ตอนที่ 21 : ► INFINITY TAPLET :: Ch.19 ◄ Unexpected.
© Tenpoints
19
Top Secret.
ปัง!
“กรี๊ดดดดด!”
เสียงกรี๊ดดังสนั่นออกมาจากปากมาร์ตี้...ใช่! เสียงกรี๊ดเมื่อกี้คือเสียงของยัยนี่ ไม่ใช่เสียงฉันอย่างแน่นอน ฉันหันไปมองต้นเสียงนั่นทันที นั่นจึงทำให้ฉันดีใจจนแทบจะกระโดดโลดเต้น เชื่อสิ! ต่อให้ซุปเปอร์แมนตรงหน้าเป็นตุ๊ดฉันก็ไม่สนแล้วล่ะ
“อาร์ตเตอร์ TOT”
ฉันร้องเรียกผู้ชายที่ยืนด้วยท่าทางหล่อสะบัดนั่นอย่างโหยหวน มือของฉันรีบแกะเชือกที่เท้าโดยไว เพราะนี่คือทีเผลอของมาร์ตี้และไปเปอร์ แท๊ปเล็ตที่เห็นว่าฉันแกะเชือกอยู่ก็รีบมาช่วยฉันแกะอีกแรง ตามมาด้วยแกะเชือกข้อเท้าของเขาเองอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เราสองคนเป็นอิสระแล้ว โฮก~
“ว่าแล้วมันต้องเป็นแบบนี้!” อาร์ตเตอร์พูดยิ้มเยาะชอบใจมาร์ตี้เหมือนรู้จักกันมานาน สายตาน่ากลัวนั่น...”ทำฉันไม่พอ ยังมาทำเพื่อนฉันด้วยเหรอเนี่ย เก่งจัง ^^”
ฉันมองไปที่มาร์ตี้สลับกับประตูที่แตกเป็นเสี่ยงๆ เพราะฝีมือของอาร์ตเตอร์...เดี๋ยวนะ! ประตูที่พังทลายอยู่ตรงนั้น ฝีมือของเกย์ตรงหน้าฉันอย่างนั้นเหรอ =[]=
“ไอ้อาร์ต!” มาร์ตี้เรียกชื่อคนตรงหน้าก่อนจะก้าวถอยหลังเหมือนหวาดกลัว
“อ้าว...จำกันได้ด้วยเหรอ ทำไมวันที่เจอกันที่บ้านแท๊ปเล็ตถึงไม่คิดจะทักกันเลยล่ะครับ?”
และนั่นก็ทำให้ฉันอ้าปากรอบที่สอง ‘ครับ’ ออกมาจากปากเพื่อนฉัน! ฉันและแท๊ปเล็ตลุกขึ้นจากพื้นทันที อาการของแท๊ปเล็ตเริ่มดีขึ้นแล้ว เขาสามารถพยุงตัวเองขึ้นจากพื้นได้... ฉันหันไปดูเหตุการณ์ข้างหน้าอย่างลุ้นระทึก ความลับครั้งใหญ่กำลังจะเปิดตัวแล้วล่ะ...
“กะ แก! จำฉันได้ด้วยหรือไง ก็วันที่แกมาบ้านแท๊ปเล็ต...แกยังจำฉันไม่ได้อยู่เลยนี่!”
“นั่นน่ะสิ...ฉันพยายามนึกอยู่ตั้งนานว่ายัยชุดสีแดงเถือกนั่นเป็นใครกัน หน้าคุ้นๆ”
“แก!”
“แหม...เรียกชื่อสิ มาเรียงกงเรียกแกไม่สวยเอาซะเลย J แต่เจ๋งดีแหะ เปลี่ยนทั้งชื่อเปลี่ยนทั้งตัวเลย ฮ่าๆ”
“กรี๊ดดดดดด!”
มาร์ตี้ลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับส่งเสียงกรี๊ดพลางปิดหูตัวเองอย่างสติแตก ภายในมือของเธอที่ถือกระบอกปืนอยู่ ก็ถูกเพื่อนร่วมทีมอย่างไปเปอร์กระชากออกไป อาร์ตเตอร์รู้อะไรเกี่ยวกับมาร์ตี้กัน...
