[Yaoi] น้องชายไฮสคูล VS. เพื่อนกูมหา'ลัย

คุยกันนิดหน่อยเนอะ *จากผู้เขียน

 ฟิค "น้องชายไฮสคูล VS. เพื่อนกูมหา'ลัย" เนี่ย ออกจะแปลกจากเรื่องอื่นๆ อยู่สักหน่อยนะจ๊ะ

ด้วยเจตนาของผู้เขียนเอง อยากให้คนที่เข้ามาอ่านได้อ่านเรื่องราวดีๆ เกี่ยวกับความรักที่ไม่มีกฏเกณฑ์จริงๆ

ผู้เขียนเองก็อ่านฟิคมาเยอะ จิ้นมาแยะ ก็แน่นอนล่ะว่าจิกหมอน

แต่เรื่องนี้นั้นแตกต่างออกไปหน่อย ถึงชื่อเรื่องจะส่อไปประมาณนั้น

คือเราอยากจะเขียนให้ลึกกว่าฟิคทั่วไป ไม่ติ่งใครเป็นเฉพาะเจาะจง

เพื่อให้คนอ่านเข้าใจความรักไม่มีเพศของตัวละครลึกซึ้งขึ้น

เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ในเรื่องนี้จึงมีเหตุมีเหตุ ที่มาที่ไป

แล้วนักอ่านทุกคนจะรู้สึกรักทั้งน้องมัธยมกางเกงน้ำเงิน และหนุ่มวิศวะใส่เสื้อช็อป

นะจ๊ะ นะจ๊ะ

แบทแมน.

.......................................................... 

ผม...กับไอ้น้องมัธยมกางเกงน้ำเงิน

“เอ่อ ขอโทษครับ” ผมไม่รู้จะไปต่อยังไงดี “พอดีน้องหน้าตาคล้ายคนที่พี่เคยรู้จักน่ะครับ”

“หน้าผมไปคล้ายแฟนเก่าพี่เหรอครับ”

“เออใช่” ผมเผลอพยักหน้า “เฮ้ย! ไม่ใช่ๆ”

“แหมๆ” น้องเขาหัวเราะและยิ้มกริ่ม...ยิ้มทีโลกหยุดหมุน “ผมแค่ล้อเล่นน่ะครับ”

“อ้อ!” ผมคิดในใจว่า ‘เล่นแรงนะมึง’

ในชีวิตไม่เคยไปไม่ถูกขนาดนี้มาก่อน มือลนลาน ทำเป็นก้มลงสนใจหนังสือ

เปิดมันค้างไว้โดยไม่สนเนื้อหา รถทัวร์เคลื่อนตัวออกมาได้สักพัก

ความมืดยามเช้าค่อยๆ ถูกทดแทนด้วยแสงจางๆ สาดส่องผ่านกระจกรถเข้ามา

ไม่แน่ใจว่าตัวเองตาฝาดไปหรือเปล่า ขณะหันมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ ตอนเผลอ

เขายังเหมือใครคนนั้นที่ผมคิดถึงในวัยมัธยม เหมือนอย่างกะแกะ

ผิวขาวใส คิ้วรับกับดวงตาเป็นประกาย จมูกนั่น... และริมฝีปากสีแดง

อยู่ๆ มือนุ่มก็ยื่นมาสะกิดแขนผมเบาๆ

“พี่ครับ” ใช่เลย น้ำเสียงนี้...

“ครับ?” ผมทำท่าเคอะเขินอย่างไม่เก็บอาการ “มีอะไรรึเปล่าครับ”

“คือพี่...” เขาชี้นิ้วมาตรงระดับสายตาผม “อ่านหนังสือกลับหัวน่ะครับ”

ฉิบหายแล้ว!

.......................................................... 

ผม...กับไอ้เพื่อนเสื้อช็อปหนุ่มวิศวะ

เขาล็อคคอผมอยู่อย่างนั้น เสียงหายใจค่อยๆ เป็นจังหวะ

คิดว่าคงสงบสติอารมณ์ได้บ้างแล้ว แต่ผ่านไปเกือบห้านาทีจนผมปวดเกร็งต้นคอ

โชติก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะปล่อย

“ปล่อยกูเถอะโชติ” ผมเอ่ยด้วยความอิดอ่อน

มีเพียงเสียงลมหายใจพ่นออกมาผ่านจมูกเท่านั้น

ผมเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาวาวโรจน์ซึ่งยังจ้องมาราวกับฆ่ากันให้ได้

ราวกับโกรธแค้นผมมาเป็นร้อยชาติพันชาติ

ก็แหงล่ะ มันแน่อยู่แล้วว่าผมสมควรโดน

“ทำไมมึงถึงทำกับกูอย่างนี้ มึงก็รู้ว่ากูรักเจนี่แค่ไหน”

“กู...”

ผมรู้สึกว่าก้อนแห่งความเลวมันมาค้างคอตนเองให้พูดอะไรไม่ออก

นั่นน่ะสิ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำอะไรลงไป ทำมันไปทำไม ทำมันไปเพื่ออะไร

“ตอบกูมา” น้ำเสียงคาดคั้น... “มึงทำแบบนี้เพราะมึงชอบเจนี่ หรือว่ามึงอยากแก้แค้นกู”

“แก้แค้น?” ผมถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก “เรื่องอะไรวะ”

“เรื่องที่กูสนใจเจนี่มากกว่ามึง”

.......................................................... 

mx-xine