คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CH :: 02 :: น้องแหล่
02
“ น้องแหล่ ”
หลังจากที่ย้ายตัวเองมานั่งยังตำแหน่งที่ถูกต้องจริงๆ แล้ว...ไม่ต้องเสียเวลาให้คุณเจ้น ญาณทิพย์ในรายการคนตรวจผีมาพิสูจน์ ฉันก็สัมผัสได้ถึงพลังงานความริษยาขั้นรุนแรงจากทั่วทุกสารทิศบนรถU_U โอเค ฉันเข้าใจนะว่าการที่ได้นั่งข้างๆ คนหล่อมันเป็นเรื่องน่าอิจฉา แต่...ช่วยเห็นใจเรนนี่แสนซนคนสวย(?)ด้วยนะคะ
เพราะทางนี้ก็จะไม่ไหวเหมือนกัน โอยยยย~ ใจสั่นโคตรๆ บางทีฉันอาจจะหัวใจวายตายก่อนไปค่ายก็ได้นะU///U♥
“กระเป๋า” น้ำเสียงหล่อทุ้มเอ่ยถามออกมาเรียบๆ
ฉันเงยหน้ามองคนพูดพร้อมกับกะพริบตาปริบๆ ให้ตายเถอะ! ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ดูดีออร่ากระจายขนาดนี้นะ ถ้าไม่ติดว่ามีรังสีความน่ากลัวที่แผ่ออกมาใส่ฉันเป็นระรอกๆ จากทุกคนบนรถล่ะก็... จะหยิบไอโฟนขึ้นมากดถ่ายรูปเขารัวๆ เลย>_<
“กระเป๋าเธอน่ะ...จะเก็บไว้บนชั้นวางมั้ย?”
ฝากหัวใจไปเก็บไว้ด้วยได้หรือเปล่าคะ?
ถามแค่ในใจ...เท่านั้นแหละ ดูจากสายตาคนรอบข้างแล้ว ฉันกลัวตัวเองจะกลายเป็นศพบนรถบัส
“ค่ะ...ขอบคุณค่ะ”
กระเป๋าสะพายใบเล็กของฉันถูกยกขึ้นไปเก็บบนชั้นวางก่อนที่ร่างสูงจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
กรี๊ดได้มั้ยนะ...กรี๊ดได้มั้ยยยยยยยย!! คุณมนุษย์ภาพวาดนั่งข้างฉัน! ข้างฉันอย่างไม่ใช่ความฝัน>/////<!!
“ภาพวาด ตกลงยัยลูกไก่จะไปเจอเราที่นู่นตอนเย็นใช่มั้ย?”
ผู้ชายตัวสูงผมสีดำสวมแว่นตากรอบกรอบทรงสี่เหลี่ยมเดินมาถามคนที่เพิ่งนั่งลงข้างๆฉันได้ไม่นาน พี่คนนี้ชื่อพี่ธาม เป็นประธานค่ายอาสาในครั้งนี้อีกทั้งยังพ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิทของคุณมนุษย์ภาพวาดด้วย(อันหลังนี่ได้ยินเขาว่ามาอีกแล้วอ่ะนะ)
“อืม...เห็นบอกว่าจะมาถึงช่วงกิจกรรมตอนเย็น”
“อ่อๆ โอเค”
พอได้คำตอบพี่ธามก็เดินกลับไปยังที่นั่งด้านหน้าสุดของตัวเอง ปล่อยให้อีกคนวุ่นวายอยู่กับไอโฟนและหูฟังสีเขียวมิ้นท์ในมือ
รถเริ่มเคลื่อนตัวออกช้าๆ หลังจากที่ทุกคนนั่งประจำที่ ฉันแอบลอบมองเขาเป็นระยะๆ พยายามหาจังหวะที่จะชวนคุย อยากจะถามว่าเขาจริงๆ ว่าจำฉันได้หรือเปล่า? ก็ไม่ได้หวังว่าเขาจะจำได้อะไรหรอก แต่...ก็อยากจะลองถามดูเฉยๆ แบบว่า...การเจอกันของเราสองคนมันไม่ค่อยจะน่าปลื้มเท่าไหร่ไง นี่ยังแอบคิดอยู่เลยว่าถ้าคุณมนุษย์ภาพวาดจำฉันได้เขาจะมองฉันเป็นผู้หญิงยังไง อยู่ดีๆ ก็ชวนผู้ชายที่ไม่รู้จักไปค่ายอาสาด้วยกัน โอย~! คิดแล้วก็อายขึ้นมา>_<
“เอ่อ คือเราสองคนเคยเจอกันมาก่อนใช่มั้ยคะ...”
