ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : step one :เมืองมนุษย์ การพบเจอ
"หึหึหึ บาโรเน่จังเนี่ยซึนจริงๆเลยน้าาา"อีกคนที่บาโรเน่ไม่คาดว่าจะมาพบจดหมายนี้ ซาจิ คนที่บาโรเน่เกลียดขี้หน้ามาตั้งแต่เด็ก ได้แอบอยู่นอกหน้าต่าง เพราะเวลามาเจอจดหมายของบาโรเน่ต่างกันไม่ถึงนาที
"เฮ้อไม่ไหวไม่ไหวเลย ถึงจะบอกว่าไม่ต้องห่วงแต่ไปคนเดียว อย่างนั้นใครจะไปหายห่วงได้ล่ะนั้น...เฮ้อจริงๆเลย"ร่างโปร่งเดินพึมพำอกมาจากบ้านของบาโรเน่ "คงต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว.."
ทางด้านบาโรเน่
เมื่อเดินมาจนสุดทาง บาโรเน่ก็จัดการปลอมตัวให้เหมือนมนุษย์มากที่สุด โดยเก็บหางซ่อนไว้ภายใต้เสื้อ จัดการแต่งตัวใหม่ให้เหมือมนุษย์ สวมเสื้อคลุมเอาฮูทคลุมไว้เพื่อซ่อนเขาปีศาจไว้ จากนั้นก็ใส่แว่นไว้ เพื่อปกปิดดวงตา ซึ่งบางทีจะมีอะไรเกิดขึ้นกับดวงตาแล้วความจะแตก ว่าเขานั้นไม่ใช่มนุษย์ เมื่อเช็คว่าทุกอย่างเรียบร้อยบาโร่ก็จัดการเก็บของลงกระเป๋าแล้วสะพายข้าง ทำให้ดูเหมือนเป็นเด็กเรียนนิดๆ
สถานที่ที่เดินมาจนสุดทางลับมีตัวอักษรเขียนไว้ว่า โตเกียว ประเทศญี่ปุ่น เป็นตัวอักษรของเผ่าปีศาจ บาโรเน่ไม่ลังเลอะไรรีบวิ่งขึ้นมาจากทางลับโดยเร็ว และสิ่งที่เห็นมันก็ชั่งคุมค่ามากกลับการเดินทางที่เหนื่อยและรีบมาก
สิ่งที่บาโรเน่เห็นคือ เมืองที่มีผู้คนเดินไปมา ตึกสูงเยอะแยะรถยนต์ที่วิ่งไปมาตามท้องถนน การใช้ชีวิตต่างๆนาๆของมนุษย์ในโตเกียว มันทำให้บาโรเน่ตื่นเต้นและแปลกใจกับสิ่งต่างๆที่ได้เห็น มันชั่งแตกต่างกับเมืองของเผ่าปีศาจมากเหลือเกิน เมื่อเดินออกมาจากตรอกซอยที่มีทางลับซ่อนอยู่
บาโรเน่ก็เดินไปตามทาง ที่มีผู้คนค่อนข้างมาก เพราะว่าเป็นเวลาของการเลิกเรียนของมนุษย์
แต่เพราะมัวแต่มองสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นภายในเมืองมากเกินไปทำให้เดินไปชนนักเลงกลุ่มนึ่ง โดยไม่ได้ตั้งใจและร่างที่เขาชนนั้นแข็งแรงกว่าเขา จึงทำให้ร่างบางล้มลงกับพื้นอย่างแรง
"เฮ้ยแกน่ะเดินชนคนอื่นทำไมไม่ขอโทษว่ะหาเรื่องเรอะ!!"ร่างที่บาโรเน่เดินไปชนตวาดกลับ
"..."แต่ร่างบางกลับเงียบแล้วไม่คิดจะเอ่ยอะไรแค่ลุกและเดินต่อ
"หนอยแก!!"ว่าแล้วร่างนั้นก็ฉุดร่างบางมาแล้วผลักให้ล้มลงอีกครั้ง
และเพื่อนอีกสองสามคนก็มาลุม "แกรู้มั้ยว่าพวกเราเป็นใคร ถ้าคิดจะหาเรื่องแกจบไม่สวยแน่"หนึ่งในเพื่อนของร่างที่ร่างบางเดินชนขามขู่
แต่ร่างบางยังคงเงียบและไม่สนใจ เพราะเขายังไม่รู้วัฒธรรมอะไรของมนุษย์เลย
"ตอบพวกเรามาซะ!!เอแต่แกก็สวยดีนี่หว่า"ว่าแล้วร่างของคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าก็เดินมาจับคางของร่างบาง และบีบอย่างแรงและจับเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา "โฮว สวยใช่ย่อยนิหว่า"ว่าแล้วร่างนั้นก็เริ่ม
ลวนลามร่างกายของร่างบาง แต่ร่างบางขัดขืน ทำให้หนึ่งในกลุ่มนั้นเข้ามาชกท้องเข้าอย่างจัง
"อึก.."ร่างบางทรุดลงทันที ...ทำไมพวกมนุษย์โหดร้ายขนาดนี้เลย
เหรอ...
