คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : You are my Everything [YoonSeo]
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าวิ่งมาตามทางเดินของชั้นเรียน ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ดีที่ว่าตอนนี้เป็นช่วงเข้าเรียน เลยไม่มีคนอยู่บริเวณนี้
"ซอ จู ฮยอน!!!!" เสียงเรียกชื่อดังพร้อมกับการเปิดประตูห้องพยาบาล เรียกให้เจ้าของชื่อและคนในห้องนั้นต่างก็ต้องหันมาด้วยความตกใจ
"ยุนยุน"
"ไง ยุนอา^^"
ซอฮยอนอยู่ในชุดนักเรียนผมยาวตรงสลวยนั่งอยู่บนเก้าอี้ ข้าง ๆ กับอาจารย์ควอน ยูริ เป็นอาจารย์ห้องพยาบาลที่สุดแสนจะมีเสน่ห์และมีแรงดึงดูดให้น่าเข้าใกล้ น่าหลงใหล แต่ก็น่ากลัวและน่าเป็นห่วงร่างบางที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นี่แหละ
"เธอเป็นอะไร เมื่อเช้ามีคนบอกว่าเธอเป็นลม" ร่างสูงรีบเข้าไปดูใกล้ ๆ เอามือแตะที่หน้าผากเพื่อดูว่าไข้ขึ้นหรือเปล่า
"จูฮยอนไม่เป็นอะไรหรอก แค่หน้ามืดน่ะ สงสัยนอนไม่พอ" ยูริตอบกลับแทน พลางถอดแว่นออกแล้วหยิบถ้วยชาขึ้นดื่ม
"ทำไมถึงนอนไม่พอล่ะ ซอจู"
"ก็เมื่อคืน คุณพ่อซื้อการ์ตูนเคโรโระตอนใหม่มาตั้ง 5 แผ่น เลยดูทั้งคืนเลย"
ร่างสูงเอามือกุมหัว นี่ติดการ์ตูนถึงขั้นไม่หลับไม่นอนเลยเหรอ หลงเป็นห่วงว่าที่ไม่ได้นอนเพราะคิดมากเรื่องอะไรหรือเปล่า มือเรียวถูกส่งไปเขกหัวซอฮยอนหนึ่งที โทษฐานทำให้เป็นห่วงแทบแย่
"โอ้ย ทำไมต้องรุนแรงด้วยล่ะ ยุนยุน นี่กะว่าจะให้ยืมอยู่แท้ ๆ"
"ไม่ต้องเลย เธอนี่นะ"
ยุนอาพูดจบก็เดินออกจากห้องพยาบาลไป ทิ้งความสงสัยให้กับซอฮยอนว่า นี่เค้าโกรธเธออีกแล้วเหรอ ทำไมชอบโมโหอยู่เรื่อยเลย หน้าใสกลับดูหม่นหมองจนคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถึงกับถอนหายใจ
"หนูทำให้ยุนยุนโมโหอีกแล้ว"
"คงเป็นเพราะจูฮยอนชอบทำตัวโก๊ะ ๆ แบบนี้ไง ยุนอาถึงได้เป็นห่วง" ยูรินั่งหันหน้าเข้าพนักพิงแล้วเอาคางเกยบนแขนตัวเองไว้
'งั้นเราต้องปรับปรุงตัวใช่ไหม'
"ทำไงดี ที่จะไม่ทำให้ยุนยุนต้องโมโหแบบนี้ทุกวัน"
"เวลาที่ยุนยุนโกรธ ก็จะโมโหไปอย่างนั้นแหละแต่...อ้าวยังฟังไม่ทันจบเลย จะบอกว่าเค้าชอบจูฮยอนนะ"
ซอฮยอนเดินออกนอกห้องพยาบาลไป สมองก็ครุ่นคิดมาตลอดทางว่าจะทำอย่างไรดี เธอกับเค้าอายุห่างกันปีนึง ยุนอาแก่กว่าจึงคอยดูแลเธอตลอดตั้งแต่ยังเด็ก ไปเล่นด้วยกัน กลับบ้านพร้อมกันทุกครั้งเพราะบ้านอยู่ติดกัน พ่อแม่ของเธอและเค้าก็สนิทกันมากด้วย
