คลังเก็บใบสมัคร (ดูได้ แต่ว่าอย่าลอกกันเลยน้า)

ลำดับตอนที่ #3 : >>[ ใบสมัครนางคิบอม ]

>>[ ใบสมัครนางคิบอม ]<<

(ตอบเป็นสีชมพูนะคะ)

ส่วนตัวผู้สมัคร

ชื่ออะไรคะ :: น้ำหวานค่ะ
 อายุเท่าไร่คะ :: 17
ไม่ติดไม่โกรธกันเน๊อTT^TT :: ค่ะ
เม้น+โหวตกันด้วยนะคะ :: ได้เลยค่ะ แต่ถ้ามีธุระอะไรจะแจ้งก่อนนะคะ
ถ้าติดแล้วไม่ทิ้งกันนะ::แน่นอนค่ะ

ตัวละคร

ชื่อ-นามสกุล(ภาษาไทย,จีน,เกาหลี,ญี่ปุ่น,อังกฤษ,บลาๆๆ)
:: อามาคุสะ เคโกะ

ชื่อเล่น
:: เคธ

อายุ (17-18)
:: 18

เกิด
:: 22 มีนาคม 1991

ส่วนสูง / น้ำหนัก
:: 168/ 48

ลักษณะภายนอก
:: สวยมีเสน่ห์ วางตัวเก่ง รูปร่างหน้าตาดูน่ารัก แต่ความจริงก็เป็นคนที่สู้คนเหมือนกัน ทำทุกอย่างให้รู้สึกว่าสบายๆที่สุด ไม่ค่อยสนใจภาพพจน์ตัวเองนัก ชอบผมสีดำของตัวเอง และไม่เคยคิดจะย้อมสีผม ชุดที่ชอบที่สุดคือ อะไรที่ใส่แล้วสบาย

นิสัย(ใส่มาเต็มที่เลย)
:: มองโลกในแง่ดี เชื่อมั่นเสมอว่าถ้าเราทำดีกับใคร สุดท้ายแล้วเขาก็จะดีกับเราด้วย มีความพยายามสูง ร่าเริง สดใส เป็นกันเอง ถ้าต้องการอะไร หรืออยากได้อะไร จะไม่อ้อมค้อม ต้องการอะไรก็พูด บางอาจตรงไปตรงมามากเกินไป จนทำให้คนอื่นเสียความรู้สึก ค่อนข้างเชื่อมั่นในความสามารถของตัวเอง เพราะเวลาตั้งใจทำอะไรก็ไม่เคยพลาด

ชอบ/ไม่ชอบ
:: ภาพวาดวิวทิวทัศน์ พับนก+ดาวกระดาษ วาดรูป/ สัตว์ที่มีลักษณะเหมือนจิ้งจกทุกประเภท ความมืด การโกหก

ความสามารถพิเศษ
:: คอแข็ง (แต่ไม่ค่อยได้ดื่ม) วาดรูปเก่งมาก ช่างสังเกต จดจำเส้นทางได้แม่นยำ

ครอบครัว
:: คุณพ่อเป็นบาร์เทนเดอร์ คุณแม่เสียตั้งแต่ตอนที่คลอดเธอ ทำให้พ่อไม่รักเธอมากนัก ต้องทำงานพิเศษเพื่อนำมาเป็นค่าขนมในแต่ละวันเอง เพราะพ่อจ่ายให้แค่ค่าเล่าเรียน

ชื่ออิมเมจ
:: Im YoonAh

รูปคุณ(3Up!!)
:: 

รูปคู่ของคุณ(3Up!!)
::

______________________________________________________
คำถามคัดเลือก!!

คุณเจอกับเขาได้ยังไง แล้วทำไมถึงรักเขา(บทพูด+บรรยายนะคะ)
:: “เฮ้อ....แม่คะ หนูเหนื่อยจังเลย”ฉันก้มมองรูปที่เหลืออยู่เพียงใบเดียวของแม่แล้วถอนใจ เงินเดือนนี้ก็ไม่พอใช้อีกแล้ว บางทีฉันอาจต้องหางานใหม่ทำเสียล่ะมั้ง

