คลังเก็บใบสมัคร (ดูได้ แต่ว่าอย่าลอกกันเลยน้า)

ลำดับตอนที่ #15 : ใบสมัครของ MS . 1

>>____: มันคือใบสมัครของ MS . 1

ส่วนของผู้สมัคร

ชื่ออะไรคะ : น้ำหวานค่ะ

อายุเท่าไหร่เอ่ย : 17 จ้า

พี่น้องปู่ย่าตายายหรือเป็นอะไรกับเรย์ เรย์อายุ 19 นะคะ : ขอเป็นน้องได้มั้ย เฮ้ยไม่ใช่ เป็นเพื่อนจ้า (อยากแอ๊บเด็ก แต่หน้าไม่ให้)

เคยดู Boys Over Flower รึเปล่าคะ ? :) : เคยค่ะ ชอบคู่ของคิมบอมมากๆ สนุกมากเรื่องนี้ (ติดงอมแงม)

ขอบคุณนะคะ ที่มาช่วยออ ~: ขอบคุณเหมือนกันค่ะที่ทำพล๊อตดีๆแบบนี้มาให้ออ^ ^

ส่วนของตัวละคร

ชื่อตัวละคร : คิม นารา (Kim Nara)

บทที่ได้รับใน BOF : กึมจันดี

นิสัย : เธอเป็นคนที่ค่อนข้างใจร้อน และเจ้าอารมณ์ในบางครั้ง ไม่ชอบให้ใครมาขัดใจไม่ต่างไปจากซีวอน เป็นคนรักเพื่อน ไปไหนไปกัน ชอบการผจญภัย เวลาทำงานก็จะทุ่มเทกับงานที่ทำ ไม่เกี่ยงงาน ปกติเป็นคนร่าเริง สดใส เข้ากับคนอื่นง่าย ชอบทำอะไรด้วยตัวคนเดียว ไม่อยากเป็นภาระให้ใคร กินเก่งเป็นที่หนึ่ง เรื่องอะไรก็ไม่สำคัญเท่าเรื่องกิน “กองทัพต้องเดินด้วยท้อง”

บุคลิก : รูปร่างผอมเพรียว บางทีท่าทางของเธอ หรือในบางมุมก็ทำให้รู้สึกเหมือนเป็นเด็กผู้ชายซุกซน คล่องแคล่ว ว่องไว มีบุคลิกภาพดีมาก (ก็เป็นดารานี่นา) ค่อนข้างเป็นไฮเปอร์เล็กน้อย ชอบเคลื่อนไหว (ทำงาน เดินเล่น ไปเที่ยวป่า เดินเขา) ไม่ชอบอยู่เฉยๆ หรือนั่งทำอะไรนานๆ

ข้อดี : ร่าเริงสดใส เข้ากับคนง่าย พึ่งตัวเอง รักเพื่อน ทุ่มเทกับงานที่ทำ กินเก่ง (?)

ข้อเสีย :มุทะลุ ใจร้อน ไม่ชอบให้ใครขัด เป็นตัวของตัวเองมากไป (ในบางที) กินมากเกิน (?)

อาชีพ : นักแสดง นางแบบ ดีเจรายการวิทยุ (แต่จะเน้นหนักไปทางการแสดง)

ความสามารถพิเศษ : ขับมอเตอร์ไซด์ วิ่งเร็ว ปีนเขา กิน (?) ทำอาหาร

ครอบครัว : พ่อกับแม่ของเธอแยกทางกัน ตอนนี้เธออยู่กับแม่ที่ธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องประดับ มีน้องชายคนนึง เขาก็อยู่บ้านเดียวกันกับเธอ ถึงจะบอกว่าการหย่าร้างเป็นปผลในใจเธอ แต่เวลานี้เธอก็ไม่ได้ขาดอะไร เป็นสาวมั่นร่าเริงสดใสได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เธอรักครอบครัวของเธอมาก และไปเยี่ยมคุณพ่อทุกวันหยุดสุดสัปดาห์ (นอกจากจะไม่ว่างจริงๆ)