ฉันถามออกไปหวั่นๆ เขาหันมามองฉัน เราสบตากัน นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยฉายแววครุ่นคิด โอ๊ยยย~! ฉันอยากจะบ้า>////< เวลาที่สบตากับคุณมนุษย์ภาพวาดทีไรหัวใจฉันมันเต้นแรงยังกับจะหลุดออกมาเหอะ เรี่ยวรงเรี่ยวแรงเนี่ย...ยังกับโดนดวงตาคู่นั้นสูบเอาไปหมด
ผู้ชายคนนี้ช่างเหมาะกับสโลแกน ‘หลงทางเสียเวลา หลงสบตาเสียการทรงตัว’ จริงๆU_U
“เมื่อห้าวันก่อนที่หน้าคณะมนุษย์”
“.....” เขายังคงจ้องหน้าฉัน
“ตะ ตอนนั้นเรนนี่ชนพี่”
ให้ตาย~! จ้องกันแบบนี้มันก็ประหม่านะเว้ย(-////-)
“อ่า พี่คงจำไม่ได้ แหะๆ ^///^”
ฉันได้แต่หัวเราะแห้งๆ ออกไป รู้สึกทั้งโล่งใจและผิดหวังปะปนกันไป ถ้าเขาจำไม่ได้ก็ถือว่าดีนิดๆ เพราะฉันจะได้สร้างภาพพจน์ดีๆ ขึ้นมาใหม่ โฮะๆ^o^
“ยัยพิลึกที่เดินชนแล้วก็มองฉันตาหวานเยิ้ม แถมยังเรียกฉันว่ามนุษย์ภาพวาดถึงสองครั้ง... คงจำไม่ได้หรอกมั้ง”
ห๊ะ!? O_o!
ถ้าฟังไม่ผิดเมื่อกี้...
“ยัยพิลึกที่เดินชนแล้วก็มองฉันตาหวานเยิ้ม แถมยังเรียกฉันว่ามนุษย์ภาพวาดถึงสองครั้ง... คงจำไม่ได้หรอกมั้ง”
“งั้นก็หมายความว่าพี่จำเรนนี่ได้”
“ไม่บอก” เขาพูดหน้าทะเล้น “ไม่บอกคนตัวดำอย่างเธอหรอก”
พรืดดดด~!
ประโยคเมื่อครู่ทำเอาหัวฉันแทบจะกระแทกเข้ากับเบาะข้างหน้า ฉันว่าฉันสัมผัสได้ถึงฉายาหล่อ JPGE ของเขาแล้วล่ะ ‘ปากเสียนิดๆผิดกับหน้าตา’
จริงๆ ฉันไม่ได้ดำขนาดนั้นนะแค่ผิวสีแทนเท่านั้นเอง แต่พอเวลาไปเทียบกับคนที่ขาวกว่า(มาก)...อย่างเขา ฉันเลยกลายเป็นมนุษย์ตัวคล้ำไปโดยปริยาย คนอะไรขาวออร่ากระจายเรี่ยราดU_U
“หน้าเธอ...ตลกชะมัด”
เขาพูดขำๆ
หัวเราะได้หล่อชวนละลายมาก โอยยย~ หลง...ช่วยอย่าทำตัวหล่อไปมากกว่านี้ได้มั้ย? ฉันยิ่งเป็นโรคภูมิต้านทานคุณมนุษย์ภาพวาดบกพร่องอยู่ด้วยUoU
“ว่าแต่เธอแอบตามฉันมาที่ค่าย? เป็นสตอล์กเกอร์?”
“เปล่านะคะ! ไม่ได้ตาม! เรนนี่ตั้งใจมาค่ายอาสาจริงๆ แล้วก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่อยู่ชมรมนี้~”
นี่ฉันดูเป็นยัยโรคจิตในสายตาเขาขนาดนั้นเชียว...หมดกันภาพพจน์เรนนี่แสนซนคนสวย(?)ของฉัน TT^TT
“จะบอกว่าไม่รู้จักฉันมาก่อน แล้วที่มาเจอกันที่นี่ก็เรื่องบังเอิญ?”
ฉันพยักหน้ารัว(_ _)(>_<)(_ _)(>_<)
“แล้ววันนั้นที่เธอเรียกชื่อฉัน… ‘ภาพวาดชัดๆ’ นั่นล่ะ-*-” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน มองฉันอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่
จะให้พูดยังไงดีล่ะ...ก็วันนั้นฉันละเมอเพ้อพกพูดออกไปเฉยๆ นี่นา ก็เขาหล่อเหมือนหลุดออกมาจากภาพวาดจริงๆ นี่ ใครจะไปคิดล่ะว่าเขาจะชื่อว่าภาพวาด...-_-;
“จริงๆ เรนนี่แค่คิดว่าพี่ดูดีเหมือนภาพวาด...”