“โธ่เอ๊ย! ไปเปิดเผยความลับกันที่อื่นได้ไหม! ตอนนี้ไอ้เวรนี่ต้องตายวันนี้ ไม่ใช่พรุ่งนี้!”
ปลายกระบอกปืนชี้มาที่หัวของแท๊ปเล็ตโดยไม่ทันตั้งตัว แท๊ปเล็ตที่ยืนอยู่ก็ถึงกับสะดุ้งตกใจทันที ฉันที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็รีบจับมือแท๊ปเล็ตไว้ไม่ให้เขาตกใจไป
ไม่! คนที่ฉันรักต้องไม่ตายวันนี้!
“จะฆ่าพี่เขยผมเหรอ นี่แน่ะ!”
พลั๊ก!
จู่ๆ เสียงผู้ชายคุ้นหูพร้อมกับหนังสือเล่มหนาที่ฉันคุ้นหน้าคุ้นตาก็ลอยพัดผ่านมากระทบที่มือของไปเปอร์ดั่งจับวาง แรงกระแทกจากสันหนังสือทำให้ปืนที่อยู่ในมือไปเปอร์ต้องหลุดจากมือ เมื่อแท๊ปเล็ตเห็นปืนนั่นจึงรีบเตะให้มันเข้าไปอยู่ในซอกลืบลึกๆ ตรงมุมห้อง ทำให้ไปเปอร์ไม่สามารถเอาปืนนั่นกลับคืนมาได้ ไปเปอร์มองตามปืนนั่นไป เขาได้แต่เลอะละทำอะไรไม่ถูก...
ไปเปอร์!...มันถึงทางตันของนายแล้วล่ะ!
“เบสบอล!” ฉันตะโกนเรียกฮีโร่อีกคนที่เพิ่งเข้ามาช่วยฉันไว้ ทำไมน้องชายฉันมันหล่อแบบนี้นะ
“วิชาปาหนังสือที่เจ๊ให้มานี่สุดยอดอย่าบอกใครเลย โฮะๆ”
เบสบอลยกนิ้วโป้งส่งมาให้ฉัน ก่อนจะเขยิบไปยืนข้างๆ ไปเปอร์ ก่อนจะโบกหัวไปเปอร์ไปหนึ่งที แล้ววิ่งไปหาอาร์ตเตอร์ที่ยืนมองมาร์ตี้อยู่
“ไอ้เวรนี่มันใครวะ!” ไปเปอร์สบถออกมาชุดใหญ่ด้วยความโมโห
“น้องชายเจ๊โบเว้ย! คิดจะฆ่าพี่เขยผมเหรอ คิดผิดแล้ว โด่ว~”
“ไอ้...”
“ด่าผมอีก ผมให้พี่อาร์ตเตะก้านคอนะ ^^”
เบสบอลกอดคออาร์ตเตอร์ดั่งเพื่อนสนิทกันก็ไม่ปาน ฉันมองอาร์ตเตอร์ที่ยักคิ้วส่งมาให้ฉันนิ่ง เดี๋ยวนะ! แกกลัวอาร์ตเตอร์ไม่ใช่เหรอเบสบอล!
“อะไรวะ” ไปเปอร์ยังคงโวยวายไม่เลิก เขาสะบัดหัวไปมาดั่งคนบ้า เช่นเดียวกับผู้หญิงที่นั่งอยู่บนพื้นยังคงมองอาร์ตเตอร์หวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา “ทำไมแผนของฉันมันต้องมาล่มกลางคันแบบนี้วะ!”
ไปเปอร์ถอยหลังกรู่จนติดกำแพง เขาไม่ต่างอะไรจากเด็กที่ไม่มีทางสู้ แท๊ปเล็ตยังคงกุมมือฉันแน่นและมองไปเปอร์อยู่ตลอดว่าเขาจะทำอะไรพวกเราอีกหรือเปล่า
“ทำไปเพื่ออะไรไอ้เปอร์!”
