามจังหวัด เป็นไงล่ะ เรื่องมากกินของฉันตั้งแต่แรกสวรรค์คงไม่ลงโทษหรอก ฮ่าๆ
“สมน้ำหน้า ^^”
“แค่กๆๆๆ ฉะ...ฉันหายใจไม่ออกแล้ว!!”
O_O!
ฉันมองหน้าเขาที่ตอนนี้ซีดเผือกอย่างเห็นได้ชัด เอาเฮ้ย! จะตายจริงๆ เหรอ อย่าเพิ่งนะ! ฉันยังไม่อยากติดคุกตอนนี้ T^T โทษฐานสาปแช่งเจ้าของบ้านให้สำลักต้มจืดตายเนี่ย ฉันรีบหาน้ำให้เขาทันที ซึ่งมันก็ดันอยู่แค่หัวโต๊ะอาหารนี่เอง ฉันจัดการรินน้ำใส่แก้วแล้วรีบส่งให้เขา แท๊ปเล็ตรีบรับน้ำในมือฉันไปดื่มอย่างรวดเร็ว ดื่มเหมือนกลัวตาย - -*
คำแช่งของฉัน ชั่งน่ากลัว =w=
“หายหรือยัง?” ฉันถามเขา หลังจากที่เขาดื่มน้ำซะหมดแก้ว
“อืม” เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนจะมองมาที่ฉัน “ขอบใจ แต่จะดีมากถ้ารีบกว่านี้ -__-;”
ฮ่ะ! นี่ฉันช่วยให้นายรอดจากการติดคอสำลักต้มจืดตายนะ ยังมาแขวะใส่ฉันอีกแน่ะ รู้งี้น่าเอาเหยือกทุบหัวให้แตกคาโต๊ะซะดีมั้ง จะได้ไม่ต้องปากเสียมาแขวะฉัน
“ทำบุญได้บาปจริงๆ ฉัน”
“ใครทำบุญ -__-“ เขาหันมามองฉันตาขวาง
“เปล่า... พอดีกรวดน้ำให้แมวที่เพิ่งเกือบตายเพราะสำลักต้มจืดเมื่อกี้ แล้วอ้วกออกมาเป็นต้มจืดฉันเนี่ย น่าสงสารเนอะ ^__^”
ฉันยิ้มให้แท๊ปเล็ตด้วยท่าทางยียวนกวนประสาทไม่แพ้ที่เขาทำใส่ฉัน ดูควันออกหูเขาสิ ตลกจังเลย ^0^
“สงสารตัวเองดีกว่ามั้ง งั้นเธอก็เชิญกินอ้วกแมวของเธอไปเลยนะ”
เขาหันมาพูดกับฉันเป็นประโยคสุดท้ายและเป็นประโยคที่ฉันอยากจะเตะนายนี่ให้หลุดออกจากโลกใบนี้ให้รู้แล้วรู้รอด เรียกอาหารมื้อเย็นของฉันว่าอ้วกแมวเหรอ...
น่ากินจะตาย TwT
9.00 A.M
ฉันเดินหอบผ้าหอบผ่อนที่ป้าสมรศรีเพิ่งเอามาให้ฉัน เออ...ไม่ได้จัดเตียงให้ฉันเหรอ? หรือให้ฉันขึ้นไปจัดเอง เอาเถอะ! ตอนนี้ฉันกำลังเดินตามแท๊ปเล็ตมาที่บ้านเรือนเล็ก ซึ่งมันก็ใหญ่พอๆ กับบ้านหลังใหญ่นั่นแหละ แค่เรียกให้มันดูแยกออกมาก็แค่นั้น บ้านเรือนเล็กเป็นบ้านกระจกใสแค่ชั้นล่าง ส่วนชั้นบนเป็นปูน รอบๆ บ้านมีบรรยากาศที่ดูเป็นธรรมชาติ เพราะรอบล้อมไปด้วยสวนเล็กๆ แถมข้างๆ บ้านยังติดกับสระว่ายน้ำหลังบ้านเรือนใหญ่ด้วย *0*
อ๋อ! ฉันลืมบอกไปเลยว่า ป้าสมรศรีได้ให้เสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวมาอย่างครบถ้วน ที่แท๊ปเล็ตบอกว่ามีเสื้อผ้าให้พร้อมฉันก็นึกว่าเขาจะเอาของพี่สาวหรือน้องสาวให้ฉันซะอีก แต่เปล่าเลย เสื้อผ้าทุกชิ้นเป็นชุดใหม่เพิ่งแกะกล่องล้วนๆ
“เธอนอนห้องนี้แหละ”
แท๊ปเล็ตพาฉันมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง เขากอดอกพิงประตูพลางมองหน้าฉันแบบเท่ๆ
“นายก็หลบสิ ฉันจะนอน -0-“
“นอนด้วย”
เขาไม่พูดเปล่ายังบิดประตูเข้าไปหน้าตาเฉย ฉันก็ทำได้แต่ดึงชายเสื้อของเขาเอาไว้แค่นั้น
จะบ้าหรือไงยะ มานอนห้องเดียวกับฉันเนี่ยนะ แล้วดูเขาขอนอนด้วยสิ หน้าตาโคตรเหมือนอ้อนวอนเลยเหอะ
“ไม่ได้นะ นายก็ไปนอนห้องของนายเซ่!”