“คำพูดของเธอไม่มีน้ำหนักเชื่อถือไม่ได้ ยอมรับมาเถอะว่าตามฉันมาตั้งแต่วันนั้นแล้ว ไม่ต้องแก้ตัวว่าไม่ใช่เพราะยังไงมันก็ฟังไม่ขึ้น คนอะไรตัวดำแล้วยังขี้โกหกดูจากลักษณะแล้ว...”
“โอเค! ตามก็ตามคะ!”
สุดท้ายฉันก็จำใจต้องยอมรับออกไปก่อนที่คำพูดสารพัดแทงใจดำจะพรั่งพรูออกมา จากปากผู้ชายตัวสูงหน้าลูกครึ่งคนนี้ นี่ฉันหลงผิดไปชอบเขาได้ยังไงนะ รู้สึกจะถอนตัวก็ไม่ทันแล้วด้วยสิ... โดนเขาว่าร้ายขนาดนี้ฉันยังไม่โกรธ นี่ถ้าเป็นคนอื่นฉันอาจจะฟาดด้วยฝ่ามือไปสักป้าบสองป้าบแล้วเหอะ
หรือฉันจะเป็นพวกโรคจิตอย่างที่ว่าจริงๆ
“ก็แค่นั้น... เฮ้อ~ นี่ฉันจะต้องอยู่บ้านพ่อฮักแม่ฮักกับยัยโรคจิตอย่างเธอสิบวันเลยเหรอเนี่ย~” เขาบ่นออกมาเสียงเอื่อยๆ ก่อนจะเอนหลังพิงไปกับเบาะรถและหลับตาลง
พ่อฮักแม่ฮัก! จริงสิ! ฉันลืมนึกไปได้ยังไงว่าตอนจับสลากเขาบอกว่าคนที่ได้ที่นั่งข้างกันจะต้องอยู่บ้านพ่อฮักแม่ฮักหลังเดียวกันO_o!!
โอ๊ย! บ้าจริง~! ความรู้สึกตอนนี้ทำไมมันเหมือนมีเอฟเฟกต์ดอกไม้บานห้อมล้อมอยู่เต็มไปหมดเลยนะ
ใครจะว่าฉันแปลกก็ไม่เป็นไร...ฉันคิดว่าฉันชอบคุณมนุษย์ภาพวาด คุณผู้ชายที่มีฉายาหล่อ JPEG คนนี้แบบจริงจังเข้าให้แล้วล่ะU_U♥ ชอบแบบฝังรากลึกแถมยังมีรากฝอยรากแขนงที่แทรกซึมไปตามสี่ห้องหัวใจจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วด้วย
แหยะ~! ทำไมฉันน้ำเน่าจัง ประโยคเมื่อกี้ลืมๆมันไปเถอะนะ อายยย~ >O<
เสียงเพลงบนรถบัสดังสนั่นหวั่นไหวมาได้ชั่วโมงกว่า ไฟในรถถูกปิดลงเหลือเพียงแค่แสงสลัวๆ จากหลอดไฟดวงเล็กๆ หลายคนออกไปยืนดิ้นตามจังหวะดนตรีอยู่ตรงช่องทางเดิน บางคนก็นั่งโยกเบาๆ อยู่ที่ที่นั่งของตัวเอง... มองดูแล้วน่าสนุกอ่ะ!