แท๊ปเล็ตที่เห็นไปเปอร์มีสติที่สงบลงเขาจึงเอ่ยถามไปเปอร์ทันที คนถูกถามมีสีหน้าที่ลดลงอย่างเห็นได้ชัด
“ก็บอกแล้วไงว่าเพราะพ่อแก!”
“เหตุผลงี่เง่าแบบนี้ แกจะฆ่าฉันเลยหรือไง”
“แม่ฉันตายทั้งคนนี่! แกไม่เดือดร้อนอะไรอยู่แล้ว”
“เดือดร้อนสิ! แม่แกก็เหมือนแม่ฉันอีกคนนึง!”
“…”
“แกก็เหมือนน้องชายฉัน เพราะแกมีอีกสายเลือดเดียวกับฉันอยู่!”
แท๊ปเล็ตตะคอกออกไปอย่างหงุดหงิด ผู้ชายสองคนต่างมีอารมณ์และความรู้สึกที่ไม่ต่างกันเลยสักนิด...
“แกไม่ใช่พี่ของฉัน อึก!”
ความโมโหของไปเปอร์ตอนนี้เปลี่ยนเป็นอารมณ์ความรู้สึกที่เรียกว่า เศร้าเข้ามาครอบงำ... เขาไม่สามารถเก็บความรู้สึกเสียใจนั่นไว้ได้เลย
“ฉันจะเป็นพี่ชายของแกอย่างเต็มใจ”
“…”
“ฉันจะไม่โกรธแกในเรื่องวันนี้ ฉันจะยอมยกตำแหน่งนายแบบบ้าๆ นั่นให้แก่แก ฉันจะยกความรักที่แกอยากได้ทุกอย่างให้ ทั้งพ่อและคนรัก ฉันจะหลีกทางให้อย่างเต็มใจ”
“…”
“...แต่ฉันขอเว้นบาโบไว้คนนึง...ขอร้องล่ะ”
เสียงสั่นเครือจากผู้ชายข้างๆ ฉัน เอ่ยขึ้นอย่างเจ็บปวด ผู้ชายปากแข็ง ที่ไม่เคยยอมใครง่ายๆ อย่างเขา ในตอนนี้ต้องมาขอร้องไปเปอร์ผู้ชายที่ไม่ถูกกับเขามาแต่ไหนแต่ไร...เขากลับกลายเป็นอีกคนที่ยอมเสียสละทุกอย่าง เขา...ยอมทำทุกอย่าง
“เรื่องพ่อน่ะ ฉันไม่ยอมให้แกถูกรักคนเดียวแน่!” ไปเปอร์ตะคอกกลับมาแบบเต็มเสียง ม่านตามีน้ำเอ่ออย่างอดกลั้นไม่ได้ “แต่ถ้าคนรักที่แกหมายถึงยัยนี่ล่ะก็...ฉันไม่เคยสนมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ววะ!”
O_O!
ไม่สนมาตั้งแต่แรก!
ทำไมฉันรู้สึกเหมือนยกก้อนหินใหญ่ๆ ออกจากหน้าอกเลยนะ!
ฉันมองแท๊ปเล็ตที่เบิกตากว้างตกใจกับคำที่ไปเปอร์ให้มา ฉันรู้นะที่ไปเปอร์พยายามเข้าหาฉันเป็นเพราะต้องการเอาชนะแท๊ปเล็ต ไม่ใช่เพราะชอบฉันแต่อย่างใด
“แก...ไม่ได้ชอบบาโบแน่นะ!”
“ใช่! ฉันไม่ได้ชอบ ฉันแค่อยากเอาชนะแก เลยดึงยัยนี่มาเกี่ยวข้องด้วยแค่นั้น”
“แกพูดจริงใช่ไหมวะ”
แท๊ปเล็ตพุ่งไปที่ไปเปอร์ ก่อนจะจับไหล่ไปเปอร์เขย่าไปมาดั่งต้องการคำตอบเต็มทน คนถูกเขย่าดันตัวแท๊ปเล็ตออกอย่างเบื่อหน่าย
“เวลานี้มันน่าล้อเล่นไหมไอ้วิศวะ?”
