ตอนที่ 18 : ► INFINITY TAPLET :: Ch.16 ◄ What's Secret.
© Tenpoints
16
What is Secret.
[ Taplet ‘ talk ]
ผมอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินบาโบตอบกลับผมมาแบบไม่น่าเชื่อเท่าไร นี่เธอเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอ...ไม่สิ! เธอไม่ได้เปลี่ยนไปเองหรอก ไอ้เปอร์ต่างหากที่ทำให้ยัยนี่เปลี่ยนไปน่ะ!
“บาโบ...”
“ฉันขอตัวนะ ฉันมีธุระที่จะต้องทำ ฝากลาไปเปอร์และแฟนของนายให้ด้วยนะ ขอบคุณ ^^”
ไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยชื่อพร้อมกับจะบอกความจริงบางอย่าง อยู่ๆ บาโบก็พูดขัดผมขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ผมรู้ดีว่าสีหน้าที่เธอทำแบบนั้นมันดูฝืนมากแค่ไหน เธอกำลังฝืนใจตัวเองอยู่ใช่ไหมบาโบ
ผู้หญิงตรงหน้าหันหลังกลับไปและเดินจากไปจากจุดที่ผมยืนอยู่ แผ่นหลังของเธอค่อยๆ เลือนหายไปจากสายตาของผม ผมหลับตากลั้นความอดทนต่างๆ ไว้ในใจ เชื่อเลยว่าเรื่องแบบนี้มันจะมาเกิดขึ้นกับตัวผม ทั้งๆ ที่แต่ก่อนผมคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี ตอนนี้ผมได้มาสัมผัสรู้ซึ้งกับตัวเองแล้ว...รู้แล้วจริงๆ
ผมตัดสินใจเข้าไปในร้านอาหารนี่อีกครั้ง เพื่อไปคุยกับผู้หญิงที่ลากผมมาเจอเรื่องบ้าๆ นี่ และไอ้ผู้ชายหน้าห่วยที่ผมเหม็นขี้หน้ามันจนจะอ้วกอยู่ร่อมรอ ทั้งสองคนนั่งหัวเราะคิกคักเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมก็พอรุ้นะว่าสองคนอาจจะสนิทกันเพราะถ่ายแบบด้วยกันบ่อยๆ แต่มันก็มน่าจะสนิทอะไรขนาดนี้นี่...
“แท๊ปเล็ต ^^ มาร์กำลังพูดถึงแท๊ปอยู่พอดีเลย มากินข้าวก่อนสิ ไปเปอร์เขา...”
“หยุดพูดเลยนะมาร์!” ผมสั่งผู้หญิงตรงหน้าให้เลิกพูดเรื่องไร้สาระนี่สักที ผู้ชายข้างๆ เธอเลิกคิ้วอย่างยียวน นี่มันยังไม่ตายไปอีกไงวะ! “บอกมาว่าเธอจงใจพาฉันมาที่นี่เพราะรู้ว่าบาโบมากับไอ้เปอร์!”
ทันทีที่ผมพูดจบหน้าเจื่อนๆ ของมาร์ตี้ก็ผุดขึ้น นั่นจึงทำให้ผมมั่นใจขึ้นมาทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจมากแค่ไหน แต่ผมคงทำได้แต่เอือมระอา ถ้าไม่ติดที่ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนเสนอผมให้กับนิตยสาร ป่านนี้เธอคงไม่ได้มายืนคุยกับผมตรงนี้แน่
“ฉลาดนี่หว่า ^^” เสียงแขกไม่ได้รับเชิญจากไอ้หน้าห่วยที่กำลังนั่งแทะผักกาดดอง (?) เอ่ยขึ้น “รู้แบบนี้แล้วก็อย่ามายุ่งกับแฟนฉัน โอเค?”
“ไม่โอเค!” ผมตอบกลับแทบไม่ต้องคิด
“หึ! แบบนี้เขาเรียกแพ้แล้วพาลนะครับวิศวะ”
“เรื่องของฉันไอ้ทรพี!”