"ต้องไปพูดกับยุนยุนให้รู้เรื่อง"
หน้าห้องเรียนตอนพักกลางวัน
"ว่ายังไงนะซอจู"
"จากนี้ไม่ต้องสนใจฉันมากก็ได้ ยุนยุนจะได้ไม่อายุสั้นเพราะโมโหตลอดเวลาไง"
ร่างบางยิ้มให้อีกครั้ง ก่อนจะรีบวิ่งออกไป ยุนอาได้แต่มองเหลียวหลังด้วยความงุนงง ยูริเดินผ่านมาพอดีจึงทำทีพูดให้ได้ยิน
"ทำไงดีน้าา นกน้อยในกรงกำลังจะบินเองแล้ว" สายตาของร่างสูงมองด้วยความรู้สึกที่ยากจะคาดเดา
"ก็ตามใจสิ ช่างปะไร"
เช้าตรู่ ทุกวัน ยุนอาจะต้องมารับซอฮยอนที่บ้าน แต่วันนี้กลับมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป
"อ้าว น้องซอออกไปแล้วล่ะ" เจสสิก้ากำลังจะออกไปทำงานเช่นกัน ใจก็นึกสงสัยว่าทำไมวันนี้ถึงตื่นเช้าเองได้ แถมยังไปโรงเรียนเองด้วย ปกติจะต้องรอยุนอาก่อนไม่ใช่เหรอ
"มีอะไรกันหรือเปล่า ลูก" แม่ของซอฮยอนเดินมาถาม ด้วยความสงสัย
"เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"
"เธอไม่ได้ทำอะไร น้องสาวฉันใช่ไหม" ไอเย็นพุ่งตรงมาที่ร่างสูงทันที
'เย็นยะเยือกเชียว'
แกร็ก
"ซอ ลืมกล่องข้าวค๊าาา" ร่างบางหยุดอยู่กับที่ เมื่อเห็นว่าใครที่ยืนอยู่ตรงแถวหน้าประตู
"อ่ะ นี่กล่องข้าว ว่าจะฝากยุนอาเอาไปให้ น้องซอนี่ขี้ลืมจริง"
หลังจากซอฮยอนรับกล่องข้าวจากมือของเจสสิก้าไปแล้ว ก็รีบวิ่งออกนอกประตูไปอีกครั้ง ยุนอาได้แต่มองด้วยความงุนงง นี่มันเกิดอะไรขึ้น
ที่โรงเรียนในตอนพักกลางวัน ปกติวันนี้ซอฮยอนจะต้องมากินข้าวกลางวันด้วยที่ห้อง แต่วันนี้กลับไม่มีแม้แต่เงา ร่างสูงเริ่มรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย
"อะไรกัน ยุน วันนี้น้องซอไม่มากินข้าวด้วยถึงกับกินไม่ลงเลยเหรอ"
ซูยอง เพื่อนรักทักก่อนจะมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ยุนอาได้แต่ถลึงตาใส่กับการทำเป็นรู้ดีไปเสียทุกเรื่อง ซูยองจึงเปลี่ยนท่าทางทำเป็นไม่สนใจป้อนข้าวซันนี่คนรักของเค้าต่อไป
ที่ห้องเรียนของซอฮยอน
"แปลก ทำไมวันนี้มากินข้าวกับฉันได้ล่ะ" นิโคลเพื่อนสนิทข้าง ๆ แปลกใจที่ร่างบางมานั่งกินข้าวด้วยในวันนี้ ก็ปกติเห็นไปที่ห้องรุ่นพี่ยุนอาทุกทีนี่นา
"ก็ฉันไม่อยากทำให้ยุนยุนต้องโมโหตลอดเวลา อีกอย่างฉันอยากทำอะไรตัวคนเดียวบ้าง"
'อ่อ อย่างนี้นี่เอง'