จู่ๆลมก็พัดรูปที่ฉันถือปลิวลงไปทางหน้าต่างที่เปิดอยู่ ฉันอยู่ชั้น 4 แล้วฉันจะวิ่งตามมันไปทันได้ยังไงกัน

แต่นี่ไม่ใช่เวลามาคิด ฉันวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แถบจะก้าวลงบันไดทีละ3ขั้น จะล้มก็หลายรอบอยู่ กว่าจะลงไปถึงสนามหญ้านั่นได้

ฉันมองไปรอบๆไม่เห็นวี่แววของรูปนั้นเลย ถึงจะวิ่งดูไปรอบๆก็ไม่พบ และขณะที่ฉันวิ่งผ่านพุ่มไม้ซึ่งไม่น่าจะมีอะไร ฉันก็เห็นขาของใครคนนึงเหยียดยาวพ้นออกมา

“ขอโทษนะคะ คุณพอจะเห็นรูป.......” ฉันยังพูดไม่ทันจบประโยคดีเขาก็ลุกขึ้นยืน แล้วยื่นภาพแสนสำคัญของฉันมาให้

ทันทีที่ฉันรับมาฉันถึงกับร้องไห้ ฉันกลัวเหลือเกินว่าจะต้องเสียมันไป

“ถ้ามันสำคัญนัก ก็ดูแลดีๆสิ”ฉันเห็นหน้าเขาเพียงนิดเดียว แต่ก็รู้ว่าเขากำลังเตือนฉันด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา แต่แววตาของเขามันอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด..........ถึงจะแว๊บเดียว แต่ฉันสัมผัสได้ว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่ง

“ขอบคุณมากนะคะ”ฉันตะโกนไล่หลังเขาไป และถึงเขาจะแค่พยักหน้านิดๆพอเป็นพิธี ฉันก็หลงรักเขาเข้าให้แล้ว

เขาให้เวลาคุณ 1เดือน ที่จะทำให้เขารักคุณ คุณจะทำยังไงภายในเวลา 1เดือน ให้เขามารักคุณให้ได้ (บรรยาย+บทพูด)
:: “นายให้เวลาฉัน 1 เดือนแบบนี้ หมายความว่านายก็ต้องให้โอกาสฉันภายใน 1 เดือนนี้ด้วยสิ”ฉันพยายามต่อรอง แม้ว่าตอนนี้หน้าที่แดงเป็นลูกมะเขือเทศจะแดงเข้าไปอีกก็เถอะ

คนอะไร หล่อชะมัดเลย....

เขาหันมองฉันมาที่ฉันด้วยสายตาเย็นชาอย่างเคย “เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันหมายถึง ฉันจะทำตัวตามปกติแบบนี้ แล้วเธอต้องทำอะไรให้ฉันรักเธอให้ได้ต่างหากล่ะ”

หล่อแต่เหี้ยมแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ><

“งั้นเอาเป็นว่าวันนี้ เราไปกินไอศกรีมกันนะ”ไม่รีไม่รอมันแล้ว มีเวลาแค่ 1 เดือน จะให้ฉุดกระชากลากถู ทำตัวเป้นผู้หญิงที่รุกผู้ชายก่อนก็ช่างประไร

คิดได้ดังนั้นแล้วก็ดึงแขนคนตัวสูงไปที่ร้านไอศกรีมใกล้ๆนั้นทันที ฉันรู้ดีว่าแรงอย่างเขาต้องสลัดฉันหลุดได้แน่ แต่เขาไม่ทำ เขายอมไปนั่งจิบกาแฟนิ่งๆกับฉัน แม้ว่าจะไม่แสดงสีหน้าอะไรเลยก็ตาม

“เธอเป็นแบนี้กับคนที่เธอสารภาพทุกคนเลยเหรอ?”เขาถามขึ้นขณะจดอะไรบางอย่างลงในสมุดโน้ตเล่มโปรด

ฉันส่ายหน้า เริ่มจะอายขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุอีกแล้วสิ “ไม่ใช่สักหน่อย.....ฉัน.....เพิ่งเคยสารภาพรัก.....กับผู้ชายเป็นครั้งแรกนี่ล่ะ......”

