คลังเก็บใบสมัคร (ดูได้ แต่ว่าอย่าลอกกันเลยน้า)

ลำดับตอนที่ #10 : ใบสมัครนางเอกคยูฮยอน (สายหมอก)

{ FORM FOR AUDITION }
ใบสมัครนางเอกคยูฮยอน (สายหมอก)

คำถามเป็นสีแดงชมพู คำตอบเป็นตัวบางสีดำนะคะ

ส่วนที่ 1 (เกี่ยวกับข้อมูลตัวละคร)

1. ชื่อ-นามสกุล / ชื่อเล่น (ขอทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษค่ะ) :: ญาณิศา  พานิจเกษม [สายรุ้ง] (Yanisa Panitkasam [Sairung] )

2. วันเกิดและอายุ :: 20 ปีค่ะ (บังคับ)

3. บุคลิกและรูปร่างลักษณะ :: เธอเป็นสาวน้อยรูปร่างเล็ก และไม่ได้ดูสะดุดตาอะไรนัก แต่ดวงหน้าสีขาวนวลของเธอ เมื่อนำจมูกโด่งได้รูป และปากสีชมพูเรื่อมาประดับไว้ รวมไปถึงดวงตากลมโตสีดำของเธอที่มักจะแฝงไปด้วยความตั้งใจเต็มเปี่ยม มันทำให้เธอดูน่ารัก น่าทะนุถนอม นั่นยังไม่รวมเส้นผมสีน้ำตาลซึ่งเธอมักจะปาดไปด้ายซ้าย ยิ่งทำให้เธอดูเป็นเด็กมากขึ้นอีก เวลาทำอะไรบางทีก็เก้งๆก้างๆไปบ้าง เพราะเธอไม่ถนัดในด้านกีฬาเอาซะเลย

4. น้ำหนัก/ส่วนสูง :: 45/160

5. สัญชาติ / เชื้อชาติ :: ไทย/ไทย

6. ลักษณะนิสัย (ไม่ต่ำว่า 5 บรรทัดนะคะ) :: เธอเป็นคนมนุษย์สัมพันธ์ดี ยิ้มเก่ง ยิ้มทั้งวัน (แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นบ้านะคะ) มองโลกในแง่ดี เธอเชื่อว่าในโลกนี้ไม่มีใครทำเลวโดยไม่มีสาเหตุ เธอเป็นคนเรียนเก่ง ชอบมองอะไรแบบเป็นเหตุเป็นผล ประมาณว่าวิทยาศาสตร์อธิบายได้หมดทุกอย่าง เป็นคนที่ค่อนข้างเฮฮา มีเพื่อนเยอะ แต่ไม่ค่อยชอบเที่ยวในสถานที่ๆมีเสียงดังๆ หรือไฟสลัวแบบในผับ เพราะสายตาของเธอปรับสภาพกับความมืดได้ยากมาก บางทีเธอเองก็เป็นคนขี้ลืมอย่างร้ายกาจ จำไม่ได้แม้กระทั่งว่าเมื่อเช้ากินอะไรมาเป็นอาหารเช้า เธออ้างว่าเอาสมองไปจำเรื่องของสายหมอกจนหมด ไม่เหลือพื้นที่ไว้สำหรับอย่างอื่น เมื่อพูดถึงเรื่องความรัก เธอเป็นพวกรักยากลืมยาก เมื่อรักแล้วเธอก็จะพยายามเพื่อรักนั้นให้มากที่สุด แม้ว่าจะต้องพบกับความผิดหวัง แต่ว่าความรักของเธอคือการให้ เขาจะรักตอบหรือไม่นั่นไม่สำคัญ ขอแค่เธอได้ทำเพื่อเขา ได้พยายาม (ตื้อ) จนสุดความสามารถแล้ว ผลที่ออกมาจะเป็นยังไงเธอก็รับได้ทั้งนั้น

7. สิ่งที่ชอบและสิ่งที่เกลียดหรือไม่ชอบ:: สายหมอก, ตุ๊กตากระต่าย, ดอกกระบองเพชร, ยิ้ม/ กีฬาทุกชนิด, คนไม่พยายาม (พวกที่ยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม), การร้องไห้

8. สิ่งที่กลัว:: การถูกเมิน การที่รู้ว่าความพยายามทุกอย่างของเธอสูญเปล่า ความจริงที่ว่าเขาไม่เคยใส่ใจเธอเลย