"ยัยบื้อ ที่เค้าทำไป ไม่รู้ตัวเลยหรือไง" ร่างบางมองหน้าเพื่อนด้วยความงุนงง นิโคลได้แต่ส่ายหน้ากับความซื่อของเพื่อนเธอคนนี้เหลือเกิน
วันที่สามแล้ว
เวลานี้เป็นชั่วโมงพละ ยุนอาเลยลงมาข้างล่างเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมก่อนที่จะเริ่มเรียน ซอฮยอนที่รู้อยู่แล้วว่าวันนี้เป็นวิชาพละของร่างสูงจึงหันไปมองทางหน้าต่าง เพื่อจะได้แอบดู แต่สายตาก็ดันไปเห็นยุนอามองมาทางนี้เช่นกัน
'กำลังมองมาทางนี้นี่นา'
จากนั้นยุนอาก็เมินหน้าหนีไป ร่างบางรู้สึกเจ็บตรงบริเวณอกด้านซ้าย นี่เธอเป็นอะไรนะสงสัยเพราะห่างกันมานานสามวันแล้วมั้ง หลังเลิกเรียน วันนี้เป็นเวรทำความสะอาดห้อง ซอฮยอนเลยต้องกลับช้ากว่าปกติ ขายาว ๆ ก้าวลงบันไดมาถึง ก็เห็นยุนอาที่กำลังเดินสวนมาทางเธอเช่นกัน
ปากที่เอ่ยชื่อกลับต้องปิดลง เธอคิดไว้ในใจว่า ไม่ได้อดทนมาถึงขนาดนี้แล้ว ปกติเราจะต้องวิ่งอ้อนไปหา เรียวขาจึงรีบวิ่งผ่านไป แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อร่างสูงเอ่ยคำพูดตัดพ้อออกมาด้วยความน้อยใจ
"นี่ ไม่อยากมองหน้าฉันขนาดนั้นเลยเหรอ ซอจู ทำแบบนี้ฉันเจ็บนะ" ซอฮยอนเดินกลับมาเผชิญหน้ากับยุนอาอีกครั้ง
"ก็ตั้งใจว่าจะไม่วุ่นวายกับยุนยุน จะได้ไม่โมโหอีกไง"
"ว่าไงนะ" ร่างสูงเบี่ยงหน้าหนี
"นี่ เธอรังเกียจฉันมากเหรอ" ซอฮยอนเห็นดังนั้น มือบางเอื้อมไปจับใบหน้าสวยใสไว้แล้วหันมาเผชิญอีกครั้ง
"เปล่านะ ก็ไม่อยากให้ยุนอาโกรธเท่านั้นเอง ถ้าฉันอยู่ใกล้ ๆ ก็จะอารมณ์เสียบ่อย ๆ ใช่ไหม" ร่างบางเอามือลูบที่หัวเชิงปลอบใจ ใบหน้าของยุนอาเริ่มแดงระเรื่อ
"อย่างนี้เองเหรอ" รอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานานทำให้ซอฮยอนผงะ ถอยหลังกลับไปจึงเซจะหงายหลังเอา
มือเรียวฉุดแขนไว้ได้ทันแล้วดึงมาสู่อ้อมกอดไว้ หัวใจของซอฮยอนเต้นผิดจังหวะจนรู้สึกได้
"ระวังหน่อยสิ จู่ ๆ ก็เซ เห็นไหม" ร่างบางรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวบนใบหน้า จึงเอามือผลักตัวออกห่าง
"ซอจู" ร่างสูงเรียกชื่อด้วยความแปลกใจ นี่เค้าทำอะไรผิดไปหรืออย่างไร
"เอ่อ ขอโทษนะ"
"เดี๋ยว ซอจู"
ระหว่างทางที่วิ่งไป เสียงหัวใจที่ยังคงดังจนห้ามไม่อยู่ ทำให้ซอฮยอนรู้สึกสับสนที่ตัวเธอเป็นอะไรไป ปกติไม่เคยหัวใจเต้นแรงขนาดนี้ แค่โดนเค้ากอดแนบชิดแค่นั้นเอง ซอฮยอนวิ่งมาจนถึงหน้าห้องพยาบาล เมื่อเห็นว่ายูริยังคงอยู่ข้างใน จึงเปิดประตูเข้าไป