ประวัติการทำงาน : แดจังกึมจอมนางแห่งวังหลวง หมอโฮจุน ซอดองโยสายใยรักสองแผ่นดิน จูมงมหาบุรุษกู้บัลลังก์ ตำนานจอมกษัตริย์เทพสวรรค์ เคยเดินแบบให้กับเสื้อผ้าแบรนดัง และเป็นดีเจให้กับรายการวิทยุของวัยรุ่นชื่อดัง

รางวัลที่ได้รับ : รางวัลนักแสดงหน้าใหม่ดีเด่นปี 2008 และ2009 รางวัลนักแสดงซี่รี่ย์ย้อนยุคดีเด่น รางวัลนางแบบ และดีเจหน้าใหม่ดีเด่น ปี 2009

อิมเมจคุณ : 

อิมเมจคู่ของคุณ : 

ชื่ออิมเมจของคุณ : Lee Ji Ah

คำถาม

1.      คุณเป็นนักแสดงคนนึงที่มีชื่อเสียง แต่ละครที่คุณเล่นส่วนใหญ่จะเป็นละครย้อนยุค และคุณก็ไม่เคยเล่นละครวัยรุ่นแบบ Boys over flower มาก่อน สาเหตุที่คุณอยากลองเล่นละครแนวนี้ขึ้นมาคืออะไร ? : อย่าพูดคำว่าอยากลองเลย คิดแล้วยังฉุนไม่หาย คืออย่างงี้ ผุ้กำกับที่เคยร่วมงานกับฉันหลายคน เคยบอกว่าทำไมฉันไม่ไปเล่นละครวัยรุ่นเสียบ้าง สมัยนี้ใครๆก็ดูละครวัยรุ่น ละครย้อนยุคมันจำเจซาก คนสมัยนี้เขาไม่ค่อยดูกันแล้ว แต่ก็นั่นล่ะ ฉันมันมุทะลุ ใจร้อน จะให้ไปเข้าฉากหวานแหวว กับใครเค้านะ....ไม่เอาหรอก ฉันเล่นฉากบู๊ล้างผลาญ ไม่ก็เป็นแนวหญิงทรงอำนาจของฉันมันก็ดีอยู่แล้ว..... เรื่องตกลงเล่นนี่น่ะ.... มันเป็นความผิดพลาด ที่ฉันไปสัญญากับผู้กำกับละครเรื่องนี้ว่าถ้าเลี้ยงบุฟเฟ่ไม่อั้นแล้วจะทำตามที่ขออย่างนึง และด้วยเหตุนี้เอง....... เรื่องทุกอย่างจึงได้เริ่มต้นขึ้น

2.      เมื่อเข้าแรกกับซีวอน คุณรู้สึกว่าเขาไม่ตั้งใจแสดง แถมยังแสดงท่าทีฮึดฮัดใส่คุณ และคุณเองก็ไม่พอใจมาก ๆ ที่ต้องถ่ายทำหลาย ๆ เทค คุณจะทำยังไงต่อไป ? :

หลังจากที่ผู้กำกับสั่งคัตเป็นรอบที่ 12 ของวัน มันทำเอาฉันแทนคลั่ง ความรู้สึกโกรธแล่นริ้วมาเป็นระลอกในมโนภาพความคิด ฉันไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมกะอีแค่ฉากปัญญาอ่อนนี่ ดาราชื่อดังอย่างอีตาชเว ซีวอนถึงเล่นให้มันผ่านๆไปไม่ได้

อ๊าก!!! ถ้าฉันทนอีกศูนย์จุดห้าวินาที ฉันจะถล่มกองถ่ายแล้ว ทำยังไงดี ไม่ไหวแล้วโว้ย!!!!