ใช่..มองดู! ฟังไม่ผิดหรอก ฉันทำได้แค่มองดูคนอื่นเต้นเท่านั้นU_U
อย่า...อย่าเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นคุณหนูแสนสวย(?)ที่ต้องรักษาภาพพจน์ของตัวเอง เลยไม่กล้าออกไปดิ้นๆ เหมือนคนอื่น จริงๆ ฉันอยากออกไปร่วมสนุกกับทุกคนมากกกกก
แต่ประเด็นมันอยู่ที่...คุณมนุษย์ภาพวาดคนที่นั่งอยู่ข้างฉันนี่แหละ หล่อมากๆ เลย
เอ่อ...ไม่ใช่สิ หลงประเด็นไปนิด เอาใหม่ๆ คือจริงๆ แล้วเป็นเพราะที่นั่งของฉันติดกับหน้าต่างรถ หลังจากที่เราสองคนทำความรู้จักกัน และยังเป็นการทำความรู้จักที่ไม่มีคำทักทายพูดสวัสดีหรือแนะนำตัวเลยสักนิด มีแต่คำพูดแทงใจดำฉันทั้งนั้นนน~
ไม่เอาๆ พอๆ เหมือนจะหลงประเด็นไปอีกแล้ว เข้าเรื่องที่ฉันไม่ได้ออกไปร่วมโชว์สเต็ปกับคนอื่นดีกว่า ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเพื่อความสนุก(ของฉันเอง) จะมีตัวเลือกให้ 4 ตัวเลือกก็แล้วกันว่าเพราะอะไรทำไมฉันถึงอดแดนซ์
A เพราะคุณมนุษย์ภาพวาด
B เพราะผู้ชายที่ได้ฉายาว่าหล่อ JPEG
C เพราะหนุ่มลูกครึ่งหน้าหล่อไทยอีสาน – อเมริกัน
D เลือกไม่ถูกเลย...ขอสามล่ะกัน (-o-)///
ติ๊งต่อง~! หมดเวลาค่ะ เลือกคำตอบกันแล้วใช่มั้ย? งั้นเรนนี่แสนซนคนสวย(?)จะเฉลยแล้วนะคะ และคำตอบที่ถูกต้องก็คือ...เชิญเลือกตามที่สบายใจเลยคะU_U
ก็เพราะผู้ชายในตัวเลือกทั้งสี่นั่นแหละที่เป็นสาเหตุทำให้ฉันไม่ได้แดนซ์ คิดดูสิ! เสียง เพลงดังขนาดนี้เขายังหลับได้หน้าตาเฉย...เฉยแบบหล่อๆด้วยนะ ไอ้เราก็เป็นคนขี้เกรงใจไงเลยไม่อยากจะรบกวน จะปลุกเขาเพื่อขอทางออกไปเต้นยึกๆ แล้วพอเหนื่อยก็ปลุกเขาอีกครั้งเพื่อกลับเข้ามานั่ง มันก็คงจะไม่ใช่เรื่องเท่าไหร่อ่ะนะ-_-;
เพราะฉะนั้น...ฉันนั่งมองดูซึมซับเอาบรรยากาศก็ได้(ถึงใจจะไปตามจังหวะเพลงแล้วก็เถอะ) แต่ตอนนี้ชักจะเริ่มง่วงตามคนข้างๆ แล้วล่ะ ฮ้าว~ คงต้องลาไปเฝ้าพระอินทร์อีกคนzZ
โป๊ก!
งืมๆ~
โป๊ก!
งื้อออ~ คนจะนอนใครเอาอะไรมาโขกหัวเนี่ย_ _zZ
โป๊ก!!
โอ๊ย~ เจ็บอ่ะ ใครโขก? ใครเอาอะไรมาโขกหัวช้านนนนน~ TToTT
“ยัยเบ๊อะ”
คนพูดเอ่ยออกมาเบาๆ อย่างขำๆ ฉันลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ทุกอย่างรอบตัวเงียบและมืด มีเพียงแสงไฟจากข้างทางที่รถวิ่งผ่านเท่านั้นที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างเป็นระยะๆ ใบหน้าหล่อเหลาของคนข้างๆ เจือไปด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะสัมผัสได้ถึงมือที่กำลังประคองหัวฉันไปซบลงกับท่อนแขนของเขา
“สงสารกระจกรถกลัวเธอโขกมันจนแตก”
“.....”
ฉันได้แต่นิ่งอึ้งไป...หรือว่ากำลังฝัน? ไม่สิ! เมื่อกี้หัวโขกกระจกยังเจ็บอยู่เลยToT
แต่ก็เพิ่งรู้นะว่าการเอาหัวโขกกับกระจกรถบัสมันดีแบบนี้นี่เอง โขกสามทีฟรีบริการซบไหล่คุณมนุษย์ภาพวาดตลอดทั้งคืน งุ้ยยย~
“นอนต่อเถอะ”
เขาบอกฉันและไม่นานลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอก็เป็นสัญญาณที่บอกได้ว่าอีกคนหลับไปแล้ว คงจะมีแต่ฉันคนเดียวนี่แหละที่ยังตาค้างอยู่...ให้ตายสิ! เขาจะรู้บ้างมั้ยว่าทำให้ใจฉันเต้นแรงขนาดไหน
โอ๊ย~ ตื่นมารับผิดชอบอาการของฉันเลยนะ~ >////<
เมื่อยตัวชะมัดเลย...