"อ้าว จูฮยอน ยังไม่กลับอีกเหรอ" มือเรียวหยิบแว่นตาออกจากเรียวหน้าคม ก่อนจะวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับเอกสารที่เพิ่งอ่านไปเมื่อครู่
"หนูมีเรื่องจะปรึกษาหน่อยค่ะ"
ร่างบางเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง พร้อมกับอาการเต้นของหัวใจที่ผิดปกติ รวมทั้งความรู้สึกที่ผิดแปลกไป ทำให้ผู้ที่ได้ฟังรู้สึกได้ถึงความสับสน มือเรียวถูกวางไว้บนศรีษะของซอฮยอนแล้วลูบไปมาด้วยความเอ็นดู
"คงเพราะ ห่างกันไปเหมือนต่างก้าวถอยออกมาดูกันและกันนั่นแหละ" ร่างบางทำหน้าตาไม่เข้าใจ ยูริจึงได้แต่ถอนหายใจกับความซื่อของลูกศิษย์คนนี้
"ตอนยุนอากอดใจเต้นแรงมากสินะ" คนฟังคำถามถึงกับสะดุ้งที่ถูกจับความรู้สึกได้
"หนูเองก็ไม่เข้าใจค่ะ ทั้ง ๆ ที่เป็นตัวเองแท้ ๆ แต่กลับไม่รู้จริง ๆ ว่ารู้สึกยังไง"
"ยังไม่รู้ตัวสินะ จูฮยอนลองทดสอบดูไหม" ความงุนงงยิ่งมีมากขึ้นไปอีก ยูริค่อย ๆ เดินเข้าไปหาช้า ๆ จนใกล้ตัวซอฮยอนมากยิ่งขึ้น ด้วยความที่ข้างหลังติดโต๊ะอยู่แล้ว ยูริที่เข้ามาแนบชิดมากขึ้นจึงทำให้ซอฮยอนเอนหลังไปเกือบจะล้มลงดีที่มีศอกช่วยยันเอาไว้
"ถ้าหากถูกยุนอาบุกประชิดตัวแบบนี้" มือเรียวผลักไหล่บางให้นอนลงไปบนโต๊ะ แต่คงรุนแรงไปหน่อยศีรษะด้านหลังก็เลยเขกโต๊ะไปเต็ม ๆ แต่ไม่ได้ทำให้ยูริรู้สึกตัว
"ถ้าเป็นแบบนั้นเธอจะทำยังไง เคยหรือยังกับการใกล้ชิดแบบผู้ใหญ่น่ะ" ร่างบางคิดในใจ ถ้าหากยุนอาทำแบบนี้กับเธออย่างนั้นเหรอ
ประตูห้องพยาบาลถูกเปิดออกอย่างแรง
"หนอย อาจารย์ลามก ทำอะไรซอจู ห๊า" ร่างสูงตะโกนออกมาด้วยความตกใจและความเหนื่อยที่ตามหาซอฮยอนไปทั่ว ส่วนยูริได้แต่แอบทำท่าทางเสียดาย
"อย่าโวยวายไป เดี๋ยวมีคนเข้าใจผิดจะยุ่ง"
"ไม่ต้องมาแก้ตัว" ยุนอาวิ่งไปหาซอฮยอนที่ยังคงนอนทื่ออยู่บนโต๊ะแบบนั้น
"แค่ล้อเล่นเอง ฉันเป็นอาจารย์ที่ดีนะ"
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี เห็นกับตาชัด ๆ" ร่างสูงนึกขึ้นได้หันไปหาซอฮยอนที่ยังคงเงียบอยู่อย่างนั้น
"ซอจู เป็นยังไงบ้าง"
"ฮือ เจ็บ" ยุนอาตกใจที่เห็นน้ำตาของร่างบาง จึงหันไปกระชากคอเสื้อของผู้เป็นอาจารย์ไว้
"จะแจ้งตำรวจจับคอยดูสิ"
"ฉันเปล่าทำอะไรนะ" ยูริได้แต่ส่ายหน้า แต่ก็แอบขำกับท่าทางหึงหวงแบบนี้
"ถ้างั้น ทำไมซอจูถึงร้องไห้แบบนี้"