ความรู้สึกดีชั่วในตัวฉันเล่นตีกันคล้ายจังหวะกองชุด ขณะที่ฉันเดินออกไปห่างจากกองถ่ายเพื่อสงบสติอารมณ์ ที่กำลังพุ่งพลาน ในเวลานั้นเอง ที่ฉันเห็นหัวดำๆเหลี่ยมๆของใครบางคนที่เพิ่งจะโผล่พ้นออกมาสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ติดกับกองถ่าย

ฉันจำได้แม่นเลยเชียวล่ะ เพราะวันนี้ฉันกะว่าจะเอาหัวของตาคนนี้ไปผูกติดกับตุ๊กตาวูดูแล้วหั่นเป็นชิ้นๆอยู่พอดี ท่าทางว่าจะไม่ต้องใช้ตัวแทนแล้วมั้ง

“นี่นาย พวกสต๊าฟเขาต้องจัดฉากเดิมๆใหม่เป็นสิบรอบ แต่นายกลับไม่สนใจ มาว่ายน้ำเล่นเนี่ยนะ นายคิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหน? ห๊ะ! อย่าคิดว่าดังแล้วจะไม่มีใครกล้าด่านายนะ!! นายหัวสัปรังเค!!!!”ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองไปกินดีหมีหัวใจเสือมาจากไหน แต่ที่รู้ๆคือ โพล่งคำพูดทั้งหมดที่สะสมมาตลอดตั้งแต่เริ่มถ่ายมา ออกไปจนหมดเลย

แต่ให้ตายเถอะ แทนที่หมอนั่นจะขอโทษ หรือไม่ก็พูดอะไรกับฉันสักคำ เขากลับขึ้นจากสระแล้วเดินผ่านฉันไปประมาณว่าฉันเป็นอากาศธาตุ

ฉันไม่ใช่อนุภาคไอออนในอากาศนะ ตาฉ่อย>o<!!!!

“นี่นาย ฉันยังด่าไม่จบนะ”ฉันรวบรวมเอาแรงทั้งหมดที่มีดึงตาถึกนี่ให้หันมาประเชิญหน้ากับฉัน แต่ฉันคิดผิด มนุษย์บางประเภท อย่าเสวนาให้เสียปากเลยอาจจะดีกว่าก็เป็นได้

“เธอเป็นใคร เป็นอะไรกับฉันงั้นเหรอ ฉันถึงต้องมานั่งฟังเธอ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ประมาณว่าเป็นกู จุน พโย ที่หลุดออกมาจากในทีวี “สำคัญตัวผิดไปรึเปล่า?”

พูดจบก็สะบัดมือฉันทิ้ง แล้วสาวเท้าออกห่างจากฉันไป

ความรู้สึกในตอนนั้นของฉันคล้ายกับภูเขาไฟที่ตอนแรกแค่กำลังประทุ แต่ดันมีคนโง่ๆบางคนมาเติมเชื้อให้มันระเบิด

“อีตาบ้าซีวอน!!!!!” ฉันตะโกนลั่นด้วยเสียงแปดหลอดให้ตานั่นชะงัก แล้ววิ่งไปกดตานั่นลงสระว่ายน้ำไปพร้อมๆกัน

“ตูม!!!!” น้ำในสระกระจายไปทั่ว โชคยังดีที่เราตกลงไปในส่วนที่ตื้น ฉันจึงลุกขึ้นมาได้ในทันที ถึงเสื้อผ้ามันจะหนัก แต่เวลานี้ มีอะไรบางอย่างสำคัญกว่านั้น

“ฉันจะฆ่านาย! อย่าอยู่เลย ตาขี้เก๊ก! บ้าอำนาจ! ปากหมา! ฉันจะฆ่านาย!!!!!” ฉันกดหัวตานั้นลงกับน้ำในสระโดยไม่สนใจแล้วว่าตานั่นจะอยู่หรือตาย ฉันฟิวส์ขาดแบบกู่ไม่กลับ ต้องบอกตรงๆว่าเป็นโชคของตานั่นที่ผู้กำกับและสต๊าฟมาเห็นก่อน และช่วยเขาเอาไว้