“ขอบคุณ!!” แท๊ปเล็ตยิ้มดีใจอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
“เพื่อ -___-“
ฉันเม้มริมฝีปากฝืนเก็บอาการเขินและรู้สึกสับสนปนกันไป นี่ไปเปอร์ดีกับแท๊ปเล็ตหรือยังเนี่ย ท่าทางของเขายังดูไม่ค่อยเป็นมิตรอยู่เลยแหะ อาจเป็นเพราะเขาไม่มีทางสู้ด้วยล่ะมั้ง เลยทำให้เขาสงบลงอย่างเห็นได้ชัด
แต่มาร์ตี้ที่นั่งสติแตกอยู่นี่ล่ะสิ
“มาร์ =__=” อาร์ตเตอร์นั่งลงข้างๆ มาร์ตี้ที่ร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย คนถูกเรียกใช้สองมือผลักที่หน้าอกอาร์ตเตอร์จนทำให้อาร์ตเตอร์ล้มลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น “ไอ้บ้าเอ๊ย ผลักมาได้”
เสียงสบถของอาร์ตเตอร์ทำเอาคนในห้องงงอย่างไม่ต้องสงสัย เขาใช้สรรพนามเรียก ‘ไอ้’ กับผู้หญิงหรือไงเล่า
“กรี๊ดดดด! ออกไปจากฉัน!”
“ทุกคน...ผมมีเรื่องจะบอกทุกคนว่า...”
“กรี๊ดดดดดดด!!”
เสียงกรี๊ดของยัยมาร์ตี้ทำเอาทุกคนในห้องปิดหูเพราะทนเสียงแหลมๆ นั่นไม่ไหว หลังจากที่อาร์ตเตอร์กำลังจะบอกทุกคนในห้องเกี่ยวกับเรื่องบางอย่าง...
“หยุดกรี๊ดแล้วหันมาเผชิญความจริงซะ ไอ้มานพ!”
“มานพ! O_O” ฉัน แท๊ปเล็ต เบสบอล และไปเปอร์...
“กรี๊ดดดดดดด!”
พรึ๊บ!
ร่างสาวสวยล้มฟุบไปกับพื้นหน้าตาเฉย แท๊ปเล็ตที่จะวิ่งไปดูอาการของมาร์ตี้ก็ต้องถูกไปเปอร์ยกมือห้ามว่าไม่ต้อง เหมือนว่าไปเปอร์ต้องการทำอะไรบางอย่างมากกว่านั้น
“ปล่อยยัยนั่นไป...ฉันว่ามีเรื่องที่ควรจะรู้มากตอนนี้” ไปเปอร์เอ่ยเสียงเรียบอย่างมีเหตุผล และดูเหมือนว่าทุกคนก็อยากจะรู้เรื่องที่ว่านี่จากอาร์ตเตอร์แล้ว “มานพคือใครวะ ไอ้ตุ๊ด!”