"ตอนล้มลง หัวกระแทกโต๊ะ เจ็บมากเลย" ซอฮยอนลุกขึ้นมานั่งบนโต๊ะ พลางเอามือลูบบริเวณศีรษะ คิดในใจว่าคงโนแน่ ๆ
"โธ่เอ้ย หลงเข้าใจผิดตั้งนาน" ยุนอาหันมาเอ่ยว่าด้วยความอาย ยิ่งทำให้ซอฮยอนตกใจกับเสียงที่เหมือนจะตะคอกดังเช่นนั้น
"ฉันทำให้ยุนยุนโกรธอีกแล้วใช่ไหม"
"มะ ไม่ได้โกรธ"
"แต่ยุนยุนขึ้นเสียงแบบนี้โกรธทุกทีเลย แล้วเดี๋ยวก็จะโมโห"
"แบบนี้เค้าไม่ได้เรียกว่าโกรธ เค้าเรียกว่าเป็นห่วงต่างหาก" ยุนอารู้สึกกระวนกระวาย ที่ทำให้ซอฮยอนร้องไห้ ยูริที่เห็นอย่างนั้นจึงเริ่มเอ่ยก่อนจะออกจากห้องไป
"แบบนี้ ต้องรับผิดชอบด้วยการปลอบเค้าให้ดี ๆ คนอะไรเก่งไปเสียหมดทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องความรัก ฉันจะออกไปรอข้างนอก เสร็จแล้วก็เรียกแล้วกัน"
เสียงประตูถูกปิดลง ยุนอาได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น เมื่อเห็นว่าร่างบางยังไม่หยุดร้องไห้ จึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ มือเรียวส่งไปแตะที่ไหล่และลูบต่อไปถึงหลังแล้วสัมผัสไปมาเบา ๆ เชิงปลอบใจ
"โอ๋ ๆ ไม่ร้องแล้วนะ คนดี"
"ขอโทษนะ ที่ทำให้โมโหอีกแล้ว"
"ไม่ได้โมโหไง ก็บอกแล้วว่า..." ร่างสูงหันหน้าหนีไปด้วยความเขินอาย
"เป็นห่วง" ร่างบางยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก คนอะไรเป็นห่วงแต่กลับโวยวายเสียงดังขนาดนี้ ยุนอาไม่รู้จะปลอบยังไง เลยเล่าสิ่งที่คิดอยู่ในใจให้ฟัง
"ตั้งแต่เด็ก พอคลาดสายตาทีไร ซอจูก็จะต้องเจ็บตัวทุกที ไม่ก็ร้องไห้ แต่ก็ไม่อาจละสายตาไปไหนได้ ฉันเลยคิดเอาเองว่า ต้องดูแลซอจู ไม่อย่างนั้นเธอก็จะโก๊ะบ้าง เฟอะฟะบ้าง มีแผลบ้าง เดือดร้อนทุกที"
ซอฮยอนคิดภาพตาม จริงสินะ ทุกครั้งที่เธอเกิดเรื่องก็จะมียุนอาที่คอยอยู่ข้าง ๆ เธอตลอดไม่ไปไหน
"ฉันคงโวยวายมากไปหน่อย ขอโทษนะ"
"ฉัน... ไม่ได้ทำให้ยุนยุนรำคาญจริง ๆ นะ" ร่างสูงพยักหน้าด้วยความเต็มใจ ทำให้ซอฮยอนกลับมายิ้มอีกครั้ง
"และ การที่มียุนยุนคอยดูแลห่วงใยแบบนี้ ฉันก็รู้สึกดีมาก ๆ เลยล่ะ" ความน่ารักของร่างบางทำให้ ยุนอาต้องตะลึงค้าง ความรู้สึกไม่อาจจะเหนี่ยวรั้งไว้ได้อีกแล้ว
เรียวปากจึงถูกยื่นไปสัมผัสที่เดียวกัน ทำให้ซอฮยอนถึงกับตกใจทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าของทั้งคู่ขึ้นสีแดงจนต่างฝ่ายต่างเห็นได้ชัดจึงโน้มตัวไปกอดกันไว้เพื่อลดความเขินลง