"เห้ พวกแกทำอะไรน่ะ "เสียงเข้มของคนแปลกหน้าที่เข้ามาแทรกทำให้กลุ่มที่กำลังคิดจะหาเรื่กับบาโรเน่ รีบหันไปมองและเพราะรู้ดีว่าร่างแกร่งตรงหน้าเป็นใครจึงรีบแก้ตัวทันที
"คะ..คือพวกผม..อะ..เอ่อ...ไม่รู้เรื่องอะไรนะ คะ..ครับ"
"อ้อเหรอ งั้นที่เมื่อกี้แกชกที่ท้องของคนๆนั้นน่ะ หมายความว่าไง"
"ขะ ก็เขาหาเรื่องพวกผมนี่คะ..ครับ"
"อ้อ งั้นเหรอ"ร่างแกร่งยิ้มสยอง
"คะ..ครับ"
"งั้น...ถ้ายังไม่อยากมีเรื่องกลับฉันคนนี้ก็รีบ.."
"คะ...ครับไปแล้วคร้าบบบบ"
ว่าแล้วทั้งกลุ่มก็รีบสลายตัวไปโดยเร็วไม่เหลือแม้แต่เงา
"ก็แค่นั้น" ร่างแกร่งมองกลุ่มนักเลงที่รีบหนีไป "ว่าแต่นายน่ะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"ร่างแกร่งรีบเข้ามาพยุงร่างบางที่เงียบและตัวสั่นไปหมด
"เห้ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"
"..."ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากร่างบาง
"เห้เงียบทำไมล่ะ ทำไมไม่บอกล่ะถ้าไม่บอกแล้วฉันจะช่วยเธอไม่ได้นะ"
"..."ร่างบางยังคงไม่ตอบอะไร
"เฮ้ออ งั้นก็ช่วยไม่ได้" ว่าแล้วร่างแกร่งก็จับร่างยางอุ้มพาดบ่า แล้วออกเดินทันที
"จะ..จะทำอะไรข้าน้ะ"ร่างบางดิ้น แต่ก็ทำอ่ะไรไม่ได้เพราะจุกจากการโดนชกไปเมื่อครู่
"เดี๋ยวก็รู้น่า อยู่เฉยๆไปเลย"และดูเหมือนคำพูดของร่างแกร่งจะมีผลต่อร่างบางมาก ร่างบางนั้นนิ่งโดยทันที
ฐานบัญชาการใหญ่ของกองทัพมนุษย์
"ที่นี่ที่ไหนเหรอ..." ร่างบางถามออกมาเพราะรู้สึกไว้ใจ 'มนุษย์ตนนี้น่าจะไว้ใจได้บางล่ะน่ะ'
"อ้อ ฐานของกองทัพมนุษย์ไง เพื่อต่อต้านเผ่าปีศาจที่จะมารุกรานโลกน่ะ เธอไม่รู้เหรอ"
เมื่อได้ยินแบบนั้นทำให้ร่างบางสะดุ้งทันที และเริ่มกังวลต่อคนตรงหน้าที่กำลังอุ้มเขาอยู่
"อือ...ใช่ข้ามะ...รู้มาก่อน"
"งั้นเหรอ..ว่าแต่ทำไมต้องพูดด้วยล่ะ นี่มันสมัยแล้ว"
"งะ...งั้นเหรอ.."