“ฉันชื่อปัถพีเว้ย! -0-“
หน้าแบบมันน่าชื่อทรพีน่าจะเหมาะกว่า ผมเริ่มจะเปลี่ยนจากเกลียดมันเป็นรังเกียจมันแล้วเนี่ย -___-
“ที่เธอบังคับให้ฉันเป็นแฟนเธอหนึ่งวัน แลกกับการที่เธอจะไม่มายุ่งกับชีวิตบาโบ เธอทำมันเพราะทำร้ายชีวิตฉันงั้นเหรอ!”
ผมเลิกทะเลาะกับไอ้ทรพี แล้วหันไปถามมาร์ตี้ตรงๆ เธอบังคับให้ผมเป็นแฟนเธอหนึ่งวัน เพื่อเธอจะไม่เอาความลับต่างๆ ที่ผมเก็บไว้ไปบอกบาโบ...ความลับอะไรน่ะเหรอ...ถ้าผมบอก จะเป็นความลับหรือเปล่าล่ะ?
“มาร์อยากให้แท๊ปเลิกยุ่งกับมัน เลิกเข้าข้างมันเสียที และอยากให้แท๊ปรู้ด้วยว่ามันมีเจ้าของแล้ว”
“หล่อด้วย ^^”
“ไม่ได้ถามไม่ต้องสะเออะตอบ!”
ผมสบถใส่มันไปชุดใหญ่ มันยักคิ้วใส่ผมอย่างกวนเบื้องล่าง เนี่ยเหรอ คนที่คู่ควรกับยัยนั่นน่ะ โกหกกันชัดๆ บาโบจะมาเอาผู้ชายหน้าห่วยแบบมันทำแฟนได้ยังไง
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้น่ะ”
“ขอทานะแท๊ปเล็ต...” เธอลุกขึ้นมา ก่อนจะช้อนสายตาของตัวเองขึ้นและมองผมด้วยสายตาที่ผมมเคยประสบพบเจอมาก่อน นี่มัน...”ฉันเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว”
“เธอทำไปเพื่ออะไร!”
“ฉันมีเหตุผลต่างๆ นานาของฉัน! นายไม่เคยเข้าใจฉันหรอกแท๊ปเล็ต ฉันหวังเพื่อเป็นเจ้าของนายมาตลอด แต่มันกลับมาพังไปเพราะยัยผู้หญิงหน้าบ้านๆ แบบยัยนั่น!”
“ทำแบบนี้มันก็ไม่ได้ทำฉันรักเธอขึ้นมาหรอกนะ”
ผมรู้ว่าคนทั้งร้านมองมาที่จุดนี้เยอะมากแค่ไหน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผู้หญิงตรงหน้าผมเลิกพูดจาหน้าตาย มีก็แต่ไอ้หน้าห่วยที่ยังคงกินไม่เลิก ของเผ็ดๆ แสบคอแบบนั้นมันกินไปได้ไงวะ!
“แท๊ปพูดเองนะ!” แรงบีบของผู้หญิงบีบที่ข้อมืออย่างน่ากลัว นี่มันแรงผู้หญิงจริงๆ เหรอ ทำไมมันปวดแบบนี้ล่ะ “แล้วแท๊ปกับมันจะได้เห็นดีกันกับมาร์ในไม่ช้านี้!”
“หรือพูดง่ายๆ ว่าเร็วๆ นี้”
ไอ้เปอร์พูดสมทบทันทีที่มาร์พูดจบ เธอปล่อยข้อมือผมให้เป้นอิสระ ก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกไปจากร้าน ทำให้ผมยืนงงอยู่ในร้านพลางมองข้อมือที่ตอนนี้เป็นรอยช้ำแดงที่ผุดขึ้นมารอบข้อมืออย่างเห็นได้ชัดเจน นี่ผมคุยกับบุคคลอันตรายมาตลอดเลยเหรอ..แล้วมาร์จะทำอะไรกัน
ทำไมผมถึงเป็นห่วงบาโบแปลกๆ นะ
[ The End Talk ]
กุกกัก กุกกัก~!
“เจ๊หาอะไรอ่ะ O_o”
ครืด~ ครืด~
“เลื่อนโต๊ะคอมผมทำไมอ่ะ T^T”
โธ่เว้ย!!!
แค่กระดาษสองแผ่นทำไมมันหายากเย็นแบบนี้นะ ฉันจำได้ว่าฉันเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงขาสั้น หลังจากนั้นฉันก็เอาไป...