"น่ารักจริง ๆ แต่อย่าพูดต่อนะ ให้ฉันพูดก่อน ฉันรักเธอ ซอจู" ร่างบางเขินจนเก็บไม่อยู่ ดวงตาปิดมิดชิด เพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร
"ทำไงดี"
"ถามฉันทำไมล่ะ" ทั้งคู่ได้แต่เงียบอยู่อย่างนั้น ร่างสูงก็ไม่เข้าใจว่าจะเงียบแบบนี้ทำไม ยิ่งทำให้อึดอัด
"ซอจูล่ะ คิดแบบเดียวกับฉันหรือเปล่า" ซอฮยอนรู้สึกดีที่ตอนนี้ทั้งคู่กอดกันอยู่ ไม่อย่างนั้นเธอคงจะพูดอะไรไม่ถูก
"ฉันก็ ... รักยุนยุนเหมือนกัน เพิ่งจะรู้ตัวเมื่อกี้นี้เองแหละ" ร่างสูงเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว จึงกอดซอฮยอนแน่นเสียจนคนถูกกอดบ่นว่าหายใจไม่ออก
"ขอบใจที่บอก"
ร่างสูงอุ้มร่างบางไว้ก่อนจะพาไปวางเบา ๆ บนเตียง เรียวปากค่อย ๆ ส่งไปจูบบริเวณเดียวกันอีกครั้ง คราวนี้ร้อนแรงจนทั้งคู่รู้สึกได้ ไอแห่งความร้อนกับรสสัมผัสที่ดูดดื่มนี้ เรียกอารมณ์ให้ครุกรุ่นได้เป็นอย่างดี ยุนอาผละออกจากจูบที่หอมหวานปล่อยให้ซอฮยอนตักตวงอากาศหายใจให้เต็มปอด ก่อนจะมองใบหน้าและดวงตาที่สวยงามนี้อีกครั้ง
นิ้วเรียวบรรจงลูบไล้บริเวณหน้าผากลากมาตามทางจมูกตรงมาถึงกลีบปากบางที่อวบอิ่มทำให้อยากลิ้มลองอีกครั้ง
"นี่เป็นครั้งแรก เป็นจูบแรกของฉันนะ ซอจู"
"อืม ฉันก็เหมือนกัน" ใบหน้าแดงกล่ำด้วยความเขินอาย ทำให้ยุนอาโน้มใบหน้าลงไปจูบที่แก้มแล้วไล้ลงมาที่ซอกคออีกครั้ง
"กลัวไหม"
"ไม่หรอก"
"อืม เด็กดี" ร่างบางคิดในใจว่า นี่ชมเธองั้นเหรอ
สูดดมความหอมเพียงไม่นาน มือเรียวก็ค่อย ๆ แกะกระดุมเสื้อนักเรียนออกช้า ๆ ด้วยความไม่ชำนาญนัก พร้อมทั้งตัวเค้าเองด้วย ดวงตาเหลือบไปเห็นหน้าอกที่ขาวนวล ทำให้ต้องลิ้มลองด้วยความอยากรู้อยากเห็น เรียวปากส่งไปสัมผัสด้วยการจูบอย่างเบา ๆ สร้างความทรมานใจให้ซอฮยอนเป็นอย่างมาก ก่อนที่จะส่งลิ้นร้อน
ไปสัมผัสที่ยอดอกสีชมพูยิ่งเรียกเสียงครางเบา ๆ จากร่างบางอีกด้วย
"อือ ยะ ยุนยุน"
ความร้อนแรงของอารมณ์ค่อย ๆ ดำเนินไปตามกาลเวลา สัมผัสอันแผ่วเบาและนุ่มนวลทำให้ความรักของทั้งคู่เติมเต็มไปได้อย่างไม่บิดพลิ้ว จนทั้งสองหยุดการกระทำทุกสิ่ง และนอนหอบด้วยความเหนื่อยล้าพร้อมกับความสุขที่มากล้น ทั้งคู่กอดกันหลับไปท่ามกลางรอยยิ้มที่สดใส