ไม่อย่างงั้นข่าวหน้าหนึ่งในวันพรุ่งนี้คงจะเป็น “ดาราสาวคิม นารา ฉุนขาด กด(น้ำ)ดาราหนุ่มที่แสดงคู่กันใน BOF ดับคากางเกงว่ายน้ำ”  

3.      ระหว่างที่คุณเดินทางไปถ่ายละคร Boys Over Flower วันหนึ่ง คุณรู้สึกเหนื่อยกับตารางงานที่มากมายจนคุณไม่มีเวลาพักมาก แต่ด้วยสปิริต คุณจึงถ่ายมันต่อจนจบ แต่แล้ว ระหว่างทางกลับ คุณกำลังจะโดนรถชนเข้า ปรากฏว่าซีวอน ได้ช่วยคุณไว้ แต่นั่น ทำให้กระดูกข้อเท้าของซีวอนแตก และก็จำเป็นที่ซีวอนจะต้องพักงานอยู่ที่โรงพยาบาล เพื่อเชื่อมกระดูกให้พอเดินได้ ซีวอนพักงานเป็นระยะเวลาถึงสองอาทิตย์ และก็ทำกายภาพบำบัดทุกวัน เพื่อที่เขาจะได้หายเร็ว ๆ และกลับมาถ่ายละครต่อกับเพื่อน ๆ คุณได้เห็นความตั้งใจในการถ่ายละครของเขาเข้าจริง ๆ คุณก็รู้สึกผิดกับสิ่งที่คุณทำไปทั้งหมด คุณจะเอ่ยขอโทษเขายังไง ? :

ฉัน....บอกตรงๆว่าตอนนี้ ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ดูจะไม่ถูกใจตัวฉันเองไปซะหมด วันนี้ฉันอยากนั่งอ่านบท ถึงฉันจะดูไม่เหมือนคนที่คร่ำเคร่งกับอะไรได้นานก็เถอะ แต่ฉันก็มีตารางเวลาของตัวเอง ที่จัดไว้เป็นปกติ ล่วงหน้าราวๆหนึ่งเดือน

แต่ตอนนี้ ไม่ว่าจะบท ไม่ว่าจะภาพพจน์ ทรงผม อะไรก็ตามแต่ แม้กระทั่งของกินมันก็ไม่ทำให้ฉันรู้สึกสนใจได้เลย

เพราะภาพในหัวของฉัน....... มีแต่ภาพในตอนนั้น........

“ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว คนอย่างนายจะไปเข้าใจอะไร” เวลานั้นฉันเหนื่อยมาก ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมนายพระเอกหน้ามึนนั่นถึงมาถามรบเร้าฉันอยู่ได้ว่าทำไมสีหน้าฉันถึงดูแย่จัง ฉันหงุดหงิดที่นายนั่นดูจะกระตื้อรือร้นไปกับทุกเรื่อง ในขณะที่ฉันเหนื่อยเจียนตาย

“นายก็แค่เข้าฉาก เก๊กหน้าหล่อเข้าหน่อย มันก็ได้แล้ว ก็นายมันเป็นดาราดังนี่นะ” ฉันไม่เคยคิดว่าอย่างนั้นเลย ฉันรู้ว่านายมีความสามารถจริงๆ และจนถึงตอนนี้ฉันก็ยอมรับในความสามารถนั้น

แต่บางที......ฉันก็อิจฉานาย นายมีความรู้ มีความคิดเป็นของตัวเอง นายดูเด่นกว่าใครๆท่ามกลางผู้คนมากมาย ถึงบางทีนายจะเอาแต่ใจ แต่ทุกๆคนก็ไม่เคยโกรธนายได้เลย