เอาไปเผา!
เอาไปทิ้ง!
เอาไปกิน!
ฉันเอามันไปไว้ที่ไหน T0T
“ช่วยฉันหาของสำคัญหน่อยสิ”
ฉันหันไปมองน้องชายตัวเองที่ยืนกอดอกพิงประตูห้องมองฉันอย่างสลดหดหู่ หลังจากฉันหันไปขอความช่วยเหลือ เบสบอลมันก็ขมวดคิ้วสงสัยใส่ฉันทันที นี่อย่าเพิ่งสงสัยอะไรได้ไหม ช่วยฉันหากระดาษสองแผ่นก่อน
“ให้ผมหาอะไรว่ามา”
“กระดาษสองแผ่น”
“กระดาษสองแผ่นงั้นเหรอ...” เบสบอลใช้นิ้วเคาะที่คางอย่างครุ่นคิด ก่อนจะดีดนิ้วเป็นสัญญาณเหมือนว่าคิดอะไรออก “ความลับของแท๊ปเล็ต!”
O_O! นั่นแหละ กระดาษอันนั้นแหละ!
“แกรู้เหรอเบสบอล!”
“ผมเห็นมันอยู่ที่...”
เบสบอลหมุนตัวเองไปมาอยู่สามรอบ -*- นี่มันเป็นหมาหาที่นอนไม่เจอหรือไง หมุนอยู่ได้ไอ้บ้านี่...เวียนเฮดเว้ย!
ฉันลุ้นตัวโก่งว่ากระดาษแผ่นนั้นจะอยู่ที่ไหน ช่วยนึกให้มันเร็วๆ หน่อยสิ ฉันยังอ่านไม่จบเลยนะ ได้โปรดเถอะ บอกฉันทีว่ามันอยู่ที่ไหน
“อยู่ที่ไหนเบสบอล!”
“มันอยู่ในตะกร้าผ้าที่เจ๊เอาไปซักเมื่อวาน =___=”
“=[]= ทำไมแกไม่เก็บไว้ หรือเอาออกมาให้ฉันก็ได้”
“ผมเห็นหัวข้อกระดาษแล้ว ผมก็นึกว่าเจ๊จะเอาแอบใครไว้ในกางเกง ผมเลยไม่ยุ่งเพราะมันเป็นความลับ ><”
ช่วยเป็นคนดีให้ถูกทางหน่อย ไอ้บ้าเอ้ย!
เอ๊ะ! พูดถึงเสื้อผ้า ฉันยังไม่ได้เก็บขึ้นมาเลยตั้งแต่เมื่อวาน แล้วตอนนี้ซากกระดาษจะเป็นเช่นไรหนอ ฉันไม่อยากจะคิด ไม่อยากจะคาดเดาไว้ล่วงหน้า T^T
“แกได้เก็บเสื้อผ้าที่ฉันเอาไปซักขึ้นมาหรือเปล่า”
“จะไปเก็บตอนไหน ผมอยู่หน้าคอมทั้งวัน”
“แปลว่าเสื้อผ้ายังอยู่ข้างล่างอ่ะดิ”
“อย่าถามคำถามที่ตอบยากได้ไหมเจ๊ เจ๊ก็วิ่งไปเอาสิครับ”
ไม่ต้องรอให้เบสบอลบอก ฉันก็วิ่งออกจากห้องแล้วดิ่งลงไปชั้นล่างเป็นที่เรียบร้อย ป้าแม่บ้านของคอนโดคงเก็บไปทิ้งแล้วมั้งป่านนี้ ฉันก็มัวแต่เสียใจเรื่องเมื่อวานจนลืมไปเลยว่าได้ฝากซักไว้ในเครื่องซักผ้า
“เออ...ป้าคะ ป้าเห็นตะกร้าผ้าสีขาวที่วางอยู่ข้างๆ กับตู้เสื้อผ้าเครื่องที่สี่ไหมคะ?”
