คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1st Step :: Wizard x Princess x Prince
Title :: Complicated Relationships
Step 1 :: Wizard x Princess x Prince
Category :: Romance, Drama
Pairing :: AoKaga , KuroKaga
Rating :: PG
เสียงรองเท้ากีฬากระทบกับพื้นโรงยิม จังหวะการโยกตัว หมุนเดาะลูกเพื่อหลบหลีกคู่ต่อสู้ เสียงตะโกนจากคนทั้งในและนอกสนามดังก้องทับซ้อนไปมา กระทั่งเสียงนกหวีดเป่าหมดเวลาการแข่งขันก็กังวาลขึ้น
บรรยากาศภายในโรงยิมโรงเรียนเซย์รินยังคงระอุไปด้วยเพลิงอารมณ์ของเหล่านักกีฬาบาสเกตบอลชั้นยอด ไม่บ่อยนักที่แมทช์ฝึกซ้อมระหว่างโรงเรียนจะสามารถรังสรรค์เกมที่สะกดสายตาผู้ชมทั้งสนามได้อย่างสิ้นเชิงเช่นในวันนี้
แมทช์ฝึกซ้อมระหว่างโรงเรียนเซย์ริน และโรงเรียนโทโอ
“ฮึ่ย ..” คากามิ ไทกะ ปาดเหงื่อที่ไหลท่วมใบหน้าของตัวเองด้วยอารมณ์ไม่สู้ดี ความจริงจะเรียกว่าค่อนข้างฉุนเลยก็ได้ เพราะวันนี้ฟอร์มการเล่นของเขาตกลงแบบกู่ไม่กลับ ขนาดฝั่งตรงข้ามไม่ได้ใช้ตัวจริงลงแข่งถึงสองคน (โชอิจิ กับโยชิโนริ) แต่ผลการแข่งขันก็ยังแพ้อยู่ดี
“เป็นอะไรไปห๊ะ แกน่ะ” อาโอมิเนะ ไดกิเดินข้ามมาจากอีกฟากของสนาม ขณะเอาผ้าขนหนูเช็ดเหงื่อตัวเองไปพลาง
คากามิหันหน้าไปมองเจ้าของเสียงน่าหงุดหงิด ก่อนจะเบือนหน้าหนีพร้อมกับพูดกลับไปว่า “แล้วมันเรื่องอะไรฉันจะต้องบอกแกด้วยล่ะ?!”
อาโอมิเนะขมวดคิ้ว ใบหน้าสีแทนยังคงเรียบเฉย แต่ถ้าสังเกตดูดีๆจะเห็นว่าแววตาเป็นห่วงที่เคยมีอยู่เล็กๆได้หายวับไปกับตาแล้ว
“เฮ้ย!” คากามิสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆโดนอีกฝ่ายจับคางให้เงยขึ้นประเชิญหน้าในระยะประชิด ดวงตาสีแดงวูบไหวส่อถึงความตื่นตระหนกอย่างยากจะห้าม
“แกจะทำอะไรน่ะ?! ปล่อยนะเว้ย” ผู้ถูกรุกรานโวยวาย พลางพยายามเอามือที่จับหน้าตนเองออก แต่ก็ดูไม่เป็นผล เขาหมดแรงตั้งแต่ปลายควอเตอร์สี่แล้ว จะเอาแรงที่ไหนมาสู้พวกอึดถึกทนอย่างหมอนี่ได้อีก
คราวนี้อาโอมิเนะไม่ตอบ เขาทำเพียงกระตุกยิ้มที่มุมปาก ขณะมองสำรวจคนตรงหน้าที่ละส่วนของใบหน้า ลงไปถึงลำคอ จากนั้นก็เปลี่ยนไปจับแขนสำรวจราวกับเสียงที่อีกฝ่ายตะโกนก่นด่านั้นเป็นเพียงเสียงลมเอื่อยๆยามเย็นที่ฟังแล้วรื่นหูเสียเหลือเกิน
“อืม ก็ปกติดีนิ” พูดจบก็ปล่อยมือจากเหยื่อด้วยสีหน้าไม่ยี่หระ หากแต่รอยยิ้มบนริมฝีปากกลับยกสูงขึ้นอย่างพอใจ
“ปกติ .. ปกติบ้าอะไรของแกวะ?!!” คากามิโกรธจนลมออกหู พุ่งตัวเข้าไปจะกระชากคอเสื้อคนกวนอารมณ์ แต่ก็โดนฉากหลบทำให้ล้มหน้าขมำลงไปกับพื้นดังโครม
“เ -ี้ยย” เอสของเซย์รินสบถ แขนทั้งสองข้างพยุงตัวให้ขึ้นมานั่งอยู่บนพื้น ดวงตาสีแดงเพลิงจ้องเขม้งไปที่คู่กรณีราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“คราวหลังคนเขาถาม ก็ตอบมาดีๆสิ อย่าพาล” อาโอมิเนะเดินเข้าไปขยี้ผมสีแดงเพลิงอย่างหมั่นเขี้ยว ไม่สนใจว่าคนที่นั่งจุมปุ๊กอยู่บนพื้นจะมีอาการต่อต้านยังไง
“เอ้ย! ก็บอกว่าอย่าเล่นไง ไอ้บ้ามิเนะ หยุดเซ่!! หูหนวกหรือไง หยุดนะโว้ย!!”