“อืม”เขาเงยหน้าขึ้นมองันนิดนึง และนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขายิ้ม แม้จะครู่เดียว แต่ฉันรู้ว่าเขาขำฉัน

ยิ้มแล้ว....น่ารักจังเลย*////*

หนึ่งเดือนนี้ฉันรู้ว่ามันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ฉันอยากจะชวนเขาไปกินไอติม เดินซื้อของ ไปเที่ยวสวนสนุก เรียนรู้ว่าเขาชอบอะไร เขาต้องการอะไร อยากคอยอยู่ใกล้ๆ อยากกินข้าวกลางวันด้วยกัน และอยากเห็น.....เขาแสดงสีหน้าที่แท้จริงออกมา

ถึงจะไม่รักก็ไม่เป็นไร ฉันแค่พยายามในส่วนของฉันให้ดีที่สุด ก็พอแล้ว

เขาเป็นคนที่ค่อนข้างจะเย็นชา และคุณเองก็พยายามที่จะเลิกรักเขา แต่ไม่ว่าวิธีไหนก็ทำไม่ได้สักที แถมยังรักเขามากขึ้นไปอีก แล้วคุณคิดว่าถ้าภายในหนึ่งเดือนนี้ คุณไม่สามารถทำให้เขารักคุณได้  คุณจะทำอย่างไรต่อไป

:: ฉันก็จะพยายามต่อไป ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้เย็นชาอย่างที่เห็น ฉันเชื่อว่าถ้าฉันพยายาม จะต้องมีสักวันที่เขายิ้มในฉัน แม้ว่ายิ้มนั้นจะไม่ได้มีไว้เพื่อคนรัก แต่ฉันก็เต็มใจที่จะทำทุกอย่างให้เขามีรอยยิ้มขึ้นมา เพราะรักของฉันคือความหวังดีที่มอบให้ ถ้าจะบอกว่าไม่ต้องการรักกลับคงจะเป็นการโกหก แต่ฉันก็ยอมรับได้ ถ้าไม่ได้รับรักกลับมา

ทั้งๆที่เขาไม่เคยสนใจคุณแม้แต่น้อย แล้วทำไมคุณถึงยังไม่ยอมเลิกรักเขาล่ะ(ขอเหตุผลด้วยนะคะ)
::เพราะว่าฉันไม่ได้รักเขา เพื่อให้เขารักตอบ ฉันรักเขาที่เป็นแบบนี้ และเขาก็มีวิธีแสดงความรู้สึกในแบบของเขา ซึ่งบางทีเราอาจไม่เข้าใจว่านั่นเป็นความสนใจที่มอบให้ ฉันอาจจะมั่นใจในตัวเอง แล้วพยายามให้ถึงที่สุด เพราะฉันรักเขา ฉันเชื่อว่าสักวันเขาจะรับรู้ถึงมัน.........ไม่มากก็น้อย

1เดือน เวลาที่มีค่ามากมายมหาศาล กำลังลดลงไปทุกวันๆ จนเหลือวันสุดท้าย คุณก็ทำไม่สำเร็จ คุณจะใช้เวลาช่วงสุดท้ายยังไง เพื่อไม่ให้เวลามันสูญไปอย่างไรค่า
:: ฉันจะเดินเข้าไปหาเขา แล้วขอเขา......ขอแค่วันนี้ ให้เขาไปกับฉันในทุกๆที่ ที่ฉันเคยลากเขาไป แม้เขาจะไม่อยากไปด้วยก็ตามที ฉันอยากจะจดจำช่วงเวลาทั้งหมดไว้ และก่อนจะกลับฉันจะขอถ่ายรูปกับเขา แล้วบอกเขาเป็นครั้งสุดท้ายว่า “อย่าลืมฉันนะ จำไว้ว่า ไม่ว่าเมื่อไหร่ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะอยู่ข้างนายเสมอ ฉันรักนายนะ เดฟ”

แล้วคุณคิดว่าเขามีอะไรที่พิเศษกว่าคนอื่นเค้ากว่าชาวบ้านเค้าที่ทำให้คุณรักเขามากแบบนี้
::อาจจะฟังดูแปลกๆ แต่ว่าเขาเย็นชา จึงไม่มีใครเข้าใกล้ เหมือนกับฉันจะได้อยู่ใกล้ๆเขาคนเดียวเสมอ และฉันก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้ เขาไม่ได้อยากอยู่คนเดียว มันดูทั้งน่าเอ็นดู แล้วก็น่าเสียใจแทนเขาด้วย (แบบนี้จะเลิกยังไงก็เลิกไม่ลงค่ะ)