"ใช่แล้ว อ่ะถึงแล้ว"ว่าแล้วร่างแกร่งก็เดินเข้าไปในห้องของตนและวางร่างบางลงบนโซฟาอย่างเบามือ และนั่งลงข้างๆพร้อมยกขาขวาของร่างบางขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
"จะ...จะทำอะไรน่ะ"ร่างบางโวยวาย
"ถามได้ขาเธอแพลงตอนล้มไม่ใช่ อยู่นิ่งๆซะ"
"..." ร่างบางเงียบทันทีที่ร่างแกร่งสั่ง
"นี่เธอไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าขาแพลงน่ะ"ร่างแกร่งถาม
"..."ร่างบางไม่ตอบแค่พยักหน้า
"เฮ้อ...อ่ะเสร็จล่ะ"ร่างแกร่งปล่อยขาร่างบางลง "แล้วเธอเป็นใครชื่ออะไรอยู่ที่ไหนมาที่โตเกียวทำไม"
"เอ่อ..."ร่างบางเงิบไปเล็กน้อย "จริงๆแล้วข้าเป็นผู้ชายนะ และการที่จะให้ผู้อื่นบอกรึแนะนำตัวควรบอกชื่อตัวเองก่อนมันเป็นมารยาท"ร่างบางร่ายยาว
"อ่า..งั้นต้องขอโทษด้วย ฉันโซวเดอร์ เป็นผู้พันและผู้บังคับการของกองทัพมนุษย์น่ะ"
"งั้นเหรอ...งั้นชื่อของข้าบาโรเน่.."
"ชื่อบาโรเน่จัง ชื่อน่ารักดีน่ะสาวน้อย"โซวเดอร์ลื่นหน้าไปใกล้ร่างบางทำให้ร่างบางสะดุ้งหน้าแดงและรีบดันหน้าของอีกฝ่ายออกไป เพราะไม่อยากให้เห็นใบหน้าแดงๆของตนเอง
"ขะ..ข้าเป็นผู้ชายนะ มะไม่ใช่ผู้หญิง!!"
"อ้อ งั้นเหรอ เป็นผู้ชายแต่สวยขนาดนี้มันน่า..."ร่างแกร่งยิ้มแบบหมาป่าจ้องจะขย้ำเหงื่อย
"น่ะ น่าอะไร!!"
"ก็..."ร่างแกร่งกระซิบบางอย่างทำให้ร่างบางหน้าแดงจัดทันที
"อะ...อะไรเจ้าว่าไม่ได้..เฮือก!!"ร่างบางสะดุ้งเมื่อร่างสูงสอดมือเข่าไปในสาบเสื้อของร่างบาง "จะ..เจ้าจะทำอะไร อึก"
"นี้ไง จริงๆด้วยเธอไม่ใช่มนุษย์จริงๆด้วย" ร่างแกร่งดึงหางปีศาจของร่างบางออกมาจากใต้เสื้อร่างบางดิ้น
"จะ....เจ้ารู้แต่แรกเลยเหรอ...ว่าข้า.."ร่างบางถามแบบกล้าๆกลัวๆ
"ก็พึ่งเมื่อกี้แหละ ที่ฉันจ้องเธอดีๆน่ะ เขาเธอมันโผล่ออกมาน่ะ"
"งะ...งั้นเหรอ..."เสียงร่างบางเบาลง
"อื้อ ก็เธอดิ้นเองนิ แต่ฉันก็ตกใจอ่ะน่ะไม่คิดว่าจะเป็นเผ่าปีศาจ แถมยังต้องมาโดนสั่งสอนเองมารยาทอีก มันแสบจี๊ดเลย "
"ละ..แล้วในเมื่อเจ้ารู้แล้ว...จะเอายังไงกับข้าล่ะ"ร่างบางก้มหน้าลงไม่กล้าจ้องร่างแกร่ง
"ก็คงต้องทำให้เธอเข้าใจอายธรรมของมนุษย์ก่อนแหละ เพราะถ้าปล่อยกลับไปตอนนี้ไม่รอดแน่ "
"เข้าใจแล้ว..."