9. ประวัติครอบครัว:: คุณแม่เป็นเจ้าของร้านขายของชำ คุณพ่อเป็นพนักงานบริษัทธรรมดา มีน้องชาย 1 คน ชื่อ เมฆ เป็นครอบครัวที่ไม่ได้ร่ำรวย แต่บรรยากาศในบ้านเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก สายรุ้งจึงรู้สึกว่า เธออยากจะแบ่งปันความรักไปให้กับสายหมอก เธออยากเป็นกำลังใจให้กับเขา เพราะเธอสัมผัสได้ว่าเขามีเรื่องบางอย่างปิดบังทุกคนอยู่

10. ประวัติการเรียน:: เรียนได้เกรด3 – 4 มาโดยตลอด (ถึงจะป้ำๆเป๋อๆชอบลืมส่งงานก็เถอะ)

11. ประวัติความรัก :: สายหมอกเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอรัก และเธอก็เชื่อว่าเขา จะเป็นคนสุดท้ายของเธอ

12. นิยามความรัก :: รักคือการให้ที่ไม่มีวันสิ้นสุด

13. ความสามารถพิเศษ:: ตื้อคนอื่น, ยิ้มทั้งๆที่เศร้าจนอยากจะร้องไห้, ให้กำลังใจคนอื่น

14. ขอเพลงประจำคู่พร้อมกับความหมายของเพลงค่ะ (ที่คิดว่าเข้ากับคู่ของคุณ) :: มีบางครั้งที่เธออยากจะเลิกรักสายหมอกไปเสีย เพราะโดยเขาเมินเฉยในทุกๆสิ่งที่เธอพยายามทำให้ แต่เธอรักเขา เธออยากให้เขามีความสุข มันทำให้ทรมาน ไม่รู้ว่าจะเลิกรักอย่างไรดี เพราะสุดท้าย เธอก็รักแต่เขาเพียงคนเดียว                       

รักได้คนเดียว – เตชินท์

สั่งตัวเองให้รักใครๆ ไม่เคยจะทำได้เลย
ทำไม่ได้จริงๆ ไม่ได้ดังเคย ต้องกลับมายืนที่เดิม

* กลับมาเป็นคนที่รักเธอ คนเดิมที่เธอไม่เคยรัก
เคยต้องการ แม้นานเท่าไหร่ สุดท้ายก็มีแต่เธอ

** อยากจะเป็นคนที่ลืมง่ายๆ อยากลบลืมใครก็ทำได้หมด
ก็ไม่รู้ว่าเธอทำอย่างไร อยากรู้เธอลืมยังไง

*** บอกหน่อยต้องทำยังไง เธอบอกฉันหน่อยตัดใจยังไง
อยากเป็นคนไม่มีใจ จะได้จบไปเสียที
ไม่อยากเจ็บช้ำซ้ำๆ เพราะใจมันยังรักเธออย่างนี้
ทรมานเพียงใด พยายามยังไง ก็ยังคิดถึงเธอ

จะมีใครที่เขาเข้ามา ไม่เลย ไม่เคยสนใจ
รักไม่ได้จริงๆ รักได้คนเดียว ทั้งหมดใจมีแค่เธอ

ซ้ำ *,**,***

และก็ไม่รู้ว่าจะไปโทษใคร ที่ฉันรักใครไม่ได้อีกแล้ว
ไม่ว่าเขาจะดีกับฉันเพียงใด หัวใจเรียกร้องเพียงแต่เธอ

ซ้ำ ***
ทรมานเพียงใด พยายามยังไง ก็ยังคิดถึงเธอ

15. อิมเมจ (ขอแบบดูดีนะคะ ไม่ต่ำกว่า 5 รูปค่ะ) ::

 

ส่วนที่ 2 (เกี่ยวกับประวัติผู้สมัคร)

1. ท่านมีชื่อว่าอะไรคะ?? :: น้ำหวานค่า

2. อายุเท่าไหร่เอ่ย?? :: 17 (แก่เน๊าะ)

3. คิดว่าตอบเต็มที่กับใบสมัครกี่เปอร์เซ็นคะ?? :: มีเท่าไหร่ใส่ให้หมดค่ะ ชอบพล๊อตเศร้าๆแบบนี้มากเลย

ส่วนที่ 3 (คำถามทั่วไป)