นั่นเป็นความรู้สึกแรกที่รับรู้ได้ตอนตื่นขึ้นมา
ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนหกโมงกว่า ทุกคนยังคงหลับสนิท ฉันค่อยๆ ขยับตัวออกมาจากไหล่คนที่หลับอยู่ข้างๆ เบาๆ พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วหน้ามันก็ร้อนแปลกๆ แถมใจก็ยังเต้นแรงขึ้นมาดื้อๆ แค่คุณมนุษย์ภาพวาดให้นอนซบไหล่เฉยๆ ทำไมฉันถึงได้อาการหนักขนาดนี้นะ ใจเย็นๆ เรนนี่หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆ แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ฮ้า~
เดี๋ยวนะ! นอกหน้าต่างนั่นมัน...!
ทุ่งนา! ทุ่งนาที่เป็นนาข้าวจริงๆ O_O!!
อ๊ากกกกกก>_< อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ นี่ฉันกำลังนั่งรถผ่านสองข้างทางที่เต็มไปด้วยรวงข้าวสีเหลืองอร่ามอยู่เต็มท้องนาเลยนะ! ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?
ในที่สุด! ชนบทที่ใฝ่ฝันว่าจะได้ลองมาใช้ชีวิตอยู่ดูสักครั้งฉันก็ได้มาสัมผัสมันจริงๆ แล้ว โอ้เย้~ *O* ตื่นเต้นโคตรๆ ลองจินตนาการว่าตัวฉันเดินอยู่ท่ามกลางทุ่งข้าวสีทอง มีเสียงนกร้องจิ๊บๆ ลมเย็นๆ พัดเอากลิ่นธรรมชาติลอยมา อั้ยยยย~! แค่คิดก็รู้สึกดีแล้ว>o<
“ทำอะไรของเธอ? โคฟเวอร์เป็นจิ้งจกเกาะรถ?”
“ทุ่งนา~”
ฉันไม่สนใจคำทักทาย(?)ของคนที่เพิ่งตื่นแต่ชี้ออกไปนอกหน้าต่างรถให้เขาดู คุณมนุษย์ภาพวาดทำหน้างงเล็กน้อยก่อนจะถามออกมาอย่างสงสัย
“แล้วไง อย่าบอกนะว่าเธอเป็นพวกคุณหนูไฮโซ ตั้งแต่เกิดมาจนอายุป่านนี้แล้วเธอยังไม่เคยเห็นทุ่งนาจริงๆ ?”
“อื้อ(- -)(_ _)(- -)(_ _)(- -)”
“ไม่อยากจะเชื่อ...”
“เอาล่ะทุกคนครับ เรากำลังจะถึงบ้านปลาข่อนแล้วนะ ตื่นๆ มาเตรียมตัวกันได้แล้ว~”
ก่อนที่ฉันจะได้ชี้แจงแถลงไขอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่เคยเห็นท้องทุ่งนาของจริง พี่ธามก็ประกาศใส่ไมโครโฟนเสียงดังไปทั่วรถ หลายคนเริ่มตื่นมาบิดขี้เกียจตรวจเช็คความเรียบร้อยของตัวเอง
ป้ายทางเข้าหมู่บ้านผ่านตาฉันไปอย่างรวดเร็ว อยากบอกว่าสภาวะนี้ฉันนั่งไม่ติดเลยจริงๆ ความตื่นเต้นเข้าครอบคลุมฉันอย่างเต็มรูปแบบ รถบัสวิ่งผ่านบ้านหลายหลังเข้ามาจนกระทั่งมาจอดอยู่ที่ลานกว้างแห่งหนึ่งในหมู่บ้าน
มีชาวบ้านหลายคนที่มายืนรอรับพวกเราอยู่ใกล้ๆ ไม่ว่าจะเป็นคนแก่ วัยรุ่น วัยผู้ใหญ่ หรือแม้กระทั่งเด็กตัวเล็กๆ ทุกคนดูตื่นเต้นไม่ต่างจากที่ฉันกำลังเป็นอยู่ โดยเฉพาะเด็กเล็กๆ ที่ปรบมือแล้วชี้มาที่รถบัสกันใหญ่
“โอเค~! ถึงแล้ว ลงไปรวมตัวกันที่ศาลาหลังใหญ่ๆ ทางด้านขวามือก่อนนะ เราจะไปทักทายผู้ใหญ่บ้านแล้วก็ครูใหญ่กัน^_^” พี่ธามประกาศครั้งสุดท้ายก่อนที่เราจะค่อยๆ ทยอยลงรถ
“แก~!” ยัยลูกคลื่นวิ่งมาหาฉัน ดูจากอาการแล้วโดนความตื่นเต้นเล่นงานไม่ต่างจากฉันแน่ๆ ฮ่าๆ
“เป็นไงบ้าง เมื่อคืนโทษทีที่ไม่ได้ไลน์หาพอดีหลับก่อน”
“ไม่เป็นไรหรอก ที่จริงเมื่อคืนฉันออกไปดิ้นกระจายแกไลน์มาฉันก็ไม่ได้ตอบเหมือนเดิม”