“นี่เธอ อย่ามาหาเรื่องกันนะ เธอยังไม่เลิกอคติกับฉันอีกเหรอเนี่ย?” น้ำเสียงของเขาดูเหมือนกำลังอ่อนใจ ฉันรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ฉันไม่น่าพาลเอาความหงุดหงิดจากงานไปใส่เขา

“ซีวอน ฉันขอโทษ------“ฉันได้ยินเสียงรถบีบแตร ฉันมีโอกาสได้มองไปยังสัญญาณไฟจราจรที่กลายเป็นสีเขียวเพียงไม่ถึงเสี้ยววินาที และฉันก็ได้เห็นเงาของใครคนนึงพุ่งเข้ามาบังร่างของฉันเอาไว้

“นารา!!!!!” เจ็บมากมั้ย.......?

“โครม!!!!” ......นายน่ะ เป็นคนดีขนาดนี้จั้งแต่เมื่อไหร่?

“-----นะ” ลุกขึ้นมา.......ฟังคำขอโทษของฉัน..........ก่อนสิ

ถึงนี่มันจะผ่านเหตุการ์นั้นมาสองวันแล้ว และคุณหมอก็ยืนยันว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรมาก ทำกายภาพบำบัดทุกวัน เดี๋ยวก็เดินได้ ทำอะไรได้เป็นปกติแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง แต่จะไม่ให้ฉันห่วงได้ยังไง.......... เขาเป็นแบบนั้นก็เพราะฉันแท้ๆ

แจจุงพยายามบอกฉันว่าเขาไม่เป็นอะไร (หลังจากเรื่อง BOF ฉันก็มีละครเรื่องใหม่ที่ต้องถ่ายคู่กับเขา) [เรื่องนี้ทำให้ซีวอน กับแจจุงทะเลาะกันมาแล้ว เพราะดูเหมือนกับว่า แจจะชอบนารา] พอฟื้นปุ๊บก็ถามหากายภาพบำบัด ทำเอาทุกคนที่เฝ้าเหวอไปตามๆกัน ฉันเองก็อยู่ที่นั่น แต่เท่าที่จำได้ ฉันกำลังหลับอยู่เลยไม่รู้เรื่องนี้

ยังไงๆ........... วันนี้ก็ต้องไปเยี่ยมล่ะ

ฉันคิดแบบนั้นแล้วก็ทำ”ขนมเค้กขออภัย” เขียนข้อความขอโทษเยอะแยะมากมาย กะว่าจะเอาไปให้เขาแล้วขอโทษขอโพยให้จบแบบรวดเดียว แต่ว่า..........

พอไปถึงหน้าห้องคนป่วยแล้ว........ ฉันไม่กล้าเข้าไปง่ะ

ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไง....... ไม่รู้ว่าจะพูดว่ายังไงดี

“นาย.....ยังไม่ตายใช่มั้ย........ไม่ได้ๆกับคนป่วยต้องสุภาพหน่อย”ฉันคิดไปก็บ่นงึมงำๆกับตัวเองไป “ซีวอน..... ฉันขอโทษจริงๆนะ ที่ทำให้นายต้องเป็นคุณเดี้ยงแบบนี้ เอ๊ะยังไงเนี่ย ฉันจะพูดดีๆ ทำไมต้องกัดเขาทุกคำเลย”

ไม่ทันจะเรียบเรียงคำขอขมาเสร็จ ก็มีใครคนหนึ่งเปิดประตูห้องออกมา “อ้าวนารา วันนี้คุณก็มาด้วยเหรอครับ?”

ฉันมองหน้าคนแสดงจีฮูแบบงงๆ ก่อนจะฉากตัวหลบ เพราะกลัวว่าคนในห้องจะเห็น

“ไม่ต้องหลบหรอกครับ ซีวอนน่ะกำลังทำกายภาพบำบัดอยู่อีกห้องนึง” เขายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับฉันเหมือนทุกที ฉันรู้สึกเหมือนมีพี่ชายจริงๆเลย เวลาอยู่ใกล้เขา

โอ้ โอกาสทอง!