“ก็นี่ห้องฉัน -__-“
“แต่ฉันจะนอน นายให้ห้องนี้ฉันแล้ว เพราะฉะนั้น ณ เวลานี้ห้องนี้ก็ต้องเป็นของฉัน”
“ทำไมฉันจะนอนด้วยไม่ได้ -__-“
“นายเป็นผู้ชาย ฉันเป็นผู้หญิง นอนด้วยกันไม่ได้!”
“ทำไมจะไม่ได้ ทีพ่อแม่ยังนอนด้วยกันได้เลย ไม่เห็นแปลก”
นายน่ะสิแปลก! ไอ้หัวบ๊วย ฉันเถียงไม่ชนะอีกตามเคย ดูเขาเทียบสิ พ่อแม่เขาแต่งงานกันแล้วเฟ้ย
“มันต่างกัน พ่อแม่เขาแต่งงานกันแล้ว”
“ก็แล้วไง”
คราวนี้แท๊ปเล็ตทิ้งตัวลงนอนบนเตียงสีขาวเรียบ นั่นจึงทำให้ฉันอ้าปากกับพฤติกรรมเขาทันที นายนี่ทำฉันอ้าปากค้างหลายรอบแล้วนะ ความเกรงใจไม่เคยมี
ไม่มีจริงๆ!
“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ”
“เธอมีสิทธิอะไรมาสั่งฉันไม่ทราบ”
เขาหลับตาพริ้มแต่ปากยังคงขยับเถียงฉันไม่หยุดหย่อน จับปล้ำมันเลยดีไหม =,,=
“ฉันง่วงนอนแล้ว นายออกไปสักทีเถอะ”
เมื่อเถียงมันใช้ไม่ได้ผล อ้อนวอนพูดจาดีๆ เนี่ยแหละ เร็วๆ สิฉันจะรีบนอนเวลาจะได้รีบเดิน ฉันจะได้ไม่ต้องมาทนระกำลำบากยากแค้นแบบนี้ T^T ฉันรู้สึกรักเบสบอลมากเลยตอนนี้
“เธอก็ไปนอนสิ ตรงนู้นไง ป้าสมรศรีเขาอุตส่าห์ให้ผ้าห่มกับหมอนมานี่”
แท๊ปเล็ตชี้ไปที่โซฟาทรงยาวที่ตั้งอยู่ติดกับกำแพงซึ่งอยู่ใต้แอร์ดีๆ นี่เอง โซฟา? ให้ฉันนอนมันเนี่ยนะ ฉันยอมกลับไปนอนกับเบสบอลให้มันถีบตกเตียงจะดีกว่า
“ไม่ ฉันจะนอนเตียง”
ฉันชี้ไปที่เตียงที่เขานอนแอ้งแม้งอยู่ ฉันไม่นอนโซฟาที่มีพื้นที่อันน้อยนิดนั่นเด็ดขาด
“มานอนสิ” เขาพูดพลางใช้มือปัดเตียงบริเวณข้างๆ เขา “มานอนข้างๆ ฉันมา”
เขาตบเตียงเป็นเชิงชวนให้ฉันไปนอนข้างๆ ไอ้...ไอ้...ไอ้บ้า! ใครเขาจะไปนอนกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกันได้แค่ครึ่งวันฮ่ะ!