1. ความรักของคุณ(ตัวละครน่ะค่ะ)กับพระเอกของเราคิดว่าดำเนินไปในรูปแบบใดบ้าง

:: เป็นความรักที่ต้องใช้ความพยายามมากเลยค่ะ เหมือนกับกำลังเดินผ่านทางเดินที่เต็มไปด้วยขวากหนาม ไม่ว่าจะพยายามเดินเลี่ยงยังไงก็ต้องโดนหนามข่วนจนเป็นแผลไปทั้งตัว ทั้งแผลเล็กแผลใหญ่ แต่เพราะรัก เพราะมองเห็นเขาว่าเดินนำหน้าอยู่ไม่ไกลจึงพยายามตามไป สำหรับนางเอกแล้วพระเอกเป็นคนที่เธอรักสุดหัวใจอยากให้เขามีความสุข ไม่อยากเห็นแววตาเศร้าสร้อยของเขาอีก แต่สำหรับพระเอก เขารู้สึกได้ก็เพียงว่าเธอเป็นตัวรำคาญ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่เลิกมาตอแยเขาสักทีนะ ทั้งๆที่เขาปฏิเสธเธอไปแล้วแท้ๆ

2. อยากให้มีบรรยายฉากตอนจบในจินตนาการของคุณให้ฟังหน่อยค่ะ(จะเป็นคำบรรยายหรือบทสนทนาก็ได้ค่ะ สั้นยาวไม่ว่ากันแต่ขอให้รู้เรื่อง)

::”สายรุ้ง เธอกำลังหัวเราะฉันอยู่สินะ” สายหมอก หรือชายหนุ่มที่ควรจะตายไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืนวาน บัดนี้เขากำลังนั่งอยู่เบื้องหน้าร่างไร้วิญญาณของผู้หญิงที่บริจาคหัวใจให้กับเขา

ผ้าบางๆที่กั้นเธอกับเขาเอาไว้มันขาวสะอาด ไม่ได้บ่งบอกเลยว่ามันกำลังปิดบังอะไรเอาไว้ ทั้งๆที่มันกำลัง......ปิดบังความจริงที่ว่า...

.....คนที่รักเขาที่สุดในโลกนี้ ได้ตายไปแล้ว

“สายหมอก นายเชื่อมั้ยว่าฉันตายเพื่อนายได้จริงๆ”ตอนที่เธอพูดแบบนั้น เขาไม่เคยสะกิดใจเลย สำหรับเขา ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ต่างอะไรไปจากคนอื่น เธอชอบตามตื้อเขา ชอบโผล่มาอยู่ในทุกๆที่ที่เขาไป เหมือนเงาตามตัวก็ไม่ปาน

“ชีวิตเธอมันไร้ค่าขนาดนั้นเลยเหรอ”พอคิดมาถึงตรงนี้เขาก็ค่อยๆช้อนมือเรียวขึ้นมาจับเอาไว้ น้ำสีใสไหลลงจากดวงตาทั้งสองข้างอย่างยากจะห้าม เขาไม่เข้าใจ.........ทำไมแธอต้องทำเพื่อเขาถึงขนาดนี้ด้วย

“ไม่หรอก”ตอนนั้นเขาจำได้แม่นว่าเธอส่ายหัว แล้วตอบเขากลับมาว่า “ชีวิตฉันไม่ได้ไร้ค่า แต่ชีวิตของนาย มีค่าสำหรับฉันมากกว่ากันเยอะ”

“ฉันไม่เชื่อเธอหรอก ทุกคนก็รักตัวเองกันทั้งนั้นล่ะ”ตอนนั้นผมยังจำได้ดีว่าเธอยิ้มออกมา ตอนนั้นผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้ยิ้ม จนกระทั่งเธอพูดออกมาว่า “ฉันอยากให้นายมีความสุข ฉันอยากเห็นนายยิ้มจากใจสักครั้ง แม้ว่ารอยยิ้มนั้น จะไม่ได้มีให้ฉันก็ตามที”

“เธอต้องการอะไรกันแน่.........รุ้ง.............เธอคิดว่าทำแบบนี้......แล้วฉันจะรักเธอ......งั้นเหรอ?”น้ำเสียงของเขาสั่นเครือไปด้วยอารมณ์เสียใจ เขาซุกหน้าลงกับมือเย็นเฉียบของผู้หญิงคนนั้น น้ำตายังคงไหลลงมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง

เขาพยายามจะปฏิเสธความจริงข้อนี้มาโดยตลอด เขาไม่ได้เกลียดเธอเลยสักนิด ในทางกลับกัน ที่เขาพยายามตีตัวออกห่าง........เพราะรู้ว่าเขาอยู่ได้อีกไม่นาน

เขาไม่อยากให้ความหวัง เพราะรู้ว่าอีกไม่นานเขาจะต้องจากเธอไป เขาไม่อยากเห็นเธอมานั่งเสียใจเพราะคนอย่างเขา

แล้ว..........นี่มันอะไร?........