ยูริที่ยืนอยู่หน้าห้องได้แต่เอามือกลุมหัว นี่เค้าคิดถูกหรือเปล่าที่ให้ยืมห้องพยาบาลเป็นห้องแห่งความรักเนี่ย อย่างนี้ต้องขอรางวัลที่เหมาะสมกับตัวเองเยอะ ๆ รอยยิ้มที่แต่งแต้มบนใบหน้าอีกครั้ง ความคิดโลดแล่นถึงวันข้างหน้าที่ยังมาไม่ถึง
หลังจากนั้น
เสียงฝีเท้าวิ่งมาตามทางเดินของชั้นเรียน ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ อีกครั้ง
"ซอ จู ฮยอน" มือเรียวเปิดประตูพร้อมกับส่งเสียงเรียกชื่อคนที่เปลี่ยนสถานะจากน้องมาเป็นคนรัก
"คะ" ร่างบางกำลังกินขนมอย่างเอร็ดอร่อยกับอาจารย์คนเดิมในห้องพยาบาลที่นั่งดื่มชาอย่างสบายอารมณ์
"ซอจู บอกแล้วไงว่าอย่าอยู่ใกล้อาจารย์ลามก"
"อาจารย์เดาไม่ผิดจริง ๆ ค่ะ" ซอฮยอนมองยุนอาด้วยความทึ่งพร้อมกับสิ่งที่ยูริ บอกกับตนไว้เมื่อสักครู่
"อย่างนี้แหละ ฉันชอบแกล้งคนขี้หึง" ยูริได้แต่อมยิ้ม กับท่าทางนั้นด้วยความสนุกสนาน
"ไม่เป็นไรหรอก ยุนยุน อาจารย์บอกว่าที่ทำแบบนี้เพราะชอบแกล้งยั่วยุนยุนให้โกรธน่ะ"
ทั้งสองหันไปยิ้มให้กันด้วยความเข้าใจ และแอบส่งซิกเหมือนจะรู้อะไรกันสองคนโดยที่ร่างสูงไม่รู้ ความโมโหเริ่มพุ่งขึ้นสูง ขาเรียวก้าวเดินออกไปด้วยความรวดเร็ว ซอฮยอนที่มองตามได้แต่บ่นว่าโมโหอีกแล้ว แต่ก็ต้องยิ้มเมื่อเห็นยุนอาหันมาหา พร้อมกับชี้นิ้วให้มายืนข้าง ๆ เค้ากับสายตาแอบดุเล็ก ๆ ด้วย
"หนูไปก่อนนะคะ อาจารย์ ไว้วันหลังจะเอาขนมที่พี่เจสฝากมาให้อีก"
ร่างบางเดินตามไปยืนข้าง ๆ แล้วเดินไปพร้อมกัน เรียวแขนเกาะกันไว้แน่นเสมือนความรักที่ยังคงอยู่และคงไม่มีวันสลายไปได้ง่าย ๆ อย่างแน่นอน
เสียงโทรศัพท์ของยูริดังขึ้น มือเรียวจึงล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบออกมาดูที่ชื่อ พลางยิ้มอย่างไร้เดียงสาที่ใคร ๆ ก็ไม่มีใครสามารถจะเห็นได้ง่าย ๆ
"ฮัลโหล สิก้าเหรอคะ" คนรับโทรศัพท์ถึงกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ
"ว่ายังไงนะ แทยอนกลับมาแล้วเหรอ ค่ะ ๆ เดี๋ยวจะรีบไปหา" นิ้วกดปุ่มมือถืออย่างร้อนใจ ก่อนจะรีบเตรียมตัวโดดงานแล้วไปหาคนรักของเค้าด้วยความกังวลใจ
-------------------------------------------------------------
Kimjunsuk:: มาแล้ว ๆ เป็นสเปเชี่ยลที่คิดขึ้นสด ๆ
และได้คุยกับพี่น้องตระกูลอ่อยไว้แล้ว ToT
ต้องขอบคุณ MaBung สำหรับชื่อเรื่องด้วยอ่ะ
ส่วน พี่ชิค (นิเอามาลงแล้ว เย้)
ตอนนี้เป็นยุนซอ ส่วนตอนหน้าก็น่าจะรู้แล้วใช่ไหมล่ะ ว่าเป็นคู่ไหน
อย่าลืมติดตามคู่ต่อไปนะฮะ
ความคิดเห็น