“ฉันง่วง T^T” มาม่ามันซะเลย (ดราม่า -___-;)
“หยุดทำหน้าร้องไห้เลยนะ!”
-__-* จะร้องจริงๆ ก็เพราะเสียงตะคอกของมันนี่แหละ เล่นทำเอาความง่วงที่มีอยู่แหกกระเจิงวิ่งหนีเข้าป่าไปเรียบร้อย ให้ตาย!
แท๊ปเล็ตยันตัวเองลุกขึ้นออกจากเตียง ก่อนจะกระชากผ้านวมกับหมอนในมือฉันไปวางไว้ที่โซฟา เขาฟังไม่รู้เรื่องหรือไงว่าฉันไม่นอนเนี่ย T^T
“ฉันไม่นอนบนโซฟานั่นนะ”
“ก็เรื่องของเธอสิ จะอะไรนักหนาเล่า!”
เขาพูดจบก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาไปทันที แถมยังก่ายหน้าผากหลับตาด้วยท่าทางเท่ๆ อีก เขาจะนอนตรงนั้นจริงๆ เหรอ O_O
“นายจะนอนโซฟาเหรอ?”
“…”
ไม่มีเสียงตอบรับจากสิ่งที่ท่านเรียก ฉันมองเขาแบบไม่เชื่อสายตาเท่าไร เขานอนโซฟาจริงๆ นะ ไม่ใช่พอตกดึกแล้วแอบมาเตะฉันกลิ้งตกเตียงแล้วตัวเองก็ครอบครองไว้คนเดียว ฉันจะจิ้มตาให้หลุดออกจากเบ้าตาเลย - -* แต่จะดีมากถ้าเขาออกไปนอนห้องอื่นที่ไม่ใช่ห้องนี้ เพราะถ้าเขานอนอยู่ในห้องนี้…
ฉันก็นอนไม่หลับเว้ย!
“นะ...นาย” ฉันนั่งลงบนเตียง แต่ยังไม่วายหันไปเรียกบุคคลที่นอนแน่นิ่งสนิทไปแล้ว “นายหลับหรือยังอ่ะ”
“อืม หลับแล้ว”
-__-;; คนบ้าอะไรหลับแล้วตอบกลับได้ด้วย เขาตอบฉันแต่ก็ยังคงหลับตาอยู่แบบนั้น ไม่มีท่าทีจะลุกขึ้นมาทำหน้านิ่งๆ เซ็งเบื่อโลกเหมือนคนถูกหวยกินแบบทุกครั้ง
“ฉันไม่ปิดไฟนะ” ฉันบอกแท๊ปเล็ตที่ยังคงนิ่งอยู่เช่นเดิม
“แล้วแต่ หลับลงก็เอา”
เขาพูดจบก็เอาผ้านวมขึ้นมาปิดหน้าทันที หนาวตรงไหนหรือว่าไฟแยงตาเขา ช่างเหอะ! ฉันหลับได้อยู่แล้ว ถ้าไม่หลอนมีหน้านายมารังควานฉันละก็...จะดีมาก!
ฉันค่อยๆ เอนตัวลงบนเตียง ก่อนจะเอาผ้านวมขึ้นมาห่มแล้วหันหน้าไปทางโซฟาที่มีร่างชายสูงใหญ่นอนอยู่ เขานอนนิ่งอยู่ในผ้านวมหนา จนฉันอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาไม่ร้อนมั้งเหรอ ขนาดฉันห่มแค่ครึ่งตัวยังรู้สึกอึดอัดแทบตาย
ป่านนี้เบสบอลมันจะเป็นไงบ้างนะ อยู่คนเดียวได้เหรอ? แล้วมันจะเหงาหูมันบ้างไหม ที่ไม่มีฉันไปสวดด่ามันบ่อยๆ อีกอย่างมันคงผวาแน่ๆ ถ้าอาร์ตเตอร์ไปที่คอนโดฉัน ...แต่ตอนนี้หนังตาบนของฉันเริ่มไม่ทำงานแล้วล่ะ =___=
ราตรีสวัสดิ์ทุกคน ZzzzZ~ !