“เธอทำแบบนี้อย่างนี้ได้ยังไง.........สายรุ้ง...........เธอทิ้งฉันไว้คนเดียวได้ยังไง”เขาดึงผ้าคลุมสีขาวนั่นออก ก่อนจะต้องพบกับใบหน้าเปื้อนยิ้มของหญิงอันเป็นที่รัก

“ฉันดีใจนะ ที่ได้รักนาย สายหมอก” นั่นเป็น........ข้อความเดียวที่เธอเขียนไว้ให้เขา ก่อนจะเข้ารับการผ่าตัด

คงไม่มีใครรู้ว่าผมรู้สึกทรมานสักเพียงใด คงไม่มีใครรู้ว่าผมจะทำใจได้อย่างไรเมื่อรู้ว่าหัวใจที่เต้นอยู่ในร่างของผมคือหัวใจของผู้หญิงที่ผมรักที่สุด

คืนนั้นผมกอดร่างเธอไว้แน่น ถึงจะรู้ว่าอีกไม่นานเราจะต้องจากกันไปตลอดกาล แต่ในใจของผมในเวลานั้นมีก็แต่ภาพที่งดงามของเธอ ผมจำได้ก็แต่รอยยิ้ม และแสงสว่างที่เธอมอบให้ผมเสมอมา

ผมจะต้องอยู่ต่อไป........อยู่ต่อไปทดแทนในส่วนของเธอ..........

.....และใช้ชีวิตที่เธอมอบให้นี้...ให้ดีที่สุดเท่าที่ร่างไร้หัวใจของผมนี่..

..จะพอทำได้.........สินะ

3. คุณคิดว่าพล็อตของคู่คุณเป็นยังไง ดีรึเปล่า

:: ชอบมากเลยค่ะ รู้สึกว่านางเอกมีความรักที่ยิ่งใหญ่ดี ความรักที่ต้องใช้ความพยายามมาก ถมคนที่เราพยายามเข้าหายังไม่เคยสนใจเราเลยมันเจ็บปวดมากนะคะ เราอยากจะบรรยายออกมาให้ได้ ว่านางเอกต้องทรมานสักแค่ไหนกัน

ส่วนที่ 4 (คำถามชิงบท)

1. คุณหลงรักสายหมอกอย่างโงหัวไม่ขึ้น รักมากที่สุด คุณเลือกที่จะสารภาพรักกับเขาหรือเก็บงำความรักนั้นไว้ในใจต่อไปดีล่ะ(ขอเหตุผลด้วยนะคะ)

:: สารภาพค่ะ เพราะความรักน่ะเป็นความรู้สึกที่บริสุทธิ์ที่สุดของมนุษย์ ถ้าเรายังต้องเก็บมันต่อไปเรื่อยๆโดยไม่ลองพยายามเลย มันคงจะน่าเสียดายนะ สำหรับฉัน ถึงบอกไปแล้วเขาปฏิเสธฉันก็จะพยายามตื้อเขาให้มากที่สุด มันก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย แล้วทำเพียงนั่งมองเขาดีใจ เสียใจ ไม่ใช่หรือไง? ถ้าแค่ทำให้คนที่เรารักมีความสุข ทำให้เขายิ้มไม่ได้ งั้นก็อย่ารักเลยดีกว่า เพราะในพจนานุกรมของฉันคือ รักแล้วต้องลุยค่ะ^ ^

2. ภาพที่สายหมอกเดินควงกับผู้หญิงคนอื่น แถมยังทำเย็นชาและไม่ได้คุยกับเธอเหมือนอย่างเคยแม้แต่คำสั้นๆอย่างคำว่า สวัสดี เขายังเมิน คุณจะรู้สึกและทำอย่างไร

:: เขาเดินผ่านฉันไปราวกับว่าฉันเป็นอากาศธาตุก็ไม่ปาน ทั้งๆที่เมื่อวาน.......เขายังหยอกฉันเล่นอยู่เลย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่......ฉันไม่เข้าใจเลย