“-*- เรียกตุ๊ดก็เรียกเหอะ แต่ขอพูดความลับไอ้บ้านี่ก่อน”
เสียงแมนๆ เอ่ยแบบเซ็งๆ เมื่อตัวเองถูกเรียกว่าตุ๊ด ...แกต้องไม่โกรธไม่ใช่เหรอ อาร์ตเตอร์ ท่าทางแมนๆ แบบนี้ มันแปลว่าอะไรน่ะ TT
“ว่ามา" แท๊ปเล็ตทักท้วงอาร์ตเตอร์ด้วยความอยากรู้ไม่แพ้กัน
“มาร์ตี้ที่ทุกคนรู้จักมันก็คือไอ้มานพ รุ่นพี่ตอน ม.ต้นของฉัน” ดวงตาเบิกกว้างของทุกคนที่ตั้งใจฟังภายในห้อง เริ่มมีอาการอึ้งไปตามๆ กัน อย่าบอกนะว่าผู้หญิงสวยๆ ที่นอนอยู่กับพื้นตรงนั้น ที่ฉันอิจฉาทุกวี่ทุกวัน เป็น... “ มันเป็นกระเทย ฉันเพิ่งมารู้ว่ามันแปลงเพศเมื่อสองปีที่แล้ว ตอนมันจบ ม.ปลายโรงเรียนเดียวกับแท๊ปเล็ตน่ะ มันแอบชอบแท๊ปเล็ตตอนที่แท๊ปเล็ตเรียนอยู่ม.4 ส่วนมันก็ม.6 มันพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อนายเลยนะ มันไปแปลงเพศที่เยอรมัน พอไม่มีใครจำมันได้ มันก็เลยกลับไทยมาและติดต่อให้แท๊ปเล็ตเข้าวงการเนี่ยแหละ ตอนแรกฉันก็ไม่ได้คิดอะไร เห็นมันคุ้นๆ จนฉันนึกได้ว่าเป็นไอ้มานพเนี่ยแหละ”
“แล้วทำไมแกไม่บอกฉันแต่แรกอ่ะอาร์ตเตอร์”
ฉันท้วงเพื่อนตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ปล่อยให้ฉันอิจฉากระเทยทำไมตั้งสามอาทิตย์!
แต่ดูเหมือนว่าคนอึ้งจะไม่ใช่แค่ฉัน เพราะยังมีผู้ชายที่ไม่รู้อีกตั้งสามคน และตอนนี้ก็อ้าปากค้างมองมาร์ตี้อย่างทึ้งๆ
“ตอนฉันนึกออก ฉันก็ไม่ได้อะไร คิดว่าปล่อยไปคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง แต่พอมันทำร้ายแก ฉันก็เลยออกมาเผยความลับจะดีกว่า”
“มาร์ตี้...เอ่อ มานพเคยทำอะไรแกไว้น่ะ”
“มันเคยชอบฉันตอนฉันอยู่ ม.1 มันอยู่ ม.3 มันเคยหลอกพาฉันไปที่บ้านพักครูปิดร้างหลังโรงเรียน เพียงเพราะมันจะปล้ำฉัน TT”
“แล้วแก...” คงไม่ได้เสียประตูหลังไปแล้วนะ =[]=
“ฉันหนีออกมาได้ ดีนะที่มันไม่ได้เรียนต่อโรงเรียนที่ฉันเรียนตอน ม.ต้น ป่านนี้ฉันคงไม่ได้มีชีวิตมายืนแมนอยู่ตรงนี้แน่”
อาร์ตเตอร์ทำท่าขนลุกแล้วลูบแขนตัวเองไปมา คืนตอนนี้สมองฉันไม่สามารถอัดอะไรได้แล้วนะ มันตึบจนฉันมึนงงไปหมดแล้ว นี่ยังไม่รวมที่อาร์ตเตอร์มันมีท่าทางแมนๆ อีกนะ
“ขอบคุณมากที่มาช่วยฉัน ^^”
O_O!
ฉันหันไปมองแท๊ปเล็ตที่ส่งยิ้มให้อาร์ตเตอร์เหมือนคนสนิท เดี๋ยวสิ! แกควรจะกรีดร้องที่แท๊ปเล็ตส่งยิ้มให้แกไม่ใช่เหรอ
โฮก~ มันเกิดอะไรขึ้น T^T
“ไม่เป็นไรน่า เพื่อนกัน ฮ่าๆ”
“ดะ เดี๋ยวนะ!” ฉันยกมือห้ามสองคนนี้ที่ทักกันดั่งเพื่อนสนิท นี่จะทำให้ฉันปวดหัวเล่นหรือไง “พวกนายรู้จักกันด้วยเหรอ...แล้วแก...แมนตั้งแต่เมื่อไร ทำไม? T_T”
ฉันทึ้งหัวตัวเองไปมา จนแท๊ปเล็ตแอบหัวเราะเยาะฉันนิดๆ หน็อย~ มันน่าให้โดนยิงตายไปซะรู้แล้วรู้รอด
“เรื่องฉันกับแท๊ปเล็ตจะเล่าให้ฟังทีหลัง” อาร์ตเตอร์ยักคิ้วอย่างกวนประสาท “ส่วนแมนไม่แมนเนี่ย...ความลับ ^^”
“ไอ้อาร์ต~ -0-“
“โอเคๆ มันเป็นแผนหลอกแม่ฉัน ฉันต้องตีแต๋วแตกเพราะไม่อยากมีแฟนเป็นอิหนูข้างบ้านที่แม่ฉันจับให้คู่กันอะดิ -___-;; ถ้าไม่บอกแม่ว่าเป็นตุ๊ด แม่ฉันต้องเซนสัญญาหมั้นล่วงหน้า 5 ปีให้กับฉันกับอิหนูคนนั้นแน่นอน”
“ละครน้ำเน่า?”