9.00 P.M
=,,= ฉันปรือตาขึ้นด้วยอาการปวดลำคอแปลกๆ ตกหมอนเหรอเนี่ย ปวดมากกว่าที่เบสบอลมันถีบฉันตกเตียงซะอีก แต่เดี๋ยวนะ! มันไม่ใช่แค่อาการปวดคอแล้วล่ะ มันหมือนมีอะไรมาทับที่คอฉันมากกว่า...
ว่าแล้วฉันก็ขยี้ตาทันที ก่อนจะจับที่คอของตัวเอง แต่! สิ่งที่ฉันจับได้มันคือแขนของคน
=[]= แขนใครวะเนี่ย!
“เฮ้ย! นาย!”
ฉันถึงกับดีดตัวเองออกจากเตียงอัตโนมัติ ทำไมนายแท๊ปเล็ตถึงมานอนขวางโลกอยู่บนเตียงฉันได้ล่ะ (เตียงของเธอตั้งแต่เมื่อไร -__-; :: แท๊ปเล็ต) เขางัวเงียหลังจากที่ฉันแหกปากยกใหญ่ โอ้ม่าย! ร่างกายของฉันบอบช้ำระกำดองส่วนไหนหรือเปล่า ฉันรีบสำรวจร่างกายตัวเอง แต่ก็ไม่พบความผิดปกติแต่อย่างใด ฉันสบายดี ^0^
“เอะอะอะไรของเธอเนี่ย คนจะนอน!”
เขาพูดเสร็จก็เอาหมอนที่เขานอนหนุนมันขึ้นมาปิดหูแบบรำคาญ ฉันมองนาฬิกาบนฝาผนังที่ตอนนี้ปาไปเก้าโมงเช้าแล้ว นี่นายจะนอนกินบ้านกินเมืองเหรอฮ่ะ!
“มันสายแล้วนะ แล้วอีกอย่างนายมานอนบนเตียงฉันได้ไงเนี่ย”
ฉันจัดการเอาหมอนของตัวเองทุบไปที่ตัวแท๊ปเล็ตเพื่อให้เขาลุกขึ้นมาคุยกับฉันดีๆ
“มันเตียงฉันนี่หว่า” เขาลุกขึ้นนั่ง ทำให้ฉันชะงักไปเล็กน้อย “นี่มันเวลาเช้าของฉัน บ้านฉันไม่เรียกสาย ปลุกทำไม -__-“
เขาทึ้งหัวตัวเองไปมา ผมที่ฟูชี้ไปชี้มาดูเท่ไปอีกแบบ ดูหน้าบวมๆ ของคนเพิ่งตื่นนอนสิ เหมือนเด็กชะมัด แถมเปลือกตาของเขาก็ยังปรือทำเอาฉันขำหน้าเขาทันที
“ฮ่าๆ ><”
“ขำอะไร”
“ขำหน้านายอะ ตลกดี ฮ่าๆ”
“เหอะ! หน้าเธอดูดีตาย ผมเพล้าเหมือนอีเพิ้ง หน้าก็จืดสนิท ดูคิ้วเธอสิ...หายไปไหนอ่ะ แอบไปเที่ยวอิตาลีเหรอ ^^”
>0< ว๊ากกก! งับหูมันได้ไหม ดูมันว่าฉันสิ คิ้วฉันมียะ แต่มันซ่อนรูป (?) เอ๊ะ! แต่เมื่อกี้ฉันเห็นอะไรแว๊บๆ เหมือนว่าเขาจะยิ้มออกมาด้วยแหะ หรือฉันตาฝาดเมาขี้ตายามเช้ากัน
“นายมานอนบนเตียงตั้งแต่ตอนไหน!”
ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องเข้าประเด็นเดิมทันที แท๊ปเล็ตขยี้หัวตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะจ้องฉันราวกับจะกินตับไตไส้พุงฉันยังไงยังงั้น
“กลางคืน” เขาตอบเสียงเรียบ
“ฉันรู้แล้วว่ากลางคืน ฉันหมายถึงตอนประมาณกี่โมง”
ฉันภาวนาขอให้เขาเพิ่งมานอนบนเตียงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่ฉันจะตื่นเถิด
“เธอหลับสนิทตอนไหนก็ตอนนั้นแหละ ถามมาก!” เขาพูดจบก็ลุกขึ้นออกจากเตียง แต่สายตายังคงมองมาที่หน้าอกฉัน ทำให้ฉันรีบใช้มือทั้งสองข้างปิดมันทันที “แล้วอีกอย่าง ถ้าเสื้อที่ใส่อยู่มันเกะกะมากก็ถอดออกซะนะ ถกมันขึ้นมาจะถึงปากอยู่แหละ”
เขาอธิบายพร้อมกับยักคิ้วให้ฉันด้วยท่าทางกวนๆ ก่อนที่เขาจะหัวเราะอยู่ในลำคอ ฉันก็ได้แต่มองค้อนเขา นี่แอบดูหน้าอกฉันเหรอยะ T__T
“ไอ้บ้า! นายแอบดู...เออ...ฉันเหรอฮะ!”
“ใครใช้ให้เธอมานอนโชว์แผ่หลาให้ฉันเห็นล่ะ”
“อ๊ากกก! นายหยุดพูดเลยน่า!”
“แม่ให้มาเยอะนะเรา”
เขาขวะใส่ฉันเสร็จก็ทำท่าจะเดินไปเปิดประตู ดูเขาพูดกับฉันสิ ใครจะบ้าจงใจเปิดเสื้อนอนโชว์ ทีเบสบอลนอนกับฉันมันไม่เห็นจะเห็นอะไรเลยนะ
เอ๊ะ! หรือว่าเห็นแต่ไม่พูด O[]O
ช่างมันเถอะ! เขาเห็นก็เอาไปไม่ได้ ขืนเอาไปสิ แม่จะตบด้วยอีโต้เลยคอยดู ฉันเดินตามหลังแท๊ปเล็ตเพื่อจะออกไปข้างนอก แต่ในขณะที่เขากำลังจะบิดลูกบิดประตู จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งกรู่เข้ามาเหมือนจะมารบ และแล้ว...
โครม!
“เซอร์ไพร์!!!! >0<”
31 / 12 / 12
:: HAPPY NEWYEAR จ้า :)
อัพเต็มวันนี้ดีจริงๆ เป็นวันสุดท้ายของปีนี้แล้ว
ขออวยพรสั้นๆ เลยว่า
"ขอให้มีความสุขมากๆ เจอคนที่ใช่ เรียนได้เกรดดีๆนะคร๊าบบบ"
มาที่บทนี้ดีกว่า
แทีปเล็ตมีสิ่งที่คุณคาดไม่ถึงไว้เยอะมาก - -*
มันไม่ใช่แท๊ปเล็ต เหอๆ
แต่ตอนสุดท้ายนี่อะไรกัน อะไรมันบุก -__-;;
มาเป็นโขยง! นั่นแหละ!
ใครวะ!
หาคำตอบได้บทต่อไปจ้า ^^
ปอลิง. เจ้าสาวยังไม่อัพ บทหายสลายโต๋ -__-
เหมือนว่าจะรีไรท์เขียนใหม่ เขียนใหม่หมดเลย โอเคไหม 555
ปอลิง2. เปลี่ยนชื่อเรื่องแล้วจ้า :)
ปอลิง3. เรื่องของพิกเล็ตจะมาในไม่ช้านี้ :) พอดีอยากแต่ง 55
ปอลิง4. เม้นโหวตด้วยจ้า ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
9 PM = สามทุ่มนะคะ
สลับกันป่าวอ่ะ งือ งง @_@
ใครมาเวอร์ไพร์อ่า
ไม่อัพโกรธนะ
แน่ะ ! ยังไม่อัพอีก// หยิบปีนขึ้น
ไม่งั้นโดนยิงนะครับ- -++
*__* รีบแต่งซ้า //ถือมีดไล่แทง
เดี๋ยวเค้าไม่ได้่อ่านพี่หมูสีชมพูกันพอดีน้า