ฉันวิ่งตรงเข้ามาในร้านซักผ้าทันที ก่อนจะถามแม่บ้านที่เฝ้าประจำการร้านอย่างด่วนจี๋ ป้าแกมองหน้าฉันชั่วครู่เหมือนครุ่นคิด แล้วเดินไปที่จุดรับเสื้อผ้าและหยิบตะกร้าผ้าสีขาวที่มีเสื้อผ้าอยู่ในนั้นส่งมาให้ฉัน
“ต้องขอโทษด้วยนะหนู ที่เมื่อวานไฟฟ้ามันขัดข้อง มันเลยปั่นไปได้แปปเดียวเอง” ป้าบอกพลางกล่าวขอโทษฉันยกใหญ่ นั่นก็แปลได้เลยว่า เสื้อผ้าฉันยังไม่สะอาดดีอย่างแน่นอน “เอ่อ...หนูจ๊ะ ป้าเห็นกระดาษมันอยู่บนเสื้อผ้าที่หนูใส่ในเครื่องสองแผ่นนะจ๊ะ แต่ดีนะที่ไฟฟ้ามันขัดข้องเสียก่อน ไม่งั้นน้ำคงท่วมกระดาษปั่นเละเทะแน่นอน มันเปียกนิดๆ คงไม่เป็นไรนะจ๊ะ ^^”
เมื่อป้าแกพูดจบก็ยื่นกระดาษสองแผ่นที่ดูชื้นๆ มาให้ ก่อนที่ป้าแกจะลุกไปทำธุระที่อื่นต่อ ฉันรีบวางตะกร้าผ้าในมือแล้วหันมาสนใจกระดาษสองแผ่นนี่แทน รอยปากกาที่อาร์ตเตอร์เขียนไว้ เริ่มซึมเจือจางเข้าสู่ตัวหนังสือเหมือนจะเลือนหายไป แต่ฉันก็พอจะจับใจความในข้อความบางส่วนได้ ฉันรีบอ่านข้อความในกระดาษแผ่นที่สองนี่ทันที
...
...
‘แท๊ปเล็ตเกิดในวันที่ 29 กุมภาพันธ์ 25xx’
‘ตั้งแต่เขาเกิดมา เขาคิดเสมอว่าความรักคือสิ่งไร้สาระ เขาจึงไม่มีแฟนมาตลอด 18 ปี’
‘แท๊ปเล็ตเป็นพ่อบ้านที่ดี เขาสามารถทำอาหารหรืองานบ้านได้อย่างชำนาญ เพียงแต่ว่าเขาไม่อยากทำเท่านั้นเอง’
‘ตอนเด็กแท๊ปเล็ตเป็นเด็กติ๋มของห้อง จึงถูกเปรียบเทียบกับเพื่นคนหนึ่งเสมอ’
‘เขาไม่ใช่ลูกคนเดียว’
‘เพื่อนสนิทเขาคือ ปาล์ม ดนัยกฤษ เสรีพินิชยการ’
‘เขาไม่เคยเข้าเรียนเลย แต่เวลาสอบกลับทำคะแนนดีที่สุดในห้อง’
‘แท๊ปเล็ตแอบ...’
O_O!
อะไร! แอบ! คือ!
T^T ตัวหนังสือละลายหายไปไหนหมด มันเป็นบรรทัดสุดท้าย ข้อความสุดท้าย ความลับสุดท้ายด้วย เขาแอบเป็นเกย์? เขาแอบใส่ยกทรงแม่? หรือแอบจูบผู้ชายหลังห้อง?
คำว่าแอบมันแปลได้หลายสถานะนะเฟ้ย!
จริงสิ! คนที่รู้ว่าข้อความต่อไปมันคืออะไรก็มีแค่อาร์ตเตอร์คนเดียว เพราะเวลามันไปถามคนที่รู้จักแท๊ปเล็ตมันก็ต้องจด พอมันจดมันก็ต้องอ่าน พอมันอ่านมันก็ต้องจำ เยสสส~ ><
ฉันรีบล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดเบอร์อาร์ตเตอร์แล้วโทรออกทันที...
~เพราะว่าฉันนั้นคือผู้หญิงที่ไม่อาจเปิดเผยความจริงข้างใน ฉันต้องเก็บไว้ ฉันต้องซ่อนไว้ลึกๆ ข้างใน ~
(โหลครับ?)
