คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : +-+--(-2-)--+-+ : ข่มขู่? (100%)
"ฮันแทยัง!!! ทำไมวันนี้นายถึงมาทำงานสายได้ห๊า!!~~"
เสียงแหลมชวนบาดแก้วหูของซังฮุนผู้จัดการส่วนตัวสาวประเภทสองของชองอึนยองเข้ากระทบกระแทกโสตประสาทการรับฟังของแทยัง ชนิดกะว่าเอาให้หูหนวกกันไปเลยทีเดียว
"โหย อะไรเนี่ยป้าซังฮุน ผมไม่ได้เป็นคนช้านะ ยัยอึนยองนั่นหรอกที่ช้าน่ะ"
"อะไรๆ พูดแบบนี้หมายความว่าไงไอ้เสาไฟฟ้า" ชองอึนยองที่ถูกกล่าวหาว่าช้าก็รีบสวนขึ้นทันที แต่ดูเหมือนว่าจะมีคำที่ไม่สมควรพูดหลุดออกไปด้วย
"เธอว่าไงนะยัยเตี้ยหมาตื่น ไหนลองพูดใหม่อีกทีซิ"
"อะ...ไอ้เปรต"
"ยัยหลักกิโล"
"กรี๊ดดดด!!TOT ไอ้เสาชิงช้า"
"ยัยตอม่อ"
"ว๊ากกกก!!! ซังฮุน แทยังมันด่าว่าฉันเตี้ยอ่า" เมื่อด่าสู้อีกฝ่ายไม่ได้ก็ต้องหาพรรคพวก
"แล้วไงล่ะ-*- ก็เธอเตี้ยจริงๆ นี่" แต่คราวนี้ซังฮุนขอเข้าข้างฝั่งชนะละกัน
"แง๊!!!!! ทำไมไม่เห็นใจฉันบ้างเลยT^T"
"โว๊ย!!!~~ แหกปากอะไรกันนักหนา(วะ)"
เสียงแหบห้าวที่แทยังคุ้นหูเป็นอย่างยิ่งตวาดขึ้นอย่างหงุดหงิด
'นายเดินยังห๊ะ ตามีทำไมไม่ดูทาง'
'ฉันชื่อ จุงเยชัน แห่งซอนวอล'
'เจ้ากุ้งแห้ง'
ทุกสายตาในสตูดิโอหันไปให้ความสนใจกับหนุ่มอารมณ์ร้ายเจ้าของเสียงตวาดนั่น สาวหล่อคนเดียวในห้องเบิกตาค้างทันทีเมื่อเห็นว่าเขาคนนั้นเป็นใคร
ใบหน้ารูปสลัก คิ้วเข้ม นัยน์ตาสีดำที่ดูน่าหลงใหลคู่นั้น ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อกับทรงผมที่กำลังเป็นที่ฮิตกันอย่างมากทั่วโลก บุคคลที่หน้าตาดีแต่ปากเสียบรรลัยนั่น ไอ้จุงเยชัน!!!
"อ้อ ฉันก็นึกว่าใครมายืนแหกปากโวยวายแถวๆ นี้ ที่แท้ก็ไอดอลสาวของเด็กวัยรุ่นชองอึนยอง และคู่กรณีปากเสียของฉัน เจ้ากุ้งแห้ง"
"นายว่าใครกุ้งแห้งห๊ะ!" แทยังแทบจะเดินเข้าไปซัดปากเยชันด้วยความโมโห ถ้าไม่ติดว่าหมอนี่เป็นหนึ่งในสมาชิกซอลวอน และเป็นลูกชายของเจ้าของค่ายเพลงนี้ล่ะก็ หน้าหล่อๆ นั่น คงจะหมดไปกับค่ารักษาพยาบาลเป็นแน่
"ก็ว่านายนั่นแหละ เจ้ากุ้งแห้ง"
"หนอยวอนตายซะแล้ว" แทยังที่มีความอดทนต่ำสุดๆ หันไปคว้าเก้าอี้พับจากที่นั่งของตากล้องแล้วย่างสามขุมเข้ามาหาเจ้าคนปากเสีย
"นายคิดว่าจะทำอะไรฉันได้อย่างนั้นรึไง" เยชันยิ้มเยาะ
"แทยังหยุดนะ เดี๋ยวก็โดนพักงานหรอก" อึนยองเตือนทั้งที่รู้ว่าเตือนไปก็ไร้ผล