“แกได้ยินเสียงอะไรมั้ย ดังหึ่งๆ เหมือนแมลงวันเลย”ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ อาโอมิเนะยิ่งจะแหย่อีกฝ่ายหนักขึ้นไปอีก
ขณะเดียวกัน คากามิก็เอามือปัดป้องผมตัวเองสุดชีวิต แต่ก็คล้ายกับเสือตัวน้อยที่กำลังใช้อุ้งมือเล็กๆปัดอุ้งมือของสิงห์ดำเจ้าป่าอะไรประมาณนั้น ดูอย่างไรก็ยากจะพ้นเงื้อมือพญามารไปได้
“อาโอมิเนะคุง”
เจ้าของดวงตาสีท้องฟ้าเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นมือของใครคนหนึ่งมาจับอยู่ตรงข้อมือของเขา การกระทำทั้งหมดหยุดชะงักลงชั่วคราว คากามิจึงรีบใช้โอกาสนั้นประคองตัวเองลุกขึ้นยืนตามเดิม
“คากามิคุงก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอครับ ว่าไม่ชอบน่ะ” คุโรโกะ เท็ตสึยะ กล่าวเสียงเรียบ ตอนนี้เขาปล่อยมือจากอาโอมิเนะ แล้วเดินไปอยู่ข้างตัวแสงคนใหม่ของเขาแทน
ดวงตาสีฟ้าอ่อนแฝงไปด้วยความโกรธ ถึงคนทั่วไปจะดูไม่ออก แต่สำหรับไดกิผู้ซึ่งเป็นแสงให้คนเบื้องหน้ามาก่อนนั้นรู้ดี เขาดันไปกระตุกต่อมความรู้สึกที่ฝังลึกอยู่ในตัวผู้เล่นมายาเข้าให้แล้ว
“ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ คากามิ ... คุง” อัศวินขี่ม้าขาวยังพูดไม่ทันขาดคำ เจ้าหญิง(?)ก็สาวเท้ายาวๆเดินผ่านหน้าทั้งเขา ทั้งพ่อมดใจร้ายไปโดยไม่มีคำร่ำลา
คุโรโกะยืนนิ่งคุมเชิงอาโอมิเนะอยู่อีกเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามเพื่อนร่วมทีมเข้าไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ปล่อยให้เอสของโรงเรียนโทโอครุ่นคิดอย่างสงสัยในความน่าแปลกของสถานการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นไป
ปกติแล้วไอ้บากามิจะต้องสนใจเท็ตสึมากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ ที่สำคัญ ... ทำไมเหมือนเห็นหมอนั่นหน้าแดงยังกับมะเขือเทศตอนจ่ำอ้าวออกไป ตอนฉันจับคางหมอนั่นยังไม่เห็นจะอายเท่านี้เลย
“สงสัยจะมีเรื่องไว้ทำแก้เซ็งแล้วสินะ หึ” ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่แท้ที่จริงแล้วในส่วนลึกของจิตใจคนพูดกลับเกิดความรู้สึกประหลาดขึ้น ราวกับพยายามประท้วงว่าสิ่งที่เขากำลังจะทำไม่ได้เพื่อความสนุก แต่เพราะความใคร่รู้ และความกลัวต่างหาก
ใคร่รู้ว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดจะสั่นครอนความสัมพันธ์ของเขากับคากามิมั้ย
และกลัว ว่าสิ่งที่เขาไม่กล้าพอที่จะพูดออกไป มีใครบางคนได้พูดมันออกไปก่อนเขาเสียแล้ว
To be continue...
ความคิดเห็น