"อ้อ อีกอย่างเธอคงต้องพักห้องเดียวกับฉันนะ เพราะถามคนอื่นรู้ว่ามีเผ่าปีศาจเข้ามาที่นี้ เธอไม่รอดแน่"
"งื้อ...ว่าแต่ทำไมถึงช่วยข้าล่ะ ข้าเป็นเผ่าปีศาจนะ...อาจจะทำร้ายพวกเจ้าก็ได้ไม่ใช่เหรอ..."
"ก็เพราะเธอไม่ได้มาเพราะต้องการจะทำร้ายคนอื่นนิ ถึงแม้เธออาจเป็นสายสืบแต่ฉันไม่คิดงั้นนะ เพราะดวงตานายไม่บอกว่าไม่ใช่..."ร่างแกร่งเริ่มจ้องร่างบางอีกครั้ง แต่คราวนี้ร่างบางไม่คิดจะหลบสายตานั้นและมองตอบกลับไป "แต่ว่าเรื่องที่บอกเธอไปก็ระวังตัวหน่อยล่ะ เพราะบางทีร่างกายฉันก็ไปเองบังคับไม่ค่อยได้ด้วย " ว่าแล้วร่างแกร่งก็เลียลิ้มฝีปากตัวเองเล็กน้อย "อ้อฉันพูดจริงนะ ระวังตัวไว้ด้วยล่ะ "พูดแค่นั้นก่อนจะออกไปจากห้องทิ่งให้ร่างบางหน้าแดงและนึกถึงคำพูดตอนที่ร่างแกร่งนั้นกระซิบตน
// ก็...เธอน่ะ น่ากินเป็นบ้าเลยถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ......//
'ห้ะ!!!แล้วนี่ข้าจะรอดไหมเนี่ยยยยย'
__________________________________________________________
จบไปอีกหนึ่งแย้วววพรุ่งนี้ก็ไปโรงเรียนแล้วไรท์ควรดีใจไหมเนี่ยยย
เอาเตอะไงบาโรเน่ก็น่ารักอยู่วันยังค่ำ
มาเฉลยให้แล้วนะว่า เขาคือใคร ซาจี้ นั่นเองงง ถึงจะมีนิดเดียวก็น้าะ
ตามเคยว่างจะมาต่อให้
แต่ตอนนี้ไร้ซึ่งคนเม้น555 ควรดีใจเนอะ
บ้ายบุยยยยย เจอกัยตอนหน้าาาา
"เฮ้อไม่ไหวไม่ไหวเลย ถึงจะบอกว่าไม่ต้องห่วงแต่ไปคนเดียว อย่างนั้นใครจะไปหายห่วงได้ล่ะนั้น...เฮ้อจริงๆเลย"ร่างโปร่งเดินพึมพำอกมาจากบ้านของบาโรเน่ "คงต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว.."
ทางด้านบาโรเน่
เมื่อเดินมาจนสุดทาง บาโรเน่ก็จัดการปลอมตัวให้เหมือนมนุษย์มากที่สุด โดยเก็บหางซ่อนไว้ภายใต้เสื้อ จัดการแต่งตัวใหม่ให้เหมือมนุษย์ สวมเสื้อคลุมเอาฮูทคลุมไว้เพื่อซ่อนเขาปีศาจไว้ จากนั้นก็ใส่แว่นไว้ เพื่อปกปิดดวงตา ซึ่งบางทีจะมีอะไรเกิดขึ้นกับดวงตาแล้วความจะแตก ว่าเขานั้นไม่ใช่มนุษย์ เมื่อเช็คว่าทุกอย่างเรียบร้อยบาโร่ก็จัดการเก็บของลงกระเป๋าแล้วสะพายข้าง ทำให้ดูเหมือนเป็นเด็กเรียนนิดๆ
สถานที่ที่เดินมาจนสุดทางลับมีตัวอักษรเขียนไว้ว่า โตเกียว ประเทศญี่ปุ่น เป็นตัวอักษรของเผ่าปีศาจ บาโรเน่ไม่ลังเลอะไรรีบวิ่งขึ้นมาจากทางลับโดยเร็ว และสิ่งที่เห็นมันก็ชั่งคุมค่ามากกลับการเดินทางที่เหนื่อยและรีบมาก