"ใช่เดี๋ยวก็ถูกพักงานหรอก" คำพูดที่ดูเป็นห่วงแทยังลอดออกมาจากริมฝีปากที่เจ้าตัวอยากจะฟาดด้วยเก้าอี้เป็นหนักหนา แต่เหตุไฉนน้ำเสียงถึงได้ตรงกันข้ามอย่างนั้นล่ะ
"พักงานก็ดี ฉันจะได้มีเวลาหายใจหายคอหน่อย แต่จะดีกว่านี้ถ้าในระหว่างที่ฉันพักงานอยู่ ไอ้คนปากหมาๆ แบบหมอนี่ได้นอนพักในโรงพยาบาลด้วย" ร่างสูงโปร่งแสยะยิ้มชั่วร้าย ในขณะที่อึนยองได้แต่อ้อนวอนพระเจ้าขอให้จุงเยชันไม่ตาย
"หึ"
เก้าอี้พับได้ถูกเขวี้ยงใส่ร่างสูงใหญ่ของเยชัน แต่มีหรือที่คนที่ฝึกทักษะป้องกันตัวมาทุกแขนงอย่างจุงเยชันจะหลบไม่ได้ เยชันก้มศีรษะหลบเก้าอี้ทำให้อาวุธจำเป็นเลยไปกระแทกกับสตาฟคนหนึ่งที่ดันมายืนอยู่ข้างหลังเยชัน
เมื่อเก้าอี้ทำอะไรไม่ได้ สาวเจ้าเลยคว้าเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่พอจะขว้างปาได้มาระดมปาไม่หยุด แต่ก็ยังไม่โดนเจ้าคนปากหมาของเธอเสียที ส่วนบุคคลอื่นนั้นบ้างก็หาที่หลบภัยราวกับว่านี่เป็นสงครามโลกครั้งที่ 3 ส่วนคนที่โดนลูกหลงเนื่องจากหาที่หลบไม่ทันก็ลงไปสลบเหมือดที่พื้น
"แฮ่ก แฮ่ก" แทยังยืนหอบ
"ไหนล่ะที่เธอบอกว่าจะฆ่าฉัน" เยชันเดินมาใกล้
"หนอยแน่" ท่อนขาเรียวงามเตะเข้าใจกลางของรักของหวงของผู้ชายอย่างแรง
"อุ๊บ!"
ร่างสูงใหญ่ลงไปนอนจุกอยู่กับพื้นห้องสตูดิโอ ใบหน้าสลักขึ้นสีแดงสลับเขียว ความปวดกับอาการจุกแข่งกันพุ่งปรี๊ดขึ้นสมอง
"ฉันฆ่านายไม่ได้ แต่ก็ทำหมันสดให้นายได้" แทยังยืนหัวเราะด้วยความสะใจ
"กะ..แก!!! โธ่เว้ย!!~~" เยชันคำรามออกมาอย่างอดไม่ได้ ฮึ่ม เจ้ากุ้งแห้งนี่บังอาจมาทำร้ายร่างกายเยชันจูเนียร์(?) คอยดูนะเขาจะป่วนชีวิตที่เคยสุขสบายให้ล่มไปเลย
"เป็นหมันแน่คุณชายน้อย"
"อ๊ากก หุบปากโว๊ย!!!"
"เห้ย!! เยชันเป็นไรไปน่ะ" ผู้ชายอีกคนหนึ่งที่มีขนาดไม่ต่างอะไรจากแทยังมากนักวิ่งมาดูอาการของเพื่อนรัก
ละ...ลีจองมิล
ซวยแล้ว!!
คำเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวของแทยัง ใช่ซวยแน่ๆ เมื่อคนที่เดินเข้ามานั่นไม่ใช่ใครที่ไหน
ลีจองมิล หนุ่มหน้าหวานแห่งซอนวอล บุคคลที่แทยังบูชาชนิดเอารูปขึ้นหิ้งแล้วกราบไหว้ทุกวัน (เอ่อ นิสัยคุ้นๆ คล้ายจะเหมือนคนแต่งนะ)
"มะ...ไม่เป็นไร อูย~~"
"ไม่เป็นไรแล้วอูยทำไม ไหนดูซิว่าเจ็บตรงไหน" ลีจองมิลทำท่าจะเลิกกางเกงของเยชันดู
"เย้ย ไม่เป็นไร ฉะ...ฉันแข็งแรงดี" เยชันรีบกระดึ๊บๆ ถอยออกมาจากลีจองมิลเพราะดูท่าแล้วเพื่อนรักคนนี้คงจะเปิดดูอาการบาดเจ็บแน่แท้
"ใครเป็นคนทำนายน่ะ บอกฉันมาเดี๋ยวฉันจัดการให้เอง" จองมิลทำท่าขึงขัง
"..."