เราสองคนคุยสัพเพเหระกันนิดหน่อยก่อนจะหันไปตั้งใจฟังที่ครูใหญ่กล่าวต้อนรับและผู้ใหญ่บ้านประกาศเกี่ยวกับเรื่องพ่อฮักแม่ฮักที่เราต้องไปอาศัยอยู่ด้วย
โดยแต่ละคนสามารถเดินไปหาพ่อฮักแม่ฮักที่มีป้ายหมายเลขที่จับได้ในสลากได้เลย เนื่องจากทางผู้ใหญ่ได้ให้ชาวบ้านจับสลากหมายเลขเอาไว้แล้ว เพราะกลัวว่าพวกเราเดินทางกันมาเหนื่อยๆ อาจจะอยากพักผ่อน เลยย่นระยะเวลาโดยการให้ชาวบ้านจับสลากลูกๆ ของแต่ละบ้านรอ พอพวกเรามาถึงก็จะได้พาไปอาบน้ำ พักผ่อนได้เลย
“ก่อนจะแยกย้ายกันไปบ้านพ่อฮักแม่ฮัก อย่าลืมดูปฏิทินกิจกรรมของวันนี้ด้วย ตอนหกโมงเย็นให้มารวมตัวกันที่ศาลาตรงนี้เพราะทางหมู่บ้านปลาข่อนจะเลี้ยงอาหารต้อนรับและอีกอย่างเราจะได้ทำความรู้จักกับทุกคนในหมู่บ้านมากขึ้น เข้าใจแล้วนะ!”
“ค่า~/คร้าบ~”
หลังจากที่ทุกคนทราบเกี่ยวกับกิจกรรมที่ต้องทำในเย็นนี้เรียบร้อย ก็เริ่มทยอยแยกย้ายกันไปหาพ่อฮักแม่ฮักของตัวเอง ยัยลูกคลื่นถูกเพื่อนที่จับสลากได้เบอร์เดียวกันพาไปหาพ่อฮักแม่ฮักอย่างรวดเร็ว เหลือแค่ฉันที่ยืนอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวเดียวดายอยู่ท่ามกลางฝูงชน
ว่าแต่...ฉันได้เบอร์อะไรนะ เดี๋ยวขอดูสลากก่อนแป๊บๆ
' ๑๓ รถคันที่ ๑ ที่นั่ง ๕เอ '
หมายเลขสิบสามสินะ อืมๆ แล้วป้ายอยู่ตรงไหนเนี่ย-_-;
“ยืนบื้ออะไรอยู่ตรงนี้...มานี่...”
ฉันถูกใครบางคนฉุดให้เดินตามหลังไป ร่างสูงประมาณร้อยแปดสิบห้าพาฉันเดินฝ่าสายตานับสิบคู่ที่มองมาอย่างอึ้งๆ
โอ๊ย~! อยากจะบ้าจริงๆ ให้มันรู้แล้วรู้รอด~
อาการโรคภูมิต้านทานคุณมนุษย์ภาพวาดบกพร่องของฉันกำลังกำเริบอีกแล้ว ทำไมชอบทำให้ใจฉันสั่นอยู่เรื่อย...เนี่ย...มันสั่นเป็นชื่อ ‘ภาพวาดๆ’ ไปแล้วเหอะ>_<♥
“พ่อครับ แม่ครับ นี่ลูกสาวอีกคนครับ”
ระหว่างที่สติของฉันกำลังหลุดลอยไป คุณมนุษย์ภาพวาดก็ดันหลังฉันให้ออกไปข้างหน้าพร้อมแนะนำฉันกับผู้ชายและผู้หญิงอายุราวๆ สี่สิบปลายๆ ที่ยืนส่งยิ้มมาให้อย่างเอ็นดู ฉันรีบยกมือไหว้อย่างรวดเร็วพร้อมกับกล่าวคำทักทายและแนะนำตัว
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อเรนนี่ สิบวันนี้ต้องขอรบกวนด้วยนะคะ^_^”
“โอ๊ย! ไม่รบกวนเลยลูกหล่าเอ๊ย พ่อกับแม่ดีใจ หลายๆ ยินดีต้อนรับๆ พ่อซื่อเติมนะส่วนแม่ซื่อแก้ว”
(แปล: โอ๊ย! ไม่รบกวนเลยจ้ะลูกสาว พ่อกับแม่ดีใจมากๆ เลย ยินดีต้อนรับๆ พ่อชื่อเติมนะส่วนแม่ชื่อแก้ว)
พ่อเติมบอกฉันยิ้มๆ พร้อมกับคำพูดภาษากลางคำและก็ภาษาอีสานคำจน ฉันต้องอมยิ้มไปกับความน่ารักของคุณพ่อฮักที่ต้องการจะสื่อสารให้ฉันเข้าใจ
“ถ่าพ่อบ่ถนัดเว้าไทยเว้าอิสานกะได่คับเดี๋ยวผมแปลไห่หน้องฟังเอง”
(แปล : ถ้าพ่อไม่ถนัดจะพูดภาษากลางพูดภาษาอีสานก็ได้ครับเดี๋ยวผมแปลให้น้องฟังเอง)
ภาษาอีสานยาวเป็นขบวนที่ฉันไม่สามารถฟังรู้เรื่องหลุดออกมาจากปากคนที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยิน เอ่อ...ก็รู้นะว่าเขาเป็นลูกครึ่งไทยอีสาน – อเมริกันแต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะพูดได้ดี นี่มันเหนือความคาดหมายมากกกกกกก-o-!