สิ่งที่บาโรเน่เห็นคือ เมืองที่มีผู้คนเดินไปมา ตึกสูงเยอะแยะรถยนต์ที่วิ่งไปมาตามท้องถนน การใช้ชีวิตต่างๆนาๆของมนุษย์ในโตเกียว มันทำให้บาโรเน่ตื่นเต้นและแปลกใจกับสิ่งต่างๆที่ได้เห็น มันชั่งแตกต่างกับเมืองของเผ่าปีศาจมากเหลือเกิน เมื่อเดินออกมาจากตรอกซอยที่มีทางลับซ่อนอยู่
บาโรเน่ก็เดินไปตามทาง ที่มีผู้คนค่อนข้างมาก เพราะว่าเป็นเวลาของการเลิกเรียนของมนุษย์
แต่เพราะมัวแต่มองสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นภายในเมืองมากเกินไปทำให้เดินไปชนนักเลงกลุ่มนึ่ง โดยไม่ได้ตั้งใจและร่างที่เขาชนนั้นแข็งแรงกว่าเขา จึงทำให้ร่างบางล้มลงกับพื้นอย่างแรง
"เฮ้ยแกน่ะเดินชนคนอื่นทำไมไม่ขอโทษว่ะหาเรื่องเรอะ!!"ร่างที่บาโรเน่เดินไปชนตวาดกลับ
"..."แต่ร่างบางกลับเงียบแล้วไม่คิดจะเอ่ยอะไรแค่ลุกและเดินต่อ
"หนอยแก!!"ว่าแล้วร่างนั้นก็ฉุดร่างบางมาแล้วผลักให้ล้มลงอีกครั้ง
และเพื่อนอีกสองสามคนก็มาลุม "แกรู้มั้ยว่าพวกเราเป็นใคร ถ้าคิดจะหาเรื่องแกจบไม่สวยแน่"หนึ่งในเพื่อนของร่างที่ร่างบางเดินชนขามขู่
แต่ร่างบางยังคงเงียบและไม่สนใจ เพราะเขายังไม่รู้วัฒธรรมอะไรของมนุษย์เลย
"ตอบพวกเรามาซะ!!เอแต่แกก็สวยดีนี่หว่า"ว่าแล้วร่างของคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าก็เดินมาจับคางของร่างบาง และบีบอย่างแรงและจับเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา "โฮว สวยใช่ย่อยนิหว่า"ว่าแล้วร่างนั้นก็เริ่ม
ลวนลามร่างกายของร่างบาง แต่ร่างบางขัดขืน ทำให้หนึ่งในกลุ่มนั้นเข้ามาชกท้องเข้าอย่างจัง
"อึก.."ร่างบางทรุดลงทันที ...ทำไมพวกมนุษย์โหดร้ายขนาดนี้เลย
เหรอ...
"เห้ พวกแกทำอะไรน่ะ "เสียงเข้มของคนแปลกหน้าที่เข้ามาแทรกทำให้กลุ่มที่กำลังคิดจะหาเรื่กับบาโรเน่ รีบหันไปมองและเพราะรู้ดีว่าร่างแกร่งตรงหน้าเป็นใครจึงรีบแก้ตัวทันที
"คะ..คือพวกผม..อะ..เอ่อ...ไม่รู้เรื่องอะไรนะ คะ..ครับ"
"อ้อเหรอ งั้นที่เมื่อกี้แกชกที่ท้องของคนๆนั้นน่ะ หมายความว่าไง"
"ขะ ก็เขาหาเรื่องพวกผมนี่คะ..ครับ"
"อ้อ งั้นเหรอ"ร่างแกร่งยิ้มสยอง
"คะ..ครับ"
"งั้น...ถ้ายังไม่อยากมีเรื่องกลับฉันคนนี้ก็รีบ.."