"เอ่อ ช่างมันเถอะ" เยชันบอกปัด ทำให้แทยังใจชื้นขึ้นมาหน่อย แต่พอสบเข้ากับดวงตาของเยชันแล้วก็ต้องรีบหลบสายตาทันที
'จะ..จ้องอะไรนักหนา'
'นายต้องชดใช้แน่ไอ้กุ้งแห้งโรคจิต'
'อ๊ากรู้แล้ว อย่าย้ำเซ่TOT'
"นายมองอะไรน่ะเยชัน"
จองมิลมองตามสายตาของเยชันแล้วก็เจอะเข้ากับร่างสูงโปร่งที่ยืนหน้าซีดอยู่ไม่ไกล รอยยิ้มหวานปรากฎขึ้นบนใบหน้าของจองมิล แต่เยชันกำลังทำหน้าอาฆาตใส่แทยังอย่างเอาเอาตาย
"เอ่อ ซังฮุน ฉันว่าวันนี้เราคงต้องยกเลิกกองถ่ายไปก่อนนะ" อึนยองกระซิบบอกซังฮุนที่มาหลบหลังเธอเมื่อไรก็ไม่ทราบ
"ฉะ...ฉันเห็นด้วยเลย" ซํงฮุนหันไปตะโกนใส่สตาฟที่ทั้งยังมีลมหายใจอยู่และพวกที่ยังสลบเหมือดไม่ฟื้น "เอ้า เลิกกองๆ พรุ่งนี้ค่อยมาตั้งกอง(ใหม่)อีกครั้งละกัน"
"งั้นฉันกลับได้แล้วใช่ไหม" แทยังรีบวิ่งไปเกาะแกะซังฮุนด้วยความเร็วแสง
"ย่ะ รีบกลับไปเลยนายน่ะ"
"แทยัง เดี๋ยววันนี้ฉันให้ที่บ้านมารับนายไม่ต้องไปส่งหรอกนะ" อึนยองรีบช่วยไล่ ขืนรอให้เยชันหายเจ็บแล้วเดี๋ยวได้มีเรื่องกันอีกแน่
"งั้นโชคดีนะ"
แทยังหันกายวิ่งออกไปจากห้องทันทีโดยมีเยชันมองตามไปด้วยความคับแค้นใจ วันนี้เขาโดนไอ้กุ้งแห้งนี่ทำร้ายร่างกายถึงสองครั้งสองครา พรุ่งนี้จะทำให้หัวหมุนแต่เช้าเลยคอยดู!!!
คอนโดของแทยัง
มือขาวเนียนของแทยังเปิดประตูห้อง ก่อนจะโยนกระเป๋ากับเสื้อนอกไว้บนโซฟารับแขก แล้วขายาวๆ ก็พาร่างสูงโปร่งไปยังห้องครัวหาน้ำดื่มแก้กระหาย
"วันนี้ซวยฉิบเลย" แทยังบ่นอุบก่อนจะซดน้ำขวดนั้นจนหมดเกลี้ยง
หลังจากนั่งพักจนหายเหนื่อยแล้ว แทยังก็เดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงสามส่วนตัวหนึ่ง วันนี้เขาคงจะไม่ทำอะไรแล้วจริงๆ นั่นแหละ งานที่ตั้งใจจะทำก็ไม่ได้ทำเพราะไอ้บ้าตัวหนึ่งที่เข้ามาหาเรื่องเขาได้เวลาเหมาะเจาะทุกที
ครึ่งชี่วโมงผ่านไป ร่างสูงเพรียวก็พาร่างที่มีน้ำเกาะอยู่เล็กน้อยบนตัวกับผมซอยรากไทรนั่นไปนั่งแหมะบนเตียงนอน นัยน์ตาสีน้ำตาลแดงมองสบเข้ากับกระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่ปลายเตียง ไม่ว่าจะมองยังไงๆ เขาก็ดูเหมือนผู้ชายมากกว่าผู้หญิง แขนก็มีกล้ามน้อยๆ ตามประสาคนที่ออกกำลังเป็นประจำอย่างเขา ส่วนสูงก็ปาเข้าไป 179 ถ้า 180 ก็มาตรฐานผู้ชาย หน้าตาของเขาก็ไม่ได้จัดว่าสวย มองกี่ทีๆ ก็บอกได้คำเดียวว่ามันหล่อ!!! แต่ทำไมไอ้ลักษณะบ้าๆ นี่ต้องมาลงที่เขาด้วยนะ เขาไม่ได้อยากเกิดมาหล่อจนต้องมาสร้างภาพแมนๆ ในสายตาFC สาวๆ แบบนี้สิ แล้วก็ที่สำคัญ ทำไมเขาถึงไม่มีหน้าอกหน้าใจอันเป็นที่ภาคภูมิใจในความเป็นลูกผู้หญิงบ้างเลย TOT
จ๊อกกกกกก~~~
เสียงท้องร้องที่ดังราวกับฟ้าผ่าลงกลางห้องนอนของแทยังทำให้ตัวต้นกำเนิดเสียงนึกด่าพยาธิตัวน้อยๆ ในท้อง แต่ด่าไปก็เท่านั้น ในเมื่อตอนนี้เขากำลังหิวจริงๆ นี่
"ฮึบ!"