“สายหมอก เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”ฉันยังไม่ละความพยายามที่จะให้เขาหันมาสนใจฉันบ้าง ฉันไม่ใช่คนงี่เง่าขนาดจะไปแยกเขาออกจากผู้หญิงคนนั้นหรอก แต่ฉันแค่ทนไม่ได้ที่เขาเมินฉันขนาดนั้น

ฉันเดินไปดักหน้าเขาเอาไว้ เพราะอยากให้เขาพูดกับฉันว่าสวัสดี ไม่สิ แค่เรียกชื่อฉันสักคำก็ได้ บอกให้ถอยไปฉันก็ไม่ว่าหรอก........แต่อย่าทำกับฉันแบบนี้

“หมอกคะ ผู้หญิงคนนี้ใครเหรอคะ?”เขาละสายตาจากเธอคนนั้นมามองฉันเพียงชั่วครู่ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นว่า “ผมไม่รู้จักหรอกครับ สงสัยเป็นพวกสโตกเกอร์”

เขาพูดแล้วก็เดินผ่านฉันไป โดยมีเสียงแหลมเล็กของผู้หญิงคนนั้นที่พูดสมเพชสงสารฉันอยู่เป็นระยะ เวลานั้นน้ำตาของฉันมันไหลลงมาอาบแก้ม

ฉันน่ะ........รักเขามาก แต่เวลานี้ฉันอยากจะเลิกรักเขาจัง........

ฉันเหนื่อย..........ฉันพยายามเหมือนคนบ้ามาตลอด แต่เขาไม่เคยรู้สึกอะไรเลย

...........นายเป็นหมอกควันที่ไม่ว่าจะพยายามจับไว้อย่างไรก็จะกระจายหายไป

ไม่ว่าสายรุ้งสายนี้จะทอดยาวไปยังนายอีกกี่ครั้งกี่หน นายก็จะหนีไปใช่มั้ย?

...............ฉันรู้ว่ายังไงฉันก็รักนาย.........แต่ตอนนี้............ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน.........

3. คุณรักสายหมอกมากแม้แต่ความตายคุณก็สามารถมอบให้เขาได้หากเขาต้องการ และเมื่อวันหนึ่งคุณได้ทราบโดยบังเอิญว่าสายหมอกเป็นโรคหัวใจและต้องผ่าตัดหัวใจเป็นการด่วนซึ่งเป็นเหตุที่ทำให้เขาหยุดโรงเรียนไปเป็นอาทิตย์ คุณจึงตัดสินใจมอบหัวใจของคุณให้เขาหากแต่หมอต้องการให้ผู้ปกครองของคุณมายืนยันว่าคุณสามารถมอบหัวใจให้เขาได้ คุณจะทำอย่างไร(ขอตั้งแต่ตอนที่คุณรู้ว่าสายหมอกเป็นโรคหัวใจ)

:: ฉันรู้สึกแปลกใจมาก นี่มันก็หนึ่งอาทิตย์แล้ว ทำไมเขายังไม่มาโรงเรียนอีก เป็นไปได้มั้ยว่าเขามีเรื่อง.......

ฉันครุ่นคิดขณะเดินไปที่ห้องพักครูพร้อมกับกองหนังสือที่เพื่อนๆฝากมาส่ง “ก๊อกๆๆ ขออนุญาตค่ะ”

ตอนนั้นรองผู้อำนวยการของมหาลัย กำลังนั่งทำหน้าเครียดอยู่เบื้องหน้าคุณแม่ ของคนที่ฉันเพิ่งคิดถึงเมื่อครู่ ดูเหมือนท่านจะไม่รู้ว่าฉันเข้ามาในห้องด้วยซ้ำ เธอจึงพูดกับคุณแม่ของสายหมอกต่อไปว่า “ถ้าดิฉันเข้าใจไม่ผิดคือ สายหมอกจะต้องผ่าตัดหัวใจงั้นหรือคะ?”