-___-? ทำไมเสียงมันแมนจัง? นี่สามีมันหรือเปล่าเนี่ย?
“ขอสายอาร์ตเตอร์หน่อยค่ะ”
(เอ่อ...พูดอยู่ฮ้า~)
-___-; มันเปลี่ยนเสียงยังกะเบล นันทิดา
“แกจำเบอร์ฉันไม่ได้เหรอ แกไม่ได้เมมไว้ใช่ไหม”
(ฉันเพิ่งไปล้างเครื่องมา มันเลยหายเกลี้ยงเลยอ่ะ)
“อืมๆ เรื่องนี้เอาไว้ก่อน ว่าแต่แกจำกระดาษความลับของแท๊ปเล็ตทั้งสองแผ่นได้ไหม?”
(จำได้สิ...ฮั่นแน่! อย่าบอกนะว่าแกอ่านจบแล้ววว มีเรื่องให้แกเซอร์ไพรส์เยอะเลยเนอะว่าไหม?)
น้ำเสียงดี้ด้าจากปลายสายกำลังพูดโดยไม่เหลือช่องว่างให้ฉันได้พูดแทรกสักนิด อ่านจบบ้าอะไร -*- อ่านจบฉันคงไม่โทรมาหาแกหรอก ไอ้ตุ๊ดตูดแฟ๊บ TT
“ข้อความสุดท้ายของกระดาษแผ่นที่สอง มันคือความลับอะไร?”
(ที่บอกว่าไม่เคยเข้าเรียนอะนะ)
“ไม่ใช่ๆ สุดท้ายกว่าอันนั้น”
ปลายสายเงียบลงผิดปกติจนฉันต้องดูหน้าจอว่ามันดับหรือเปล่า ก็ไม่นี่นา...ทำไมอาร์ตเตอร์มันเงียบจนฉันหวั่นใจแปลกๆ นะ
(มันไม่มีนะ...)
“แกจะบ้าเหรอ...แกเขียนมันไม่ใช่หรือไง”
ฉันรู้สึกลางไม่ค่อยดีสักเท่าไร แต่เมื่อฉันกางกระดาษเพื่อเทียบลายมือดูอีกครั้ง นั่นจึงทำให้ฉันแปลกใจอย่างกะทันหัน...ลายมือมันคนละลายมือชัดๆ!
นี่ก็แปลว่า...
(และฉันก็ไม่ได้เขียนข้อความนั้นด้วย)
“แกกำลังหมายความว่า แกยื่นกระดาษแผ่นนี้ให้คนอื่นเขียนใช่ไหม!”
(เฮ้ย! จะบ้าหรือไง กระดาษความลับที่มีในนั้นทุกอย่างมีฉันเท่านั้นที่รู้ และฉันเท่านั้นที่เขียน ฉันจำได้เสมอว่าข้อความสุดท้ายมันคือ แท๊ปเล็ตไม่เข้าเรียนแต่ยังสอบได้คะแนนดีนี่แหละ)
ผีหลอก?
ฉันอ่านข้อความทั้งสามคำสุดท้ายนี่ซ้ำไปซ้ำมา และทบทวนดูว่าใครเป็นคนเขียนมันกันแน่ แต่พอฉันยิ่งนึกเท่าไรก็ยังนึกไม่ออก ฉันใส่มันไว้ในกางเกง และฉันก็ใส่มันไว้ในตะกร้าผ้าตอนกลับจากบ้านแท๊ปเล็ต คนเห็นกระดาษแผ่นนี้คนสุดท้ายก็คือ...
“แก...”
(ฉันว่ามีคนแอบแกล้งแกแน่ๆ)
“แกกำลังคิดเหมือนฉันใช่ไหม?”
(มั้ง! ฉันคิดอยู่ก็มีแต่เบสบอลกับ...)
“นั่นแหละ! คนที่เห็นกระดาษของฉันคนสุดท้าย!”
ฉันไม่รอช้ารีบตัดสายไปทันทีโดยไม่สนว่าอาร์ตเตอร์มันจะเดือดสักแค่ไหน บางทีข้อความสุดท้ายที่โดนน้ำหายไป อาจเป็นเบสบอลมันเขียนก็ได้!