“บ่เป็นหยังๆ พ่ออยากจะเว้าภาษาไทยจะได่เข้าใจกันง่ายๆ”
(แปล : ไม่เป็นไรๆ พ่ออยากจะพูดภาษากลางจะได้เข้าใจกันง่ายๆ)
“แม่ว่ากลับไปคุยกันอยู่เฮือนดีกว่าเนาะ จะได้อาบน้ำอาบท่ากินเข่าด้วย”
(แปล : แม่ว่ากลับไปคุยกันที่บ้านดีกว่า จะได้อาบน้ำอาบท่ากินข้าวด้วย)
“ครับ”
พ่อเติมกับแม่แก้วพาเราเดินมายังข้างๆ ศาลาที่มีจักรยานสองคันจอดอยู่ พ่อเติมท่านหันไปบอกคุณมนุษย์ภาพวาดเป็นภาษาอีสานก่อนจะซ้อนท้ายแม่แก้วแล้วถีบจักรยานออกไป
“พวกท่านบอกว่าอะไรเหรอคะ”
“บอกให้ขับจักรยานตามไปน่ะ” เขาบอกฉันก่อนจะตบลงที่เบาะนั่งเป็นสัญญาณบอกให้ฉันขึ้นนั่ง
“ทั้งสองคนน่ารักอ่ะ พยายามพูดภาษากลางแทนภาษาอีสานเพื่อให้เรนนี่เข้าใจด้วย ว่าแต่...เพิ่งรู้นะว่าพี่พูดภาษาอีสานคล่องมาก”
“ก็ฉันเป็นคนอีสานก็ต้องพูดอีสานได้มันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว...จริงๆตอนแรกฉันบอกพ่อเติมให้พูดอีสานนะแล้วฉันจะแปลให้เธอฟังแต่ท่านก็บอกไม่เป็นไรอยากจะพูดภาษาที่เธอฟังเข้าใจมากกว่า”
“น่ารักจัง>_<”
“ใช่มั้ยล่ะ”
คุณมนุษย์ภาพวาดพูดพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะเร่งถีบจักรยานตามหลังพ่อเติมกับแม่แก้วไปให้ทัน
หลังจากที่ปั่นจักรยานมาถึงจุดหมาย เราสองคนก็แยกย้ายกันไปจัดการธุระส่วนตัว และพออาบน้ำเสร็จฉันออกมานั่งรับลมเย็นๆ ที่แคร่ไม้ไผ่ที่ตั้งอยู่ใต้ต้นมะม่วงข้างๆ ตัวบ้าน บ้านของพ่อเติมกับแม่แก้วเป็นบ้านสองชั้นใต้ถุนโล่ง รอบๆ บ้านปลูกต้นไม้ให้ร่มเงาอยู่สามต้นและล้อมด้วยไม้ไผ่เป็นรั้วกั้น หน้าบ้านเป็นถนนและพอข้ามถนนไปจะเจอคลองเล็กๆ เห็นแม่แก้วบอกว่าตอนบ่ายจะมีเด็กๆ มาเล่นน้ำกันเยอะแยะเลย
วันแรกในการทดลองมาศึกษาชีวิตชนบทกับค่ายอาสาฉันรู้สึกได้เลยว่าคนที่นี่น่ารักมาก แม้จะพูดภาษากลางได้ไม่ค่อยดีแต่ทุกคนก็พยายามสื่อสารออกมา และที่สำคัญที่นี่อากาศดีมากๆ ไม่มีฝุ่น ควันรถหรือมลพิษใดๆ เลย ดีใจจริงๆ ที่ได้มาค่ายครั้งนี้ เวลาที่เหลืออีกเก้าวันฉันจะต้องเก็บเกี่ยวเอาชีวิตในชนบทมาไว้ให้ได้มากที่สุดเลย!