“ยิ่งกว่าเสียอีก”
“แล้วทำไมแกไม่บอกฉันมาตลอด 3 ปีเลยล่ะ แต่แกบอกเบสบอลเนี่ยนะ”
“แกรู้ได้ไงว่าฉันบอกไอ้เบส O_O”
=___=;; ก็มันไม่กลัวแกอ่ะดิ แทบจะขี่คอแล้วนั่น
“บอกมา -*-“
“มันเห็นฉันไปซื้อ...เอิ่ม...หนังสือโป๊ที่จตุจักรอ่ะ น้องแกมันเลววะ พอมันเห็นฉันมันก็เลยคั้นความลับของฉันไปหมดเลย ส่วนที่ฉันไม่บอกแกกับเพื่อนๆ ในห้องเป็นเพราะฉันกลัวว่าแม่ฉันจะแอบสุ่มถามเพื่อนฉันอ่ะดิว่าตอนอยู่โรงเรียนฉันแมนไหม เป็นยังไง ขืนฉันทำตัวแมน มีหวังอิหนูข้างบ้านเป็นภรรเมียในอนาคตอย่างแน่นอน คิดแล้วหลอน TT”
เฮือกกกกก! สูดลมหายใจแปป ฉันกำลังจะสำลักความลับของคนรอบตัวตายแล้ว แท๊ปเล็ตและไปเปอร์ที่ยืนฟังก็พยักหน้าอย่างเข้าใจเหมือนกับว่า ถ้าเจอกับตัวฉันก็ทำอะไรประมาณนี้ ฉันหันไปมองหน้าแท๊ปเล็ตที่ส่งยิ้มกว้างมาให้ฉัน
ชิ! น่ารักตาย
“นายน่ะ มีความลับอะไรอีกไหม?”
ฉันถามแท๊ปเล็ตแบบเคืองๆ ไอ้ความลับที่ขึ้นต้นด้วยคำว่าแอบๆ น่ะ ฉันรู้แล้วว่ามันคือการแอบซุ่มดูฉันหลังสวนเกษตร โมเมนต์นี้อีตานี่โรคจิตสุดๆ แต่มันต้องมีความลับมากกว่า 2 หน้ากระดาษนั่นแน่ๆ
“มี J” แท๊ปเล็ตยื่นหน้ามาทางฉัน ทำให้ฉันผงะไปนิดๆ “มาอยู่กับฉันอีกห้าวันห้านาทีสิ”
“ไม่มีทาง :P” ฉันแลบลิ้นแท๊ปเล็ตอย่างงอนๆ
“จีบกันไม่ดูคนเลย -___-“
เสียงชายไม่ได้รับเชิญนามว่าไปเปอร์เอ่ยขึ้น นี่ฉันลืมนายนี่ไปแล้วนะ ทำไมฉันเห็นหน้านายนี่ทีไรเป็นอันต้องเสียวสันหลังวูบๆ ทุกที ยังไม่รวมคุณมานพที่นอนอืดหน้าอกโตอยู่กับพื้นอีกนะ
“นายจะไม่ทำร้ายพวกเราใช่ไหม TT” ฉันถอยหลังถามไปเปอร์อย่างระแวง
“ทำไมต้องทำท่าทางเหมือนฉันเป็นผีด้วยน่ะ...ตลกเป็นบ้า อีกอย่างไอ้นี่มันพูดซะฉันซึ้งเลย ใครจะไปทำลง”
“แล้วนาย...”