ตอนจบ(บรรยาย+บทพูด)
:: “นี่เดฟ....วันนี้ก็ถึงกำหนด 1 เดือนของเราแล้วสินะ”ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ ไม่อยากจะพูดต่อเลย ไม่อยากยอมรับด้วยว่า.......มันจบลงแล้ว

เจ้าของเส้นผมสีดำสนิทยังคงนั่งพิงต้นไม้นิ่งๆ เขาหลับอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะฉันมองไม่แทบเห็นเขาเลย ภาพมันพร่าไปหมด น้ำตาเอ่ออยู่ที่ขอบตา สั่งให้หยุดก็ไม่หยุดสักที

“ฉันขอบคุณมากๆนะ ที่ทนรำคาญฉันมาได้ถึงตอนนี้ แล้วก็ขอโทษด้วย ที่ฉันชอบทำอะไรตามใจตัวเอง”นาย....จะไม่ลืมตาขึ้นมามองฉันสักหน่อยเหรอ
“ฉันรักนายมากนะ.....ฉันรักนายมากจริงๆ.....ฮึก...ฮือ..........”ฉันเริ่มร้องไห้ดังขึ้นๆ ฉันกำลังเรียกร้องความสนใจ ซึ่งเขาไม่เคยมีให้ฉันเลยตลอด 1 เดือนที่ผ่านมานี่ ฉันไม่แคร์เวลาที่ผ่านมาหรอก แต่ที่ฉันแค่คือตอนนี้

ขอแค่ครั้งเดียว.....ช่วยสนใจฉันคนนี้ แม้ครั้งเดียวก็ยังดี

“เธอจะร้องไห้ฟูมฟายไปหาอะไรกัน”น้ำเสียงทุ่มแสดงความเบื่อหน่ายออกมาอย่างเห้นได้ชัด ไม่เหมือนทุกที ที่ในคำพูดของเขาไม่เคยมีความรู้สึกอะไรแฝงอยู่เลย

เขาเดินตรงมาหาฉัน แล้วฉุดฉันที่นั่งอยู่บนพื้นหญ้าให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา ฉันรู้สึกเหมือนกำลังฝัน.......ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย

“วันนี้ไม่ใช่วันสุดท้ายที่เราจะเจอกันสักหน่อย เลิกมาตะโกนขอบคุณ ขอโทษ แล้วก็....ไอ้รักๆ...อะไรนั่นน่ะ......ไม่มีใครมานั่งประกาศทั้งน้ำตาใส่หน้าผู้ชายกันหรอก ยัยเบ๊อะ!”ฉันเริ่มเห็นหน้าเขาชัดขึ้น ฉันเงยหน้ามองดูเดฟซึ่งตอนนี้หน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาก้มมองพื้นหญ้าด้านล่างเพื่อเลี่ยงที่จะมองหน้าฉัน

“หมายความว่ายังไง...เหรอ?”ฉันยังไม่ค่อยเข้าใจนัก นี่ตกลง....เขาหมายความว่ายังไงกัน?

เขาทำหน้าปั้นยาก จะบอกว่าทั้งโกรธ ทั้งเขิน ทั้งเหนื่อยใจ ไปพร้อมๆกันก็คงไม่ผิด “เธอนี่นะ....”

เขาเชยคางฉันขึ้น ก่อนจะกดจูบลงมาแบบไม่ทันตั้งตัว จูบครั้งนี้ไม่ใช่ความบังเอิญ หรือเพราะฤทธิ์เหล้า

แต่เพราะว่า...... “ฉันรักเธอแล้วไง เพราะงั้น.....ต่อไปเธอต้องรับแรงหึงจากฉันให้ได้ล่ะ”

......ฉันก็มีแต่นายนั่นล่ะ นายไม่มีโอกาสได้หึงหรอก-////-

ขอให้โชคดีนะคะ ขอบคุณมากค่ะ^ ^