อะไรนะ! ดีที่ฉันวางหนังสือพวกนั้นไปหมดแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันต้องทำมันหล่นหมดแน่ ฉันรีบหันไปมองปฏิกิริยาของคุณแม่ ซึ่งก็พยักหน้าทั้งที่มีน้ำตาคลอหน่วยอยู่ที่บริเวณขอบตา ดูแล้วท่านไม่เหมือนคนโกหกเลย..........แต่ทำไมล่ะ......เขาดูไม่น่าจะ...เป็นโรคหัวใจได้เลย...นี่นา

“คุณป้าคะ! สายหมอกอยู่โรงพยาบาลอะไรเหรอคะ?!!! บอกหนูสิคะ!”ฉันตรงเข้าไปเขย่าตัวคุณป้าเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ ทันทีที่ท่านบอกชื่อโรงพยาบาลมาฉันก็รีบวิ่งไปที่นั่นทันที มันเป็นโรงพยาบาลที่ใกล้โรงเรียนมากที่สุด มันใกล้ขนาดนี้.......แต่ฉันกลับไม่รู้อะไรเลย

ฉันใช้เวลาไม่นานนักในการหาห้องที่เขาอยู่ เขาอยู่ในห้องฉุกเฉิน ซึ่งเป็นกระจกใส่พอจะมองเข้าไปได้ รอบเตียงของเขามีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ต้องให้ออกซิเจนเพื่อช่วยยืดชีวิตเอาไว้ ก่อนจะมีใครมาบริจาคหัวใจให้

ใบหน้าของเขาดูทรมาน......มากเหลือเกิน

“อ้าวหนู เป็นเพื่อนเขาหรือจ๊ะ?”พยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาถามฉัน ฉันจึงพยักหน้าตอบน้อยๆ ตอนนั้นฉันไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ ฉันไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้น

“เขาน่าสงสารมากเลยนะ เขาต่อสู้กับโรคนี้มาตลอด เขาพยายามรักษาตัวเองไม่ไปเดือดร้อนเงินของคุณพ่อคุณแม่ บางทีที่นี่ก็ช่วยออกค่ารักษาให้เขานั่นล่ะจะ เพราะเรารู้สึกชื่นชมในความพยายามของเขา แต่เพราะเขาไม่ยอมรักษาให้ดีแต่เนิ่นๆ.....มันก็เลยเรื้อรังมาถึงตอนนี้”ฉันหันไปมองหน้าเธอสลับกับชายที่นอนหัวใจระรวยระรินอยู่บนเตียงอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

“นี่เขา....ทนมานานแค่ไหนคะ”ทั้งๆที่เขาก็ดูปกติดี เขาก็ดูเหมือนคนทั่วไปไม่ใช่เหรอ

“8 ปีแล้วจะ.....หนูไม่รู้เลยเหรอ?”.......แววตาที่เศร้าสร้อย..........ฉันเข้าใจแล้ว.....แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ตอนนี้สิ่งที่มีประโยชน์กับเขาก็คือ.........

“บริจาคหัวใจต้องทำยังไงบ้างคะ”ฉันตัดสินใจถามมันออกไป ทั้งที่รู้ว่ามันจะเปลี่ยนชีวิตฉันไปตลอดกาล

“ก็ต้องเช็คก่อนว่าหัวใจที่จะบริจาคเข้ากับหัวใจของคนไข้ได้มั้ย แล้วถ้ายังอายุไม่ถึง 25 ปี จะต้องให้ผู้ปกครองมาเซ็นต์ยินยอมด้วยจะ ถามทำไมเหรอ?”

ฉัน.......คิดดีแล้ว “ช่วยเช็คให้ฉันหน่อยได้มั้ยคะ?”

“อะไรนะจ๊ะ!!!”

/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/
ผลที่ออกมาคือบริจาคได้.....สำหรับฉันตอนนี้ก็เหลือแค่ไปคุยกับคุณแม่ ฉันรู้ดีว่าคุณพ่อไม่มีวันให้ฉันบริจาคเด็ดขาด ท่านจะไม่มีวันเข้าใจความรักของฉัน เพราะท่านรักฉันมากกว่านั้นเยอะ.....ท่านไม่มีทางให้ลูกสาวคนนี้แลกหัวใจกับความรักได้หรอก

แต่คุณแม่.......ท่านก็เคยเสี่ยงอันตรายช่วยชีวิตคุณพ่อไว้ จนท่านก็ขาพิการไปข้างหนึ่ง สำหรับท่านแล้วความรักเป็นเรื่องสำคัญมาก ท่านพูดกับฉันเสมอว่ารักคือการให้ แต่ฉันก็ยังลำบากใจที่จะพูดกับท่านอยู่ดี