"คะ...ครับไปแล้วคร้าบบบบ"
ว่าแล้วทั้งกลุ่มก็รีบสลายตัวไปโดยเร็วไม่เหลือแม้แต่เงา
"ก็แค่นั้น" ร่างแกร่งมองกลุ่มนักเลงที่รีบหนีไป "ว่าแต่นายน่ะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"ร่างแกร่งรีบเข้ามาพยุงร่างบางที่เงียบและตัวสั่นไปหมด
"เห้ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"
"..."ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากร่างบาง
"เห้เงียบทำไมล่ะ ทำไมไม่บอกล่ะถ้าไม่บอกแล้วฉันจะช่วยเธอไม่ได้นะ"
"..."ร่างบางยังคงไม่ตอบอะไร
"เฮ้ออ งั้นก็ช่วยไม่ได้" ว่าแล้วร่างแกร่งก็จับร่างยางอุ้มพาดบ่า แล้วออกเดินทันที
"จะ..จะทำอะไรข้าน้ะ"ร่างบางดิ้น แต่ก็ทำอ่ะไรไม่ได้เพราะจุกจากการโดนชกไปเมื่อครู่
"เดี๋ยวก็รู้น่า อยู่เฉยๆไปเลย"และดูเหมือนคำพูดของร่างแกร่งจะมีผลต่อร่างบางมาก ร่างบางนั้นนิ่งโดยทันที
ฐานบัญชาการใหญ่ของกองทัพมนุษย์
"ที่นี่ที่ไหนเหรอ..." ร่างบางถามออกมาเพราะรู้สึกไว้ใจ 'มนุษย์ตนนี้น่าจะไว้ใจได้บางล่ะน่ะ'
"อ้อ ฐานของกองทัพมนุษย์ไง เพื่อต่อต้านเผ่าปีศาจที่จะมารุกรานโลกน่ะ เธอไม่รู้เหรอ"
เมื่อได้ยินแบบนั้นทำให้ร่างบางสะดุ้งทันที และเริ่มกังวลต่อคนตรงหน้าที่กำลังอุ้มเขาอยู่
"อือ...ใช่ข้ามะ...รู้มาก่อน"
"งั้นเหรอ..ว่าแต่ทำไมต้องพูดด้วยล่ะ นี่มันสมัยแล้ว"
"งะ...งั้นเหรอ.."
"ใช่แล้ว อ่ะถึงแล้ว"ว่าแล้วร่างแกร่งก็เดินเข้าไปในห้องของตนและวางร่างบางลงบนโซฟาอย่างเบามือ และนั่งลงข้างๆพร้อมยกขาขวาของร่างบางขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
"จะ...จะทำอะไรน่ะ"ร่างบางโวยวาย
"ถามได้ขาเธอแพลงตอนล้มไม่ใช่ อยู่นิ่งๆซะ"
"..." ร่างบางเงียบทันทีที่ร่างแกร่งสั่ง
"นี่เธอไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าขาแพลงน่ะ"ร่างแกร่งถาม
"..."ร่างบางไม่ตอบแค่พยักหน้า
"เฮ้อ...อ่ะเสร็จล่ะ"ร่างแกร่งปล่อยขาร่างบางลง "แล้วเธอเป็นใครชื่ออะไรอยู่ที่ไหนมาที่โตเกียวทำไม"
"เอ่อ..."ร่างบางเงิบไปเล็กน้อย "จริงๆแล้วข้าเป็นผู้ชายนะ และการที่จะให้ผู้อื่นบอกรึแนะนำตัวควรบอกชื่อตัวเองก่อนมันเป็นมารยาท"ร่างบางร่ายยาว
"อ่า..งั้นต้องขอโทษด้วย ฉันโซวเดอร์ เป็นผู้พันและผู้บังคับการของกองทัพมนุษย์น่ะ"
"งั้นเหรอ...งั้นชื่อของข้าบาโรเน่.."
"ชื่อบาโรเน่จัง ชื่อน่ารักดีน่ะสาวน้อย"โซวเดอร์ลื่นหน้าไปใกล้ร่างบางทำให้ร่างบางสะดุ้งหน้าแดงและรีบดันหน้าของอีกฝ่ายออกไป เพราะไม่อยากให้เห็นใบหน้าแดงๆของตนเอง
"ขะ..ข้าเป็นผู้ชายนะ มะไม่ใช่ผู้หญิง!!"
"อ้อ งั้นเหรอ เป็นผู้ชายแต่สวยขนาดนี้มันน่า..."ร่างแกร่งยิ้มแบบหมาป่าจ้องจะขย้ำเหงื่อย
"น่ะ น่าอะไร!!"