แทยังลุกขึ้นไปหยิบแว่นกันแดดกับหมวกแก๊บสีดำใบหนึ่งมาสวม ยิ่งพอแต่งตัวแบบนี้มันก็ยิ่งดูไม่ออกใหญ่น่ะสิว่าเขาเป็นผู้หญิง แต่จะให้แต่งหญิงได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อเสื้อผ้าในตู้ที่เรียงรายอยู่นั่นมีแต่เสื้อผ้าผู้ชายทั้งนั้น คิดไปก็เท่านั้น อย่าคิดเรื่องพวกนี้ให้หนักสมองนี่แหละดีที่สุด
สาวหล่อเดินออกมาจากห้องตรงไปที่ลิฟท์เพื่อจะลงไปซื้ออะไรกินเป็นมื้อเย็น เขาไม่ชอบให้รูมเซอร์วิสเข้ามายุ่มย่ามกับห้องของเขามากนัก พวกผู้หญิงพวกนี้น่ะน่ารำคาญที่สุด ชอบยุ่งเรื่องของคนหน้าตาดี โดยเฉพาะผู้ชายนี่แหละที่ยัยพวกนี้จะขาดไม่ได้ แต่ยังไงเขาก็ขอยืนยันว่า ฉันเป็นผู้หญิง!!!
ติ๊ง!
ลิฟท์เปิดประตูออกแล้วแทยังมองลอดแว่นกันแดดอันเดิมที่ใส่เมื่อตอนบ่ายและพบเข้ากับบุคคลที่ไม่อยากจะเจอด้วยมากที่สุด แต่ก็นะ มันเจอแล้วนี่ จะให้หนีเดี๋ยวก็ผิดสังเกตซะเปล่าๆ
จุงเยชันเดินคุยโทรศัพท์ออกมาจากลิฟท์ตัวนั้นก่อนจะเหลือบมองไปทางเจ้าของร่างสูงโปร่งที่แม้ว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าและมีแว่นกันแดดอันเบ้อเริ่มอยู่ที่หน้า แต่เขาก็จำได้ว่าคนคนนี้ก็คือ
"เจ้ากุ้งแห้ง..."
เฮือก
แทยังสะดุ้ง เขาไม่คิดว่าไอ้คนที่เพิ่งเคยเจอเขาตัวเป็นๆ สามครั้งมาแล้วในวันนี้จะจำได้เขาได้ทั้งที่แว่นที่เขาใส่อยู่นั่นก็แทบจะปิดหน้าเขาได้อยู่แล้ว ทำไงได้ล่ะ เมื่อเจออริอย่างนี้ทางเดียวที่ทำได้ก็คือ...หนี!!!
ขายาวซอยเท้ายิบวิ่งลงทางบันไดที่อยู่ข้างๆ ลิฟท์ไปด้วยความเร็วสูง คนทักเห็นแบบนั้นก็รีบเก็บมือถือเข้ากระเป๋าแล้ววิ่งตามไปด้วยความเร็วไม่แพ้กัน
"นี่! หยุดนะ ฮันแทยัง!!" เยชันตะโกนสั่ง แต่ดูเหมือนเจ้ากุ้งแห้งของเขาจะทำเป็นไม่ได้ยิน เอาแต่ซอยเท้ายิบวิ่งหนีเขาลูกเดียว
"โธ่เว๊ย!!!"
----------------
จบไปอีกหนึ่งตอน กว่าจะปั่นตอนนี้เสร็จ แทบกระอักเลือด
ความคิดเห็น