“ฉันจะไม่อยู่ให้รบกวนพวกนายแน่นอน ฉันจะไปถ่ายแบบที่เยอรมันอย่างถาวร ส่วนไอ้มานพนี่...” ไปเปอร์ก้มมองร่างที่ไร้สติ ก่อนจะหันมายักไหล่ใส่ฉัน “ฉันจะแจ้งให้เมเนเจอร์และทางนิตยสารทราบว่ามันไม่ใช่ผู้หญิง”
“…”
“หลอกได้ซะแนบเนียนเลย ยัยบ้าเอ๊ย!”
ไปเปอร์ใช้เท้าเขี่ยมานพอย่างเคืองๆ ฉันและแท๊ปเล็ตมองหน้ากันพลางยิ้มให้อย่างโล่งใจ ทุกอย่างมันจบแล้วจริงๆ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ต้องหวาดระแวงกับสองคนนี้อีก เฮ้อออ
“เจ๊โบ...” เบสบอลที่ไม่มีบทพูดมาเกือบครึ่งชั่วโมงก็เอ่ยเรียกชื่อฉันด้วยสีหน้านิ่งๆ “ผมมีความลับจะมาบอก”
“O_O?” แกมีความลับกับเขาด้วยเหรอเบสบอล
“ว่าไอ้หนังสือที่ผมปาใส่พี่เปอร์ไปเมื่อกี้อ่ะ...”
“…”
“มันคือหนังสือสอบตรงเข้าคณะมหาลัยของพี่อ่ะครับ T___T”
อะ!
อะ…
ไอ้...
เบสบอล!!!! =[]=!
23/ 07 / 13
: เย้ววววว
สุดท้ายก็อัพเสียที T^T
หลังจากที่ดองเค็มมานานถึง 2 สัปดาห์
แหม...ใจเย็นนะครับใจเย็น
พอดีมันติดช่วงสอบของกระหม่อมเองฮับ ^^
บทนี้เป็นบทรองบทจบจ้า
บทจบบทต่อไปนี่เลยยยยยยย~ ใครที่ติดตามมานาน
เค้าจะมีเกมส์ให้เล่นด้วยน้า (น่าเล่นมาเลย -___-)
บทนี้เป็นบทที่เฉลยความลับสุดยอดไว้ทั้งนั้น :)
ยังไงใครที่เพิ่งแอดแฟนเข้ามา
ขอบคุรมากๆเลยนะครับผม ^^
เป็นเรื่องแรกที่ แฟนมีเกิน 250 คน!!
เย้! สัญยาว่าบทต่อไปอัพเร็วแน่นอน 5555
ตอนนี้กำลังเก็บจังคืไปดุคอนฯ อาจล่าช้าไปนิด แต่ทนรอแปปนะครับ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
และ.. อีมานพ -0- เป็นบุคคลที่น่าอนาถมากที่สุด.. ไปที่ชอบๆนะจ้ะตัวเองง
และ.. อีมานพ -0- เป็นบุคคลที่น่าอนาถมากที่สุด.. ไปที่ชอบๆนะจ้ะตัวเองง
อ่านตอน 40% แรกนึกว่า แท็ปเล็ต
จะยกนางเอกให้ เปปเปอร์ เสียอีก
ปล.เห็น ไรเตอร์ พูดถึงคอนเสิร์ต แล้วอยาก
ไปหา EXO จัง ฮื้อๆๆๆๆ T^T
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 23 กรกฎาคม 2556 / 18:48
ไปเปอร์ไม่ได้รักนางเอกใช่ไหม
ปล. อาร์ตเท่ห์สุดๆเลย แน่ใจนะว่าเป็นเกย์อ่ะ เสียดายคนหล่อ =.,=
ลุ้นๆๆๆๆๆ
อยากอ่านแล้วอ่าาาา >w<