"ก็..."ร่างแกร่งกระซิบบางอย่างทำให้ร่างบางหน้าแดงจัดทันที
"อะ...อะไรเจ้าว่าไม่ได้..เฮือก!!"ร่างบางสะดุ้งเมื่อร่างสูงสอดมือเข่าไปในสาบเสื้อของร่างบาง "จะ..เจ้าจะทำอะไร อึก"
"นี้ไง จริงๆด้วยเธอไม่ใช่มนุษย์จริงๆด้วย" ร่างแกร่งดึงหางปีศาจของร่างบางออกมาจากใต้เสื้อร่างบางดิ้น
"จะ....เจ้ารู้แต่แรกเลยเหรอ...ว่าข้า.."ร่างบางถามแบบกล้าๆกลัวๆ
"ก็พึ่งเมื่อกี้แหละ ที่ฉันจ้องเธอดีๆน่ะ เขาเธอมันโผล่ออกมาน่ะ"
"งะ...งั้นเหรอ..."เสียงร่างบางเบาลง
"อื้อ ก็เธอดิ้นเองนิ แต่ฉันก็ตกใจอ่ะน่ะไม่คิดว่าจะเป็นเผ่าปีศาจ แถมยังต้องมาโดนสั่งสอนเองมารยาทอีก มันแสบจี๊ดเลย "
"ละ..แล้วในเมื่อเจ้ารู้แล้ว...จะเอายังไงกับข้าล่ะ"ร่างบางก้มหน้าลงไม่กล้าจ้องร่างแกร่ง
"ก็คงต้องทำให้เธอเข้าใจอายธรรมของมนุษย์ก่อนแหละ เพราะถ้าปล่อยกลับไปตอนนี้ไม่รอดแน่ "
"เข้าใจแล้ว..."
"อ้อ อีกอย่างเธอคงต้องพักห้องเดียวกับฉันนะ เพราะถามคนอื่นรู้ว่ามีเผ่าปีศาจเข้ามาที่นี้ เธอไม่รอดแน่"
"งื้อ...ว่าแต่ทำไมถึงช่วยข้าล่ะ ข้าเป็นเผ่าปีศาจนะ...อาจจะทำร้ายพวกเจ้าก็ได้ไม่ใช่เหรอ..."
"ก็เพราะเธอไม่ได้มาเพราะต้องการจะทำร้ายคนอื่นนิ ถึงแม้เธออาจเป็นสายสืบแต่ฉันไม่คิดงั้นนะ เพราะดวงตานายไม่บอกว่าไม่ใช่..."ร่างแกร่งเริ่มจ้องร่างบางอีกครั้ง แต่คราวนี้ร่างบางไม่คิดจะหลบสายตานั้นและมองตอบกลับไป "แต่ว่าเรื่องที่บอกเธอไปก็ระวังตัวหน่อยล่ะ เพราะบางทีร่างกายฉันก็ไปเองบังคับไม่ค่อยได้ด้วย " ว่าแล้วร่างแกร่งก็เลียลิ้มฝีปากตัวเองเล็กน้อย "อ้อฉันพูดจริงนะ ระวังตัวไว้ด้วยล่ะ "พูดแค่นั้นก่อนจะออกไปจากห้องทิ่งให้ร่างบางหน้าแดงและนึกถึงคำพูดตอนที่ร่างแกร่งนั้นกระซิบตน
// ก็...เธอน่ะ น่ากินเป็นบ้าเลยถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ......//
'ห้ะ!!!แล้วนี่ข้าจะรอดไหมเนี่ยยยยย'
__________________________________________________________
จบไปอีกหนึ่งแย้วววพรุ่งนี้ก็ไปโรงเรียนแล้วไรท์ควรดีใจไหมเนี่ยยย
เอาเตอะไงบาโรเน่ก็น่ารักอยู่วันยังค่ำ
มาเฉลยให้แล้วนะว่า เขาคือใคร ซาจี้ นั่นเองงง ถึงจะมีนิดเดียวก็น้าะ
ตามเคยว่างจะมาต่อให้
แต่ตอนนี้ไร้ซึ่งคนเม้น555 ควรดีใจเนอะ
บ้ายบุยยยยย เจอกัยตอนหน้าาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น