ถ้าเป็นฝีมือแกจริงๆ ฉันจะเอาตะกร้าฟาดหน้าแล้วกระทืบซ้ำจนกว่ามันจะปางตาย เรื่องนี้ฉันซีเรียสนะ เพราะถ้าฉันยังคงมาค้างใครกับข้อความสุดท้ายอยู่อย่างนี้ ฉันก็อาจตัดใจลาขาดกับเขาไม่ได้ ฉันรู้ข้อความทั้งหมดเมื่อไร ฉันจะลืมทุกอย่าง ฉันจะไม่อยากรู้อะไรเกี่ยวกับนายอีก ฉันจะไม่โดนใครหลอกเกี่ยวกับความลับนาย...
ฉันจะไม่รักนายอีกแล้ว!!!
ปัง!!!
“เบสบอล! ในกระดาษความลับข้อความสุดท้ายแกได้เขียนมันใช่ไหม!”
“O.,O”
ผู้ชายหน้ามึนที่กำลังนอนอ่านการ์ตูนอย่างเปรมปรีย์อยู่หันมามองฉันอย่างงงๆ หลังจากที่ฉันถีบประตูเข้าไปอย่างไม่ปราณีใครหน้าไหนทั้งนั้น
“ตอบฉันมาไอ้เบส!”
ฉันชูกระดาษในมือให้เบสบอลดู ผู้ชายตรงหน้าขมวดคิ้วจนกลายเป็นโบผูกกัน เบสบอลลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินเข้ามาเพ่งพินิจกระดาษในมือฉัน
“แท๊ปเล็ตแอบ...แอบอะไรอ่ะเจ๊? O_O”
“แกอย่ามาตีหน้าซื่อนะ แกเขียนมันใช่ไหมเบสบอล TT”
“แอ่กๆ เจ๊หยุดเขย่าตัวผมก่อนนะ”
ฉันหยุดเขย่าตัวเบสบอลแล้วหันมาสงบสติตัวเองอย่างแน่นิ่ง ทำไมมันเดาอะไรยากแบบนี้นะ อะอีคำว่า ‘แอบ’ เนี่ย!
“ตอบ!”
“ผมไม่ได้เขียน -___-; ถ้าลายมือผมสวยแจ่มขนาดนี้ ผมไปประกวดคัดลายมือแห่งชาติแล้ว”
“แล้วใครเขียน?”
“เจ๊ถามคำถามยากกับผมอีกแล้วอ่ะ T[]T”
ฉันทึ้งหัวตัวเองไปมาดั่งคนบ้า ใช่! ฉันมันบ้าไปแล้วจริงๆ ถ้าฉันยังหาคนเขียนข้อความบ้าๆ นี่ไม่ได้ คงเหลือแต่ผีเจ้าที่แล้วล่ะ ที่สามารถมาล้วงในกางเกงฉันได้น่ะ
นี่ฉันต้องรู้ข้อความสุดท้ายให้ได้ใช่ไหม...
โอเค! ฉันจะหาคนเขียนข้อความสุดท้ายนี้ให้ได้ด้วยตัวเอง!
27 / 05 / 53
:: อัพครบสักที ><
ดองบทนี้มาเกือบอาทิตย์ได้เวลาอัพเสียที 555
กว่าจะอัพได้แบบเหงื่อตก งานก็เยอะ
นี่แค่เปิดเทอมนะเนี่ย ~
บทนี้รู้ความลับของแท๊ปเพิ่มมาอีกหลายข้อเลย
ทั้งวันเกิด...ซึ้งไม่น่าจะเกิดมาเลย
และพ่อบ้าน? พ่อบ้าน (ฮา)
มันน่าเชื่อความลับนี้ไหมเนี่ย??
บทนี้ใครคิดถึงเบสบอล โผล่มาเต็มสปีดจ้า ทั้งอาร์ตเตอร์และเบสบอล
มาตามหาความลับข้อสุดท้ายไปพร้อมกัน
:) บทต่อไป มีอึ้งงงงง~~
แก้คำผิด เมื่ออัพครบ 100%
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แล้วใครเป็นคนเขียน??
เค้าแอบชอบเธอเนี่ย 555 (เดาเอา)
ดีใจ >[]<
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 27 พฤษภาคม 2556 / 21:14