“รุ้ง กลับมาแล้วเหรอลูก” ฉันโผเข้ากอดท่านแล้วร้องไห้ทันที ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ท่านฟัง และขอร้องท่านทั้งๆที่ฉันเองก็ยังร้องไห้ไม่หยุด

ฉันมีความฝันมากมาย..........และฉันก็ยังรักชีวิตอันนี้ของฉันมาก....แต่ว่า........ฉันรักเขามากกว่าตัวเอง.......ถึงตอนนี้ฉันก็ยังยืนยันคำเดิม ฉันอยากเห็นเขายิ้ม........จากใจจริงสักครั้ง ฉันไม่อยากเห็นรอยยิ้มเศร้าๆพวกนั้นอีกแล้ว

“รุ้ง....แม่คงเซ็นต์ให้ลูกไม่ได้หรอก”

“แม่คะ......หนูขอร้อง”ฉันพยายามคาดคั้นท่าน เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันอยากจะช่วยคนที่ฉันรัก

“แม่....เป็นแม่ของลูกนะ...........ลูกไม่คิดบ้างเหรอว่าแม่จะต้องเสียใจแค่ไหน ไหนจะคุณพ่อ ไหนจะเมฆอีกล่ะลูก”ท่านเริ่มมีน้ำตา มันทำให้ฉันรู้สึกผิดมาก มากเสียจน........

“ขอโทษนะคะแม่ หนูไม่น่ามาพูดถึงเรื่องนี้เลย”ฉันปาดน้ำตาแล้วลุกขึ้น ก่อนจะเดินออกจากบ้านมา

ฉันได้ยินเสียงคุณแม่ตะโกนไล่หลังมา แต่ฉันไม่คิดจะหันหลังกลับอีก วันนั้นฉันเดินไปที่โรงพยาบาลนั้นแล้วเซ็นต์บริจาคอวัยวะในกรณีที่ฉันเสียชีวิต นั่นไม่จำเป็นต้องให้ผู้ปกครองมาเซ็นต์ยินยอม เมื่อเสร็จแล้ว ฉันก็เดินไปที่หน้าห้องของสายหมอก น้ำตาของฉันไหลลงมาจนปวดตาไปหมด แต่พอเห็นเขาที่นอนอยู่ตรงนั้นแล้ว.....ฉันก็ตัดสินใจที่จะทำตามที่คิดไว้

ฉันเทยานอนหลับออกมาใส่มือกำหนึ่งก่อนจะกลั้นใจกลืนมันลงไปพร้อมกับน้ำ ฉันจรดปากกาลงกับกระดาษใบเล็กที่ข้างตัว แล้วบรรจงเขียนคำว่า “ฉันดีใจนะ ที่ได้รักนาย สายหมอก” ไว้

โลกของฉันมันค่อยๆพร่าเลือนลงเรื่อยๆ ความทรมานจากฤทธิ์ยาแล่นไปทั่วร่าง ตอนนั้นฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหัวใจนี่จะยังใช้การอยู่ได้มั้ยเมื่อฉันตายไป

แต่ฉันเห็นแก่ตัวไงสายหมอก......ฉันไม่อยากเห็นนายตาย.........อย่างน้อยๆฉันก็ขอตายไปก่อน....ก็....แล้วกันนะ

1 ชั่วโมงต่อมา

“คุณคะ! หมดเวลาเข้าเยี่ยมแล้วค่ะ”พยาบาลสาวคนหนึ่งพยายามเข้ามาปลุกสาวนักศึกษาที่มานั่งคอพับอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน แต่ไม่ว่าจะเขย่าอย่างไรก็ไม่เป็นผล และเมื่อเธอใช้มือจับชีพจรของนักศึกษาคนนั้น มันก็ทำให้เธอต้องรีบเรียกคนมาช่วยทันที

“คุณหมอคะ! คุณคนนี้ไม่หายใจแล้วค่ะ! แย่แล้วค่ะ!”

เชื่อมั้ยว่าหัวใจของเธอใช้การได้ดังที่คิดไว้.........อาจเป็นปฏิหารย์แห่งรักก็ได้จริงมั้ย

.............เพราะรัก......เขาจึงฟื้นขึ้นมา.............และเพราะรัก.......ทำให้เขาต้องเผชิญกับความจริงที่แสนโหดร้าย........ซึ่งจะเปลี่ยนชีวิตของเขาไปตลอดกาล