“นั่งเพ้ออะไรคนเดียว”
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร...ก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละที่ตอนนี้อาศัยอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับฉัน แอร๊ย~ อยู่ร่วมชายคาเดียวกัน ฟังดูเขินชะมัด>////<
“เปล่าเพ้อ แค่ซึบซับเอาบรรยากาศดีๆ แล้วมันมีความสุข~”
“เธอนี่ก็แปลกดีนะ”
แปลก?
“เป็นลูกคุณหนูที่ไม่ค่อยจะเหมือนคุณหนู...นิสัยก็พิลึก”
ตั้งแต่ที่เจอกันมาจนถึงตอนนี้...ฉันมีโอกาสอยู่ใกล้ๆ กับคุณมนุษย์ภาพวาดตลอด แต่รู้สึกฉันจะดูไม่ค่อยปกติในสายตาเขาเท่าไหร่เลย อืมนะ นี่ฉันควรจะต้องดีใจหรือเสียใจดี-_-;;
“เรนนี่จะถือว่าเป็นคำชมแล้วกันนะคะ”
“เธอ...มีชื่ออื่นอีกไหมนอกจากเรนนี่”
“ไม่ค่ะ ทำไมเหรอคะ? ชื่อเรนนี่เรียกยาก? หรือฝังใจอะไร?”
คงไม่ใช่ว่าแฟนเก่าชื่อเรนนี่เลยไม่อยากจะได้ยินชื่อนี้อะไรทำนองนั้นหรอกนะ-[]-!
“เปล่า แค่ไม่ชอบเวลาฝนตก ชื่อเธอมันฟังดูเปียกเฉอะแฉะเกินไป”
เดี๋ยวนะๆ ไม่อยากเรียกชื่อฉันเพราะมันฟังดูเปียกเฉอะแฉะ? เอาตรงๆเลยนะ ฉันว่า...แปลกกว่าเรนนี่ก็คุณมนุษย์ภาพวาดนี่แหละค่ะ!
“เดี๋ยวฉันคิดชื่อเรียกเธอโดยเฉพาะดีกว่า อืม~”
เหมือนมีพลังงานบางอย่างบอกกับฉันว่า...ชื่อที่คุณมนุษย์ภาพวาดกำลังคิดให้มันอาจจะ....
“แหล่”
นั่นไง...ชื่อประหลาดจริงๆด้วย
“เธอรู้ไหมว่ามันมีความหมายว่ายังไง”
ฉันไม่ขอรู้จะได้มั้ยU_U
“แหล่ ในภาษาอีสานอ่ะนะมันแปลว่าม่วงๆ เขียวๆ คล้ำๆ เหมาะกับเธอเลย! ดำ! คล้ำ! ฮ่าๆๆ”
เอากับเขาสิ! นี่มีความสุขมากใช่ไหมเวลาที่ได้ล้อเรื่องสีผิวของฉันเนี่ย จริงๆฉันก็ไม่ได้ซีเรียสเรื่องที่ตัวเองผิวแทนหรอกนะ ออกจะภูมิใจด้วยซ้ำ...ดูอย่างเมญ๋าคนที่ได้มิสไทยแลนด์เว่อร์คนนั้นสิ เธอยังผิวคล้ำเลย สวยคมเข้มแบบนี้แหละที่เขาเรียกสวยอย่างไทย~
แต่ก็แบบว่านะ...เข้าใจอารมณ์เวลาคนที่เราแอบชอบมาล้อเราป่ะ คือความมั่นจงมั่นใจนี่หายหม๊ด!! TT^TT
“เอางี้ดีกว่าเรียกแหล่มันดูห้วนๆไปงั้นเติมน้องเข้าไปดีกว่า...น้องแหล่ ฟังดูน่ารักดี~”
“นะ น่ารักดี-////-”
“เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนฉันจะยอมแทนตัวเองว่าพี่แล้วก็เรียกเธอว่าน้องแหล่แล้วกันนะ^_^”
“ค่ะ~”
โอ๊ยยย~! ฉันควรจะทำยังไงกับตัวเองดีนะ ฉันมันบ้า...บ้ามากๆด้วยเหอะ แค่คำพูดว่า ‘น่ารักดี’ ของเขากับการเรียกแทนตัวเองว่า ‘พี่’ ก็ทำเอาฉันยอมรับชื่อประหลาดๆนั่น
ยัยเรนนี่ยัยบ้าเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย>o<!!!
TBC.
ความคิดเห็น