“งั้นฉันฝากหน่อยสิแจจุง เอานี่ให้เขา แล้วบอกด้วยว่า ฉันขอโทษจริงๆ...... ฉันไม่ตั้งใจให้เขาเป็นแบบนี้ แล้วก็ บอกเขาด้วยว่า พยายามได้ดีมาก ฉันขอถอนคำพูดที่ว่าหมอนั่นมีดีแค่หน้าตา เขาเป็นดารามากคุณภาพจริงๆนั่นล่ะ เป็นไงจำได้มั้ย?”

แจจุงยืนยิ้มแบบฝืนๆอยู่หน้าฉัน ในมือถือกล่องเค้กแบบไม่ค่อยมั่นคง ก่อนที่ฉันจะเห็นใบหน้าอันคุ้นเคยของใครอีกคนโผล่ออกมาจากด้านหลังของเขา

“ไง คิม นารา นี่กะจิตกะใจจะไม่เข้ามาหาคนป่วยคนนี้จริงเหรอ?”ฉันหันค้อนแจจุงวงใหญ่ แต่ท่าทางว่ารายนี้จถูกบังคับขู่เข็ญมามิใช่น้อย

“อ่ะ...เออ.........พอดีฉันมีธุระด่วน” ขณะที่ฉันกำลังเรียบเรียงคำแก้ตัว คุณซีวอนก็สำรวจเค้กที่ฉันทำมาเป็นการใหญ่

“โอ้โห น่ากินแฮะ เขียนขอโทษไว้เพียบเลย เธอคงตั้งใจทำเพื่อฉันมากสินะ”เขาพูดเองเออเองแบบเสร็จสับ ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าแก้มฉันกำลังเปลี่ยนเป็นสีแดงลูกตำลึง

“มะ...ไม่ใช่สักหน่อย-----“ “ขอบใจมากนะ ฉันดีใจจริงๆที่เธอยอมรับฉัน”

ไม่มีคำแก้ตัวใดๆในฉากนี้ และไม่มีคำอธิบายใต้ภาพเหมือนในพิพิธภัณฑ์

มีก็เพียงเสียงหัวใจของฉัน และของเขา ที่กำลังเต้นแข่งกันจนแยกไม่ออก ว่าเสียงที่ดังอยู่นั่นเป็นของใครคนใดกันแน่

แต่เชื่อมั้ยว่าตอนนี้สิ่งเดียวที่ฉันมั่นใจก็คือ ฉัน คิม นารา กำลังหลงรักตาผู้ชายบ้าอำนาจอย่าง ชเว ซีวอน เข้าให้แล้ว

นี่ล่ะนะที่เขาว่า เกลียดยังไง มักได้อย่างนั้น

ส่วนของไรท์เตอร์

ขอบคุณอีกล้านครั้งค่ะ โปรดรับจูจุ๊บจากเรย์ด้วย ! > 3 < : ถ้าเค้าติดนะ จะขอบคุณเรย์สักสามล้านครั้งเลย

ถ้าออติดจะไม่ทิ้งกันนะ เรย์ไม่ทิ้งรีดเดอร์ทุกคนเด็ดขาด ><V : อ่ะแน่นอน ขอให้ติดเถอะ เราติดตามเรย์เหมือนเงาตามตัว แมวตามปลา หมาตามกระดูก (กำ)

สัญญานะ ! : สาบานก็ได้ค่า

อยากพูดอะไรกับเรย์ซักติ๊ดนึงมั๊ย ? : เห็นใจในความน่าสงสารและความอัปโชคของเค้าด้วย ทำอะไรก็ไม่เคยติดกับเขาสักที คราวนี้ให้โอกาสหวานได้มั้ย เรย์จัง?

ขอบคุณอีกครั้ง ! : (โค้ง) ขอบคุณเหมือนกันค่ะ แล้วก็เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นคำว่า คุณได้รับเลือกแทนได้มั้ย ^^ (ยิ้ม)